Hoofdstuk 17

 

 

 

‘Weet u zeker dat u geen doos wilt?’ vroeg Faith. ‘Wijn is altijd een geweldig geschenk, de feestdagen komen eraan, en dan zullen uw vrienden weten dat u aan hen hebt gedacht toen u op reis was.’ Glimlachend leunde ze over de toog van Blue Herons prachtige proeflokaal.

‘Tegenover een mooie meid sta ik machteloos,’ zei de man. ‘Tuurlijk. Waarom niet? Doe er maar drie. De beste riesling die ik ooit heb geproefd.’

‘Ik zal het aan mijn vader overbrengen,’ zei Faith. ‘Uw compliment maakt zijn hele week goed. En wat dacht u van de cabernet sauvignon die u zo lekker vond? Die u typeerde als “wijn met een zweem van bramen en een vleugje tabak”? U hebt een zeer verfijnde smaak, trouwens.’

‘Prima. Goed idee. Maar die bewaar ik voor mezelf.’

‘Ik houd van mannen die zichzelf weten te verwennen,’ zei Faith met een knipoog, waarna ze de bestelling aan Mario doorgaf, die de dozen wijn in de achterbak van de auto van de man zou zetten.

Jaren van praktijkervaring had Faith geleerd dat flirten wonderen verrichtte wanneer je achter de bar van de proeverij stond. Van Honor kreeg ze er in het verleden voor op haar kop, maar niemand had een hoger record dan zij tot Ned volwassen was geworden. Op het moment stond hij met een snaterend gezelschap van vijftigplusvrouwen, getooid in stoere sneakers en bijpassende – letterlijk verblindende – roze sweaters die hen bombardeerden tot: Phi Beta Bitches.

Faith bracht het glas van de klant naar de gootsteen. ‘Ik heb net vier dozen aan één man verkocht,’ mompelde ze. ‘Lekker puh, ventje.’

‘Dames,’ zei Ned, ‘mijn tante gelooft niet dat ik evenveel wijn kan verkopen als zij. Help mij haar te bewijzen dat ze het bij het verkeerde eind heeft. Mijn lot ligt in uw handen.’

‘Hoer,’ fluisterde ze, hem een klopje op zijn schouder gevend.

‘Ik heb de beste leermeesteres gehad,’ kaatste hij terug.

Het was leuk om weer in de proeverij te zijn, zeker met Ned. Dit was Honors domein. Ze werkte vanuit een groot kantoor achterin waar ze de verkopen, media en distributie runde, en dat deed ze heel goed. Maar altijd wanneer Honor in de buurt was, voelde Faith zich op een of andere manier niet helemaal op haar gemak. Vanochtend had Honor echter gebeld om te vertellen dat Chipper Reeves door zijn enkel was gegaan en had haar gevraagd of ze die middag kon inspringen. Hoewel dat betekende dat ze even niet verder kon met de schuur, wilde ze geen nee zeggen. Honor vroeg haar niet vaak om hulp.

‘Dank u, schone dames!’ riep Ned toen de Bitches vertrokken. ‘Acht dozen, trouwens,’ zei hij tegen Faith. Profiterend van het momentje dat er geen klanten waren, pakte hij een doek en begon de togen droog te vegen.

‘Kan zijn, maar de score per hoofd is bij mij nog steeds een stuk hoger. Je bent zeker toch niet zo’n lekker ding als je zelf denkt, lieve Neddie.’

‘Hoe kan dat nou?’ zei hij. ‘De spiegel vertelt mij iets heel anders.’

‘Over lekkere dingen gesproken,’ begon ze.

‘Geinig bruggetje, tantetje.’

‘Dank je. Over lekkere dingen gesproken, jij en Sarah Cooper? Is er aanleiding tot bezorgdheid? Moet ik je nog voorlichten over veilige seks, of uitleggen dat haar broer een onderscheiden oorlogsveteraan is die op een afstand van vijfduizend meter een bewegend voorwerp kan raken?’

‘Meen je dat?’

‘Nee, het is gewoon een citaat uit een film. Maar je wilt hem niet ergeren, toch?’

‘Levi’s behendigheid met een geweer was aanvankelijk zeker een overweging,’ zei Ned zwaarwichtig over zijn kin strijkend. ‘Maar Sarahs lekkere kontje maakte al snel duidelijk dat ik niet meer in staat was rationeel te denken –’

‘Dat heb je niet gezegd. Anders zal ik je nu moeten vermoorden, hoezeer me dat ook zou spijten.’

‘– en ze is zwanger van een drieling. Je mag me feliciteren.’

Faith staarde hem aan.

‘Oké,’ zei Ned. ‘De waarheid is dat we zo nu en dan sms’en en met vrienden Wordfeud spelen.

‘Zo ken ik je weer,’ zei Faith. ‘Ben jij een van de redenen dat ze zo vaak naar huis wil?’

‘Nee, dat denk ik niet, maar ze valt op me, dat kan niemand haar toch kwalijk nemen?’ Hij dook weg toen Faith hem een mep wilde geven. ‘Ik mag haar, begrijp me niet verkeerd, maar ze is nog een beetje jong.’

‘Kijk aan! Net als ik je in een emmer zou moeten verdrinken, kom je met iets heel verstandigs op de proppen.’ Faith pauzeerde even. ‘Zorg er gewoon voor dat die verliefdheid niet uit de hand loopt, oké? Zoiets kan heel erg pijn doen.’

‘Komt die wijsheid voort uit de scherven van je eigen gebroken hart, tantetje? Of –’

‘Weet je wat? Haal die emmer toch maar.’ Ze draaide zich om toen er een stel het proeflokaal binnenkwam. ‘Hallo! Welkom bij Blue Heron.’

‘Faith? Kan ik je even spreken?’ Honor stond in de gang naar de kantoorruimtes.

‘Ik help deze mensen wel,’ zei Ned. ‘Wat kan ik voor u inschenken?’

Faith volgde haar zus naar de vergaderruimte en de kamers die door papa, Jack en Pru werden bezet, maar waarvan zelden gebruik werd gemaakt.

Honor ging achter haar prachtige, angstaanjagend georganiseerde bureau zitten. Het was een schitterend notenhouten en eiken meubel, dat gemaakt was door dezelfde timmerlieden die Faith had ingehuurd voor het terras bij de schuur.

‘Hoe gaat het?’ vroeg haar zus kortaf.

‘Goed. En, eh… met jou?’

‘Gaat wel. Heb je al een geschikte vrouw voor papa gevonden?’

Faith snoof geringschattend. ‘Dat klinkt nogal, eh… Laat maar. Niet dus. Ik ben ermee bezig. Vandaag ga ik hem terloops aan een hovenierster voorstellen, en voor volgende week heb ik een date voor hem geregeld via eCommitment.’

‘Mooi. We willen niet dat papa wordt kaalgeplukt door iemand als Lorena.’

Faith voelde een merkwaardig impulsieve behoefte om het voor de vrouw op te nemen. ‘Weet je, Honor, misschien is het een geval van tegenpolen die elkaar aantrekken. Hij schijnt haar echt te mogen.’

‘Ze heeft hem zojuist om een lening van tienduizend dollar gevraagd, Faith. Voor een borstvergroting in Mexico.’

‘Mexico?’

‘Daar kent ze een kerel.’ Honor trok haar wenkbrauwen op.

‘Nou ja, misschien moet papa zelf beslissen. Het is zijn geld.’

Honor zuchtte. ‘Heb je enig idee, Faith, hoeveel het kost om deze tent draaiende te houden? Laat ik het zo stellen: twee jaren slecht weer en we staan diep in de rode cijfers.’

Faith beet op haar lip. ‘Tja.’

‘Dus, ik zou dus maar wat meer je best doen, oké?’ stelde Honor voor, met een sleutel tikkend op haar chique Mac.

Faith wist niet echt wat ze verder nog zou kunnen proberen, anders dan eBay. ‘Ik, eh… Oké, ik zal beter mijn best doen.’

‘Ik zie je pas op het feest weer,’ zei Honor, staccato op het toetsenbord beukend. ‘Ik moet een paar dagen naar de stad.’ Voor een persoon uit de Empire State, of zelfs New Jersey en Connecticut, was er maar één stad: New York City.

‘O, leuk,’ zei Faith. ‘Ik bedoel, fijn dat je er een paar dagen tussenuit kunt.’

Honor maakte een nietszeggend geluid.

‘Vind je ze leuk? Die zakenreisjes?’ vroeg Faith.

Haar zus staakte het typen en keek op. ‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Het is fijn om… nou ja.’ Ze schudde haar hoofd, en Faith voelde een scherpe steek van berouw door zich heen gaan, zoals zo vaak gebeurde wanneer ze bij haar zus was.

‘Fijn om?’ vroeg ze.

Haar zus schokschouderde.

‘Jezelf te kunnen zijn?’

Verrast keek Honor op. ‘Precies.‘

Faith glimlachte. ‘Niet alleen maar een Holland van de Holland-clan waar iedereen al alles van je weet.’

‘Inderdaad.’ Honor staarde haar even aan, glimlachte vervolgens, en Faith voelde opeens zo’n golf van liefde voor haar zus door zich heen gaan, dat ze haar bijna had geknuffeld. In plaats daarvan glimlachte ze terug met iets van een brok in haar keel.

‘Kun je een geheim bewaren?’ vroeg Honor.

Wow. ‘Tuurlijk.’

Honor aarzelde even. ‘Ik, eh… Ik heb iemand ontmoet. Het wordt serieus.’

‘Wat?’ bulderde Faith. Snel bedekte ze haar mond met beide handen om het gezicht dat haar zus trok. ‘Honor!’ fluisterde ze. ‘Wow! Dat wist ik niet! Wie is hij? Hoe is hij?’

‘Hij… Hij is het gewoon. De persoon die wij gewone stervelingen slechts vanuit de verte mogen bewonderen.’

Lieve hemel. Honor bloosde! ‘Behalve dan dat jij dichtbij mocht komen?’ opperde Faith.

Haar zus beet glimlachend op haar lip. ‘Dat kun je wel zeggen!’

‘Dus hij is… de ware?’

Ze antwoordde opnieuw met een dromerige glimlach.

‘Ben je van plan hem aan de familie voor te stellen?’

Honor knikte. Ze zag er zo mooi uit, smoorverliefd. ‘Hij komt naar het jubileumfeest.’

‘Wow. Zó serieus dus, dat je bereid bent het meerkoppige monster op hem los te laten.’ Uiteraard hield ze van haar familie, maar die kon best een beetje angstaanjagend zijn.

‘Jep.’

Faith grinnikte. ‘Dit is fantastisch, Honor. Ik ben zo blij voor je.’

‘Maar voorlopig mondje dicht, oké? Niets tegen papa, Jack of wie dan ook zeggen. Jij bent de enige aan wie ik het nu vertel.’

Faith dacht even na. Honor die haar in vertrouwen nam. ‘Ik zwijg als het graf.’

‘Dank je, Faithie.’

Het was lang geleden dat Honor haar zo had genoemd.

Haar zus leek uit haar schulp te kruipen. ‘Ik moet weer aan het werk. Ik zie je wel wanneer ik thuiskom. Als je hulp voor het feest nodig hebt, laat het me weten.’ Ze pauzeerde even. ‘Ik ben onlangs even bij de schuur gaan kijken. Hij wordt prachtig, Faith.’

En nu weer een complimentje! Wie deze man ook mocht wezen, Faith was hem een bedankje verschuldigd. ‘Dank je wel,’ zei ze een beetje schor. ‘Goede reis, en bel me als je zin hebt, je weet wel, om even te kletsen.’

‘Zal ik doen, zodra ik een momentje heb.’ Glimlachend begon Honor weer te typen.

Faith ging het kantoor uit en liep de gang door naar het proeflokaal dat nu leeg was. Door het raam zag ze Ned, die een doos wijn in de auto van het stel zette. Mooi. Even een rustig momentje.

Dit was verreweg het intiemste en vriendelijkste gesprek dat ze met Honor had gehad in negentien jaar! Wie weet kregen ze een hechtere band nu Honor meer in haar leven had dan de wijngaard en de zorg voor papa. Misschien… heel misschien zou Honor haar eindelijk vergeven voor mama.

Honor kon nooit over het ongeluk praten. Papa had Faith in het ziekenhuis in zijn armen gehouden, had haar gewiegd, haar verteld dat het haar schuld niet was en dat ze het niet kon helpen dat ze een epileptische aanval had gehad. Jack was vreselijk lief en aardig geweest, had gezegd dat zíj tenminste nog leefde, en ook Pru, die destijds de twintig al was gepasseerd, had haar best gedaan om voor Faith een moederrol te vervullen. Iedereen scheen te begrijpen hoe traumatiserend het geweest moest zijn om alleen in de auto te zitten met je dode moeder. Faith had een jaar lang nachtmerries gehad, had zelfs een keer of twee in haar bed geplast en had maandenlang niet veel gezegd. De rest van het schooljaar had ze geen huiswerk hoeven maken. Iedereen was lief voor haar… behalve Honor, wier ogen een boodschap inhielden die Faith maar al te goed kon lezen: jij hebt onze moeder vermoord… En dat was nog waar ook, ook al kon Honor niet weten hoe de vork precies in de steel zat.

Maar Honor was een goede dochter. Een martelares, zeker, maar haar vader compleet toegewijd. Faith mocht dan papa’s kleine meid geweest zijn, Honor was mama’s lievelingetje geweest, altijd volwassener dan de rest ondanks het feit dat ze de op een na jongste van de vier was. Zij en mama hadden een speciale band gehad, en nadat mama was overleden, leek het wel of Honor niet meer met Faith door één deur kon.

Misschien was dit een ommekeer. Misschien, heel misschien kon Faith haar zus zover krijgen dat ze haar weer mocht.

Toen haar proeflokaaldienst erop zat, bespiedde Faith haar vader, die monsters nam van de huisgemaakte wijn die Gerard Chartier had meegenomen om zijn mening erover te horen.

‘Niet slecht,’ zei John. ‘Prima voor bij een rode biefstuk.’ Blue draaide om hem heen en liet demonstratief zijn morsige tennisbal vallen. Papa pakte hem op en wierp hem weg zonder zijn discussie te onderbreken over de diverse gistsoorten die Gerard zou kunnen gebruiken. Lieve oude papa. Met zijn baseballpet, versleten flanellen overhemd en paars gevlekte handen was hij niet de meest verzorgde man op aarde, maar hij was zonder meer de liefste.

‘Daar zie ik mijn prinsesje,’ zei papa ten slotte.

‘Hallo, prinsesje,’ riep Gerard grinnikend.

‘Hi, Gerard,’ zei ze. ‘Nog wat levens gered de laatste tijd?’

‘Nee, maar ik wil jou best van een ladder af dragen, als je wilt,’ antwoordde hij.

‘Breng me maar niet in verleiding. Pap, heb je even? Ik wil je de schuur laten zien.’

‘Natuurlijk, schatje. Tot ziens, Gerard.’ Haar vader pakte Blues smerige bal op en hield hem boven zijn hoofd. ‘Wie is er gek op zijn bal? Houd jij van je bal?’ zei hij, waardoor Blue van verrukking stokstijf bleef staan. Papa wierp het wanstaltige ding voorbij de voorraadschuur, en Blue ging erachteraan, ving hem halverwege op en keerde onmiddellijk terug.

‘Hij zou voor de Yankees kunnen spelen,’ merkte papa op.

‘Blue kan met geen mogelijkheid met een slaghout overweg,’ zei Faith. ‘Zeg, heeft Levi verteld hoe braaf mijn hondje was tijdens mijn aanval?’ Oké, het was een schaamteloze poging om zijn naam te kunnen noemen, maar niemand was zo weinig achterdochtig als lieve oude papa wanneer je informatie van hem wilde lospeuteren. Ze had Levi niet meer gezien sinds hij haar die avond had gekust. Had hem ook niet in de gang gehoord. Het had niet veel gescheeld of ze had hem met een glas tegen zijn deur afgeluisterd.

‘Ja, hij zei dat Blue hem is komen halen. Wie is dan een brave jongen? Nou? Hou je van Faithie? Hou je dan van haar? Nou?’

Iets in Blue maakte dat iedereen zich als een olijke mafkees ging gedragen, dacht Faith terwijl haar vader de bal in zijn eigen mond stak. ‘Gatverdamme, papa!’

Hij nam de bal eruit en wierp hem de heuvel op. ‘Dan ga ik dus eindelijk deze plek bekijken,’ zei hij, al lopend zijn arm om haar heen slaand.

‘Maar je hebt toch niet stiekem zo nu en dan al gekeken, hè?’ Pas de laatste week kreeg het project werkelijk vorm, en Faith wilde haar vader verrassen.

‘Nee, liefje. Ik heb drie dochters, dus ik volg ieder bevel stipt op.’

Ze klommen de heuvel op, passeerden de wijnranken met hun gouden herfstbladeren in de richting van de begraafplaats. Papa nam zijn pet af en legde zijn hand op de granieten grafsteen van zijn echtgenote. ‘Dag, Connie,’ zei hij met zo’n liefdevolle stem dat Faith tranen in haar ogen voelde opwellen. ‘We missen je allemaal zo erg, schat.’

Haar vader keek haar aan. ‘Hi, mama,’ zei ze plichtsgetrouw. Het spijt me zo… Dat was haar gebruikelijke gedachte, die zat vastgeroest in haar hart. Ze wachtte terwijl haar vader een paar bladeren van het graf wegveegde, op zijn gezicht die vertrouwde verdrietige en mooie rimpels. Laat me alsjeblieft iemand voor hem vinden, bad Faith. Maar zou mama dat willen? Faith dacht van wel, maar echt weten wat haar moeder al dan niet zou willen, kon ze natuurlijk niet.

Papa stond op, en ze vervolgden hun weg de heuvel op, babbelend over de druiven die in de wijngaard achter zouden blijven voor de ijswijnen, en over zijn voorspellingen dat het vóór Thanksgiving acht graden zou vriezen. ‘Het wordt een koude winter,’ zei hij.

‘Jullie stinkende oude boeren weten op een of andere manier die dingen te voorspellen,’ zei ze, waarvoor ze met een grijns werd beloond. ‘Oké, we zijn er. Ben je klaar voor een overweldigende verrassing?’

Twee weken geleden was papa de vorderingen komen bekijken; de steenmetselaars waren met de rijen natuurstenen muurtjes bezig geweest bij het parkeerterrein, en Samuel had de balustrade om het terras aangebracht. Maar sindsdien waren het pad en de bloembedden voltooid en vandaag leverde Jane Gooding, een biologische boerin uit Dundee, de planten af. Faith wilde alles nog een keer goed bekijken voordat de gaten ervoor gegraven werden. Wie weet wilde ze nog een paar dingen herschikken vóór de definitieve indeling.

En ja, Jane Gooding was gekeurd als potentiële date voor papa. Ze was midden vijftig, hield van het buitenleven, had verstand van planten, was in het bezit van een master botanie en een diploma tuinieren. Ze was al jaren gescheiden, had zo nu en dan gedatet en had een volwassen dochter. Ze was aantrekkelijk en kwam vrij vlot over.

Kat in het bakkie.

Jane was de planten uit de bak van haar pick-up aan het uitladen. Ze hield even op om te zwaaien naar Faith, die op haar af liep. ‘Hallo!’ riep ze glimlachend. Aantrekkelijke rimpeltjes kreukelden haar gezicht, en ze stopte een krullende blonde lok achter haar oor, waardoor er een streep modder op haar gezicht achterbleef. Helemaal papa’s type. Ze droeg vast geen g-string met luipaardprint.

‘Hi, Jane,’ zei Faith.

Met open mond stond papa naar de schuur te staren. ‘Schatje! Dit is ongelooflijk! En zo snel gebeurd allemaal!’

‘Ik maak me nu eenmaal graag verdienstelijk,’ zei ze, verwarmd door haar vaders trots. ‘Jane, dit is mijn vader, John Holland. Papa, Jane Gooding, eigenaresse van Dundee Organic Gardens.’

‘Aangenaam kennis met je te maken,’ zei papa, haar de hand schuddend. ‘Je hebt daar een mooi bedrijf. Ik ben er vaak langsgereden maar er nog nooit binnen geweest.’

‘Dat kan natuurlijk niet!’ zei Jane. ‘Wip de volgende keer binnen, dan geef ik je een rondleiding.’ Ze glimlachte naar hem en wendde zich daarna tot Faith. ‘Het is er allemaal. Ben je er klaar voor?’

‘Reken maar. Pap, heb je tijd om een handje te helpen?’

‘Zeker, snoes. Ik sta paf! Schitterend werk, lieverd.’

Het doel dat Faith voor de schuur voor ogen had gehad, was een ogenschijnlijk geheel níét ontworpen omgeving die compleet natuurlijk zou overkomen. De bloembedden om het gebouw waren omzoomd met stoere onregelmatige natuurstenen muurtjes. Een roestig oud wagenwiel, een relikwie uit de schuur, leunde tegen de voet van een tweehonderd jaar oude esdoorn, en zes oude melkbussen stonden op een rij tegen het stenen fundament. Zeven verschillende variëteiten mos en varens, allemaal inheems, stonden in potten te wachten tot ze in de volle grond geplant konden worden. Duizend narcisbollen zouden langs het fundament in groepjes verspreid worden, wat de komende lente een super gaaf beeld zou opleveren. Er was al een redelijk volwassen Chinese blauweregen bij de houten schuifdeur geplant, die Samuel perfect had nagemaakt. Gisteren had Faith hem maagdenpalmblauw geschilderd.

Haar vroegere speelhuis was fantastisch geworden. Ze had voorkomen dat er van de schuur niets over zou blijven dan een berg stenen en deze prachtige plek gecreëerd, waar heel veel mooie herinneringen zouden ontstaan. Toch kreeg ze een brok in haar keel bij de herinnering aan die momenten dat ze op het mos had gezeten en zogenaamd thee in eikelkapjes schonk, een eekhoorn probeerde tam te maken of een kroontje van madeliefjes achterliet als geschenk voor de elfjes. Zulke zorgeloze tijden waren dat geweest.

Mooi. Papa en Jane schenen een onmiddellijke klik te hebben. Tuinieren was zoveel beter dan een evenement voor singles.

Ze moest aan het werk. Faith voelde zich altijd net een vroedvrouw als ze iets plantte. Eerst haalde ze de plant voorzichtig uit zijn pot, schudde de wortels los en plaatste hem zorgvuldig in het gegraven gat, waarna ze het gat met aarde opvulde. De modder op haar handen, de rijke, diepe geur van vochtige aarde en nu de voldoening om haar ontwerp tot leven te zien komen… Het was het mooiste wat er bestond. De zon scheen warm op haar haren, en haar T-shirt werd vochtig van het zweet ondanks de koele lucht. Het geluid van spaden en vogelgezang zorgde voor een meer dan volmaakte middag.

Drie uur later waren ze klaar.

‘Dat ging snel,’ zei papa.

‘Ja, hoor,’ zei Faith, Jane een quasi-geërgerde blik toewerpend, die moest glimlachen. ‘Maar jij hebt het prepareren van de grond niet meegemaakt, vorige week. Dat is het zware onderdeel.’

‘Het is zo mooi, lieverd. Je grootouders zullen paf staan.’

‘Wacht tot je het ’s avonds ziet, papa. Misschien is de verlichting wel het mooiste aan het hele ontwerp.’

‘Goed, ik moet ervandoor,’ zei Jane. ‘Leuk kennis met je te hebben gemaakt, John! Ik neem aan dat ik je op het feest zie?’

‘Daar zul je me zeker zien, en insgelijks,’ zei hij, lichtelijk blozend. Hij gaf haar een hand en zwaaide toen ze haar pick-up startte. ‘Dus zij komt ook?’ vroeg hij aan Faith.

‘Tuurlijk. Je nodigt altijd de mensen uit die aan een project hebben meegewerkt, papa. Dat is wel zo chic.’

‘O, zijn we opeens chic?’

‘Ja. En dat houdt in dat ik je kleren voor zaterdag ga uitzoeken.’

Het feest werd vast een groot succes, dacht Faith terwijl ze een paar spullen aan het opruimen was. Goggy en Pops zouden wat vriendelijker tegen elkaar worden, zich misschien oude gevoelens herinneren. Papa zou een bijna-date hebben met een uiterst sympathieke vrouw. Honor zou stiekem fluisteren over haar nieuwe liefde. Misschien kon ze Jack zover krijgen om met Colleen te dansen, hoewel dat waarschijnlijk niet zou gebeuren. Maar sinds ze duidelijk in de roos had geschoten met Jane zou haar volgende project haar broer kunnen worden.

En wie weet zou Levi met haar dansen. Haar knieën werden slap bij het idee en de herinnering aan zijn harde spieren, zijn hete lichaam dicht tegen haar aan gedrukt… Een waanzinnig aantrekkelijke gedachte, maar gebeuren zou het waarschijnlijk niet.

Abrupt schudde ze haar mijmeringen van zich af en zette de spade in de schuur. Hoe het ook zij, het jubileumfeest zou een bijzondere avond worden. Een betoverende avond.

 

Die zaterdagavond kon Faith ternauwernood de aanvechting onderdrukken om haar opa te wurgen.

‘Wat is dit allemaal?’ vroeg hij, bij het verdachte eten dat onder zijn neus werd geduwd.

‘Houd je mond en eet,’ beval haar oma. ‘Het zijn partyhapjes. Doe niet zo irritant.’

Oké, ze kon beide grootouders wel wurgen.

‘Als er iemand irritant is ben jij het wel,’ kaatste Pops terug. ‘Ik word al vijfenzestig jaar gek van je.’

‘Geen ruzie, kinderen,’ zei Ned. ‘Dit is jullie feestje. Pas op dat we jullie niet nu al inschrijven voor het bejaardentehuis. Pops, het is een in prosciutto gewikkelde garnaal. Dat is alles.’

‘Wat is prosciutto in hemelsnaam?’ vroeg Pops.

‘Zoiets als extra vette bacon,’ zei Faith. ‘Je vindt het vast heerlijk.’

Nou, de avond was dus niet betoverend. In ieder geval nóg niet. Ze zou het er nog steeds van kunnen maken, maar dan moest ze Goggy en Pops drogeren.

De familie Holland was naar de schuur gekomen voor een speciaal diner voorafgaande aan het feest. Tijdens het feest zouden er alleen hapjes geserveerd worden, en stel je voor dat haar grootouders een stevige maaltijd zouden moeten missen! Of Prudence. Of Jack. Honor was er, maar haar mysterieuze minnaar nog niet. En toen Faith haar er fluisterend naar had gevraagd, had Honor haar bij wijze van antwoord een ijzige blik toegeworpen. Ook Mrs. Johnson was boos op Faith, omdat ze haar niet had gevraagd het diner te bereiden maar op het feest was uitgenodigd, als gast dus. Op een of andere manier voelde ze zich daardoor op haar teentjes getrapt.

‘Je ziet er patent uit vanavond, Pops,’ zei ze, een paar weerbarstige wenkbrauwharen voor zijn ogen wegstrijkend.

‘Dank je, schatje. Wat denk je, heb ik een kans op een dans met mijn bijzondere meisje?’

‘Als ik het bijzondere meisje in kwestie ben, is het antwoord ja. Maar vergeet niet…’ voegde ze er fluisterend aan toe, ‘…dat jij en Goggy de eerste dans doen.’

Pops trok een gezicht.

‘Echt,’ zei ze ferm. ‘En je hebt een speech klaar, toch?’

‘Jazeker,’ antwoordde hij. ‘Die zit hier.’ Hij klopte op de zak van zijn colbert.

‘Hallo, hallo!’ hoorden ze roepen. Het was Jane, de hovenierster, gekleed in een lange, vormeloze groenbruine katoenen jurk. ‘O jee, ben ik te vroeg?’

‘Het feest begint om zeven uur,’ zei Pru met een nog luidere stem dan normaal.

‘Maakt niet uit,’ zei Faith. ‘Kom erbij.’

‘Nee, nee, ik kom later wel terug,’ zei Jane. ‘Dit is zo gênant.’

‘Helemaal niet. We vinden het fijn dat je er bent.’ Ze stelde Jane aan de familie voor, waarmee ze achterdochtige blikken aan Goggy ontlokte. Ze had er namelijk geen enkel probleem mee als haar zoon nog een paar decennia weduwnaar bleef. Dezelfde blik kreeg ze van Abby, die pruilde omdat ze van haar moeder iets minder hoerigs aan had moeten trekken. Carl ontbrak, maar een verstandig geworden Faith keek wel uit om naar de reden ervan te vragen.

‘Heel leuk om je weer te zien,’ zei papa met een aanbiddelijke glimlach op zijn gezicht.

‘Insgelijks, John,’ zei een eveneens glimlachende Jane met haar hoofd schuin. Jane en John. Schattig.

‘Ga lekker zitten,’ zei papa, een stoel voor haar naar achteren schuivend.

‘Dank je.’ Ze keek om zich heen. ‘Eh… is dit… alles?’ vroeg Jane het garnalen- en pastagerecht inspecterend dat Faith bij het cateringbedrijf had besteld.

‘Sorry. Ik ben veganist. Rauwist zelfs.’

Een leven zonder cheeseburgers? Hoe droevig! ‘Aha. O. Eh… Ik vind wel iets voor je.’ Het cateringbedrijf zal vast wel iets vegetarisch hebben.’

‘En wat is een rauwist, liefje?’ vroeg Pops, die zijn charmeknop aanzette, al was het maar om Goggy nog meer te ergeren.

‘Ik eet alleen rauwkost,’ antwoordde Jane.

‘Waarom?’ vroeg Mrs. Johnson. ‘Ben je niet lekker?’

‘O, nee, ik heb ervoor gekozen. Om gezondheidsredenen,’ zei Jane, terwijl Faith het vegetarische plateau van een van de serveersters onderschepte. ‘Dank je, Faith. Dit is perfect.’ Ze nam een indrukwekkende handvol babyworteltjes en stopte ze in haar mond alsof het popcorn was. Idioot luidruchtig kauwend nam ze nog een handvol worteltjes en daarna wat bleekselderij. Haar mond werkte sneller dan een houtversnipperaar, dacht Faith.

‘Eet je rauw vlees? Dat kan niet gezond voor je zijn,’ merkte Goggy op.

Jane hield even op met het vermalen van haar groente. ‘Ik eet geen vlees. Alleen rauwe groenten en fruit.’

‘Ook geen brood?’ vroeg Abby.

‘Nee. Gluten zijn voor mij puur vergif.’ Ze nam weer een handvol worteltjes om ze als een bezetene te vermalen. Oranje snippertjes vlogen daarbij van haar lippen. ‘Jullie zouden het ook moeten proberen. Ik heb absoluut geen slijmproblemen meer en ben nooit geconstipeerd.’

Papa had een uitdrukking van ik-hoor-er-even-niet-bij, en Ned stikte bijna van het lachen. Janes gebit zag er heel sterk uit, zag Faith. Het blad met vegetarische gerechten was voor twintig man bedoeld, maar met de snelheid waarmee Jane erdoorheen ging, had ze hem in no time in haar eentje leeg. Wedden dat ze daarna aan de tafel zou beginnen? Hopelijk was die glutenvrij.

‘Faith,’ zei Pru, haar glas wijn leeg drinkend, ‘Waar is Colleen met het steviger spul? Je zei toch dat we open bar zouden houden?’

Ja, waar bleven Connor en Colleen? Faith keek op haar telefoon. Geen berichten. Ze stuurde een sms waarin ze vroeg of ze hulp nodig hadden. Nog even en het zou storm lopen. Ze verontschuldigde zich en begon de bloemstukjes op de tafels te zetten die gedekt waren met lichtblauwe tafelkleedjes.

Prudence kwam naar haar toe met in iedere hand een garnaal. ‘Het ziet er hier schitterend uit,’ zei ze. Ze droeg een strakke broek met werklaarzen eronder evenals een laag uitgesneden wit truitje. In haar hals zat een indrukwekkende paarse zuigzoen.

‘Dank je,’ zei Faith. ‘Gaat het goed tussen jou en Carl?’

Pru haalde haar schouders op. ‘Ja en nee. Ik heb hem eruit gegooid.’

‘Wat? Waarom?’

‘Gisteravond hebben we het gedaan, oké? Oude vertrouwde recht op en neer echtelijke seks, geen rare fratsen, oké? En opeens zegt hij dat hij ons wil filmen –’

‘Wat?’

‘Echt. Hij logeert nu bij zijn moeder. Om een beetje bij zinnen te komen, dacht ik.’

Faith knikte alsof ze het begreep. ‘Eh… wist je dat je een grote bloeduitstorting hebt, van een zuigzoen?’

‘Echt? Verdomme. Ik had in de spiegel moeten kijken. Nou ja. Tof wat je hier hebt gedaan!’ Ze schonk nog een glas wijn voor zichzelf in en dronk het op alsof het water was.

De dj vroeg waar hij zijn apparatuur kon opzetten, en Faith bracht hem naar een hoek van de ruimte. Nadat ze nog twee vragen van het cateringbedrijf had beantwoord, paste Faith het licht om de esdoorn aan, zorgde dat de deur niet meer klemde en vond Pops ondergebitplaatje in een kleverig pindakoekje. Nadat ze het gebitsplaatje bevrijd had, ging Goggy over de rooie omdat Pops nootjes at tegen het uitdrukkelijke verbod van zijn gastro-enteroloog in. Terwijl Jane haar halve lichaamsgewicht aan rauwkost aan het verorberen was, vroeg Faith aan Mrs. Johnson of ze misschien nog wat extra groenten had, wat haar op een boze blik van de huishoudster kwam te staan, plus wat somber gemopper over het feit dat mensen zodanig geëvolueerd zijn dat ze hun eten kunnen kóken. Faith vatte dat op als een ja en racete naar het New House, plunderde de koelkast, sneed paprika’s, wortelen en broccoli fijn en ruimde de keuken op met de snelheid van het licht, want Mrs. Johnson haatte iedereen die troep achterliet op haar werkplek. Ten slotte liep ze op haar hoge hakken in een stevig tempo de heuvel op, waarbij ze niet één stukje paprika liet vallen.

Betoverend. Ja hoor! Ze zweette, hoe betoverend was dat? En de gasten druppelden al binnen.

Honor verscheen aan Faiths zijde. ‘Lorena is er,’ gromde ze. ‘Ik dacht dat je dat zou voorkomen.’

‘Ik heb haar niet uitgenodigd. Zal papa gedaan hebben.’

‘Moet je die jurk eens zien, Faith.’

Lorena gaf op dat moment Pops een kusje op zijn wang, waarbij ze over de oude man heen boog, die dat duidelijk niet erg vond. Punt was, Lorena’s jurk… De vrouw moest een kilootje of negentig wegen en was zestig of ouder, maar op een of andere reden die tegen de natuur indruiste, of tegen Gods wet, had ze een nauwsluitende rubberachtige zwarte jurk uitgekozen met een extreem laag rugdecolleté, waar een witte oma-onderbroek bovenuit stak. Dat dan weer wel.

Faiths adem liet haar plots in de steek. ‘Dat is, eh… Ze heeft zelfvertrouwen, dat moet ik haar nageven. Misschien moest papa die borstvergroting maar betalen. Wow!’

Honor kon er niet om lachen. ‘Je zei dat je iemand zou vinden, Faith. Die andere vrouw, de hovenierster, vertelt hoe vaak ze moet poepen, en Lorena kleedt zich als Lady Gaga. Is dat alles wat je hebt kunnen bedenken?’ Voordat Faith kon antwoorden, liep Honor weg.

Na een zucht ging Faith naar Lorena om haar te begroeten.

‘Hallo, schatje!’ bulderde Lorena. ‘En wie hebben we daar?’ Ze wierp een norse blik op Jane, die naast papa zat.

Jane hield even op met knagen. ‘Ik ben een vriendin,’ zei ze, Lorena van top tot teen opnemend.

‘Een vriendin? Wies vriendin?’ vroeg Lorena kwaad.

‘Bedoel je soms “wiens” vriendin?’ Jane glimlachte verwaand en nam nog een stengel selderij.

‘Dat wordt ogen uitkrabben,’ mompelde Ned terwijl hij Faith passeerde met zijn telefoon in de hand.

Bij de volgende aanvechting om een feest te organiseren, zou ze Pru vragen om haar met ducttape aan een stoel vast te plakken.

En het feest was nog niet eens echt begonnen.