13

 

 

Idolen en verpleegsters gaan niet samen

 

 

 

 

‘Goed onthouden dus: handje vasthouden, glimlachen en ontspannen doen. Jullie zijn gelukkig, verliefd en totaal niet bezig met die goedkope snol die op bekendheid uit is. Die bestaat voor jullie niet, afgesproken? Zijn we er klaar voor?’ Leo zat nog net niet te schreeuwen op de bank in de limousine, op nog geen meter afstand van hen beiden.

‘We zijn er klaar voor,’ mompelde Julian.

‘Zijn we in de juiste stemming? We moeten wel in juiste stemming zijn, jongens! Voelen jullie het?’ Hij keek uit het raampje om te zien of ze al een teken kregen van de vrouw met het klembord die bijhield wanneer welke artiest moest opkomen. Julian stond gepland om precies vijf voor half vijf, wat volgens Brookes telefoon over exact één minuut was.

Hoe moet ik me voelen dan? wilde Brooke vragen. Klote? Alsof ik op het punt sta vrijwillig naar mijn executie te lopen, terwijl ik, als ik verstandig was, beter zou kunnen omdraaien?Als iemand die, omdat ze problemen liever uit de weg gaat, recht in de armen van haar beul loopt? Als je dat bedoelt, eikel, dan ‘voel ik het’, ja.

‘Ik zal er niet om liegen jongens, het zijn net piranha’s,’ zei Leo, en hij stak zijn handpalmen naar voren. ‘Dan weten jullie het vast. Negeren, glimlachen en vooral genieten. Ik weet zeker dat jullie het fantastisch zullen doen.’

Zijn telefoon zoemde, en na er vluchtig een blik op geworpen te hebben, klikte hij de portieren open en wendde zich tot Brooke en Julian.

‘Het is zover. Daar gaat ie dan!’ brulde Leo, en hij zwaaide het portier open. Voor Brooke goed en wel in de gaten had wat er gebeurde, werd ze verblind door de flitslichten. En hoewel het licht pijn deed aan haar ogen, was het nog niets vergeleken bij de vragen die gesteld werden.

‘Julian! Hoe voelt het om bij je allereerste Grammy-uitreiking te zijn?’

‘Brooke! Wat vind je van de foto’s in het laatste nummer van Last Night?

‘Julian! Hier! Nee, hier! Heb je een verhouding?’

‘Brooke! Deze kant op! Deze camera! Welke couturier draag je?’

‘Brooke! Wat zou je willen zeggen tegen die Chateau-sloerie?’

‘Julian! Links! Ja, zo! Blijven jullie bij elkaar?’

‘Julian! Is het niet heel vreemd om over de rode loper te lopen terwijl vorig jaar nog niemand wist wie je was?’

‘Brooke! Denk je soms dat het je eigen schuld is, omdat je uiterlijk niet aan de Hollywood-normen voldoet?’

‘Brooke! Heb je nog iets te zeggen tegen alle jonge vrouwen die nu kijken?’

‘Julian! Zou je niet willen dat je vrouw wat vaker met je meeging?’

Het was net alsof iemand om drie uur ’s nachts opeens stadionlampen aanzette in je slaapkamer; haar ogen wilden – konden – zich maar niet aanpassen, en hoe harder ze haar best deed, hoe ongemakkelijker ze zich voelde.

Ze draaide zich heel even om naar het cameravrije gebied achter hen en ving een glimp op van Nicole Kidman en Keith Urban die uit een verlengde zwarte Escalade stapten. Waarom moeten jullie ons hebben als je ook met échte sterren kunt praten? wilde Brooke roepen. Pas toen ze zich weer omdraaide en haar ogen eindelijk gewend waren aan de ongelooflijke hoeveelheid flitslicht, zag ze de eindeloze zee van rood voor zich liggen. Het leek wel een kilometer. Of twee? Tien? De mensen die voor hen liepen, gedroegen zich informeel, volkomen ontspannen zelfs. Ze stonden in groepjes van drie of vijf met journalisten of met elkaar te praten en poseerden vakkundig. Op commando verscheen er een stralende, zorgvuldig ingestudeerde glimlach op hun gezicht. Hoe was het mogelijk. Zou zij dat ook kunnen? Of liever gezegd: had ze eigenlijk wel een schijn van kans om dat schijnbaar oneindige stuk rode loper te overleven?

En toen kwamen ze in beweging. Ze zette de ene hooggehakte voet steeds recht voor de andere, kin in de lucht, haar hoofd waarschijnlijk vuurrrood, en ze liet zich door Julian door de menigte loodsen. Toen ze halverwege waren, legde Leo een warme zweethand op hun schouders, stak zijn hoofd tussen hen in en zei: ‘E! Entertainment, zometeen op rechts. Als ze jullie benaderen voor een interview: stilstaan en met ze praten.’

Brooke keek naar rechts en zag de rug van een klein blond mannetje. Hij stak zijn microfoon uit naar drie jongens in een zwarte pak die er geen van allen ouder uitzagen dan vijftien. Ze pijnigde haar hersens om op hun namen te komen, en toen ze het eindelijk wist – het waren de Jonas Brothers – voelde ze zich opeens heel, heel oud. Ze waren best schattig vond ze, als je op koalabeertjes viel althans, maar sexy? Verleidelijk? In staat om miljoenen meisjes in katzwijm te laten vallen door alleen te glimlachen? Belachelijk. Al die gillende meisjes moesten maar maar eens in oude nummers van Tiger Beat bladeren en naar de foto’s van Kirk Cameron en Ricky Schroeder kijken als ze een échte droomprins wilden zien. Ze schudde ongelovig haar hoofd. Had ze zojuist in gedachten het woord ‘droomprins’ gebruikt? Dat voegde ze doe aan de lijst met dingen die ze Nola moest vertellen.

‘Julian Alter? Heb je even voor ons?’ Het blonde mannetje had eindelijk afscheid genomen van de Jonas Brothers en wendde zich tot Brooke en Julian. Het was Seacrest! Net zo bruin als bij American Idol en met net zo’n warme glimlach. Brooke kon hem wel zoenen.

‘Hallo,’ zei Julian, die hem zo te zien op hetzelfde moment herkende. ‘Eh, nauurlijk, graag zelfs.’

Seacrest gebaarde naar de cameraman achter hem en ging iets links van Julian en Brooke staan. Hij knikte en de cameraman zette een verblindend witte lamp aan, waar meteen verrassend veel warmte vanaf kwam. Hij begon in de microfoon te praten, zijn blik strak op de camera gericht.

‘Julian Alter en zijn mooie vrouw Brooke hebben zich inmiddels bij mij gevoegd.’ Hij wendde zich tot hen en zwaaide uitbundig met zijn vrije hand. ‘Fijn dat jullie even tijd voor ons hebben. Jullie zien er vanavond allebei fantastisch uit, ik kan niet anders zeggen.’

Ze toverden allebei automatisch een neplach op hun gezicht. Brooke had even een paniekmomentje toen ze zich realiseerde dat er in het hele land, en misschien zelfs wel de hele wereld, miljoenen mensen naar haar zaten te kijken.

‘Dank je, Ryan,’ zei Julian, en Brooke was opgelucht omdat hij eraan had gedacht om hem bij zijn voornaam te noemen. ‘We vinden het allebei fantastisch om hier te zijn.’

‘Julian, je eerste album was binnen twee maanden platina. Er zijn wereldwijd’ – hij zweeg even om op het papiertje in zijn hand te kijken – ‘al meer dan vier miljoen exemplaren van verkocht. Vanavond treed je op bij de Grammy-uitreiking. Wat gaat er door je heen?’

Hij hield glimlachend de microfoon onder Julians neus. Julian, die ze nog nooit zó cool had gezien, glimlachte terug en zei: ‘Nou Ryan, ik moet zeggen dat het allemaal ongelooflijk is. Ik was al totaal onder de indruk van de reacties op mijn album, en nu dit. Ik voel me vereerd. Wáánzinnig vereerd.’

Dit antwoord leek Seacrest wel te bevallen en hij beloonde hen met een glimlach en een hoffelijk knikje. ‘Julian, veel van je nummers gaan over de liefde. Zelfs “For the Lost”, dat aanvankelijk over je overleden broertje lijkt te gaan, is eigenlijk een nummer over de bevrijdende werking van de liefde. Door wie word je geïnspireerd?’

Een pracht van een voorzet. Brooke bleef aandachtig naar Julian kijken en hoopte dat ze overkwam als een liefdevolle, oplettende vrouw die haar man steunde en aan zijn lippen hing, en niet als het emotionele wrak dat ze in werkelijkheid was.

Julian kopte hem dan ook met gemak in. ‘Weet je, Sea… Ryan. In het begin was de muziek die ik maakte behoorlijk zwaarmoedig. Er gebeurde toen heel veel in mijn leven, en ik ben uiteraard van mening dat muziek een spiegel van je ziel is. Maar nu…’ Hij wendde zich tot Brooke, keek haar recht in de ogen en zei: ‘Nu is het een heel ander verhaal. Dankzij mijn prachtige vrouw zijn zowel mijn leven als mijn muziek oneindig veel beter geworden. Ze is veel meer dan alleen een inspiratiebron – ze is mijn motivatie, ze beïnvloedt me, ze is… alles voor me.’

Ondanks alles wat er was gebeurd in het hotel, ondanks het feit dat ze ontslagen was en het zeurende stemmetje in haar achterhoofd dat zich afvroeg of hij niet gewoon een showtje opvoerde voor het publiek, ging er toch een golf van liefde door haar heen. Op dit moment – ook al waren er camera’s op haar gericht, droeg ze een waanzinnige jurk, werd ze geciteerd, gefotografeerd en gefêteerd – dacht ze precies hetzelfde over Julian als toen ze hem voor de eerste keer ontmoette.

Seacrest zei ‘Wat lieeeef,’ bedankte hen voor het gesprek en wenste Julian succes met zijn optreden. Meteen toen hij zich naar zijn volgende gast omdraaide – iemand die verdacht veel op Shakira leek, maar Brooke wist niet zeker of ze het ook echt was – wendde Julian zich tot haar en zei: ‘Zie je nou wel? Hij heeft het niet eens over die stomme foto’s gehad. Een beetje journalist weet dat ze nergens op slaan.’

Alleen maar doordat hij over de foto’s begon werd ze teruggevoerd naar de hotelkamer en werd de vlaag van genegenheid tenietgedaan. Omdat ze niet goed wist wat ze anders moest doen, en omdat ze zich maar al te zeer bewust was van de camera’s en de microfoons die overal langs de rode loper op de loer lagen, glimlachte ze maar gewoon vriendelijk knikkend naar alles en iedereen. Het duurde niet lang voordat Leo zijn hoofd weer tussen hen in stak – Brooke schrok zich rot toen ze zijn hand in haar nek voelde.

‘Julian, een stukje verderop loopt Layla Lawson. Ik wil dat je haar begroet met een zoen op haar wang en haar aan Brooke voorstelt. Brooke, het zou heel fijn zijn als je kon doen alsof je het leuk vindt om haar te ontmoeten.’

Brooke keek op en zag Layla lopen in een verrassend elegant kort, zwart jurkje. Ze hing aan de arm van Kid Rock. Volgens de bladen was Kid gewoon een vriend, en had Layla weinig dates gehad sinds ze een jaar geleden met veel ruzie bij haar vriend was weggegaan, een beroemde quarterback. Voordat ze geërgerd iets tegen Leo kon zeggen, stond het tweetal al voor hun neus. Het geflits van de camera’s leek wel een spervuur.

‘Julian Alter!’ gilde Layla, en ze wierp haar armen om zijn nek. ‘Ik verheug me zó op het optreden!’

Brooke had verwacht dat het wel iets met haar zou doen om oog in oog te staan met het meisje aan wie ze al zo lang een hekel had, maar ze moest toegeven dat Layla iets charmants uitstraalde, iets wat niet goed overkwam op tv en in de roddelbladen. Zelfs nu ze zich tegen Julian aan drukte had ze nog iets aantrekkelijks, iets liefs en kwetsbaars – misschien ook wel iets doms, gelukkig – dat Brooke onmiddellijk geruststelde.

Julian deed zijn best om zich uit Layla’s omhelzing los te maken en keek schaapachtig toen hij haar aan Brooke voorstelde.

‘Hallooo,’ zei ze met haar vette, honingzoete zuidelijke accent. ‘Wat leuk om je eindelijk te ontmoeten.’

Brooke stak glimlachend haar hand uit, maar Layla had haar armen al naar haar uitgestoken voor een omhelzing.

‘Kom hier, lieverd, ik heb het gevoel dat ik je al jaren ken! Die man van jou boft maar!’

‘Dank je,’ zei Brooke, en ze voelde zich meteen belachelijk omdat ze zich ooit door haar bedreigd had gevoeld. ‘Mooie jurk.’

‘Ach, wat ben je toch een schat. Jongens, dit is Kid.’ Ze pakte hem bij zijn hand en probeerde zijn aandacht te wekken voor Julian en Brooke, maar hij leek afgeleid te worden door een legertje langsparaderende modellen (of waren het achtergrondzangeressen? Danseressen? Introducees?). Na een pijnlijk lang moment vertoonde zijn gezicht een spoor van herkenning en gaf hij Julian een klap op zijn rug.

‘Gast, gave cd,’ zei hij, en hij pakte Julians hand met twee handen beet, zoals alle politici deden. ‘Gefeliciteerd! Mag ik vragen wie jouw…’

Brooke hoorde niet meer wat Kid Rock van haar man wilde weten, want Layla trok haar opzij en boog zich zo dicht naar Brooke toe dat ze haar citrusachtige parfum kon ruiken.

‘Meteen uitgeven dat geld,’ zei Layla in haar oor. ‘Het is net zo goed van jou als van hem – trouwens, zonder jou zou hij nog steeds geen cent hebben, toch? – dus sla het niet af omdat je beledigd bent.’

‘Geld?’ was het enige wat Brooke kon uitbrengen.

‘Brooke, meid, dat is het enige waar ik spijt van heb met dat hele gedoe rond Patrick. Ik heb wedstrijd na wedstrijd op de tribune gezeten, heb ieder godvergeten ijskoude stadion in het hele land van binnen gezien, heb hem door dik en dun gesteund, tot hij dat contract voor tachtig miljoen dollar tekende. En toen híj míj bedroog met die pornoster, vond ik dat ik het niet kon maken om een fatsoenlijk huis voor mezelf te kopen. Die fout moet je niet maken, schat. Kopen, dat huis. Je hebt het verdiend.’

Voor Brooke de kans kreeg om te antwoorden, kwamen Julian en Kid Rock aangeslenterd. Ze gingen automatisch met z’n vieren op een rij staan en zwaaiden glimlachend naar de camera’s.

Brooke kreeg geen gelegenheid om Layla er nog een keer op aan te spreken, want Leo duwde hen naar de ingang van het Staples Center. Net toen ze zichzelf wilde feliciteren met het overleven van de rode loper, duwde een vrouw in een mouwloos paillettenjurkje en op levensgevaarlijk hoge hakken een microfoon onder haar neus en vroeg bijna gillend: ‘Brooke Alter, wat deed het zien van die foto’s van jouw man met een andere vrouw met je, na alles wat je voor hem hebt gedaan?’

Iedereen om hen heen viel stil. In de twee seconden die dat mens nodig had gehad om die vraag te stellen, hadden opeens alle artiesten, managers, journalisten, presentatoren, cameramannen en fans hun mond gehouden. Brooke vroeg zich even af of die oorverdovende stilte een teken was dat ze zou gaan flauwvallen, maar ze besefte dat dat geluk haar niet was gegund. Ze zag tientallen – honderden? – hoofden haar kant op draaien, op hetzelfde moment dat Julian zo hard in haar hand kneep dat ze zeker wist dat ze een paar botjes hoorde breken. Ze had het vreemde gevoel dat ze wilde gillen en lachen tegelijk. Ze vroeg zich af hoe er gereageerd zou worden als ze alleen maar glimlachend zou antwoorden: Wat leuk dat je dat vraagt. Want het is namelijk een heel fijn gevoel. Wie zou het nou niet heerlijk vinden om te horen dat haar man waarschijnlijk iets met een andere vrouw heeft, iets wat dankzij types als jij breed wordt uitgemeten op tv? Heb je nog meer van die briljante vragen voordat we naar binnen gaan? Nee? Het was me een genoegen. Die gedachte werd gevolgd door de fantasie om het paillettenjurkje met een schaar te lijf te gaan en de vrouw vervolgens met haar eigen naaldhakken te bewerken. Ze kreeg bijna geen lucht.

Maar uiteraard begon ze niet te gillen, te kotsen of te lachen en vloog ze niemand aan. Ze ademde in door haar neus, deed net alsof ze niet zag dat iedereen stond te kijken en zei beheerst: ‘Ik ben supertrots op wat mijn man heeft bereikt heeft en ik verheug me ontzettend op zijn optreden van vanavond. Wens hem maar succes!’ Ze kneep Julian terug. Ze had geen idee waar ze die zelfbeheersing vandaan had gehaald, maar ze keek hem aan en zei: ‘Zullen we dan maar?’

Julian gaf haar een zoen en bood haar galant zijn arm aan, en voor iemand anders de kans kreeg om voor hen op te duiken, waren zij, Julian en Leo naar binnen gelopen.

‘Brooke, dat was grote klasse!’ kraaide Leo triomfantelijk. Zijn nog altijd klamme hand pakte haar nek weer beet.

‘Echt Brooke, dat was mediabespeling van de bovenste plank,’ zei Julian instemmend. ‘Je hebt die trut perfect afgewimpeld.’

Ze trok zich los van Julian. Ze werd misselijk van de manier waarop hij haar feliciteerde. ‘Ik ga even naar het toilet.’

‘Brooke, wacht even! We moeten meteen naar de zaal, zodat Julian zich achter de coulissen kan…’

‘Roek? Kun je niet heel even…’

Ze liep bij hen vandaan zonder hen nog een blik waardig te keuren en baande zich een weg door de menigte beeldschone mensen in beeldschone kleding. Ze praatte zichzelf aan dat niemand haar kende, en dat, hoe misselijk ze ook was, niemand haar aanstaarde of over haar praatte. Ze liep in een rechte lijn naar de toiletten, in het wanhopige verlangen zich even af te zonderen en een beetje bij te komen. Het damestoilet was verrassend gewoontjes – wat je zou verwachten van het Staples Center, maar niet bij een Grammy-uitreiking – en Brooke deed erg haar best om niets aan te raken toen ze de deur van het wc-hokje achter zich dichtdeed. Ze concentreerde zich op haar ademhaling terwijl er om haar heen druk gekletst werd.

Eén vrouw raakte niet uitgepraat over het feit dat ze Taylor Swift naast de rode loper met Kanye West had zien praten; ze kon maar niet begrijpen dat die knappe Taylor aandacht besteedde aan Kanye, ‘die ongelooflijke sukkel!’ Haar vriendin vroeg zich af wie er beter uitzag: Taylor of Miley Cyrus, die allebei nagenoeg hetzelfde zwarte jurkje droegen. Ze kwam er niet uit. Daarna kozen ze wie de lekkerste man was die er rondliep. De ene ging voor Jay-Z, de andere voor Josh Duhamel. Een van hen vroeg zich af wie er die avond op het zoontje van Jennifer Hudson zou passen. Weer een ander wilde weten wat Kate Beckinsale hier eigenlijk te zoeken had; zij en haar man hadden niets met de muziekindustrie te maken. Brooke zou over exact dezelfde dingen hebben staan kletsen met Nola als ze erbij geweest zou zijn, en die gedachte troostte haar vreemd genoeg. Tot de vrouwen op het volgende onderwerp overgingen.

‘Heb jij die foto’s van Julian Alter al gezien?’ vroeg degene met de irritante stem aan haar vriendin.

‘Nee, maar is het echt zo erg?’

‘Hou op, schei uit. Die griet kronkelt over hem heen. Op één foto lijkt het net of hij iets doet onder haar rokje.’

‘Wie is het? Weten ze dat al?’

‘O, niks bijzonders. Een onbekende. Gewoon een of ander feestbeest dat op zoek was naar een avondje lol in het Chateau.’

Brooke had het gevoel dat ze voor de duizendste keer die avond geen lucht meer kreeg. Het was druk in de toiletten – een komen en gaan van vrouwen die hun handen kwamen wassen, denkbeeldige plukken weerbarstig haar wilden vastzetten en een nieuwe laag lippenstift aanbrachten op hun perfect opgemaakte mond – maar ze had alleen oor voor die twee stemmen. Heel onverstandig, maar ze kon er geen weerstand aan bieden. Ze controleerde of de deur goed op slot zat en gluurde door de spleet tussen de scharnieren en de deur. Er stonden twee vrouwen bij de wastafels, allebei zo te zien achter in de twintig, misschien filmsterretjes, al kwamen ze haar geen van beiden bekend voor.

‘Hoe haalt hij het in zijn hoofd om dat in het Chateau te doen? Ik bedoel, als je van plan bent om vreemd te gaan, moet je toch op z’n minst probéren om het discreet te doen?’

De ander zei spottend: ‘Alsof dat ook maar iets uitmaakt. Het maakt toch niet uit waar ze het doen? Ze worden toch wel betrapt. Kijk maar naar Tiger! Mannen zijn gewoon zo stom.’

Daar moest de ander om lachen. ‘Julian Alter is nou niet bepaald Tiger Woods, en zijn vrouw geen Zweeds topmodel.’

Brooke wist zelf ook wel dat ze geen Zweeds topmodel was, maar dat hoefde ze niet van een ander te horen. Ze wilde heel graag weg, maar ze zag minstens net zo erg op tegen teruggaan naar Julian en Leo als tegen de rest van dit gesprek. De vrouw haalde een sigaret tevoorschijn.

‘Zou ze bij hem weggaan, denk je?’ vroeg het meisje met de te korte, maar hippe pony aan haar vriendin met de irritante stem.

Het meisje snoof. ‘Die gaat helemaal nergens naartoe… tenzij hij haar wegstuurt.’

‘Wat was ze ook alweer? Lerares of zo?’

‘Ik dacht verpleegster.’

‘Stel je voor. Je bent een doodgewone vrouw en je man wordt van de ene op de andere dag een superster.’

Hier moest Irritante Stem heel hard om lachen. ‘Dat zie ik in Martins geval nog niet gebeuren. Dan moest ik het maar doen, hè!’

Pony blies een laatste kringel rook uit en drukte haar peuk uit in de wasbak. ‘Dat huwelijk is ten dode opgeschreven,’ verkondigde ze met het zelfvertrouwen van iemand die alles al had gezien en meegemaakt. ‘Zij is een lief en timide verpleegstertje, hij een idool. Idolen en verpleegsters gaan niet samen.’

Voedingsdeskundige! wilde ze roepen. Zorg verdomme in ieder geval dat je de feiten kent als je mijn huwelijk gaat ontleden en commentaar op me hebt!

Ze stopten allebei voorzichtig een kauwgom tussen hun vers gestifte lippen, deden hun tasjes dicht en vertrokken zonder verder nog iets te zeggen. Brooke was zo opgelucht dat ze bij het verlaten van de wc aanvankelijk de vrouw niet zag die met haar rug naar de spiegels stond te sms’en, tegen een wasbak geleund.

‘Sorry dat ik je lastigval, maar jij bent toch Brooke Alter?’

Brooke haalde een keer diep adem bij het horen van haar naam. Als ze mocht kiezen, verscheen ze nog liever voor een vuurpeloton dan dat ze met iemand moest praten.

Toen de vrouw zich naar haar omdraaide om haar een hand te geven, zag Brooke meteen dat het een alom gerespecteerde, wereldberoemde film- en televisiester was. Ze probeerde niet te laten merken dat ze alles van deze vrouw wist wat er te weten viel – variërend van de rollen die ze de afgelopen jaren had gespeeld in diverse romantische comedy’s tot het feit dat haar man haar had verlaten voor een nauwelijks meerderjarige tennisster toen ze zes maanden zwanger was – maar het had geen zin om te doen alsof ze Carter Price niet herkende. Waren er mensen die Jennifer Aniston of Reese Witherspoon niet zouden herkennen? Onzin.

‘Dat klopt,’ zei ze, zo zacht en stilletjes dat ze zelf ook hoorde hoe treurig het klonk.

‘Ik ben Carter Price. O, nee hè… ik had niet gezien… O, wat erg!’

Brooke ging meteen met haar hand naar haar gezicht. Carter keek haar zo vol meedelijden aan dat ze ervan overtuigd was dat ze er heel vreemd uitzag.

‘Je hebt natuurlijk alles gehoord wat die trutten zeiden?’

‘Ik eh… ik heb niet echt…’

‘Dat moet je niet meer doen hoor! Niet naar zulke types luisteren. Ze zijn knap, maar oerdom en ze denken dat ze overal verstand van hebben, dat ze weten hoe het is om je huwelijk publiekelijk op de klippen te zien lopen, maar ze hebben geen idee. Ze snappen sowieso nergens iets van.’

Huh? Dit had ze niet verwacht, maar ze was er wel blij mee.

‘Dank je,’ zei Brooke, en ze pakte de tissue aan die Carter haar aanreikte. Ze prentte zich in dat ze niet moest vergeten om Nola te vertellen dat ze een tissue had gekregen van Carter Price, en ze hield zichzelf meteen voor om niet zo stom te doen.

‘Ik weet dat wij elkaar niet kennen,’ zei Carter, en ze gebaarde met haar lange, sierlijke vingers, ‘maar ik wou dat iemand ooit tegen mij had gezegd dat het vanzelf minder wordt. Ieder verhaal, hoe sappig of vreselijk ook, wordt weer vergeten. Die aasgieren voeden zich met andermans ellende en zijn steeds op zoek naar nieuwe verhalen, dus als je rustig blijft en gewoon geen antwoord geeft, dan wordt het vanzelf minder.’

Brooke was zo bezig met het feit dat Carter Price naast haar stond en dat ze haar in vertrouwen nam over haar ex – zo mogelijk de knapste, meest getalenteerde en gerespecteerde acteur van hun generatie – dat ze vergat te praten.

Ze moet langer gezwegen hebben dan ze zelf in de gaten had, want Carter draaide zich terug naar de spiegel, pakte haar camouflagestift en zei: ‘Ik moet me er niet mee bemoeien, hè?’ terwijl ze een onzichtbare kring onder haar linkeroog te lijf ging.

‘Sorry! Dat was superfijn, heel lief,’ zei Brooke, zich er pijnlijk van bewust dat ze overkwam als een niet bepaald welbespraakte tiener.

‘Hier,’ zei Carter, en ze gaf Brooke haar nog volle glas champagne. ‘Jij kunt het beter gebruiken dan ik.’

Onder andere omstandigheden zou Brooke vriendelijk geweigerd hebben, maar vanavond was ze het eens met Carter, de buitengewoon beroemde filmster, en ze dronk het glas in één teug leeg. Ze kon niet zeggen wat ze over zou hebben voor nog zo’n glas, maar je kon er een nieuwe auto van kopen.

Carter keek haar goedkeurend aan en zei met een knikje: ‘Het is net alsof de hele wereld bij jou thuis is uitgenodigd en iedereen er wel een mening over heeft.’

Wat een leuk mens! Zo gewoon! Brooke voelde zich meteen schuldig dat ze zich samen met Nola had afgevraagd of Carters man haar had verlaten voor een tennisster omdat zij zo’n heks was of dat het aan haar mislukte borstvergroting lag. Ze zou nooit meer zomaar oordelen over iemand die ze niet kende.

‘Precies,’ zei Brooke, en sloeg met haar handpalm tegen de wasbak om het woord kracht bij te zetten. ‘En het ergste is nog wel dat iedereen ervan uitgaat dat het waar is. Je gelooft toch niet klakkeloos wat er in de bladen staat?’

Bij het horen van die laatste opmerking stopte Carter met knikken en hield ze haar hoofd schuin. Meteen daarna verscheen er een blik van herkenning op haar gezicht. ‘O, wacht even.’

‘Wat?’

‘Jij denkt dat het niet waar is. Lieverd, die foto’s…’ Ze maakte de zin niet af. ‘Ik weet hoe erg het is – geloof me, ik heb het zelf meegemaakt – maar het heeft geen zin om het te ontkennen.’

He voelde alsof Carter haar een stomp in haar maag had gegeven. ‘Ik heb de foto’s nog niet gezien, maar ik ken mijn man, en ik…’

De deur zwaaide open en er kwam een jonge vrouw binnen. Ze droeg een chic mantelpakje, had een oortje in en droeg een pasje aan een koord om haar nek. ‘Carter? Je moet nu echt naar de zaal.’ Ze wendde zich tot Brooke. ‘Ben jij Brooke Alter?’

Brooke knikte alleen en hoopte vurig dat dit mens niet ook nog een duit in het zakje zou doen over Julian. Ze had wel genoeg gehoord.

‘Julians manager vraagt of ik wil doorgeven dat Julian al backstage is, maar als je in de zaal gaat zitten, komt iemand je halen vlak voor hij op moet.’

‘Dank je,’ zei ze. Ze was opgelucht dat ze Leo en Julian niet onder ogen hoefde te komen, maar tegelijkertijd nerveus omdat ze nu in haar eentje naar binnen moest.

Ze had zich geen zorgen hoeven maken. ‘Ik breng jullie allebei wel even, als jullie er klaar voor zijn.’

Carter keek Brooke aan en glimlachte breed. ‘We zijn klaar,’ zei ze, en ze haakte haar arm in die van Brooke. ‘Toch?’

Het was onwerkelijk. In een paar minuten tijd had een van ’s werelds beroemdste actrices verkondigd dat ze dacht dat Brookes echtgenoot vreemdging, en nu liep Brooke gearmd met haar door de menigte alsof ze al twintig jaar vriendinnen waren. De verwarring en misselijkheid moesten van Brookes gezicht af te lezen zijn geweest, want toen de vrouw met het pasje haar haar stoel op de vierde rij aanwees, boog Carter zich naar haar toe en fluisterde: ‘Leuk je ontmoet te hebben. Je overleeft het wel, echt waar. Het is mij ook gelukt, en als ik het kan, kan iedereen het. En wat vanavond betreft: denk eraan dat je blijft lachen, lachen en nog eens lachen. Die camera’s staan de hele tijd op je gericht in de hoop dat je instort, en dat moet je ze niet gunnen, afgesproken?’

Brooke knikte, en ze wilde dat ze een geheime knop kon indrukken die haar terug zou brengen naar Nola, Walter en haar lievelingsjoggingbroek. In plaats daarvan nam ze haar plaats in. En glimlachte.

Ze grijnsde zich als een gek door de openingsmonoloog van Jimmy Kimmel heen, en het optreden van Carrie Underwood, een zang-en-dansduet van Justin Timberlake en Beyoncé, een overzichtsfilmpje en een eigenzinnig liedje van Katy Perry. Haar kaakspieren begonnen behoorlijk zeer te doen toen het meisje dat naast haar zat – een van de Kardashians, dacht ze, al kon ze hen niet uit elkaar houden en wist ze niet waarom ze eigenlijk beroemd waren – zich naar haar toe boog en zei: ‘Je ziet er super uit. Dat je het even weet. Laat je niet klein krijgen door die foto’s.’

Het was allemaal al ingewikkeld genoeg geweest toen ze alleen was met Julian, maar dit? Dit was ondraaglijk.

Ze hoorde de ceremoniemeester aankondigen dat ze er even uitgingen voor de reclame, en nog voor ze het meisje kon antwoorden verscheen Leo in het gangpad; op zijn hurken zodat hij het uitzicht niet blokkeerde; hij gebaarde naar haar dat ze hem moest volgen. Als je blij bent om hém te zien, ben je héél diep gezonken, dacht ze bij zichzelf. En maar lachen, lachen, lachen, ook al voelde ze zich merkwaardig draaierig. Brooke negeerde misschien-wel-een-Kardashian en zei beleefd ‘sorry’ terwijl ze over alle benen heen stapte (was dat Seal, bij wie ze net bijna op schoot viel?) en achter Leo aan liep.

‘Hoe gaat het met hem?’ Ze zou graag willen dat het haar niet interesseerde, maar omdat ze wist dat Julian vreselijke plankenkoorts had, had ze ondanks alles toch medelijden met hem. Ze dacht onwillekeurig terug aan al die keren dat ze zijn hand had vastgehouden, hem over zijn rug had gestreeld en had gezegd dat het vast allemaal goed zou gaan.

‘Hij heeft pas een keer of zeventien overgegeven, dus het gaat uitstekend.’

Ze keek woest naar Leo, die op zijn beurt naar de kont van een extreem jong meisje liep te kijken, terwijl hij Brooke meenam naar de coulissen links op het toneel. ‘Echt waar?’

‘Het gaat prima. Een tikkeltje zenuwachtig, da’s alles. Hij gaat zometeen de sterren van de hemel spelen.’

Ze zag Julian staan met een assistente, die geconcentreerd luisterde naar wat er in haar oortje werd gezegd, knikte en Julian een zetje gaf. Hij nam samen met de rest van de band plaats achter de instrumenten. Het doek was nog niet opgegaan en Brooke hoorde Jimmy Kimmel grapjes maken tegen het publiek, om ervoor te zorgen dat hun aandacht niet verslapte tijdens de reclame. De monitor telde van twintig af naar nul, en de hand waarin Julian zijn microfoon vasthield, trilde zichtbaar.

Net toen ze dacht dat ze het niet langer kon verdragen, werd Julian aangekondigd door Jimmy Kimmel en ging aan alle kanten tegelijk het doek op, waardoor een gigantisch publiek zichtbaar werd, dat zo enthousiast was dat Brooke zich afvroeg of Julian wel boven het gejoel uit zou komen. Maar toen gaf de drummer drie zachte tikjes met zijn stokken, de gitarist speelde een paar treurige noten en Julian zette de microfoon aan zijn mond en begon het lied te zingen waarmee hij zo beroemd was geworden. Zijn bariton weerklonk door de hele zaal, waardoor het publiek vrijwel meteen stilviel, wat op Brooke het effect van een stroomstoot had.

Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze Julian ‘For the Lost’ had horen zingen, die zwoele dinsdagavond bij Nick’s Bar. Hij had toen Brookes favoriete covers al gezongen en twee of drie van zijn eigen nummers gespeeld, maar toen hij dat nieuwe nummer voor de eerste keer ten gehore bracht, had ze kippenvel gekregen. Sinds die tijd had ze hem een ontelbaar aantal keren zien optreden, maar niets had haar kunnen voorbereiden om de ervaring om haar echtgenoot voor miljoenen mensen te zien zingen.

Na wat slechts een paar seconden had geleken, barstte het publiek uit in uitzinnig gejuich. Julian maakte een buiging en gebaarde een bedankje naar zijn bandleden voordat hij het podium af liep, met de microfoon nog in zijn hand. Brooke zag dat hij dolblij was, opgewonden en trots omdat hij zojuist een stadion vol collega’s, van wie er veel zijn helden waren, op z’n kop had gezet. Zijn ogen glommen en hij wilde Brooke omhelzen.

Ze trok zich los, en hij keek alsof hij een klap had gekregen.

‘Kom mee,’ zei hij, en hij pakte haar hand. Achter de schermen wemelde het van de mensen die hem allemaal wilden feliciteren en hun waardering wilden uitspreken, maar Julian trok Brooke mee naar zijn kleedkamer. Hij deed de deur achter hen dicht en keek haar met een brede glimlach aan.

Brooke keek hem in zijn ogen. ‘We moeten het over die foto’s hebben. Ik weet dat het nu niet goed uitkomt, maar ik kan er niet meer tegen. Als je eens wist wat er gezegd wordt… wat ik allemaal al naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen…’

‘Sst,’ zei hij, en hij legde zijn vinger tegen haar lippen. ‘Daar hebben we het nog wel over. We komen er wel uit. Laten we eerst hiervan genieten. Champagne! Volgens Leo staan we op de gastenlijst van de afterparty bij Geisha House, en neem maar van mij aan dat dat helemaal te gek wordt.’

Er gingen heel veel dingen tegelijk door haar hoofd, die allemaal te maken hadden met verslaggevers, flitslichten en een eindeloze stroom vrouwen die ongevraagd advies gaven over de manier waarop ze deze ellende en vernedering te boven moest komen. Nog voor ze tegen Julian kon zeggen dat ze nu meteen wilde weten wat er precies gebeurd was, kwam Leo binnen. Met Samara in zijn kielzog. Ze keken allebei naar Brooke.

Hé Brooke, hoe gaat-ie?’ vroeg Samara, zonder ook maar het kleinste spoortje belangstelling in haar stem.

Brooke zond haar een nepglimlach.

‘Jongens, CBS wil een interview.’

‘Samara…’ begon Julian, maar Leo viel hem in de rede.

‘Met jullie allebei,’ zei hij, alsof hij zojuist hun executiedatum had aangekondigd.

‘Doe me een lol zeg, dat meen je niet.’

‘Je hebt helemaal gelijk Julian, sorry, maar ik sta erop dat je gaat. Of Brooke mee wil, moet ze zelf weten,’ – Samara zweeg en keek veelbetekenend naar Brooke – ‘maar ik zeg er wel bij dat de mensen van Sony het héél erg op prijs zouden stellen. Er is kennelijk veel belangstelling voor de foto’s. Jullie moeten de wereld laten zien dat er niets aan de hand is.’

Iedereen zweeg, totdat het tot Brooke doordrong dat ze allemaal naar haar keken.

‘Dat kun je niet menen. Kom op nou, Julian…’

Julian reageerde niet. Toen ze hem eindelijk durfde aan te kijken, zat hij zijn handen te bestuderen.

‘Ik doe het niet,’ zei Brooke.

‘Nog vijf minuutjes solidair zijn? We gaan erheen, lachen breeduit, zeggen dat het goed gaat tussen ons, en dan zijn we er vanaf.’

Leo en Samara knikten goedkeurend bij het horen van die verstandige woorden.

Brooke zag dat haar jurk heel erg gekreukt was. Ze barstte van de hoofdpijn. Ze hield stand en kon haar tranen nog steeds bedwingen.

‘Kom even hier Brooke, dan hebben we het erover,’ zei Julian op een toon alsof hij wilde zeggen: Ik moet mijn doorgedraaide vrouw in het gareel zien te krijgen.

Ze liep langs Samara heen en ging pal voor Leo staan, die voor de deur stond. ‘Pardon,’ zei ze. Toen hij niet opzij ging, glipte ze zijdelings langs hem heen om de deur open te maken. Voor de laatste keer die dag voelde ze zijn zweterige hand op haar huid. ‘Wacht nog heel even, Brooke, oké?’ De irritatie in zijn stem was duidelijk hoorbaar. ‘Je kunt niet zomaar weggaan. Er staan tienduizend camera’s voor de ingang. Ze zullen je met huid en haar verslinden.’

Ze draaide zich om naar Leo en hield haar adem in toen haar gezicht op een paar centimeter afstand van het zijne was. ‘Vergeleken met de situatie hier kan het alleen maar meevallen. Dus haal die gore hand uit mijn nek en ga opzij.’

En ze vertrok zonder verder nog een woord te zeggen.