6

Katy bevond zich in een klein vertrek naast de rechtszaal. Luke Baxter zat aan de tafel, evenals een paar leden van het pleitteam van de eisende partij.

Luke legde haar uit dat ze kon kiezen waar ze wilde zitten tijdens het proces. ‘Dikwijls vraagt de rechter alle getuigen om de rechtszaal te verlaten vanwege de getuigenverklaring. Maar in jouw geval is er niets wat je nog niet weet. De politieagent gaat af op de verklaring die Dayne en jij hebben gegeven en’ – hij glimlachte – ‘uiteraard hebben Dayne en jij hetzelfde verhaal omdat jullie samen waren.’

Ze knikte. Ze probeerde te luisteren, maar iets aan Luke bracht haar in verwarring.

Zijn uitdrukking veranderde. ‘Maar je hoeft niet in de rechtszaal te blijven, Katy. Je kunt in dit vertrek wachten totdat je wordt opgeroepen en je kunt gaan als je daarmee klaar bent.’

‘Prima.’ Katy beet op haar lip. Wat was het nou? Luke was Ashleys broer en ze had hem vandaag voor het eerst ontmoet. Dus waarom kwam hij haar dan zo bekend voor? Het waren niet alleen zijn ogen en zijn gezicht maar ook zijn manier van doen. Katy probeerde haar aandacht bij de rechtszaak te houden. ‘Wat doet Dayne?’

‘Hij zal de meeste tijd in de rechtszaal zijn. Zijn aanwezigheid is belangrijk voor het team.’ Luke sprak op zakelijke toon tegen haar. ‘Die van jou ook, maar meer op de achtergrond.’

Katy fronste. Niet zo snel, wilde ze zeggen. ‘Moet ik nu al beslissen?’

‘Nee.’ Luke trok zijn das recht. Hij boog zich naar haar toe. ‘Alles goed met je? Ashley zei dat je nogal zenuwachtig was over alle drukte eromheen.’

‘Ja.’ Ze vroeg zich af hoeveel ze hem moest vertellen. ‘Er staat heel wat op het spel.’

‘Over een paar uur heb ik afgesproken met Joe Morris. We zullen ons best doen om de aandacht van jou af te leiden.’

‘Dank je.’

Er klonk een geluid bij de deur en ze draaiden zich om.

Joe Morris kwam naar binnen lopen met rode wangen. ‘Heftig.’

Achter hem liepen Dayne en twee politieagenten. Dayne keek Katy aan. Gedurende een fractie van een seconde bevonden ze zich niet in een bedompte kamer om te getuigen in een rechtszaak over een poging tot moord. Ze stonden niet op het punt om plaats te nemen in de getuigenbank onder het toeziend oog van al die persmensen. Ze waren gewoon twee mensen die werden overspoeld door een golf van emoties, een golf die voor geen van beiden te overzien was.

Ze glimlachte heel even naar hem. ‘Hoi.’

‘Hoi.’ Hij stapte naar binnen en liep naar haar toe. Hij legde zijn hand op haar schouder, een gebaar dat alleen maar kon worden uitgelegd als een steunbetuiging. ‘Gaat het?’ Hij zei het zo zacht dat alleen zij het kon horen.

‘Prima.’ Zijn aanraking gaf haar een prettige schok en ze verbaasde zich over dat gevoel. Dayne leefde in een absurde wereld, die grilliger was dan ze zich ooit had kunnen voorstellen. Wat er allemaal ook aan hem was veranderd, zij had niet het recht om zo veel om hem te geven. Niet nu het leek of ze allebei op een verschillende planeet woonden. In zijn wereld kon je in het openbaar geen enkel gesprek voeren of het werd voorpaginanieuws. ‘Ben je door de hoofdingang naar binnen gekomen?’

‘Ja.’

‘Het is één groot circus.’ Joe liep de tafel rond en ging naast Luke zitten.

Luke stond op en stak zijn hand uit naar Dayne. ‘Fijn je weer te zien.’

‘Bedankt dat je bent gekomen.’ De twee schudden elkaar de hand. ‘We kunnen alle hulp gebruiken.’

Katy keek naar hen en er viel haar weer iets op, iets waar ze niet goed de vinger op kon leggen. Wat het ook was, het gevoel was sterker nu ze Luke samen met Dayne zag. Of misschien was het de blik in Daynes ogen. Daarin was iets te lezen wat er voorheen niet was geweest. Een zachte, trieste glans, alsof hij een vriend begroette die hij al jaren niet meer had gezien − en niet zomaar een medewerker van zijn advocatenkantoor.

Na een paar minuten gebaarde Joe naar Luke. ‘Ik wil op de gang een paar minuten met je praten.’

De twee vertrokken en Dayne ging naast Katy zitten. Omdat de leden van het pleitteam aan het andere uiteinde van de tafel zaten, had ze bijna het gevoel alsof ze samen waren. Hij zag er geweldig uit, chiquer dan ze hem ooit had gezien. Opeens steeg het bloed haar naar de wangen. Ze keek naar haar eigen kleding. ‘Ik ben veel te eenvoudig gekleed.’

‘Nee.’ Dayne schudde zijn hoofd. Zijn blik vertelde dat hij van alles tegen haar wilde zeggen. ‘Je ziet er perfect uit.’

Ze wilde hem vertellen over Luke, dat hij zo wonderlijk vertrouwd overkwam, maar de hoofdaanklager, Tara Lawson, kwam binnen en ze gebaarde dat iedereen naar haar moest luisteren. Ze was eind veertig en had kort haar. Ze keek van Dayne naar Katy en vervolgens naar haar collega’s van het pleitteam aan het andere eind van de tafel. ‘Het is zover, Katy. Ik heb een plaatsje voor je vrijgehouden in de rechtszaal. Ik wil graag dat je er tijdens het hele proces bij blijft, als je dat niet erg vindt.’

Katy dacht snel na. ‘Ja. Prima.’

‘Mooi.’ Tara zweeg heel even. ‘Oké. Willen jullie allemaal met me meelopen?’

Katy’s hart sloeg een slag over. Ze had geen keus meer. Ze zou in de rechtszaal zijn omdat dat van haar verwacht werd.

Dayne stootte haar zachtjes aan en boog zich naar haar toe. ‘Het komt allemaal goed. Blijf bidden.’

Dat deed ze al, vanzelfsprekend. Ze had de hele tijd gebeden. Toch waren zijn woorden troostend voor haar. Hij was zo veranderd sinds ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Ongelooflijk dat hij nu degene was die haar eraan herinnerde om te bidden. Terwijl ze opstonden en het vertrek verlieten, voelde ze zich rustig worden.

Tara ging hen voor naar de lege rij stoelen die ze voor hen had vrijgehouden, direct achter de tafel waar zij en het pleitteam zouden zitten. De rust die ze net nog had gevoeld, verdween razendsnel. Katy’s hart bonsde zo hard dat ze zich afvroeg of de griffier het kon horen.

Tara keek Dayne en Katy aan. ‘Alles komt goed.’ Vervolgens liep ze met haar team naar voren.

Joe Morris begeleidde de anderen en hij zorgde ervoor dat Katy naast Luke Baxter kwam te zitten, met Dayne aan het andere eind van de rij. Het was nergens voor nodig om ervoor te zorgen dat de fotografen al op de eerste dag een leuk plaatje konden schieten. De media zagen Katy nu nog aan voor een van de juristen, en niet voor de vrouw over wie heel Hollywood meer wilde weten.

Pas toen Katy zat, keek ze de rechtszaal door. Ze was verbaasd over de hoeveelheid aanwezigen. Op elke beschikbare plaats waren mensen met camera’s. Tara had al uitgelegd dat iedere rechter in Californië zelf mocht beslissen om al dan niet camera’s toe te laten in de rechtszaal. De rechter in deze zaak – Henry P. Nguyen – had al eerder zaken behandeld die veel publiciteit hadden getrokken. Hij had een select persgezelschap toestemming gegeven om aanwezig te zijn en foto’s en filmopnames te maken. Maar hij had het recht om hen te laten vertrekken als ze de gang van zaken verstoorden.

Katy keek naar links en zag aan de zijkant van de zaal twee rijen van zes mensen. De jury, natuurlijk. De meesten keken naar Dayne. Tara Lawson had gezegd dat het een van de tactieken van de verdedigende partij was geweest om een jury te selecteren die niet in de ban van Dayne Matthews was. Het pleitteam had om dat idee moeten lachen. Katy kon nu zien waarom. Het leek wel of zeker de helft van hen stond te popelen om op te springen van hun stoel om Dayne om een handtekening te vragen.

Ze keek helemaal naar rechts en haar hart sloeg een slag over. Daar zat Margie Madden, aan een tafel bijna vooraan, aan de andere kant van Tara Lawson en haar team. Haar haar was korter en keurig gekamd – het was niet de wilde bos geelachtig haar die ze op de avond van de aanval had gehad. Maar haar kraalogen hadden een lege blik en waren strak op Dayne gericht. Ze gaf hem een kushandje en achter zich hoorde Katy de camera’s klikken, als een drom krekels op een zomerse avond in Bloomington.

Naast Margie zat een grijsharige man in pak, die haar arm stevig vasthield. Hij fluisterde iets in haar oor en het leek of ze hem iets toesnauwde. Ze richtte haar aandacht weer op Dayne, maar nu keek ze woest.

Katy gleed een paar centimeter omlaag op haar stoel. God, ik weet niet of ik dit wel aankan.

ik ben bij je. je staat niet alleen in deze strijd, dochter.

Die woorden – een fluistering in het diepst van haar ziel – overstemden alles. Er zou haar niets gebeuren omdat God bij haar was. Door dat simpele besef begon Katy’s hart trager te kloppen en kon ze alles in het juiste licht zien.

In het uur dat volgde, luisterde de rechter naar het inleidende betoog van Tara Lawson. ‘De verdedigende partij is van mening dat de verdachte, Margie Madden, geestesziek is en dat ze op de avond van de misdaad in kwestie ontoerekeningsvatbaar was.’ Ze had de zaal volledig in haar macht, alle ogen waren op haar gericht. ‘Maar wij zullen bewijzen dat mevrouw Madden heel goed wist wat ze deed en dat ze die avond van plan was een moord te plegen.’

Katy huiverde bij de gedachte.

De man met het grijze haar hield daarna zijn inleidende betoog. ‘Een psychische aandoening is een zorgwekkende ziekte. Ik ben van plan om u te bewijzen dat mijn cliënt door die aandoening zo heeft gehandeld en dat ze het meest gebaat is bij plaatsing in een inrichting, waar ze de juiste medicijnen krijgt en waar toezicht is. Ze is er niet bij gebaat als ze als crimineel wordt behandeld.’

Naast Katy raakte Luke Baxter haar arm even aan. ‘Hoe is het?’

‘Het gaat prima.’ Katy had een tijdlang haar adem ingehouden. ‘Het is heftig.’

‘Dit is nog maar het begin.’ Luke fronste. ‘Dit stelt nog niets voor.’

De politieagent die als eerste bij de plaats van het misdrijf was gearriveerd, ging naar de getuigenbank. Hij vertelde over de blik in Margies ogen en dat de vrouw die bij Dayne Matthews was sporen van messteken had op haar hals en arm.

‘Kunt u ons de naam noemen van de vrouw die bij Dayne Matthews was?’ Tara Lawson had eerder al uitgelegd dat ze dat feit wel meteen openbaar moest maken. Katy’s getuigenverklaring was doorslaggevend voor de zaak en haar identiteit moest vaststaan voordat ze in de getuigenbank kon plaatsnemen.

‘Ja.’ De agent keek de hoofdaanklager aan. ‘Ze heet Katy Hart.’ Er klonk druk gefluister achter in de rechtszaal toen de persmensen beseften wat er zojuist was gebeurd. Het raadsel was opgelost: de vrouw had een naam.

Katy deed haar uiterste best om niets te laten blijken. Ze wisten nu haar naam, maar ze hoefden niet te weten dat zij diegene was, nog niet.

Tara wachtte tot het tumult was bedaard. ‘Bent u van mening dat de verdachte, Margie Madden, de bedoeling had om Katy Hart te vermoorden?’

De agent weifelde geen moment. ‘Ja.’

‘Kunt u de jury uitleggen waarom u dat denkt?’

‘Vanaf het moment dat we op de plaats van de misdaad aankwamen’ – hij keek de rechtszaal in, naar Margie – ‘schreeuwde de verdachte bedreigingen naar mevrouw Hart.’

‘Wilt u alstublieft wat preciezer zijn? Wat schreeuwde de verdachte tegen mevrouw Hart?’

‘Ze dreigde haar te vermoorden, zei tegen haar dat ze de volgende keer geen tijd zou verspillen en niet zou rusten voordat zowel mevrouw Hart als meneer Matthews dood waren.’

De persmensen begonnen weer druk te fluisteren.

De rechter stak zijn hand op. ‘Stilte.’

De verslaggevers en fotografen zwegen meteen. Katy begreep wel waarom. De informatie die de getuige gaf, was te mooi. Het laatste wat ze wilden, was dat ze uit de rechtszaal werden gezet omdat ze te rumoerig waren.

Luke stak zijn hand uit en gaf een kneepje in Katy’s arm. ‘Volhouden, hoor.’

‘Dat lukt wel.’ Zonder haar hoofd te bewegen keek ze naar Dayne, een eindje verderop. Hij keek naar de politieagent in de getuigenbank en hield zich aan zijn belofte om de aandacht niet op Katy te vestigen, en zo veel mogelijk te voorkomen dat de media nu al te weten kwamen dat zij de vrouw was over wie het ging in de getuigenbank.

De getuigenverklaring werd technischer en de sfeer was minder beladen. Na de lunch werd de agent verder ondervraagd door de eisende partij, waarna de advocaat van de verdediging een uur lang verder ging met een kruisverhoor.

‘Klopt het,’ vroeg de man met het grijze haar, ‘dat u niet hebt gezien, geen enkele keer, dat de verdachte een mes in haar hand had?’

De politieagent leek van slag. ‘Natuurlijk zag ik geen mes in haar hand. Dat mes lag een paar meter verderop, waar Dayne Matthews −’

‘Alstublieft,’ hij stak zijn hand op, ‘ja of nee.’

‘Oké.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Nee. Ik heb niet gezien dat ze het mes in haar hand had.’

‘Dus u vertrouwt volledig op een verklaring die afkomstig is van getuigen. Klopt dat?’

De ondervraging kroop voorbij en Katy voelde dat ze zich ontspande. Ze had zich voor niets zo druk gemaakt – althans, tot nu toe. Dayne was de volgende op de lijst met getuigen van de eisende partij en zij was de derde. Daarvoor zouden ze vandaag nooit allemaal tijd hebben.

Uiteindelijk werd Dayne gevraagd plaats te nemen in de getuigenbank. De fotografen kwamen meteen in actie, hoewel ze zich betrekkelijk rustig hielden. Dayne liep langzaam naar voren, hij wierp geen enkele blik op Margie Madden.

Terwijl hij naar de getuigenbank liep, keek Katy naar zijn opvallende verschijning. Geen wonder dat heel Amerika gek op hem was.

De aanklager begon met de makkelijke vragen. Zijn naam, beroep, het feit dat hij overal en altijd werd achtervolgd door allerlei mensen, voornamelijk fans die hij niet kende.

‘Is het zo dat er soms fans zijn die zich een beetje extreem gedragen – die u volgen of dingen van u vragen waardoor u zich ongemakkelijk voelt?’ Tara stond op ongeveer een meter afstand van de getuigenbank. In elk woord klonk haar ervaring en zelfvertrouwen door.

‘Ja.’ Dayne knikte. ‘Soms is een fan te fanatiek.’

Tara draaide zich langzaam om en liep terug naar de tafel. Een van haar medewerkers overhandigde haar een document. ‘Klopt het dat u op een bepaald moment door de politie werd gewaarschuwd voor een fan die vermoedelijk in een gele Honda Civic reed?’

De advocaat met het grijze haar stond op. ‘Protest, edelachtbare.’ Hij gebaarde naar Dayne. ‘De aanklager beïnvloedt de getuigen.’

Tara hield het document omhoog. ‘De waarschuwing omvatte de kleur, het merk en het model van de auto die werd bestuurd door de fan in kwestie.’

Rechter Nguyen knikte. ‘Afgewezen.’ Hij keek naar Tara. ‘Wilt u het document aan de getuige laten zien?’

‘Akkoord.’ Tara maakte aanstalten om naar de getuigenbank te lopen en toen gebeurde het.

Margie Madden leek te beseffen wat er ging gebeuren: dat Dayne op het punt stond om tot in detail te beschrijven wat er die avond gebeurd was. En op dat moment moest ze ook hebben beseft dat, als Dayne zijn versie van het verhaal ging vertellen, de vrouw die die avond bij Dayne was geweest ook ging getuigen.

Ineens, zonder te beseffen wat er door haar hoofd ging, draaide Margie zich met een ruk om en keek paniekerig naar de toeschouwers en de persmensen. Haar advocaat probeerde haar aandacht te trekken, maar voordat hij dat kon doen, ontdekte Margie haar. Ze keek Katy strak aan. ‘Jij daar!’ Ze stond op en wees naar haar.

‘Stilte!’ Rechter Nguyen sloeg met zijn hamer op zijn tafel. ‘De verdediging moet de verdachte in toom houden.’

De advocaat van de verdedigende partij deed zijn best. Hij trok Margie aan haar mouw, maar ze trok zich los en nam vier enorme passen, Katy’s kant op. Achter in de rechtszaal klikten de camera’s in hoog tempo. Voordat twee gewapende agenten van de parketpolitie de vrouw konden vastpakken, wees ze weer naar Katy. Ze begon op angstaanjagende toon te schreeuwen: ‘Jij gaat eraan! Dayne is mijn man!’

Katy had de neiging om te rennen voor haar leven.

Luke Baxter legde een arm om haar schouder. ‘Je moet haar negeren, Katy. Ze kan je niets doen.’

De agenten pakten Margie vast en duwden haar armen op haar rug. Ze kreeg handboeien om en werd teruggeleid naar de tafel van de verdediging. De hele tijd keek ze over haar schouder naar Katy en stootte onverstaanbare klanken uit.

Voordat Katy het goed en wel besefte, veranderden de camera’s hun positie. Als de verslaggevers zich aan het begin van het proces al hadden afgevraagd wie ze was, dan hoefden ze nu niet meer te twijfelen. Zij was Katy Hart. Ze kon toch onmogelijk iemand anders zijn?

Katy voelde dat Dayne naar haar keek, voelde dat hij voor haar bad, dat hij haar dwong om sterk te zijn, om niet bang te zijn. Ze richtte haar aandacht op Luke. ‘Kijkt ze nog steeds naar me?’

‘Zit daar maar niet over in, Katy.’ Hij verstevigde zijn greep, beschermde haar en deed het voorkomen alsof ze in een diep gesprek gewikkeld waren.

‘Stop de camera’s.’ De rechter hamerde op zijn tafel in een wanhopige poging om de rust in de rechtszaal te laten weerkeren. ‘Ik wil dat alle mensen van de pers naar buiten gaan, zodat de orde hier kan worden hersteld.’

Er klonk gemopper van de kant van de pers, maar ze hadden geen keus. Ze begaven zich zonder uitzondering naar de deur.

Margie Madden schreeuwde de hele tijd tegen de agenten dat ze haar met rust moesten laten. Katy keek op en zag nog net dat ze zich probeerde los te wringen uit de armen van de gewapende agenten. Vervolgens schoten Margies ogen verwilderd door de zaal totdat ze Katy weer ontdekte. ‘Jij daar! Blijf uit de buurt van mijn man, slet die je bent! Blijf uit zijn buurt of je gaat eraan!’

In de getuigenbank had Dayne zijn kaken op elkaar geklemd en probeerde rustig te blijven. Maar Katy wist wat hij moest voelen. Hij kon Margie op dit moment waarschijnlijk wel wurgen. Dayne keek Katy recht in de ogen en vormde met zijn lippen het woord ‘Sorry’.

Ze kon niet reageren, maar ze probeerde hem met haar blik duidelijk te maken dat het niet zijn schuld was. Hij was helemaal nergens schuldig aan.

‘Je gaat eraan,’ beet Margie Katy weer toe. Vervolgens gooide ze haar hoofd naar achteren en liet een schril geluid horen. Alle camera’s en persmensen waren inmiddels de zaal uit. Margie leek te voelen dat er iets was veranderd, want opeens verdraaide ze haar stem. Het was alsof er twee mensen in haar huisden en ze begon op hoge toon te schreeuwen: ‘Help… help me! Het is allemaal jouw schuld, Chloe! Door jou is het gebeurd met me. Help me!’

‘Edelachtbare.’ De advocaat met het grijze haar stond op. Hij klonk verslagen en zag er ook zo uit. ‘Ik zou de zitting graag willen verdagen. Het is duidelijk dat er wat problemen zijn met de verdachte.’ Hij gebaarde naar de jury. ‘Ik wil ook graag verzoeken om een nieuw proces, omdat het voor de juryleden onmogelijk is om objectief te blijven na het gedrag van mijn cliënt.’

Katy keek naar de jury. Ze waren gefascineerd door het voorval, zaten op het puntje van hun stoel, hun ogen wijd open.

Margie Madden grauwde naar de agenten van de parketpolitie. Het hoge stemmetje was verdwenen. ‘Het gaat jullie helemaal niets aan wie ik wil vermoorden.’ Haar stem klonk lager dan eerst. ‘Ik vermoord haar als ík dat wil.’

‘Ik ga ermee akkoord om de zitting te verdagen.’ De rechter zag er opgelucht uit. Hij gebaarde met zijn hand naar de agenten. ‘Haal haar hier weg.’ Hij keek eerst naar de advocaat van de verdedigende partij en vervolgens naar Tara en haar pleitteam. ‘Ik wil nu graag met de advocaten van beide partijen praten. Komt u maar naar voren.’

Katy had maagpijn en besefte dat ze haar adem had ingehouden.

Terwijl de agenten Margie de zaal uit manoeuvreerden, nam Luke zijn arm weg en raakte haar schouder nog even aan. ‘Het spijt me, Katy. Dat… dat gebeurt anders nooit.’

Allerlei beangstigende vragen kwamen in haar op en schreeuwden om een antwoord. Hoe ging het nu verder met de rechtszaak? Zou de rechter verklaren dat de jury te veel beïnvloed was om hun werk te kunnen doen? De media wisten inmiddels wie ze was, dus wat ging Joe precies vertellen als hij straks de pers te woord stond? En was het op de een of andere manier mogelijk om heel even onder vier ogen met Dayne te praten?

Met Luke naast zich, die ervoor zorgde dat ze weer rustig werd, was er één allesoverheersend, uiterst vreemd besef. De reden waarom Luke zo vertrouwd overkwam, werd haar eindelijk duidelijk. Door zijn stem was alles op zijn plaats gevallen. Niet dat het ook maar ergens op sloeg.

Want op dat moment was Luke in zijn gedrag en stem precies Dayne.