5

Dayne had de hele nacht nagedacht over een manier om Katy buiten de schijnwerpers te houden. Hij dacht er ’s ochtends nog steeds aan toen zijn advocaat Joe Morris in een gehuurde zwarte auto kwam voorrijden. Dayne had een donker pak aan, een helderwit overhemd en een traditionele das. Dit was niet het soort kleding dat hij normaal gesproken droeg – fotografen zouden er daardoor nog meer op uit zijn om een foto van hem te maken. Misschien betekende het dat er meer aandacht naar hem uitging en minder naar Katy. Dat hoopte hij althans.

Hij liep zijn huis uit en hoorde de fotografen al. Zes van hen stonden op het trottoir, gewapend met een camera die op hem was gericht. De enige paparazzi die niet hadden besloten om in de rij te gaan staan bij de rechtbank, maar ervoor hadden gekozen foto’s van hem te maken terwijl hij uit zijn huis in Malibu kwam. Ze vuurden allerlei vragen op hem af.

‘Gaat die vrouw vandaag getuigen of morgen?’

‘Is ze bij jou in huis, Dayne?’

‘Dayne, om wie gaat het? Hoe heet ze? Hoelang gaan jullie al met elkaar uit?’

Hij negeerde hen allemaal en nam snel plaats in de wachtende auto.

Joe grijnsde naar hem. ‘Ik hoop dat je popcorn bij je hebt. Ik heb begrepen dat het een heel circus is bij de rechtbank.’ Hij wees naar de bekerhouder naast de passagiersstoel. ‘Ik ben even bij Starbucks langs geweest. Voor jou heb ik je lievelingsdrankje, een grote extra sterke vanille-latte.’

Dayne deed zijn veiligheidsgordel om. ‘Een dubbele?’ Hij keek over zijn schouder naar de paparazzi, die zich naar hun auto’s haastten omdat ze hem wilden volgen. ‘Het is niet bepaald zo dat ik vanochtend extra sterke koffie nodig heb om me opgefokt te voelen.’ Hij pakte de beker en blies op de stoom. ‘Als ik echt ga stuiteren en aan het plafond blijf kleven, mag jij me losmaken.’

‘Je zegt het maar.’ Joe had één hand op het stuur. Hij reed naar de Pacific Coast Highway en keek vervolgens in zijn achteruitkijkspiegel. ‘Nou, nou.’ Hij klakte met zijn tong. ‘Ze ruiken bloed, geloof ik.’

Achter hen klonk het geluid van piepende banden.

Dayne draaide zich niet om. ‘Daar heb je helemaal gelijk in.’ Hij voelde dat de warmte van de koffie zich door zijn lichaam verspreidde. ‘Het is niets bijzonders. Ik ben eraan gewend. Probeer ze gewoon te negeren.’

Joe sperde zijn ogen nog wat verder open. Hij wist geen gevat antwoord te bedenken, alsof hij er nog nooit bij stil had gestaan. Dayne maakte dit iedere dag mee – niet alleen vlak voor een grote rechtszaak.

De advocaat deed er verder het zwijgen toe en richtte zijn aandacht volledig op de weg. Hij manoeuvreerde de auto handig door het ochtendverkeer naar het gerechtsgebouw. Het vergrijp had buiten de jurisdictie van Los Angeles plaatsgevonden, maar al in een vroeg stadium waren de beide advocaten en een rechter overeengekomen dat het proces beter in Los Angeles kon worden afgehandeld. Al was het alleen al omdat de gerechtsgebouwen in Los Angeles beter berekend waren op de grote media-aandacht.

‘Ben je zenuwachtig?’ Joe pakte zijn koffie met één hand op. Hij nam snel een slok en zette de beker weer terug in de houder.

‘Nee.’ Daynes antwoord klonk vastberaden, vol zelfvertrouwen. ‘Ik denk dat de veroordeling een makkie is.’

‘Ja.’ Joe keek hem even aan. ‘Ik bedoel vanwege Katy Hart. Je lijkt nogal afwezig.’

Dayne zuchtte. Was hij zo makkelijk te doorgronden? Hij ging verzitten zodat hij zijn advocaat beter kon aankijken. ‘Ik zit een beetje over haar in.’ Dayne had zijn advocaat niets verteld over zijn diepere gevoelens voor Katy en een paar minuten lang vroeg hij zich af of hij dat beter wel kon doen. Bij Joe was die informatie veilig – hij zou niet met de pers praten. En als hij het wist, dan zou hij zich misschien nog meer inzetten om Katy te beschermen. En trouwens, nu de fotografen die foto’s hadden, had het geen zin om de waarheid achter te houden. ‘Hé, Joe, even over Katy.’

‘Ik weet het. Je wilt dat ze wordt beschermd tegen de pers.’ Hij knikte even. ‘Daar is Luke Baxter mee bezig.’

Zijn broer. Dayne had de neiging om te gaan lachen. Hoe kon dit toch allemaal gebeuren? ‘Prima, maar ik wil je nog iets vertellen.’

Joe keek hem aandachtiger aan en zijn blik maakte duidelijk dat het waarschijnlijk niet het juiste moment was voor verrassingen. ‘Vertel!’

‘Katy en ik…’ Dayne keek recht voor zich uit. Hij zweeg, zocht naar woorden. Uiteindelijk lachte hij kort. ‘Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Ik ben helemaal weg van haar, Joe. Ik ben verliefd. En niet zo’n beetje ook.’ Hij hoorde de verbazing in zijn eigen stem. Hij was tegen niemand zo openhartig geweest, alleen tegen John Baxter. ‘Sinds we elkaar hebben ontmoet, heb ik het al flink te pakken.’ Hij was niet meer te stoppen. Het leek of alle sluizen opengingen. ‘Een paar fotografen hebben ons gisteravond op het strand betrapt. Het was gewoon een korte zoen, maar het is vastgelegd.’

Joe floot even. ‘Dat zal binnen een week in elk roddelblad staan.’

‘Ik weet het.’ Dayne trok een gezicht om Joe duidelijk te maken met welk dilemma hij zat. ‘Daarom heb ik jouw hulp nodig. Die van jou en van Luke – we moeten er alles aan doen om haar buiten de schijnwerpers te houden.’

‘Maar als jullie iets met elkaar hebben, dan zal dat toch een dezer dagen…’

‘Dat hebben we niet.’ Daynes antwoord kwam snel. ‘Ze leidt een christelijke theatergroep voor kinderen. We wonen en werken in totaal verschillende werelden.’

Joe had zijn wenkbrauwen opgetrokken, zijn ogen stonden verwonderd. Hij keek Dayne strak aan. ‘Je zei toch dat je van haar houdt?’

Dayne had de tegenstrijdigheid ervan in geen weken zo sterk gevoeld. ‘Dat is ook zo.’ Hij keek weer recht voor zich uit. ‘Het is iets waar we samen uit moeten komen.’

‘Dat lijkt me wel, ja.’ Joe dacht even na. ‘En dat willen jullie doen zonder dat alle ogen van de paparazzi op jullie zijn gericht, bedoel je dat?’

‘Precies.’

‘Oké, geen probleem. We pakken het heel simpel aan. Wat Luke en mij betreft, wij zullen persconferenties geven, en er alles aan doen om hun te voorzien van allerlei onzinverhalen.’ Joe aarzelde. ‘Ik wil dat je voor de lunch een lijstje maakt met informatie die ik de pers kan geven: haar naam, leeftijd en wat dingen over haar achtergrond. Daar zullen ze dan hopelijk een tijdje druk mee zijn.’

Dat was precies waar Dayne al aan had gedacht. ‘Doe ik, je krijgt het nog voor de lunch.’ De bijzonderheden zouden heel algemeen zijn, maar het was een goede strategie. Je liet de media in de waan dat ze heel wat te horen kregen, hoewel ze veel meer zouden achterhalen als ze zelf op zoek gingen. ‘Ik denk dat dit plan wel zal werken… het hun gewoon makkelijk maken.’

‘Je snapt het helemaal, Dayne.’ Joe was een snelle denker, een man die met tien dingen tegelijk bezig was. Door zijn stelligheid voelde de situatie met Katy wat minder gecompliceerd aan.

Dayne leunde achterover op zijn stoel en voelde dat hij zich ontspande. Joe zou het regelen. Hij was tenslotte zijn advocaat. Hij hoefde Daynes privéleven niet te begrijpen of de beslissingen die hij nam. Hij werd betaald om alles af te handelen waar Dayne mee kwam.

De rest van de rit vertelde Joe over een rechtszaak in New York die veel publiciteit kreeg: een vroegere Hollywoodster die werd beschuldigd van de moord op zijn vrouw.

Dayne luisterde niet echt. Hij maakte zich met de minuut meer zorgen. Stel dat het niet werkte als ze de pers van informatie voorzagen? Stel dat de roddelbladen toch gingen spitten en alles over Katy’s leven op straat kwam te liggen?

Joe had het over de geldboete en de gevangenisstraf, het feit dat de voormalige Hollywoodster misschien levenslang zou krijgen.

Dayne knikte op de juiste momenten, maar hij bleef maar denken aan de merkwaardige wendingen die zijn leven had genomen. Hij had lange gesprekken met John Baxter, vertelde hem over zijn gevoelens voor Katy Hart, over de druk van de paparazzi en over de mogelijkheid om zijn broer en zussen te leren kennen. Als hij aan John dacht, dan was dat zoals een zoon aan zijn vader denkt. Maar bestond de band die ze hadden en de band met Katy misschien alleen maar in zijn fantasie? Zou er ooit een dag komen waarop hij John Baxter kon bellen om de woorden te zeggen zoals hij ze diep vanbinnen voelde? ‘Hoi, pap… met mij, Dayne.’ En dat was nog maar een fractie van alles wat aan hem vrat.

Hij moest niet alleen al het mogelijke doen om de aandacht van Katy af te leiden, maar tijdens het proces zou hij naast zijn broer zitten, naast Luke Baxter. De mensen op het advocatenkantoor hadden gelijk. De gelijkenis tussen Luke en hem was buitengewoon groot. Als de persmuskieten hun ogen goed de kost gaven, dan zouden ze op zijn minst gekscherend opmerken dat Dayne en zijn juridisch assistent op elkaar leken.

Het kwam allemaal over als een onwaarschijnlijke plot van een film en in combinatie met de extra sterke koffie bonsde zijn hart toen ze aankwamen bij het gerechtsgebouw. Aan beide kanten van de weg stonden grote groepen toeschouwers en bij de ingang van het gebouw was een zwerm reportagewagens te zien met drie meter hoge antennes. Om de paar meter stond een politieagent om de menigte in bedwang te houden.

Joe vatte de situatie samen. ‘Luke Baxter brengt Katy via de achterdeur naar binnen. Als het goed is, zijn ze daar inmiddels.’ Hij keek Dayne aan. ‘Jij kunt zelf bepalen waar je naar binnen gaat, maar ik heb van de politie toestemming om aan de voorkant te parkeren.’

‘Prima, zo doen we het.’ Dayne keek naar alle verslaggevers aan beide kanten van het brede trottoir. ‘We doen er alles aan om de aandacht op mij te richten.’ Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij was er klaar voor, wat hij ook over zich heen zou krijgen. ‘Het is mijn rechtszaak, mijn probleem. Die idioot zou iedereen die haar in de weg stond, hebben vermoord om bij mij te kunnen komen. Dit heeft helemaal niets met Katy Hart te maken.’

Joe reed de auto zo dicht mogelijk naar de trottoirband toe. Er kwam een agent naar hen toe en Joe deed het raampje omlaag. ‘Ik heb Dayne Matthews bij me in de auto.’

De agent tuurde naar binnen en knikte naar Dayne. ‘Sorry voor die heksenketel hier.’

‘Geen probleem.’ Dayne grinnikte. Het was tijd om ertegenaan te gaan. ‘Bedankt dat u een plekje voor ons hebt vrijgehouden.’

‘Ik ben blij dat ik u kan helpen.’ De agent boog zich naar het raam toe. Hij had een notitieboekje en een pen in zijn hand. ‘Ik vind het vreselijk om dit te vragen, maar kan ik van u een handtekening krijgen voor mijn vrouw?’ Er verscheen een schaapachtige uitdrukking op zijn eerst zo ernstige gezicht. ‘Ze heet Kathy, met een K.’

‘Tuurlijk.’ Dayne stak zijn hand uit, voor Joe langs, zette zijn handtekening en gaf het notitieboekje weer terug. ‘O, ja’ – hij schonk de man zijn beroemde filmsterrenglimlach – ‘we hebben misschien hulp nodig om een van de getuigen later vandaag naar buiten te krijgen.’ Hij knikte naar Joe. ‘Is het goed als mijn advocaat na de lunch contact met u opneemt? Misschien kunnen we iets regelen?’

‘Natuurlijk, meneer Matthews.’ De agent ging rechtop staan en de gezaghebbende blik was weer terug. ‘Ik hoor het graag van u.’ Hij zette een paar passen naar achteren en gebaarde dat Joe de auto kon parkeren.

Joe knipoogde naar Dayne. ‘Handige zet.’

Meteen nadat Joe de motor had uitgezet, stapten ze uit en liepen naar het trottoir – Joe ging voorop. Net als bij de getuigenverklaringen in januari probeerde Joe met een uitgestoken arm voor en naast zich het publiek op afstand te houden; zijn gezicht stond bars. Zijn beroemde cliënt en hij namen de zaak van de messentrekkende fan heel serieus.

Een reporter van de televisiezender CBS ging voor hen lopen. ‘Dayne, hoe denk je dat het proces afloopt?’

Op hetzelfde moment maakte een vrouw met een microfoon van CNN zich los uit de menigte. ‘Vind je dat de mensen te geobsedeerd zijn door beroemdheden en wat gaat Hollywood eraan doen?’

Joe gebaarde en riep: ‘Ik heb een mededeling!’

Er waren zeker honderd camera’s op Dayne gericht en ze bleven stuk voor stuk foto’s nemen. Voor de rest verstomde het publiek.

Joe zette zijn handen aan zijn mond om verstaanbaar te zijn. ‘Ik ben de advocaat van Dayne Matthews. Hij is in dit proces een getuige en kan daarom nog niet worden geïnterviewd. Later vandaag zal ik de pers te woord staan op de trap van het gerechtsgebouw. Als er dan al een uitspraak is, zal Dayne daarbij zijn en uw vragen beantwoorden.’ Er kwamen meteen reacties van de toeschouwers, maar die kapte hij af. ‘Dank u.’

Dayne was onder de indruk. Terwijl ze de trap opliepen, boog hij zich naar Joe toe. ‘En dat was ook een handige zet.’

Joe grijnsde naar hem. ‘Daarom betaal je me ook zo veel geld.’

Dayne keek achterom toen ze door de dubbele deur naar binnen gingen. De mensen van de pers pakten hun spullen bij elkaar en haastten zich achter hen aan. De situatie begon nijpend te worden. Het was al heel wat om door een persmenigte naar het gerechtsgebouw te lopen; Katy had dat allemaal op afstand kunnen houden. Maar als ze eenmaal in de rechtszaal waren, zou de pers elke beschikbare plek in beslag nemen. Dan was het een kwestie van tijd voordat Katy’s identiteit algemeen bekend werd.

Hij slikte en sprak in stilte een gebed uit dat Katy ontzien zou worden en dat er – zelfs met zijn bloedeigen broer aan zijn zijde – in ieder geval één geheim zou zijn dat de paparazzi nooit zouden achterhalen.