1

In de trein van Frankrijk naar Nederland klinkt de Timboek- toe-ringtone.

'Nee, he?' verzucht Annabel. 'Niet weer!' Ze zet haar iPod keihard zodat ze de ringtone niet hoeft te horen. Romeo draait aan het knopje van haar iPod en zet hem uit. 'We moeten afkicken.'

Juist omdat Annabel dat zo moeilijk vindt, wil ze de tune niet horen. Ze heeft deze zomer verkering met Kars gekregen en nu moet ze alleen terug. Ze mist hem na een dag al zo ver- schrikkelijk! Ze weet niet eens wanneer ze elkaar weer zien, misschien pas met Kerstmis. Dat houdt ze nooit vol! Gelukkig is ze niet de enige die zich rot voelt. Justin mist Isa ook, hij kijkt al de hele reis afwezig naar buiten. Maar Romeo en Stef zijn supervrolijk.

Romeo fluit naar een paar meiden die door de coupe lopen. 'Dat ziet er niet gek uit!' Hij stoot Stef aan. 'Als jullie geen plek kunnen vinden, mogen jullie hier wel zit- ten.' Stef tikt met zijn hand op zijn schoot. 'Zeker bij jou!' roept een van de meiden. 'Ik kan wel iets leu- kers bedenken.' Giechelend lopen ze door. 'Het is maar goed dat we weer bijna in Nederland zijn,' zegt Romeo. 'Die meiden zijn hier veel te brutaal geworden toen wij er niet waren.'

'Wat denk je daarvan?' Stef wijst naar een groepje meiden dat op het perron staat.

'Ik geloof dat wij in de verkeerde coupe zitten, Stef,' zegt Romeo als de meiden het treinstel aan de andere kant in lopen. De jongens staan op en gaan ze achterna. He he, even rust, denkt Annabel. Nu kan ze mooi even een sms'je naar Sharon sturen. Dat is het enige voordeel nu ze weer thuiskomt. Natuurlijk heeft ze haar ouders en haar broer gemist, maar haar vriendin Sharon ook. Ze wil haar meteen zien. Toen zij allemaal in Frankrijk waren, heeft Sharon verkering gekregen. Is het nog aan? sms't Annabel.

Sharon straalt helemaal als ze Annabels sms'je leest. Hart- stikke aan. Ik zie je vanavond in De Papegaai, sms't ze gauw terug.

Ze kijkt naar Michael, die net een nieuwe cd opzet. Dan kan ik eindelijk over je vertellen, denkt Sharon. Ze is nog nooit zo verliefd geweest.

Aan het begin van de vakantie was ze ook op Timboektoe, maar ze is teruggegaan omdat ze heimwee had. Achteraf is ze blij, anders had ze Michael nooit ontmoet. Ze vindt hem zo'n hunk, met zijn donkere krullen en zijn bruine ogen. Hij ziet er supergespierd uit.

Ze had hem in het zwembad gespot. Hij was aan het duiken, echt waanzinnig goed. Ze stond een tijdje naar hem te kijken, maar ze had nooit gedacht dat ze zo'n knappe jongen kon krijgen. Helemaal niet omdat hij een stuk ouder lijkt dan zij. Toen ze samen met haar nichtje op het grasveld ging zitten, zag ze hem ineens met een groepje jongens. Hij kwam steeds dichterbij en ineens knipoogde hij naar hen. Ze dacht dat het voor haar nichtje was bestemd, maar hij knipoogde naar haar!

Toen ze hem de volgende dag weer bij het zwembad zag, kocht hij een ijsje voor haar. Een week later was het aan en toen hebben ze voor het eerst gezoend. Ze heeft een superromanti- sche vakantie gehad; bijna elke dag heeft ze Michael gezien. 'Wie sms'te jou?' vraagt Michael. Hij gaat naast haar op het bed zitten.

'Annabel,' antwoordt Sharon. 'Ik vind het zo gaaf dat ze weer naar huis komt. Vanavond ga ik naar haar toe.'

'Dus dan laat je me de hele avond alleen.' Michael slaat een arm om haar heen. 'Ja,' zegt Sharon.

'Dan heb je nu wel wat goed te maken,' zegt Michael. Hij trekt haar naar zich toe en kust haar.

Sharon kijkt hem smoorverliefd aan. Michael kan zo lekker zoenen.

'Voor de hele avond is dit niet genoeg,' zegt hij plagerig. 'Goed dan.' Sharon kust hem weer.

Michael trekt haar nog dichter naar zich toe. 'Mij zomaar in de steek laten, op zaterdagavond. Je hebt echt iets goed te maken.'

Ze voelt zijn hand bij haar hals. Zijn hand gaat steeds lager en glijdt over haar borst.

Niet doen, denkt ze. Niet verder gaan. Dat wil ik niet. Ze hoopt dat Michael stopt, maar dan gaat zijn hand onder haar T-shirt.

Sharon verstijft. 'Dat wil ik niet!' Ze duwt zijn hand weg. 'Wat doe jij nou? Mij een beetje van je af duwen? Ik dacht dat wij verkering hadden!'

Sharon schrikt van Michaels donkere ogen. Zo heeft hij nog nooit naar haar gekeken. 'Wat denk je wel?' zegt hij.

'Zo bedoel ik het niet,' zegt Sharon. 'Ik wil niet verder gaan. Nu nog niet, misschien later.'

'Wat nou later? Trut! Als ik niet aan je mag zitten, hoepel dan maar op.'

Van schrik springt Sharon op van het bed. Ze rent Michaels kamer uit, de trap af naar buiten.

De tranen stromen over haar wangen als ze even later op de fiets zit. Waarom deed hij ineens zo gemeen? Hij was steeds zo lief!

Totaal overstuur komt ze thuis. Ze wil niet dat haar moeder haar tranen ziet en loopt meteen door naar haar kamer. Michael heeft haar weggestuurd. Ze kan het nog steeds niet geloven.

Even later gaat haar mobiel af. Ze ziet op de display dat het Michael is en neemt meteen op.

'Liefje, het spijt me,' hoort ze Michael zeggen. 'He, ik snap ook niet waarom ik zo deed. Het zal nooit meer gebeuren, geloof me. Het geeft niks dat je niet verder wilt gaan, jij bent' het helemaal voor mij. Ik kan je niet missen. Hoor je wat ik zeg?' Gelukkig, denkt Sharon. Het is nog aan.