Hoofdstuk 10

Toen de broer van Josh en zijn vrouw de volgende dag arriveerden, was Carrie zo zenuwachtig dat ze helemaal trilde. Ze had maar vier uur geslapen omdat ze in het dorp nog uren bezig was geweest om alles voor het eten te regelen. Josh had op haar gewacht en tegen haar gezegd dat hij vond dat ze zich er wel erg gemakkelijk vanaf maakte door andere mensen te vragen om voor het eten te zorgen. Hij scheen te denken dat je pas een 'echte' vrouw was als je elke dag uren boven de pannen stond.

Zonder hem antwoord te geven, was ze in bed gekropen. Ze was pas wakker geworden toen de eerste vrouw uit het dorp een schaal eten was komen brengen. Josh had haar wakker gekregen door de kinderen op haar af te sturen, die prompt bij haar in bed waren gesprongen.

Nadat ze zich had aangekleed, was ze naar de schuur gegaan en had ze samen met de kinderen allerlei spullen uit haar koffers gehaald. Om een uur of twaalf was de tafel feestelijk gedekt met een Iers linnen tafelkleed en servetten, porseleinen servies uit Frankrijk en prachtig Engels tafelzilver. De schalen waren gevuld met overheerlijk voedsel, waarmee bijna iedere vrouw in Eternity druk was geweest.

'Jeetje,' zei Dallas. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zoiets moois en lekkers had gezien.

Om klokslag een uur kwamen Hiram en zijn vrouw Alice voorrijden in hun dure rijtuig. Hiram was een grote man met een enorm dikke buik. Carrie keek Tem glimlachend aan, omdat Hiram er precies zo uitzag als Tem hem had uitgebeeld.

Josh en de kinderen stonden sip naar Hiram en Alice te kijken. Carrie trok een vrolijk gezicht en liep naar ze toe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat Alice een kleine, dunne vrouw was die waarschijnlijk veel jonger was dan ze leek. Ze zag er verschrikkelijk moe uit, zo moe dat Carrie de neiging had om haar mee naar binnen te nemen en op een stoel te zetten.

Carrie liep met een brede glimlach op haar gezicht en met een uitgestoken hand op Hiram en Alice af. Hoewel Josh haar had gewaarschuwd voor Hiram, was Carrie niet van plan om zich daar iets van aan te trekken. Ze was haar hele leven nog nooit iemand tegengekomen die haar niet met respect en vriendelijkheid had bejegend. Ze kwam uit een rijke familie, bijna iedereen in haar geboortedorp werkte voor haar vader. Bovendien was ze knap, vrijgevig en grappig. Ze kende niemand die haar niet meteen aardig had gevonden. Nou ja, behalve Josh dan.

'Goedemiddag,' zei ze opgewekt tegen Hiram. En tegen zijn vrouw: 'Mag ik u voorgaan?'

Alice keek Carrie verbaasd aan; alsof ze niet wilde geloven dat iemand iets tegen haar zei. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, waardoor ze er veel minder moe uitzag.

Hiram bekeek Carrie van top tot teen. Als een van Carrie's broers had gezien hoe deze vent haar stond te bekijken, had hij een flink pak op zijn donder gekregen.

Hiram negeerde Carrie's uitgestoken hand en keek naar Josh, die een eindje achter haar stond. 'Zo, dus dit is het vrouwtje dat je hebt laten komen,' zei hij smalend. 'Ik heb gehoord dat zij net zoveel van koken weet als jij van de boerderij. Echt iets voor jou om met zo'n waardeloze vrouw te trouwen.'

Vervolgens liep hij naar binnen, zonder de kinderen ook maar een blik waardig te keuren.

'Krijg nou...' zei Carrie en liep achter hem aan. Dat liet ze zich niet zomaar zeggen.

Josh pakte haar bij de arm. 'Niet doen,' zei hij, en keek haar smekend aan. 'Over precies twee uur en twintig minuten is hij weer vertrokken. Zo lang kan ik hem verdragen, en ik hoop dat jij dat ook kunt.'

'Dat denk ik niet,' zei Carrie.

'Iemand met zoveel geld als jij hoeft dat ook niet,' zei Josh. 'Je hebt geen idee wat arme mensen allemaal over hun kant moeten laten gaan om te overleven.'

Nu was ze door beide mannen beledigd. Ze wierp Josh een minachtende blik toe en liep naar binnen.

'Heb je dit allemaal van je rijke vrouwtje gekregen?' hoorde ze Hiram zeggen toen ze binnenkwam. Hij keek over zijn dikke pens naar de tafel waar ze zo haar best op had gedaan. 'Pas maar op dat ze het niet allemaal meeneemt als ze bij je weggaat.' Toen hij dat had gezegd, begon hij vreselijk om zijn eigen grapje te lachen.

Carrie wilde iets zeggen, maar Josh keek haar smekend aan. 'Als hij ons van deze boerderij aftrapt, koop jij dan een nieuwe voor me?' zei hij zacht tegen haar. Hij zei dat op zo'n vervelende, spottende manier, dat Carrie haar kaken op elkaar klemde en zich boos afvroeg aan welke van de beide broers ze de grootste hekel had.

Ze nam zich voor om te proberen deze afschuwelijke vent twee uur en twintig minuten te verdragen. Tenslotte moest ze van Josh de volgende dag toch weer terug naar huis. Misschien zou ze daarna geen van deze mensen ooit weer zien. Ze had dus niet het recht om zich ermee te bemoeien. Als zij van plan waren om alle vervelende opmerkingen van Hiram zomaar te slikken, was dat hun zaak.

Hiram begon eerst over de waardeloze opvoeding die de kinderen volgens hem kregen. Hij vroeg aan Dallas of ze een stukje op kon zeggen uit The Rime of the Ancient Mariner, en toen ze zei dat ze daar nog nooit van gehoord had, keek hij Josh minachtend aan. Josh staarde naar zijn bord en reageerde niet.

Vervolgens bekeek Hiram de kleine handen van Tem en verklaarde dat hij met zulke handen nooit goed zou kunnen werken. Hij zei dat hij zelf, toen hij zo oud was als Tem, praktisch in zijn eentje al het werk op de boerderij had gedaan. En verder was het een grote schande dat Tem van huis was weggelopen. Het hele dorp lachte de familie Greene erom uit.

Toen hij klaar was met de kinderen, nam hij Josh onder handen. Hij maakte zich vrolijk over zijn maïsveld en zei dat hij altijd wel had geweten dat Josh er toch niets van terecht zou brengen.

Toen hij begon over het verleden van Josh, spitste Carrie haar oren. Ze begreep uit de cryptische opmerkingen van Hiram dat Josh vroeger iets verschrikkelijks had gedaan en dat hij daarom al zijn geld had verloren. Hiram had het erover dat Josh 'op de vlucht' was. Carrie keek naar Josh en zag dat die nog steeds zwijgend naar zijn bord staarde.

Ze vroeg zich af wat Josh dan wel had uitgespookt. Als ze Hiram mocht geloven, was Josh vroeger erg rijk geweest, want hij zei dat hij wel gewend was aan mooi servies en tafelzilver, maar dat dat allemaal van hem afgenomen was.

Maar door wie? De politie? Zou Josh soms op een of andere duistere manier rijk zijn geworden en op een gegeven moment in de kraag gegrepen zijn?

Na een tijdje hield Hiram op over Josh en begon aan iedereen te vertellen wat Alice die week allemaal 'verkeerd' had gedaan. Hij had het over vlekken die ze niet uit zijn kleren had kunnen krijgen en over eten dat ze niet gaar genoeg had gekookt of juist had laten aanbranden. En over de spinnenwebben die hij in huis had ontdekt.

Carrie keek op het horloge dat ze op haar jurk had gespeld. Er was pas een uur voorbij. Het was werkelijk ongelooflijk dat iemand zo tekeer kon gaan.

Toen Hiram eindelijk klaar was met zijn vrouw, was hij even stil, nam een hap en keek naar Carrie. Ze had gezien hoe de anderen zwijgend alle beledigingen hadden aangehoord en er niets tegenin hadden gebracht. Maar toen Hiram naar haar keek, keek ze hem recht in zijn ogen. Ze was niet van plan om net als de anderen haar blik af te wenden. Geld, dacht ze. Dat is waar deze vent zijn macht aan ontleent. Hij bezat niet alleen zijn eigen boerderij, maar ook die van Josh. Omdat hij ze er zo uit kon schoppen en ervoor kon zorgen dat ze geen dak boven hun hoofd zouden hebben en geen eten meer zouden krijgen, meende hij dat hij het recht had ze op deze afschuwelijke manier te beledigen en te denigreren.

Maar Carrie wist wel beter. Ze was zelf ook haar hele leven rijk geweest en ze wist wat een macht het gaf. Maar ze wist ook heel goed dat geld geen recht gaf op speciale privileges. Alleen omdat ze rijk was, kon ze zich heus niet altijd maar alles permitteren. Ze was zich er altijd van bewust geweest dat ze iets terug moest doen, dat haar rijkdom haar ook tot bepaalde zaken verplichtte.

Hiram keek Carrie nog steeds aan. Na een tijdje keek hij naar Josh. 'Ik begrijp wel waarom je haar genomen hebt,' zei hij dubbelzinnig.

Hiram keek weer naar Carrie, alsof hij benieuwd was hoe ze zou reageren. Toen ze zoetsappig naar hem glimlachte, trok hij een tevreden gezicht.

Dat laatste had hij niet moeten doen. Wat hij zei, kon Carrie niet zoveel schelen. Maar die zelfvoldane blik deed het hem. Alsof hij ervan overtuigd was dat zij ook iemand was die hij zomaar kon uitschelden en beledigen.

'Nog wat maïs, Hiram?' vroeg ze vriendelijk.

Met nog steeds die zelfvoldane grijns zei hij: 'Ja hoor, er kan nog wel wat bij. Het is toch niet die maïs die mijn broertje verbouwt, of wel? Want daar zitten mij te veel wormen in.'

Ze pakte de zilveren schaal met maïs en bood hem die aan. Hij legde zijn hand op de hare, keek haar geil aan en zei: 'Je mag dan een waardeloze huisvrouw zijn, als vrouw ben je vast niet zo waardeloos.'

Carrie keek hem recht in zijn ogen, glimlachte, en gooide de inhoud van de schaal over zijn pak. Daarna gooide ze spinazie over zijn hoofd, een handvol sla in zijn gezicht en toen sloeg ze hem met een stuk beenham op zijn borst. Ze pakte het vleesmes, maar op dat moment greep Josh haar bij de pols.

'Hij heeft het recht niet om...' zei Carrie.

Josh hield haar pols stevig vast. 'Je weet niet wat je doet,' zei hij.

'Nee, en dat komt omdat niemand mij hier ooit iets vertelt,' antwoordde ze. Ze wierp een blik op de kinderen en rende toen naar buiten. Het ging haar kennelijk niets aan. En het scheen geen verschil te maken dat ze met Josh was getrouwd en dat ze met hart en ziel van de kinderen hield.

Ze rende het pad af en bleef rennen. Ze had zin om helemaal terug te rennen naar Maine. Ze rende maar door, tot ze het gevoel had dat haar longen zouden barsten.

Toen ze niet meer verder kon, liep ze naar de rivier en ging aan de oever zitten. Ze barstte in tranen uit.

Ze trok haar knieën op, verborg haar gezicht in de plooien van haar rok en huilde maar door. Ze had zo verschrikkelijk haar best gedaan. Het was een grote mislukking geworden.

'Kijk eens,' zei iemand. Ze zag een hand met een zakdoek erin.

Ze keek met haar betraande gezicht omhoog en zag dat Josh naast haar was gaan zitten. 'Ga weg! Ik haat je! Ik haat jullie allemaal. Ik wilde dat ik nu meteen weg kon en niet pas morgen. Ik zal blij zijn als ik weg ben en jullie nooit meer hoef te zien.'

Zonder daarop in te gaan, reikte hij haar een fles whisky aan. 'Dit is hele goede. Schotse malt whisky, de beste die er is. Mijn laatste fles.'

Ze pakte de fles en nam er een flinke slok uit. Daarna nam ze er nog een paar, tot Josh de fles weer pakte.

'Wat betreft mijn broer...' begon hij.

Carrie wachtte. Ze voelde zich een stuk beter, ontspannen en een beetje rozig. Ze legde haar hoofd weer op haar armen en keek naar het voorbij stromende water. Maar Josh zei verder niets meer. Ze lachte even en zei: 'Ik wist wel dat je me toch niets zou vertellen. Je wilt je geheim zeker liever voor jezelf houden.' Ze keek hem aan. 'Ik moet trouwens zeggen dat jullie niet veel op elkaar lijken.'

'We zijn ook geen echte familie. Mijn moeder is met zijn vader getrouwd toen ik tien was. Hiram was toen al bijna volwassen.'

'Lijkt hij op zijn vader?'

'Nee.' Josh nam een flinke slok. 'Volgens mij was mijn stiefvader ook niet zo van hem gecharmeerd.'

Carrie giechelde. 'Dat kan ik me voorstellen. Was hij vroeger ook al zo?' Ze gebaarde in de richting van het huis, dat meer dan een kilometer verderop lag.

Josh nam weer een slok en gaf de fles toen aan haar. 'Mensen als Hiram worden zo geboren, die zijn altijd al zo geweest. Hij heeft altijd gevonden dat hij alles beter wist en dat het zijn plicht was om dat ook aan iedereen te vertellen.'

'Waarom woon je eigenlijk op zijn boerderij?'

Josh gaf geen antwoord.

Carrie nam een slok whisky. 'Sorry. Dat had ik natuurlijk niet aan je moeten vragen. Af en toe vergeet ik even dat ik niet goed genoeg ben om deel uit te maken van jouw gezin; dat ik een leeghoofdig rijk meisje ben dat het recht niet heeft om hier te zijn.' Ze stond op. 'Neem me niet kwalijk, maar ik denk dat ik maar weer terugga.'

Josh pakte haar rok vast. 'Carrie, ik zou het je allemaal wel willen vertellen, maar...'

Ze keek naar hem. 'Maar wat?' schreeuwde ze.

'Ik ben bang dat je me dan zou haten.'

Dat antwoord had ze niet verwacht.

Hij liet haar rok los en keek naar de rivier. 'Ik heb mijn hele leven verknoeid. Ik heb een paar dingen gedaan waar ik me voor schaam. Ik ben alleen trots op mijn kinderen; dat ik hen op de wereld heb gezet is het enige waar ik trots op ben.'

Carrie dacht aan de insinuaties van Hiram. Was Josh dan toch een crimineel? Misschien hadden ze hem wel vrijgelaten onder voorwaarde dat hij op de boerderij van zijn broer zou werken en voor zijn kinderen zou zorgen.

Ze ging weer naast hem zitten, dichterbij dan eerst, en nam een slok uit de fles. Toen keek ze hem aan. 'Mag ik bij je blijven?' vroeg ze zacht.

'Dat is wat ik het liefste zou willen, maar het kan niet. Je hebt hier geen leven, en ik kan niet steeds van jouw geld leven.'

Ze knikte, niet omdat ze dat begreep, maar omdat ze zijn standpunt accepteerde. 'Josh,' fluisterde ze. Ze keek hem met betraande ogen aan. 'Dit is onze laatste dag.'

Terwijl hij naar haar keek, hield hij zichzelf voor dat het beter was dat Carrie wegging, dat ze zijn leven in de war had geschopt en dat dat niet goed was. Hij wist dat de kinderen zich een tijdje ongelukkig zouden voelen als ze weg zou zijn, maar dat dat wel over zou gaan en dat het leven al snel weer zijn gewone gang zou gaan. Maar wat was dat ook al weer: het gewone leven? Het eten dat hij kookte? Zijn werk? De ellende en de ogen van zijn kinderen waarin die ellende te lezen stond?

'O, Carrie,' zei hij, en trok haar naar zich toe.

Op het moment dat hun lippen elkaar raakten, ging er een schok door hen heen. Sinds ze elkaar voor het eerst gezien hadden, hadden ze naar elkaar verlangd. Het verlangen was ontstaan op het moment dat hij haar om haar middel had gepakt om haar van de wagen af te tillen. En sindsdien was dat verlangen alleen nog maar groter geworden.

Elke dag opnieuw hadden ze naar elkaar gekeken, hadden ze elkaars nabijheid gevoeld, waren ze van streek geraakt wanneer ze een centimeter blote huid hadden gezien. Ze deden het wel voorkomen alsof ze zo'n hekel aan elkaar hadden, maar ze voelden allebei de enorme spanning die er tussen hen was.

Nu waren ze alleen. Niets weerhield hen er nu nog van om te doen wat ze vanaf die eerste dag al hadden willen doen. Ze begonnen elkaar uit te kleden.

Josh had duidelijk meer ervaring met het uitkleden van een vrouw dan Carrie met de kleren van een man. Maar het kon Josh op dit moment absoluut niet schelen of Carrie's kleren kapotgingen of heel bleven. Toen hij aan de mouw van haar jurk trok, scheurde die eraf. Hij streelde haar bovenarm en begon die te zoenen.

Daarna probeerde hij de knoopjes op haar rug los te maken, maar het was gemakkelijker om die eenvoudig los te trekken. Toen hij zijn lippen tegen haar blote schouder zette en haar hoorde kreunen, dacht hij helemaal niet meer aan haar kleren. Hij scheurde haar jurk los, en even later vloog haar onderjurk door de lucht, gevolgd door de hoepel uit haar rok.

Carrie had haar broers wel eens half uitgekleed gezien, en daarom wist ze wel ongeveer hoe ze een man uit moest kleden. Toen ze eenmaal naakt waren, waren ze zo opgewonden dat ze niet meer toekwamen aan strelen. Ze wilden elkaar, en dat wilden ze al zo verschrikkelijk lang.

Josh hield Carrie vast aan haar heupen, zoende haar borsten en ging bij haar naar binnen. Carrie schreeuwde geschrokken van pij n, maar dat duurde niet lang. Ze had hier al zo lang naar verlangd dat ze nu niet van plan was om zich iets aan te trekken van een beetje pijn.

Ze bewoog haar heupen gretig met hem mee en schreeuwde van pure extase toen ze samen klaarkwamen. Josh legde zijn hoofd in haar hals.

Zo lagen ze een tijdje bezweet in elkaars armen. Hun huid voelde aan alsof elke zenuw op scherp stond.

'Ik heb nooit...' begon Josh, maar Carrie legde haar vinger tegen zijn lippen.

'Dat moet je niet zeggen,' zei ze. 'Wat je ook doet, je mag niet hiervoor je excuus aanbieden.'

Hij lachte en kuste haar vingertoppen. 'Ik wilde zeggen dat ik nog nooit zoiets heb meegemaakt. Ik heb nog nooit eerder mezelf zo verloren. De liefde is een kunst, maar dit was...'

'Pure lust?' fluisterde ze.

'Ja, en nog iets.' Hij ging naast haar liggen, nam haar in zijn armen en streelde haar haar.

'Josh,' fluisterde ze. Hij zoende haar weer.

'We moeten terug,' zei hij. 'De kinderen zijn alleen en we moeten morgen vroeg opstaan om de...' Hij maakte zijn zin niet af, alsof dat te pijnlijk zou zijn.

Ze bleef nog even in zijn armen liggen. Toen stond ze op en begon zich aan te kleden, wat niet gemakkelijk ging, omdat haar kleren zo gescheurd waren. Josh pakte haar handen vast. 'Laat mij dat maar doen,' zei hij. Hij begon haar aan te kleden, waarbij hij haar zoveel mogelijk aanraakte.

Toen ze terugliepen naar het huis, zwegen ze allebei. Josh pakte haar hand, maar Carrie maakte zich van hem los. Ze snapte niet hoe hij het over zijn hart kon krijgen om eerst met haar te vrijen en meteen daarna te beginnen over haar vertrek.

Toen ze thuiskwamen, moesten de kinderen lachen om hun gescheurde kleren en rode gezichten. Ze waren erg opgetogen over de scène met oom Hiram. Ze vertelden vrolijk dat hij woest weg was gegaan na een paar vreselijke opmerkingen over Carrie en over Josh, die zo stom was geweest om met haar te trouwen. Dallas sloeg haar armen om Carrie heen en zei tegen haar dat ze van haar hield.

Carrie kon de gedachte niet verdragen dat ze de volgende ochtend zou vertrekken. Ze rende naar de slaapkamer. Eigenlijk zou ze nog liever meteen vertrekken, omdat het afscheid dan tenminste sneller achter de rug zou zijn.

Toen ze weer wat tot zichzelf was gekomen, ging ze weer naar de huiskamer. Tem en Josh waren de afwas aan het doen.

'Zullen we je leren hoe het moet?' vroeg Tem ernstig aan Carrie.

Dallas stond naast haar. 'Ik denk dat ik dat soort dingen ook nooit wil leren. Ik wil geen boerin worden. Ik wil later actrice worden.'

Carrie moest lachen en tilde haar op. 'Als je actrice wordt, moet je met allemaal vreselijke mensen omgaan,' zei ze. 'En dan moet je alsmaar reizen en de mensen kijken op je neer. Je kunt veel beter met een leuke man trouwen en kindertjes krijgen.'

Dallas trok een vies gezicht. 'Ik wil alleen maar een man die me elke dag rozen geeft.'

'Als je met de goede man trouwt, doet hij dat vast wel.'

'Als hij dat kan betalen,' zei Josh boos. Hij gooide de theedoek neer en ging naar buiten.

'Wat heb ik nu weer verkeerd gezegd?' klaagde Carrie. Ze had verwacht dat ze na wat er gebeurd was dichter bij elkaar zouden komen, maar Josh scheen alleen maar bozer geworden te zijn.

Josh bleef de rest van de middag weg. Carrie bleef alleen met de kinderen. In ieder geval schijnt hij er wel van overtuigd te zijn dat ik voor de kinderen kan zorgen, dacht ze. Hij is tenminste niet bang dat ik het huis af laat branden.

Laat in de middag zaten ze met z'n drieën op de veranda. Carrie vertelde over haar broers en over haar geboortedorp. Ze wilde steeds zeggen dat ze de volgende morgen weer terug zou gaan, maar ze kon het niet over haar lippen krijgen.

Het was al ruim een uur donker toen Josh terugkwam. Hij gaf de kinderen een zoen en zei dat ze zich moesten gaan wassen en naar bed moesten gaan.

Carrie stond op en keek met een triest gevoel om zich heen. Ze rook de heerlijke geur van de rozen. Toen ze hier was gekomen, had het alleen maar naar paardenmest geroken. Ze probeerde niet te denken aan haar vertrek de volgende ochtend en ging naar binnen. Toen de kinderen haar een nachtzoen kwamen geven, had ze veel moeite om niet in huilen uit te barsten.

Dallas was al bijna boven toen ze even stopte en naar haar vader keek. 'Ga jij ook al bijna slapen?'

'Vanavond slaap ik beneden,' zei Josh. 'In de slaapkamer.'

'Met Carrie?' vroeg Dallas.

'Met Carrie,' zei Josh, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was.

Toen de kinderen boven waren, kwam Josh naar haar toe.

'Ik weet niet of...' begon ze, maar ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest zeggen. Dat ze niet zeker wist of ze wel samen moesten slapen? Was ze bang dat ze alleen nog maar verliefder zou worden? Ze kon onmogelijk nog meer van hem en van de kinderen gaan houden dan ze al deed. Was ze bang dat het afscheid moeilijker zou zijn? Dat kon haast niet. Als ze samen zouden slapen, zou hij misschien willen dat ze zou blijven.

Ze keek in zijn donkere ogen, die haar verlangend aankeken. Ze kon niet meer nadenken. Ze sloeg haar armen om hem heen. 'Josh,' fluisterde ze.

Hij tilde haar op en droeg haar naar de slaapkamer.