7

 

 

 

‘Hallo, mam.’ Met een overmoedige grijns sloeg Daniel zijn armen om zijn moeder heen en gaf haar een dikke kus. ‘Heb ik jou even mooi verrast, hè?’

‘Daniel –’

De jongen stapte achteruit en draaide zich naar Ryan toe. ‘U moet Ryan O’Connor zijn.’ Hij stak zijn hand uit. ‘Bedankt dat u op mijn moeder past. Soms heeft ze het idee dat ik nog maar een kind ben en probeert ze me overal buiten te houden. Maar dat lukt haar nooit. Ik weet niet wanneer ze eindelijk eens verstandig wordt.’

Ryan nam de uitgestoken hand van de jongen aan. Het kostte hem de grootste moeite om niets van zijn gevoelens te laten merken. Hij wist eigenlijk zelf niet hoe hij had verwacht dat Joanna’s zoon er zou uitzien. Maar hij had niet verwacht… ja, wat had hij eigenlijk niet verwacht? Een vreemd gevoel van verwantschap? Een gevoel dat hij zou hebben geweten dat het Daniel was, al was hij hem in de straten van Beiroet tegengekomen?

De jongen was blond, lang en slungelig. Hij droeg een spijkerbroek en een verschoten T-shirt. Zijn sportschoenen zagen er versleten uit. Hetzelfde gold voor de rugzak die aan zijn voeten stond. Maar het waren Daniels schrandere blauwe ogen, die Ryans blik trok en gevangen hield. Het was alsof de jongen tot in zijn binnenste kon kijken en daar alles kon zien. Veertien jaar oud? Je zou eerder veertig zeggen.

‘En…’ Daniel richtte die bijzondere ogen op zijn moeder. ‘Hoe gaat het, mam?’

Joanna trok haar ochtendjas wat dichter om zich heen. ‘Hoe heb je me gevonden, Daniel?’

‘Elementary, my dear –’

‘Daniel!’

‘Sorry, mam.’ Daniel stak zijn handen diep in zijn broekzakken en haalde zijn schouders op. Hij wierp Ryan een samenzweerderige blik toe. ‘Mam heeft er altijd een hekel aan als ik Sherlock Holmes nadoe.’

‘Waar is je grootvader?’ vroeg Ryan streng.

‘Nou, dat is een lang verhaal.’ Daniel trok een van zijn mondhoeken op. ‘Eerlijk gezegd is hij nog in Montréal.’

Joanna slaakte een onderdrukte kreet. ‘Hoe ben jij dan in vredesnaam hier gekomen?’

‘Met een vliegtuig. Je weet toch dat we die airmiles hadden gespaard? Dit leek me een goeie gelegenheid om er gebruik van te maken.’

Joanna rukte haar blik los van haar zoon en richtte hem op Ryan. ‘Ik kan niet begrijpen waar Jems verstand zat toen hij hem dit liet doen,’ zei ze hulpeloos.

‘Ja, ik heb dit inderdaad aan grootvader te danken, mam,’ verklaarde Daniel. ‘Niet dat hij zo erg enthousiast was toen ik met het idee kwam aanzetten, maar ten slotte heb ik hem toch weten te overtuigen. O ja, nu we het toch over hem hebben, ik moet hem bellen dat ik goed ben aangekomen. Bij iedere gelegenheid heb ik dat onderweg gedaan. Hij zal blij zijn wanneer hij hoort dat ik veilig en wel op mijn bestemming ben gekomen.’

‘Ja, dat geloof ik graag,’ zei Ryan.

‘Uh-huh,’ zei Daniel. ‘Zonder hem had ik dit natuurlijk nooit kunnen doen.’

Langs hem heen kijkend, vroeg Ryan: ‘Hoe ben je op Sea Island beland? Met een taxi?’

‘Je bent toch zeker niet komen liften?’ vroeg Joanna op dreigende toon.

‘Je weet dat ik nooit lift, mam. Ik weet dat je daar een bloedhekel aan hebt.’ Hij keek naar Ryan. ‘En een taxi vanaf de luchthaven naar hier zou een berg geld hebben gekost. Ik heb alleen een taxi tot aan een winkel in gebruikte fietsen in Savannah genomen. De taxichauffeur zei dat het een hele goeie was. En daar heb ik met de eigenaar flink staan pingelen om dat fietsje daar buiten te krijgen.’ Hij wees met zijn kin in de richting van een oude fiets, die nonchalant tegen een palmboom was gesmeten. Hij grinnikte parmantig. ‘Ik heb hem hartstikke goedkoop weten los te peuteren, en hij heeft me zonder problemen hiernaar toe gebracht.’

‘Kom binnen, Daniel.’ Joanna, die eindelijk een beetje tot zichzelf was gekomen, pakte hem bij de arm en trok hem mee in de richting van de keuken. ‘Je hebt wel het een en ander uit te leggen, jongeman. Toen ik je naar Montréal stuurde, was het de bedoeling dat je daar zou blijven. Je had het recht niet er op eigen houtje weg te gaan.’

Daniel bleef staan en keek haar aan. ‘Jij had het recht niet tegen me te liegen, mam,’ wees hij haar op zakelijke toon terecht.

‘Ik had een heel goede reden om dat te doen, jongen,’ vertelde ze hem.

Met een koppige uitdrukking, die Ryan merkwaardig bekend voorkwam, zei Daniel: ‘En ik had een heel goeie reden om dat te doen wat ik heb gedaan.’

‘O ja? Had jij een heel goede reden om ongehoorzaam te zijn, Daniel?’

‘Ik ben niet ongehoorzaam geweest, mam. Jij hebt me nooit verteld dat ik niet naar je toe mocht komen, als ik dat nodig vond.’

Ryan, die tot nu toe zwijgend naar de twee had staan luisteren, besloot nu een woordje mee te spreken. De jongen stond daar zijn zaak te verdedigen als een doorgewinterd advocaat. ‘Waarom dacht je dat je moeder jou nodig had?’ vroeg hij.

Daniel draaide zich naar hem toe om hem een ogenblik zwijgend aan te kijken. Hij staarde welbewust naar Ryans blote borst en liet zijn blik vervolgens naar zijn nog niet dichtgeritste spijkerbroek zakken. Ryan, die zich uitgesproken onbehaaglijk voelde, wenste plotseling dat hij een overhemd had aangetrokken. Werktuiglijk kruiste hij zijn armen over zijn borst.

‘Mijn moeder had me nodig,’ vertelde Daniel hem, ‘omdat ze in gevaar verkeert.’

Fronsend liet Ryan zijn armen zakken. ‘Hoe kwam je op dat idee?’

Joanna, die een lichte verandering van houding bij de twee meende te bespeuren, hield zich een ogenblik op de achtergrond.

‘Ik… ik, eh…’ Voor het eerst verloor Daniel iets van zijn opmerkelijke zelfverzekerdheid. ‘Ik had gewoon een voorgevoel.’

‘Je had een voorgevoel.’ Langzaam begon er zich een vreemd gevoel van herkenning van Ryan meester te maken. Hij probeerde het echter meteen te onderdrukken. ‘Wat voor voorgevoel?’

Daniel haalde zijn schouders op. ‘Alleen een heel griezelig soort gevoel. Hebt u nooit zo’n gevoel gehad?’

Ryan, die de wat al te priemende blik van de jongen niet goed kon verdragen, keek naar Joanna. ‘Gebeurt dit vaak met hem?’

‘Hij heeft zoiets nog nooit eerder gedaan,’ antwoordde Joanna, nog steeds met een wat geschokte blik in haar ogen. ‘Daniel –’

‘Ik bedoel,’ onderbrak Ryan haar geduldig, ‘of hij dit soort gevoelens vaak heeft.’

‘Ik begrijp nog steeds niet wat je bedoelt.’ Verward trok Joanna haar ochtendjas wat dichter om haar hals.

‘Mam weet het niet. Ik heb het haar nooit verteld.’

Alles in Ryan verzette zich tegen wat hij hoorde. Hij wilde het vermoeden onderdrukken dat meteen al bij zijn eerste blik op de jongen in hem was opgekomen. Hij wilde de jongen zijn luchtige zelfverzekerdheid ontnemen, zijn nonchalance om te vertrouwen op niets meer dan gevoelens om een riskante, onbezonnen speurtocht naar zijn moeder te beginnen.

Naar zijn moeder en wie nog meer?

Hij onderdrukte die gedachte onmiddellijk. Hij wist dat zijn reactie tot op zekere hoogte misplaatst was. Joanna’s zoon was geen bekend persoon met een geheim dat hij, Ryan, in zijn volgende artikel openbaar wilde maken. Ook was hij geen straatboefje met een kilometers lang strafblad. Niettemin wierp hij de jongen een vijandige blik toe.

‘Gevaar, zei je. In wat voor gevaar voelde je dat je moeder verkeerde? Dat haar vliegtuig zou neerstorten? Dat ze op straat zou worden neergeslagen? Of wat anders?’

‘Nee, het had met Mr. Fellini te maken.’ Joanna slaakte een kreetje van schrik. ‘Mr. Fellini is, of was, haar compagnon in de galerie. Hij is dood. Hij –’

‘Ik ben van Fellini op de hoogte.’

‘Ik denk dat hij vermoord is,’ verklaarde de jongen openhartig.

‘Daniel!’ fluisterde Joanna.

Ryan maakte een beweging met zijn hand om haar het zwijgen op te leggen. ‘Een ogenblikje, Joanna.’

‘En als hij vermoord is,’ vervolgde Daniel, nog steeds tegen Ryan, ‘dan verklaart dat waarom mam me zo gauw uit de weg wilde hebben, dat belachelijke verhaal over een zakenreis verzon en niet in het hotel was waar ze volgens haar zou zijn.’ Hij beet een ogenblik peinzend op de binnenkant van zijn wang. ‘Wat ik niet kon begrijpen, is waarom ze me niet meer belde.’ Bij die gedachte keek hij naar haar. ‘Waarom was dat, mam? Je wist dat ik me ongerust zou maken.’

Ryan heeft nog geen telefoon,’ mompelde ze verontschuldigend.

Daniel trok een bedenkelijk gezicht. ‘Heeft hij geen telefoon? Allemensen.’

‘Die is inmiddels aangevraagd,’ vertelde Ryan hem abrupt.

Met een belangstellende uitdrukking op zijn gezicht keek Daniel om zich heen. ‘In zo’n leuk huis als dit, zou je toch veronderstellen dat iemand telefoon had,’ luidde zijn commentaar. ‘En een fax en een computer. Moderne communicatiemiddelen, weet je. Vooral van een populaire verslaggever zou je dat soort dingen toch verwachten.’

‘Hoe weet jij dat ik verslaggever was?’

‘U bent beroemd, Mr. O’Connor,’ vertelde Daniel hem eenvoudig.

‘Je hebt ons nog steeds niet verteld hoe je mij hebt gevonden, Daniel,’ zei zijn moeder haastig.

‘Nou, dat was helemaal niet zo moeilijk. Je had altijd je mond vol over Georgia en dat je als kind vaak hier bij de O’Connors op Sea Island logeerde. Ik had gewoonweg het gevoel dat je hier was.’

‘Weer een gevoel,’ zei Ryan zacht.

Daniel keek Ryan met schuingehouden hoofd aan, alsof hij tot een beslissing was gekomen. ‘Eerlijk gezegd zijn mijn gevoelens niet direct gewone gevoelens, als je weet wat ik bedoel.’

‘Zou je je misschien nader willen verklaren?’ zei Ryan.

‘Waar heb je het over, Daniel?’ Joanna’s stem klonk plotseling bezorgd. Ze voelde dat er iets tussen Ryan en Daniel was waar zij buiten stond.

‘Nu ja, soms, eh… soms weet ik dingen,’ antwoordde Daniel, met zijn blik nog steeds op Ryan gericht. ‘Soms weet ik ze voordat ze gebeuren.’

Ryan draaide zich abrupt om en liep naar de ramen die uitzicht boden op de zee. Het water was overgoten door de ochtendzon. Omdat het een kalme dag was, was de felle schittering oogverblindend. In zijn binnenste heerste er echter helemaal geen kalmte. In zijn binnenste was alles in heftige beroering. Hij wist zelf niet of hij de emoties de baas kon waaraan hij onderhevig was. De ongelooflijke gedachte die in hem op was gekomen, kon niet waar zijn. Joanna zou nooit…

‘Ach, ik had ook niet verwacht dat u me zou geloven,’ zei Daniel, terwijl hij naast hem ging staan. ‘Ik weet dat het allemaal heel vreemd klinkt.’

Ryan gaf geen antwoord. Wat kon hij zeggen? Maar Joanna maakte een verdere discussie onnodig.

‘Kom, Daniel,’ zei ze met een stem die een beetje trilde. Ze pakte haar zoon bij de arm en trok hem opnieuw in de richting van de keuken. ‘Ik zal een ontbijt voor je klaarmaken, daarna gaan we naar de supermarkt om je grootvader te bellen. Hij zal zich inmiddels wel ongerust maken.’

‘Je gaat hem niet de mantel uitvegen, hè mam?’ Nu het ogenblik daar was, was Daniel plotseling bang voor de gevolgen van zijn escapade. ‘Het was allemaal mijn idee. Grampa Jem probeerde alleen maar te helpen.’

Joanna duwde hem met een kordate beweging door de deuropening. ‘Ik weet heel goed wiens idee het was, Daniel, en deze keer zul je echt boeten voor zoiets roekeloos en gevaarlijks.’

‘Ik moest het doen, mam.’

Vanuit zijn positie bij het raam liet Ryan zich horen. ‘Spreek je moeder niet tegen, Daniel,’ zei hij op besliste toon. Zonder zich iets aan te trekken van hun verbaasde blikken, voegde hij eraan toe: ‘Zorg dat hij iets te eten krijgt, Joanna. Ik ga wel even op de flets naar de supermarkt om Jem Stanton te bellen. Jij hebt zijn nummer toch, hè?’

‘Ja, ik… In mijn agenda.’ Ze pakte haar tas en gaf hem het boekje. ‘Ga jij op die flets?’ Ze keek sceptisch naar het gammel uitziende vehikel.

‘Nu ja, dan neem ik de Landrover wel die ik in de garage heb staan.’

Haar mond zakte open. ‘Je hebt een –’

‘Zorg jij voor Daniel,’ onderbrak Ryan haar koel. ‘Later praten we wel verder.’ Hij liep langs hen heen naar de achterkant van het huis.

‘Jeetje,’ zei Daniel zacht. ‘Dat is me er één, zeg!’ Joanna, die Ryan nakeek, zei niets.

 

Met haar armen om haar opgetrokken knieën geslagen, zat Joanna op het strand, verloren in de schoonheid van een zonsondergang. De hemel was een panorama van de mooiste kleuren. Helder roze, scharlakenrood en diep purper. Ze genoot altijd weer van het schouwspel, zonsondergang op Sea Island. In Chicago, gevangen in het jachtige tempo van de grote stad, had ze vaak gefantaseerd over Sea Island.

Op dit ogenblik leek Chicago een heel leven ver weg.

‘Ik heb Stanton gebeld.’

Ryan. Hij had haar de hele dag laten wachten. De uren waren moeilijk en lang geweest. Daniel had haar de oren van het hoofd gevraagd over Ryan, en ze had zijn vragen zo goed mogelijk weten te pareren. Om de een of andere reden had Ryan meer indruk op haar zoon gemaakt dan welke andere man dan ook. Uit de vragen die hij ooit over zijn eigen vader had gesteld, had nooit zo veel intense nieuwsgierigheid geklonken. Blijkbaar had Ryan er niet zo veel behoefte aan om Daniel beter te leren kennen. Waarom zou hij anders de hele dag zijn weggebleven? Vooral na de nacht die ze samen hadden doorgebracht.

Of, vroeg ze zich angstig af, was er iets veel verontrustenders wat Ryan dwars zat?

Ze keek op en zag dat hij naar de zee stond te staren. De wind plukte aan zijn overhemd en dreigde het uit zijn spijkerbroek te trekken. ‘Je hebt het nogal uitgehouden,’ zei ze. Haar bezorgdheid had haar prikkelbaar gemaakt. ‘Waar heb je in vredesnaam uitgehangen?’

‘Gereden. Nagedacht.’

Met een zucht tilde ze haar haar op en liet het in de wind wapperen. ‘Ik weet dat Daniel een extra belasting voor je betekent, maar ik had er werkelijk geen idee van dat hij hier zou komen opdagen. Het is echt ongelooflijk. Hij –’

‘Er is hier ruimte genoeg voor de jongen,’ onderbrak Ryan haar.

‘Weet je het zeker? Want –’

‘Ik heb de dag niet doorgebracht met daaraan te denken. Ik heb aan ons gedacht.’

‘O.’ Nou, dat hoefde haar niet te verbazen. Ze wist dat hij niet van plan was geweest een affaire met haar te beginnen. Net zomin als zij van plan was geweest om bij hem betrokken te raken. In de uren nadat ze wakker was geworden in zijn bed had ze, wanneer ze niet bezig was geweest met Daniel, wanhopig geprobeerd haar gevoelens voor Ryan op een rijtje te zetten. Maar het had geen zin gehad. Het gebeurde was te plotseling, te ongelooflijk geweest.

‘Ik hoop dat je meer geluk hebt gehad bij het vinden van antwoorden dan ik,’ zei ze zacht.

‘Ik heb het niet over wat er de afgelopen nacht is gebeurd,’ vertelde hij haar.

Ze wilde dat hij haar aankeek. Van waar ze zat kon ze niets concluderen. Alles wat ze zag, was zijn profiel, en dat zag er behoorlijk grimmig uit. ‘Waarover dan?’ vroeg ze.

Hij bleef een ogenblik met zijn handen in zijn achterzakken staan. Toen kwam hij naar haar toe en ging naast haar op het zand zitten. ‘Ik had het over wat er na onze scheiding gebeurde.’

‘Geen wonder dat je zo grimmig kijkt.’

‘Ja, het begint nu eigenlijk pas tot me door te dringen wat een enorme puinhoop het toen was.’

‘Daar hebben we al eerder over gesproken, Ryan. Wat heeft het voor zin om ouwe koeien uit de sloot te halen? Als je bang bent dat ik zekere conclusies zal trekken uit het feit dat we vannacht bij elkaar hebben geslapen, dan kan ik je meteen wel vertellen dat je niets te vrezen hebt. Ik zal nooit proberen jou weer te binden. Of je tot beloften te verleiden. Ik ben niet meer het persoontje dat ik toen was, en jij bent niet –’

‘Stil maar, Jo.’ De uitdrukking in zijn ogen legde haar het zwijgen op. ‘Daar wilde ik het niet over hebben. Ik heb nagedacht over de laatste keer dat we samen waren.’

Ze richtte haar blik op de horizon. Het begon al een beetje te schemeren. Spoedig zou het donker zijn. Ze huiverde licht in de koeler wordende bries.

‘Jo?’

‘Dat is vijftien jaar geleden, Ryan.’

‘Ja. We zijn toen gescheiden. Dat scheen jij met alle geweld te willen, en ik gaf je je zin. Ik –’ Hij zweeg toen ze abrupt haar gezicht naar hem toe draaide.

‘Het was wat jij wilde, Ryan.’

‘Als je dat werkelijk geloofde, dan ben ik bepaald niet goed overgekomen. Ik wilde die scheiding helemaal niet.’

‘We hebben daar toen over gesproken, Ryan. Je kunt nu eenmaal geen huwelijk hebben zonder de compromissen die eraan verbonden zijn. Ik had een permanent thuis nodig, geen torenflat waarin jij na je omzwervingen te hooi en te gras een keertje kwam binnenvallen om op verhaal te komen en wat seks te beleven. Met een parttime echtgenoot zou ik wel een paar maanden van het jaar kunnen leven, maar niet bijna het hele jaar.’

‘Ik weet dat het niet meeviel. Dat geef ik toe. Ik wou werkelijk –’

‘Weet je wel hoeveel maanden je, nadat we getrouwd waren, echt in die flat hebt doorgebracht?’

Hij haalde zuchtend zijn schouders op, maar durfde haar blijkbaar niet aan te kijken.

‘Drie maanden… hooguit.’

‘Het was niet de bedoeling dat het zo altijd zou doorgaan, dat heb ik je toen verteld. Die opdrachten in het buitenland vormden een springplank naar iets beters in de States.’

‘Misschien.’ Ze sloeg haar armen om haar benen en liet haar kin op haar knieën rusten. ‘Misschien hebben we het ook wel te snel opgegeven. Dat zullen we nooit te weten komen.’

‘Jij had ook je werk,’ herinnerde hij haar.

‘Ja, dat was maar goed ook. Als ik dat niet had gehad, zou ik gek zijn geworden.’

‘Je had altijd David Stanton nog om je hand vast te houden.’

Ze draaide zich naar hem toe en keek hem met een harde uitdrukking in haar ogen aan. ‘David hield in die dagen mijn hand niet vast.’

Ryans uitdrukking was al even hard. ‘Misschien niet, maar na de scheiding was hij er als de kippen bij.’

De wind was inmiddels flink aangewakkerd. Ze streek een lange haarsliert weg die tegen haar gezicht sloeg. ‘Wat heeft dit gesprek voor zin, Ryan?’

‘Ik denk dat jij het wel weet.’

Met bonzend hart bleef ze hem aankijken. ‘Wat weet?’

Hij boog zijn hoofd en staarde wel een minuut lang naar zijn voeten. Toen keek hij haar weer aan. ‘Toen ik thuiskwam uit Afghanistan, hebben we de nacht samen doorgebracht.’

Ze knikte zwijgend.

‘Daar wilde ik over praten. We hebben toen toch voorbehoedmiddelen gebruikt, hè?’

‘Ja.’

‘Toen ik de volgende morgen dat telefoontje kreeg om naar Noord-Ierland te gaan, hebben we ruzie gekregen.’

‘Jouw geheugen is net zo goed als het mijne, Ryan. Het was weer het oude liedje. Zelfs met de dreiging van een scheiding ging jouw werk voor.’

‘We hebben hier lang en breed over gesproken, Jo. Het is niet…’ Ze wilde nog iets zeggen, maar hij hield zijn hand op. ‘Het is goed. Ik begrijp het. Maar wat ik niet begrijp, wat ik nooit heb begrepen, is dat je regelrecht naar David Stanton moet zijn gegaan.’

‘Hij nodigde me uit om een weekend te gaan skiën,’ zei Joanna zacht, vermoeid, ‘en ik wees zijn aanbod van de hand. Maar omdat jij toch naar Ierland was vertrokken en de scheiding op dat moment toch wel definitief leek, besloot ik alsnog te gaan.’

‘Wat besloot je dat weekend nog meer?’

Ze besloot de vraag niet te ontwijken. ‘Jouw carrière was belangrijker voor jou dan mijn persoontje. Jouw vertrek naar Ierland bewees dat. Ik wist dat het met David anders was.’ Ze wreef haar wang langs haar knie. ‘Dat weekend in Vermont was voor mij een gelegenheid om te weten te komen of ik ooit met een andere man samen zou kunnen zijn.’

Ze keek hem even aan, en ze dacht dat haar hart zou blijven stilstaan. Hij staarde recht voor zich uit, met een uitdrukking op zijn gezicht die ze er nog nooit eerder op had gezien. Zo boos. Zo ontzettend boos. ‘En je kwam tot de ontdekking dat je het kon.’ De woorden kwamen zonder enige uitdrukking over zijn lippen. Ook draaide hij zich niet naar haar toe om haar aan te kijken.

‘Je mag denken wat je wilt,’ zei ze koel. ‘Ik heb het uitgelegd.’

‘Drie maanden later trouwde je met hem,’ merkte hij bitter op.

‘Mijn huwelijk met David gaat jou helemaal niets aan.’

‘O nee?’ Nu keek hij haar aan. ‘Dat denk ik toch wel, Joanna.’

‘Wat bedoel je?’

‘Wil je beweren dat je met David Stanton trouwde in de wetenschap dat je in verwachting was van mijn kind?’

Joanna krabbelde overeind. Ze sloeg haar armen om zich heen en wendde zich af van de beschuldigende uitdrukking in zijn ogen. Ze had geweten dat ze op een dag misschien gedwongen zou zijn dit gesprek met Ryan te voeren. Maar ze had niet geweten dat het nog maar enkele uren na een liefdesnacht met hem zou plaatsvinden. En ook niet dat ze voor haar eigen veiligheid samen met hem in zijn huis zou vertoeven, volkomen afhankelijk van zijn goedwilligheid.

Ze sloot haar ogen, opende ze weer en zag de hemel. Het was nu echt donker geworden. Er was geen enkele ster te bekennen.

‘Ik was er niet zeker van,’ antwoordde ze zacht.

‘Je wist toch dat je zwanger was, hè?’ drong hij aan.

‘Ja, maar –’

‘Hij was zo’n fantastische knaap, dat hij ondanks dat toch met je wilde trouwen,’ vervolgde hij, zich met veel moeite beheersend.

‘Hij wilde het kind zijn naam geven,’ vertelde ze hem. ‘O, het is zo… Ik verwacht niet van je dat je –’

Hij haalde diep adem en slaakte een bittere verwensing. Toen draaide hij zich met een ruk om en liep naar de waterkant, alsof hij bang was dat hij voor zichzelf niet meer zou kunnen instaan. Ze zag dat hij met wijd geopende ogen zijn hoofd naar achteren wierp en de grootste moeite had om zijn zelfbeheersing te herwinnen. ‘Ik kan het niet geloven, Joanna. Ik wil het trouwens ook niet geloven. Hoe kon je zoiets doen? Zoiets… zoiets…’ Hij schudde zijn hoofd.

‘Je begrijpt het niet. Het was –’

‘Laakbaar… dat was het. Misdadig.’ Alsof hij niet meer helder kon denken, begon hij, met zijn hand zijn nek wrijvend, rusteloos heen en weer te lopen. ‘Ik zweer dat je hier niet onderuit zult komen.’

‘Ik probeerde nergens onderuit te komen. Ik –’

‘Dacht je soms dat je het altijd geheim zou kunnen houden? Hij is mijn zoon.’ Hij sloeg met zijn vuist op zijn borst. ‘Het was de grootste stommiteit van je leven om met een geheim als dit naar mij toe te komen. Als je die diamantsmokkelaars al laaghartige sujetten vindt, wacht dan maar tot je een voorproefje krijgt van een gevecht met mij. Een gevecht dat ik keurig en heel legaal zal voeren. Maar wel zodanig dat jij –’

‘Hou op!’ riep ze uit. ‘Hou alsjeblieft heel even je mond!’

Hij lachte kort, minachtend. ‘Ik zal mijn mond houden wanneer het mij belieft, jongedame, en dat –’

Met een onderdrukte kreet strompelde ze weg, met de bedoeling terug te gaan naar het bungalowtje. Ze had echter nog geen vijf passen gedaan, toen hij haar ruw bij de arm greep. Ze rukte zich onmiddellijk los. ‘Blijf met je handen van me af, Ryan! Als je me de kans niet geeft om het uit te leggen, dan zij het zo. Maar blijf wel van me af. Wanneer je gekalmeerd bent, kunnen we hier verder over praten. Misschien.’

‘We praten er nu over, verdorie!’

‘Nee.’ Haar hand ging opnieuw naar haar haar, om het uit haar gezicht te houden. ‘Je mag dan in staat zijn om andere mensen met je grote mond naar je hand te zetten, maar ik hoef dat slechte temperament van jou niet te pikken. Het grootste gedeelte van je leven heb jij in vrijwel alles je zin weten door te drijven. Maar het zal je deze keer niet lukken. Je kunt me ten aanzien van Daniel dreigen zoveel je wilt, maar dat laat me koud. Hij is van mij en dat zal hij altijd blijven. Je zult me Daniel echt niet kunnen ontnemen, ook al doe je daar nog zo je best voor.’

Waardig door mul zand lopen was niet gemakkelijk, maar ze wist het een aantal meters klaar te spelen. Toen greep hij haar opnieuw, maar deze keer minder agressief. ‘Wacht even, Jo. Wacht even, verdorie!’

Ze bleef staan maar keek niet naar hem voordat hij haar losliet.

‘Waar is Daniel op dit ogenblik?’ wilde hij weten.

‘Hij zit momenteel in de huiskamer videospelletjes te doen.’

‘Dan kunnen wij op de veranda met elkaar praten. Goed?’

‘Praten, ja,’ zei ze koeltjes. ‘Maar in geschreeuw en beledigingen heb ik heus geen trek.’

Hij wreef met een hand over zijn mond en keek haar toen recht in de ogen. ‘Dit heeft me, eh, echt van mijn stuk gebracht, Jo. Misschien heb ik wat al te heftig gereageerd. Als dat het geval is, dan komt dat omdat… nu ja, is dat niet een beetje te verwachten wanneer een man ontdekt dat hij, zonder het ooit zelf te hebben geweten, een kind van veertien jaar heeft?’

‘Kom mee,’ zei Joanna, voor hem uit naar het bungalowtje lopend. ‘Dan zal ik het je uitleggen.’

 

Ryan kon niet in zijn stoel blijven zitten. Hij sprong voortdurend op en ijsbeerde met rusteloze ogen en gebalde vuisten rond.

‘Wanneer is hij precies geboren? Was alles goed met hem? Had jij een normale zwangerschap? Hoeveel woog hij?’

Details. Natuurlijk. Ryan zou Ryan niet zijn als hij geen details wilde horen. Joanna vouwde met een zucht haar handen in haar schoot.

‘Twaalf december,’ antwoordde ze zacht. ‘Hij woog zes pond en een ons. Ik heb een normale zwangerschapsperiode gehad. En Daniel was een gezonde jongen. Hij is nooit ziek geweest.’

Na haar een lange blik te hebben toegeworpen, streek hij met een hand door zijn haar en liet zich in de stoel naast de hare ploffen. Kon de intimiteit die ze ’s nachts hadden gedeeld werkelijk hebben plaatsgevonden, vroeg ze zich af. Zou dat kortstondige seksuele genot iets zijn wat ze later opnieuw zou moeten doorleven, net zoals alle andere herinneringen aan haar met Ryan gedeelde ogenblikken? De waarheid lag als gebroken glas in haar binnenste. Maar ach, ze had geweten hoe het zou zijn als hij het ooit te weten kwam.

‘Waarom heb je het gedaan?’

‘Ik verwacht niet dat je me zult geloven, maar ik wist het niet.’ Toen hij onmiddellijk wilde gaan redetwisten, hief ze haar hand op. ‘Je had beloofd dat ik het allemaal zou kunnen uitleggen. Dan moet je nu ook rustig naar me luisteren.’

Hij knikte kort.

Joanna zuchtte, richtte haar blik op de donkere, rusteloze zee achter hen en bad dat ze de juiste woorden zou weten te vinden om dat uit te leggen wat eigenlijk niet uit te leggen viel.

‘Toen je terugkwam uit Afghanistan, was ik zo blij je te zien, zo gelukkig dat de scheiding in jouw ogen net zo verkeerd bleek als in de mijne. Ik dacht dat je mijn redenen begreep voor het opperen van een scheiding. Toen je die avond bij me kwam, dacht ik dat het betekende dat het voortaan allemaal anders zou zijn. Maar de volgende morgen al aarzelde je zelfs geen seconde toen je dat telefonische verzoek kreeg om naar Noord-Ierland te gaan. Ik was enorm teleurgesteld, verward en heel erg verdrietig. Na een enkele dag thuis vertrok je zonder je ook maar iets van mijn gevoelens aan te trekken. Ik wilde een echt huwelijk, geen parttime toestand. Ik wilde kinderen. Ik wilde een huis, kennissen, een kerk om regelmatig naar toe te gaan. In mijn doffe ellende besefte ik dat jij nooit mijn verlangen naar wat dan ook van dit alles zou delen.’

Ze zweeg en keek naar hem. Met gebogen hoofd staarde hij naar de grond.

‘David Stanton was meer dan mijn werkgever. Hij was mijn vriend en mentor. Hij was bovendien verliefd op me, en tijdens de scheiding van jou had hij het niet onder stoelen of banken gestoken dat hij met me wilde trouwen. Maar ik… ik wist niet zeker of dat wat ik voor David voelde wel genoeg was om de rest van ons leven samen door te brengen.’

‘Tot die overtuiging kwam je gauw genoeg,’ verklaarde hij koel.

‘Nee, dat is niet waar. Zelfs nadat ik dat weekend met David had doorgebracht, was ik nog steeds heel onzeker. Maar ik ontdekte wel dat ik zwanger was, en mijn hele wereld scheen plotseling op zijn kop te staan. Zowel met jou als met David had ik niet zonder voorbehoedmiddelen gevrijd. Ik –’

‘Misschien niet, maar je had wel gevrijd. En nog wel met ons allebei.’

Ze streek met een vermoeide beweging over haar voorhoofd. ‘Ja. Ik… het…’ Ze zweeg en staarde enkele ogenblikken lang naar het plafond om haar gedachten te verzamelen. Toen slikte ze een paar maal. ‘Ik weet dat het zo onverantwoordelijk lijkt, zo… zo verkeerd. Wanneer ik er nu aan terug denk, is die tijd als een zwarte leegte, een boze droom waar, naar ik dacht, nooit een eind aan zou komen. Maar toch gebeurde dat wel. En het enige goede dat eruit voortkwam, was Daniel. Hij is het beste van mij en zijn vader, wie van jullie tweeën dat ook mag zijn.’

Het duurde enkele ogenblikken voordat haar woorden tot hem doordrongen. Toen keek hij haar geschokt aan. ‘Wat bedoel je daar in vredesnaam mee?’

‘Precies wat ik zei. Ik ben er nooit zeker van geweest of Daniel jouw kind is of dat van David.’

Zijn gezicht drukte een mengeling van emoties uit, ongeloof, argwaan, verbijstering. En ten slotte minachting. ‘Verwacht je echt van me dat ik dat zal geloven, Jo? Dan moet je me echt iets anders vertellen.’

‘Toch is het zo.’ Ze slaakte een zucht en stond plotseling op, niet in staat nog langer daar te blijven zitten en zijn minachting te verdragen. Vijftien jaar lang had ze geprobeerd een zekere mate van rust te vinden in de puinhoop die ze van haar leven had gemaakt. Niemand wist wat een moeite het haar had gekost om het allemaal te boven te komen.

Vanaf de plek waar Ryan enkele ogenblikken tevoren had gestaan, bleef ze met ineengestrengelde handen in het donker staan staren. ‘Ik moet van een van jullie zwanger zijn geraakt, dat kan niet anders. Maar zoals ik al zei, heb ik nooit zeker geweten van wie.’

‘Heb je er nooit over nagedacht dat mijn persoontje het misschien wel zeker zou willen weten?’ vroeg Ryan sarcastisch.

Ze keek hem over haar schouder aan en lachte vreugdeloos. ‘Niet echt. Waarom zou ik? Ik wist hoe jij over het krijgen van een kind dacht. Vooral een ongewenst kind. Voor jou zou hij alleen maar een belemmering zijn geweest, een lastpost. Ik wist dat jij nooit voorgoed zou thuisblijven om hem samen met mij groot te brengen. O, ik geloof wel dat ik wist dat jij in de gegeven omstandigheden tegen de scheiding zou zijn, maar ik had net zomin zin in een onwillige echtgenoot als in een onwillige vader voor mijn zoon.

Aan de andere kant was David een man bij wie ik op veel steun kon rekenen. Hij was een trotse, verdraagzame aanstaande vader. En toen Daniel werd geboren, hield hij onvoorwaardelijk van hem. Hij leerde hem eerst op zijn driewielertje te rijden en vervolgens op zijn fietsje. Hij nam hem mee als hij ging vissen en bracht hem de kunst daarvan bij. Hij vertelde hem verhaaltjes en moedigde hem aan bij wat hij ook maar kon bedenken.’ Joanna glimlachte een beetje scheef. ‘En hij wist ontzettend veel te bedenken. Mijn zoon was – is – een knaap die van alles onderneemt.’

Ryan was sprakeloos. Een hele poos kon hij haar alleen maar aankijken. Toen zei hij langzaam: ‘Ik kan mijn oren niet geloven. Je had het recht niet dit voor me geheim te houden. Je had het recht niet om te beslissen dat ik geen goeie vader zou zijn. Per slot van rekening ben je geen helderziende. Je wist niets van dat alles af, Joanna. Je nam veel te veel voor vanzelfsprekend aan.’

‘Ik deed wat volgens mij het beste was voor mijn kind,’ vertelde ze hem met naar voren gestoken kin.

‘Jouw kind? Hij is mijn kind ook,’ verklaarde Ryan heftig.

‘Ik heb je al verteld –’

‘Het interesseert me niet wat je hebt verteld. Daniel is mijn zoon. Meteen toen ik hem zag, vermoedde ik dat al, en nadat ik de bijzonderheden over de conceptie heb gehoord, weet ik het. Hij is van mij.’ Hij sloeg met zijn vuist op zijn borst, alsof hij het onderwerp voorgoed uit de wereld wilde hebben.

Joanna fronste haar wenkbrauwen. ‘Dat kun je onmogelijk weten, Ryan.’

‘Ik weet het.’

Ze haalde een beetje verbijsterd haar schouders op. ‘Hoe weet je dat?’

‘Omdat ik iets heb wat David Stanton onmogelijk kon hebben, en ik heb het op mijn beurt weer aan Daniel gegeven.’

‘Wat is dat dan? Hoe kan jij…’ Joanna schudde volkomen verbijsterd haar hoofd. ‘Wat is het dan?’

‘Helderziendheid,’ antwoordde Ryan toonloos. ‘Hij is paranormaal begaafd, Joanna, en dat heeft hij van mij.’