19

De gasten verlieten eindelijk de bruidskamer en trokken de zware deur achter zich dicht, waarop de bruidegom de grendel ervoor schoof zodat ze niet een of andere grap met hen konden uithalen.

Tyrone stapte de slaapkamer binnen en liep behoedzaam op het grote hemelbed af, waar zijn tweede vrouw op hem lag te wachten. Ze had haar goudkleurige gewaad uitgetrokken en momenteel waren haar vrouwelijke vormen bescheiden bedekt door een laken dat ze tot over haar boezem had getrokken om alles te verbergen dat het dunne hemdje zou hebben onthuld. Toen hij zijn wambuis losknoopte, gleed zijn smeulende blik over de heuvels en dalen die een uitdagend terrein vormden onder het laken.

'Tsaar Mikhail had gelijk,' merkte Tyrone langzaam op en vervloekte zijn tong die de subtiele welsprekendheid kwijt was. Zelfs nu zijn functies enigszins werden gehinderd door de sterke drank die hij had genuttigd, kon hij de ellende die hij tegemoet ging door haar van zich af te houden, niet luchtig terzijde schuiven. 'U bent heel mooi, mevrouw. Misschien wel mooier dan alle vrouwen die ik ooit heb ontmoet.'

Alle tekenen van Synnovea's voorgewende vrolijkheid waren kort na het vertrek van de dames verdwenen en ze keek haar echtgenoot nu argwanend aan, want ze vroeg zich af wat ze van hem kon verwachten in zijn huidige toestand. Zou hij zich wreken op haar slanke lichaam en haar aanranden omdat ze hem gebruikt had? Stond ze op het punt de dag te berouwen waarop ze ooit het idee had opgevat hem bij haar list te betrekken? 'We zijn geen ogenblik alleen geweest om te kunnen praten, Tyrone...'

'O, u wilt dus praten.' Hij maakte met moeite een buiging en deed wankelend een stap achteruit toen hij erin slaagde overeind te komen. Hij grinnikte alsof hij om zichzelf moest lachen. 'U moet me mijn toestand maar niet kwalijk nemen, mevrouw. Ik heb me vanavond anders dan anders gedragen, want ik ben me te buiten gegaan aan het sap van de druif... of liever gezegd, de dodelijke drank die jullie Russen zo rijkelijk laten vloeien. Gemeen spul, die wodka, maar het verlicht mijn pijn...' Hij legde zijn hand op zijn hart alsof hij zwijgend het gebied wilde aangeven waar de verwonding was toegebracht. 'Waarover wilt u praten, echtgenote van me? Mijn afkeer van het idee dat ik gebruikt ben?' Hij wreef over zijn borst alsof het idee hem pijn deed. 'Ja, dat heeft behoorlijke wonden toegebracht. Niemand anders had me zo diep kunnen treffen. Terwijl ik u alles gaf wat ik maar te geven had, hoe onbeduidend misschien ook, hield u me voor de gek. Nu is deze arme sukkel gevangen, geketend door de boeien van het huwelijk, en hij ziet zoveel heerlijks in zijn bed liggen, zijn hele wezen is bedwelmd door zijn begeerte, maar hij kan geen kant uit.'

Synnovea richtte zich voorzichtig van haar kussens op, terwijl ze het laken voor haar borsten hield. 'Ik wilde niet met prins Wladimir trouwen...'

'Dat heeft u inmiddels bijzonder duidelijk gemaakt, mevrouw,' schimpte hij krachtig, terwijl hij zijn wambuis uittrok en hem op een stoel smeet. Zijn poging om bedwelmd te raken was niet gelukt, want hij was niet zo beschonken dat hij ongevoelig was voor het tafereel wat hem werd geboden. Op het tafeltje achter haar stond een kandelaar met dunne kaarsen en de gloed van de vlammetjes was zichtbaar door de dunne stof van het zachtgele hemdje, over haar schouders, armen en genoeg van haar borsten om zijn hongerende fantasie aan te wakkeren en hem te vervullen met het verlangen opnieuw alles te bekijken dat het laken verborgen hield.

'Wat ik u wil vragen, mevrouw, is of u nu blij bent met wat uw list heeft opgeleverd?'

Synnovea's wangen kleurden rood, terwijl ze wanhopig zocht naar een antwoord om zijn afkeer en woede te sussen. Als ze hem vertelde dat ze bijzonder blij was met hem als echtgenoot, zou hij misschien denken dat ze daar de hele tijd op uit was geweest. Aan de andere kant zou ze liegen als ze zou zeggen dat ze niet verliefd op hem was geworden. Of had ze haar gevoelens voor hem al die tijd genegeerd en begon ze zich pas nu te realiseren hoe gesteld ze op hem was geraakt?

'Kunt u me geen antwoord geven?' vroeg Tyrone koud.

Synnovea schrok een beetje van zijn vijandige toon en zei zachtjes op verzoenende toon: 'Kunt u zelf de waarheid niet zien?' Ze sloeg haar ogen neer onder zijn ijskoude blik en betwijfelde of ze wel een antwoord kon geven dat afdoende was. Dus waarom moest ze in 's hemelsnaam proberen haar tevredenheid met hem uit te leggen, terwijl ze niets anders kon doen dan beven onder die felle, ontoegeeflijke blik? 'Zou niet iedere jonge vrouw liever u als echtgenoot hebben dan een of andere oude man, heer? Maar het was niet de bedoeling u in de val te lokken...'

'Nee!' zei hij snijdend. 'U wilde me alleen maar gebruiken als een of ander waardeloos stuk speelgoed en me aan de kant schuiven, zodra u me niet meer nodig had! Ik was niets anders voor u dan een bronstige ijdeltuit, mevrouw! Een gretige minnaar die u tijdelijk tegemoet zou komen en de prijs die u bereid was voor mijn diensten te betalen was uw deugdzaamheid!'

Hij draaide zich woedend om, liep met grote stappen de kamer door en ging de kleedkamer binnen.

Tyrone trok met een van pijn vertrokken gezicht het hemd van zijn rug, legde het aan de kant en liet, nadat hij uit de twee kannen met water die er stonden de koudste had uitgezocht, ijskoud water in de waskom lopen. Hij kwam enigszins tot zichzelf nadat hij zich had gewassen, in ieder geval voldoende om de hoop te koesteren dat hij nuchter zou blijven, als hij in bed was gestapt en naast zijn betoverend mooie vrouw was gaan liggen. Daarna vertrouwde hij op zijn licht bedwelmde toestand om snel in een diepe slaap te vallen, van waaruit hij pas de volgende ochtend hoopte te ontwaken.

Hij ging op de rand van het bed zitten, trok zijn maillot uit en stak zijn hand uit naar het laken.

De kaarsen die achter Synnovea brandden vormden het enige licht in de kamer, maar het was voldoende om haar de lelijke striemen te tonen die kriskras over de rug van haar man liepen. De striemen liepen tot ver over zijn rechterzij door, waar de uiteinden van de zweep waren terechtgekomen en hoewel de meeste aan het genezen waren, betekende een gezwollen gebied rond een diepe snee dat er een ontsteking onder de donkere korst zat en dat deed haar onmiddellijk uit bed springen.

Tyrone had niet zoveel zelfbeheersing dat hij een glimp van haar nauwelijks verhulde naaktheid in het dunne hemdje kon weerstaan. Hij keek over zijn schouder en zag hoe ze het goudkleurige gewaad over haar hoofd trok en naar de kleedkamer snelde terwijl het gewaad over haar hemd zakte. Toen ze een ogenblik later terugkwam, droeg ze een grote kom met water, een kleine handdoek en een vierkante pot met een smerig ruikende zalf.

'Er zit een ontstoken plek op je rug,' vertelde Synnovea hem, terwijl ze de grote kom op het tafeltje naast zijn bed zette. 'Die móet schoongemaakt worden en er moet zalf op om het viel eruit te trekken.'

Tyrone had zijn maillot in zijn schoot gelegd, omdat hij zich, misschien voor de eerste keer in zijn leven, onbehaaglijk voelde over wat zijn mannelijke naaktheid kon onthullen. 'Dat kan me momenteel niet veel schelen, mevrouw.'

'Maar wel, als je er niets aan doet,' redeneerde Synnovea, terwijl ze de kaarsen aan zijn kant van het bed aanstak. 'Ik heb je dolk nodig om de wond opnieuw open te maken...'

'Ik zei, laat me maar!' verklaarde Tyrone krachtig, omdat hij voorzag wat er zou gebeuren als hij haar hem liet aanraken. Hij had de pijn gemakkelijk aangekund als het alleen zijn rug was geweest waar hij aan dacht, maar het was die borrelende heksenketel van opgekropte hartstocht waar hij zich het meest zorgen over maakte. Eén zachte aanraking van haar hand en al zijn terughoudendheid en goede voornemens zouden als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Synnovea kwam niet onder de indruk van zijn bevelende toon. 'Waarom laatje mij je rug niet verzorgen?'

'Ik kan het zelf wel,' gromde hij dwars.

'Ja, dat zal wel,' wees ze hem zachtmoedig terecht en knikte in de richting van het bankje dat naast het bed stond. 'Wil je nu alsjeblieft daar gaan zitten, zodat ik je rug kan verzorgen?' Er ging een lang moment voorbij, waarin ze de rimpels tussen zijn wenkbrauwen dieper zag worden totdat zijn gezicht er onheilspellend uitzag. Tyrone wilde haar niet aankijken, maar staarde naar de flikkerende vlammen van de kaarsen tot ze zich met een indringende vraag voorover boog. 'Kolonel Rycroft, bent u bang voor mijn aanraking?'

Tyrone barstte los: 'Ja, verdomme! Dat heb ik je toch al gezegd! Ik wil niets van je, en zeker niet je medelijden...'

Bij die uitbarsting wankelde Synnovea achteruit en staarde in pijnlijke verwarring naar zijn strenge, ontoegeeflijke, knappe gezicht, maar hij was dwars en wilde haar niet aankijken. Met tranen van verdriet in haar ogen pakte Synnovea de kom en draaide zich met een verstikte snik vliegensvlug om, zodat het water uit de kom over zijn borst klotste.

Tyrone schrok op en verloor zijn trotse preutsheid, toen het beschermende schild uit zijn schoot tuimelde. Zelfs in het korte ogenblik dat hij nodig had om bij zijn positieven te komen en het gevallen kledingstuk op te rapen, keken Synnovea's betraande ogen naar hem en werden groot van verbazing.

Tyrone knarsetandde toen ze hem vragend aankeek. Grommend wierp hij het kledingstuk van hem af, omdat hij geen verdere reden zag zich voor haar te verbergen. Wat anders had hij te verbergen nu een enkele blik hem van zijn trots had beroofd?

'Wat verwacht je dan?' snauwde hij. 'Ik ben niet van steen! Mijn goeie God, vrouw, laat me met rust!'

Nadat hij dat had gezegd trok hij het laken tot aan zijn middel en rolde op zijn linkerzij, zover mogelijk bij haar kant vandaan. Zonder haar verder nog een blik waardig te keuren, stompte hij het kussen onder zijn hoofd en staarde woest over het bed heen.

Synnovea was ook boos over zijn uitval. Ze bracht de kom terug naar de kleedkamer en gaf daar uiting aan haar woede door een andere nachtjapon aan te trekken, één die haar van top tot teen bedekte. Ze kon de tranen die over haar wangen stroomden niet inhouden, zelfs niet toen ze in de slaapkamer terugkwam. Met een betraande blik op zijn rug blies ze de kaarsen aan zijn kant van het bed uit en liep naar haar kant, waar ze hetzelfde deed. Ze glipte in bed en ging zover mogelijk bij hem vandaan op haar linkerzij liggen, maar toen ze merkte dat ze wel erg ongemakkelijk lag, schoof ze een eindje van de rand terug. Ze trok het laken en het dekbed ver over haar schouders, wierp hem over haar schouder een vernietigende blik toe en kroop onder de dekens, waar ze zachtjes verder huilde.

In de stilte van de kamer lagen de bruid en bruidegom op minder dan een armlengte van elkaar, zich volkomen bewust van elkaar, maar koppig weigerend iets te zeggen of zich te verroeren. Het hadden wel standbeelden kunnen zijn, zo verkrampt lagen ze daar. Het was Synnovea die zich als eerste aan een uitgeputte slaap overgaf en toen hij haar zachte, oppervlakkige ademhaling hoorde, viel Tyrone eindelijk ook in slaap. Drie uur lang doezelden ze, zij het ongemakkelijk, maar het korte dutje gaf hun wat respijt van de spanningen die het feit dat ze samen waren en toch zo pijnlijk gescheiden, opriepen.

Het was over tweeën toen Tyrone plotseling wakker werd, omdat Synnovea uit bed stapte. Verwonderd zag hij haar naar de hoek van de slaapkamer sluipen waar een heldere straal maanlicht haar behoedzame bewegingen onthulde. Hij volgde angstvallig haar bewegingen, toen ze haar hand uitstak en voorzichtig zijn dolk uit de schede trok, die samen met zijn zwaard aan de riem hing die hij over een stoelleuning had gehangen. Ze liep op haar tenen terug naar het bed en Tyrone, die niet kon bedenken wat nu precies haar bedoeling was, zette zich schrap voor de aanval, zodat hij haar gemakkelijk kon overmeesteren als ze hem zou aanvallen. Hij bezwoer zichzelf dat als zij het echt zou doen, hij onmiddellijk een nietigverklaring van hun huwelijk zou eisen en zich niets van de dreigementen van de tsaar zou aantrekken. Zijn gezonde verstand zou in twijfel worden getrokken als hij bij een vrouw bleef die volkomen gek was!

Tyrone fronste zijn voorhoofd toen hij zag dat ze de mouw van haar nachtjapon omhoog trok en het lemmet van het mes tegen de binnenkant van haar onderarm legde. Haar bedoeling leek hem nu duidelijk. Met een diep gegrom wierp hij zich over de breedte van het bed, zodat Synnovea opschrok. Ze slaakte een kreet van pijn toen hij haar smalle pols krachtig beetgreep en het scherpe mes uit haar hand rukte.

'Wat wilde je doen?' vroeg Tyrone ruw. 'Een einde aan je leven maken, omdat je gedwongen bent met me te trouwen?'

'Nee, heer! Dat was mijn bedoeling niet,' verzekerde Synnovea hem met een stem die net zo beefde als zijzelf.

Tyrone slingerde de dolk weg, sloeg zijn lange benen over de rand van het bed en stond op. De kamer was een stuk lichter nadat hij een paar kaarsen had aangestoken en toen wendde hij zich tot haar. Hij nam haar kin in zijn hand, hield haar gezicht in het licht en keek haar diep in de ogen om te zien of ze de waarheid sprak. Zijn toon klonk argwanend toen hij haar ondervroeg. 'Wat voor andere reden kun je in vredesnaam hebben om je arm open te leggen met mijn dolk?'

'Alsjeblieft, Tyrone, je moet me geloven. Ik was niet van plan een einde aan mijn leven te maken.' Haar stem sloeg over, toen ze hem probeerde gerust te stellen en ze legde hem met een ongelukkig gezicht uit: 'Alleen... we zijn samen in deze kamer... en toch kijkje niet eens naar me. Morgenochtend komen de vrouwen me helpen met aankleden. Als ze geen bloed op het laken zien als teken van mijn maagdelijkheid, word ik tegenover mijn vriendinnen te schande gezet.'

Toen drong het langzaam tot Tyrone door en hij keek zijn mooie, jonge vrouw fronsend aan. Het was duidelijk dat ze zich opgelaten voelde over het feit dat ze het hem moest uitleggen en bang was dat ze nu niet aan de schande kon ontkomen door hun gebrek aan intimiteit.

Tyrone nam abrupt een besluit, pakte het mes op en haalde, tot grote schrik van Synnovea, de punt over de binnenkant van zijn arm, zodat er een snee ontstond. Er welden onmiddellijk enige bloeddruppeltjes op en, terwijl hij naast haar ging zitten, boog hij zich naar het midden van het bed en liet wat druppels op het laken vallen, waarna hij zocht naar iets waarmee hij de rest van het bloed kon afvegen.

'Was dit uw bedoeling, mevrouw?' vroeg hij, terwijl hij opkeek naar Synnovea die hem met grote ogen zat aan te staren.

'Ja, zeker,' zei ze snel, verbijsterd over zijn ridderlijkheid. Ze had nooit verwacht dat hij zich een dergelijke opoffering zou getroosten, nadat zijn mannelijke trots een zware deuk had opgelopen door haar nonchalante gebruik van zijn hartstocht. Voor een ander zou het een zoete wraak zijn geweest om haar voor haar vriendinnen te schande te zetten. Waarom had hij niet hetzelfde gedaan ? Ondanks haar bedeesdheid in zijn aanwezigheid, kon Synnovea een aarzelende vraag niet voor zich houden. 'Ik had nooit zoveel begrip of vriendelijkheid verwacht. Waarom heeft u het gedaan?'

Tyrone deed zijn daad achteloos af met een schorre lach, omdat hij haar niet wilde laten denken dat ze hem nog eens met haar vrouwelijke listen kon manipuleren, ik zal u niet in de waan laten dat deze sufferd in staat is tot zoveel ridderlijkheid, mevrouw. Het was niet zozeer voor uw reputatie als wel voor de mijne. Nou en of! Zonder een bewijs van ons samenzijn zouden mijn kameraden natuurlijk denken dat ik er niet toe in staat ben, dus hanteer ik een van uw listen, mevrouw, ditmaal om mijn eigen gezicht tegenover mijn vrienden te redden, want u heeft alles mee om de meest onwillige echtgenoot te verleiden.'

Synnovea stak haar kin in de lucht, toen haar eigen trots werd gestoken door zijn sarcasme. 'Als dat het geval is, heer, waarom kunt u zich dan weerhouden van het samenzijn dat van ons wordt verwacht en me als bruid negeren?'

Tyrone deed een verwoede poging onverschillig te doen over een zaak die hem meer dan iemand anders trof en, hoewel hij oprecht was, deed hij expres luchtig over de verwonding die hem was toegebracht. 'Och, mevrouw, ware het niet vanwege die gekrenkte waardigheid die me ernstiger raakt dan de zweep van die schurken heeft gedaan, zou ik niet in staat zijn de ver leiding te weerstaan, maar met enige pijnscheut word ik weer herinnerd aan mijn domheid en word ik somber van de gedachte aan mijn onnozelheid.'

ik vind u niet onnozel of dom, heer,' antwoordde Synnovea, in de hoop het ijs tussen hen te breken. 'U weet zoveel meer dan enig man die ik ooit heb ontmoet.'

Tyrone trok zijn wenkbrauwen op en hoonde met mateloze scepsis: 'Heeft u dan zoveel mannen gekend dat u als een deskundige op het gebied van verdienste kunt worden beschouwd?'

Een rode gloed toog over Synnovea's wangen, toen ze met tegenzin antwoordde: 'Nee, heer, ik heb er niet zoveel gekend.'

'Dan, mevrouw, zal ik van nu af aan uw gebrek aan ervaring in beschouwing nemen wanneer u de neiging heeft dergelijke opmerkingen te plaatsen.'

'Ervaring mag ik dan misschien niet hebben, heer, maar ik heb een goed hoofd op mijn schouders en ik kan voor mezelf denken,' protesteerde ze.

'Een goed hoofd, mevrouw,' stemde hij in, terwijl hij haar woorden opzettelijk verkeerd uitlegde. 'Er bestaat geen beter, dat is zeker. En het was vooral uw schone uiterlijk dat me ten prooi liet vallen aan uw grillen.'

Verontwaardigd wendde Synnovea haar blik af en deed haar best haar kalmte te bewaren. Ze begon te denken dat die Engelsman net zo irritant als agressief kon zijn.

Nadat hij de woordenstrijd tijdelijk had gewonnen, richtte Tyrone zijn aandacht op zijn nieuwste wond. Hij trok de slip van haar nachtjapon onder haar weg en begon het bloed weg te vegen dat nog uit de wond bleef opwellen, maar in de tussentijd bewonderde hij stiekem de slanke dij en de ronding van haar heup die zichtbaar waren geworden.

'Met al dit bloed zullen onze vrienden het ergste denken. Ze zullen nog meer geneigd zijn medeleven te tonen, omdat je mijn woeste aanval hebt moeten verduren.'

Ondanks de spanning tussen hen waagde Synnovea het hem uit te dagen door hem vragend aan te kijken, toen hij zijn blik op haar richtte. 'Als u zich zoveel zorgen over uw reputatie maakt, heer, hoe komt het dan dat u mij er eerst aan liet denken en pas daarna de oplossing verschafte? Ondanks uw protesten vind ik dat ik u moet danken dat u niet wilt dat ze me een...' ze zweeg even voor ze haar zin afmaakte, omdat ze zich afvroeg of ze zijn gedachten onder woorden bracht'.. .een hoer vinden.'

Oude herinneringen overspoelden Tyrone en hij wendde zijn blik met een sombere zucht af. 'Ik denk dat het veiligstellen van de eer van zijn vrouw het minste is wat een man kan doen, dus denk maar wat je wil.'

Synnovea's ogen glinsterden van de tranen, toen ze probeerde haar gedachten onder woorden te brengen. 'Ik kan me moeilijk voorstellen dat u mij uw bescherming waardig acht, vooral waar het mijn deugdzaamheid betreft.'

Tyrone staarde haar een beetje verbaasd aan. Wat voor woede hij tegenover haar ook had gekoesterd, het was nooit zijn wens geweest haar door anderen door het slijk te laten halen. Hoewel hij in de verleiding kwam haar gerust te stellen, kon hij nog niet helemaal toegeven en deed haar opmerking af met een achteloos schouderophalen en een vrijblijvend antwoord. 'Het is een feit dat je weinig over me weet, Synnovea.'

'Ja,' stemde ze somber in. 'Ik weet helemaal niets van je, Tyrone.'

'Sommige mannen zijn heel meelevend,' zei hij. 'Anderen zijn volkomen ongevoelig voor de behoefte van een vrouw om tegen smerige praatjes in bescherming te worden genomen. Ik heb eens een man gekend, die, nadat hij de roddels die een andere man over zijn vrouw de wereld had in gestrooid, haar minnaar uitdaagde tot een duel. De schelm had haar liefde voor hem belachelijk gemaakt en overal rondverteld dat ze niet meer dan een gril voor hem was geweest en had haar aan de kant gezet toen ze hem begon te vervelen. Het was zo'n echte rokkenjager. Als de echtgenoot net zo wraakzuchtig was geweest als Aleksei, had hij de man kunnen castreren en hem laten kniezen in wroeging voor alle vrouwen die hij ooit in zijn bed had gehad.'

'Wat gebeurde er?' vroeg Synnovea aarzelend. 'Bood de minnaar zijn verontschuldigingen aan of hebben ze de zaak in een duel beslecht?'

'De echtgenoot heeft hem gedood,' antwoordde Tyrone somber. 'De vrouw was in de vijfde maand van haar zwangerschap en vond dat ze het goed moest maken tegenover haar echtgenoot, toen hij na een lange afwezigheid terugkeerde. Het was duidelijk dat het niet zijn kind was, maar hij beloofde de vrouw haar mee te nemen naar het platteland en bij haar te blijven tot het kind was geboren. Om de een of andere vreemde reden dacht ze dat ze alles goed kon maken als ze van het kind van de andere man af zou komen. Om het kind kwijt te raken liet ze zich van de trap vallen, toen de echtgenoot niet thuis was. Het lukte, maar ze kreeg koorts en stierf een week later in de armen van haar echtgenoot.'

Synnovea keek hem aan en vroeg voorzichtig: 'Was het iemand op wie je erg gesteld was, Tyrone? Je bent erg onder de indruk van het verhaal.' Er volgde een lange stilte waarin haar man in het niets staarde en ze probeerde het nog een keer, want ze vroeg zich af wat voor band hij met die vrouw had gehad en wat ze voor hem had betekend. 'Je zuster misschien?'

Tyrone wendde zijn blik af en zuchtte diep. 'Dat doet er nu niet toe, mevrouw. Ze is dood en begraven.'

Er volgde nog een lange stilte, waarin Synnovea naar zijn vruchteloze pogingen keek om het bloed te stelpen en vervolgens verzamelde ze moed en durfde de pijnlijke stilte te doorbreken. 'Mag ik je arm niet verzorgen?'

Tyrone wilde het aanbod weer afwijzen, maar hij besefte tot zijn verbazing dat hij haar niet weer wilde kwetsen met een botte weigering. Naar het leek met tegenzin, gaf hij toe. 'Als je dat zo graag wilt.'

'Mag ik nu je rug verzorgen?' vroeg Synnovea verlegen, toen ze zijn arm had verbonden. Ze zette zich schrap voor een nieuwe tirade en durfde hem niet aan te kijken, hoewel ze wel merkte dat hij belangstellend naar haar keek.

'Doe met me wat u wilt, mevrouw, ik ben te moe om met u te redetwisten.' Het was een zwak excuus voor het feit dat hij zwichtte voor haar innemende houding, maar op het moment nam hij er genoegen mee. Hij was moe en had geen zin zijn boze houding de hele nacht vol te houden. Zeer tot zijn opluchting ging Synnovea de dolk en de pot zalf halen, zodat hij tijd had om de adem uit te blazen die hij had ingehouden toen ze zo dichtbij hem stond.

Synnovea waste zijn rug voorzichtig met zachte zeep voor ze de punt van het mes op de met pus gevulde wond zette. Tyrone's gezicht vertrok even toen ze de wond opensneed, maar hij verbaasde zich over haar zachtheid. Gedurende zijn soldatenjaren was hij gewend geraakt aan de haastige ruwheid van militaire artsen en haar handen voelden meer aan als een liefdevolle streling.

Synnovea spoelde de wond schoon totdat er vers bloed uit de nieuwe wond kwam en smeerde er vervolgens met tederheid de zalf op. Ze scheurde een grote, schone handdoek in repen en wikkelde die om zijn rug en borst. 'Het is nooit mijn bedoeling geweest dat dit zou gebeuren, Tyrone.' verklaarde ze voorzichtig, want ze durfde er nauwelijks weer over te beginnen, maar wilde toch wel haar zegje doen. ik heb nooit gewild dat iemand je pijn zou doen.'

Tyrone lachte ongelovig. 'U zou me bijna kunnen overtuigen van uw liefdadigheid ten opzichte van mij, mevrouw, behalve dan dat ik op pijnlijke wijze heb geleerd uw bedrieglijke maniertjes niet te vertrouwen. Dat lesje staat in mijn geheugen gegrift, zo diep als de littekens op mijn rug.'

ik was wanhopig,' zei Synnovea smekend en met verstikte stem, in de hoop dat hij het zou begrijpen, ik kon de gedachte met prins Dimitrievitsj getrouwd te zijn niet verdragen. Ik was liever mijn deugdzaamheid kwijt dan dat ik me aan zijn liefkozingen als echtgenoot zou onderwerpen. En jij was zo gewillig... zo overweldigend in je plannen om mij...'

'Ja! Gewillig was ik!' gaf Tyrone volmondig toe. 'En waarom niet? Jouw schoonheid betoverde me vanaf het begin en jij lokte me opzettelijk in de val met een zoete belofte. Ik zag het in je ogen en op je lippen. Hoe had ik kunnen weten dat je me willens en wetens in de val lokte, een val die me bijna het leven heeft gekost! Ik mag van geluk spreken dat mijn hoofd nog op mijn schouders zit, mevrouw, en dat mijn mannelijke organen nog werken!'

Synnovea bloosde, terwijl haar ogen werden aangetrokken door de handdoek die zijn lendenen maar ternauwernood bedekte. Het verbaasde haar een beetje dat ze nu zo vrijelijk naar hem kon kijken, alsof ze het recht ertoe had. 'Ik wist niet dat Aleksei zo kwaad zou worden... ik had nooit gedacht dat hij zo gewelddadig was...'

'Ach, hou toch op!' gromde Tyrone. Hij stond op en deed geen verdere poging om zijn naaktheid te bedekken toen hij langs haar naar de andere kant van de kamer liep en toen ze zich een beetje beteuterd naar hem omdraaide, kwam hij vlak voor haar staan. Zijn woede had de hitte in zijn lendenen tenminste een beetje bekoeld. Hij zette zijn handen op zijn heupen en boog zich iets naar haar voorover, terwijl hij zijn woede uitte. 'Ik weet niet op welk moment u mij uitkoos als uw slachtoffer, mevrouw, maar geen enkele ervaren hoer had de taak met zoveel lieftalligheid kunnen uitvoeren. U was zo betoverend als een aardse godin maar kan zijn. Ja, mevrouw, dat was u. Hoewel ik veel heb gereisd, heb ik nooit een mooier meisje, een mooier figuur gezien dat me zo in verleiding bracht. U heeft uw charme heel goed gebruikt om me in de val te laten lopen als een of andere geile beginneling.'

Synnovea staarde in zijn ogen die vuur spuwden in de hare en wist niet wat ze moest zeggen om zijn woede te sussen. Hij was zo beledigd door haar intrige dat ze geen enkele hoop koesterde dat ze hem ooit gunstig kon stemmen. Hij was woedend omdat hij zich door een vrouw had laten bedriegen en toch was ze net zo onder de indruk gekomen van zijn hartstocht als hij van haar geflirt. Sinds de huwelijksplechtigheid had ze zich alleen maar over hem lopen verbazen. Hij had de rol van bruidegom zo goed gespeeld voor hun gasten, dat ze onder zijn betovering was geraakt, maar eenmaal achter gesloten deuren, had hij haar op een afstand gehouden en haar volledig in de war gebracht. Niemand kon twijfelen aan de grotere kracht en vaardigheid die hij had om met geweld van haar te nemen wat hij wilde en toch, terwijl ze allebei wisten dat hij niets liever wilde dan met haar naar bed gaan, onderging hij liever de kwellingen die hem teisterden dan dat hij haar als echtgenote behandelde. Hoe zou ze hem ooit kunnen begrijpen? Hoe zou ze hem haar ooit kunnen laten begrijpen? Wat zou ervoor nodig zijn om zijn gevoelens tegenover haar te verzachten en hem weer tot de minnaar te maken die ze niet kon afwijzen?

'Tyre.' Synnovea's stem klonk zacht, als een zijden streling over zijn geprikkelde trots. 'Kunnen we niet naar bed gaan en een beetje praten... ik bedoel, over elkaar? Ik ken je helemaal niet... en ik zou het zo graag willen... heel graag.'

Een harde lach ontsnapte Tyrone, terwijl hij zijn hoofd in zijn nek wierp en lange tijd naar de schaduwen op het plafond staarde.

Synnovea wachtte in stilte tot hij haar aankeek met die doordringende blauwe ogen. Haar stem was een zachte fluistering in de stilte van de kamer. 'Echt waar, Tyrone, ik heb niet voorzien dat je kwaad zou worden gedaan. Jij was degene die ik had uitgekozen, maar het was nooit mijn bedoeling je tegen je wil aan mij te binden.'

Tyrone zuchtte diep en gaf toe aan haar vriendelijke toon, tenminste voor het ogenblik. Hij gebaarde lusteloos naar het bed, wetend dat het een kwelling voor hem zou zijn om naast haar te liggen en haar niet aan te raken, en toch was hij bereid, althans voor het moment, de ruzies te laten voor wat ze waren.

'Kunnen we niet gewoon gaan slapen?' mompelde hij. ik heb de laatste tijd niet veel rust gehad en ik moet bekennen dat ik er hard aan toe ben.'

'Wat je maar wilt, Tyrone,' antwoordde Synnovea zachtjes, dankbaar voor zijn vriendschappelijke toon. Haar ogen volgden zijn bewegingen toen hij zijn hand uitstak naar het voeteneinde en de donzen deken over haar heentrok en vervolgens nestelde ze zich in de warmte die hij haar had verschaft, blij hem vlakbij haar te hebben.