26

De heuvel boven Tyrone leek uiteen te spatten toen er een volgende reeks schoten vanuit de kanonnen werd gelost, ditmaal vanuit een andere richting. De mannen om hem heen liepen heen en weer als een troep bange, gakkende ganzen, toen de loden kogels de andere kant van de vallei begonnen te bombarderen. Er was er maar één die zijn hoofd erbij hield en de hulp afdwong van twee anderen, die op het punt stonden met de rest te vluchten. De boef hield de punt van zijn zwaard op hen gericht, terwijl hij hun onverdeelde aandacht eiste.

'Ladislaus wil deze twee hier terug hebben,' schreeuwde de dief, toen de kanonnen zwegen. 'Nou, kom hier, stelletje laffe slangen en bind ze aan jullie paarden vast, anders snij ik jullie van kop tot kruis open!'

Zelfs de dreiging van een dergelijk einde kon de twee niet lang vasthouden. Het volgende ogenblik leek de top van de heuvel te wemelen van de dappere kerels die zich, aan touwen bungelend, in de afgrond lieten vallen en met grote sprongen afdaalden. Geconfronteerd met dit grotere gevaar, voelden de drie dieven zich onmiddellijk verenigd in de opwekkende gedachte dat een terugtocht de voorkeur verdiende boven een wisse dood. Ze zetten hun hakken hard in de flanken van hun paard en vlogen hals-over-kop naar de toegang tot de vallei, waar zich in de pas nog steeds een opening bevond. Toen ze er vlakbij waren, hielden ze hun paarden abrupt in en keerden de dieren bijna net zo snel, toen Grigori op hetzelfde moment hun hol kwam ingedenderd met een bijna volledige compagnie huzaren die hem met zwaaiende zwaarden volgden.

Tyrone tilde het slappe lichaam van zijn vrouw in zijn armen en hield haar een ogenblik dicht tegen zich aan, terwijl hij zo'n wroeging voelde dat hij wilde sterven. Een snik ontsnapte uit zijn keel, terwijl hij zijn gezicht in haar hals legde en begon te huilen, maar toen, als het tere getril van de vleugels van een vlinder, voelde hij het... een onmiskenbare hartslag. Hij trok met een ruk zijn hoofd weg en keek blij en verbaasd, toen de lange, donkere wimpers tegen zijn wang knipperden. Langzaam kwam Synnovea zacht kreunend bij bewustzijn en staarde hem een beetje wezenloos aan. Toen ze een dappere poging deed om te glimlachen, begon Tyrone dankbaar te lachen.

'Synnovea, mijn liefste! Ik dacht dat je dood was!'

'Was ik dat dan niet?' Ze trok een gezicht, toen ze haar pijnlijke lichaam probeerde te bewegen en zei toen droog: 'Als dit gebeurt wanneer u een dame mee uit rijden neemt, heer, laat ik dan nooit meer zo dom zijn uw uitnodiging te aanvaarden.'

'Ben je echt in orde?' vroeg hij bezorgd.

'Nee!' kreunde ze. 'Tenminste, ik voel me niet in orde! Ik heb zo'n pijn dat ik geloof dat ik echt dood ben en naar de hel ben gegaan, zo erg als het daar ook moet zijn, want dit is beslist niet de hemel! O, heer! Ik ben van mijn leven nog nooit zo toegetakeld! Ik ben bang dat ieder bot in mijn lichaam gebroken is!'

'Dit is geen duivelse grap, mevrouw!' verzekerde Tyrone haar met een geamuseerde glimlach. 'Je leeft! En daar dank ik de hemel op mijn blote knieën voor!'

'Kunnen we nu naar huis?' vroeg Synnovea hoopvol. 'Ik zou het liefste in ons bed kruipen en er mijn vermoeide lichaam twee weken lang in te rusten leggen.'

'Ik neem je mee, mijn liefste, zodra mijn mannen de dieven hebben ingerekend.' Tyrone keek om zich heen en verzekerde zich ervan dat zij aan de winnende hand waren. Veel van de schurken waren overmeesterd en ontwapend, terwijl anderen, die inzagen dat ze verloren waren, zich zonder slag of stoot overgaven. Binnen enkele minuten was het bekeken.

Tyrone kwam met zijn vrouw in zijn armen overeind en keek glimlachend in de groene ogen, terwijl de zijne vol tranen schoten. 'Mijn liefste Synnovea, je bent de vreugde van mijn leven,' bezwoer hij zachtjes. 'En ik hou meer van je dan woorden kunnen zeggen.'

'O, Tyrone, ik hou ook van jou!' antwoordde Synnovea met verstikte stem. Terwijl ze haar armen stijf om hem heen sloeg en haar voorhoofd tegen zijn wang drukte, mompelde ze peinzend: 'Ik geloof, kolonel Rycroft, dat ik al van u hou sinds het allereerste moment dat ik u zag, toen u tussen die dieven door kwam aanstormen om me te redden. Voor mij, mijn liefste echtgenoot, was u net een sprookjesprins.'

Dolgelukkig dat ze weer bij hem was, legde Synnovea haar hoofd tegen zijn schouder, terwijl hij haar terug droeg naar de plek waar zijn mannen de dieven bijeendreven voor het huis van Ladislaus. De dievenkoning en Petrov zaten op het trapje onder het toeziend oog van een enkele luitenant, die de gevangenen met een zware ketting aan een paal had vastgebonden. Alyona zat geknield naast Ladislaus en depte het straaltje bloed dat nog steeds op zijn bovenlip zichtbaar was. Het leek alsof hij alleen maar oog voor haar had, alsof hij wist dat ze niet veel tijd meer samen hadden.

Plotseling ging Alyona rechtop zitten en kwam moeizaam overeind, terwijl ze in de richting van de nauwe pas staarde, waar een eenzame ruiter op zijn gemakje door de rotsblokken en de stenen reed die daar lagen verzameld. Even later steeg Avar voor het huis af, op het moment dat Alyona de trappen afstoof. Met een kreet van blijdschap stortte ze zich in de gespreide armen van haar broer.

'Avar! Avar! Het is zo lang geleden!'

De verkenner hield haar een eindje van zich af en legde voorzichtig zijn hand op haar buik, terwijl hij zachtjes vroeg: 'Wil je dat ik je wreek, Alyona?'

'Njet! Njetf!'Ze schudde hartstochtelijk haar hoofd en haastte zich haar toestand uit te leggen. 'Avar, als het kon zou ik met Ladislaus trouwen, maar ze zeggen dat hij naar Moskou moet om er misschien opgehangen te worden.'

in alle opzichten verdient hij niet minder, Alyona. Ik kan het niet tegenhouden.'

'Misschien kan er niets voor hem worden gedaan, Avar, maar ik wil hem toch dolgraag als echtgenoot en ik wil mijn kind een naam geven.'

Avar boog zijn hoofd en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Het spijt me, Alyona.'

Met een nauwelijks zichtbare knik liep de jonge vrouw weg en ging de trap op. Ze stapte het huis binnen en deed de deur langzaam achter zich dicht. In de stilte die volgde hoorden ze haar verdrietig huilen.

Avar stapte naar zijn commandant toe, die een koud kompres tegen het voorhoofd van Synnovea gedrukt hield. 'Kolonel, ik heb zojuist iets vreemds gezien en ik vraag uw toestemming om er met een paar man op af te gaan om te zien wat er aan de hand is.'

Tyrone keek hem vanuit zijn ooghoek aan, terwijl hij doorging met zijn tedere zorgen. 'Wat denk je dat het is?'

Avar keek om zich heen, terwijl hij nonchalant zijn blik over hun soldaten liet gaan. Daarop streek hij bedachtzaam over zijn kin en keek in de nieuwsgierige blauwe ogen. ik denk, kolonel, dat het minstens één heel regiment soldaten is, gekleed als gewone burgers, dat hier langs gaat. Ze rijden in kolonne als een georganiseerde groep, al dragen ze allemaal boerenkleding, behalve de leider die een cape draagt en die me bekend voorkomt en de ander, die de kleren van een boy ar draagt. Daarom, als ik mag raden, zou ik zeggen dat het voor het grootste deel Poolse soldaten zijn.'

'Zo ver het binnenland in?' De vraag kwam van Tyrone's lippen, terwijl hij een stap naar achteren deed en stomverbaasd naar de verkenner staarde. 'Waar denk je dat ze op weg naar toe zijn?'

'Ze begonnen sneller te rijden toen ze kanonnen hoorden, korporaal. Naar Moskou misschien, of ergens in die buurt.'

'We moeten ze tegenhouden!'

'Jazeker, kolonel, maar hoe? Ze zijn met twee... misschien drie keer zoveel als wij. En ze hebben ook nog eens twee batterijen kanonnen.'

Tyrone wenkte een jonge korporaal en wees naar het paard waarop Ladislaus was komen binnenrijden, hetzelfde paard dat hij hem enige tijd geleden afhandig had gemaakt. 'Ontzadel het paard, korporaal, en leg mijn zadel op zijn rug. En snel! Ik moet met Avar mee gaan kijken.'

Tyrone tilde Synnovea voorzichtig in zijn armen en liep met haar het huis in, waarop Alyona, die in een hoek van het bed lag opgerold, hem met betraande ogen aankeek. Een beetje opgelaten kwam ze overeind en gebaarde naar de plek die ze juist had verlaten, om Synnovea op het bed neer te leggen.

'Ik zal voor uw vrouw zorgen, kolonel. Wees maar niet bang.'

Tyrone ging op haar aanbod in en legde Synnovea op de stapel wolvenhuiden die kwistig over het bed verspreid lagen. 'Ik moet even een eindje met Avar gaan rijden,' zei hij zachtjes tegen zijn vrouw, terwijl hij een verwarde lok van haar voorhoofd veegde. 'Als het lukt, ga dan even slapen terwijl ik weg ben. Ik kom zo snel mogelijk terug.'

Synnovea en Alyona keken hem zwijgend na, toen hij naar de deur stapte. Daar keek Tyrone nog even over zijn schouder naar zijn vrouw en even later hoorden de vrouwen het gekletter van paardenhoeven, toen de twee mannen samen wegreden.

'Ik ben te vies om te gaan slapen,' klaagde Synnovea en vertrok haar gezicht van pijn, toen ze zich op een elleboog oprichtte. 'Ik zou me graag willen wassen, als het mogelijk is.'

Alyona wees naar een grote ketel die aan een haak boven het houtvuur hing. Hij was bijna tot de rand toe gevuld met borrelend water en het vuur dat eronder brandde, was juist daarvoor aangevuld met flinke stukken droog hout, dat gretig onder de enorme ketel knetterde. 'Ik zou vandaag kleren gaan wassen, maar als u wilt zal ik een kuip vol laten lopen. Als u zich in lekker, warm water laat zakken, zult u zich misschien wel beter voelen.'

'Ik geloof niet dat ik ooit van mijn leven een aanlokkelijker voorstel heb gehoord.' Synnovea ging op de rand van het bed zitten en kwam met een van pijn vertrokken gezicht moeizaam overeind.

Toen ze stond, had ze het gevoel dat ze een huzarenstukje had uitgehaald. Ter voorbereiding van het bad haastte Alyona zich om de deur te vergrendelen en kwam terug om een handdoek en een ruw stuk zeep neer te leggen. Samen zorgden ze voor een goed gevuld bad waar Synnovea binnen de kortste keren in lag. Ze waste haar haar en wikkelde er een handdoek omheen en tegen de tijd dat ze zich begon af te drogen, kreeg ze het gevoel dat ze het in ieder geval zou overleven. Ze vond geschikte kleding in de grote reistas die Ladislaus nog haastig in haar kleedkamer had volgepropt, kleedde zich aan en was juist bezig Alyona te helpen de emmers vuil water naar buiten te dragen, toen de vrouw plotsklaps stilstond, haar adem inzoog en haar hand op haar buik legde.

'Het is tijd,' verkondigde Alyona gespannen toen de pijn begon af te nemen. 'De baby komt.' Ze keek naar Synnovea. 'Weet u wat u moet doen?'

Synnovea raakte bijna in paniek. 'Geen idee!'

'Er is een oude vrouw die bij de rivier woont. Zij weet wat ze moet doen. U moet haar gaan halen.'

Bijna een uur later kwam Tyrone terug met Avar en zag Ladislaus bezorgd ijsberen over het korte stukje dat de zware ketting hem toestond. In gedachten over wat hij pas had gezien, had Tyrone nauwelijks de tijd om enige aandacht aan de man te besteden, maar werd niettemin, toen hij naar de deur liep, door de luitenant op de hoogte gesteld van de recente ontwikkelingen in het kamp.

'Het spijt me, kolonel, maar de vrouw van Ladislaus krijgt binnen een baby. We moesten allemaal buiten blijven van uw vrouw. Ik neem aan, kolonel, dat haar bevel ook u betreft.'

Tyrone begreep onmiddellijk wat er aan de hand was. Toen hij naar Ladislaus keek, realiseerde hij zich dat de man echt overstuur was van wat er in zijn huis gebeurde. Het leek nogal vreemd dat de losbandige schurk zich zoveel zorgen over het meisje maakte, maar daardoor vroeg Tyrone zich af of hij misschien een glimp zag van een compenserende karaktereigenschap van de man, die hem net*zo ontvankelijk maakte voor liefdevolle en angstige gevoelens als een gewoon mens.

Grigori kwam de plaats over gelopen en wachtte, terwijl hij zijn voet op de onderste tree van het trapje zette, tot zijn commandant hem aankeek voor hij vroeg: 'Wat hebben Avar en u gezien?'

'Tenminste één volledig regiment spionnen of door Polen getrainde huurlingen,' antwoordde Tyrone hem grimmig, terwijl hij de trap afkwam om hem te spreken.

Grigori dacht even over de zaak na voor hij de vraag durfde te stellen. 'Wat moeten we doen, kolonel, met minder dan de helft van dat aantal soldaten?'

'We kunnen nooit naar Moskou terugkeren om de rest van het regiment op te halen en op tijd terug zijn om ze aan te vallen. Toen we weggingen, eiste generaal Vanderhout dat hij de rest van het regiment tijdens mijn afwezigheid onder zijn hoede kreeg. Omdat ik weet dat de man een voorliefde voor woeste plannen heeft, denk ik dat ze meteen op een of andere dringende missie zijn gegaan. Ik heb er nu spijt van dat we niet uit voorzorg het hele regiment hebben meegenomen.'

'Kolonel, het ging u er in eerste instantie om dat we niet ontdekt zouden worden, terwijl we onze stelling op de heuveltop innamen. Dat is de reden dat we erin zijn geslaagd Ladislaus en zijn mannen in te rekenen,' zei Grigori met de logica van een goede vriend, die het vervelend vond om aan te zien hoe zijn commandant zichzelf de schuld gaf van het feit dat hij niet in de toekomst kon kijken. 'Niemand van ons verwachtte een buitenlandse invasie op ons grondgebied. Nog steeds kan ik me moeilijk voorstellen dat die huurlingen van plan zijn Moskou binnen te vallen met minder dan een volledig leger.'

'Ik denk dat jij ook wel op de hoogte bent van de twee jongste pogingen van de Polen om hun eigen mensen op de troon te zetten. Daarom durf ik te wedden, dat de huurlingen hopen Moskou opnieuw te verrassen en daar zouden ze best eens in kunnen slagen als generaal Vanderhout zo dom is geweest om een aanzienlijk deel van de verdediging weg te halen.'

Ladislaus was opgehouden met zijn rusteloze geijsbeer om naar de twee officieren te luisteren en ging even later gehurkt op de bovenste trede zitten, vanwaar hij hen gespannen aanstaarde tot ze eindelijk naar hem keken. Zijn glimlach leek bijna brutaal. 'Je hebt meer mensen nodig, hè, Engelsman?'

Tyrone trok zijn wenkbrauw op, terwijl hij de man afwachtend aankeek. 'Als je je gaat zitten verkneukelen, Ladislaus, dan zal ik je vast vertellen dat ik er niet voor in de stemming ben.'

'Ik verkneukel me helemaal niet, kolonel, in de wetenschap dat ik terechtgesteld word zodra ik in Moskou ben.' Ladislaus hield zijn hoofd schuin en haalde peinzend zijn brede schouders op. 'Nu mijn kind op het punt staat geboren te worden, wou ik dat het allemaal anders was geweest, dat ik iets beters met mijn leven had gedaan.'

'Daar is het nu wel een beetje laat voor, vind je niet, Ladislaus?' antwoordde Tyrone spottend. 'Je bent ongeveer van mijn leeftijd, maar ik durf te wedden dat je er in je hele leven nog nooit over hebt gedacht om ook maar één dag eerlijk werk te verrichten. En nu je gevangengenomen bent, heb je er toch wel spijt van. Nou, ga maar op de schouder van iemand anders uithuilen, losbandige vriend. Ik heb geen tijd om naar je klaagzangen te luisteren.'

'Ik vraag maar een ogenblik van uw tijd, kolonel. Dat is alles,' onderhandelde Ladislaus. 'Misschien interesseert het u wel wat ik te zeggen heb.'

'Mijn geduld raakt op,' antwoordde Tyrone kortaf.

'Wat denkt u trouwens dat die huurlingen van plan zijn?' drong Ladislaus aan, terwijl hij het gebrek aan enthousiasme van de ander opzettelijk negeerde.

'Niet veel goeds! Net als jij!'

'Nou, kolonel,' zei de dievenleider vleiend. 'Heb ik u niet beloofd dat u misschien wel geïnteresseerd zou zijn in mijn voorstel? Maar als u zo verdomd zeker bent dat u en uw mannen dat hele buitenlandse regiment in een hoek kunnen dringen, dan hoef ik mijn adem niet te verspillen.'

Een lange zucht verried Tyrone's ergernis. 'Wat heb je te zeggen, Ladislaus? Ik luister.'

De boevenleider bracht gretig zijn voorstel naar voren. 'Stel, kolonel, dat ik en mijn mannen zich nu eens bij u en de uwen zouden aansluiten om de buitenlanders terug te dringen...' Hij gluurde naar Tyrone en glimlachte toen hij zag dat hij diens aandacht volledig had. Hij haalde zijn brede schouders op, terwijl hij vervolgde: 'Als ze rottigheid van plan zijn in Moskou en mijn bende en ik helpen u met ze terug te sturen naar waar ze vandaan komen, dan overweegt de tsaar misschien wel om mij en mijn mannen amnestie te verlenen... als we plechtig beloven dat we ons voortaan alleen nog maar met eerlijk werk bezighouden.'

Tyrone staarde Ladislaus vol ongeloof aan, want hij kon een dergelijk aanbod niet eens serieus in overweging nemen. Het leek hem tamelijk belachelijk om zelfs maar de gedachte te koesteren dat de man op zijn leeftijd zijn hele levensstijl nog zou kunnen veranderen. Als hij hem zou vertrouwen, zouden de gevolgen wel eens net zo rampzalig kunnen zijn als wanneer hij zou geloven dat een luipaard zijn natuurlijke drang om zijn prooi te verslinden kon overwinnen.

'Wat zou je dan doen?' vroeg Tyrone spottend. 'Geiten melken? Je kunt misschien wel begrijpen dat ik me je wat moeilijk bij dergelijke simpele karweitjes kan voorstellen.'

'Misschien kan ik soldaat worden, net als u,' stelde Ladislaus voor. 'Als Zijne Majesteit buitenlanders in dienst kan nemen om zijn soldaten te leren vechten, waarom zou hij dan geen mannen aannemen die al kunnen vechten? Wij hoeven helemaal geen deftige uniformen zoals de rijke boyars die ik heb gezien, maar we kunnen wel voor de tsaar vechten en de Russische grenzen bewaken tegen indringers.'

Tyrone keek de dief ongelovig aan, terwijl hij hem vroeg: 'En als je dan eenmaal je vrijheid hebt gewonnen, ga je dan niet weer roven en moorden?'

Ladislaus stak zijn handen in de lucht om zich te beroepen op het gevoel van rechtvaardigheid van de kolonel. 'Ik ben al heel wat jaren krijger, kolonel. Mannen hebben me aangevallen en ik heb mezelf zo goed als ik kon verdedigd, maar ik ben geen moordenaar! Ik heb nooit iemand gedood die mij niet eerst van het leven probeerde te beroven.'

Tyrone tartte hem met een verbeten glimlach. 'En ik mag aannemen dat je nooit een man tussen twee paarden hebt gebonden...'

'Dat was maar een grapje, kolonel!' protesteerde Ladislaus grinnikend. ik uit wel eens vaker dreigementen die ik niet meen. Dat kan toch geen kwaad? Dergelijke levendige dreigementen weerhouden een man soms van het gebruik van geweld. Trouwens, u bent me nog een gunst verschuldigd, omdat ik u uit de handen van die schurk, prins Aleksei Taraslov, heb gered. Het was echt zijn bedoeling om u te laten castreren.' Hij wierp grinnikend een blik in de richting van het huis en streek zich vervolgens peinzend over de kin, terwijl hij vervolgde: ik geloof, kolonel, dat u me een hoop dank verschuldigd bent. Uw vrouw schijnt erg op uw attenties gesteld te zijn. Ze wilde niet dat ik haar aanraakte en ze bezwoer me dat ze zich nog eerder zou doden dan dat ze zich aan mij zou geven. En als u er eens bij stilstaat, kolonel, zou ze met mij waarschijnlijk beter af zijn geweest dan met die rat, Aleksei. De goede prins had me betaald om haar te ontvoeren, maar ik moest haar meteen naar hem toebrengen. En denk eens even verder, als ik zijn verzoek naast me neer had gelegd, dan zou hij iemand anders hebben gevonden, misschien wel iemand van een veel lager allooi, en die zou de prins beter van dienst zijn geweest.'

Grigori legde zijn hand op de arm van zijn commandant om diens aandacht te trekken en samen liepen ze een paar stappen van het huis weg. Ladislaus sloeg de mannen gespannen gade, in de hoop dat ze zouden overeenkomen hem de gelegenheid te gunnen waarom hij had gevraagd.

'Wat denkt u, kolonel?' vroeg Grigori. 'Gelooft u dat Ladislaus echt te vertrouwen is?'

'Ik weet het niet zeker, maar gezien de omstandigheden ben ik bereid hem een kans te geven zich te bewijzen,' antwoordde Tyrone.

'En als hij zich aansluit bij het andere regiment, tegen ons?'

Tyrone fronste de wenkbrauwen. 'Dan zal ik ervoor zorgen dat hem dat de rest van zijn korte leven zal heugen.'

Grigori aanvaardde het besluit van zijn commandant met een knik en volgde hem langzaam, terwijl Tyrone terug naar de veranda stapte en zich tot Ladislaus richtte.

'Ik heb geen idee waarom ik zelfs maar zou overwegen je een kans te geven, gezien alle ellende die je me persoonlijk hebt bezorgd,' verklaarde Tyrone kortaf. 'Prins Aleksei kan getuigen van het feit dat je niet te vertrouwen bent, maar zijn ervaring met jou brengt me ertoe je tegemoet te komen... als je toont dat je het waard bent. Laat ik je dit op voorhand vertellen. Wat er vandaag ook verder gebeurt, je zult met mij terugkeren naar Moskou om Zijne Majesteit, tsaar Mikhail, het definitieve besluit te laten nemen jou en je mannen amnestie te verlenen. Als je laat zien dat je ons oprecht wilt helpen de vijandelijke troepen terug te dringen, dan zal ik mijn verzoek tot onmiddellijke vrijlating van jou aan Zijne Majesteit voorleggen, maar wees gewaarschuwd, ik ben niet in de stemming om me in de maling te laten nemen. Als jij aanleiding geeft om mij mijn beslissing te laten betreuren, dan ben jij de eerste die ik doodschiet. Heb je me begrepen?'

'Luid en duidelijk, kolonel.'

'Welnu, ben je er absoluut zeker van dat je mannen je zullen volgen?' vroeg Tyrone als laatste overweging.

Ladislaus grinnikte even geamuseerd. 'Aangezien het hun laatste kans is het er levend af te brengen, durf ik rustig te zeggen, absoluut!'

Tyrone reageerde door de luitenant te verzoeken de gevangenen vrij te laten. Toen Ladislaus en Petrov opstonden en zich uitrekten, spoorde de kolonel hen aan haast te maken. 'Ga naar je paarden en verzamel je met al je mannen voor het huis. We zullen ons moeten haasten om de huurlingen vóór te zijn, zodat we ons kanon kunnen stationeren en onze troepen vóór hen kunnen verspreiden, dus moeten we onmiddellijk op pad gaan.'

Ladislaus aarzelde, terwijl hij in de richting van het huis keek en durfde de Engelsman nog een laatste gunst te vragen. 'Kolonel, ik zou Alyona graag nog even willen spreken. Als ik niet terugkom, dan wil ik dat ze weet dat ik in ieder geval mijn best heb gedaan om een beter leven voor ons en ons kind te krijgen.'

Tyrone stapte naar de deur en, terwijl hij hem een stukje opendeed, wenkte hij Synnovea en de vroedvrouw om even op de veranda te komen. Ladislaus knikte als blijk van waardering toen hij langs de kolonel liep, die vervolgens de deur achter hem sloot.

Synnovea pakte de hand van Tyrone en liep met hem naar de andere kant van de veranda, waar ze een paar minuten met elkaar doorbrachten zonder zich druk te maken over wie er misschien naar hen stond te staren. Tyrone, die niet de woorden kon vinden om haar op een zachtzinnige manier te vertellen dat hij straks weer weg moest, maar misschien niet levend terug zou komen, sloeg zijn armen om haar heen en hield zich dicht tegen hem aan met een somber gevoel dat zij onmiddellijk aanvoelde.

'Ga je weer weg?' vroeg Synnovea bezorgd, terwijl ze achterover leunde in zijn armen. Ze keek langs zijn mouw en zag dat er wapens onder de struikrovers werden verdeeld. 'Wat voor verschrikkelijks is er gebeurd, dat jij met hen in zee bent gegaan?'

'We hebben een vijandelijk regiment in de buurt gezien. Het ziet er naar uit dat ze op weg zijn naar Moskou. Met wat voor doel weet ik nog niet zeker, maar ik geloof dat ze van plan zijn stiekem het Kremlin binnen te dringen en de tsaar te vermoorden of te gijzelen. Het is niet de eerste keer dat ze op een dergelijke manier proberen het land in handen te krijgen.'

'Wees voorzichtig,' smeekte Synnovea, terwijl ze zich tegen hem aan liet drukken. 'Je hebt me nog steeds nietje baby gegeven en als het de bedoeling is dat we door de dood worden gescheiden, zou ik graag willen dat er een bewijs van onze liefde overblijft.'

Tyrone drukte een kus op haar zachte lippen en keek glimlachend in haar betraande ogen. 'We hebben zo weinig tijd samen gehad, liefste. Ik hoop dat we tientallen jaren de kans krijgen om een aanzienlijk nageslacht uit onze liefde voort te laten komen.'

Ladislaus kwam het huis uitgelopen en Tyrone nam afscheid met een vurige kus op de mond van zijn vrouw voor hij de veranda overliep en achter de man de trap afging. Er ontstond even wat verwarring, toen beide mannen beseften dat ze naast hetzelfde paard waren gaan staan.

'Dit is mijn paard!' verklaarde Tyrone nadrukkelijk, terwijl hij de teugels greep. 'Jouw paard is doodgeschoten! Weet je nog?'

'Maar we hadden geruild,' probeerde Ladislaus. 'Het mijne voor jou; het jouwe voor mij.'

'Het jouwe is dood!' Tyrone stapte tussen het paard en de man in en slingerde zich in het zadel. Toen grinnikte hij naar de man die zogenaamd woedend protesteerde. 'Van nu af aan, Ladislaus, zul je je moeten beperken tot je eigen bezittingen. Ik heb er een gloeiende hekel aan mijn kostbaarheden met iemand anders te moeten delen en zeker met jouw soort.'

Het buitenlandse regiment reed de heuvel over en was halverwege de vallei, toen een plotselinge waarschuwende kreet de stilte verscheurde. De mannen keken stomverbaasd op, toen er een dichte rij geüniformeerde huzaren uit het niets opdook op de heuvel vóór hen. Haastig werden er kanonnen op de top van de heuvel tussen de leden van de cavalerie-eenheid geplaatst, terwijl de bevelvoerder langzaam zijn zwaard in de lucht stak.

Bevelen leidden tot grote verwarring onder de buitenlandse gelederen en hun haast veranderde in een dolle paniek, terwijl ze hun artillerie tevoorschijn haalden en in een rij opstelde die indrukwekkender was dan wat ze tegenover zich zagen. Omdat ze met meer waren, hoopten ze de dreigende aanval af te slaan en de sufferds op de vlucht te jagen. Er kwamen verscheidene musketschoten uit hun richting en een paar huzaren vielen op de grond, maar het volgende ogenblik openden de Russische kanonnen het vuur met oorverdovende knallen. De kogels kwamen neer en ontlokten pijnkreten aan mens en dier, terwijl grote fonteinen stof vóór hen opspoten. De slachting werd compleet, toen er een tweede serie beschietingen volgde die hen zwaar strafte voor de dode huzaren. Een rijk geklede edelman schreeuwde naar de commandant die zijn mannen woedend van frustratie snel opeenvolgende bevelen toeblafte. Zijn dappere volgelingen gehoorzaamden, ontblootten hun zwaard en spoorden hun paarden aan om hun gram te gaan halen, maar juist op dat moment kwam er vanuit een kanon een loden bal op de prinselijke figuur terecht.

De huzaren leken geduldig op de heuvel af te wachten, terwijl hun tegenstanders op hen afstormden. Het huurlingenleger veroverde al snel de eerste helling van de heuvel, maar terwijl ze daarmee bezig waren, zagen ze vanuit hun ooghoeken links en rechts van hen snelle bewegingen. Verschrikt keken ze van de een naar de ander en werden overmand door angst toen ze andere mannen zagen die hen, in allerlei soorten kledij gehuld, omzwermden. De huzaren leken tot leven te komen, toen hun commandant zijn zwaard vooruitstak als teken dat ze tot de aanval moesten overgaan. Hij voerde hen aan met een duizelingwekkende vaart, met zijn zwaard in de lucht en een ijzingwekkende strijdkreet die vriend en vijand kippenvel bezorgde. De indringers overzagen hun lot en kwamen onmiddellijk tot de conclusie dat het gekkenwerk was om zich tegen zo'n overmacht te verzetten. Ze keerden prompt hun paarden met de bedoeling zich terug te trekken naar waar ze vandaan waren gekomen, maar ze ontdekten ogenblikkelijk dat ze in een val waren gelopen, van waaruit geen ontsnapping mogelijk was.

Een paar figuren in donkere capes kropen heimelijk tussen de bomen bij de muur van het Kremlin door totdat ze een wagen met paardenvoer zagen die met een stevig gangetje naar de Borovitskaia-toren reed. De twee haastten zich om het pad te bereiken, terwijl de kar voorbij denderde en toen gingen ze snel naast het voertuig lopen totdat de boer bij de poort stopte, waar hij de wacht met de hartelijkheid van een goed vriend begroette en lachend een praatje met hem maakte, zodat het geheimzinnige paar naar binnen kon glippen zonder gezien te worden.

De twee vervolgden hun weg, waarbij de een de ander door de bomen leidde alsof hij de route op zijn duimpje kende totdat ze op een plek kwamen bij de rand van de Kremlinheuvel, waar ze moesten wachten tot de klok het kwartier sloeg. Op die afgesproken tijd liep een andere figuur in een cape, beduidend kleiner dan de andere twee, bij de Blagoveshchenskii Sobor weg en liep hij behoedzaam op hen af.

'Wat zijn jullie twee vanavond van plan?' vroeg een gedempte stem vanonder de capuchon.

'We zijn op zoek naar het kostbare gerecht waar tsaren belust op zijn,' kwam het antwoord van een zware stem.

De korte figuur knikte bevestigend op de verklaring en gaf het verwachte antwoord. 'En wat kan dat anders zijn dan een vorstelijke plaats op de troon?' De drie gingen dicht bij elkaar staan en de kleine begon prompt te fluisteren. 'Jullie manschappen hebben hun instructies gehad?'

De man met de zware stem gaf de informatie, terwijl de ander er doodstil bijstond. 'Op het afgesproken uur zorgen ze voor afleiding voor ons en stichten overal in Moskou branden waar de soldaten dan heen worden gestuurd. De tsaar en patriarch Filaret zullen op dat moment al in de Blagoveshchenskii Sobor zijn om te bidden. Wij moeten ons bij de rest van onze mannen voegen en de kasteelwachters doden die op wacht komen staan en vervolgens de patriarch en de tsaar in de kapel om het leven brengen. We bezetten het Kremlin tot de rechtmatige tsaar op de troon zit en doden de boyars die hem niet willen erkennen.'

'Goed! Ik neem aan dat jullie mannen binnen het Kremlin wachten om te helpen bij deze onderneming.'

'Alles is klaar, heer.'

'Is er voor de andere zaak ook gezorgd?'

'Welke zaak?'

'Jullie hebben je toch wel bekommerd om de veiligheid van de nieuwe tsaar en een plaats in het Kremlin gevonden waar hij kan onderduiken tot hij tevoorschijn kan komen, hè?' De bitse vraag werd gevolgd door een diepe stilte die de verbijstering van de twee weergaf. De kleine man werd woedend. Razend over de onnozele simpelheid van de lomperikken trok hij met een grimmig gebaar de capuchon van zijn hoofd en liep op het stel af met een ziedende trek op zijn pokdalige gezicht. Hij sloeg stevig met de rug van zijn hand op de brede borst van de lange figuur die het dichtst bij stond. 'Sufferds! Hij is het belangrijkste onderdeel van het complot! Waar is hij?'

'Waar iedere rechtmatige troonpretendent hoort te zijn, Iwan Voronsky,' antwoordde de lange figuur ten slotte.

Geschrokken bleef Iwan stokstijf staan. Hoewel de man Russisch had gesproken, hadden de woorden een Engels accent gehad en een angstig gevoel bekroop hem. Hij herinnerde zich precies waar en wanneer hij het het laatst had gehoord en dat was een paar weken geleden bij een militaire parade in het Kremlin geweest.

De lange man stapte op hem af, terwijl hij de capuchon van zijn hoofd trok. 'Ja, Iwan Voronsky, ik ben het, kolonel Rycroft, om u te dienen.' Tyrone gebaarde naar zijn metgezel en stelde hem achteloos voor. 'En deze goede man, kapitein Grigori Tverskoy, om u te helpen bij al uw ondernemingen. Je Poolse vrienden werden ontdekt voor ze Moskou bereikten en ik vrees dat je aanstaande tsaar aan stukken is geschoten door de onzorgvuldigheid van onze artilleristen. Echt een tragedie. Ik denk dat tsaar Mikhail hem liever naast jou onthoofd had willen zien.'

Iwan rukte een dolk te voorschijn met de bedoeling hem in de borst te steken van de grote man, die hem spottend toesprak, maar toen hij het wapen omhoog stak, werd zijn pols in een stalen greep gevat. Het volgende ogenblik werd zijn arm achter zijn rug omgedraaid en omhoog gerukt, zodat hij het uitschreeuwde van pijn. Met een bijna nonchalant gebaar plukte Tyrone het mes uit de hand van de geestelijke, wat een nieuwe, hoogst verontwaardigde gil aan hem ontlokte. Naar aanleiding van het geluid kwam er een gemurmel van stemmen uit de buurt van het Paleis der Facetten, dat overging in bevelen aan de wachters om uit te zoeken waar de schreeuw vandaan was gekomen.

Iwans hart begon zwaar te bonken, toen hij zich realiseerde dat hij niet zou ontsnappen uit de val waarin die twee hem hadden gelokt. Al het geld dat de indringers voor hem opzij hadden gelegd leek plotsklaps maar een magere som in vergelijking met de prijs die hij voor zijn hoogverraad tegen de tsaar zou moeten betalen.

ik heb goud! Ik zal jullie alles geven als jullie me laten gaan!' smeekte Iwan wanhopig, terwijl hij over zijn schouder keek. 'Het is meer dan jullie ooit in je leven kunnen verdienen! Alsjeblieft! Laat me gaan!'

'Welk deel krijgt prinses Anna van wat je ons belooft? Ze is jouw handlangster, hè?'

'Prinses Anna? Welnee, zij was alleen maar een pion die ik gebruikte om te proberen rijke boyars voor onze zaak te winnen.'

Grigori greep de man bij het sliertige haar en rukte het hoofd omhoog, zodat hij hem dreigend kon aankijken. 'Hebben de boyars je ook goud beloofd?'

'Nee! Nee! Maar ik kan je verzekeren dat er voldoende goud is om jullie kisten tot de rand toe te vullen! Die idioten wilden niets weten van een nieuwe Dmitry op de troon! Ze waren nota bene tevreden met een simpele marionet die het land regeert.'

'Tweemaal was voldoende, Iwan,' antwoordde Tyrone spottend. 'Welke idioot zou er nu serieus over denken een derde Dmitry tot leven te wekken?'

'Wat is hier aan de hand ?' vroeg een officier, die vanuit de schaduwen kwam aangerend. Hij trok zijn zwaard uit de schede en riep om versterkingen voor hij langzamer ging lopen voor een behoedzame benadering. 'Wat doen jullie hier?'

'Op jou wachten, denk ik zo,' antwoordde Tyrone plechtig en keek in de verschrikte ogen van majoor Nekrasov.

'Kolonel Rycroft! Ik dacht dat u weg was!'

'Dat was ik ook,' antwoordde Tyrone eenvoudig en knikte vervolgens naar de ontgoochelde geestelijke, die hij met één hand beet had. 'We kwamen toevallig een regiment Poolse huurlingen tegen, die waren aangenomen om deze man te helpen de tsaar en de patriarch om het leven te brengen. We hebben ons kamp buiten de stad opgeslagen, zodat niemand onze aanwezigheid zou bemerken, voor het geval er nog meer spionnen zouden rondwaren dan we ons hadden laten vertellen. We kwamen hierheen om degene te zoeken met wie de huurlingen een afspraak hadden. De Polen konden ons de naam van de verrader niet noemen, dus moesten we er zelf achter zien te komen. Ik geloof dat je de man al eens eerder hebt ontmoet, toen je lady Synnovea naar Moskou escorteerde. Hij is nu je gevangene.'

Nikolai keek neer op het woedende mannetje, dat zijn tanden liet zien en siste als een gifslang. Nikolai gebaarde de wachters die op zijn roep waren afgekomen, naar voren te komen en de gevangene naar de Konstantin Jelenatoren te brengen, en keek vervolgens doodkalm toe hoe ze worstelden met het tegenstribbelende mannetje dat de felheid van een hondsdolle wolf had aangenomen. Ten slotte slaagden ze erin hem met twee kettingen rustig te krijgen en voerden het dol geworden beest af.

Nikolai zweeg even, terwijl hij het vertrek gadesloeg en wendde zich toen bijna met tegenzin tot zijn rivaal. 'Kolonel, er is iets ernstigs gebeurd waar u onmiddellijk van op de hoogte moet worden gesteld. Kort nadat u de stad had verlaten, werd uw vrouw, Lady Synnovea, ontvoerd door een bende die sterk overeenkomt met de beschrijving van Ladislaus en zijn handlangers. Gravin Andreyevna zei dat de verdwijning van uw vrouw pas de volgende ochtend werd ontdekt, nadat de lijfwachten die u had aangenomen om haar te beschermen, gekneveld en geboeid in de tuin werden aangetroffen. Toen was het al te laat om hen eventueel tegen te houden. Het spijt me.'

'U kunt gerust zijn, majoor,' antwoordde Tyrone. 'Op het ogenblik bevindt Lady Synnovea zich veilig in mijn kamp buiten de muren van de stad.'

Nikolai was met stomheid geslagen en het duurde even voor hij kon antwoorden. 'Ik was ervan overtuigd dat niemand haar ooit meer terug zou zien, gezien de hardnekkigheid waarmee Ladislaus haar voor zichzelf wilde hebben. Hoe heeft u in vredesnaam kans gezien haar terug te krijgen?'

'Ik had het geluk op het juiste moment op de juiste plaats te zijn.' Een spoor van een glimlach verscheen om Tyrone's lippen. 'Je zult misschien wel opgelucht zijn te horen dat Ladislaus besloten heeft berouw te tonen over zijn misdadige leven en hierheen is gekomen om de tsaar volledige amnestie te vragen. Op het moment bevindt hij zich ook in mijn kamp, met een wond die er indrukwekkender uitziet dan hij in werkelijkheid is, en houdt hij zich genoeglijk bezig met zijn pasgeboren zoon aan iedereen te laten zien. Zonder zijn hulp en die van zijn mannen hadden we de huurlingen nooit gevangen kunnen nemen.'

'Ladislaus hier? In uw kamp? Kan dat waar zijn?'

De scheve glimlach kwam te voorschijn. Het ongeloof van de majoor was een afspiegeling van het zijne, toen de dief met zijn voorstel was gekomen. 'Ik weet dat het onwaarschijnlijk klinkt, majoor, maar Grigori kan mijn verhaal bevestigen.'

De majoor grinnikte bij het horen van dergelijke wonderen en daarna schraapte hij zijn keel beleefd achter zijn hand alvorens op een geheel ander onderwerp over te gaan. 'Kolonel Rycroft, u weet dat generaal Vanderhout erop had aangedrongen om de rest van uw regiment mee te nemen, samen met troepen van andere regimenten, om hun prestaties te evalueren...'

Tyrone zette zich schrap en hij en Grigori wierpen elkaar een bezorgde blik toe. 'Wat is er, majoor?'

'Welnu, voorzover ik heb kunnen nagaan had generaal Vanderhout er geen idee van hoe fel Kozakken kunnen worden als hun ook maar een strobreed in de weg wordt gelegd..

'Ga door, majoor!' drong Tyrone ongeduldig aan, toen de majoor zweeg om hem aan te kijken. 'Wat is er gebeurd?'

'Het werd een complete nederlaag, kolonel. Uw mannen wilden blijven om te vechten, maar generaal Vanderhout wilde niet het risico lopen dat de Kozakken nog kwader zouden worden dan ze al waren. Hij beval uw mannen terug te keren naar Moskou en volgde hen onmiddellijk in een dappere poging de Kozakken te snel af te zijn, die hem hadden gedreigd zijn hielen in brand te steken als hij te lang op hun grondgebied bleef treuzelen. Toen de generaal goed en wel veilig door de buitenste muren van Moskou naar binnen was geglipt, hielden de Kozakken zich bezig met alles wat de generaal in zijn haast had achtergelaten, niet alleen musketten, maar ook verscheidene kanonnen die hij had aangevraagd. De Kozakken maakten enorme kampvuren, liepen joelend en dollend rond, terwijl ze de Moskovieten dag en nacht lastig vielen met hun pas gevonden wapens. Ik denk niet dat er werkelijk schade is toegebracht, maar het duurde bijna drie dagen tot ze ophielden met hun gedol en op zoek gingen naar andere vormen van amusement. Sinds die tijd is de generaal ondergedoken. Ik geloof dat hij zich schaamt.'

Grigori barstte in lachen uit en deed geen poging zijn plezier te verbergen, terwijl majoor Nekrasov schuin naar hem keek. Het duurde zeker een minuut voor Tyrone in staat was iets te zeggen zonder dat hij het risico liep het voorbeeld van zijn onderbevelhebber te volgen.

'Zo te horen is alles tijdens onze afwezigheid zeer voorspoedig verlopen,' merkte hij droog op.

Nikolai keek de Engelsman, die moeite leek te hebben een glimlach te verbergen, zelfs toen de maan achter een wolk verdween - onderzoekend aan. 'U neemt het nieuws wel heel goed op, kolonel. Ik verkeerde in de veronderstelling dat jullie twee misschien wel heel goede vrienden waren, omdat de generaal ook een buitenlander is en uw commandant en zo...'

'Ik hoef niet onder buitenlanders of landgenoten te zoeken naar vriendschap, majoor.' Tyrone legde zijn arm om de schouder van Grigori en drukte hem tegen zich aan. 'Dit is een ware vriend, majoor. Hij is degene die het beste met me voor heeft en wat generaal Vanderhout betreft... wel, ik waardeer hem aanzienlijk minder dan zelfs mijn vaagste kennissen.'