13

 

 

 

De slaapbank in de studio boven Ryans werkplaats was een antiek witgelakt smeedijzeren, met koper afgezet pronkstuk. In de week die ze op Wilderose Cottage was, had Joanna verscheidene uurtjes tussen een overvloed aan kussens naar het spectaculaire beeld van de oceaan zitten kijken, waarop het uitzicht bood. Vanavond zag ze niets van het uitzicht en al het andere in de studio toen Ryan voor de bank bleef staan en haar neerzette. Terwijl ze daar zo voor hem stond, was ze zo boordevol liefde voor hem, dat ze er bijna duizelig van werd. Wat was hij toch mooi. Lang en slank, breedgeschouderd, zijn donkere haar verward door de wind en haar handen, die het aan een stuk door hadden gestreeld terwijl hij haar de trap op droeg.

Hij pakte haar handen nu beet, bracht ze naar zijn mond en kuste heel zacht de palmen ervan. Haar adem stokte toen ze de warmte van zijn lippen voelde, de erotische aanraking van zijn tong. Tegelijkertijd begon haar hart zo hevig te bonzen, dat ze dacht dat het regelrecht uit haar borst zou vliegen.

Hij hief zijn hoofd op en keek diep in haar ogen. Het ongelooflijke blauw van zijn irissen leek omfloerst en donker. Ze glansden in het licht van de maan dat door de grote ramen viel. Wist je eigenlijk wel,’ vroeg hij zacht, ‘dat jij de enige vrouw bent van wie ik ooit heb gehouden?’

‘O, Ryan.’ De tranen sprongen in haar ogen toen ze zijn woorden in haar hart opnam en ze koesterde. Hoe anders zou hun leven misschien zijn geweest als ze al die jaren geleden in zijn liefde had geloofd, echt geloofd.

‘Als dit niet voor altijd is, Jo, laten we er dan nu meteen mee ophouden. Je brak mijn hart toen je me verliet. Ik denk niet dat ik het een tweede keer zou overleven.’

‘Nee,’ fluisterde ze, ‘we zullen nooit meer uit elkaar gaan.’ Ze maakte haar handen los uit de zijne en plaatste ze tegen zijn borst. Wat was hij warm. Onder de harde spieren voelde ze het snelle kloppen van zijn hart. Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een zachte kus.

Zijn mond ging ogenblikkelijk open bij de aanraking van haar lippen. Ze sloot haar ogen en kuste hem terug met alle liefde die in haar was. Het was een ogenblik vol van belofte, een ogenblik van overgave. Ryan trok haar dicht tegen zich aan en begon haar nog intenser te kussen. Hun tongen ontmoetten elkaar en dansten op een erotisch ritme. Zijn handen begonnen een liefdevolle speurtocht, streelden haar haren, haar oren, haar wangen en haar hals. Vandaar gleden ze langzaam lager en lager over haar rug, tot ze de onderkant hadden bereikt en wegzonken in de zachtheid van haar billen. Joanna zwaaide soepel heen en weer, genietend van zijn aanraking. Een hele poos bleven ze zacht wiegend staan, elkaar aanrakend, kussend. Het was een ogenblik van uiterste tederheid. Allebei wisten ze dat ze spoedig overmand zouden worden door hartstocht, maar dit was een moment om vol overgave van te genieten.

Ryan drukte zijn lippen op haar slaap. ‘Zal ik je eens iets vertellen?’

‘Wat dan?’

‘Ik heb heel vaak van jou gedroomd.’

‘O…’

‘Wanneer ik in de een of andere uithoek van de wereld moe, versleten, mijn geest vervuld van de afschuwelijkste scènes uit de hel eindelijk een paar uur kon gaan slapen. Dan sloot ik mijn ogen en whám… daar was jij.’

Met een licht, ongearticuleerd geluid trok ze hem tegen zich aan.

‘Ten slotte gaf ik het op om me tegen die beelden te verzetten.’ Joanna wist dat hij niet besefte dat hij zijn hand in haar haar had begraven. ‘Op een keer werd ik ergens in Midden-Amerika in een cel gesmeten. Ik werkte toen aan een artikel over drugkartels, en voor het eerst dacht ik echt dat ik zou gaan sterven. Dat zou ook zijn gebeurd als ik jou niet had gezien. Ik hield je gezicht voor me, je stem in mijn hoofd. Ik beeldde me de manier in waarop jij keek wanneer we weer op Sea Island waren. Toen mijn redactie me daar ten slotte uit wist te krijgen en ik op weg naar huis was, vond ik dat het krankzinnig was om naar New York te gaan. In plaats daarvan had ik naar huis, naar jou moeten gaan.’

Toen ze ten slotte kon spreken, zei ze: ‘Ik heb ook heel vaak over jou gedroomd.’

‘Nadat je opnieuw getrouwd was?’

‘Ja. Ik voelde me zo vreselijk schuldig. Alsof ik ontrouw was.’

Toen hij knikte, wist ze meteen dat hij het verkeerd begreep.

‘Niet ontrouw aan David,’ zei ze met een zacht, beschaamd gefluister. ‘Ontrouw aan jou.’

‘Hemel, Jo.’

‘Je kunt je dromen niet beheersen. Ik denk dat ik diep in mijn hart al die tijd wist dat ik in werkelijkheid aan jou toebehoorde.’

Met zijn armen om haar heen geslagen, wiegde hij haar zwijgend heen en weer.

‘Ik wil daar nu niet aan denken,’ zei ze, zijn warme vlees strelend. Door haar aanraking begon hij te beven, besefte ze met een zalig gevoel. Ze was een gezegend iemand.

‘Ik vind het heerlijk wanneer je zo trilt,’ fluisterde ze, teder het dichte, donkere haar op zijn borst kussend.

‘Jouw aanraking heeft me altijd aan het trillen gemaakt,’ vertelde hij haar.

Getroffen door het ongelooflijke geluk dat haar was toebedeeld, drukte ze zich zo dicht mogelijk tegen hem aan, genietend van de manier waarop zijn lichaam bij het hare paste. ‘Ik wil dat dat nooit verandert,’ zei ze glimlachend.

Plotseling greep hij de zoom van haar nachthemd. ‘Ik wil dit uittrekken,’ fluisterde hij hees. ‘Doe je armen omhoog.’

Joanna deed gewillig een stapje achteruit om hem zijn gang te laten gaan. Met niets anders meer aan dan haar witte bikinislipje, probeerde ze zich met haar handen te bedekken.

‘Nee, lieveling…’ Hij greep haar polsen en trok haar handen weg. Vervolgens sloeg hij zijn eigen handen om haar borsten en begon ze liefdevol te kussen. Eerst de ene harde tepel en toen de andere. ‘Probeer je niet voor mij te verbergen, lieve schat. Probeer je nooit voor mij te verbergen.’

Ze ging op de bank liggen, en hij volgde haar voorbeeld. Nadat hij zijn knie tussen haar dijen had geschoven, boog hij zich over haar heen en begon haar tepel te likken. Dit gaf haar zo’n verrukkelijk gevoel, dat het bijna pijn deed. Ze wierp haar hoofd naar achteren en verloor zich in duizelingwekkende sensaties. Zijn warme mond, die zoog en trok, een corresponderend gevoel laag in haar buik, een rusteloos, bijna pijnlijk verlangen.

‘O, Jo… wat smaak je heerlijk… zo…’ Hij beet zachtjes op haar tepel. Toen streelde hij haar borst met zijn tong. ‘Hmm aardbeien… room… ik geloof niet dat ik ooit genoeg van jou zal krijgen.’ Bijna buiten zinnen van genot, bad ze dat hij altijd zo zou denken.

Plotseling werd hij veel wilder. Zijn handelingen werden agressiever. Zijn handen gleden langs de zijkanten van haar borsten, langs haar ribbenkast naar haar buik. Onder haar eigen handpalmen voelde ze zijn spieren harder worden. Zijn ademhaling veranderde in een licht gehijg. Toen zijn hand het elastiek van haar bikinislipje bereikte, haakte hij zijn duimen erachter en verwijderde het kledingstukje.

‘Jij ook,’ mompelde ze. Ze kwam een beetje omhoog om de ritssluiting van zijn spijkerbroek te kunnen bereiken. Maar zijn handen waren daar al voor de hare, en binnen enkele seconden was hij naakt. Mooi naakt, dacht ze, genietend van wat ze zag.

Hij liet zich met een plof op de bank vallen, nam haar in zijn armen en overdekte haar met wilde kussen.

‘Ik wil je vasthouden, je voelen en proeven,’ zei hij, terwijl zijn handen en mond daar al mee bezig waren. ‘Helemaal. Niets uitgezonderd.’ Ademloos wachtte ze op wat er komen ging. Al kussend gleed hij omlaag, over haar buik, haar navel… lager en lager.

‘O!’ fluisterde ze, haar trillende knieën tegen elkaar klemmend.

Hij liet zich echter niet meer tegenhouden. ‘Stil, lieveling,’ mompelde hij hees. ‘Ik wil alles van je beminnen zoals ik het in mijn droom heb gedaan.’ Hij schoof zijn handen onder haar billen en tilde haar op, en binnen enkele seconden zonk ze weg in een zee van genot.

Met bonzend hart omklemde ze zijn schouders. Het was alsof ze aan de rand van een afgrond stond, op het punt naar de hemel te zweven. Op het moment dat ze met een doordringende kreet over de rand tuimelde, glimlachte Ryan, met zijn tong nog tegen haar vlees.

Toen was hij boven haar, zijn ogen bijna zwart toen hij zich in haar vochtige warmte hulde. Een ogenblik hield hij op, genietend van wat hij voelde. Joanna keek naar hem op en zag een adertje in zijn hals kloppen. De spanning van het wachten was te zien aan de zwellende aderen in zijn hals en slapen. Toen leek hij onmogelijk nog langer te kunnen wachten, en met een wild gekreun begroef hij zich nog dieper in haar.

Met haar handen om zijn heupen geklemd, kromde ze haar rug. Aanvankelijk bewoog hij zich langzaam, ritmisch, en onmiddellijk nam Joanna zijn ritme over. Maar naarmate zijn hartstocht toenam, werden zijn bewegingen dringender. Joanna drukte zich omhoog om hem te ontmoeten, en ze mompelde onsamenhangende woordjes als een echo van de zijne. Met een heerlijk gevoel, glimlachend en gretig voelde ze dat hij begon te schokken, waarna hij zijn gezicht in haar haar begroef en met een hese kreet een allesovertreffend hoogtepunt bereikte.

 

‘Wat gaan we nu doen, Ryan?’

‘Ik vroeg me juist hetzelfde af.’

‘Ik wou dat we ons daar nu niet druk over hoefden te maken,’ zei Joanna. Ze vlijde haar wang tegen zijn warme hals en snoof diep zijn sexy mannelijke geur op. Het liefst zou ze blijven liggen waar ze was, heerlijk in Ryans armen, door het studioraam naar de nachthemel kijkend. ‘Konden we nog maar een poosje lekker blijven liggen genieten van het feit dat we elkaar weer hebben gevonden. Bijpraten over de jaren die we uit elkaar zijn geweest.’ Met haar vingers door het kroeshaar op zijn borst strijkend, mompelde ze: ‘Ik wou dat jij en Daniel de zomer samen konden doorbrengen, om elkaar beter te leren kennen, maar dan zonder het risico dat er een stelletje moordenaars bij de steiger staat te wachten om…’ ze zuchtte ‘…nu ja, om dat te doen wat ze dan ook van plan mogen zijn.’

Met zijn lippen tegen haar slaap glimlachte hij. ‘Ja, zo zou ik de zomer ook graag door willen brengen.’

Aan de nachthemel flonkerden duizenden sterren. ‘Wisten we maar waar de diamanten zijn,’ zei ze fronsend. ‘Als dat zo was, zouden we met de diamanten als onderpand misschien met ze kunnen onderhandelen.’

‘Vergeet dat maar, lieve schat,’ zei Ryan op besliste toon. ‘En dat meen ik. Bovendien blijf jij een groot risico voor hen. Jij hebt de diamanten gezien, en dat weten ze.’

Ze bleven nog een paar minuten vriendschappelijk zwijgend bij elkaar liggen. Het viel haar op dat de boven haar hoofd hangende dreiging niet meer zo angstaanjagend was als hij was geweest, en ze hoefde niet ver te zoeken naar de reden. Ze voelde zich beschermd en veilig vanwege Ryan. Al was het dan misschien een vals soort veiligheid. Per slot van rekening loerden er nog steeds sinistere mensen op haar en wist ze niet meer wie haar vrienden waren en wie niet. Bovendien was het slechts een kwestie van tijd voordat de confrontatie zou plaatsvinden. Maar als ze een plaats moest kiezen, waar ook ter wereld, om deze periode in haar leven door te brengen, dan zou dat hier zijn. Bij Ryan.

‘We hebben weinig keus, Jo,’ zei hij plotseling. Zijn toon vertelde haar dat hij alle mogelijkheden had bekeken en tot een besluit was gekomen. ‘We zullen morgen Nick bellen en hem vragen of hij hiernaar toe wil komen. Het kan zijn dat je beter naar het bureau kunt gaan om tegenover Gus Forrester een verklaring af te leggen. Om hem te vertellen dat jij de diamanten hebt gezien en wat Rico zei toen je naar hem toe ging. We zullen bekijken wat Nick ervan denkt. Ik heb nog niet besloten wat ik hem zal vertellen over Sammy Feldstein, maar in elk geval vertel ik hem toch iets.’

Na deze woorden stond hij op en gaf haar haar nachthemd. ‘We moeten terug naar het huis. Ik zou niet graag willen dat Dan wakker werd en merkte dat jij verdwenen was.’

Met het zachte hemd tegen zich aan gedrukt keek ze naar hem op. ‘Ryan, het spijt me van dit alles.’

‘Het is jouw schuld niet, lieveling.’

‘Dat niet direct, maar –’

‘Niks maar. Jij en Dan moeten veilig zijn en je normale leven kunnen voortzetten. Ik hou van jou en hij is onze zoon. Wat kan er nog belangrijker voor mij zijn dan dit tot een goed einde brengen?’

‘Je eigen normale leven weer oppakken?’

Een ogenblik keken ze elkaar diep in de ogen. ‘Ach kom,’ zei Ryan zacht, ‘je weet ook wel dat dat niet kan zonder jou en Dan.’

‘Veronderstel dat we hier morgen konden vertrekken, wat zou dat dan voor jou betekenen?’

‘Allereerst zou ik jou ertoe proberen over te halen hier de rest van de zomer te blijven. Gewoon om met ons drietjes bij elkaar te kunnen zijn. Je hebt zelf gezegd dat dat een goed idee was. Daarna zouden we gezamenlijk kunnen beslissen wat er vervolgens moest gebeuren.’

‘Zou jij hier weggaan?’

‘Het is nooit mijn bedoeling geweest om voorgoed op Sea Island te blijven,’ antwoordde Ryan eenvoudig.

Ze haalde diep adem en vroeg wat ze echt graag zou willen weten. ‘Ben je nu over Petes dood heen?’

‘Daar zal ik nooit overheen komen, maar ik heb er ten slotte wel een andere kijk op gekregen. Ik geloof dat ik het nu van me af kan zetten.’

‘Dat zou Pete ook hebben gewild,’ mompelde ze, nog steeds met het nachthemd tegen haar borst gedrukt.

‘Ja, daar ben ik van overtuigd.’ Plotseling begon hij te glimlachen. ‘Trek je dat ding nog aan of niet?’ Ze keek een beetje verwezen omlaag en slaakte toen een kreetje. Ze was spiernaakt! Ze draaide zich om en probeerde het hemd aan te trekken. Maar dat lukte niet, want hij drukte zijn lippen op haar blote schouder en sloeg zijn armen om haar heen.

‘Jeetje, dat van dat hemd was maar een grapje, Joanna. Voor mij hoef je je niet te generen.’

Ze liet haar hoofd achterover tegen zijn schouder zinken en fluisterde: ‘Ik ben hier niet aan gewend.’

‘Dan zul je er toch gewend aan moeten raken,’ zei hij, aan haar oor snuffelend. ‘Want ik denk dat we dit heel vaak gaan doen.’

‘O, Ryan…’

‘O, Joanna.’ Hij draaide haar naar zich toe en liet zijn blik wellustig over haar naakte lichaam glijden. Toen boog hij zich naar voren en drukte zijn lippen licht op de hare. ‘Daar kun je op rekenen, lieve schat.’

Na ongeveer een halve minuut gleed het nachthemd uit haar vingers en viel op de grond.

Enige tijd later keerden ze terug naar het huis.

 

De volgende morgen, toen ze nét hun ontbijt op hadden, ging het alarm plotseling af, hun vertellend dat er iemand bij het hek stond. Ryan sprong onmiddellijk op en liep met een grimmige uitdrukking naar het kastje aan de muur.

‘Ja, wie is daar?’

‘Kathleen O’Connor.’

Hij had zijn grootmoeder in geen maanden gezien. Verrast door een golf van genegenheid, besefte hij dat hij heel blij was haar stem te horen. Door zijn behoefte om zich op Sea Island van de wereld af te zonderen, had hij zich zowel voor de goede als voor de kwade dingen afgesloten. Zijn grootmoeder was absoluut een van de goede dingen.

‘Gran, wat een verrassing,’ zei hij.

‘Ik vond dat ik op mijn leeftijd niet langer op een uitnodiging kon wachten, lieve schat.’

‘Ik kom het hek opendoen,’ vertelde hij haar, zijn blik op Joanna richtend. Joanna, die juist haar koffiekopje naar haar mond bracht, glimlachte zacht. Hij herinnerde zich dat Jo zijn grootmoeder altijd erg had bewonderd. Vervolgens ging zijn blik naar Daniel. Wat zou ze van Daniel denken?

‘Stuur Daniel om het hek open te maken, Ryan,’ beval zijn grootmoeder.

‘Eh…’ Daniel was al enthousiast opgesprongen. Ryan hield verder zijn mond. Nick zou natuurlijk zowel over Joanna als over Daniel hebben gesproken, dacht Ryan. Het hoefde hem dus helemaal niet te verbazen dat het hoofd van de O’Connor-clan zich meteen met eigen ogen wilde overtuigen, toen ze hoorde dat zijn ex-vrouw terug was op Wilderose Cottage. Wel vroeg hij zich af hoe opmerkzaam zijn grootmoeder zou zijn. ‘Geen probleem,’ zei hij in de aan de wand bevestigde microfoon. ‘Hij komt er aan.’

 

Kathleen O’Connor zat op de achterbank van een zwarte Mercedes. Een hele chique, glanzende, dikke Mercedes. Daniel was nog nooit zo dicht in de buurt geweest van een door een particuliere chauffeur bestuurde auto. Toen hij het hek naderde, besefte hij dat de chauffeur een vrouw was. Ze glimlachte tegen hem.

Hij stak groetend zijn hand op en toetste snel de voor het openen van het hek vereiste cijfercombinatie in. Toen de zware auto langs hem reed, toetste hij de cijfercombinatie in die het hek weer sloot. De auto stopte. Na een ogenblik liep hij naar het raampje van de bestuurster, om haar te vertellen dat ze kon doorrijden.

Zover kwam het echter niet. Het achterraampje gleed geruisloos omlaag en een stem vanuit de auto zei: ‘Je mag wel instappen, dan kun je meerijden tot aan het huis, Daniel.’

‘Yes, ma’am,’ antwoordde hij. Hij opende gretig het portier en ging naast Miss Kathleen op de achterbank zitten.

‘Hallo,’ zei hij, haar recht in de ogen kijkend. Hij zag dat zij hem eveneens vrij scherp opnam.

‘Hallo, Daniel. Ik ben Kathleen O’Connor, Ryans grootmoeder.’ Ze stak een perkamentachtige, smalle hand uit en Daniel nam hem aan. Het lichaamsdeel voelde zo teer aan, dat hij bang was om erin te knijpen. ‘Mijn moeder is hier op bezoek,’ verklaarde hij, voor het geval ze niet precies wist wie hij was. ‘Joanna Stanton. Ze heeft u nog gekend.’

De oude dame begon te glimlachen. ‘Ze kent me nog steeds, Daniel, en ik ken haar nog steeds. Ik ben blij dat ze eindelijk weer eens een bezoekje aan Sea Island brengt. En jij natuurlijk ook.’

‘Dank u, ma’am. Ik vind het hier hartstikke leuk.’

‘Zijn er onlangs nog meer indringers vanuit zee geweest?’

Hij knipperde met zijn ogen, verbaasd dat Nick dit Miss Kathleen had verteld. Dit soort dingen maakte haar blijkbaar ongerust, ofschoon ze er eerder alert uit zag en… goed bij de tijd. ‘Eh, nee ma’am. We hebben althans niemand gezien.’

‘Ook geen telefoontjes meer ontvangen?’

Hij nestelde zich wat dieper in de luxueuze kussens. Niemand behoorde te weten dat Sammy had gebeld. ‘Telefoontjes?’

Ze wierp hem opnieuw zo’n scherpzinnige blik toe. Hij had al iets ongewoons aan haar gemerkt. Vooral aan de manier waarop ze naar je keek. Ongeveer negentig procent van de mensen die met kinderen praatten, zagen ze niet echt, maar hij had het gevoel dat deze oude dame hem wel degelijk zag. Ze had iets bijzonders. Hij kon dat gewoon voelen.

Ze was echt oud, dacht hij, terwijl hij haar onopvallend probeerde op te nemen. Ze moest wel een jaar of tachtig zijn, maar de uitdrukking op haar gezicht was anders dan die van de meeste oude mensen die hij kende. Het zou in haar ogen kunnen zitten, besloot hij. Zo groen als glas. Hij wist dat ze vanuit Ierland naar Amerika was geëmigreerd, en Ierland werd weleens het Smaragdgroene Eiland genoemd. Jeetje, wanneer je het zo bekeek, zat daar wel iets in.

Ze had haar handen voor haar op de knop van een zwarte stok gevouwen. Een heleboel oude mensen hadden een stok nodig om mee te lopen. Hij vond het jammer voor Kathleen O’Connor dat zij een van hen was. Hij durfde te wedden dat ze een verschrikkelijke hekel aan die stok had. Allemachtig, misschien was ze zelfs wel in de negentig.

‘Mag ik je een geheimpje verklappen, Daniel?’ vroeg ze.

‘Yes, ma’am,’ antwoordde hij prompt.

‘Wanneer je oud wordt,’ begon ze met een fluisterzachte stem, ‘beginnen de mensen te geloven dat je tegen allerlei dingen beschermd moet worden. En mijn familie is eigenlijk net zo. Ik weet niet hoe dat komt, want al mijn vitale organen verkeren nog in prima staat. Ze hoeven echt niet bang te zijn dat ik vandaag of morgen zal bezwijken van bezorgdheid of angst.’

‘Zo oud bent u nog niet,’ zei hij vlug, om haar gerust te stellen. ‘Ik bedoel, eh… misschien wel als je de kalender erbij haalt en zo. Maar ik geloof niet dat u oud te noemen bent in de manier waarop u denkt of handelt.’

‘Ik vind het fijn dat je dat zegt, Daniel.’ Door het raampje richtte ze haar blik op Wilderose Cottage. ‘Nu je met me hebt kennisgemaakt en me een beetje hebt kunnen beoordelen, weet ik zeker dat je er geen bezwaar tegen zult hebben om mijn vragen te beantwoorden. Welnu…’

Daniel kreeg heel even een vreemd gevoel in zijn maagstreek. Hij besefte dat ze hem te slim af was geweest. Maar goed, hij wilde met alle plezier haar vragen beantwoorden, wat die dan ook mochten zijn.

‘Maakt de politie in Chicago al vorderingen in de zaak?’

Wauw. Deze oude dame was niet mis. ‘Ik denk dat inspecteur Forrester daar de zaak aardig in de hand heeft,’ antwoordde hij voorzichtig.

Ze begon te glimlachen. ‘Jij hebt een beetje voor luistervink gespeeld, hè?’

‘Yes, ma’am. U weet hoe dat gaat. Ze denken dat ik nog maar een kind ben. Het is zo’n beetje net als in uw geval.’ Hij haalde grinnikend zijn schouders op. ‘Alleen het tegenovergestelde.’

‘En Ryan heeft voldoende mensen om jullie allemaal te beschermen?’

Hij heeft een paar door Nick aanbevolen ex-politiemensen in de arm genomen.’

‘Aha.’ Met een blik die bijna nog scherper was dan tevoren, voegde ze eraan toe: ‘En hebben jullie al iets in verband met de diamanten gehoord?’

‘Eh, nee, ma’am.’

‘Wel, dan…’ Ze gaf hem een klopje op zijn knie. ‘Dank je, lieve jongen.’ Toen, met een gebiedend knikje, zei ze tegen de chauffeuse: ‘We kunnen verder rijden naar het huis, Ernestine.’

‘Jawel, Mrs. O’Connor.’ De zware auto reed met een kalm gangetje door de bochtige oprijlaan op het huis toe. Daniel zag dat Ryan en Joanna met Champ naast hen al op het gazon stonden te wachten. Ze leken allebei heel blij met de komst van de oude dame. Hij ontspande zich een beetje, blij dat ze hem met rust liet. Ryan kon de rest van haar vragen beantwoorden.

‘Jij doet me aan iemand denken, Daniel,’ zei ze, vlak voordat de auto stopte.

Zijn hart miste een slag. ‘O ja?’

‘Ja, zeker.’

‘Aan wie dan?’

Ze glimlachte zacht. ‘Herinner me eraan dat ik je dat op een dag vertel.’

Op haar eigen verzoek werd Miss Kathleen op de overdekte veranda geïnstalleerd. Ze kreeg een glas ijsthee met een takje munt, plus de onverdeelde aandacht van Ryan en Joanna. Champ moest nodig worden uitgelaten, dus had Daniel een frisbee gepakt en was naar het strand gegaan. Na enkele minuten was Ernestine verschenen, en tot Daniels verrassing bleek die een verschrikkelijk goede frisbeewerpster te zijn.

‘Het is goed je weer op Sea Island te zien, Joanna,’ zei Kathleen, haar opnemend met de openlijke nieuwsgierigheid die alleen de heel ouden en de heel jongen zich kunnen permitteren. ‘Je ziet er nu zelfs nog lieftalliger uit dan toen.’

Joanna begon te glimlachen. ‘Dank u, Miss Kathleen. U ziet er zelf ook fantastisch uit. Hoe hebt u het al die tijd gemaakt?’

‘Ach, ik probeer gewoon vol te houden.’ Ze gniffelde een beetje. ‘En het nieuws dat jij hier was aangekomen, was natuurlijk zo groot dat ik het gewoonweg niet kon laten om je hier te gaan verwelkomen.’

‘Dank u, Miss Kathleen,’ mompelde Joanna.

‘Bovendien moest ik je te vertellen hoeveel we je verschuldigd zijn.’

‘Verschuldigd?’ Ze keek vlug naar Ryan.

‘Ik weet niet hoe lang Ryan hier nog zou zijn gebleven, afgezonderd van zijn familie en vrienden, als jij niet hiernaar toe was gegaan.’

‘Ach, Miss Kathleen, ik –’

‘Dus daarvoor dank ik je uit het diepst van mijn hart.’

Ryan zette met een klap zijn glas neer. ‘U brengt haar in verlegenheid, Gran.’

Kathleen boog zich naar voren en raakte even haar arm aan. ‘Neem me niet kwalijk, Joanna. Ik zal meteen van onderwerp veranderen.’

‘Mooi,’ zei Ryan droog.

Zijn grootmoeder richtte haar blik op het strand, waar Daniel nog aan het ravotten was met de hond en Ernestine. ‘Je zoon is een heel fijne jongen,’ zei ze tegen Joanna. ‘Tijdens het ritje naar het huis hebben we leuk met elkaar gebabbeld. Hij was zo goed me iets te vertellen over wat er hier zoal gebeurt.’

Ryan keek haar met half toegeknepen ogen aan. ‘Zoals?’

‘Maak je niet bezorgd, Ryan. Ik zal heus niet bezwijken onder het gewicht van alles wat hij me heeft verteld. Ik wil gewoon weten hoe het met mijn familieleden gaat.’

Terwijl Ryan en Joanna zich afvroegen wat ze zoal wist, richtte Kathleen haar blik op het glas in haar hand. Haar gezicht verzachtte toen ze het munttakje in het glas aanraakte. ‘Ik heb deze munt zelf nog in dat perkje naast het bijgebouw geplant. Wist je dat, Joanna?’

‘Nee… nee, dat wist ik niet. Ik herinner me dat die munt daar altijd al groeide.’

‘Ja, het was de eerste zomer dat Patrick het huis had gekocht,’ zei ze met een dromerige blik in haar ogen toen ze eraan terug dacht. ‘Het was meen ik 1946.’ Ze keek naar Joanna. ‘Ik vraag me af of jij er bezwaar tegen zou hebben om een beetje ervan voor me af te snijden, lieve schat? Ik zou het namelijk graag mee willen terugnemen naar Wilderose House. Ernestine en ik zijn er dol op.’

‘Natuurlijk.’ Joanna stond op, zich ervan bewust dat haar op een heel vriendelijke manier werd verteld dat Kathleen Ryan alleen wilde spreken. ‘Ik blijf wel een paar minuutjes weg,’ zei ze, Ryans blik ontmoetend voordat ze zich weghaastte.

Tot zijn verrassing deed de stilte die tussen hem en zijn grootmoeder viel behaaglijk aan. Het was prettig haar weer te zien, dacht hij. Heel prettig zelfs. Ze hadden samen een speciale band. Hij kon niet precies zeggen wat die band was, maar hij was er. Allebei bleven ze nog een poosje naar Daniels uitbundige gestoei kijken. Vermengd met het geluid van Champs geblaf klonk het gelach van zijn zoon. Plotseling brandde hij van verlangen om het geheim aan zijn grootmoeder te vertellen.

‘Hij lijkt zo ontzettend veel op Cameron,’ zei ze zacht.

Hij kon de schok die haar woorden hem bezorgden niet snel genoeg verbergen.

Hemel, hoe had ze dat geraden?

Kathleen raakte hem zacht aan. ‘Dacht je dat ik het niet wist? Cameron werd me bij zijn geboorte ontnomen, en het duurde acht jaar voordat Patrick erin slaagde hem te vinden en ons te herenigen. Daniel heeft iets wat me aan Cameron doet denken.’ Ze lachte zacht. ‘En natuurlijk is er die speciale gave.’

‘Speciale gave?’ Ryan was zich bewust van een plotseling gesuis in zijn hoofd.

‘Zijn helderziendheid, Ryan. Je hoeft tegenover mij geen komedie te spelen. Hij heeft die van de O’Connors geërfd, en hij is niet de enige in deze familie. Ikzelf, Cameron, Shannon, en jij natuurlijk.’

Hij stond op en liep naar het raam. Verward probeerde hij het allemaal tot zich te laten doordringen. ‘Waarom hebt u hier nooit eerder over gesproken, Gran?’

‘Ik wist dat jij niet gelukkig was met je gave,’ zei ze eenvoudig. ‘Dat kan ik begrijpen. Tot op het moment dat Patrick me ervan wist te overtuigen dat een dergelijke kracht heel bijzonder is, was ik zelf evenmin gelukkig met mijn droomgezichten.’

Hij draaide zich om en staarde naar de oceaan. ‘Droomgezichten.’

Ze begon te glimlachen. ‘Zo gingen Patrick en ik het ten slotte beschrijven. Het is een positief iets, Ryan. Er kan alleen goeds uit voortkomen, tenzij het wordt genegeerd.’

Hij werd plotseling stil.

‘Ik denk dat jij die les hebt geleerd,’ zei Kathleen zacht. ‘En met veel verdriet.’

‘Ja,’ beaamde hij somber.

‘Ik vind het jammer dat het zo lang heeft geduurd voordat je een zekere mate van rust hebt gevonden.’

Hij staarde nog steeds uit het raam, zo gespannen als een vioolsnaar.

‘Pete zou een paar goedgekozen woorden voor je hebben gehad, als hij hier was geweest.’

‘Ja, dat geloof ik graag,’ antwoordde hij droog.

‘Goed…’ Haar stem werd wat bruusker. ‘Een jaar verbanning is lang genoeg. Je kunt weer beginnen te leven. Joanna en Daniel zijn door de hemel gezonden.’

Hij draaide zich met een mat glimlachje naar haar toe. ‘Letterlijk?’ vroeg hij. Zijn blauwe ogen deden haar aan die van Patrick denken. ‘Of was dat zo maar een uitdrukking?’

‘Wat denk je?’ vroeg ze. In haar twinkelende glimlach kon hij alle genegenheid zien die ze voor hem voelde. ‘Ik ben oud, Ryan. Ik ken een heleboel mensen in de hemel.’

Een ogenblik bleef hij roerloos staan, vechtend tegen een onmannelijke aandrang om te gaan huilen. Allemachtig, niemand kon beseffen hoe heerlijk het was dat zijn grootmoeder hem begreep. Ze wist wat er die zwarte dag in de woestijn was gebeurd. En toch scheen ze niet van mening te zijn dat hij het niet meer goed kon maken. Eigenlijk was hij een reusachtige bofkont. En achter in zijn geest was de geruststellende wetenschap dat zijn vreemde krachten niet uniek waren in zijn familie.

Hij liep terug en ging naast haar zitten. ‘Voordat dit gesprek nog bizarder wordt, moet ik je vertellen dat Daniel niet weet dat hij mijn zoon is.’

‘Je geheim is veilig bij mij, dat weet je ook wel.’

Ryan knikte. Tegelijkertijd zag hij een verandering in haar uitdrukking. Een ogenblik was het alsof ze allebei een zelfde gevoel deelden. Een sinister gevoel. Met verbazingwekkende kracht klemde ze zijn hand tussen de hare. ‘Ryan, de dreiging die boven Joanna en Daniel hangt, is echt,’ zei ze.

‘Ik weet het. Ik zal voorzichtig zijn.’

De deur werd plotseling wagenwijd opengeworpen en kwam Daniel de veranda op stormen. ‘Allemensen, wat kan die Ernestine frisbeeën!’ riep hij uit. ‘Champ! Liggen!’ Hij dook naar de hond en greep hem beet voordat het dier een gevaar kon opleveren voor Kathleen en haar ijsthee, die gevaarlijk op het tafeltje stond te schommelen.

Met behulp van haar stok stond de oude dame op. ‘Daniel, je mag met Ernestine en mij mee terugrijden naar het hek, als je geen andere plannen hebt.’

‘Gaat u nu al weg?’ vroeg hij met een teleurgestelde uitdrukking in zijn blauwe ogen. Ryan keek geamuseerd toe. Daniel en Kathleen O’Connor waren een vreemd paar, maar het was duidelijk dat ze elkaar heel graag mochten.

‘Ja, maar je moet me gauw eens komen bezoeken. Op Wilderose House.’

‘O, graag!’

‘Kom, nu moet ik heus gaan, maar niet zonder mijn munt. Aha, daar is ze.’ Kathleen reikte naar de plastic zak die Joanna gevuld had met geurige takjes munt. ‘Ernestine, jij mag dit dragen, als je wilt.’

‘Kom gauw nog eens terug, Miss Kathleen,’ verzocht Joanna haar zacht.

‘Ja, natuurlijk, lieverd. En jij moet, zodra je kunt, een bezoekje aan Wilderose House brengen.’ Ze keek naar Ryan. ‘Beloof het me, Ryan. Jullie moeten allebei naar Shannons baby komen kijken.’

‘Dat doen we vast en zeker,’ beloofde Ryan zijn grootmoeder.

Met een hooghartig knikje nam ze Daniels uitgestoken arm aan en liep, gesteund door hem, het huis door naar de voordeur. Nadat hij haar op de achterbank van de auto had geïnstalleerd, liep Daniel snel om de wagen heen en stapte aan de andere kant in. Kathleen liet het raampje zakken en wenkte Ryan naar zich toe.

‘Gebruik je speciale gave om je gezin te beschermen, Ryan.’

Bijna nog voordat hij zich had opgericht, was het raampje alweer omhoog en zaten Daniel en zijn grootmoeder als oude vrienden met elkaar te babbelen.