31
Tully zat achter haar bureau en nam het script voor die dag door.
De telefoon rinkelde. Het was haar assistente. ‘Johnny op lijn 1, Tully.’
‘Bedankt. Verbind maar door.’ Toen Johnny aan de lijn kwam, zei ze: ‘Te lui om vijftien meter naar mijn kantoor te lopen? Je wordt oud, Johnny.’
‘Ik wil met je praten, maar niet over de telefoon. Zullen we straks een biertje drinken?’
‘Waar en wanneer?’
‘Virginia Inn?’
Ze lachte. ‘God, daar ben ik in geen jaren geweest.’
‘Lieg niet. Kom om halfvier naar mijn kantoor.’
Om halfvier klapte ze haar map dicht, pakte haar jas en liep naar Johnny’s kantoor. Terwijl ze over ideeën voor de volgende show spraken, liepen ze samen naar de Public Market en doken de bedompte, rokerige bar op de hoek in.
Johnny ging haar voor naar een van de smalle houten tafels bij het raam. Ze zat nog niet of hij had al een serveerster gewenkt. Hij bestelde een Corona voor zichzelf en een martinicocktail voor haar. Ze wachtte totdat de drankjes geserveerd werden en vroeg toen: ‘Oké, wat is er?’
‘Heb je Kate de laatste tijd nog gesproken?’
‘Nee. Hoezo?’
Hij streek met zijn hand door zijn warrige haar. ‘Ik kan niet geloven dat ik dit over mijn eigen dochter zeg, maar Marah gedraagt zich werkelijk als een waanzinnig kreng. Ze slaat met deuren, schreeuwt tegen haar broertjes, komt veel te laat thuis en weigert haar huishoudelijke klusjes te doen. Dag in dag uit maakte ze ruzie met Kate. Kate is totaal uitgeput. Ze is vreselijk afgevallen en slaapt slecht.’
‘Heb je een internaat overwogen?’
‘Daar krijg ik Kate nooit heen.’ Hij glimlachte vermoeid om zijn eigen grapje. ‘Eerlijk waar, Tully. Ik maak me zorgen om haar. Kun jij eens met haar praten?’
‘Natuurlijk, maar het klinkt alsof ze meer dan een vriendschappelijk gesprek nodig heeft. Moet ze geen hulp zoeken?’
‘Bij een psychiater of zo? Ik weet het niet.’
‘Depressies komen bij thuisblijfmoeders veel voor. Herinner je je onze show nog die daarover ging?’
‘Ik ben er erg bang voor. Ik zou je willen vragen om uit te zoeken of ik me terecht zorgen maak. Jij kent haar zo goed.’
Tully nam een slok van haar drankje. ‘Je kunt op me rekenen.’
Hij glimlachte, maar zijn glimlach was zichtbaar vermoeid. ‘Dat weet ik.’
Die zaterdag belde Tully Johnny in alle vroegte op. ‘Ik heb iets bedacht,’ riep ze toen hij opnam.
‘Wat dan?’
‘Ik neem haar mee naar de Salish Lodge, voor ontspanning en massages. Daar kan ik in alle rust met haar praten.’
‘Ze zal zeggen dat ze het veel te druk heeft en je afwimpelen.’
‘Dan ontvoer ik haar.’
‘Denk je dat het gaat lukken?’
‘Heb je me ooit zien falen?’
‘Oké, ik pak een koffer voor haar en zet hem bij de deur. Daarna neem ik de kinderen mee, zodat ze geen excuus heeft.’ Hij liet een stilte vallen. ‘Bedankt, Tully. Ze mag heel blij zijn met een vriendin zoals jij.’
Tully rondde het gesprek af en voerde nog een telefoontje, en daarna nog een.
Tegen negenen was alles geregeld. Ze pakte snel een weekendtas in, gooide wat ze nodig had in haar auto, kocht bij een winkel op Capitol Hill de laatste benodigdheden en nam vervolgens de veerboot. Een uurtje later reed ze Kates oprijlaan op.
Op de veranda aan de voorzijde van het huis klopte ze aan.
Kate deed open in een oude zwarte legging en een oversized T-shirt. Haar blonde haren waren nodig aan een knipbeurt en een kleurspoeling toe; ze zag er onverzorgd uit. Afgemat. ‘O,’ zei ze terwijl ze een haarlok achter haar rechteroor drukte. ‘Wat een leuke verrassing.’
‘Ik vraag je één keer vriendelijk om met me mee te gaan.’
‘Hoe bedoel je, met je mee te gaan? Ik heb het hartstikke druk. Er is straks een inzamelingsactie van de voetbalclub van de jongens, en zodra ik klaar ben met…’
Tully trok een felgeel waterpistooltje uit haar jaszak en richtte het op Kate. ‘Dwing me niet om te schieten.’
‘Ga je echt schieten?’
‘Als het moet.’
‘Luister, ik weet dat je van drama houdt, maar ik heb hier vandaag echt geen tijd voor. Ik moet nog zo’n vijftig stukjes stof aan elkaar naaien, en daarna…’
Tully haalde de trekker over. Een stroom koud water schoot door de lucht en raakte Kate op de borst. Het vocht sijpelde door haar katoe nen T-shirt en liet een natte vlek achter.
‘Wel alle…’
‘Dit is een ontvoering. Dwing me niet om op je gezicht te richten, hoewel je volgens mij wel een douchebeurt kunt gebruiken.’ Ze gaf Kate een zwarte blinddoek. ‘Ik moest hiervoor apart naar die enge seksspeeltjeswinkel op Capitol Hill, dus ik hoop dat je het waardeert.’
Kate leek volkomen in de war, alsof ze niet precies wist of ze nu moest lachen of kwaad worden. ‘Ik kan niet zomaar weg. Johnny en de kinderen zijn over een uur terug, en ik moet…’
‘Nee, hoor.’ Tully keek langs haar heen de rommelige woonkamer in. ‘Daar staat je koffer.’
Kate draaide zich om. ‘Hoe…’
‘Johnny heeft hem vanochtend gepakt. Hij is mijn handlanger. Of mijn alibi, als je moeilijk doet. Pak je koffer.’
‘Jij verwacht dat ik ergens naartoe ga met alleen spullen die mijn echtgenoot heeft ingepakt? Sexy lingerie, een tandenborstel en kleren die ik al twee jaar niet meer pas, meer zal er niet in zitten.’
Tully schudde met de blinddoek. ‘Omdoen, of ik schiet nog een keer.’
Uiteindelijk gooide Kate haar handen in de lucht. ‘Oké, ik geef me gewonnen.’ Ze deed de blinddoek om en zei: ‘Intelligente criminelen blinddoeken hun slachtoffers vóórdat ze een misdrijf plegen. Zo schijnen ze eventuele identificatie te voorkomen.’
Tully glimlachte en pakte de koffer uit de woonkamer, waarna ze Kate naar de auto dirigeerde.
‘Niet elk slachtoffer van ontvoering krijgt de kans in een Mercedes te rijden.’
‘Waar gaan we naartoe?’
‘Dat is mijn zaak, niet de jouwe.’ Tully drukte een cd in de stereo, en algauw zongen ze mee. Ze kenden de tekst van vrijwel alle liedjes uit hun hoofd, en elk liedje slingerde hen terug in de tijd. Madonna. Chicago. The Boss. The Eagles. Prince. Queen. ‘Bohemian Rhapsody’ was hun favoriete meezinger. Ze zongen uit volle borst en imiteerden de headbangende Garth en Wayne.
Even na tweeën reed Tully de oprijlaan van hun bestemming op. ‘We zijn er. De portier kijkt een beetje vreemd naar je, dus misschien wordt het tijd om die blinddoek af te doen.’
Kate deed haar blinddoek af terwijl de portier hen verwelkomde en haar deur opentrok. In de verte hoorden ze het geraas van de Snoqualmie-watervallen. De grond vibreerde door de kracht van het vallende water. De lucht was zwaar en vochtig.
Tully liep naar de receptie om in te checken. Daarna volgden ze de piccolo naar hun kamer. Het was een hoeksuite met twee slaapkamers, een open haard in de zitkamer en uitzicht op de kolkende, schuimende Snoqualmie-rivier.
De piccolo overhandigde hun het kuurschema. Tully gaf hem een flinke fooi, en toen waren zij en Kate alleen.
‘Eerst de belangrijkste dingen,’ zei Tully. Ze werkte lang genoeg bij de televisie om te weten wanneer er een script nodig was en stelde een schema voor de hele duur van hun verblijf op. Vervolgens pakte ze uit haar weekendtas twee limoenen, een zoutbusje en de duurste tequila die ze had kunnen vinden. ‘Slammer.’
‘Je bent gestoord,’ zei Kate. ‘Ik heb al geen slammer meer gehad sinds…’
‘Moet ik nog een keer schieten? Het water begint op te raken.’
Kate lachte. ‘Oké, kom maar op, barvrouw.’
‘Nog een,’ zei Tully meteen.
Kate haalde haar schouders op en dronk het glas leeg.
‘Oké. Badpakken. Trek het jouwe aan. Er hangt een badjas in je slaapkamer.’ Zoals gewoonlijk deed Kate wat haar werd opgedragen.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze terwijl ze over de glanzende leistenen tegels van de hoofdafdeling van de Salish Lodge liepen.
‘Dat zie je zo.’
Ze kwamen bij het kuuroord aan en volgden de bordjes naar de whirlpool.
Achter in een hoek vonden ze hem, en ze lieten zich in het hete, bruisende water zakken. De lucht rook er naar lavendel en rozen.
Kate slaakte meteen een diepe zucht en leunde achterover. ‘Dit is hemels.’
Tully keek haar beste vriendin aan en zag door een waas van stoom hoe moe ze eruitzag. ‘Je ziet er niet uit,’ merkte ze bezorgd op.
Langzaam opende Kate haar ogen. Even verscheen er een kwade blik op haar gezicht, maar die was snel weer verdwenen. ‘Het is Marah. Soms zie ik pure haat in haar ogen als ze me aankijkt. Je hebt geen idee hoeveel pijn dat doet.’
‘Dat zegt iedereen, maar ik geloof het niet. Kon ik haar maar dwingen om met me te praten en te luisteren. We hebben therapie geprobeerd, maar ze weigerde mee te werken.’
‘Je kunt een kind niet dwingen openhartig te praten. Alleen druk van leeftijdsgenootjes kan hen tot iets bewegen, toch?’
‘O, openhartig praten doet ze wel. Je kunt alleen niets geloven van wat ze zegt. Volgens Marah ben ik de enige moeder ter wereld die zo belachelijk bezorgd is.’
Tully zag de diepe droefheid in de ogen van haar vriendin, en hoewel ze probeerde vol te houden dat het gewoon gekrenkte moederliefde was, werd ze ineens bang. Geen wonder dat Johnny zich zo’n zorgen maakte. Vorig jaar had Tully een jonge, overspannen en depressieve moeder geïnterviewd. Een paar maanden later had de vrouw een overdosis pillen ingenomen. De gedachte alleen al maakte haar doodsbang. Ze móést een manier vinden om Kate te helpen. ‘Misschien moet je hulp zoeken.’
‘Een psychiater, bedoel je?’
Tully knikte.
‘Ik hoef niet over mijn problemen te praten. Ik moet gewoon beter leren plannen, dat is alles.’
‘Plannen is je probleem niet. Je hoeft niet met elk schoolreisje mee of kostuums te maken voor elk toneelstuk van de kinderen of koekjes te bakken voor elke schoolbraderie. En ze kunnen verdorie ook wel met de bus naar school.’
‘Je klinkt net als Johnny. Nu ga je me zeker ook nog vertellen dat alles beter zou zijn als ik er óók nog een boek bij schreef. Nou, dat heb ik geprobeerd. Ik heb het geprobeerd.’ Kates stem brak. Tranen welden in haar ogen op. ‘Waar is de tequila?’
‘Uitstekend idee. We zijn al jaren niet meer dronken geweest. Maar over een halfuur worden we gemasseerd; laten we nog even wachten.’
‘Een massage.’ Kate keek haar aan. ‘Bedankt, Tully. Hier was ik echt aan toe.’
Het was bij lange na niet genoeg, zag Tully nu wel in. Katie had echt hulp nodig, niet een paar tequila’s en een kleimasker, en haar beste vriendin moest het antwoord zelf zien te vinden. ‘Als je iets in je leven kon veranderen, wat zou dat dan zijn?’
‘Marah,’ antwoordde ze zacht. ‘Ik zou willen dat ze weer met me sprak.’
Ineens wist Tully wat haar te doen stond. ‘Waarom kom je niet in mijn show? Jij en Marah. Dan doen we een moeder-dochter item. Live zou het beste zijn, want dan weet ze dat er niets uit wordt geknipt. Ze zal inzien hoeveel je van haar houdt en hoe blij ze met je mag zijn.’
Hoop maakte Kate tien jaar jonger. ‘Denk je dat dat werkt?’
‘Je weet hoe graag Marah op televisie wil komen. Ze zou geen slechte indruk willen maken en naar je móéten luisteren.’
Eindelijk verdween de vermoeide wanhoop uit Kates ogen. ‘Wat zou ik toch zonder je moeten, Tully?’
Tully’s glimlach was te groot voor haar gezicht. Ze kon haar vriendin hier doorheen helpen, misschien zelfs haar leven redden. Net zoals ze al die jaren geleden hadden beloofd. ‘Daar hoeven we nooit achter te komen.’
‘Kunnen je visagisten mijn rimpels wegwerken?’
Tully lachte. ‘Geloof me, als ze met je klaar zijn, lijk je jonger dan Marah.’
‘Perfect.’
Kate keerde met een nieuwe houding terug van het kuuroord. Zodra ze thuis was, begon Marah te klagen over een of ander evenement dat ze niet kon bijwonen omdat ze zo vroeg thuis moest zijn. Maar haar pijlen troffen geen doel; ze kletterden doelloos op de grond. Binnenkort, dacht Kate met een glimlach, vinden we de weg naar elkaar terug.
Ze stopte haar vuile was in de wasmand, ging lekker lang in bad liggen en las haar zoons een verhaaltje voor. Ze vielen net in slaap toen Johnny zijn hoofd om de deur stak.
‘Sst,’ zei ze terwijl ze het boek dichtklapte. Ze kuste de jongens op hun voorhoofd en stopte ze in, waarna ze naar haar echtgenoot liep.
‘Hebben jullie het leuk gehad?’ vroeg Johnny terwijl hij haar omhelsde.
‘Geweldig. Tully heeft iets bedacht…’
Beneden ging de deurbel, en Marah riep: ‘Ik doe wel open.’
Johnny en Kate keken elkaar met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Het is zondagavond,’ zei Kate. ‘Ze mag helemaal geen vrienden uitnodigen als ze de volgende dag naar school moet.’
Maar toen ze beneden kwamen, bleken Kates vader en moeder met koffers in de woonkamer te staan.
‘Mam? Wat is er aan de hand?’ vroeg Kate.
‘Tully heeft ons gevraagd om een weekje op de kinderen te passen. De auto die buiten staat, brengt jullie tweeën naar de luchthaven. Tully zei dat jullie in elk geval badkleding en zonnebrandcrème moesten inpakken. Meer mogen jullie nog niet weten.’
‘Ik kan niet zomaar van mijn werk wegblijven,’ zei Johnny. ‘Senator McCain is te gast.’
‘Tully is toch je baas?’ reageerde Kates vader. ‘Als zij zegt dat je op vakantie gaat, ga je op vakantie.’
Kate en Johnny keken elkaar aan. Ze waren nog nooit zonder kinderen op vakantie geweest.
‘Het is wel een leuk idee,’ zei hij met een glimlach.
Het daaropvolgende uur renden ze door het huis en pakten hun koffers, maakten lijstjes en verzamelden telefoonnummers. Vervolgens kusten ze de kinderen gedag – zelfs Marah –, bedankten Kates ouders en liepen naar de gereedstaande limousine.
‘Ze doet in elk geval niets half,’ gniffelde Johnny terwijl hij instapte.
Kate kroop tegen hem aan. ‘Ik voel me nu al meer ontspannen, en we staan nog steeds op onze oprit.’
De chauffeur reed weg.
‘Weet u waar we naartoe gaan?’ vroeg Johnny.
‘De tickets zitten in het vakje voor u, meneer.’
Johnny pakte de envelop en maakte hem open. ‘Kauai,’ zei hij.
Het was de bestemming van hun huwelijksreis geweest. Kate sloot haar ogen en zag de zwaaiende palmbomen en het prachtige zandstrand van Anini Beach al voor zich.
‘Niet eerlijk dat je in slaap valt,’ zei Johnny.
‘Ik slaap niet.’ Ze legde haar hoofd in zijn schoot. ‘Bedankt dat je Tully hebt geholpen me te ontvoeren.’
‘Ik maakte me zorgen om je.’
‘Ik ook, maar ik voel me nu beter.’
‘Hoeveel beter?’
Ze blikte naar het open tussenraam dat hen van de chauffeur scheidde. ‘Sluit het raam en ik laat het je zien.’
‘Praten we over seks?’
‘We praten over seks,’ beaamde ze terwijl ze zijn overhemd losknoopte. ‘En als je die knop indrukt, blijft het niet alleen bij praten.’