11

 

 

 

‘Ik doe het hek wel!’

De Landrover schommelde door de onstuimige manier waarop Daniel eruit sprong en het portier dichtsloeg. Ryan en Joanna keken zwijgend toe toen hij het alarm buiten werking stelde, het hek van slot draaide en zo ver openduwde dat Ryan erdoor kon rijden. Ze waren op weg naar een kennel die Nick Dalton hun had aanbevolen om een hond te kopen.

Het was een geniaal idee, dat plotseling bij Ryan was opgekomen. Ze konden nu het huis uit voor de privacy die ze nodig hadden om Daniels vragen te beantwoorden, en gezien de belangrijkheid van dat wat ze hem te zeggen hadden, kon het geen kwaad hem tegelijkertijd een presentje in de vorm van een hond te geven.

Terwijl ze zo naar haar zoon zat te kijken, moest Joanna toegeven dat Ryan het vaderschap heel vakkundig scheen aan te pakken. Wie had dat ooit kunnen denken?

‘Wat had Nick te zeggen over de boot die ons bespioneerde?’ vroeg ze zacht.

‘Heel weinig, en niet veel goeds.’ Ryan liet de koppeling opkomen en reed langzaam door het hek. ‘De boot was gehuurd door twee mannen die een vals adres opgaven in Atlanta. De verhuurder was slecht te spreken over het feit dat ze met een spuitbus de naam en de registratienummers van de boot onzichtbaar hadden gemaakt.’

‘Dus die boot kunnen we verder wel vergeten?’

‘Ja, dat lijkt er wel op.’

Joanna zuchtte. ‘Het verbaast me niets, hoewel ik toch had gehoopt…’

In zijn zijspiegel keek Ryan naar Daniel, die het hek sloot en het alarm weer inschakelde. ‘Nick zal niet rusten voordat hij iets vindt, Jo. Hij is net een hond met een bot, dat hij niet wil loslaten. Hij weet dat er iets gaande is, en omdat er familie bij betrokken is, zal hij er tweemaal zo vasthoudend aan werken als normaal.’

‘Familie?’ vroeg Joanna snel. Ze keek hem aan. ‘Je hebt hem toch niets over Daniel verteld, hè?’

‘Nee. En dat zal ik ook niet doen voordat we zo ver zijn dat we het de hele wereld kunnen laten weten.’ Hij bleef haar een ogenblik recht in de ogen kijken. ‘Nick is niet op de hoogte van Daniel. Dat geloof ik althans niet. Wel weet hij dat jij en ik eens getrouwd zijn geweest. Volgens hem zijn we dus familie.’

Ze zag dat Daniel terugkwam naar de auto, dus kon ze niet verder op het onderwerp doorgaan. Ze wilde niet dat hij te weten kwam dat de boot, die in de buurt van Wilderose Cottage was geweest, haar waarschijnlijk had bespioneerd. Daniel zou zich dan ongerust over haar maken, en met de speciale gaven waarover hij beschikte, zou hij misschien zelf iets proberen te doen. Alleen al die gedachte maakte haar bang. Ze sloot haar ogen en beloofde plechtig een leven van absolute verveling te zullen gaan leiden als zij en haar zoon deze situatie ooit ongedeerd zouden overleven.

De wending die haar leven had genomen, kon ze eenvoudigweg niet geloven. Sinds de dag waarop ze Rico’s lijk had gevonden, was het bijna alsof er een vreemde in haar lichaam huisde. Ze had een fortuin aan diamanten ontdekt, was haar huis ontvlucht omdat haar leven in gevaar verkeerde, had onderdak gezocht bij haar ex-man, zelfs met hem geslapen, was getuige geweest van de verbazingwekkende helderziendheid van haar zoon en had ontdekt wie zijn werkelijke vader was. Het was allemaal zo overweldigend, dat ze begrip kon hebben voor Ryans behoefte om zich ergens terug te trekken en te wachten tot alles weer normaal zou zijn.

Nu had de verschijning van Judith Mann de zaken nog gecompliceerder gemaakt. Joanna was erg benieuwd naar Ryans verklaring voor de plotselinge komst van Pete Manns weduwe. Niet dat Judith zich had laten zien voordat ze die ochtend vertrokken. Blijkbaar was ze niet gewend vroeg op te staan.

Ze wierp een zijdelingse blik op Ryan en voelde ondanks alles iets van sympathie. Ze was gespannen, maar hij zag er tien keer erger uit. Tussen de vele blikken die hij in de achteruitkijkspiegel wierp, zat hij zwaar fronsend voor zich op de weg te kijken. Ze herinnerde zich hoe ontspannen hij vroeger altijd had gereden, met één hand aan het stuur en zijn linkerelleboog op de raamlijst geleund. Nu omklemde hij het stuurwiel zo stevig, dat de knokkels wit door de huid schemerden.

‘Heb je je gordel vast, Daniel?’ vroeg hij, toen de jongen weer was ingestapt.

Achter hen klonk wat geritsel, gevolgd door een luide klik. ‘Voor elkaar.’

‘Dan gaan we,’ zei Ryan, om meteen gas te geven.

‘Hoe ver is het?’ klonk de stereotype vraag vanaf de achterbank.

‘Hooguit een kwartier. Volgens Nick heeft die kennel de meeste keus. Met een beetje geluk vinden we daar de hond die we zoeken.’

‘Heb ik je niet gezegd dat smerissen op dit punt de beste raadgevers zijn?’ Daniel schoof wat heen en weer op de bank, voor zover zijn veiligheidsgordel dat toeliet. ‘En kunnen we nu praten over toen jullie getrouwd waren?’

De beide volwassenen konden een ogenblik lang niet reageren. Ryan herstelde zich het eerst. ‘Ja, daar is het nu wel een mooie gelegenheid voor,’ zei hij met een snelle blik op Joanna.

Ze knikte zwijgend.

‘We waren nog jong, Daniel,’ begon hij, in de achteruitkijkspiegel de ogen van de jongen ontmoetend. ‘Het was het jaar dat je moeder afstudeerde. Ik was naar huis gekomen voor een bezoekje. Ik was juist aangenomen door een Newyorks opinieblad. Jo en ik waren vrijwel samen opgegroeid, maar…’ Hij leek iets van zijn bezorgdheid kwijt te raken. Een zwak glimlachje verzachtte de lijn van zijn mond. ‘Op een dag zul je dit waarschijnlijk beter begrijpen, maar het was alsof we elkaar plotseling met nieuwe ogen zagen. Onze vriendschap veranderde in liefde.’

‘Waarom zijn jullie dan niet getrouwd gebleven?’

‘Ik heb daar zelf heel veel over nagedacht,’ antwoordde Ryan. Met zijn blik op de voor hem liggende weg gericht, leek hij naar woorden te zoeken. ‘Omdat we elkaar al als kind hadden gekend, geloof ik niet dat we voldoende tijd namen om de mensen te leren kennen die we als volwassenen waren geworden. In een huwelijk is het vaak een kwestie van geven en nemen, en dat zorgde bij ons meteen voor problemen. Natuurlijk ging Jo met me mee naar New York. We werkten allebei hard… we begonnen onze aandacht op verschillende dingen te concentreren. Je hebt waarschijnlijk wel eens mensen horen zeggen dat er aan een goed huwelijk hard moet worden gewerkt.’

‘Ja, dat zal wel.’

‘Wel, omdat wij elkaar al zo lang kenden, denk ik nu dat we niet vonden dat wij er zo hard aan moesten werken. Achteraf zie ik dat als de genadeslag voor een huwelijk.’

‘Jullie moeten het wel heel gauw hebben opgegeven,’ concludeerde Daniel, ernstig van de een naar de ander kijkend. ‘Hadden jullie het niet wat harder moeten proberen?’

‘Ja, dat hadden we inderdaad moeten doen,’ antwoordde Ryan prompt. ‘We hadden met elkaar moeten praten, elkaar moeten vertellen wat er in ons omging. Eerlijk gezegd deed jouw moeder dat. Dan, maar ik luisterde niet. Op dat punt zat ik fout. Het is niet voldoende om alleen maar te praten, een mens moet ook luisteren. Ik beging een afschuwelijke vergissing, en die is nu niet meer ongedaan te maken.’

‘Ik heb nog een vraag,’ zei Daniel, met zijn blik op Ryans ogen in de achteruitkijkspiegel gericht. ‘Waarom hebben jullie mij niet verteld dat jullie met elkaar getrouwd zijn geweest? Volgens mij had ik daar toch wel recht op.’

Ryan scheen hier niet zo gauw een antwoord op te weten.

‘Met alle respect, Daniel,’ begon Joanna zacht, biddend dat ze het kon verklaren op een manier die hij zou accepteren, ‘als mijn zoon had je niet per definitie dat recht. We hebben allemaal ervaringen in ons leven gehad die we graag voor onszelf willen houden. En voor mij was mijn huwelijk als heel jong persoontje een van die ervaringen. Ik voelde dat ik had gefaald. Ik wilde het gewoon vergeten.’

Zo gauw gaf Daniel het echter niet op. ‘Maar had ik er dan geen recht op het te weten nadat ik hier was gekomen?’

‘Misschien wel,’ gaf ze toe. ‘Het is niet zo dat we het toen bewust voor jou hebben verzwegen, Daniel,’ zei ze, zelfs nog zorgvuldiger haar woorden kiezend. ‘Het is alleen zo…’ Ze aarzelde, zocht naar een manier om de ingewikkelde relatie uit te leggen tussen een man en een vrouw die eens getrouwd waren. ‘O, het was helemaal niet mijn bedoeling om bij Ryan bescherming te gaan zoeken, toen ik in moeilijkheden raakte. Het was in feite een heel… moeilijke situatie toen ik hier aankwam. Toen verscheen jij hier volkomen onverwacht, en dat maakte het nog moeilijker, Daniel. Kun je dat begrijpen?’

Daniel, die naar voren gebogen had zitten luisteren, leunde met een peinzende uitdrukking op zijn gezicht achterover. ‘Ja, wanneer je het zo stelt,’ zei hij knikkend, ‘kan ik het begrijpen.’

Een paar kilometer lang staarde hij in gedachten verzonken naar buiten. Toen begon hij tot verbazing van de beide volwassenen te grinniken. ‘Ik veronderstel dat ik me het feit dat jullie gescheiden zijn veel erger moet aantrekken dan ik in werkelijkheid doe,’ zei hij. ‘Maar als jullie niet gescheiden waren, zou ik hier vandaag niet zijn, hè?’

Joanna was sprakeloos. Koortsachtig zocht ze naar een antwoord hierop. Naast haar hield Ryan zijn blik strak op de weg gericht.

‘Jeetje, trek het je niet zo aan!’ Daniel rolde met zijn ogen. ‘Ik weet waar kindertjes vandaan komen. Ik weet zelfs hoe ze daar komen. Op mijn geboortebewijs staat de naam van mijn vader, en dat is niet Ryan. Er hoeft dus geen geleerde aan te pas te komen om te weten dat ik hier niet zou zijn als jullie tweetjes niet gescheiden waren.’ Hij wierp hen een ongeduldige blik toe. ‘Waar of niet?’

 

‘Maar hij is een straathond, Daniel,’ zei Ryan, naar de nog niet volwassen bastaard kijkend die opgewonden Daniels gezicht likte. ‘De pups van deze bekroonde herder zijn heel goed afgericht, heb ik gehoord. Het grootste mannetje lijkt me wel geschikt.’

Met een blijde uitdrukking wendde Daniel zijn gezicht af om te voorkomen dat hij helemaal zou worden afgelikt. ‘Deze is groot en hij is ook een mannetje,’ zei Daniel, die al verliefd was op het dier. Het is een kruising tussen een Labrador en een Duitse herder. Een prachthond!’

‘Misschien, maar hij lijkt me niet zo geschikt als waakhond,’ merkte Ryan met twinkelende ogen op. ‘Hij verwelkomde ons alsof we oude vrienden waren.’

‘Hij wist gewoon dat we vrienden waren,’ antwoordde Daniel. ‘Dat bewijst hoe intelligent hij is. Hij zal een ongewenste gast niet op Wilderose Cottage toelaten. Nietwaar, Champ? Hela! Ik denk dat we hem zo zullen noemen.’ Hij nam de kop van de hond tussen zijn handen en keek hem grinnikend aan. ‘Champ… dat is een mooie naam voor jou, vind je ook niet, ouwe jongen? Wie trekt er zich nu iets van een stamboom aan?’

‘Geef het maar op, O’Connor,’ mompelde Joanna. ‘Je bent getuige van een levenslange verbintenis tussen deze twee.’

‘Ik geloof dat je gelijk hebt,’ zei Ryan hoofdschuddend. ‘Ach, aan de ene kant moet ik blij zijn. We kunnen deze goedkoop krijgen. Hooguit vijftig pop.’

Daniel keek de hond grinnikend aan. ‘Jij kunt het per slot van rekening ook niet helpen dat je moeder een vergissing beging, hè Champ? Hij is net zo dapper en intelligent alsof hij de juiste ouders had. Ik hou al van hem!’

Ik hou al van hem.

De woorden bleven in de lucht hangen. Een veelbetekenende seconde lang haalde Ryan noch Joanna adem. Tussen haar oogharen door keek ze naar Ryans reactie op Daniels onschuldige woorden, en ze zag dat hij met zijn blauwe ogen onderzoekend naar haar keek.

Joanna voelde de tranen in haar ogen springen. Haar hart maakte een sprongetje toen Ryan een arm om haar middel sloeg en haar tegen zich aan trok.

‘Nooit een vergissing,’ zei hij, zo zacht dat alleen zij het kon horen. ‘Niet nadat we er Daniel door hebben gekregen.’

Met een beverig glimlachje liep ze met hem mee naar de eigenaar van de kennel om de koop te sluiten.

 

De terugreis naar Wilderose Cottage was veel meer ontspannen dan de rit naar de kennel. Nu de koop gesloten was, scheen iedereen blij te zijn met de gemaakte keus. Zodra de auto stilstond, sprong Daniel eruit. Hij brandde van verlangen om Champ te gaan africhten voor het bewaken van het huis en het omringende terrein. De hond sprong eveneens uit de auto, zonder zich iets aan te trekken van Daniels bevel om te blijven staan. In plaats daarvan stoof hij als een goudkleurige lichtflits naar het strand.

Joanna, die nog naast Ryan in de auto zat, keek geamuseerd toe.

‘Die heeft voorlopig wat te doen,’ mompelde Ryan, naar Daniels vergeefse pogingen kijkend om de hond te vangen.

‘Misschien gehoorzaamt hij wel snel,’ opperde Joanna, ofschoon ze er zelf niets van geloofde.

‘Ik zal je eens iets zeggen,’ zei Ryan, toen ze op het huis toe liepen. ‘Ik ben blij dat het beveiligingssysteem in orde is en dat Daniel goed is in elektronica. Als waakhond zie ik Champ namelijk nog niet zitten, maar hij is vast en zeker een fantastische speelkameraad. Het zal…’

Hij brak plotseling af toen hij een beweging zag achter een raam aan de voorkant van het huis.

De schrik sloeg Joanna om het hart. Door de leuke afwisseling van het uitje met Ryan en Daniel was ze bijna de dreiging vergeten die boven haar hoofd hing. Maar het volgende ogenblik besefte ze dat ze geen indringer hadden verrast.

‘Judith,’ mompelde ze, het slanke profiel van de vrouw herkennend. Maar in Ryans slaapkamer? Had ze van daaruit naar hun terugkeer gekeken? Of stond ze juist op nadat ze de nacht met Ryan had doorgebracht?

Plotseling ging er een pijnscheut door haar hart. Ze was gewend haar gedachten in beelden te projecteren, en ogenblikkelijk zag ze een flits van de twee – Ryan en Judith – in bed. Naakt. Had hij zo de nacht doorgebracht? Vrijend met haar? Had hij dat met die vrouw gedaan wat hij ook met haar, Joanna, had gedaan? Instinctief vergrootte ze de afstand iets tussen haarzelf en Ryan. O, hemel, stelde ze zich aan? Met haar vingers tegen haar mond gedrukt probeerde ze Ryan niet te laten merken dat haar lippen trilden.

Waarschijnlijk zou hij het toch niet hebben gemerkt, besloot ze een ogenblik later. Zodra hij de deur van slot had gedraaid en opengedaan, mompelde hij iets tegen Joanna en liep regelrecht naar zijn slaapkamer. Binnen hoorde ze gemompel van stemmen. Die van Judith licht en zelfverzekerd, die van Ryan zwaar en… ernstig.

Ze klonken niet als die van minnaars. Tenzij ze ruzie om iets hadden. Misschien omdat Judith zonder waarschuwing was komen opdagen? Omdat ze Ryan in gezelschap van zijn ex-vrouw had aangetroffen?

O, hemel. Joanna sloot haar ogen en probeerde zich te vermannen. Sinds de avond waarop ze naar Ryan toe was gegaan en hij die nachtmerrie had, had ze bewust niet verder gedacht dan het moment. Tot op die avond was ze voortgedreven door omstandigheden die min of meer buiten haar macht waren. Gebeurtenissen die, naar ze dacht, haar leven hadden veranderd. Maar toen ze naar het raam liep en naar Daniel keek, die op het strand met Champ speelde, besefte ze dat Rico’s dood en de ontdekking van de diamanten alleen maar een complicatie waren geweest. Ze had op tal van andere plaatsen kunnen onderduiken, als dat echt nodig was geweest. Ze had eenvoudigweg niet verder hoeven te zoeken nadat Nick en Shannon hadden voorgesteld naar Ryan te gaan.

Zodra ze samen waren, was het slechts een kwestie van tijd voordat ze in bed terechtkwamen. Joanna had hem nooit kunnen weerstaan. Vijftien jaar geleden, toen ze dat skiweekend met David Stanton doorbracht, had ze in haar hart de waarheid al geweten. Er was maar een kort seksueel ogenblik met David voor nodig geweest om haar duidelijk te maken dat ze altijd van Ryan zou zijn. Redenen die toentertijd heel belangrijk hadden geleken, hadden haar ertoe gebracht met minder genoegen te nemen. Dat was de reden waarom de gedachte dat hij misschien iets met Judith Mann had, genoeg was om haar ziel uiteen te rijten.

Ze was weer verliefd op Ryan.

 

‘Ik dacht al dat ik je hier zou vinden.’

‘O!’ Met een kreetje van schrik draaide Joanna zich om. Ze botste bijna tegen Ryan op, die geluidloos op haar toe was gelopen. Een paar penselen en twee tubes verf vielen uit haar hand en belandden op de grond. ‘Ik had je de trap niet horen op komen,’ zei ze, vlug bukkend om ze op te rapen.

Ryan bukte op hetzelfde moment. ‘Kom, laat mij –’

‘Ik heb hem al.’

Ze reikten allebei naar een tube, en Joanna trok met een ruk haar hand weg. ‘Kijk nu eens!’ kreunde ze, toen het grootste gedeelte van de rest van de tubes, die ze nog in haar hand had, eveneens op de grond terechtkwam.

‘Wacht. Blijf staan,’ vertelde hij haar, een hand uitstekend. Toen raapte hij alles op en legde het op de tafel.

‘Bedankt,’ mompelde ze. Zonder naar hem te kijken, legde ze de tubes op een hoop in de voorraadkast. Morgen zou ze alles wel opruimen. Volgende week. Wanneer dan ook.

‘Stoor ik?’

‘Ik wilde er juist mee ophouden.’ Ze deed de kastdeur dicht, net iets harder dan nodig was.

Een ogenblik heerste er een gespannen stilte tussen hen. Ze had hem niet meer gezien sinds ze thuiskwamen. Ze was er niet zeker van of hij haar had ontweken of dat ze allebei op hun hoede waren voor elkaar. Als hij bang was dat ze lastige vragen zou gaan stellen, of het onderwerp Judith Mann zelfs maar ter sprake zou brengen, dan zou hij lang kunnen wachten.

‘Bedankt voor het klaarmaken van het avondeten,’ zei Ryan. Tegen haar werktafel geleund, sloeg hij haar gade terwijl ze haar werk opborg. ‘Dat hoefde niet, maar ik ben wel blij dat je het hebt gedaan. Het was heerlijk.’

‘Het was niets… spaghetti,’ zei ze, een vel papier oprollend. ‘Ik heb een zoon. Die moet zo nu en dan eten. Het was dus een kleine moeite om een dubbele portie te koken.’

‘We hebben je aan tafel gemist,’ zei hij, aandachtig haar bewegingen volgend. ‘Volgens Daniel had je geen honger.’

‘Ik heb diverse malen geproefd, terwijl ik aan het koken was. Dat is een slechte gewoonte van me, waar ik bovendien te dik van word.’ Ze haalde haar schouders op en liet het daarbij.

‘Ik wil je alleen laten weten dat je hier niet hoeft te koken. We kunnen allemaal wel een handje toesteken.’

Wilde dat zeggen dat hij Judith Mann voor onbepaalde tijd als gast had geaccepteerd? Ze smeet een pen in een la.

‘Ik zie Judith nog niet in de keuken staan,’ merkte ze bits op.

Het duurde enkele seconden voordat hij in de lach schoot. ‘Eerlijk gezegd, ik ook niet.’

‘Ik zal je eens iets zeggen.’ Ze keek hem recht aan. ‘Ik zal koken, en iemand anders kan de afwas doen.’

Geamuseerd sloeg Ryan zijn armen over elkaar. ‘Heb je Judiths nagels al eens gezien?’

‘Hoe zou ik die niet gezien kunnen hebben?’

Hij begon te grinniken. ‘Oké,’ zei hij prompt. ‘Jij kookt en zij zorgt voor de afwas.’

‘Ach, wat een onzin.’ Met een zucht sloeg ze een andere lade dicht. ‘Daniel kan helpen. Dat behoort hij trouwens toch te doen.’

Het grapje dat ze ten koste van Judith hadden gemaakt, verdreef de gespannen sfeer tussen hen. Ryan keek enkele ogenblikken zwijgend toe, terwijl zij de rest van haar spullen opruimde. Toen liep hij met zijn handen in zijn achterzakken naar een aan de muur bevestigd bord, waarop ze een aantal schetsen had geprikt.

‘Judiths verschijning was voor mij ook totaal onverwacht, Joanna. Vanwege Pete, en voornamelijk ter wille van Joey, onderhou ik telefonisch contact, maar ik heb haar niet meer gezien sinds ik na Petes begrafenis uit New York vertrok.’

‘Je bent mij geen verklaringen over je relatie met Judith Mann verschuldigd, Ryan,’ zei ze stijfjes.

‘Ik heb geen relatie met haar,’ protesteerde hij, met een gezicht alsof de gedachte alleen al hem tegenstond. ‘Dat wil zeggen, buiten dat ze Petes weduwe is. In de gegeven omstandigheden voel ik me een beetje verantwoordelijk. Dat is toch begrijpelijk, niet?’

‘Natuurlijk.’

Bij het horen van een speciale klank in haar stem, keek hij haar snel aan. ‘Ik kan haar moeilijk buiten de deur zetten.’ Hij hief geagiteerd een hand op. ‘Ik bedoel, als Pete in mijn plaats was geweest, zou hij zijn huis eveneens hebben opengesteld voor de vrouw die mijn echtgenote was geweest, ook al…’

Hij begon door de studio te ijsberen. Joanna begon zich af te vragen of ze misschien een verkeerde conclusie had getrokken. Het klonk alsof Judith Manns aanwezigheid niet iets was waar Ryan gelukkig mee was.

Hij bleef staan en keek haar vanaf de andere kant van haar tekenbord aan. ‘Eerlijk gezegd weet ik waarom ze hier is, en het is niets persoonlijks. Integendeel zelfs. Ze is er nog niet over begonnen, maar dat hoeft ze ook niet.’ Hij bleef voor een van de ramen staan en staarde een minuut lang naar de oceaan. ‘Haar uitgever zit haar achter de veren voor het boek.’

‘Wat voor boek?’

Met een vermoeide schouderbeweging antwoordde hij: ‘Mijn boek.’

Joanna zette grote ogen op. ‘Ik wist niet dat je een boek aan het schrijven was, Ryan.’

‘Dat is ook niet zo… althans niet meer.’

Achter zich naar haar kruk reikend, ging Joanna zitten. Was Ryan een boek aan het schrijven? Natuurlijk. Op de een of andere manier leek dat de volgende logische stap in een buitengewone carrière. Ze wist niet waarom ze zich overrompeld had gevoeld. Toen ze pas getrouwd waren, was het een van de dingen die hij ooit nog eens hoopte te gaan doen. Met zijn talent was hij uitstekend geschikt voor het schrijven van een roman. Er was in zijn werk altijd een diepte geweest die uniek was voor de feitelijke verslaggeverij.

Ze keek op en zag dat hij haar onderzoekend aankeek.

‘Je schijnt niet verbaasd te zijn,’ zei hij.

‘Ik ben helemaal niet verbaasd. Althans niet over het feit dat je een boek hebt zitten schrijven. Nu ik erover nadenk, verbaast het me eerder dat je het niet veel vroeger hebt gedaan.’

‘Hoe weet jij dat? Misschien heb ik het wel gedaan, maar was het zo slecht dat niemand het wilde hebben.’

Ze maakte een wegwuivende beweging met haar hand. ‘Dat zou nooit kunnen gebeuren.’

Hij bleef een ogenblik zwijgen en begon toen te glimlachen. ‘Bedankt voor het vertrouwen in me,’ zei hij, ‘maar zo eenvoudig is het niet.’

‘Nee, niet eenvoudig,’ gaf ze eveneens glimlachend toe. ‘Maar voor jou absoluut uitvoerbaar.’ Een ogenblik staarden ze elkaar aan, ieder verzonken in zijn eigen gedachten. Herinnerde hij zich de tijd dat hij samen met haar intriges voor een boek had zitten verzinnen? En dat die gelegenheden onveranderlijk in bed waren geëindigd? Research had hij het genoemd.

‘Wat is het voor een soort boek?’ vroeg ze nieuwsgierig.

Het duurde een ogenblik voordat hij antwoordde: ‘Ik weet het niet… het lijkt wat op iets van Tom Clancy, veronderstel ik.’

Ze begon opgewonden te raken. ‘Met jouw naam en ervaring,’ zei ze, ‘begrijp ik wel waarom Judiths uitgever er belangstelling voor heeft.’

‘Mijn naam is niet meer wat hij is geweest,’ zei hij. Voor het eerst in dagen hoorde Joanna de oude bitterheid in zijn stem.

Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Dat is niet waar, Ryan. Judith zou per slot van rekening niet hier zijn als de uitgeverij waarvoor ze werkt niet zo graag iets van jou zou willen uitgeven.’

‘Ik heb haar gezegd dat ik geen belangstelling heb. Als ik ooit van mening verander, zal zij de eerste zijn die het hoort.’

‘Is dat de reden waarom ze hier is? Proberen jou tot andere gedachten te brengen? Of is het iets persoonlijks?’

‘Het is niets persoonlijks,’ ontkende hij snel. Te oordelen naar zijn stem meende hij het.

‘Ryan, ze was vanmorgen in jouw slaapkamer. Ik zag haar achter het raam op jou staan wachten, toen we terugkwamen van de kennel.’

Zelfs nog voordat ze was uitgesproken, schudde hij zijn hoofd. ‘Ze was inderdaad in de slaapkamer, maar niet daarvoor.’ Hij liep op haar tekenbord toe. ‘Mijn computer staat daar. Ze was aan het neuzen naar het manuscript. Het is de logische plaats om kopij te vinden. Omdat ik weigerde haar te laten zien wat ik klaar heb, greep ze eenvoudigweg de kans om het te lezen toen ze wakker werd en ontdekte dat ze alleen in het huis was.’

‘Is het haar gelukt?’

‘Om iets te lezen? Nee, ze kon niets vinden. Wat ik geschreven heb, staat namelijk op een diskette die ik veilig heb opgeborgen in mijn safe.’ Met een uitdrukking die haar plotseling een onbehaaglijk gevoel gaf, vroeg hij ongelovig: ‘Dacht je dat ze de nacht in mijn bed had doorgebracht?’

‘Ik wist het niet,’ zei ze. Ze voelde zich nu belachelijk. ‘Het leek… mogelijk.’

‘Nee, het was niet mogelijk.’

Ze kon zich niet voorstellen wat hij daarmee bedoelde. Nu ja, ze kon het zich wel voorstellen, maar haar voorstellingsvermogen was de laatste tijd nogal met haar op de loop gegaan. Dus liet ze het maar zo.

Ryan leek er echter anders over te denken. Hij kwam langzaam op haar toe. ‘Het was niet mogelijk,’ begon hij, ‘omdat ik Judith Mann nooit in mijn slaapkamer zou vragen, ongeacht de omstandigheden.’

Ze schraapte nerveus haar keel. ‘Ik weet dat het… eh… Het klonk nogal –’

‘Dom,’ eindigde hij voor haar, terwijl hij zo dicht bij haar bleef staan, dat ze zijn lichaamswarmte kon voelen. ‘Ik begrijp gewoonweg niet dat je zoiets kon denken, Jo.’

Doordat Joanna op de kruk zat, bevonden hun ogen zich op dezelfde hoogte, en hij vulde haar hele gezichtsveld. Hij moest op het strand zijn geweest, want er hing een zilte, vochtige geur om hem heen. Een geur, vermengd met die van zijn aftershave, die haar een beetje duizelig maakte.

‘Omdat,’ zei hij op een zachte, gevaarlijke toon, ‘er geen enkele kans bestaat dat er ooit nog een andere vrouw in mijn bed zal liggen, sinds ik uit mijn nachtmerrie ontwaakte en jou tussen mijn lakens vond.’

‘Ryan –’

‘Wacht even.’ Hij hief een hand op. ‘Wil je me vertellen dat het niets voor jou betekende toen we met elkaar vrijden?’

‘Nee! Natuurlijk niet.’

‘Dat de ogenblikken die we gisteravond op het strand deelden jou niet deden smachten om af te maken wat we begonnen waren?’

‘Dat bedoelde ik niet!’ Ze stond op van de kruk en ging erachter staan, zodat hij tussen hen in stond. ‘Het is alleen –’

‘Sindsdien raakte ik al opgewonden wanneer ik er maar aan dacht.’

‘Ryan, toe…’

Hij boog zich naar haar toe, met zijn handen om de rand van de kruk geklemd. ‘Wil je me vertellen dat het feit dat we samen een zoon hebben niet alles heeft veranderd, Jo?’

Haar hart maakte een sprongetje toen hij zijn hand uitstak en haar wang aanraakte. ‘Judith Mann is de weduwe van mijn collega, en niets anders,’ zei hij zacht. ‘Ik kan haar niet wegsturen, omdat…’ hij schudde zijn hoofd ‘…omdat ik niet geloof dat Pete dat zou hebben gedaan als ik mijn hachje erbij had ingeschoten en hij degene was die was overgebleven. Snap je wat ik bedoel?’

‘Ja, natuurlijk,’ mompelde ze, zich onwillekeurig naar hem toe buigend.

‘Misschien raakt ze ontmoedigd of gaat ze zich vervelen, zodat ze terugkeert naar New York.’

Joanna glimlachte stroef. ‘Misschien.’

‘We kunnen het alleen maar hopen.’

‘Of misschien verander jij van gedachte en besluit je dat het schrijven van dat boek een goed idee is.’ Ze staarde naar een knoopje van zijn overhemd en zei behoedzaam: ‘Misschien een boek over Pete en wat er is gebeurd.’

Een ogenblik bleef hij roerloos staan. Toen liet hij zijn handen zakken en stapte achteruit alsof hij een klap had gekregen. Hij zag er geschokt en tot in het diepst van zijn ziel gekwetst uit. Met een instinctieve behoefte om hem op zijn gemak te stellen, wilde Joanna haar hand op zijn arm leggen.

‘Ryan, kijk niet zo…’

Echter, hij stapte al achteruit, draaide zich om en begon in de richting van het trapgat te lopen, alsof hij niet snel genoeg uit haar buurt kon komen.

‘Ryan, wacht! Alsjeblieft…’

Toen hij langs de aan de muur bevestigde telefoon kwam, begon het apparaat plotseling te rinkelen. Hij sloot zijn ogen en slaakte enkele wilde verwensingen. Het bellen ging door. Joanna wilde naar het toestel lopen, maar Ryan hield haar tegen.

‘Nee, dat kan niet. Ik neem hem wel.’ Hij rukte de hoorn van de haak en snauwde: ‘Ja, hallo.’

‘Hallo.’ De stem klonk Joanna onmiddellijk vertrouwd in de oren. Ze wilde iets zeggen, maar bij het zien van Ryans gezicht stokten de woorden in haar keel. Hij drukte twee vingers tegen zijn lippen en schudde heftig zijn hoofd.

‘Met wie spreek ik?’ vroeg hij.

‘Met Sammy Feldstein,’ klonk het vriendelijke antwoord. ‘Met wie heb ik het genoegen?’

‘Wie wilde u spreken?’ vroeg Ryan abrupt. Joanna wierp hem een verbijsterde blik toe. Wie anders dan haar zou Sammy willen spreken? Het was toch zeker wel veilig om met Sammy te spreken!

‘Ik begrijp dat dit allemaal vreemd klinkt,’ zei Sammy op een levendige toon, die Joanna een glimlach ontlokte. ‘Maar ik zoek een vriendin van me, en toen ik uw naam en nummer daar op het eiland tegenkwam, besloot ik op de bonnefooi te bellen, in de hoop dat ze daar is.’

‘Welke vriendin?’ Met zijn hand tegen de muur geleund, staarde Ryan fronsend naar de telefoon. ‘Joanna Stanton.’