24

In het schemerlicht was de lucht in Los Angeles die donderdag de week erna getooid met roze en lichtblauwe strepen. Gekleed in kaki shorts, een wit T-shirt en zware wandelschoenen klom Dayne een paar stappen verder, waarna hij zijn voeten stevig neerplantte op het smalle pad dat vanaf de San Fernando Valley omhoog kronkelde door de steile kammen van de Santa Monica Mountains.

Hij veegde een dun laagje zweet en wat gruis van zijn voorhoofd. ‘Ellie,’ – hij stak zijn hand uit naar de mooie blonde vrouw, een paar passen achter hem – ‘ik kan dit niet.’

Haar kleding leek op die van hem: hetzelfde soort schoenen, shorts en een T-shirt. Maar zij had een strooien hoed op en sjouwde een rugzak met zich mee. ‘Dat weet ik.’ Er welden tranen op in haar ogen en ze aarzelde. Ze liet weifelend haar hand in die van hem glijden en samen staarden ze naar het weidse uitzicht. Haar stem klonk zacht, vol verdriet. ‘Ik ook niet.’

Dayne keek naar de bodem van de vallei beneden hen, de stad strekte zich als een kleurig tapijt voor hen uit, levendig en vol beweging, een schril contrast met de stilte van de bergen. Hij knarsetandde. ‘Ik kan er niet meer tegen om te doen alsof.’ Hij draaide zich naar haar toe en langzaam – terwijl het avondbriesje zachtjes om hen heen floot – trok hij haar tegen zich aan.

Hij keek haar onderzoekend aan en zijn ademhaling ging sneller. ‘Terwijl het enige wat ik wil…’ De sfeer tussen hen veranderde en hij ging helemaal op in haar ogen.

‘Maar.’ Ze legde een hand rond zijn middel; met haar andere hand ging ze naar zijn gezicht. Er klonk een zweempje paniek door in haar stem, het besef dat, wat ze ook zou zeggen, het te laat was om zichzelf een halt toe te roepen. ‘Het kan niet, je houdt van haar. Dat denkt iedereen.’

‘Nee, Ellie.’ Hij legde zijn handen op haar schouders en vervolgens tegen haar onderrug. Hij zocht haar lippen en kuste haar, het soort kus dat bedoeld was om haar hart voor hem open te stellen. Hij maakte zich iets los uit hun omhelzing, zodat hij haar ogen weer kon zien. ‘Ik hou van je.’

Ze slaakte een lichte kreet, maar er klonk hartstocht in door, verlangen, haar weerstand begon te breken.

Voordat ze iets kon zeggen, kuste hij haar opnieuw. Dit keer was de kus lang en vol overgave, de hartstocht tussen hen nam toe, totdat een meter of vijftig onder hen, van de plek waar de weg overging in het smalle pad, opeens het doordringende geluid van piepende banden klonk.

Door het geluid maakten ze zich met een ruk los uit hun omhelzing. Dayne tuurde, met zijn lippen van elkaar, het pad af. ‘Wat heeft dat −?’

‘Zij is het.’ Ellie zette een paar passen naar achteren, ze ademde zwaar. ‘Waar kunnen we naartoe?’

Op korte afstand van hen klonk een bulderende stem. ‘Stop! Het staat erop!’ De regisseur klapte in zijn handen. ‘Dat was perfect! Prachtig!’ Hij stampte de heuvel af naar de plek tussen Dayne en Randi Wells in. Hij sloeg hen allebei tegelijkertijd op de rug, zijn gezicht was één grote grijns. ‘Het licht, die passie, die kus. De mensen zullen het nog jaren over die scène hebben.’

Daynes wangen voelden warm aan. Ooit was het opnemen van dergelijke scènes geen enkel probleem voor hem geweest. Niets nieuws onder de zon. Maar nu had hij zijn vraagtekens. Wat zou zijn vriend, de zendeling Bob Asher, vinden van de liefdesscènes in deze film waarin hij voorkwam? Nee, het ging nergens te ver. Maar toch…

‘O, echt waar?’ Randi keek de regisseur quasi teleurgesteld aan. ‘Je bedoelt dat het niet nog zeker tien keer over moet?’ Ze streek met haar knokkels over Daynes wang. ‘Ik hoopte eigenlijk zo’n beetje dat een van ons er een potje van zou maken.’

‘Zo zie ik het graag, Randi.’ De regisseur knipoogde naar haar. ‘Maak je geen zorgen. Er komen er nog heel wat aan.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik bedoel, jullie samen, de vonken spatten er vanaf.’ Hij sloeg Dayne nog een keer op de rug toen hij wegliep. ‘We zijn op de goede weg, jongens,’ zei hij tegen de meer dan twintig cameramannen en mensen van de filmcrew die bijeenstonden op de heuvel. Zijn stem was sinds de opnames waren begonnen nog niet zo opgewekt geweest. Hij wreef zijn handpalmen samen terwijl hij terugliep naar zijn assistent. ‘Dit wordt een groot succes. Dat voel ik gewoon.’

Nadat hij buiten gehoorsafstand was, ging Randi dichter bij Dayne staan. Ze liet haar kin zakken en keek naar hem omhoog met de gemaakt-flirterige blik waar Amerika zo van hield. ‘Zal ik je eens wat zeggen?’

Hij sloeg zijn armen over elkaar, om de ruimte tussen hen niet te klein te maken, en glimlachte collegiaal naar haar. Het was makkelijk om met Randi te werken. Ze was geen verleidster, zoals andere actrices. Ze waren nu al een aantal dagen aan het filmen en tot dusverre had ze zijn wens gerespecteerd om hun relatie vriendschappelijk te houden. Maar soms wond ze er geen doekjes om. Hij had het gevoel dat dit een van die momenten was. ‘Nou?’

Ze hield haar hoofd schuin, keek hem recht in de ogen, net als een paar minuten geleden toen de camera’s draaiden. ‘Niemand in Hollywood zoent zo goed als jij, Dayne.’ Ze kneep zachtjes in zijn wang. ‘Met of zonder die Bijbel van je.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Dat maakt het werken er voor mij alleen maar makkelijker op.’

Voordat hij kon reageren, grijnsde ze naar hem, waarna ze zich omdraaide en naar de regisseur liep. Haar verende tred en de manier waarop haar haar bewoog, waren de dingen waar zo ze beroemd om was.

Hij keek haar na en richtte zijn blik vervolgens weer op de bodem van de vallei. Hij liet het compliment gelaten tot zich doordringen. De vroegere Dayne zou er zelfvoldaan om zijn geweest, blij dat een beroemde actrice zo over hem dacht. Maar nu voelde hij zich vies en goedkoop; het was allemaal zo onecht om op het witte doek te doen alsof je van iemand hield.

De regisseur stond iets hoger op de heuvel en vroeg met een wuivend gebaar om de aandacht van alle aanwezigen. ‘Luister even, we moeten voor zonsondergang nog één scène opnemen. Aan de slag, mensen. Op je plaats!’ Hij wees naar een paar assistenten, die onmiddellijk in actie kwamen. ‘Vooruit maar. Dan hebben we dat maar gehad.’

Het uur dat volgde ging snel voorbij; bijna alles voldeed aan de hoge eisen van de regisseur en de opnames hoefden maar een paar keer te worden onderbroken. ‘Verbazingwekkend.’ Hij zette zijn bril af en zwaaide ermee naar de groep mensen. ‘Jullie zijn allemaal even verbazingwekkend.’

Het was een soort roes waarin je zat, nam Dayne aan. Het was zo’n dag dat alles wat hij tijdens het acteren deed een mengeling van professionaliteit en concentratie was. Hij wist wel waarom het gebeurde. Hij moest zijn energie tenslotte ergens in stoppen.

De concentratie kwam door zijn opgekropte gevoelens. Hij verlangde naar Katy Hart, maar er was niets wat hij daaraan kon veranderen. Zolang hij films bleef maken – en daar was hij toe verplicht – zou zijn roem toenemen en de dingen in zijn leven die hun relatie onmogelijk maakten zouden alleen maar heftiger worden.

En dat was nog niet alles. Het telefoongesprek met Ashley Baxter Blake was ook constant in zijn gedachten – dag in, dag uit. Er was een week versteken sinds ze elkaar hadden gesproken en hij was nog niets verder gekomen met het nemen van een beslissing. De vierde juli in Bloomington klonk beter dan de Bahama’s, maar wat had het voor zin? Nu de paparazzi al speurden naar informatie over zijn adoptie gaf hij hun alleen maar de vrijheid om te gaan spitten in het leven van de Baxters.

Hij liep naar de tafel met eten en dronk een bekertje water leeg.

‘Hoi.’ Randi kwam naast hem staan en deed hetzelfde. Haar blik was plagerig terwijl ze met haar ellebogen tegen zijn ribben porde. ‘Je neemt me die opmerkingen over dat zoenen toch niet kwalijk, hè?’ Ze sloeg even haar arm om hem heen en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. ‘Ik vond het geweldig om de afgelopen twee weken met je op te rekken.’ Haar flirterige blik maakte plaats voor oprechtheid. ‘En dat meen ik.’

‘Dank je.’ Hij sloeg ook zijn arm even om haar heen en maakte aanstalten om nog wat water te pakken. ‘Dat zit wel goed.’

‘Mooi.’ Ze nam een paar slokjes water en keek hem van opzij aan. ‘Heb je de laatste tijd nog iets gehoord van Miss Indiana?’

‘Nee.’ Hij kneep zijn bekertje in elkaar en gooide het in de dichtstbijzijnde afvalbak. Hij miste haar zo dat het bijna lichamelijk pijn deed. ‘We hebben nog heel wat te bespreken.’

Randi knikte nadenkend. Ze gebaarde naar de filmcrew en het handjevol paparazzi dat toestemming had gekregen om aanwezig te zijn bij de opnames. ‘Over dit allemaal, bedoel je?’

Zijn korte lach klonk bijna bitter. ‘Ja. Daar heeft ze grote moeite mee.’

‘Wij allemaal.’ Randi leunde tegen de tafel. ‘De bladen zijn ermee begonnen om tweedracht te zaaien tussen mijn man en mij en dat blijven ze doen tot wij met de witte vlag gaan wapperen en onze scheiding bekendmaken. Het lijkt wel of ze ons allemaal precies daar krijgen waar ze dat willen.’ Ze hield haar hoofd schuin en de wind speelde met haar haar. ‘En meteen daarna zijn ze op ons uitgekeken.’

Voordat Dayne kon reageren, maakte de regisseur zich los uit het groepje mensen van de crew en kwam naar hen toe. ‘Ik heb goed nieuws voor jullie.’ Hij had een potlood achter zijn oor gestoken, dat was zijn handelsmerk. ‘We moeten de komende dagen wat technische opnames maken voor al het achtergrondgedoe.’ Hij grinnikte. ‘Jullie tweeën zijn tot dinsdag vrij.’

‘Hè, bah.’ Ze gaf Dayne opnieuw een por tegen zijn ribben en grijnsde naar hem. ‘Ik keek nog wel zo uit naar weer een dag vol filmzoenen.’

‘Je bent een slecht mens, Randi.’ De regisseur zwaaide met zijn vinger naar haar, zijn ogen fonkelden. ‘Daarom werk ik ook zo graag met jou.’ Hij knipoogde naar Dayne. ‘Misschien kunnen jullie samen iets afspreken en repeteren.’

‘Helemaal mee eens.’ Randi trok haar wenkbrauwen op naar Dayne, maar de veelbetekenende blik in haar ogen verdween al snel. ‘Grapje.’ Ze keek naar de regisseur. ‘Dayne is tegenwoordig heel braaf.’ Ze leunde tegen hem aan en kuste zijn wang. Ze leek oprechter dan eerder die dag. ‘En daar is niets mis mee.’

‘Ik moet alle verloren tijd inhalen.’ Dayne zei het op luchtige toon. Randi deed haar best om hem te begrijpen, zijn pas gevonden geloof, zijn gebrek aan interesse om te innig met haar te zijn. Hij moest haar het voordeel van de twijfel geven.

Aan het gesprek kwam een eind en een half uur later pakten ze hun spullen. Dayne was in zijn eigen auto gekomen, hij wilde de trailers en studiowagens uit de weg gaan. Hij nam de kortere route via Calabasas, de Ventura Freeway en uiteindelijk door Malibu Canyon.

Hij merkte dat hij zich voortdurend hetzelfde afvroeg. Waar was Katy vanavond en wat was ze aan het doen? Hoe voelde ze zich? Maakte ze plannen om door te gaan met haar leven of voelde ze zich ellendig zonder hem? Zoals híj zich ellendig voelde zonder haar. En de Baxters? Hij had zijn vader een paar dagen geleden aan de lijn gehad en ze hadden geen van beiden Daynes gesprek met Ashley ter sprake gebracht. Hield dat in dat Ashley het hem niet had verteld? Of dat de hele familie het erbij liet zitten, dat ze Dayne afstand lieten bewaren als hij dat echt zo graag wilde?

Hij drukte op een knop op het dashboard en het schuifdak van zijn auto gleed open. De frisse lucht golfde de auto binnen. Hij leunde achterover tegen zijn stoel en keek naar de kronkelende weg voor hem. Hij kende Malibu Canyon beter dan welke weg ook bij Los Angeles, elk recht stuk, elke bocht, elke rotsachtige uitstulping – waar het water elke keer als het regende van de heuvel op het asfalt stroomde en de weg een paar dagen was afgesloten. Het ravijn was diep en smal en aan de overkant waren de bergen nog ongerept.

Dit deel van de weg was een van zijn lievelingsstukken, een geweldige plek om na te denken, een plek waar de paparazzi niet de moeite namen om hem te achtervolgen, door alle nauwe doorgangen en scherpe bochten. Het was altijd een geweldige plek om alles op een rijtje te zetten, prioriteiten te bepalen, om na te denken over de keuzes in het leven.

Maar vanavond… vanavond had Dayne alleen vragen. Hij nam een pakje kauwgom van het dashboard, haalde er een uit de wikkel en stopte hem in zijn mond. Er was niemand te bekennen bij het ravijn en hij schoot sneller op dan anders. God, ik weet de antwoorden niet. Elke dag heb ik de neiging om in het vliegtuig te stappen en dit allemaal achter me te laten. Wilt U me duidelijk maken, als het de bedoeling is dat ik Katy en de Baxters laat gaan, hoe ik daar dan met heel mijn hart achter kan staan?

Hij wachtte af, had behoefte aan de zachte stem, de lichte tinteling diep vanbinnen, de verzekering dat God hem zou helpen om alles op te lossen. Op dat moment kwam zijn mobiel tot leven op zijn handsfree op het dashboard. Hij nam op. ‘Hallo?’

‘Dayne, met Bob.’ De verbinding was goed, ongebruikelijk voor Malibu Canyon. ‘Hoe is het met je?’

Zijn vriend Bob Asher, de zendeling. Die hem langer dan wie ooit kende. Die hem naar Jezus had geleid tijdens een openluchtdienst in Mexico-Stad, een paar maanden geleden. ‘Je timing is verbazingwekkend, maat.’

‘Mooi.’ Bob grinnikte. ‘Ik kon je maar niet uit mijn hoofd zetten. Of ik moest je bellen, óf ik zou de hele nacht wakker liggen.’ Hij sprak op ontspannen toon. ‘Hoe is het?’

Dayne kreunde. ‘Mijn hart en mijn lichaam, die bevinden zich in twee verschillende tijdzones.’

‘Hmm.’ De verbinding bleef goed, zelfs in het midden van het ravijn. ‘Ik vroeg me al af hoe je het hoofd boven water hield. Op internet zag ik een paar van de tabloids. Katy Hart, ze is weer terug in Bloomington, toch?’

‘Ja.’ Dayne perste zijn lippen stijf op elkaar. Hij naderde een vrachtwagen en minderde snelheid. ‘We hebben vier dagen vrij en het enige wat ik wil, is het eerste het beste vliegtuig naar Indiana nemen.’ Er kwam een geluid over zijn lippen dat meer weg had van frustratie dan van een lach. ‘En dan? Alles waardoor we allebei onze eigen weg zijn gegaan, zal er nog steeds zijn.’

‘Klopt.’ De opgewektheid in Bobs stem verdween. ‘Zoiets dacht ik al, toen je me vertelde dat jullie bijna waren verongelukt. Zij heeft er geen trek in om paginagroot in de tabloids te verschijnen, toch?’

‘Inderdaad.’ Dayne hoorde dat er boosheid in zijn stem sloop. ‘En dat wil ik zelf ook niet. Dat past niet bij haar.’

‘En de Baxters?’

Dayne was in het deel van het ravijn waar het bijna onmogelijk was om mobiel te bellen, maar de verbinding was nog steeds luid en helder. ‘Ik heb met mijn vader gesproken en vervolgens belde een van mijn zussen. Ze wil dat ik met Onafhankelijkheidsdag naar Bloomington kom. Maar het enige waar ik aan kan denken, is dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn als ik dat doe. Alleen omdat we zo nieuwsgierig naar elkaar zijn en elkaar willen ontmoeten.’

Bob bleef even zwijgen. Toen hij weer sprak, was dat langzaam en weloverwogen. ‘Het is meer dan nieuwsgierigheid, Dayne.’

‘Ik weet het niet.’ Hij kauwde even op zijn kauwgom. ‘Waarom zeg je dat?’

‘Omdat’ – Bob was even stil – ‘je hem de laatste keer dat we elkaar spraken John noemde.’

Dayne fronste. Waar had Bob het over? Hij nam een bocht en zag het vertrouwde rechte stuk dat overging in de Pacific Coast Highway. ‘Hoe noemde ik hem nu dan?’

‘Je zei vader.’

Er begon Dayne iets te dagen. Zijn vriend had gelijk. Op die manier dacht hij tegenwoordig aan hem. Als hij terugdacht aan een gesprek met John Baxter, dan dacht hij aan hem als zijn vader, niet gewoon als iemand die een rol had gespeeld bij zijn geboorte. Zijn keel leek te worden dichtgeknepen. ‘Zie je wel?’ Hij forceerde een lach, maar alleen om te voorkomen dat hij zou gaan huilen. ‘Ik ben nog erger in de war dan ik dacht. Meer vragen dan antwoorden, hoe vaak ik ook bid.’

‘Oké, luister.’ Bob ademde hoorbaar uit. ‘Je hebt vier dagen vrij gekregen van je regisseur, toch?’

‘Ja.’ Dayne haalde zijn voet van het gaspedaal en sloeg linksaf naar de Pacific Coast Highway. Het was vanaf dit drukke kruispunt nog maar een paar kilometer naar zijn huis.

‘Matthews, je zwemt in het geld. Schud die paparazzi van je af en stap op het vliegtuig naar een of ander prachtig, verlaten strand. Morgen. Blijf twee dagen naar het water staren en maak een lijstje.’

‘Een lijstje?’ Dayne ging verzitten op zijn stoel, stond open voor de suggestie.

‘Ja. Een lijst van wat het allerbelangrijkst voor je is.’

‘Goed.’ Hij verbeeldde zich hoe hij twee dagen aan het strand verbleef om over alles na te denken. Hij begon het idee steeds fijner te vinden. ‘Dus ik probeer erachter te komen wat het allerbelangrijkste voor me is, en dan?’

Er klonk een lach door in Bobs stem. ‘Dan doe je de rest van je leven je best om dat voor elkaar te krijgen.’

Het plan had al snel vorm gekregen, maar Dayne was nog steeds geneigd om een andere gate te gaan nemen en aan boord te stappen van een vliegtuig naar het Midden-Westen in plaats van naar Mexico. Maar hij had een huis ten zuiden van Cancun weten te huren, een luxe huis met drie slaapkamers, ver weg van de toeristische gebieden.

Hij pakte een van zijn vermommingen voor zijn reis: een honkbalpetje met aan de achterkant verward, blond haar. Hij had dat als geintje van Kelly Parker gekregen en had het nog nooit gebruikt. Waarom zou hij ook? Meer dan twee dagen normaal leven zou hem dat niet opleveren. Maar als hij alleen wilde zijn, dan was nu het moment aangebroken om het op te zetten.

Samen met zijn versleten rugzak, bruine gezondheidssandalen en bovenmaats zonnebril slaagde hij erin om zich zonder te worden herkend over de internationale luchthaven te verplaatsen. Onderweg naar Cancun sliep hij voornamelijk; hij nam een taxi naar een supermarkt en ging vervolgens naar zijn gehuurde huis.

Hij zette alle levensmiddelen weg en op het moment dat hij buiten op het strand was, wist hij het. Bob Asher had gelijk. Dit was de juiste plek voor hem. Geen mobiel, geen enkele schakel met zijn leven in Hollywood. Alleen God en hij en zijn eigen paradijselijke stuk strand.

Hij droeg een ruimvallend mouwloos T-shirt en shorts en die eerste dag zat hij tot zonsondergang in een stoel en las in zijn bijbel. Psalm 119 en het belang van Gods woord, Zijn waarheid. Daarna las hij Matteüs hoofdstuk vijf tot zeven, de volledige bergrede. Met het zachte gekabbel van de branding op de achtergrond had hij opeens het gevoel alsof hij bij de bergrede aanwezig was, naar Jezus keek, naar Zijn indrukwekkende woorden luisterde.

Tot slot las hij in Prediker. Opnieuw voelde hij de band. Koning Salomo was een van de wijste mensen van die tijd. Misschien wel een van de wijste mensen ooit. En toch piekerde hij over het feit dat rijkdom, succes en de pracht en praal van het leven doelloos waren.

Dayne ging terug naar het huis, at heilbot met salade, en viel die nacht in een diepe slaap. Toen het licht werd – met een ongekend blauwe lucht – werd hij wakker met een doel voor ogen.

Het was tijd om de lijst te maken.

Hij ging op dezelfde plek op het strand zitten en legde zijn bijbel, notitieboekje, pen en een flesje water op een handdoek naast zich. Een uur lang staarde hij naar de zee. God, ik heb U zo nodig, Uw aanwezigheid, zodat ik weet wat mijn prioriteiten zijn. Zijn dat mijn carrière en mijn verplichtingen? Of de vrouw van wie ik hou? Wil ik acteur zijn, en dus publiek bezit, of een band met de Baxters?

Hoe langer hij bad, hoe meer hij Gods aanwezigheid binnen in zich voelde en hij merkte dat er diep in hem iets veranderde. Wat stelde dat nou helemaal voor, beroemd zijn?

Er gingen allerlei gebeurtenissen door hem heen, de kanten van het beroemd zijn waar hij eigenlijk niet bij wilde stilstaan. Een maand geleden had een van zijn collega-acteurs een avond doorgebracht met een bekende erfgename van een miljoenenfortuin. Ze bezochten de première van een film en wilden net vertrekken, waren net op weg naar de klaarstaande limousine, toen vijf gedaanten met een capuchon over het hoofd kwamen aanrennen en zakken bloem naar hen gooiden.

Tabloidfotografen – altijd aanwezig – legden het hele incident vast en later die weken stonden de foto’s in alle bladen. De politie die bij het evenement aanwezig was, kreeg de daders te pakken en maakte later bekend dat ze deel uitmaakten van een actiegroep die het gebruik in Hollywood van bont voor jassen en andere kleding aan de kaak wilde stellen.

De erfgename had niets met bont aangehad en Daynes collega had al helemaal geen dier omgebracht voor zijn jas. Toch hadden ze het zwaar te verduren gekregen. Telde je daar het incident met de stalker bij op, dat Dayne had meegemaakt, dan was de realiteit huiveringwekkend: beroemdheden liepen eigenlijk altijd gevaar, net als hun vrienden en partners.

Dat was de reden dat zo veel van zijn vrienden bodyguards inhuurden. Eén stel dat erg in de schijnwerpers stond – buren van Dayne – hadden twee kinderen en er was er een op komst. Terwijl de dag naderde waarop de vrouw was uitgerekend, huurde het paar extra bodyguards in. Dayne had de man er een keer naar gevraagd. ‘Zo te zien gaan jullie altijd op volle oorlogssterkte op pad.’

‘Weet je waarom?’

Dayne was er eigenlijk van overtuigd dat hij dat wist. ‘Je wilt niet dat er bloem over je heen gegooid wordt?’

‘Nee.’ De stem van zijn vriend had gespannen geklonken. ‘Dat kan ik nog wel hebben. Ik maak me zorgen over de kinderen.’

‘De kinderen?’

‘We worden bedreigd. Door verschillende mensen.’ De acteur zuchtte. ‘Kidnappers gaan ervan uit dat we miljoenen zullen betalen om onze kinderen terug te krijgen.’

Een ploeg bodyguards om te voorkomen dat de kinderen werden ontvoerd? Die gedachte maakte Dayne misselijk. ‘Daar had ik geen idee van.’

‘Ja, nou, het is echt zo. Die beveiliging van ons kost ons dit jaar zeker een miljoen.’

Dat was dus de realiteit? Dayne huiverde. In Malibu wonen, in Hollywood werken, de hele dag camera’s op je gericht en meer dan een miljoen uitgeven om met een groep bodyguards om je heen te leven?

In de uren die volgden, tijdens de lunch en ’s middags dacht Dayne na over zijn leven sinds zijn eerste grote film. Zijn impresario en de studio, de regisseurs voor wie hij werkte – ze zouden zonder uitzondering zeggen dat het belangrijk was om filmster te zijn, dat het hoog op zijn lijst hoorde te staan van dingen die ertoe deden.

Maar vervolgens zag hij voor zich hoe hij lang geleden ’s middags naast Katy had gezeten, bij het stadion van de universiteit van Indiana, met het gouden zonlicht dat op haar haar scheen. Ook al won hij een Oscar, dat zou in het niet vallen bij de manier waarop hij zich die dag in haar bijzijn had gevoeld, de manier waarop hij zich altijd voelde als ze samen waren.

Maar aan de andere kant: hij zou door zijn baan nooit, maar dan ook nooit haar leven op het spel willen zetten.

Dayne tuurde de zee af en zag twee dolfijnen boven het water uit komen; ze duwden zich hoog de lucht in en doken weer terug. De zon verdween langzaam achter het huis en het strand was voor een groot deel in schaduw gehuld – het contrast met de fonkelende oceaan was prachtig.

Opeens voelde Gods aanwezigheid om hem heen werkelijker aan dan het witte zand onder zijn voeten. Dat had Jezus ook gedaan, toch? Hij had zich teruggetrokken op een stille plek om te bidden, om na te denken.

Dayne greep zijn notitieboekje, sloeg het open en pakte zijn pen. Daarna, alsof er een vloedgolf van inspiratie in hem was losgekomen, alsof zijn vingers door God Zelf werden voortbewogen, begon hij te schrijven. Hij voelde zich helemaal rustig worden, kon scherper nadenken en alles beter overzien. Het maken van dat lijstje was helemaal niet zo moeilijk. Hier, op deze eenzame plek, was duidelijk wat het belangrijkst was. Het was eigenlijk voor hem net zo helder als het blauwgroene water bij Cancun.

Toen hij klaar was met zijn lijst, kwam er een intense vastberadenheid over hem en hij nam een besluit. Hij had geen hele dag in Cancun meer nodig. De lijst die hij had gemaakt vroeg om actie, om telefoontjes, hij moest definitieve beslissingen nemen en resoluut zijn. De komende dagen moest hij gesprekken voeren die zijn leven zouden veranderen, hoe moeilijk dat misschien ook zou zijn. Hij stond op en stopte het notitieboekje onder zijn arm. Hij had de lijst gemaakt die Bob hem had gevraagd te maken.

Nu was het moment aangebroken om de rest van zijn leven zijn best te doen om het allemaal voor elkaar te krijgen.