Hoofdstuk 2

Carrie had haar hele leven nog nooit iets stiekem hoeven te doen of iets voor haar vrienden of familieleden hoeven te verbergen. Maar nu was dat absoluut noodzakelijk.

Het was niet zo moeilijk geweest om haar vriendinnen ervan te overtuigen dat ze hun mond moesten houden. Vanaf de tijd dat ze bevriend waren geraakt, was Carrie al de onbetwiste leider van het groepje geweest. De anderen hadden altijd precies gedaan wat Carrie wilde. Ze waren wel eens bang of geschokt geweest als Carrie's plannen hen in gevaar dreigden te brengen, maar ze hadden haar nooit iets geweigerd. Carrie's oudste broer zei wel eens dat dat ook de reden was waarom Carrie bevriend met ze was: omdat ze ze nodig had om haar plannen uit te voeren.

En nu was er iets dat Carrie liever wilde dan ze ooit iets gewild had.

Vanaf die bewuste dag, de dag waarop Jamie thuis was gekomen, en de dag waarop ze de foto van Joshua voor het eerst had gezien, was ze volkomen geobsedeerd. Het was niet moeilijk geweest om Helen om te praten en Joshua van haar 'af te pakken'. Carrie vond het wel wat vervelend om dit haar beste vriendin aan te doen, maar Helen moest maar begrijpen dat Josh - zoals ze hem al noemde - bij haar hoorde, en niet bij Helen. Josh was van haar en van niemand anders.

Op die dag kwam ze het oude huis van Johnson uit met in haar ene hand de foto en de brief, en op haar andere hand het hondje. Ze ging naar het oude boothuis van de Montgomery's, dat haast nooit meer gebruikt werd. Ze wilde alleen zijn om na te denken. Ze wilde rustig de foto van de man en zijn kinderen bekijken.

Toch was het haar niet helemaal in haar bol geslagen, want ze zei een paar keer tegen zichzelf dat ze zich idioot gedroeg, dat deze man in niets verschilde van de honderden andere mannen die een foto en een brief hadden gestuurd. Ze had al die foto's bekeken, maar geen ervan had haar ooit iets gedaan. Helemaal niets zelfs. Ze had er nooit over gepeinsd om haar ouders en haar broers in de steek te laten om naar het westen te gaan en met een man te trouwen die ze alleen van een foto kende. Maar deze man was anders. Dit gezin was anders. Ze hadden haar nodig.

Carrie bleef de hele dag in het boothuis. Ze lag op een oud kleed dat in een kano lag, en keek naar de foto. Af en toe stond ze op en ijsbeerde peinzend door het boothuis. Ze prikte de foto op de muur en keek ernaar. Ze probeerde te bedenken wat het toch was dat haar zo in die man en zijn kinderen aantrok. Ze probeerde dat zo objectief mogelijk te bedenken, maar ze kwam er maar niet achter. " Ze hield zichzelf twee keer voor dat ze hem maar moest vergeten, dat die bijzondere blik in zijn ogen waarschijnlijk gewoon door de belichting kwam. Misschien was hun hond die ochtend net doodgegaan en keken ze daarom allemaal zo verdrietig.

Tegen vier uur begon Choo-choo wat onrustig te worden. Waarschijnlijk had het beest honger, Carrie merkte dat haar maag ook begon te knorren. Toen ging plotseling de deur van het boothuis open en een van de mannen die in de rederij werkten kwam binnen.

'Neem me niet kwalijk, juffrouw. Oh, bent u het, juffrouw Carrie.'

Carrie knikte naar hem en gebaarde dat hij bij haar moest komen. 'Kijk eens naar die foto,' zei ze. Ze wees naar de foto die nog steeds aan de muur hing. 'Zegt u nu eens wat u ervan vindt.'

De man bestudeerde de foto en kneep daarbij zijn ogen half dicht. Carrie haalde de foto van de muur, zodat de man de foto bij het raam kon houden. Ze zag wel dat hij haar vraag serieus nam. Toen hij eindelijk weer naar haar keek, zei hij: 'Een leuk gezin.'

'Valt u verder nog iets op?' drong ze aan.

De man keek alsof hij niet begreep wat ze bedoelde. 'Nou, ik weet het niet. Ze zien er niet erg rijk uit, maar misschien zijn ze in moeilijkheden geraakt.'

Carrie fronste haar wenkbrauwen. 'Vindt u niet dat ze er een beetje... dat ze wat somber kijken?'

De man keek verbaasd. 'Somber? Maar ze lachen toch!'

Toen de man dat had gezegd, was het Carrie die een verbaasd gezicht trok. Ze pakte de foto weer en keek er nog eens naar. Ze had niet verwacht dat ze er nu nog iets nieuws op zou kunnen ontdekken, maar dat was toch zo. De drie mensen op de foto hadden inderdaad een glimlach op hun gezicht. Maar als ze lachten, hoe had ze dan de indruk kunnen krijgen dat ze triest keken? De kleine jongen had zijn arm om zijn zusje geslagen en de vader hield zijn handen op de schouders van de beide kinderen. Hoe konden ze nu eenzaam zijn, ze hadden elkaar toch?

Carrie keek weer naar de oude man. 'Niet verdrietig en niet eenzaam?'

'Ik vind dat ze er juist vrolijk en gelukkig uitzien, maar ja, wie ben ik om dat te zeggen?' Hij lachte naar haar. 'Als u denkt dat ze verdrietig zijn, juffrouw Carrie, dan zal dat wel zo zijn.'

Carrie glimlachte naar de man. Hij tikte aan de rand van zijn pet en liep de deur uit.

Niet verdrietig en niet eenzaam, dacht Carrie. Anderen zagen op de foto kennelijk een gelukkig, vrolijk gezinnetje. Maar dat was niet zoals Carrie het zag. Toch kon ze niet bedenken waarom zij vond dat ze triest keken. En ze wist al helemaal niet waarom ze zo onweerstaanbaar door deze drie mensen werd aangetrokken.

Ze bleef nog een tijdje in het boothuis, pakte toen Choo-choo onder haar arm en ging naar huis. Die avond werd er een feestmaal gegeven ter ere van Jamie's thuiskomst. De hele familie Montgomery en Taggert kwam, en het huis was stampvol. Niemand merkte dat Carrie voor haar doen erg stil was.

De volgende drie dagen werd dat niet anders. Carrie hield zich bezig met haar dagelijkse beslommeringen: ze ging elke dag naar het hoofdkwartier, bekeek de foto's die de mannen opstuurden, praatte met de vrouwen die op zoek waren naar een man, en probeerde te verbergen dat ze voortdurend aan de man en de twee kinderen van de foto dacht.

Ze had de foto en de brief al zo vaak in haar handen gehad dat er niet veel meer dan twee beduimelde en verkreukelde stukjes papier van over waren. Ze kende de hele brief uit haar hoofd en ze zou het handschrift van Josh uit duizenden herkennen.

Na drie dagen wist ze wat ze moest doen. Ze wilde met deze Joshua Greene trouwen. Josh dacht kennelijk dat hij een vrouw nodig had die wist hoe ze koeien moest melken en dat soort dingen, maar zij was ervan overtuigd dat hij haar nodig had.

Toen Carrie aan haar vrienden vertelde wat ze van plan was, waren die buiten zichzelf. Zelfs Helen, die nog steeds een beetje boos was omdat Carrie Joshua zo hooghartig van haar afgenomen had, was helemaal van streek.

'Je bent knettergek,' zei Euphonia. 'Jij kunt elke man krijgen die je maar wilt. Met jouw uiterlijk en je geld -'

De anderen lieten hierop hun mond van verbazing openvallen. De rijkdom van Carrie's familie was altijd strikt taboe geweest.

'Iemand moet haar toch de waarheid zeggen,' zei Euphonia. 'Bovendien wil die man een boerin. Jij kunt niet eens een knoop aannaaien, Carrie, om nog maar te zwijgen van plantjes verspenen.'

Ze keek Carrie aan. 'En volgens mij weet jij niet eens wat verspenen betekent.'

Dat wist Carrie inderdaad niet, maar daar ging het ook helemaal niet om. 'Ik heb er wel aan gedacht dat als ik hem zou schrijven, hij mij misschien wel geen geschikte vrouw zou vinden. Hij schijnt te denken dat hij een knecht nodig heeft in plaats van een vrouw. Daarom ben ik van plan om eerst met hem te trouwen en daarna pas naar dat dorp van hem in Colorado te gaan, naar Eternity.'

Toen ze dat had gezegd, begon iedereen tegelijk tegen haar te praten om haar ervan te overtuigen dat ze dat niet moest doen, maar Carrie trok zich er niets van aan. Ze zeiden dat ze dan tegen hem zou moeten liegen, en dat de huisregel was dat er nooit gelogen werd tegen de mannen die naar een vrouw op zoek waren. Als een man een lieve vrouw wilde, zeiden ze niet dat hij die ook kreeg terwijl ze in werkelijkheid een kenau op hem afstuurden. Joshua Greene had om een boerin gevraagd en dus moesten ze er ook een voor hem zoeken.

'Maar hij is vast niet teleurgesteld als hij mij krijgt,' zei Carrie met een zelfverzekerd glimlachje.

De meisjes gingen zitten en keken Carrie aan. Ze was zo mooi dat alle mannen die haar zagen haar aandacht probeerden te trekken. Carrie had iets waar iedere vrouw jaloers op was. Alle mannen waren gek op Carrie. Ze aanbaden haar. Misschien kwam het omdat ze met zeven broers en een vader was opgegroeid, en dat ze daarom precies wist hoe mannen in elkaar zaten. Wat het ook was, Carrie kon iedere man krijgen die ze maar wilde. Ze hoefde alleen maar te kiezen.

Na twee dagen gaven de vriendinnen het op. Ze hadden alles geprobeerd om haar op andere gedachten te brengen. Ze hadden er genoeg van. Carrie luisterde toch niet. Ze zei zelfs dat als ze echte goede vriendinnen waren, ze juist moesten proberen haar te helpen. Dat ze moesten bedenken hoe ze met Joshua kon trouwen voordat hij in de gaten kreeg dat ze helemaal niets van het werk op de boerderij wist. 'Misschien is hij wel een beetje... nou ja, een beetje boos als hij merkt dat ik niet helemaal eerlijk tegen hem ben geweest. Misschien wil hij me dan wel weer naar huis sturen. Je weet het maar nooit met mannen. Als ze denken dat ze belazerd worden, kunnen ze soms heel vreemd reageren. Daarom wil ik hem dwingen om mij een kans te geven te laten zien dat ik de perfecte vrouw voor hem ben.'

De vriendinnen konden zich wel voorstellen wat Joshua zou doen als hij erachter kwam dat Carrie had gelogen, hem had belazerd en zich anders had voorgedaan om hem in de val te lokken. Maar Carrie was zo vastbesloten dat ze haar na een poosje begonnen te helpen met het bedenken van een plan. Het was tenslotte ook allemaal wel erg romantisch.

Het eerste wat ze deden was informatie inwinnen over het boerenleven. Ze waren allemaal aan zee opgegroeid en hadden altijd bedienden om zich heen gehad. Het voedsel kwam uit de keuken, maar ze hadden geen flauw idee hoe het in de keuken was terechtgekomen. Sarah zei dat het altijd door een man bij de achterdeur werd gebracht.

Ze begonnen dus aan hun onderzoek naar de landbouw, zoals ze vroeger op school ook altijd allerlei projecten hadden ondernomen. Maar algauw kwamen ze erachter dat ze het onderwerp nogal saai vonden. Toen kwamen ze op het idee om een van de vrouwen die op zoek waren naar een man een voorbeeldbrief te laten schrijven. Carrie schreef de brief over en liet een koerier komen, die - op kosten van haar vader - de brief van Maine naar Eternity in Colorado zou brengen.

Carrie had samen met haar vriendinnen bedacht dat ze Joshua ervan moesten overtuigen dat ze de perfecte vrouw voor hem gevonden hadden, maar dat die met de handschoen met hem moest trouwen voordat ze naar Colorado kon komen. Als hij akkoord ging, hoefde hij alleen maar de bijgesloten papieren te tekenen, en dan zou het huwelijk in Warbrooke gesloten worden. Als hij toestemde, zou hij Carrie pas zien als hij al met haar getrouwd was.

'Je vader ondertekent die papieren nooit,' zei Euphonia.

Carrie wist dat ze gelijk had. Haar vader zou het nooit goedvinden dat zijn jongste dochter zou trouwen met een man die ze nog nooit gezien had en die hij ook nog nooit had ontmoet. Als ze hem zou vertellen dat ze verliefd was geworden op een foto van een man en twee kinderen, zou hij haar vierkant uitlachen.

'Ik bedenk wel iets,' zei Carrie. Ze klonk overtuigder dan ze in werkelijkheid was.

Toen ze de brief naar Joshua had verstuurd, moest ze maanden op antwoord wachten. Zelfs met een koerier duurde het erg lang om post heen en weer te sturen. Ze had een kopie van haar brief gemaakt, en elke dag vond ze wel weer een nieuwe zin die ze achteraf toch niet zo geschikt vond. Of bedacht ze iets dat ze ook nog had kunnen schrijven.

In die lange maanden dat ze moest wachten, had ze wel haar twijfels over de brief, maar ze twijfelde nooit aan de hele onderneming. Elke avond kuste ze haar vingertoppen en legde die dan op de foto van haar toekomstige gezin. Ze dacht elke dag aan ze. Ze kocht een lapje stof om voor het kleine meisje dat haar dochter zou worden een jurkje te maken. Ze kocht een speelgoedbootje voor het jongetje. Ze kocht boeken, fluitjes, doosjes met snoep voor de kinderen en acht overhemden voor Josh.

Na zes maanden kwam Carrie op een ochtend het hoofdkwartier binnen. Ze zag dat haar vriendinnen op haar stonden te wachten. Ze keken zo opgewonden en verwachtingsvol, dat Carrie meteen wist dat de brief van Josh eindelijk gekomen was. Zwijgend hield ze haar hand uit en pakte de brief aan.

Met trillende vingers maakte ze hem open en gleed met haar ogen over de brief. Toen keek ze naar de papieren die bijgevoegd waren. Ze liet zich op een stoel vallen. 'Hij heeft ze getekend!' zei ze. Ze kon het haast niet geloven.

De meisjes wisten niet goed of ze daar nu blij of juist teleurgesteld over moesten zijn.

Carrie grijnsde. 'Jullie mogen me wel feliciteren! Ik ben nu zo goed als getrouwd!'

Ze feliciteerden haar, maar zeiden ook dat ze nog steeds vonden dat ze gek was en dat Joshua Greene vast woest zou worden als hij erachter kwam dat hij bedonderd was.

Maar Carrie ging daar niet op in. Ze was buiten zinnen van vreugde. Ze hoefde nu alleen nog maar te zorgen dat haar vader de papieren ook zou ondertekenen. Dat was nodig omdat ze nog zo jong was. En dan moest ze een dominee zien te vinden die het huwelijk wilde voltrekken.

En Carrie zorgde ervoor dat dat allemaal gebeurde op de manier waarop ze ook Joshua zover had gekregen: door te liegen.

Ze ging naar het kantoor van de Warbrooke Scheepvaartmaatschappij , waarvan haar vader directeur was, en bood zo nonchalant mogelijk aan om een stapeltje brieven die door haar vader ondertekend moesten worden mee naar huis te nemen. Ze stopte de huwelijkspapieren tussen de zakelijke brieven en haar vader tekende alles zonder te kijken wat het was. Het was ook niet moeilijk om aan een dominee te komen die het huwelijk tegen een flinke vergoeding wilde voltrekken.

En zo werd Carrie Montgomery, op een zomerse ochtend, een jaar na het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog, in de echt verbonden met Joshua Greene, die natuurlijk niet aanwezig was, maar werd vertegenwoordigd door Euphonia.

Aan het einde van de dienst omhelsde Carrie haar vriendinnen en zei tegen ze dat ze ze zou missen, maar dat ze een nieuw leven tegemoet ging en dat ze erg gelukkig zou worden. De meisjes snikten en maakten Carrie's nieuwe jurk nat met tranen.

'Als hij je nu slaat?'

'Als hij maar niet aan de drank is.'

'Stel je voor dat het een bankrover is, of een gokker. Als hij nou in de gevangenis heeft gezeten? Of een moord heeft gepleegd?'

'Daar hebben jullie je bij die honderden andere vrouwen ook geen zorgen over gemaakt, dus waarom nu wel?' vroeg Carrie. Ze was boos dat de meisjes niet gewoon blij voor haar waren.

Maar toen ze dat had gezegd, begonnen ze alleen nog maar harder te huilen.

Alles wat Carrie tot nu toe had gedaan, was een peulenschil vergeleken met wat haar nu te wachten stond. Ze moest het aan haar ouders vertellen. Haar moeder reageerde lang niet zo geschokt als haar vader. Ze keek haar echtgenoot vol afkeer aan en zei: 'Ik heb altijd wel gezegd dat jullie haar veel te veel verwenden; nu zie je wat het resultaat is!'

Carrie dacht dat haar vader op het punt stond om in huilen uit te barsten. Hij aanbad zijn jongste kind, en het was nooit in hem opgekomen dat zij volwassen zou worden, met iemand zou trouwen en een paar honderd kilometer ver weg zou gaan.

Carrie's moeder zei dat het huwelijk volgens haar niet wettig was en dat het ontbonden zou kunnen worden. Waarop Carrie zeer overtuigd en koelbloedig antwoordde dat ze in dat geval weg zou lopen.

Haar moeder keek naar het onbewogen gezicht van haar dochter en knikte. De Montgomery's waren berucht om hun koppigheid, en ze wist dat wanneer haar dochter eenmaal iets had besloten, ze daar niet gemakkelijk vanaf te brengen was.

'Ik wilde wel dat 'Ring hier was,' zei haar vader. Dat was zijn oudste zoon.

Carrie rilde. Als die thuis was geweest, had ze het wel uit haar hoofd gelaten om het nieuws te vertellen. Haar oudste broer was niet zo gemakkelijk als haar ouders en hij had het ook niet zo begrepen op al die wilde plannen van haar. Carrie zou het trouwens ook niet aan haar ouders verteld hebben als een van haar andere broers thuis was geweest.

'Ik geloof niet dat we iets kunnen doen,' zei haar vader triest. 'Wanneer ga je weg?' Zijn stem trilde.

'Zodra ik mijn spullen heb gepakt,' antwoordde Carrie.

Haar moeder keek haar aan. 'En wat denk je dan allemaal mee te nemen naar die wildernis daar?'

'Alles,' zei Carrie. Ze vond dat eigenlijk maar een rare vraag. 'Ik neem gewoon alle spullen mee die ik heb.'

Haar ouders keken elkaar aan en begonnen te lachen. Carrie snapte niet waarom. Ze stond op. Ze was beledigd. 'Als jullie me nu willen excuseren, ik ga naar mijn kamer om mijn spullen te pakken voordat ik naar mijn echtgenoot vertrek.' En ze liep de kamer uit.