Hoofdstuk 17

Carrie had nog nooit tegen haar broer gelogen. Het was het moeilijkste wat ze ooit had moeten doen. 'Ring had geregeld dat de bruiloft om vijf uur 's middags zou zijn. Als 'Ring iets regelde, verwachtte hij ook dat het doorging. Zijn vrouw was de enige die zijn plannen wel eens in de war stuurde. Maar Carrie deed altijd wat 'Ring met haar afsprak en durfde zijn wensen niet zomaar naast zich neer te leggen.

Nu moest ze tegen hem liegen. Ze moest zeggen dat ze pas de volgende ochtend om tien uur opnieuw met Josh kon trouwen. Het ergste was, dat ze niet wist hoe de situatie de volgende ochtend om tien uur zou zijn en wat er in de tussentijd zou gebeuren. Ze wist niet wat Josh met Nora van plan was en hoe hij haar zover wilde krijgen dat ze de overeenkomst zou tekenen en aan hem zou geven. Ze had angstvisioenen van Josh die met Nora om de papieren zou worstelen en van 'Ring die erachter zou komen dat Josh nog met een andere vrouw getrouwd was. Misschien zou hij Josh wel dood willen schieten. Carrie's broers waren nooit bang geweest om jongens die wat te brutaal tegen hun kleine zusje waren een paar rake klappen te geven. Wat zou 'Ring doen als hij erachter kwam dat zijn zusje zwanger was geraakt van een getrouwde man? Carrie wilde dat 'Ring zelf eens in een dergelijke moeilijke situatie was geweest, zodat hij zich haar situatie beter kon voorstellen.

Ze trilde als een blaadje toen ze naar buiten ging om 'Ring te vertellen dat de bruiloft uitgesteld moest worden.

Tot haar stomme verbazing reageerde 'Ring heel anders dan ze had verwacht. Hij glimlachte en zei dat hij in dat geval wel met Nora en Eric terug naar het dorp zou rijden. Hij was helemaal ingepakt door de walgelijke Nora en vroeg zelfs of ze onderweg een paar stukjes uit Romeo en Julia voor hem wilde spelen.

Nora voelde zich zeer vereerd en stond trots met de drie mannen te slijmen. Die waren, volgens Carrie tenminste, zwaar onder de indruk. Carrie schopte Josh keihard tegen zijn scheenbeen en glimlachte zoetsappig naar hem toen hij het uitgilde van de pijn.

Toen de koets uit het zicht was verdwenen, met het paard van 'Ring erachter gebonden, vroeg Josh aan Carrie of ze wat eten kon versieren, omdat hij en de kinderen weg moesten om iets te doen.

'Eten maken? Je stuurt mij gewoon naar de keuken? Wat gaan jullie dan doen? Ik wil meedoen!'

Josh kuste haar op haar wang. 'Bij wat ik van plan ben, kan ik alleen acteurs gebruiken - professionele leugenaars, zo je wilt. Jij zou de kat nog niet eens iets wijs kunnen maken, liefje.'

'Ik heb net mijn broer voor zitten liegen!' Ze voelde zich beledigd.

'Ja, dat klopt. En hij geloofde er geen woord van.'

'Natuurlijk wel. Als hij mij niet had geloofd, was hij toch niet zomaar weggegaan? Dan zou hij -'

'Ik denk dat jij je broer onderschat. Ik denk dat hij helemaal niet zulke hoogstaande principes heeft als jij denkt. Volgens mij vindt hij het allemaal wel grappig. Ik denk dat hij Nora vanavond wel over weet te halen om alles aan hem te vertellen. Nora is erg gevoelig voor een beetje gevlei.'

'Moet jij nodig zeggen,' zei Carrie tegen zichzelf.

Josh deed net alsof hij dat niet had gehoord. Hij realiseerde zich dat het zo z'n nadelen had dat Carrie nu het een en ander over hem wist. 'Kun je misschien wat eten maken? Dan overleg ik even met de kinderen.'

'Ze gaat toch geen eieren bakken?' vroeg Dallas angstig, terwijl Josh de kinderen de deur uit werkte.

'Precies doen wat ik gezegd heb en vooral je mond houden,' zei Josh. Ze stonden met de kinderen voor de deur van Nora's hotelkamer. Het was een uur of zes, eigenlijk hadden Josh en Carrie al een uur getrouwd moeten zijn.

'Oké,' zei Carrie. 'Ik doe wel alsof ik gek ben.' Ze was nog steeds een beetje boos, omdat Josh wel aan de kinderen had verteld wat hij van plan was, maar haar erbuiten had gehouden.

Josh gaf haar een knipoog en klopte op de deur.

Nora deed de deur open. Ze droeg een rode zijden jurk met een decolleté dat zo mogelijk nog dieper was dan dat van de jurk die ze overdag aan had gehad.

Carrie staarde naar Nora's jurk. Josh trok haar mee de kamer in en deed de deur dicht.

'Je krijgt je zin, Nora,' zei hij.

Ze glimlachte. 'Je hebt het geld dus?'

'Nee. Ik heb het niet. Dat wil zeggen, ik ben niet van plan om het aan jou te geven. Ik hou het liever zelf.'

Nora keek even verbaasd. 'Liefje, je weet het: geen geld, geen scheiding. Als je mij dat geld niet geeft, houd ik die scheiding gewoon tegen. Dan kun je dus nooit met onze kleine erfgename trouwen.' Ze zei dat alsof Josh alleen met Carrie wilde trouwen omdat ze zo rijk was.

Josh sloeg zijn arm om Carrie heen. 'Je weet dat ik nu al een jaar op die rotboerderij zit. Ik vind het afschuwelijk. Ik moet 's ochtends voor dag en dauw op en ik moet de hele dag keihard werken. Onkruid wieden, stal uitmesten, spitten, zaaien... Ik vind het afschuwelijk.'

'Natuurlijk vind je het afschuwelijk, liefje. Dat wist ik wel. Weet je niet meer hoe hard ik moest lachen toen die rechter je veroordeelde?'

'Je hebt gelijk gekregen. Daarom heb ik besloten om ermee op te houden.'

Nora trok haar wenkbrauwen op. 'Maar de rechter heeft toch gezegd dat je dan de kinderen kwijtraakt? Je moet het vier jaar volhouden.'

'Ik weet het,' zei Josh. 'Komen jullie maar eens hier, kleine donderstenen.'

Carrie keek stomverbaasd toe hoe Josh de kinderen bij een arm greep en ze in de richting van Nora duwde. Toen ze eens goed naar de kinderen keek, werd haar verbazing nog groter. Een paar minuten geleden, toen ze voor de deur stonden, hadden ze er nog keurig en schoon uitgezien, terwijl ze er nu smerig en verfomfaaid uitzagen. Hun haren zaten in de war, Dallas had een grote vlek op haar jurk, en de tranen liepen hun over de wangen.

'Toen ik tegen de rechter zei dat ik de kinderen graag wilde houden, wist ik niet wat ik zei. Ik wist niet dat het zó moeilijk zou zijn om kinderen op te voeden. Het zijn een stelletje uitvreters. Ik ben al mijn tijd aan ze kwijt en nog klagen en zeuren ze de hele dag aan mijn kop. Dus, Nora, je mag ze hebben.'

Carrie was gelukkig te geschokt om iets te zeggen.

'Papa!' gilde Dallas. 'Ik wil niet! We willen bij jou blijven. We zullen heel braaf zijn! Ik beloof het!'

'Maar Josh, dat kun je toch niet menen!' zei Nora.

'Natuurlijk meen ik het. De rechter heeft gezegd dat hij de kinderen aan jou toewijst als het mij niet lukt om het vier jaar op die boerderij uit te houden. En ik hou het niet meer uit. Ik ga weer spelen. Ik hoor thuis op het toneel.'

'En... en zij dan?' vroeg Nora. 'Wat doe je dan met die vriendin van je?'

Voordat Josh iets kon zeggen, gaf Carrie antwoord. Ze had inmiddels in de gaten wat er aan de hand was, en was niet van plan om erbuiten te blijven. 'We blijven gewoon samenwonen,' zei ze vrolijk. 'Dat is misschien wel zondig, maar heel wat minder saai dan keurig trouwen.' Ze keek Josh verliefd aan. 'Zodra we van de kinderen af zijn, gaan we naar... Waar gaan we ook al weer heen, Josh?'

'Venetië,' zei Josh. Carrie zag dat hij bewonderend naar haar keek.

'O ja, Venetië. Met het geld dat ik van mijn vader heb gekregen. Of zullen we eerst naar Parijs gaan? Ik heb wat nieuwe kleren nodig.'

'Wat je maar wilt, liefje.' Josh kuste haar hand.

Daarna zei hij tegen Nora: 'Zie je, liefje, het maakt mij eigenlijk niks meer uit of wij nu wel of niet getrouwd zijn. Ik heb Carrie en haar geld en van die kinderen ben ik nu ook voorgoed af. Au revoir.' Hij gaf Carrie een arm en liep met haar naar de deur.

Toen ze de kamer uitliepen, begon Dallas te gillen: 'Papa, je mag niet weggaan! Laat ons niet in de steek! We zullen alles doen als we bij je mogen blijven!'

Josh hield Carrie's arm stevig vast om te voorkomen dat ze zich om zou draaien. Toen ze weer op de gang stonden, keek Carrie Josh bezorgd aan en vroeg aan hem of het wel goed ging met Dallas.

'Nee,' antwoordde Josh. 'Ze overdrijft vreselijk. Ik zal het er eens met haar over hebben.' Hij lachte naar haar. 'Jij deed het trouwens erg goed. Misschien kunnen we nog wel eens een echte leugenaar van je maken.'

'Josh,' vroeg Carrie angstig. 'Het is toch echt maar een spelletje? Je laat ze toch niet echt bij haar achter?'

Hij keek haar aan. 'Wat denk je?'

'Ik denk dat je nog liever iemand zou vermoorden dan je kinderen in de steek laten.'

Hij lachte en kuste haar hand. 'Laten we maar wat gaan eten. Ik heb honger, want de lunch was ook niks,' zei hij plagerig.

Maar ondanks zijn geruststellingen bleef Carrie nerveus. Ze prikte zenuwachtig in het eten en toen ze later bij haar kledingzaak kwamen, toonde ze absoluut geen interesse. Haar werknemers bestookten haar met vragen, maar Carrie was te zeer afgeleid om er fatsoenlijk antwoord op te geven.

'En als ze ze nu eens echt wil houden?'

'Jij kent Nora niet.'

'Nee, ik ken haar niet zo goed als jij,' snauwde ze tegen hem. 'Je hebt zelf gezegd dat ze best een goede moeder was.'

'Toen wist ik niet beter,' antwoordde hij. Hij probeerde haar op te vrolijken, of op de kast te jagen - als ze maar niet zo angstig bleef doen. Maar zelfs toen hij tegen haar zei dat hij wel een naam voor de baby zou bedenken, omdat zij kennelijk alleen maar rare namen als 'Choo-choo' en 'Parijs in de Woestijn' kon bedenken, kreeg hij nauwelijks een reactie.

Toen ze teruggingen naar de boerderij was het al bijna donker. Josh zei tegen Carrie dat hij graag bij haar wilde slapen. Hij wilde haar vasthouden en dicht bij de vrouw zijn van wie hij hield.

'Jij hebt net je kinderen weggegeven en nu verwacht je dat ik bij je wil slapen?'

Hij kuste haar en zei dat ze nu in ieder geval eens onder de indruk was geraakt van zijn acteervermogens.

Ze keek hem kwaad aan. 'Jij raakt me niet aan voordat die kinderen terug zijn.' Ze liep naar de slaapkamer en sloeg de deur achter zich dicht. Ze hoorde dat hij een half snikkend, half lachend geluid maakte. Ze wilde bijna weer naar de kamer gaan, maar dat deed ze niet.

Voor het eerst in haar leven lag Carrie lange tijd wakker. Toen het weer licht begon te worden, stond ze op en liep met Choo-choo in haar armen naar de kamer. Josh zat al aan tafel. Hij had dezelfde kleren aan als de vorige dag.

'Ben je niet naar bed geweest?' vroeg ze, terwijl ze tegenover hem aan tafel ging zitten.

Ze keek hem aan en zag dat zijn gezicht ernstig stond. 'Ik moet er steeds aan denken dat Nora misschien wel wraak op me wil nemen. Misschien houdt ze de kinderen wel om mij te pesten. Misschien...' Hij zweeg en staarde naar zijn lege koffiekop.

Carrie stak haar hand uit. Josh pakte haar hand, liep naar haar toe en knielde voor haar. Hij legde zijn hoofd in haar schoot. Carrie streelde zijn haar.

'Ik ben bang, Carrie,' zei hij zacht. 'Ik wil de kinderen niet kwijtraken. Het leek me eerst zo'n goed plan. Ik dacht dat het niet kon mislukken, maar nu weet ik het niet meer. Als Nora naar de rechter stapt en vertelt dat ik de kinderen aan haar terug heb gegeven, dan zie ik ze nooit meer terug. Wat moet ik zonder ze beginnen? Jij en de kinderen zijn het enige waar ik om geef.'

Ze gaf hem een kus op zijn hoofd. Ze probeerde hem gerust te stellen, maar ze was zelf ook erg ongerust.' Wat ben je nu verder van plan?'

Hij tilde zijn hoofd op en keek de andere kant uit, omdat hij niet wilde dat ze zijn tranen zag. 'Ze moeten om tien uur naar de kerk komen. Het is de bedoeling dat ze vreselijk lastig zijn, zodat Nora ze graag kwijt wil. Als ze mij die papieren geeft, neem ik de kinderen weer.'

'Dan moeten we maar vertrouwen op de acteervermogens van de kinderen. En dat zit wel goed met zo'n vader!'

Josh glimlachte flauwtjes. 'Laten we maar even wat eten. Dan gaan we daarna weg. We moeten inderdaad maar op de kinderen vertrouwen.'

Carrie knikte en probeerde te verbergen dat ze trilde als een rietje.

Het was koud in de kerk. Carrie had klamme handen. Het was vijf minuten over tien en de kinderen waren in geen velden of wegen te bekennen. 'Ring zat in de voorste bank en keek voor de derde keer op zijn vesthorloge. De dominee had al aangekondigd dat er over een uur nog een bruiloft was.

Josh keek Carrie aan en zag dat ze onder haar sluier erg angstig keek. Hij durfde haar niet weer aan te kijken. Allerlei gedachten spookten door zijn hoofd. Misschien had Nora hem wel doorzien en had ze de kinderen meegenomen. Misschien probeerde ze het net zolang met ze uit te houden tot ze toch het geld kreeg. Dallas was nog maar vijf jaar. Hij had van haar gevraagd dat ze gemeen zou doen tegen haar eigen moeder. Kon ze dat wel? Was ze wel oud genoeg om het te begrijpen?

Was hij nu door zijn eigen slimme plannetje zijn kinderen kwijtgeraakt? De rechter was al zo aarzelend geweest om de kinderen aan hem toe te wijzen. Hij had ook niet een echt goede reputatie, vooral niet als het om vrouwen ging. Als Nora naar de rechter ging en vertelde wat er was gebeurd, zou hij ze vast nooit meer terugkrijgen.

Hij kneep nog harder in Carrie's hand.

'Ring stond op en liep naar hen toe. 'Het is al twintig over tien,' zei hij tegen Carrie. 'Is er soms iets aan de hand?'

'Nee hoor,' zei Carrie. Haar stem trilde. 'Ik bedoel...'

'Ik weet zeker dat Nora er zó aankomt met de kinderen,' zei Josh. 'Ze is een oude kennis van me en...'

Op dat moment hoorden ze achter in de kerk enige commotie.

Nora kwam de kerk binnen. Voor het eerst sinds hij haar kende, zag Josh dat ze er vreselijk uitzag. Haar jurk was smerig, haar haar hing in slierten over haar schouders en ze had donkere kringen onder haar ogen omdat ze kennelijk geen oog had dichtgedaan. Het ergste was nog dat ze er plotseling precies zo oud uitzag als ze in werkelijkheid ook was.

Ze had Tem en Dallas vast en liep met de kinderen naar voren. Ze smeet de kinderen zo'n beetje in de bank, pakte een papier en een pen en gaf die aan Josh, terwijl ze hem woest aankeek.

Josh likte aan de pen, zette zijn handtekening, stopte het papier in zijn binnenzak en keek naar de vrouw waarmee hij getrouwd was geweest.

Nora wilde iets gaan zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ze draaide zich om en liep de kerk uit.

Josh en Carrie draaiden zich uiterst kalm om naar de dominee. 'U kunt wel beginnen,' zei Josh.

'Wij zijn hier vandaag bijeengekomen om...'

Carrie en Josh keken elkaar aan en barstten allebei in lachen uit. Ze keken naar de kinderen, die met hun smerige kleren en ongekamde haren in de kerkbank zaten. Ze wiebelden met hun benen en keken alsof ze erg trots waren op zichzelf. Carrie en Josh bogen voorover en staken hun armen naar ze uit.

De dominee en 'Ring keken verbaasd toe hoe de kinderen hun in de armen vlogen en hoe ze zich met z'n vieren vrolijk maakten om iets dat kennelijk erg grappig was.

Josh herstelde zich het eerst. Hij pakte Tem en Carrie bij de hand en Carrie pakte de hand van Dallas. 'Begint u maar,' zei Josh. 'Trouwt u ons allemaal maar!'

'Jippie' riep Dallas. En nadat Carrie en Josh elkaar het jawoord hadden gegeven, en de kinderen ook vrolijk "Ja, ik wil!" hadden meegeroepen, begonnen ze elkaar enthousiast en vrolijk te omhelzen.