23

De volgende morgen liet Synnovea haar man doorslapen, terwijl zij en Ali van de badkamer beneden gebruik maakten voor haar ochtendtoilet.

Tyrone werd een paar uur later wakker en toen hij zich realiseerde dat de plaats naast hem leeg was, sprong hij op uit bed voor hij zag dat Synnovea in een stoel bij het raam zat. Een ogenblik lang bleef hij staan en genoot van het beeld dat zij bood. Ze had een pastelkleurige ochtendjas aan en zat een broek van hem te verstellen die hij tijdens een van de repetities waar hij de laatste tijd mee bezig was geweest, had opengehaald.

'Goedemorgen,' mompelde hij.

Synnovea keek eerst bewonderend naar zijn lange, naakte lichaam en toen haar blik naar boven gleed, zag ze zijn onderzoekende ogen. 'Goedemorgen,' zei ze vrolijk.

Tyrone haalde zijn vingers door zijn haar, een beetje beschaamd omdat hij zo laat was opgestaan. 'Ik wist niet dat ik zo lang had geslapen.'

Synnovea legde de verstelde broek opzij, stond op en liep, terwijl ze glimlachend naar hem opkeek, naar de deur. 'Ik heb tegen Ali gezegd dat ik haar zou waarschuwen zodra je wakker was, dan kan Danika wat eten voor je naar boven sturen.'

Ze deed de deur open en riep de bediende die kwam aanhollen om de instructies in ontvangst te nemen. Terwijl ze daarmee bezig was, liep Tyrone de kleedkamer binnen, waar hij een handdoek om zijn heupen sloeg en zijn gezicht met scheerzeep begon in te smeren.

ik vind het wel eens tijd worden dat ik je wat Russisch leer,' riep Synnovea vanuit de slaapkamer naar hem. 'Wil je dat?'

Tyrone ging in de deuropening staan, leunde met zijn hand tegen de deurpost en zei met zijn scheve glimlach: ik vroeg me al af wanneer je het me zou vragen. Ik wacht al zolang.'

Synnovea stak haar hand op en zwaaide met een gebaar van speelse onverschilligheid haar loshangende lokken achterover, terwijl ze hem zijn langdurige afwezigheid verweet: 'Je bent nooit lang genoeg thuis om zelfs maar met me te praten, laat staan dat ik tijd zou hebben om je les te geven.'

'Maar nu ben ik er, mevrouw,' verzekerde hij haar en keek belangstellend naar haar schaars geklede figuur, toen ze door de kamer liep. 'En ik beloof u oprecht dat ik uw meest gewillige leerling zal zijn.'

Synnovea vroeg zich af of er een reden was om die grijns op zijn gezicht te wantrouwen. Ze liep naar hem toe en pakte het scheermes uit zijn hand.

' Ja kaatsjoe pabritsa,' zei ze en sprak de lettergrepen zorgvuldig uit. Terwijl ze hem aanspoorde ze te herhalen, duwde ze hem op een stoel. Ze liet het scherpe mes voorzichtig over zijn wang gaan en haalde de stoppels weg en het schuim dat hij erop gesmeerd had, terwijl hij haar bewegingen vanuit zijn ooghoeken wantrouwig in de gaten hield. Ze zei het zinnetje nog een keer, terwijl ze zich voorover boog en de zeep van zijn kaak schraapte.'Ja kaatsjoe pabritsa. Ik wil geschoren worden. Zeg het me na.'

'Ja kaatsjaa pabritsa.'

'Tsjoel' Ze nam zijn kin stevig in haar hand en dwong hem haar vol in het gezicht te kijken. 'Ja kaatsjoe pabritsa. Nu moet je het goed zeggen.'

' Ja kaatsjoe pabritsa.''

Synnovea glimlachte en veegde de rest van het schuim van zijn gezicht. 'Prima!'

Tyrone zag hoe ze het scheermes aan de kant legde en trok wantrouwig zijn wenkbrauwen op toen ze een schaar pakte, die ze dreigend dicht bij zijn hoofd hield. Ze keek ondeugend terwijl ze in de lucht knipte, zodat hij achterdochtig zijn hoofd zo ver mogelijk achterover boog.

'Ja kaatsjoe pastritsjsa. Ik wil mijn haar laten knippen.' 'Hoe zeg je: ik wil mijn haar niet laten knippen?' vroeg hij droog.

Ze antwoordde giechelend: 'Nje nada pastritsjsa.'

'Nje nada pastritsjsa,' antwoordde hij grijnzend.

'Lafaard!' beschuldigde ze hem met nog meer gegiechel, terwijl ze haar vingers door zijn korte lokken liet gaan en ze stevig door de war haalde. Met een speelse grom ging hij op het puntje van de stoel zitten, liet zijn schouders zakken en slingerde haar over zijn schouder, terwijl hij overeind kwam.

Synnovea gilde verrukt en zette haar handen tegen zijn rug om overeind te komen, maar Tyrone zwaaide met haar door de kamer totdat alles voor haar ogen draaide. Hij stond stil en tilde haar hoog boven zich uit voor hij haar langzaam langs zijn lichaam op de grond liet glijden. De handdoek raakte los en voor haar tenen de grond raakten, glipte de ceintuur van haar ochtendjas los, zodat hij openviel. Haar heupen rustten tegen hem aan en plotseling keek Synnovea op in het sterke gezicht van haaf man, terwijl hij haar naakte borsten bekeek.

'Wanneer ga je met me vrijen ?' fluisterde ze zachtjes tegen zijn mond. 'Wanneer raak je me aan... wanneer mag ik jou aanraken? We kunnen zo niet doorgaan... ik ben een vrouw en jij bent mijn man...'

Een zacht geklop op de deur onderbrak hen en bijna geschrokken keek Tyrone op en blikte woedend naar de deur.

'Wie is daar?' blafte hij kortaf.

'Ik, heer,' antwoordde Ali. ik kom uw eten brengen, maar er staat een koerier beneden voor u. Hij zegt dat uw verkenner is teruggekomen met het nieuws dat hij het kamp van Ladislaus heeft gevonden en dat hij met u wil praten. Hij wil weten of uw verkenner hierheen moet komen of dat u zo snel mogelijk naar de kazerne komt.'

Tyrone overwoog even zijn keuzes, omdat hij niet weg wilde gaan, nu het moment voor hem was aangebroken om hun huwelijk te bezegelen, maar hij wist ook dat Avar uitgeput moest zijn na zijn terugkeer in Moskou en daarom stelde hij hun echtelijk samenzijn nog maar even uit. 'Zeg maar tegen de koerier dat ik zelf wel naar de kazerne kom om met de verkenner te praten.'

Terwijl hij Synnovea in zijn armen nam en haar een paar keer in de rondte draaide, brulde Tyrone van geluk en gaf haar een uitbundige kus voor hij haar weer op de grond zette.

ik kom vanmiddag zo snel mogelijk terug,' fluisterde hij haar in het oor, zodat de warme rillingen over haar hele lichaam liepen. 'Wachtje op me?'

Synnovea knikte heftig en legde haar hand op de zijne, terwijl ze tegen hem aanleunde. 'Schiet alsjeblieft op.'

Synnovea was zo gelukkig dat ze het niet voor zich kon houden en tot aan het begin van de middag vrolijkte ze bijna iedereen in het huis op. Ze neuriede en danste door de gangen, stopte zo nu en dan even om de ingewikkelde passen van een volksdans te maken en was een genoegen om te zien en te horen. Natasha glimlachte tevreden in zichzelf en kwam, terwijl ze een veelbetekenende blik met Ali wisselde, tot de conclusie dat alles bij de familie Rycroft binnenkort goed zou komen.

Over die momenten van luchthartige vrolijkheid daalde al snel de donkere nevels van somberheid neer om Synnovea van haar geluk en haar plannen voor de toekomst te beroven. De gevreesde brenger van slecht nieuws kwam in de persoon van majoor Nekrasov, die, nadat hij kolonel Rycroft op het plein was gepasseerd en uren over de zaak had lopen piekeren, de tijd eindelijk rijp achtte om de dame op de hoogte te stellen van de bedoelingen van haar man. Zodoende klopte Nikolai bij het huis van gravin Andreyevna aan en vroeg of hij lady Synnovea onder vier ogen kon spreken. Hij werd binnengelaten en vervolgens door een bediende verzocht in de grote hal te wachten tot de dame uit haar kamers zou worden geroepen. Even later kwam Synnovea het vertrek binnen en stak hartelijk haar hand uit naar de majoor, die hem gretig pakte en een kus op de blanke, smetteloze huid drukte.

'Wat vriendelijk van je om me op te zoeken, Nikolai,' zei ze glimlachend en wees vervolgens naar een erker, waar ze wel gezien, maar niet gehoord konden worden, en ging hem voor. 'Ik hoop dat alles goed met je is.'

'Redelijk,' antwoordde Nikolai, die haar schoonheid gretig opdronk in het zachtgetinte licht dat door de lichte, doorschijnende mica ramen naar binnen stroomde. 'De laatste tijd heb ik veel verdriet over je huwelijk en ik heb nog niet de moed opgevat om troost bij een andere vrouw te zoeken.'

'O, maar je moet het proberen, Nikolai!' moedigde Synnovea hem aan. 'Het kan toch nooit iets tussen ons worden en het doet me verdriet dat je zo verdrietig bent over mijn huwelijk met de kolonel.'

'Hoe kun je gelukkig met hem zijn?'

De vraag overviel Synnovea. Hoewel iets in haar waarschuwde hem niet naar een uitleg te vragen, keek ze hem vragend aan, waardoor Nikolai zich geroepen voelde om door te gaan.

'Behandelt hij je zoals een echtgenoot betaamt?'

Ze zocht zorgvuldig naar woorden om een achteloos antwoord te veinzen. 'En waarom niet? Ik ben zijn vrouw.'

Nikolai praatte snel door, bang dat de kolonel aan de sterke verleiding van haar schoonheid had toegegeven. 'Je echtgenoot vertelde de tsaar dat hij zich ver van je zou houden tot het ogenblik was aangebroken dat hij moest vertrekken en toen was hij zo brutaal de tsaar een nietigverklaring van zijn huwelijk te vragen vóór zijn vertrek naar Engeland.'

'Je moet je vergissen...' begon Synnovea, die een kille hand om haar hart voelde.

'Ik heb het zelf gehoord!' hield Nikolai vol.

'Waarom kom je me dit nu vertellen?' vroeg Synnovea argwanend, terwijl haar hart pijnlijk samenkneep. 'Wat is je bedoeling?'

De majoor bespeurde een ondertoon van irritatie in haar stem en haastte zich haar argwaan weg te nemen. 'Ik ben hier gekomen om je te verzekeren van mijn trouw als er zoiets mocht gebeuren. Als jij me wilt aanvaarden, dan zal ik me zeer vereerd voelen om met je in het huwelijk te treden, zodra je huidige huwelijk is ontbonden. Ik wil je koesteren, zoals een vrouw gekoesterd hoort te worden.'

Synnovea draaide zich naar het raam, waar ze haar uiterste best moest doen om niet wanhopig in snikken uit te barsten. De redenen voor Tyrone's terughoudendheid waren nu pijnlijk duidelijk. Hij was van plan zich van haar en hun huwelijk te ontdoen voor hij terug naar Engeland ging. Ze zou achteloos als echtgenote aan de kant worden gezet en, zo ze al gebruikt zou worden, vergeten zodra hij op weg ging naar zijn geboorteland.

'Hoe lang is hij van plan hier te blijven?' vroeg ze bitter over haar schouder.

iets meer dan driejaar... totdat zijn dienstverband is afgelopen.'

'Dank je voor je waarschuwing, Nikolai,' zei Synnovea timide, 'maar aangezien er zoveel tijd tussen nu en dan ligt, kan ik je mijn hand niet beloven, omdat ik niet weet wat er nog gebeurt. We moeten allebei maar afwachten en zien wat de jaren zullen brengen. Misschien word je wel verliefd op iemand anders en betreur je je belofte aan mij.'

'Nooit!' riep de majoor kernachtig uit.

'Niettemin is het het beste om maar gewoon af te wachten totdat kolonel Rycroft vertrekt. Ik zou niet willen dat hij denkt dat ik ontrouw ben aan de beloften die we tegenover elkaar hebben afgelegd, totdat ze daadwerkelijk verbroken zijn.'

'Wil jij je aan dergelijke beloften houden, terwijl je weet dat ze voor hem niets betekenen?' vroeg Nikolai verbaasd.

Synnovea keek hem aan met alle waardigheid die ze kon opbrengen. 'Hij heeft nog een hoop tijd om van gedachten te veranderen. Ik wil die mogelijkheid niet in gevaar brengen.'

'Maar waarom?' wilde Nikolai weten, want hij kon het niet begrijpen. ieder ander meisje dat zo iets te horen krijgt, zou verschrikkelijk beledigd zijn.'

Synnovea antwoordde met een zakelijk schouderophalen. 'Misschien heeft de kolonel te haastig gesproken en voelde hij zich gekwetst over de pijn die ik hem heb bezorgd.' Ze glimlachte verdrietig, terwijl ze eraan toevoegde: 'Misschien hou ik teveel van hem om de strijd op te geven voor hij goed en wel begonnen is.'

Nikolai liet zijn schouders teleurgesteld zakken en omdat hij geen doeltreffend argument kon bedenken om haar hoop de bodem in te slaan, nam hij verdrietig afscheid, zonder van haar de aanmoediging te hebben gekregen dat hij haar nog eens mocht bezoeken.

Nikolai liep naar buiten en was juist bezig zich klaar te maken voor het vertrek, toen hij zich realiseerde dat hij zijn oorspronkelijke besluit om naar haar toe te gaan veel te lang had uitgesteld, want nu zag hij kolonel Rycroft de oprijlaan naar het huis opkomen.

'Majoor Nekrasov!' Tyrone knarsetandde bijna, toen hij de man met een geforceerde glimlach begroette. 'Wat brengt u hier? Mag ik aannemen dat u een boodschap van de tsaar voor me heeft of bent u zo vrij geweest mijn vrouw tijdens mijn afwezigheid op te zoeken? Ik weet zeker dat ik u eerder op het plein zag en ik herinner me nu, dat u stopte en keek hoe ik voorbij reed. Wat moet ik daarvan denken? Trapt u me nu weer op mijn hielen om wat tijd van mijn vrouw voor uzelf op te eisen?'

Nikolai werd vuurrood van slecht onderdrukte woede en na zijn teleurstelling over Synnovea, was hij niet in de stemming om enige vriendelijk gevoelens tegenover de kolonel te koesteren, ik ben gekomen om uw vrouw te bezoeken, maar wat kan u dat schelen? Zoudt u niet opgelucht zijn als u van haar af was?'

Tyrone trok verbaasd zijn wenkbrauwen op totdat hij zich herinnerde dat majoor Nekrasov bij hen in het paleis was, toen hij zo dom was zijn voorstel aan de tsaar te doen en nu was het duidelijk dat Synnovea ook op de hoogte was van zijn voornemen. 'Misschien ben ik helemaal niet van plan mijn vrouw achter te laten,' diende hij de man van repliek, woest over diens haast om haar op de hoogte te stellen. 'Misschien ben ik wel van plan om iedere gelegenheid aan te grijpen om met haar naar bed te gaan en te zorgen dat ze voortdurend zwanger is, zodat jij geen kans meer hebt om tussen ons te komen. En ga nu weg voor ik je een ongenadig pak slaag geef.'

Nikolai liet zich niet zo gemakkelijk bedreigen. 'Wees gewaarschuwd, kolonel, als je haar niet wilt, dan zijn er wel anderen die haar willen, en als ik ook maar één gerucht hoor dat je haar slecht hebt behandeld, dan zal je de dag dat je naar Rusland bent gekomen, berouwen. Is dat duidelijk?'

'Het zal een verdomd koude dag in de hel zijn, vriend, voor je dergelijke geruchten zult horen,' gromde Tyrone.

'Goed zo!' Nikolai knikte kortaf. 'Dan leef je misschien lang genoeg om naar Engeland terug te keren.'

Nadat hij dat gezegd had, liet Nikolai zijn paard omkeren en spoorde het dier aan tot een donderende galop. Tyrone keek hem na, vloekte hartgrondig, draaide zich vliegensvlug om en rende het huis in. Toen hij geen spoor van zijn vrouw in de lagergelegen kamers aantrof, sprong hij de trap op naar hun vertrekken. De deur kwam met een klap tegen de muur terecht, toen hij door het portaal stapte en Synnovea, die naar buiten stond te kijken, draaide zich verschrikt om en veegde snel de tranen weg die over haar gezicht stroomden.

'Majoor Nekrasov was hier,' zei Tyrone tamelijk overbodig, terwijl hij haar vragend aankeek.

'Hij kwam kijken hoe ik het maakte,' antwoordde Synnovea een beetje behoedzaam. Ze voelde dat hij alle bijzonderheden van het bezoek wilde horen en liep langs hem naar de deur. 'Natasha heeft met het eten gewacht tot je thuis was en ze verwacht ons nu beneden.'

'Je ziet er mooi uit, Synnovea,' mompelde hij, in een poging de gespannen stilte te verbreken.

'O ja?'

'Bijna net zo mooi als de dag dat je naar het paleis kwam om je met me in de echt te laten verbinden.'

Synnovea sprak afstandelijk, ik was me er niet van bewust dat ik je toen opgevallen ben. Je was veel te kwaad over de hele affaire, zo kwaad dat ik half en half verwachtte dat je de plechtigheid zou afbreken voor hij voorbij was.'

'Ik was heel kwaad.'

'Ik denk dat iedere man het afschuwelijk vindt om in een huwelijk gemanoeuvreerd te worden dat hij verafschuwt.'

'Ik verafschuw het huwelijk niet, maar alleen de omstandigheden die ertoe leidden.'

'Vond je het vervelend dat ik je lusten aanwakkerde, kolonel? Ik meen me te herinneren dat ze al aan het borrelen waren.'

Haar afstandelijkheid verdween niet tijdens de maaltijd en omdat hij niet wist hoe hij de schade moest herstellen zonder dat zijn woorden afgezaagd klonken, raakte Tyrone in een sombere, broeierige stemming, terwijl hij voortdurend naar zijn vrouw keek.

Hij verontschuldigde zich tegenover Natasha, omdat hij vroeg naar bed wilde en liep met zijn vrouw mee naar boven. Terwijl Ali Synnovea voor de kachel in de slaapkamer hielp met haar nachtkleding, trok hij zijn kleren uit in de kleedkamer en liep, gekleed in een zware kamerjas, terug de grotere kamer in. Hij ging in een stoel zitten en keek hoe Ali het lange haar borstelde en wist dat Synnovea's vijandelijkheid niet in het minst was afgenomen, toen ze de bediende verzocht haar haar te vlechten.

'Ik zie het liever los,' zei hij kortaf en wuifde de bediende weg.

Met tegenzin beantwoordde Synnovea Ali's vragende blik met een knik, waarop de oude bediende hen welterusten wenste en de deur achter zich dicht deed. Nu hij eindelijk de afzondering had waarop hij had gewacht, liep Tyrone naar zijn vrouw toe en probeerde haar in zijn armen te nemen, maar ze wist zijn omhelzing te ontduiken en ging naast het schrijftafeltje bij de ramen staan. Uit een laatje haalde ze een klein, in leer gebonden bundeltje sonnetten, waaruit ze van plan was te lezen tot ze in slaap viel.

'Majoor Nekrasov was hier.' Tyrone pakte het gesprek op waar hij was geëindigd, omdat hij geen enkele aanmoediging bespeurde in haar houding. 'Is het je gewoonte mannen te ontvangen, terwijl ik er niet ben?'

'We zijn geen moment echt alleen geweest,' verklaarde Synnovea stijfjes zonder zich om te draaien. 'We zaten zó dat iedereen die langs liep ons kon zien...'

'Het is duidelijk dat de majoor zich verbeeldt dat hij verliefd op je is,' onderbrak Tyrone haar. 'Als hij de gelegenheid kreeg, zou hij zo met je naar bed gaan. Hij lijkt gewillig genoeg.'

Synnovea voelde zijn bijtende sarcasme, en in de hoop een nieuwe ruzie te vermijden, ging ze op haar tenen staan om de lange kaars uit te blazen die op het bureau stond. Ze was gekwetst en had tijd nodig om rustig na te denken alvorens tot een gedegen besluit te komen. 'Majoor Nekrasov is een goede vriend van me geworden in de korte tijd dat ik hem ken, kolonel. Als hij tsaar Mikhail niet had gewaarschuwd voor wat Aleksei van plan was, dan zou je nu hier niet staan, tenminste niet als een complete man."

'Hij lijkt gewillig genoeg,' herhaalde Tyrone nadrukkelijk, terwijl hij naar haar toe stapte, 'net als ik.' Hij lachte bitter, ik bleek zo gewillig te zijn, dat je er niets op tegen had om mij voor je karretje te spannen. Je had er geen enkele moeite mee om mij je zachte borsten te laten aanraken. Zou je hem voor je doeleinden gebruiken... en hem je laten betasten, wat je mij nu onthoudt?'

Synnovea draaide zich razendsnel om en voor het eerst ving Tyrone een glimp op van een woede waartoe hij haar niet in staat had geacht.

ik heb u niets onthouden, heer!' beet ze hem toe. 'Je hebt zelf de grenzen getrokken, zodat je je vrijheid kunt opeisen, als je eenmaal naar Engeland teruggaat! Nadat je zulke muren tussen ons hebt opgetrokken, wil je nu dat ik je met open armen verwelkom? Het is jouw bedoeling hier ongebonden vandaan te gaan, dus hoe durf je mij de schuld te geven dat ik je vanavond op een afstand houd? Wat kun je anders verwachten? Jij wilt noch mij noch ons huwelijk. Hoewel je je huwelijksbeloften hebt uitgesproken, heb je je niet op een eerlijke manier aan mij verbonden, tenminste niet met je hoofd of met je hart! Daarom heb je geen enkel recht om mij te ondervragen! Je hebt geen enkel recht om de jaloerse echtgenoot uit te hangen! En wat dat aangaat, ik zie er geen enkel kwaad in om majoor Nekrasov te ontvangen, aangezien jij geen enkele belangstelling hebt om mij als vrouw te nemen. Hij had toevallig je fijngevoelige verzoek gehoord toen je tegenover de tsaar stond en hij is hierheen gekomen om te vragen of ik met hem wil trouwen als jij eenmaal weg bent.'

'O ja?!' Tyrone vertoonde een woede zoals ze nooit eerder had gezien en dit keer was het Synnovea's beurt om verbaasd te zijn. Hij kwam op haar afgestapt met zijn knappe gezicht verwrongen van razernij en tegenover zoveel gramschap kon ze niets anders doen dan angstig achteruit deinzen. 'Wilde hij soms ook van je waren proeven voor hij met je getrouwd is en mij horens opzetten, terwijl ik in ons bed lig te smachten naar jou?' gromde hij. 'Verdomd! Het zal me niet weer gebeuren! Ik zal geen andere man zijn zaad laten storten in mijn vrouw achter mijn rug om!'

Synnovea hijgde van woede; haar hand kwam met een venijnige zwaai naar voren en raakte hem vlak op zijn wang. Tyrone's hoofd sloeg met een ruk opzij door de kracht van haar klap en toen hij haar opnieuw aankeek, brandde er een ander vuur in zijn ogen onder zijn onheilspellend gefronste wenkbrauwen. Zijn neusvleugels trilden en de spieren in zijn wang gingen heftig op en neer.

'De majoor zal geen aanspraak maken op maagdelijk bloed op jouw dijen,' gromde Tyrone. Zijn hand schoot naar voren, greep de hals van haar nachtjapon en scheurde hem met één krachtige ruk volledig open. Synnovea slaakte een verschrikte kreet en deinsde achteruit. Heel even staarde ze verbijsterd naar haar blanke borsten die glansden in het kaarslicht en toen wilde ze wegvluchten, maar Tyrone sloeg zijn arm om haar middel en draaide haar met een ruk om, zodat ze tegenover hem stond, en drukte haar hard tegen zich aan. Een fractie van een seconde brandden zijn ogen in de hare en toen kwam zijn mond neer op de hare in een dwingende kus die haar tot in haar diepste wezen raakte. Hoewel ze zich probeerde los te rukken, kon Synnovea zich niet verroeren in zijn vurige omhelzing. Haar wereld werd op zijn kop gezet toen zijn mond op haar borst neerdaalde. Hij benam haar de adem met iedere streling van zijn tong totdat ze kronkelde in zijn omhelzing en niet meer wist of ze wilde vluchten of zijn gezicht dichter naar zich toetrekken.

Tyrone kwam overeind, knoopte met één hand zijn kamerjas los en liet hem met een schouderbeweging van zich afglijden. Hij duwde de nachtjapon van haar schouders en liet hem op de grond vallen.

Zijn neusvleugels trilden, toen hij zich voorover boog en haar in zijn armen tilde en in twee grote stappen was hij bij het bed, waar hij haar tussen de kussens legde en haar slanke lichaam bedekte met vurige kussen. Synnovea begon te trillen, wat gedeeltelijk kwam door de koele lakens en de tocht die over hen heen trok. Tyrone, die de kou ook voelde, kwam overeind en terwijl hij één knie tegen de rand van het matras zette, rekte hij zich uit om de zware gordijnen die om het bed hingen dicht te trekken tegen de kille lucht die over hun naakte lichamen trok. De lange pezen in zijn armen en bovenbenen spanden bij iedere beweging en verrieden zijn kracht. Hij was op dat moment voor Synnovea net zo prachtig als een denkbeeldige minnaar in de fantastische dromen van een vrouw.

Het volgende ogenblik ging hij op haar liggen en ditmaal had Tyrone niet het geduld om te wachten. Zijn brede hand gleed onder haar, tilde haar heupen op tegen zijn harde lid en schroeide haar dijen met het vuur van zijn opwinding. Zijn harde, schitterende ogen boorden zich in de hare, alsof ze tot diep in haar ziel wilden kijken, terwijl hij bij haar binnendrong. Plotseling schoot er een felle pijn door Synnovea's lendenen en ze uitte zachtjes een kreet, terwijl hij dieper in haar warmte drong. Zijn harde heupen waren genadeloos en terwijl zijn gespierde lichaam zich steeds krachtiger tegen het hare bewoog, klonk zijn raspende adem in haar oren. Synnovea realiseerde zich hoe wanhopig hij was geweest in zijn begeerte.

Eindelijk ging de storm liggen, toen het vuur van Tyrone's hartstocht uit zijn lichaam vloeide. Het was duidelijk dat hij geen initiatief meer op kon brengen om haar tot het hoogtepunt van extase te brengen, waar hij haar eerder had gebracht, en ze snakte naar de verlichting van de knagende honger in haar lendenen. Ze had geen idee dat ze het komende uur nog bezig zou zijn het vuur dat hij in haar had aangewakkerd, maar nog niet had geblust, op een laag pitje te zetten.

Ze geneerde zich ervoor om hem te vertellen dat ze alleen maar wilde wat hij haar eerder had gegeven en wendde haar gezicht af. Ze durfde hem niet aan te kijken toen hij haar probeerde te kussen en met haar te praten.

'Ik ben geen monster, Synnovea,' fluisterde hij met zijn lippen tegen haar slaap. 'En we zijn getrouwd, wat majoor Nekrasov ook gezegd mag hebben.'

Na een ongelooflijk lange stilte gaf Tyrone het eindelijk op en met een zucht van berusting ging hij van haar af. Bevrijd van zijn gewicht zocht Synnovea weer haar toevlucht tot de rand van het bed, waar ze zich tot een balletje oprolde en weigerde zijn kant op te kijken.