12

In Wouts bed slaapt Floor onrustig. Ze droomt. Steeds dezelfde droom. Soms wordt ze even wakker, half bewusteloos doet ze haar ogen open en ziet dat het nog donker is. Dan dringt tot haar door waar ze is en voelt ze de warmte van Wout naast zich en weet ze al niet meer waarvan ze wakker is geworden. Opnieuw valt ze in een onrustige slaap.

Als ze weer wakker wordt, is het bed koud. Wout ligt niet meer naast haar! Floor wrijft in haar ogen. In de kamer hangt de morgenschemering, die lijkt te aarzelen of ze de nacht al moet verdrijven. Nog eens wrijft Floor in haar ogen, maar ze ziet het echt goed: op de grond, op het matras voor het raam, ligt de slaapzak waarin zij de nacht is begonnen. Een pluk haar, net iets rossiger dan dat van haar, steekt erbovenuit. Wat heeft dat te betekenen?

Ze gaat rechtop zitten. Het is fris in de kamer en rillend trekt Floor het dekbed om zich heen. Ze kijkt verwonderd naar Wout.

Op zijn slaapzak, alsof dat een filmdoek is geworden, ziet Floor Wouts oude kamer, bij hen thuis. Ze ziet hen zitten: aan het bureau waar Wout zijn huiswerk maakt en zij tekent. Volgende plaatje: samen op bed, elk met een boek. En dan: de televisie die Wout kreeg en waarop ze naar tekenfilms keken.

Ze kan zich er nog over verwonderen dat een knul van veertien, zestien, achttien jaar zich zo veel van zijn zusje aantrok, maar het is nooit anders geweest. Tenminste, ze kan het zich niet anders herinneren. Omdat hun ouders overdag weg waren, kreeg Wout al jong opdracht Floor van school te halen. Soms werd een buurvrouw ingeschakeld en Floor ging ook wel met Esmée of Laurien mee, maar het liefst werd ze door Wout opgehaald van school. Voor hem was zij Floortje Fleur, Floortje Flauw of Floortje Flirt, afhankelijk van hun stemming.

Samen op de bank, dicht tegen elkaar aan, was het fijnst. Lezen, tv-kijken en later huiswerk maken of muziek luisteren. Pianomuziek, want Wout hield van pianomuziek. Dat had ze nooit aan iemand verteld. Wie luisterde er nou naar klassieke muziek? Of zomaar wat kletsen. Wout wist meer van haar dan haar vader of moeder. Wout gaf antwoord op alle vragen die ze niet aan haar ouders durfde te stellen als het ging om woorden die kinderen op school gebruikten, moppen die ze niet begreep. En Wout zei niet dat ze nog te klein was als het ging om vragen over dood zijn of oorlog of over seksualiteit. Wout...

Roerloos blijft Floor zitten kijken hoe de schemering oplost en steeds meer prijsgeeft van Wouts kamer, dat wat zichtbaar is van Wouts leven en waar zij niet bij hoort. Wat is er gebeurd dat Wout haar niet meer wil? Ze slikt. Ze wist het wel, ieder weekend dat Wout thuiskwam, deed hij een stapje achteruit. Ze voelde zich toen ook al afgewezen, maar had gedacht dat het nog wel goed kwam. Idioot die ze was!

Wout draait zich om, hij smakt even met zijn lippen.

Nu ligt hij op zijn rug te slapen en de slaapzak ligt niet langer over zijn gezicht.

Het is licht buiten, vroege ochtendgeluiden komen met de eerste zonnestralen naar binnen. Floor kijkt naar Wouts slapende gezicht. Gek dat het haar niet eerder is opgevallen: ineens ziet ze dat Wout op haar vader lijkt. Van haar zeggen ze altijd dat ze op haar moeder lijkt, maar dat is vast alleen maar omdat zij net als haar moeder klein en onopvallend is.

Een heftig verlangen om Wouts gezicht aan te raken, te zoenen, tegen haar borsten aan te drukken overvalt haar. Snel laat Floor Michiel binnen in haar gedachten. Ze denkt aan zijn gezicht, zijn groene ogen, de donkere wenkbrauwen en die ene krul die altijd op zijn voorhoofd springt. Ze denkt aan die keer dat ze bij hem thuis was. Ze denkt aan hem zoals hij naast haar stond te juichen om Esmée aan te moedigen. Ze denkt aan hun gesprek in de lekke boot en aan dat loodzware gevoel van ik-wil-niet-meer dat haar in het water naar beneden heeft getrokken.

Floor kan niet meer slapen. Ze blijft zitten tot de wekker aangeeft dat ook voor hen de dag is begonnen.