27

De documentaire werd twee weken later uitgezonden, en zelfs Kate, die gewend was aan Tully’s verbazingwekkende successen, stond versteld van de reactie van het publiek. Er was een ware mediahype ontstaan. Jarenlang was Tully op televisie te zien geweest als de coole, gevatte professional, die met journalistieke objectiviteit verslag deed.

Nu kreeg het publiek te zien hoe teleurgesteld en in de steek gelaten ze zich voelde. Ze zagen de vrouw achter de journalist en raakten niet over haar uitgesproken. De reactie die het meest gehoord werd, was ‘net zoals ik’.

Vóór de documentaire respecteerde het publiek Tully Hart. Nadien adoreerde men haar. Ze prijkte in één week op de cover van zowel Us als People. De documentaire – en fragmenten ervan – werd steeds opnieuw in programma’s getoond. Amerika kon geen genoeg krijgen van Tully Hart, zo leek het wel.

Maar terwijl iedereen naar Tully en de droevige hereniging met haar moeder keek, zag Kate iets heel anders op die band, en ze raakte erdoor geobsedeerd.

Ze zag de manier waarop Johnny aan het eind naar Tully keek, toen Clouds verdwijning was onthuld, de manier waarop hij haar in zijn armen had genomen.

En dan was daar het onderonsje tussen Tully en Johnny bij Sunshine Farms. De woorden die daar waren uitgewisseld waren in de montage gesneuveld, maar Kate vroeg zich voortdurend af wat ze tegen elkaar hadden gezegd.

Ze bestudeerde hun lichaamstaal als een primatoloog, maar uiteindelijk zag ze niet meer dan wat ze in het begin had gezien: twee oude vrienden die samen aan een emotionele documentaire werkten en een echtgenote die zich sinds lange tijd zorgen over hen maakte.

En daarmee had het afgerond moeten zijn. Als er niet nog iets was gebeurd. Kate had haar oude, jaloerse gevoelens weer kunnen wegstoppen, net zoals ze dat door de jaren heen al tientallen keren had gedaan.

Maar er was nog iets gebeurd.

Syndiworld, het op een na grootste persbureau ter wereld, had de documentaire gezien en had Tully haar eigen show aangeboden, waarin ze een groot belang zou krijgen.

Het idee had Tully’s wereld op zijn kop gezet, haar een manier geboden om zichzelf te zijn voor de camera, om de wereld te laten zien wie ze werkelijk was en hoe ze zich echt voelde. Geen werktijden vanaf drie uur ’s nachts meer. Zodra ze van het idee hoorde, had ze gezegd dat het precies was wat ze nodig had, maar toch had ze nog twee voorwaarden gesteld: ten eerste moesten de opnamen in Seattle plaatsvinden; ten tweede moest John Ryan haar producer worden.

Geen van beide voorwaarden had ze met haar vrienden besproken.

Kate en Johnny zaten op de veranda aan de achterzijde van hun huis onder het genot van een drankje met elkaar te praten toen het eerste telefoontje kwam.

Johnny had om Tully’s aanbod gelachen en gezegd dat ze maar een producer moest zoeken die gespecialiseerd was in prima donna’s.

Maar toen had Tully een salaris met zes nullen genoemd.

Nu, twee dagen later, kon er bij Kate nog steeds geen lachje af. Zij en Johnny zaten in de woonkamer. Ze probeerden niet te hard te praten omdat de kinderen al op bed lagen. Tully was terug in New York en zat ongetwijfeld bij de telefoon te wachten, nieuwsgierig of ze opnnieuw haar zin zou krijgen.

‘Ik snap niet waarom je zo moeilijk doet, Katie,’ zei Johnny terwijl hij voor het raam ijsbeerde. ‘Het zal ons leven veranderen.’

‘Wat is er mis met ons huidige leven?’

‘Begrijp je dan niet hoeveel geld ze ons bieden? We kunnen het huis afbetalen en de kinderen naar Harvard sturen. En ik zou een paar shows kunnen maken die er echt toe doen. Tully zei dat ik reportages mag maken in alle probleemhaarden van de wereld. Weet je wel wat dat voor mij betekent?’

‘Wil je dat je carrière vanaf nu zó verloopt? Elke zin beginnen met: “Tully zei”?’

‘Als je wilt weten of ik voor haar kan werken, is mijn antwoord “ja”. Ik heb voor veel ergere mensen dan Tully Hart gewerkt.’

‘Misschien wil ik wel weten of je voor haar zou móéten werken,’ zei Kate zacht.

Johnny bleef staan en draaide zich naar haar om. ‘Dit meen je niet. Gaat het dáárom? Om één nacht in een ver, ver verleden?’

‘Ze is een ongelooflijk aantrekkelijke vrouw. Ik denk gewoon…’ Ze kon haar zin niet afmaken, kon haar oude angsten en onzekerheden niet onder woorden brengen.

De blik die hij haar toewierp, was zo kil dat ze zichzelf voelde bevriezen. ‘Dat verdien ik niet.’

Hij stormde de trap op en sloeg de deur van de slaapkamer achter zich dicht.

Lange tijd bleef ze zitten en staarde naar haar trouwring. Waarom lieten sommige herinneringen zich niet uitwissen? Langzaam knipte ze de lichten uit, sloot alle deuren af en liep naar boven.

Voor de gesloten deur van hun slaapkamer bleef ze even staan en haalde diep adem. Ze wist wat ze nu moest doen, wat ze moest zeggen. Ze had hem gekwetst en beledigd. Ze wisten allebei dat dit de kans van hun leven was. Haar onzekerheden en jaloezie mochten die niet in de weg staan.

Ze moest naar hem toe gaan, zeggen dat het haar speet en dat ze dom was om bang te zijn. Dat ze in zijn liefde geloofde, zoals ze in zonlicht en regen geloofde, en dat was ook zo.

Juist daarom zou ze trots op Johnny moeten zijn, blij met deze kans en wat die voor hem betekende. Hun huwelijk was een teamsport, en dit was haar moment om cheerleader te zijn. Maar ook al wist ze dit allemaal, toch kon ze niet echt blij zijn.

In plaats daarvan was ze bang.

Ja, ze zouden rijk zijn. Misschien zelfs machtig.

Maar tegen welke prijs?

Tully nam ontslag en zegde New York na een emotionele laatste uitzending gedag. Ze vond een nieuw penthouse in de Emerald City en nam de daaropvolgende maand achter gesloten deuren de plannen voor haar nieuwe programma door. De show zou Het vriendinnenuurtje met Tully Hart gaan heten, ter ere van de traditie van de familie Mularkey. Net zoals vroeger werkte ze lange dagen met Johnny samen. Ze wierven personeel, ontwierpen de set en bedachten concepten voor de show.

In augustus 2003 was veel van het voorbereidende werk gedaan, en ze besefte dat ze weer zo druk was geweest met haar werk dat ze haar sociale leven had verwaarloosd. Hoewel Kate aan de andere kant van de baai woonde, had Tully haar tot dusver amper gezien. Dus pakte ze de telefoon en nodigde haar beste vriendin en haar petekind uit om een dagje met haar door te brengen.

‘Sorry,’ zei Kate. ‘Ik kan niet naar de stad komen.’

‘Kom nou,’ smeekte Tully. ‘Ik weet dat ik deze zomer niet genoeg heb gebeld, maar Johnny en ik maakten werkdagen van wel twaalf uur.’

‘Vertel mij wat. Jij ziet hem meer dan ik.’

‘Ik heb je gemist.’

Even viel er een stilte, en daarna antwoordde Kate: ‘Ik jou ook, maar vandaag komt niet goed uit. De jongens krijgen vriendjes te spelen.’

‘Zal ik Marah onder mijn hoede nemen? Zet haar maar op de boot van kwart over elf. Dan zie ik haar bij McDonald’s. Je zei dat jullie toch alleen maar ruziën.’

‘Nou… dat is misschien wel een goed idee. Maar geen films voor boven de zestien, hoe erg ze daar ook om zeurt.’

‘Afgesproken.’

‘Goed. Ik zal het Marah vertellen.’

Precies een uur en twaalf minuten later droeg Tully haar chauffeur op om bij de McDonald’s op Alaskan Way te stoppen. Door het vele getoeter wist ze dat ze daar niet mocht parkeren, maar daar trok ze zich niets van aan.

Ze draaide het raampje naar beneden en zag dat Marah al naar haar toe rende. ‘Hierheen,’ riep ze terwijl ze uit de auto stapte.

Marah omhelsde haar stevig. ‘Bedankt dat je me uit huis hebt bevrijd. Mama zit de hele dag al op me te foeteren. Wat gaan we doen?’

‘Wat dacht je van een make-over bij Gene Juarez?’

‘Vet.’

‘En daarna mag jij kiezen wat we gaan doen.’

‘Je bent echt supergeweldig,’ zei Marah terwijl ze vol bewondering naar Tully keek.

Tully lachte. ‘Jij ook. Daarom zijn we ook zo’n perfect team.’