16

Het geluid van zijn voetstappen die licht over de houten planken schraapten, echode steeds zachter door het huis, terwijl Synnovea worstelde met de laatste barrière in haar plan. Nu het spelletje bijna ten einde was, protesteerde haar geweten tegen haar bedrieglijke listen en bracht haar standvastigheid heel zware klappen toe die bijna te pijnlijk waren om te ondergaan. Eerlijkheid! Eergevoel! Integriteit! Bescheidenheid! Scrupules! Deugdzaamheid! Vriendelijkheid! Alles wat haar vader en moeder hadden gekoesterd, degradeerde ze tot een beerput van leugens en bedrog met haar schandalige handelwijze, zich schaamteloos gedragend waar andere zachtere, bescheidener en gehoorzamer meisjes zouden hebben getrild van angst en dat allemaal omdat ze een echtgenoot wilde van wie ze kon houden. Het pad dat ze had gekozen was moreel onjuist. Ze had opzettelijk een man verleid van wie ze wist dat hij haar begeerde en beroofde zichzelf, door hem toe te staan intiem met haar te worden, van alle hoop op een andere man die haar tot echtgenote wilde hebben. Waarom kon ze de ellende die haar ten deel viel niet ondergaan ter wille van de eer, zoals andere vrouwen hadden gedaan? Vele jaren geleden had Natasha een oudere man tot echtgenoot genomen en later een liefde gevonden die ze had gekoesterd. Waarom kon ze niet hetzelfde doen? Waarom was ze zo dwars dat ze de regels van de gemeenschap naar haar eigen hand wilde zetten en dat nog wel ten koste van anderen?

Synnovea kromp bijna ineen bij de gedachte aan Tyrone die bovenaan haar lijst stond als slachtoffer van haar bedrog.

Ze begon in paniek te raken door de strijd tussen de twee mogelijkheden. Haar ogen dwaalden somber naar de zwartfluwelen wambuis die over de stoel hing en ze kreunde inwendig, toen ze zich realiseerde dat ze haar plan niet kon doorzetten. Kolonel Rycroft was alles wat Natasha van hem had gezegd; hij verdiende het niet in de val te worden gelokt door een intrigante.

Ze slikte haar tranen in, toen ze hem naar beneden hoorde komen, rukte haar cape van de stoel en vluchtte naar de deur. In paniek graaide ze naar de klink, maar in haar haast brak hij af, waardoor haar poging om weg te komen voordat ze hem onder ogen hoefde te komen, mislukte.

'Synnovea...'

Ze draaide zich razendsnel om, toen ze haar naam hoorde noemen en staarde hem door een mist van tranen aan. Hij stond op de onderste trede met zijn hand tegen de laaghangende balk boven zijn hoofd, alleen maar naar haar te kijken. Ze zag de pijn in zijn gezicht, ze voelde het in haar hart; ze voelde diep voor hem en voor haarzelf, maar er was niets aan te doen. Ze moest vluchten!

'Ga niet weg,' zei hij schor. 'Laat me niet alleen.'

Synnovea deed haar best de kracht te vinden om hem af te wijzen, maar ze had geen stem meer en ze kon haar mond alleen maar open en dicht doen terwijl ze probeerde de woorden voort te brengen die haar ontsnapping konden bewerkstelligen.

'Blijf bij me... alsjeblieft...'

 Zijn smeekbede verscheurde haar en haar hart kromp ineen. De cape gleed uit haar hand, terwijl ze een paar wankelende stappen in zijn richting zette. 'We moeten opschieten! Ik moet dringend weg...'

Plotseling stond hij voor haar en nam haar in zijn armen, terwijl zij haar armen om zijn nek sloeg. Het leek alsof hij binnen drie stappen de trap op was en hij liep naar het baken van licht dat uit een openstaande deur aan het einde van een donkere, smalle gang kwam. Toen ze in de slaapkamer waren, zette hij haar naast het grote, ruwhouten hemelbed. Er hingen wat dunne gordijnen voor de ramen aan de andere kant van het bed, maar ze waren voldoende om hen alle privacy te gunnen.

Tyrone's vingers trokken aan de koorden aan de achterkant van haar japon en een ogenblik later liet hij de jurk en het hemdje langs haar zijdezachte lichaam naar beneden glijden en volgde met zijn handen totdat de twee kledingstukken in een wolk om haar kuiten vielen. Hij wilde even graag zijn eigen kleren uittrekken en hield zich daarmee bezig, terwijl Synnovea verlegen op de rand van het bed ging zitten en haar kousen uittrok. Ze keek stiekem hoe hij zich uitkleedde door haar blik over zijn lange lichaam te laten gaan, terwijl ze met haar hand over haar voorhoofd streek om haar onderzoekende blik te verbergen. De brede, gespierde schouders, de smalle taille en de platte buik waren precies zoals ze zich herinnerde, maar het was de trotse hardheid die getuigde van zijn begeerte, die een blos naar haar wangen joeg.

Tyrone haalde achteloos zijn schouders op toen hij merkte dat ze zich niet op haar gemak voelde. 'Ik schaam me niet voor het feit dat ik een man ben en dat ik je begeer, Synnovea. Ik geef je alles wat ik ben.'

Zijn ogen begonnen te schitteren, toen zijn blik over haar gleed en hij kuste haar met een vuur dat haar de adem benam.

Synnovea legde behoedzaam haar handen op zijn brede schouders toen hij haar optilde en tegen zich aandrukte. Zijn houding was heel wat doelgerichter dan waar het badhuis haar op had voorbereid, maar hij ondernam geen poging door de fragiele barrière heen te breken, terwijl hij haar plaagde met een langzame, uitdagende beweging van zijn heupen. Zijn warmte joeg golven van genot door haar lichaam en haar ademhaling ging steeds sneller, terwijl de opwinding in haar steeg en met horten en stoten verhevigde, zodat ze trilde van genot tegen zijn lichaam. Hij zette haar weer op de grond en kuste haar blanke borsten. Plotseling wist Synnovea niet meer wat ze met haar handen moest doen en bijna koortsachtig wreef ze ze hard over zijn borst en voelde zijn harde tepels onder haar handpalmen. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar heupen tegen de zijne om de vage en volkomen onbeschrijflijke leegte die verzadigd wilde worden, te bevredigen, maar ze vond geen verlichting ondanks het brandende gevoel in haar lendenen.

'Schiet op,' maande ze hem en trok hem mee naar het bed. Welk instinct haar ook voortdreef; het kwam niet voort uit de paniek ontdekt te worden door Aleksei.

Synnovea strekte zich uit op het bed en kronkelde sensueel, terwijl ze over de koele, schone lakens gleed om ruimte voor hem te maken. Tyrone ging op één knie naast haar zitten terwijl zijn schitterende ogen over haar heen gleden en haar schoonheid in zich opnamen voor hij zich voorover boog en haar lippen bedekte met zijn open mond. Hij kuste haar met de hongerige begeerte van een man die hunkert naar de volkomen bevrediging van zijn lusten. Tyrone schoof zijn arm onder haar middel en tilde haar op het donzen dekbed; vervolgens legde hij zijn lange lichaam tegen haar zijdeachtige zachtheid en duwde voorzichtig haar dijen uit elkaar toen hij zijn smalle heupen ertussen liet zakken. Synnovea zette zich schrap, wachtend op de pijn die zou komen, maar hij fluisterde geruststellende woordjes terwijl de strelende lippen langs haar slaap gleden. 'Het is zo voorbij, liefste. Probeer je te ontspannen.'

Nog steeds bang voor het moment dat hij de barrière zou doorbreken, wendde Synnovea haar gezicht af en probeerde haar getril onder controle te krijgen, toen zijn harde lid binnendrong en tegen het zachte, weerspannige vlies duwde. Een scherpe pijn doorsneed haar lendenen en met een verschrikte kreet kwam Synnovea overeind, waardoor Tyrone het kleine beetje terrein dat hij had gewonnen, kwijt was. Hij duwde haar bijna tegen het bed om de toegang te forceren, want hij kon zich bijna niet meer inhouden. Alleen dankzij een ijzeren zelfbeheersing zag hij kans zijn instincten te bedwingen. Hij trok zich terug, zodat ze even de tijd kreeg te kalmeren, en begon haar opnieuw te kussen en strelen, al moest hij al zijn wilskracht aanspreken om zich als een heer te gedragen.

'Het spijt me,' fluisterde Synnovea met tranen in de ogen. 'Het spijt me.'

'Sst, mijn lief,' troostte Tyrone haar, terwijl hij haar zachte, vrouwelijke lichaam streelde.

Ditmaal gaf Synnovea zich volledig aan hem over, want ze schaamde zich dat ze zich zo laf had gedragen, terwijl ze het net zo erg had gewild als hij. Tyrone voelde zich echter nauwelijks bemoedigd door wat hij aantrof, want ze was nog steeds voor het grootste deel maagd en veel te smal om hem een gemakkelijke toegang te bieden tot de warme schede.

Synnovea legde aarzelend haar hand op zijn borst. 'Mag ik je weer aanraken?'

'Nog niet, lief,' stamelde Tyrone, trillerig van de pijn van zijn opwinding. 'Ontspan je maar en laat me je verwennen; straks ben ik aan de beurt.'

Het leek maar een ogenblik voordat de pijn en schaamte die Synnovea voelde, vervangen werden door de wellust die hij in haar opwekte. Overweldigd door het genot van zijn liefkozingen begon ze te trillen en te zuchten onder zijn kussen totdat de vreemde sensaties haar in aanzwellende golven overspoelden. Tyrone bleef zijn wonderen verrichten tot haar zachte, kreunende zuchten overgingen in verbaasde kreten en ze begon te kronkelen onder zijn liefkozingen. Haar hele lichaam begon te schokken en plotseling trok ze hem weer op zich, leidde hem naar de gevoelige plek en duwde haar heupen gretig tegen hem aan.

Tyrone voelde dezelfde behoefte tot haast en trilde bijna net zo erg als zij, toen hij zijn handen om haar heupen sloeg voor de laatste stoot. Toen hoorde hij een geluid in de verte, dat hem wreed en abrupt bij zinnen bracht.

'Wat is er?' fluisterde Synnovea, toen hij zijn hoofd ophief om te luisteren en haar ogen gingen wijd open, toen ze het hoefgetrappel hoorde dat voor de deur tot stilstand kwam.

'Er komt iemand!' antwoordde Tyrone, verbijsterd over het ongelukkige tijdstip.

Synnovea kreunde wanhopig, toen hij zich terugtrok en naar de rand van het bed rolde. Hij pakte zijn kleren, schoot een maillot over zijn naakte heupen aan en maakte hem snel vast.

'Trekje kleren aan, Synnovea!' zei hij. 'Schiet op!'

Synnovea staarde hem alleen maar aan, verdoofd door het besef wat ze had gedaan. Ondanks het feit dat ze er spijt van had gekregen, liep alles precies volgens plan. Binnen een ogenblik zou Aleksei zijn mannen het bevel geven de deur open te breken en zou Tyrone tussen twee vuren zitten, precies zoals haar bedoeling was geweest.

Toen hij haar verschrikte gezicht zag, pakte hij haar bij de armen en rammelde haar door elkaar. 'In vredesnaam, vrouw, wat heb je? Snap je het dan niet? Er staan mannen voor het huis en naar alle waarschijnlijkheid komen ze hier binnen! Ik kan ons tweeën niet verdedigen als jij poedelnaakt bent!'

Hij trok haar van het bed, zette haar op de grond en raapte haar kleren bij elkaar. Hij gooide ze naast hen op het bed en schudde juist haar hemdje uit, toen er een zware vuist op de deur bonkte en een gedempte stem riep: 'Kolonel Rycroft, ik moet u spreken!'

'Til je armen op,' beval Tyrone fluisterend, terwijl hij het verzoek negeerde. Toen Synnovea gehoorzaamde, trok hij het hemd over haar hoofd en haar slanke middel.

'Ik kan me zelf wel aankleden!' verklaarde ze, toen ze voelde dat zijn slanke vingers de kleine knoopjes tussen haar borsten vastmaakte en ze eindelijk bij haar positieven kwam. 'Trekje kleren maar aan en ga weg!'

' Wat?! En jou hier alleen met die mannen laten?' Tyrone lachte grimmig en was niet van plan de mogelijkheid ook maar te overwegen. 'Als ik hier al wegga, Synnovea, dan neem ik jou mee.'

Vanaf beneden klonk het gerammel van de kapotte grendel en een vraag die moeilijk te verstaan was. 'Kolonel Rycroft, bent u daar?'

Het was duidelijk dat het slot van de deur niet gemakkelijk open te krijgen was. Zware vuisten begonnen op het hout te beuken en men eiste binnengelaten te worden.

'Kolonel Rycroft, we weten dat u er bent!'

Tyrone stapte naar de deur van de slaapkamer en schreeuwde naar beneden: 'Ik kom er zo aan!'

'U moet onmiddellijk komen, kolonel!' was prompt het antwoord. 'Ik weet dat gravin Synnovea bij u is. Als u de deur niet ogenblikkelijk opendoet, rammen mijn mannen hem in.'

'Aleksei!' fluisterde Synnovea. Toen ze Tyrone's vragende blik zag, bloosde ze en haalde met een schuldig gezicht haar slanke schouders op. 'Hij heeft mannen in dienst genomen om Natasha's huis in de gaten te houden.'

'Mijn lieve hemel, Synnovea, waarom heb je dat dan niet gezegd? Dan zouden we ergens heen zijn gegaan.' Tyrone duwde haar zachtjes in de richting van het bed. 'Trek je jurk en je schoenen aan. We moeten hier weg!'

Zijn woorden werden prompt beantwoord met het plotselinge gebeuk van stevige schouders tegen de voordeur. Er volgde nog een verpletterende klap en het zag er niet naar uit dat de deur het nog lang zou houden.

Tyrone gespte zijn zwaard om, pakte Synnovea bij de hand en liep met haar naar beneden. Hij bleef even staan om de kracht van een nieuwe aanval te beoordelen en schatte ruwweg de tijd die ze nog hadden voordat de voordeur het begaf. Toen raapte hij haar cape van de vloer, sloeg hem om haar schouders en trok haar mee naar de achterdeur.

Tyrone trok zijn zwaard, legde zijn vinger tegen zijn lippen en gebaarde dat ze moest blijven staan waar ze stond. Toen ze terugknikte dat ze het had begrepen, schoof hij zachtjes de grendel van de deur en deed die open. Hij sloop langzaam en doodstil door het halletje en bleef, buiten gekomen, met zijn zwaard in de aanslag staan. Hij tuurde gespannen de duisternis in en draaide zich langzaam om totdat hij naar rechts keek. Toen, als een flits van kwikzilver, schoot de kling naar voren om op die van een ander zwaard af te ketsen, dat vanaf een hoge positie, van een kerel die op een stapel vaten tegen het huis stond, naar beneden kwam gezwaaid. Als reactie op de schreeuw van de man klonk het geluid van voetstappen, terwijl Tyrone de volgende aanval pareerde, maar iedere hoop dat hij met Synnovea kon ontsnappen werd de bodem ingeslagen, toen er nog eens tien schurken rond de hoek van het smalle huis kwamen aangerend. Tyrone trok zich razendsnel terug en schoof de grendel op de deur.

'Ga naar boven!' Hij knikte kortaf in de richting van zijn slaapkamer. 'Ik zal proberen ze hier tegen te houden!'

'Je moet me achterlaten en vluchten!' schreeuwde Synnovea wanhopig.'Vrouw, doe wat ik zeg!' riep Tyrone terug, ik laatje niet aan je lot over!'

Gefrustreerd doorzijn bevelende toon, balde Synnovea haar vuisten terwijl ze het nog een keer probeerde en haar stem verhief om boven het gebonk op beide deuren uit te komen. 'Luister alsjeblieft naar me, Tyrone! Ik weet wat ik zeg!'

'Wat?! En Aleksei de kans geven jou te verkrachten voor hij je in veiligheid brengt? Ga naar boven!'

Wanhopig rende Synnovea naar de trap, juist op het moment dat de voordeur openbarstte en een aantal stoere kerels binnenstormde. Synnovea rende de trap op, hoewel ze Aleksei vanaf een veilige afstand achter de voorste linie haar naam hoorde roepen. Tyrone sprong naar voren om haar aftocht met zijn zwaard te dekken.

'Grijp hem!' brulde Aleksei, terwijl hij met een uitgestrekte arm naar de kolonel wees.

Tyrone grinnikte, terwijl hij de spot dreef met de prins. 'Kun je dat zelf niet?'

Een handjevol mannen drong naar voren om het bevel uit te voeren, maar wankelde achteruit, schreeuwend van de pijn van de verwondingen die hen werden toegebracht.

'Een grote buidel met geld voor degene die verantwoordelijk is voor het gevangennemen van die schavuit,' beloofde Aleksei, die dol van woede was door de standvastigheid van de kolonel. 'Jullie wilden hem hebben! Hier is hij dan! Doe met hem wat hij met jullie en jullie maten heeft gedaan! Grijp hem!'

Tyrone had geen gelegenheid om te antwoorden, toen er opnieuw een stuk of tien potige kerels op hem afstormden en hem dwongen zich via de trap terug te trekken. Toen hij boven was, stormde hij de slaapkamer binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Hij smeet het zwaard op het bed en duwde een hoge, zware kast voor de deur. Synnovea keek beteuterd toe, toen hij een stoeltje pakte en het door het raam aan de andere kant van de kamer gooide. Hij rukte het bovenlaken van het bed en terwijl hij er aan het ene eind een knoop in legde, ging hij naast het raam staan om de smalle vensterbank die juist onder het raam uitstak en de grond ver onder hem te bekijken. Tyrone wenkte haar.

'Ik laatje vanaf de vensterbank op de grond zakken en daarna kom ik je achterna.' Hij keek naar de deur, waarop hevig werd gebonkt en verhief zijn stem tot een luid gefluister om boven het lawaai uit te kunnen komen. 'Als het me niet lukt, moet je naar het rijtuig rennen en je laten terugbrengen naar het huis van Natasha! Heb je me begrepen?'

'Ik heb het begrepen, Tyrone, maar ik smeek je te vluchten voor ze je te pakken krijgen.'

Tyrone nam haar in zijn armen en duwde haar door het raam. Hij hield haar hand stevig vast, terwijl ze op de vensterbank balanceerde en toen er een luid gegrinnik van beneden klonk, boog hij zich voorover en zag een man met een lange druipsnor en een pluk haar die aan zijn kale hoofd ontsproot, die met gespreide armen onder het raam stond.

'Aha! Kolonel Rycroft! We zien elkaar steeds, hè? Wat vriendelijk om meisje in mijn armen te gooien.' De enorme man bulderde van het lachen. 'Dat duifje een lekker hapje, hè? Nu ik nemen wat jij net hebt gehad.'

'Petrov!' riep Synnovea geschrokken uit en keek naar Tyrone, die zachtjes vloekte.

'Dat betekent dat Ladislaus hier ook is!' mompelde hij. ik zet ernstige vraagtekens bij de vrienden waarmee prins Aleksei optrekt!' Hij hielp Synnovea weer naar binnen en zette haar op de grond. 'Ik vrees dat de prins het hele huis heeft omsingeld zodat we niet kunnen ontsnappen, als hij die schurken in dienst heeft genomen om mij te pakken te nemen. Je kunt er zeker van zijn dat ze belust zijn op wraak, een feit waarvan Aleksei zich volgens mij heel wel bewust was toen hij ze opzocht.'

'Hoe kan hij dan hebben geweten waar hij ze kon vinden?' vroeg Synnovea verwonderd.

'Dat is een vraag die ik Aleksei eens zal stellen als ik de gelegenheid krijg.'

'Je hebt een veel betere kans om te ontsnappen zonder mij,' zei Synnovea, terwijl ze haar hand door zijn openhangende hemd op de gespierde borst legde. 'Wil je het niet proberen? Ik beloof je dat Aleksei niet zal toestaan dat die mannen me pakken, niet als er een kans bestaat dat de tsaar erachter komt...'

Tyrone lachte spottend om het idee. 'Misschien heeft Aleksei helemaal geen keus als Ladislaus bij hem is. Die boef wilde je al eerder hebben. De kans is groot dat hij niet tegen te houden is voordat hij je dit keer echt heeft genomen.'

'Luister alsjeblieft naar me, Tyrone, ik moet niets van Aleksei hebben en van Ladislaus al evenmin, maar als je nu weggaat en weet te ontkomen, kun je misschien een actie op touw zetten om me op te halen. Je hebt me al eerder uit de klauwen van Ladislaus gered. Kun je het niet nog eens doen?'

Tyrone trok peinzend zijn wenkbrauwen op, terwijl hij haar voorstel overwoog. Het was zeker dat als ze samen gevangen zouden worden genomen, hij haar niet zou kunnen redden, omdat de overmacht te groot was. 'Dat kan ik misschien inderdaad voor elkaar krijgen. Er wonen wat vrienden van me vlakbij, Engelse officieren. Als ik kan ontkomen, zullen ze me zeker helpen.'

Onder het bombardement van vuisten begon het houten paneel van de deur te splinteren en Tyrone liep naar het bed om zijn zwaard te pakken. Terwijl hij zijn zwaard in de schede stak, viel zijn oog op de kleine rode vlekjes in het witte laken. Hij bleef er even naar kijken voor hij terugliep naar Synnovea.

ik zal heel binnenkort afmaken wat ik ben begonnen,' beloofde hij haar fluisterend en drukte een snelle kus op haar lippen. 'Bewaar jezelf voor me.'

Synnovea slikte haar tranen in en schonk hem een dappere glimlach. 'Wees voorzichtig!'

Tyrone lachte haar toe en stapte naar het raam, terwijl hij haar toeriep: 'En zeg tegen Aleksei en Ladislaus dat ik terugkom om ze te doden als ze je kwaad doen.'

Synnovea vloog naar het raam om toe te kijken, toen hij door de opening glipte en op de vensterbank klom. Daar zette Tyrone zijn voeten ver uiteen om zijn evenwicht te bewaren, stopte vervolgens twee vingers in zijn mond en begon, tot Synnovea's verbijstering, hard te fluiten, zodat Petrov kwam teruggerend om als éénkoppig publiek te dienen. De reus staarde omhoog terwijl Tyrone hem toegrijnsde en een sierlijke buiging voor hem maakte.

'Wat vriendelijk van je om te komen wanneer ik je roep, Petrov. Probeer me nu maar te vangen,' riep hij uitdagend en sprong van de vensterbank in de richting van de man, die stomverbaasd achteruit deinsde.

Zoals Tyrone had gehoopt, werd zijn val grotendeels gebroken door het zware lichaam van de dief en zonder noemenswaardig letsel te hebben opgelopen, haalde hij uit om de verdoofde man een geweldige kaakslag toe te dienen, die hem volledig buiten westen bracht. Het grote hoofd rolde slap opzij, toen Tyrone uitprobeerde of hij nog een teken van leven gaf. Hij sprong tevreden op en klopte zijn kleren af alsof hij even een boodschap had gedaan. Hij draaide zich met een scheve glimlach om en maakte opnieuw een zwierige buiging, ditmaal naar zijn geliefde, die voor het raam erboven met haar hand voor haar mond stond toe te kijken.

Synnovea applaudisseerde, lachend van opluchting, en wierp hem een kushandje toe voor hij zich omdraaide en naar een nabijgelegen huis rende. Hoewel ze hem gespannen nakeek, verdween hij al snel in de duisternis en ze voelde zich verdrietig, maar tegelijkertijd opgelucht over zijn ontsnapping.

De kast begon naar binnen te schuiven en het duurde niet lang voor de mannen naar binnen stormden. Ladislaus liep voorop, maar hij bleef voorin de kamer stilstaan, terwijl zijn lichte ogen door de hele kamer dwaalden, op zoek naar de Engelsman. Hij rukte de grote bontmuts van zijn hoofd, stapte even naar het bed, keek er lang naar voor hij zijn blik op haar richtte en vervolgens op de wapperende gordijnen bij het raam. Hij liep met grote stappen naar het raam, boog zich door de opening en zag het uitgestrekte lichaam op de grond liggen. Synnovea stak haar kin in de lucht en nam haar hooghartigste houding aan, toen hij grinnikend op haar af stapte. 'Je bent te laat,' zei ze. 'De Engelsman is gevlogen.'

'Dat kan ik zelf ook wel zien, gravin. Ik ben me overigens ook bewust van het fraaie sieraad dat hij heeft achtergelaten. De hemelsblauwe ogen gleden over haar heen voordat hij zijn hand uitstak en peinzend een zachte krul tussen zijn vingers wreef. 'Je hebt mijn vijand laten proeven van je rijkdommen, schoonheid. Dat zal ik je vergeven, want er is duidelijk nog heel wat over, maar ik wil wel weten waar hij heen is.'

'Denk je dat ik dat zou vertellen?' vroeg ze verbaasd.

Aleksei kwam binnengestapt, veilig achter de ruggen van een horde anderen. 'Verdoe je tijd niet met vragen stellen,' snauwde hij. 'Ze vertelt je nooit waar haar minnaar heen gevlucht is, je zult hem zelf moeten vinden.' Hij draaide zich woest om en knipte met zijn vingers naar de bandieten die ogenblikkelijk weer naar buiten renden. 'En denk eraan!' schreeuwde hij hen na. 'Een zware buidel met geld voor degene die hem overmeestert.'

Aleksei wachtte tot ze de kamer uit waren en wendde zich toen met een uitdagende blik tot Ladislaus. 'Nou? Laat jij je mannen de buurt alleen doorzoeken of ga je hem zelf achterna?' Hij fronste zijn voorhoofd veelbetekenend naar de grote man, terwijl hij spottend zei: 'Je wilt me toch niet vertellen dat je bang voor hem bent?'

Ladislaus lachte de man uit. 'Er is hier maar één lafaard en daar kijk ik naar.'

Aleksei's donkere ogen flitsten van woede. 'Van wat ik heb gehoord, ging jij op de loop toen die Engelsman op het toneel verscheen.'

'Kijk uit,' waarschuwde de reus hem met een onheilspellende blik. 'Eén boyar minder in deze stad valt niet op.'

Met deze woorden draaide de dief zich om en stapte de kamer uit. Even later hoorden ze zijn stem toen hij luidkeels probeerde Petrov bij bewustzijn te brengen.

Met een minachtende blik keek hij de kamer door, vol verachting voor het eenvoudige, schaars gemeubileerde vertrek, totdat zijn oog op de bloedvlekjes in het laken viel. Hij draaide zich razendsnel om en gaf Synnovea met de rug van zijn hand zo'n harde klap in het gezicht dat ze door de kamer tolde en met een klap tegen de andere muur terechtkwam.

'Zo, kreng! Het is dus waar! Je hebt jezelf aan die schurk gegeven!'

Synnovea stond te wankelen en knipperde een paar maal met haar ogen, omdat ze alles door een waas zag. Toen voelde ze met een trillende hand aan haar kaak en haar bloedende onderlip en had het gevoel alsof ze met haar hoofd tegen een stenen muur was terechtgekomen. Ze was zich er vaag van bewust dat er bloed uit haar mondhoek liep, maar ze negeerde het, terwijl ze de prins minachtend aankeek. 'Er is een tijd geweest dat ik mezelf aan kolonel Rycroft zou hebben gegeven om geen andere reden dan jouw plannen te dwarsbomen, Aleksei, maar vanaf nu zal ik zijn gezelschap met enthousiasme opzoeken. Zonder enige twijfel is hij meer man dan jij ooit kunt hopen te zijn.'

'Jij zult toekijken terwijl ik het hem betaald zet,' raasde Aleksei, woedend over haar neerbuigendheid. Zijn trots was diep gekrenkt door het feit dat zij een buitenlander aan haar borst kon nemen, nadat ze hém zo fel had afgewezen, maar nu ze hem ook nog vertelde dat ze uit vrije wil het gezelschap van de andere man zou opzoeken, raakte hij buiten zichzelf van woede, ik zal erop toezien dat hij buitengewoon zal lijden door jouw schuld!'

Op enige afstand van het huis werd de diepe duisternis gewaarborgd door een groepje bomen langs het smalle karrenspoor en daar bleef Tyrone staan om het open terrein voor hem te verkennen. Hij tuurde gespannen de weg af en vervolgens keek hij naar het gebied dat eraan grensde. Er was geen enkel teken van leven buiten het bosje, zelfs geen koetsier die zat te dutten op het rijtuig, dat iets verderop stilstond. Tyrone trok zachtjes zijn zwaard uit de schede en kroop naar de uiterste rand van de begrenzing van bomen en ging opnieuw zitten om het terrein verkennen. Hij kon het onbehaaglijke gevoel dat hem was beslopen op het moment dat hij het bosje was ingegaan, niet van zich afzetten, want op de een of andere manier was er iets niet in de haak, ondanks het open terrein dat voor hem lag. Toch kon hij geen enkele beweging of verdachte schaduw bespeuren die hem voor de aanwezigheid van een ander had kunnen waarschuwen. Hij was echter een man die had geleerd op zijn hoede te zijn wanneer zijn zintuigen hem waarschuwden voor gevaar. Voorzichtigheidshalve deed hij een stap achteruit en wilde zich juist omdraaien om zich stilletjes terug te trekken, toen er een plotselinge pijnscheut door zijn hoofd trok. Hij zakte op zijn knieën toen miljoenen lichtjes in een zee van felle kleuren voor zijn ogen losbarstten en vervolgens vervaagden tot een grijze waas. Door de donkere nevel was hij zich vaag bewust van een zwarte gestalte die dichterbij kwam en zijn arm hoog ophief. Zijn reactievermogen was echter verstoord en hij was veel te traag om zich te verweren toen de grote knuppel opnieuw op zijn hoofd neerdaalde en de grijze schaduwen opgingen in het diepste zwart van de nacht totdat zijn wereld wegzonk in volkomen vergetelheid.