12

 

 

 

‘Wie was er aan de telefoon?’

Daniel stond op de twee na hoogste traptree naar zijn moeder en Ryan te kijken. Champ nam ook de laatste treden en schoot met een vaart de studio in. Blaffend begon hij, met zijn neus vlak bij de grond, het interessante nieuwe terrein te besnuffelen. Daniel, die de spanning tussen de twee volwassenen aanvoelde, keek hen beurtelings aan en vestigde toen zijn aandacht op zijn moeder. ‘Het was Sammy, hè?’

‘Hoe weet jij –’

‘Hoe kom jij op dat idee, Daniel?’ vroeg Ryan, de vraag afmakend die Joanna had willen stellen.

Nadat hij hen allebei nog een ogenblik onderzoekend had aangekeken, zuchtte Daniel. ‘Een gevoel dat ik had.’

‘Was het net zoiets als het gevoel dat jou vertelde dat Rico vermoord was?’ vroeg Ryan.

‘Zo ongeveer.’

‘Hetzelfde gevoel dat je vanaf je grootvader naar dit huis voerde?’

‘Dat klopt, ja.’

Ryan nam Joanna bij de arm en duwde haar naar de trap, bijna struikelend over Champ. ‘In dat geval weet je dus dat het Sammy Feldstein was.’

‘Ja.’ Daniel probeerde de hond terug te fluiten. ‘Ik kwam juist mam waarschuwen dat ze niet met hem moest praten. Ik geloof niet dat ze wie dan ook moet laten weten waar ze is voordat alles in orde is.’

‘Ik ben het helemaal met je eens,’ zei Ryan. ‘En je moeder heeft niet met hem gesproken. Ik heb ontkend dat ze hier was. Ik heb hem verteld dat ik niet wist waar ze was.’

‘Mooi,’ zei Daniel.

‘Wat bedoel je precies met “alles”, Daniel?’ vroeg Joanna. In een poging hem te beschermen, had ze geprobeerd Daniel zoveel mogelijk buiten de gebeurtenissen te houden. Maar hij was geen gewone jongen.

Daniel kwam een tree hoger en meteen kwam Champ uitbundig kwispelstaartend op hem toe. ‘Het is zo, mam. Rico is gestorven omdat hij met illegale dingen bezig was. Zijn maten zijn echt hele slechte mensen, en ze moeten jou zien te vinden omdat ze er niet zeker van zijn wat jij weet. Of,’ voegde hij eraan toe, ‘wat je hebt.’

‘Wat ik heb?’ vroeg ze verward.

‘Bijvoorbeeld diamanten. Of zoiets.’

Toen ze merkte dat haar mond openzakte van verbazing, deed ze hem vlug weer dicht. ‘Wat weet jij van diamanten af, Daniel?’

Schouderophalend streelde hij Champs oren. ‘Toe nou zeg, ik weet het, mam.’

‘Weer zo’n “gevoel”?’ vroeg Ryan droog.

‘Ja, zoals ik al eerder heb gezegd, zijn er dingen die ik gewoon weet.’

‘Nou, ik niet,’ snauwde Joanna, ‘dus zou ik graag wat meer van je willen weten.’

‘Rico was betrokken bij het binnensmokkelen van diamanten,’ verklaarde Daniel. Hij begon plotseling te grinniken om haar geschokte uitdrukking. Tegelijkertijd ontweek hij Champs tong. ‘Dat ben ik niet door mijn speciale gaven te weten gekomen. Toevallig heb ik gisteren iets opgevangen van wat Nick Dalton tegen Ryan zei.’ Hij glimlachte wat schaapachtig tegen Ryan.

‘Ga verder,’ zei Ryan bedaard.

‘Nou, in het kort komt het hierop neer. De boeven schijnen de glimmertjes niet te hebben, maar iemand moet ze natuurlijk hebben. Ze denken dat jij dat bent, mam. Dat is de reden waarom ze jou zoeken.’ Hij fronste plotseling zijn wenkbrauwen en beet op zijn lip. ‘Er is één ding dat me werkelijk dwars zit over die boot van gisteren. We kunnen niet zeker weten of die knapen je wel of niet hebben gezien.’

Ze haalde diep adem en keek van Daniel naar Ryan en terug. Blijkbaar hoefden ze niets meer voor Daniel geheim te houden. Het scheen in feite precies andersom te zijn. Om te voorkomen dat zij zich ongerust zou maken, had Daniel zelf dingen geheimgehouden.

‘Want als ze je wel hebben gezien,’ vervolgde Daniel ernstig, ‘dan zit je echt mooi in de problemen, mam.’

Met over elkaar geslagen armen nam ze haar zoon onderzoekend op. ‘Heb je ook nog iets anders dan je speciale gaven en je gesnuffel?’

Ondanks het feit dat hij zich een beetje aan haar opmerking ergerde, vroeg Daniel: ‘Zoiets als bewijs, bedoel je?’

‘Ja, dat bedoel ik inderdaad.’

‘Nee, mam, maar ik weet het gewoonweg. Je moet me geloven.’

Ryan gaf een kneepje in haar schouder. ‘Zoals je al zegt, hebben we geen enkel bewijs, Jo, maar we kunnen geen enkel risico nemen. We weten dat Feldstein en Rico dikke vrienden waren. Misschien wist Feldstein meer over Rico’s handeltje dan hij ooit heeft laten blijken. Misschien ook niet. Op dit punt kunnen we alleen maar gissen.’

Joanna schudde beslist haar hoofd. ‘Hij wist het niet, want Rico heeft het hem nooit verteld. Hij deed het voor Sammy, zodat hij Sammy behalve een stapel doktersrekeningen ook iets anders zou nalaten.’

‘Leuk sentiment,’ merkte Ryan droog op, ‘maar het bewijst niet dat Sammy onschuldig is.’

‘Je hebt zijn stem door de telefoon gehoord, Ryan,’ protesteerde ze. ‘Je hebt gehoord wat hij zei, hoe zijn stem klonk. Kwam hij jou voor als een man die betrokken zou zijn bij de moord op zijn beste vriend?’

‘Mam,’ zei Daniel ongeduldig. ‘Ze waren meer dan de beste vrienden. Ze woonden samen en zo. Ook werkten ze samen. Ik geloof niet dat Rico iets als dit voor Sammy geheim kan hebben gehouden.’

‘Goed, goed.’ Ze wreef vermoeid haar voorhoofd. ‘Het is alleen… Ryan, je gelooft toch niet –’

‘Ik weet het niet, lieve schat.’ Met zijn hand nog op haar schouder, staarde hij een ogenblik in de ruimte. ‘We kunnen alleen geen enkel risico nemen. Je mag de telefoon niet aannemen en met niemand praten. Dat moet je me beloven.’

‘Ik zal het niet doen.’

Hij keek al even ernstig naar Daniel. ‘Jij ook, Dan.’

‘Yes, sir.’ Zelfs Champ, die rustig naast Daniel stond, scheen de ernst van de situatie in te zien.

Ryan knikte, gerustgesteld. ‘Ik heb al tegen Judith gezegd dat ze de telefoon moet vergeten. Ze mag hem niet gebruiken en evenmin beantwoorden. Ze was wel argwanend, maar –’

‘Argwanend is niet bepaald het juiste woord.’

Alle drie staarden ze met open mond naar de vrouw die onder aan de trap stond. Hoe lang had ze daar al gestaan, vroeg Joanna zich af. Hoeveel had ze gehoord?

Judith stak haar hand op. ‘Oké, allemaal tegelijk nu…’ Ze knipte met haar vingers. ‘Eén, twee, drie, allemaal je mond dicht!’

Ryan stootte Joanna aan en zei: ‘Kom, laten we naar beneden gaan.’ En tegen Judith: ‘We hebben je niet horen kloppen, Judith.’

‘Nou, dat heb ik toch gedaan, maar jullie waren zo druk aan het praten dat je mij waarschijnlijk niet hebt gehoord.’

‘Dus besloot je te blijven luisteren.’

Judith haalde haar schouders op. ‘Zo zou je het misschien kunnen stellen.’

Ryan was woedend. Hij was al boos geweest toen ze zonder zijn toestemming zijn slaapkamer had doorzocht, maar dat was alleen maar ergerlijk geweest. Dit was anders. De veiligheid van zijn familie stond nu op het spel. Hij keek haar doordringend aan en wachtte op een aannemelijke verklaring.

‘Ach, maak je toch niet zo druk, lieveling. Ik –’

Hij slaakte een zucht. ‘Ik ben je lieveling niet, Judith.’

Ze zette grote ogen op en keek beurtelings van hem naar Joanna.

‘Oké-é-é, het was alleen –’

‘Hoeveel heb je gehoord?’ vroeg hij kort.

Ze trok haar gepenseelde wenkbrauwen op. ‘Genoeg om me te vertellen dat er hier iets héél interessants aan de gang is.’ Ze tikte met een van haar lange rode nagels peinzend tegen haar kin. ‘Gisteravond had ik al het idee dat ik iets van een intrige bemerkte, maar ik kwam er niet achter wat precies, want je was zo weinig toeschietelijk, Ryan. Nog steeds de typisch sterke, zwijgzame manspersoon. De enige manier om iets uit jou los te krijgen, is je pen en papier of een draagbare computer te geven.’

‘Hoeveel heb je gehoord?’ herhaalde hij tussen zijn opeengeklemde tanden door.

‘Alles.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Min of meer.’

Daniel kwam wat dichterbij en greep Champs halsband vast. ‘Mrs. Mann, u schijnt niet te begrijpen dat mijn moeder in ernstig gevaar verkeert. Hoe meer mensen weten dat ze hier is, hoe groter het gevaar voor haar wordt. U moet naar Ryan luisteren.’

Ze lachte luchtig. ‘Natuurlijk zal ik naar Ryan luisteren, lieve schat.’ Ze spreidde haar handen. ‘Ik ben in zijn huis te gast. Ik ben hiernaar toe gekomen om een paar rustige dagen op het strand door te brengen.’ Ze wierp Ryan een onschuldige blik toe. ‘Je meende het toch toen je me uitnodigde, hè Ryan? Na Petes… nu ja, je herinnert je het nog wel.’

‘Je kunt blijven, Judith.’ Ryans stem klonk gelaten. ‘Zo lang je de situatie begrijpt.’

‘Ja, de situatie.’ Ze bestudeerde peinzend haar vingernagels. ‘Te oordelen naar wat ik heb gehoord, is de situatie heel interessant.’ Ze zweeg even en telde toen alles op haar vingertoppen af. ‘Een moord, een homoseksuele relatie, een in gevaar verkerende vrouw, verdwenen diamanten… voor de juiste persoon een prachtig plot om er een boek van te maken.’

‘Dat kun je beter vergeten,’ snauwde Ryan.

‘In mijn oren klinkt het meer als de “Film van de Week”,’ zei Daniel schertsend.

‘Hmm, dat klinkt zelfs beter.’ Judiths donkere ogen begonnen al te glinsteren bij de gedachte. ‘Ik begrijp nu waarom je je tot deze jongen aangetrokken voelt, Ryan. Hij denkt als een O’Connor.’ Ze staarde even in de verte. ‘Een contract voor een boek, filmrechten… ja, ja… ik zie het helemaal voor me.’

‘Wat jij ziet, is de provisie die jij eruit sleept,’ snauwde hij terug.

‘Ik meen het ernstig, Ryan!’

‘Ik ook,’ verzekerde hij haar. ‘Dit is geen goedkoop schandaal om je lezers voor te zetten. Dit is mijn gezin waarover je spreekt. Mijn vrouw en mijn –’

‘Het is goed, Ryan.’ Joanna raakte snel zijn arm aan voordat hij nog meer kon zeggen. Judith nam de drie namelijk met belangstellende blikken op. De vrouw was intelligent en had een scherpe opmerkingsgave. Ryans onoplettendheid had Joanna de schrik om het hart doen slaan.

Ze wist een glimlachje te produceren. ‘Hij bedoelt ex-vrouw,’ zei ze quasi luchthartig. ‘Wat mijn situatie betreft, daar zou misschien inderdaad een goed boek over geschreven kunnen worden, maar op dit ogenblik heb ik geen behoefte aan die eer. Het liefst zou ik zien dat er een eind aan deze hele vervelende situatie kwam, zodat mijn zoon en ik ons oude leven weer konden oppakken.’

Ryan greep Joanna bij de arm en begon het hele groepje in de richting van de deur te drijven. ‘Kom, laten we hier weggaan. Ik moet contact opnemen met Nick om hem te laten weten dat Feldstein heeft gebeld en dat hij Joanna wilde spreken. Schuldig of niet, als hij geraden heeft dat ze hier is, dan zou dat moeilijkheden kunnen betekenen.’

Buiten vermengde de geur van kamperfoelie en wilde rozen zich met die van de zee. Vanuit de verte klonk het geluid van de golven. Het eeuwige, onophoudelijke ervan leek de spanning waarin ze verkeerden toen ze op het huis toe liepen, nog te vergroten. Het telefoontje had het laatste restje zekerheid weggeslagen, en huiverend ging Joanna wat dichter bij Ryan lopen. Hij reageerde instinctief door een arm om haar heen te slaan om haar zijn warmte en de illusie van veiligheid te geven.

Ongewoon stil sjokte Daniel achter hen aan. De anderen, die te veel met hun eigen gedachten bezig waren, merkten het niet.

 

Het was dezelfde droom. Daniel zag zijn moeder in een brede gang met een hoog plafond staan. Hij kreunde zachtjes. Het was een ruime gang, die helder verlicht was. Op een luchthaven, dacht hij. Dezelfde luchthaven als tevoren. Hij werd steeds nerveuzer, want hij wist wat er ging gebeuren, maar hij kon alleen maar hulpeloos toekijken.

Eerst was ze bijna verloren in de menigte, maar toen begon ze zich een weg tussen de mensen door te banen, tot ze bij een rijtje openbare telefoons bleef staan. Hij zag dat ze een nummer intoetste en vervolgens met iemand sprak. Evenals in zijn vorige droom werd ze onder het spreken opgewonden en bang. Hij voelde het heftige bonzen van haar hart en de verlammende angst die haar aangreep. Met alle bovennatuurlijke gaven waarover hij beschikte, probeerde hij achter de identiteit van degene aan de andere kant van de lijn te komen. Op de een of andere manier wist hij, zelfs in zijn droom, dat hij die persoon moest zien.

Bijna… Hij kon hem bijna zien…

Plotseling echter slaakte ze een smartelijke kreet en liet ze de hoorn uit haar hand vallen. Op dat ogenblik was ze weg. Precies zoals de vorige keer. De hoorn zwaaide heen en weer aan de draad. De stem aan de andere kant van de lijn ging door. Nog steeds boosaardig, nog steeds dreigend. En vanaf een plek die hij niet kon waarnemen, hoorde hij zijn moeder huilen.

Met een schok werd hij wakker.

Champ jankte. Plat op zijn buik, zo dicht bij Daniel als hij maar kon, besnuffelde hij de hals van de jongen. Zijn tong was nat en warm, zijn neus koud. De naam van de hond mompelend, sloeg Daniel zijn armen om het dier heen en begroef zijn gezicht in de bruingele vacht.

Het duurde verscheidene minuten voordat zijn hartslag weer normaal was. Naast hem was Champ eveneens gekalmeerd. Terwijl hij met zijn hand de oren van de hond streelde, dacht hij na over de nachtmerrie en welke betekenis die kon hebben. Een machteloos gevoel overmande hem, omdat hij wist dat zijn moeder niet veilig zou zijn voordat de diamanten weer in de handen waren van de mensen die ze via Rico’s galerie het land hadden binnengesmokkeld.

Aangezien hij nog niet had besloten wat hij daaraan moest doen, wijdde hij zijn gedachten aan iets anders.

In plaats van regelrecht naar zijn kamer te gaan en in bed te kruipen, was hij vanavond naar de zolder gegaan. Daar had hij een paar uur lang doorgebracht met het lezen van Ryans dagboeken. Zijn moeder had hem daar niet direct toestemming voor gegeven, maar ze had ook niet gezegd dat het niet mocht. Dus had hij zijn eigen conclusie getrokken. Goed beschouwd, dacht hij, had hij het volste recht om Ryans dagboeken te lezen. Per slot van rekening was Ryan O’Connor zijn vader.

Dat veronderstelde hij althans. Met zijn ene arm onder zijn hoofd gevouwen, staarde hij door het raam naar de met sterren bezaaide hemel. Naast hem maakte Champ het zich weer gemakkelijk. Wat Ryan zelf betrof, had hij geen zekerheid, want ofschoon hij elke aantekening in de dagboeken had bestudeerd alsof het een onderdeel van de Dode Zeerollen was, had Ryan er nergens gewag van gemaakt dat hij vader was. Als hij het in feite niet al had vernomen van de beide mensen die het moesten weten, zou hij er nog steeds niet van op de hoogte zijn dat ze getrouwd waren geweest. In zijn dagboeken schreef Ryan ook nooit iets over Daniels moeder.

Nee, er zat een luchtje aan de hele zaak.

Ondanks het feit dat hij geen enkel bewijs had en dus alleen maar op zijn gevoelens kon afgaan, probeerde Daniel zich voor te stellen hoe het zou zijn om Ryan O’Connor als vader te hebben. Wel kon hij zich David Stanton nog heel goed herinneren, zij het dat het niet meer dan glimpjes waren van een groot en vriendelijk iemand die hem fietsen probeerde te leren, een aardig gezicht dat hem over zijn verjaardagscake glimlachend aankeek, een knuffel toen hij uit een boom was gevallen, de geur van een speciale aftershave. Hij herinnerde zich dat allemaal nog, en het waren prettige herinneringen. Hij zou altijd blijven houden van David Stanton, de enige vader die hij ooit had gekend.

Toch, als Ryan O’Connor op de een of andere manier zijn echte vader was, dan zou dat jofel zijn.

Met zijn blik op de sterren gericht, dwong hij zijn gedachten terug naar de gevaarlijke situatie waarin zijn moeder verkeerde. Ze was veilig zolang ze hier bij Ryan was, maar vroeg of laat moesten mensen hun leven nu eenmaal weer oppakken. Ze konden niet eeuwig achter de gesloten hekken van Wilderose Cottage blijven zitten. Hoe leuk het ook was, na een poos zou het wel eens op een gevangenis kunnen gaan lijken. Hij wilde niet dat zoiets met Ryan en zijn moeder gebeurde.

Hij moest dus iets doen.

 

Ryan lag op de bank te slapen. Hij bewoog zich en slaagde er bijna in wakker te worden. Dit was vertrouwd terrein. Hij wist wat er kwam. Het was dezelfde droom. Zijn eerste reactie was zich ertegen te verzetten. Hem te blokkeren. Te voorkomen dat hij zou doorzetten. Maar plotseling zag hij het gezicht van Joanna voor zich en hij wist dat de sleutel voor het beëindigen van haar kwellingen in zijn droom lag. Hij onderdrukte zijn tegenzin en stelde zich zoveel mogelijk open. Na enkele ogenblikken begonnen de gebeurtenissen zich voor zijn geestesoog af te spelen.

Hij zag een oldtimer. De eerste keer had Ryan dat detail gemist. Met zijn glanzende zwarte carrosserie vulde hij bijna de hele beperkte, schemerig verlichte ruimte van de garage. Het beetje licht dat er was, kwam uit de deuropening, waarin twee mannen verschenen. Tussen hen in sleepten ze een halfbewusteloze derde man. Hij wist dat dat Rico Fellini moest zijn. Toen ze het portier van de oldtimer openden, besefte Ryan dat er nog iemand was, die vanuit de galerie toekeek. Ook dit was een detail dat hij de vorige keer had gemist. Ryan spande zich tot het uiterste in om de andere man te kunnen zien. Dat lukte hem echter niet. Het zweet brak hem uit. Hij wilde opstaan en die deur wagenwijd opengooien om erachter te kunnen kijken. Zijn benen trilden van inspanning toen hij probeerde op te staan. Hij wilde niet gedwongen worden de rol van toeschouwer te spelen, en hij kreunde toen hij wilde spreken en er geen geluid over zijn lippen kwam.

De motor startte en de uitlaat begon te roken. Binnen enkele seconden verduisterde een grauwe wolk zijn zicht op het toneel. Zijn hart begon te bonzen toen de beide mannen na het plegen van hun misdaad naar de deur liepen. Ze zouden naar binnen gaan, en hij zou opnieuw moeten toezien hoe hun slachtoffer op hartverscheurende wijze aan zijn einde kwam. En dan zou Joanna verschijnen.

Terwijl hij daar gevangen in zijn slaap op de bank lag, verdwenen de mannen door de deuropening. Ze liepen langs de derde man heen en lieten het aan hem over om de deur te sluiten. Vanuit zijn positie in het huis boog Ryan zich zo ver mogelijk naar voren om snel een blik te werpen op de stervende man in de auto. En toen zag hij zijn gezicht. Wie… Zijn hart miste een slag toen hij besefte wie het was. Sammy Feldstein.

Kreunend stond Ryan op van de bank. Hij kwam pas tot zijn positieven toen hij midden op de veranda stond. Hoofdschuddend liep hij naar het raam en duwde het wagenwijd open. Vervolgens zoog hij diep de frisse nachtlucht in om zijn longen te reinigen van de scherpe stank van de uitlaatgassen van de auto.

In tegenstelling tot Daniel kon hij deze bovennatuurlijke glimpjes van andermans leven niet filosofisch bekijken. Wanneer hij wakker werd en de uitlaatgassen rook van een auto die zich op ruim drieduizend kilometer afstand bevond, dan zat hem dat behoorlijk dwars.

‘Ik dacht dat je zou slapen.’

Ryan draaide zich om en zag Joanna in de deuropening staan, afgetekend tegen het roze schijnsel van de achter haar brandende schemerlamp. Ze kwam blijkbaar regelrecht uit haar bed, want haar haren zaten in de war en haar ogen stonden nog slaperig. Zoals ze daar stond, in haar bijna tot aan de knieën reikende, verschoten nachthemd zag ze er heel vrouwelijk uit. Geen enkele sirene uit de zee kon hem op dat ogenblik verleidelijker voorkomen.

‘Kom hier,’ zei hij, haar wenkend. Zonder een woord te zeggen liep ze op hem toe en sloeg haar armen om zijn middel.

‘Wat is er?’ fluisterde ze, met haar fluweelzachte wang tegen zijn borst.

‘Ik heb er gewoon behoefte aan om een echt, levend wezen te voelen,’ vertelde hij haar.

Ze grinnikte zacht, en het geluid maakte zijn verlangen naar haar nog groter. ‘Zijn er dan nog andere soorten?’

‘Daar zou je versteld van staan.’ Hij voelde hoe zijn lichaam op haar reageerde, maar hij wist dat zijn verlangen deze nacht niet zou kunnen worden bevredigd. Zijn herboren seksuele verlangen naar zijn ex-vrouw was slechts een van de vele dingen waarmee hij de laatste tijd te maken had. Onwillekeurig moest hij eveneens grinniken.

‘Wat is er voor grappigs?’ vroeg Joanna, naar hem opkijkend.

‘Dat kan ik je beter niet vertellen, baby.’

Glimlachend liet ze haar hoofd weer tegen zijn borst rusten. ‘Als ik een echte feministe was, zou ik onmiddellijk protesteren wanneer ik baby werd genoemd.’

Hij trok haar geruststellend tegen zich aan. ‘Jij behoort tot het beste soort feministen,’ vertelde hij haar. ‘Je bent gevoelig, lieftallig, onafhankelijk en scherpzinnig. Je bent een succesvolle carrièrevrouw, die als alleenstaande ouder een fantastisch kind heeft opgevoed. Jij vecht voor principes waarin je gelooft, en tegelijkertijd vind je het nog steeds prettig wanneer een man een deur of een portier voor je openhoudt.’

Ze draaide haar hoofd iets, zodat ze hem kon aankijken. ‘Hoe kan jij dat in vredesnaam allemaal over mij weten? Je hebt me in geen vijftien jaar gezien, en nu alleen nog op dit eiland.’

‘Een goede verslaggever onthult nooit zijn bronnen.’

‘Laat mij eens raden. Die bron van jou kent me zijn hele leven lang, en hij is een bloedverwant.’

Hij streelde haar even onder haar kin en trok haar toen weer tegen zich aan. ‘Hij is zo trots op jou, dat hij straalt wanneer hij over jou spreekt.’

‘Dat is hem geraden ook, want per slot van rekening ben ik zijn moeder.’

‘Niet alle pubers vinden hun ouders zo geweldig.’

Ze glimlachte, met haar wang tegen zijn borst geleund. ‘Nu ja, de omstandigheden zijn in het geval van Daniel en mij nogal bijzonder.’ Enkele ogenblikken lang lag ze rustig in zijn armen. ‘Je hebt me nog geen antwoord gegeven. Wat deed je hier op de veranda?’

‘Eerlijk gezegd lag ik op de bank te slapen,’ vertelde hij haar, met zijn kin over haar haren wrijvend. ‘Toen…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Toen was het weer waardeloos.’

‘Weer een nachtmerrie?’ vroeg ze.

‘Zoiets. Ik weet niet zeker hoe je iets dergelijks moet noemen. Behalve dat het behoorlijk griezelig is.’

‘Daniel noemt het zijn speciale krachten.’

‘Ja, maar in elk geval kan hij er beter mee overweg dan ik. Ik zal je eens iets vertellen, Jo. Ik was me van deze “speciale krachten” al vanaf het begin bewust. Ik heb er nooit met wie dan ook over gesproken. Ik dacht… ik dacht dat ze het dwaas zouden vinden. Gelukkig heb ik nog nooit een boodschap ontvangen of iets gedroomd wat van veel betekenis was. Maar toen Pete…’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik veronderstel dat het iets is waarmee ik gewoonweg moet leren leven.’

‘Dat is je vader ook gelukt.’

Hij zweeg een ogenblik om haar woorden te laten bezinken. Toen vroeg hij: ‘Heb je dat in zijn dagboeken gelezen?’

‘Ja. Maar evenals Daniel scheen hij het te accepteren en er zelfs een beetje trots op te zijn. De enige keer dat hij er geen acht op sloeg, was in Vietnam. Dat was gedurende die afschuwelijk dagen van de val van Saigon, en Michelles familie was daarbij betrokken. Als gevolg ervan verloor ze bijna het leven. Wist jij dat ze toentertijd zwanger was van Shannon, jouw zus?’

‘Ik wist wel dat mijn vader Michelle daar ontmoette en met haar trouwde. Haar familie was Frans-Vietnamees en trad politiek nogal op de voorgrond. Ik heb me vaak afgevraagd of de bron van zijn beste artikelen misschien Michelles vader was.’

‘Eerlijk gezegd was hij dat inderdaad,’ zei Joanna. ‘Je moet echt zijn dagboeken eens lezen, Ryan. Jullie hebben heel veel gemeen.’

‘Hij heeft de zaak nooit zo verknald als ik,’ protesteerde Ryan. ‘Het is ongelooflijk wanneer je erover nadenkt. Hij is overal geweest, deed verslag over de grootste zonden die de wereld ooit beging, en toch is hij nooit zo in de problemen gekomen als ik. Ik zie niet in hoe je kunt zeggen dat wij een heleboel gemeen hebben.’

‘Toch is het zo,’ verzekerde Joanna hem, een kusje op zijn hals gevend. ‘Al lees je je vaders dagboeken alleen maar om een beter beeld van hem te kunnen krijgen, dan is het de moeite al dubbel en dwars waard. Hij heeft heus ook wel blunders begaan. Bijvoorbeeld tijdens de val van Saigon, en dat kostte hem bijna het leven van zijn vrouw en zijn ongeboren kind. Waarom denk je dat hij zo abrupt overging van het verslaan van het harde nieuws naar het maken van documentaires?’

Ryan keek haar verbluft aan. ‘Dat wist ik niet. Ik heb er nooit bij stilgestaan.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Professionele ontwikkeling? Zijn documentaires werden al even juichend ontvangen als al het andere wat hij deed.’

‘Lees zijn dagboeken maar eens, Ryan,’ herhaalde ze zacht. ‘Daar bewijs je jezelf en je vader een dienst mee.’

Hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan. ‘Dat zal ik doen,’ beloofde hij, zijn gezicht in haar haren begravend. ‘En bedankt, lieve schat.’

Op dat moment wist ze dat hij nu een heel andere man was dan de gekwelde, door schuldgevoelens achtervolgde kluizenaar die nog maar enkele dagen tevoren zijn deur voor haar had geopend. ‘Wil je over je nachtmerrie praten?’

‘Ik wil je niet bang maken, lieve schat, maar het is hetzelfde wat ik de nacht voor jouw komst hier droomde.’

Ze zweeg een ogenblik. ‘Is dat niet vreemd? Je vader werd in een droom voor Michelles veiligheid gewaarschuwd, en hier gebeurt hetzelfde met jou en mij. ’

‘Maakt jou dat niet bang?’

‘Moet dat dan?’

‘Ik weet het niet. Ik weet niet goed wat ik aan moet met wat ik heb gezien.’

‘Je hebt al eerder gezegd dat je Rico in de garage in zijn auto zag zitten en dat hij zichzelf niet van het leven beroofde. Welk verschil zat er in de droom van vannacht?’

‘Ik zag een derde persoon.’ Hij zweeg even. ‘Beschrijf Sammy Feldstein eens voor me, Joanna.’

‘O, nee.’ Plotseling begonnen haar knieën te knikken. ‘O, Sammy… nee.’

‘Kort, dik, kalend. Met een klein yuppie-brilletje op zijn neus?’

Joanna sloot haar ogen en knikte. ‘Rico zou zich zo gekwetst voelen,’ fluisterde ze.

‘Wel, hij kan nu niet meer gekwetst worden,’ zei Ryan. ‘Ik weet werkelijk niet wat ik moet beginnen met wat ik heb gezien. Ik zou me nogal dwaas voelen als ik Nick Dalton belde en hem vertelde dat Sammy Feldstein onze man is en ik dat weet omdat ik over bovennatuurlijke gaven beschik.’

‘Misschien zou je nog van hem opkijken,’ zei Joanna, langzaam over een littekentje strijkend dat ze op zijn zij had ontdekt.

‘Hmm.’

‘Waarom gaan we er intussen geen nachtje over slapen?’

‘We?’ Hij zakte een beetje door zijn knieën om haar beter te kunnen aankijken. ‘We, zei je? Jij en ik?’

‘Kijk niet zo verbaasd. Heb ik je niet horen zeggen dat je al naar me verlangt sinds we op het strand waren?’

‘Dat klopt.’ Hij nam haar bij de hand en trok haar mee naar de deur.

‘Wacht! Waar gaan we naar toe?’

‘Hier in huis hebben we geen privacy,’ herinnerde hij haar. Hij duwde haar de verandatrap af en deed zonder een geluid te maken de vliegendeur achter hen dicht. ‘Zelfs als ik het risico wilde nemen dat Daniel erachter kwam, wat ik natuurlijk niet wil voordat we hem alles hebben verteld, zou ik het bijzonder onprettig vinden als Judith ons betrapte.’

‘Ik zou niet graag willen dat je je door wat dan ook van je voornemen liet afbrengen,’ zei Joanna op een zwoele toon.

‘Prima.’ Hij bleef met een ruk staan, tilde haar in zijn armen en kuste haar als een bezetene.

‘Mmmm…’ Lange, verrukkelijke ogenblikken vergat ze de hele wereld om zich heen en kon ze alleen maar genieten van dat zalige plekje in zijn armen. Toen voelde ze het gekriebel van gras tussen haar tenen, en besefte ze dat ze zowel letterlijk als figuurlijk weer met beide benen op de grond stond.

Verloren in zijn blauwe ogen, fluisterde ze: ‘Ik heb geen schoenen aan.’

‘Die heb je ook niet nodig.’ Hij boog zich over haar heen en drukte zijn lippen weer teder op haar mond. ‘Ik hou van je, Jo.’

‘Ik hou ook van jou, Ryan.’

‘Eerlijk gezegd ben ik altijd van je blijven houden. Het klinkt ongelooflijk, maar het is zo.’

Ze knikte en gaf een zacht kusje op zijn mooie mond. ‘Ik weet het.’

Hij boog zich iets naar achteren, alsof hij in haar hart probeerde te kijken. ‘Weet je heel zeker dat je dit wilt?’

‘Ja,’ antwoordde ze eenvoudig.

‘Kom dan mee.’ Opnieuw nam hij haar bij de hand.