25

Ashley was stil toen ze onderweg waren naar het huis van haar vader. Landon leek aan te voelen wat er door haar heen ging en zonder een woord te zeggen, legde hij zijn hand op die van haar en glimlachte meelevend naar haar.

Op de achterbank was Cole aan het praten tegen de kleine Devin. ‘Ik ga extra veel kikkers voor je vangen, Devin.’ Zijn stem was minder monotoon dan een jaar geleden. Nu hij de oudere broer was, was hij veranderd, gedroeg hij zich veel verantwoordelijker.

Ashley luisterde; ze voelde zich tegelijkertijd trots en triest. Ze was onder de indruk van de manier waarop hij zijn nieuwe rol op zich had genomen, maar het zou nooit eenvoudig zijn om Cole zo snel te zien opgroeien.

In zijn autozitje maakte Devin kirrende geluidjes.

‘Ja, ik weet het.’ Cole klonk ernstig. ‘Ik hou ook van kikkers. Maar je moet wachten tot je benen het doen, dan kun je de vissen in opa’s vijver zien. Die zijn super!’

Naast haar glimlachte Landon. ‘Heerlijk om zo naar hem te luisteren.’

Er speelde een lichte glimlach rond haar lippen. ‘Vind ik ook.’

Landon draaide de straat in waar haar vader woonde. ‘Je bent stilletjes vandaag.’

‘Ja.’ Ze kneep haar ogen iets samen en keek naar de akkers die de tweebaansweg flankeerden. ‘Dayne heeft niet gebeld.’

‘Mmm.’ Hij gaf een klopje op haar hand. ‘Ik dacht al dat dat het was.’

De oude Baxter-woning kwam in zicht. Ashley schudde haar hoofd. ‘Hij weet niet wat hij mist. Het maakt ons niets uit dat hij filmster is. En wat dan nog? Hij was al een Baxter lang voordat hij beroemd werd.’

Het leek erop dat Landon iets wilde zeggen, maar hij aarzelde.

‘Wat?’ Ze sprak op zachte toon, maar er klonk een snik in door. ‘Hij was een Baxter. Wat vind jij?’

‘In bepaalde opzichten.’ Landon reed de oprit op en parkeerde op zijn gebruikelijke plek. Hij zette de motor af en keek haar aan. ‘Als je het hebt over verwantschap, ja, dan is hij een Baxter.’ Hij keek haar meelevend aan en met een bezorgdheid die diep uit zijn hart kwam. ‘Maar, lieverd, Dayne Matthews is geen Baxter op de manier zoals jij dat vindt. Hij heeft… nou, een compleet ander leven gehad dan jullie allemaal.’

Ashley bleef zwijgen. Dit vond ze zo geweldig aan Landon, dat hij wist wat er in haar omging en voorzichtig vraagtekens zette bij haar manier van denken.

Hij keek even naar de jongens. Cole was aan het uitleggen hoe je een hengel van aas voorzag. Hij keek haar opnieuw aan. ‘Hij maakt zich zorgen dat jullie allemaal je privacy kwijtraken, toch?’

‘Ja.’ Ashley wilde eraan toevoegen dat Dayne het volgens haar mis had over die privacy en dat ze betwijfelde of ze het ooit aan de stok zouden krijgen met de tabloids, maar ze wilde dat Landon zijn betoog afmaakte.

‘Oké, het kan zijn dat hij het de moeite niet waard vindt. Dat hij onze privacy op het spel zet en dat allemaal om ons een paar keer per jaar te ontmoeten; waarbij hij zich vervolgens realiseert dat hij geen deel uitmaakt van de herinneringen die wij met elkaar hebben, niet begrijpt wat voor goede en slechte dingen deze familie allemaal heeft moeten doormaken.’ Landon ging met zijn vingers naar haar gezicht en streek voorzichtig over haar jukbeen. ‘En dat allemaal om tot een nog pijnlijker inzicht te komen. Dat hij, op de punten waar het er echt toe doet, geen echte Baxter is.’

‘Landon.’ Ashley merkte dat haar ogen zich wijd opensperden. ‘Denk je er echt zo over? Dat hij niet bij ons past. Dat hij het gevoel krijgt… dat hij niet door ons wordt geaccepteerd?’

‘Nee.’ Zijn blik werd nog meelevender. ‘Absoluut niet.’ Hij weifelde. ‘Maar misschien vindt Dayne dat.’

Ze adem langzaam uit. ‘O.’ Er ging een gevoel van verslagenheid door haar heen. ‘Ik kan er niet bij dat hij zoiets echt zou denken.’ Ze keek naar haar schoot, probeerde zich de mogelijkheid voor te stellen.

‘Lieverd, je vader wacht op ons.’ Hij maakte aanstalten om het portier te openen. ‘We hebben het er later nog over.’

Ze slikte haar verdriet en teleurstelling weg. Belde Dayne nou maar eens. Hoewel het al bijna eind juni was, was het nog niet te laat. Hij kon zonder verdere aankondiging het vliegtuig pakken, omdat hij dat al eerder had gedaan. Telkens als hij met Katy wilde praten.

Ze hielpen de jongens uit de auto. Ze zette Devin in het wandelwagentje, terwijl Cole naar de veranda aan de voorkant van het huis stoof.

Voordat hij daar aankwam, stapte Ashleys vader naar buiten. ‘Cole, jongen van me!’ Hij stak zijn armen naar hem uit.

Cole begon te rennen; ze tolden rond in een omhelzing zoals alleen haar vader dat kon.

Landon liep achter de wandelwagen en sloot zich bij hen aan, waarna ze zich naar de vijver in de tuin begaven. ‘Kom mee, Devin. Dan gaan we kijken of Cole een kikker voor je kan vangen.’

Ashley liep langzaam naar de veranda en ging op de schommelbank zitten, de bank waarop haar ouders altijd samen gezeten hadden. De plek waar ze ’s avonds laat naartoe was gegaan toen ze een tiener was en het haar allemaal even te veel werd. Ze zette de bank in beweging en keek naar de bedrijvigheid bij de vijver.

Ze dacht aan Katy, zij wist nu ook alles. Een paar dagen geleden hadden ze een wandeling gemaakt en Ashley had Katy verteld over haar gesprek met Dayne. Ashley deed haar ogen dicht en zag alles weer voor zich. Ze hadden over het pad bij de Clear Creek-school gelopen, Devin zat in het wandelwagentje dat Ashley voortduwde. In het begin had Ashley er in bedekte termen over gesproken; ze vroeg zich af of Katy het zou oppikken welke kant het gesprek uitging.

Uiteindelijk was Ashley tot het besluit gekomen dat het beter was om er geen doekjes om te winden. Toen er een opening in het gesprek kwam, haalde ze diep adem. ‘Ik moet je iets vertellen.’

Ze bleven doorlopen, maar Katy keek haar aan, waarschijnlijk verbaasd over de toon waarop ze het had gezegd. ‘Goed.’

Ashley deed nog een paar stappen en hield vervolgens haar pas in. ‘Ik weet dat Dayne mijn broer is.’

Zodra ze het had gezegd, bleef Katy staan. Ze wankelde en heel even leek het of ze om zou vallen. Maar Katy slikte en knipperde met haar ogen. ‘Hoe… ben je erachter gekomen?’

‘Door Jenny.’ Ashley glimlachte en legde de situatie uit.

Nadat ze uitgesproken was, leek het Katy te duizelen. ‘Ik vond wel dat je raar deed die dag.’

‘Ik kon nauwelijks ademhalen.’ Ashley zette de wandelwagen in beweging en ze liepen samen weer verder. ‘Toen ik eenmaal wist dat Dayne was geadopteerd en dat zijn biologische ouders in Bloomington woonden, schoot het telefoontje me te binnen.’

‘Telefoontje?’ Katy zag bleek.

‘Tijdens het proces. Dayne belde mijn vaders mobiel en toen ik opnam, maakte hij zich er met een smoesje van af, dat hij een boodschap moest doorgeven van Luke.’ Ashley stak een hand omhoog. ‘Uiteraard heb ik zijn nummer bewaard. Want je weet maar nooit wanneer het mobiele nummer van Dayne Matthews van pas kan komen.’

Katy giechelde. ‘Dat meen je niet!’

Ashley vertelde dat ze Dayne had gebeld en hoe het voelde nu ze eindelijk wist wie haar broer was.

Katy verontschuldigde zich dat ze niets had gezegd, maar dat Dayne haar dat had gevraagd. ‘En ik kwam er pas tijdens het proces achter wie zijn familie is.’

De rest van de wandeling praatten ze over Dayne en dat hij door zijn manier van leven geen kant op kon. Ashley zei niet dat ze Dayne had uitgenodigd voor Onafhankelijkheidsdag of dat hij vastbesloten leek – om te voorkomen dat Katy’s veiligheid en privacy in het geding kwamen – om haar en hen allemaal uit de weg te gaan. Die dingen moesten ze samen uitpraten.

Ashley deed haar ogen open en de herinneringen verdwenen. Ze stond op van de schommelbank en gaf er een klein duwtje tegen, waarna ze naar de vijver liep. Haar vader zag er twintig jaar jonger uit dan een jaar geleden en dat verraste Ashley. Hij wist dat ze Dayne had gesproken. Een uur nadat het gesprek met haar oudere broer was beëindigd, had ze haar vader eindelijk te pakken gekregen en had ze hem over het telefoontje verteld.

Hij was niet verbaasd. Opgelucht misschien, maar niet verbaasd. Vervolgens had hij iets gezegd wat sindsdien aan haar knaagde. ‘Elaine zei dat het tijd was om het jullie te vertellen.’ Door de manier waarop hij haar naam uitsprak, klonk hij een beetje te enthousiast. ‘Zij vond dat ik Dayne moest bellen om tegen hem te zeggen dat we allemaal de realiteit onder ogen moesten zien – of jullie elkaar nu ooit zouden ontmoeten of niet.’

Op dat moment vergat Ashley bijna waarom ze had gebeld. Het enige waar ze aan kon denken, het enige punt uit het gesprek dat door haar hoofd bleef spoken was dit: haar vader kreeg advies van een vrouw, van Elaine Denning, de vriendin van haar moeder. Dat hoorde niet, omdat haar moeder nog niet eens twee jaar geleden was overleden.

Ashley perste haar lippen op elkaar en ademde uit. Ze had te veel aan haar hoofd om zich druk te maken over Elaine. In ieder geval tot de vierde juli. Haar vader was trouwens echt niet geïnteresseerd in die vrouw, toch? Ze was te stil, althans voor zover Ashley begrepen had.

Nee, de gedachte aan Elaine kon niet de reden zijn van het knagende gevoel waar Ashley last van had. De laatste tijd voelde ze zich nogal ongedurig − hun picknick bij het meer was al over een paar dagen en Dayne had nog steeds niet gebeld. En afgaande op haar laatste gesprek met Katy had hij ook geen contact met haar opgenomen. Dat was eigenlijk de enige verklaring waarom ze zich de laatste tijd zo voelde.

Ze keek omhoog naar de lucht en probeerde zich door de uitgestrektheid ervan te ontspannen. God, waar is hij en hoe denkt hij erover? Hij wil ons ontmoeten; dat heeft hij tegen me gezegd. Maar waarom maakt hij zich zo druk om ons? Ons zal niets gebeuren, toch? En hoe zit het met Katy? Op deze manier bereiken we niets. We hebben Uw hulp nodig, alstublieft.

Zoals altijd, zeker als ze met Hem sprak, voelde ze de troostende aanwezigheid van God. Maar nu was er nog iets anders. Niet zozeer een hoorbaar antwoord of zelfs een Bijbelcitaat dat haar te binnen schoot, maar meer een besef. Alsof God haar probeerde te waarschuwen voor iets wat ze diep vanbinnen al wist. Het besef dat Dayne haar niet zou bellen en dat hij niet naar Bloomington zou komen.

Alles waar Ashley de afgelopen paar dagen op had gehoopt, zou niet uitkomen.