Ik nam de rinkelende telefoon op, net voordat het antwoordapparaat aansloeg.

'Langbeen. Ben jij het?'

'Roamer?'

Natuurlijk was het Roamer McQueen, mijn zeer kortstondige collega van het optreden bij Omega. Zelfs al herkende ik de stem van een mannelijke kennis niet meteen, ik wist altijd wie het was door de bijnaam die hij gebruikte.

'Hoe gaat het tegenwoordig met je, Langbeen?'

'Zozo, Roamer. Je weet wel.'

'Kun je koken?'

Die vraag bracht me even van mijn stuk. Waar ging dit heen? 'Geen klachten tot nu toe,' zei ik uiteindelijk.

'Weet je hoe je rode bonen met rijst maakt?'

'Absoluut niet.'

'Dat dacht ik al. Zullen we anders samen uit eten gaan?'

'Vandaag niet, bedankt.'

'Toe nou, Nan. Daar zul je van opknappen. Ik wil je mee uit nemen en met je pronken. In het restaurant waar mijn neef kookt.'

Ik zweeg voordat ik de uitnodiging voor de tweede keer afsloeg. Volgens mij hoorde ik iets in zijn stem, iets waardoor ik het idee kreeg dat deze uitnodiging niet alleen over lekker eten ging.'Je wil me iets vertellen, nietwaar?' vroeg ik.

'Ja. We moeten ergens over praten. Hou me maar gezelschap terwijl ik iets eet.'

'Oké. Maar niet al te lang. Ik moet op tijd thuis zijn.'

'Oké. En neem je saxofoon mee.'

'Waar moet ik zijn?' vroeg ik.

Great Jones Street. Een zijstraat van Broadway. Dat was het 'waar'. Het 'wat' was Texaco, een restaurant in zuidelijke stijl waar ik nog niet van had gehoord.

Een zwarte man in een duur uitziende grijze regenjas liep snel langs me heen en hield de deur van het restaurant open, hij nam me van onder tot boven op terwijl we allebei naar binnen liepen. Hij was van mijn vaders leeftijd of ouder, maar zijn blik was onmiskenbaar onvaderlijk. Waarom zou me dat eigenlijk verbazen, gezien mijn huidige status als mannen- magneet?

Ik retourneerde de goedkeurende blik. Misschien was hij niet meer de jongste, maar hij had een prachtige huid en hypnotiserende ogen. En daarmee hield hij mijn blik even vast. Ik zweer dat ik een erotische opflakkering voelde.

Nee, ik val niet op bejaarden. Maar voor mij hoeft flirten nergens toe te leiden, het draait allemaal om de finesse, om het moment. Ik bén per slot van rekening Frans, zo ongeveer. Ervaring is belangrijk bij een man, n'est-ce pas} Dat en zelfvertrouwen, dat hij volop leek te hebben. Dat zag ik wel aan zijn glimlach.

Waar ik echter op afknapte was die regenjas met ceintuur. Toen ik die eenmaal had gezien, was het voorbij. Ongeacht hoe duur de jas is, het is een afknapper als een man zijn ceintuur op die manier vastknoopt: heel strak. Iedereen die ik ken die dat doet is geen donder waard.

'Eet je alleen vandaag?' vroeg hij.

Ik giechelde. 'Van z'n leven niet, James Bond.'Texaco was zo'n restaurant dat dolgraag de sfeer van een provisorisch gebouw in Louisiana ver van Bourbon Street wil imiteren. Willie Mae Thornton, Fats Domino, Johnny Ace op de jukebox. Oude advertenties voor Dixie Beer en beef jerky. Elvis-memorabilia. De sportbeha van Irma Thomas. Dat soort rommel.

Er zaten maar een paar mensen aan tafeltjes te eten, maar de bar was vol. Er werden veel Marlboro's gerookt en glazen Wild Turkey achterovergeslagen. Er stonden mandjes met gefrituurde maismeelballetjes in plaats van de gebruikelijke zoutjes.

Ik ging ervan uit dat Roamers neef ook naadloos in deze omgeving zou passen: een forse buik, wit schort met vlekken van pittige saus en de verplichte gouden tand.

Dat klopte niet, afgezien van het schort. Ik werd voorgesteld aan Carl, die slank was en er bijna etherisch uitzag, met heel normale snijtanden. Zijn buik zag er ook prima uit. Hij serveerde me geklutste eieren terwijl Roamer op zijn boerenvoedsel aanviel.

'Lukt het weer om op te krabbelen, nadat die vrouw daar was neergeschoten?' vroeg Roamer.

ik doe mijn best. Het lijkt erop dat het allemaal veel verder gaat dan ik dacht. Een agent die ik ken zou me helpen erachter te komen wat er echt gebeurd was. Maar ik ben in allerlei rare dingen verzeild geraakt. Ik weet niet meer wie wie nu precies helpt. Het is allemaal nogal klote.'

'Waarom meng je je eigenlijk in politiezaken? Dat is je werk helemaal niet.'

Ik zuchtte. 'Ja. Ik weet het.'

'Dat is trouwens een van de dingen waarover ik met je wilde praten: werk.'

'Je bedoelt spelen?'

'Ja. Ik ben bang dat ik slecht nieuws heb.' 'O nee.' Ik legde het stukje maisbrood waar ik net boter op wilde smeren terug in het mandje. 'Wat is er?'

'Onze schnabbel bij Omega is voorbij. Het is afgelopen.'

'Verdomme. Ik wist het wel. Ik had al het idee dat je dat ging zeggen.'

'Ja. Ze gaan sluiten. Brubeck zegt dat hij er genoeg van heeft: al dat beschermingsgeld, die belastingen, leningen en nu dit er nog bij.'

Ik kon alleen maar snuiven. 'Mama Lou slaat weer toe. Heb je enig idee hoe je een pop vermoordt, Roamer?'

'Een wat vermoordt?'

'Laat maar. Wat gaan jullie doen? Jij en Hank?'

'Dat is het tweede wat ik je wilde vertellen. Hank en ik gaan een paar maanden naar het westen. Een muzikant die we van vroeger kennen heeft een goedlopende club in LA. I lij heeft ons gevraagd om daar te komen spelen. Het kan misschien wel iets blijvends worden. Ik weet het niet.'

'Geweldig, Roamer. Wat zul je blij zijn.'

'Het klinkt goed, hè?'

'Jazeker.'

is je paspoort nog geldig?'

'Het mijne?'

'Ja, dat van jou. Waarom kom je niet met ons mee?'

Ik was zo geroerd dat ik amper kon antwoorden, ik ben ontzettend gevleid. Maar Gene dan?'

Hank en Roamer zouden hun goede vriend Gene Price toch niet laten vallen ten gunste van mij?

'Hij komt ook wanneer hij weer beter is. Zijn arts en zijn vrouw hebben hem aan banden gelegd. Op dit moment gaat hij helemaal nergens naartoe. Wij dachten dat jij misschien Genes plek kon blijven innemen. Het kan geen kwaad om een reputatie aan de westkust op te bouwen. En omdat je zo opvalt, als vrouwelijke saxofonist en zo, trekken we misschien ook meer publiek. Tegen de tijd dat Gene daar ook naartoe komt, doe je misschien al iets anders, op een eigen plek. Shit, volgend jaar ben je misschien wel een filmster. Er kan daar heel veel gebeuren. Wie weet?'

Carrièrebeslissingen. Mogelijkheden. Een slimme zet. Je kansen grijpen.

Dat maakte allemaal nauwelijks deel uit van mijn woordenschat. Bijna alsof het geen normale veelgebruikte woorden waren.

'God, Roamer. Ik weet niet wat ik moet zeggen.'

'Zeg nou maar gewoon dat je naar huis gaat om je kanten broek in te pakken en afscheid te nemen van de mannen, Langbeen.'

'Maar ben ik wel goed genoeg - vinden jullie dat?'

'Je kent dat oude grapje toch wel? Blijven oefenen, liefje, blijven oefenen.'

'Wanneer moet je het weten?'

'Over een paar weken of zo. Denk er maar eens over na, Nan. Maar niet te lang.'

Ik knikte. Als ik dat gedoe over filmster worden niet meetelde was het heel veel om over na te denken. Nóg iets om over na te denken. Daar zat ik net op te wachten.

'Je kijkt een beetje vreemd,' zei Roamer. 'Als jij dat brood niet opeet, doe ik het.'

'Ga je gang,' zei ik. 'Weetje waar ik net aan dacht? Weetje iets over het chitlin-circuit? Je weet wel, die oude zwarte vaudeville-acts? Ik bedoel niet uit de tijd dat we nog nikkers waren, maar meer tegen het einde van die periode: de jaren vijftig en zestig.'

'Moms Mabley en Red Foxx, en Nipsey Russell,' zei hij tussen twee happen door. 'Voordat we in Vegas mochten optreden en zo.'

Die namen kende ik vaag. Ik wist ook wie me alle infor- matic over hen had kunnen geven: mijn oude liefde, André, die zijn leven had gewijd aan het vastleggen van zwarte entertainers. Maar hij was er niet. En als dat wel zo was geweest, zat ik nu waarschijnlijk dit gesprek niet te voeren. Dan zou alles anders zijn.

'Dat zou heel goed kunnen,' zei ik. 'Maar je hebt zeker nooit van een duo gehoord dat Miller en Priest heette?'

'Nee. Dat zegt me niks. Wie zijn dat?'

'Dat is een te lang verhaal.'

Toen kwam Carl naar onze tafel toe. 'Wil je nog wat eieren, Nan?'

'Nee, dank je. Maar ze waren erg lekker. Ik heb alleen niet zo'n honger. En vanavond ga ik nog uit eten.'

'Shit,' viel Roamer uit. 'Je hebt vanavond dus al iets, hè?'

Ik begreep niet waarom hij zo geïrriteerd was.

'Ik hoopte dat jij met Carl uit zou gaan,' legde hij uit.

'Dank je dat je zo goed voor me zorgt,' zei Carl, nog drie keer gegeneerder dan ik. Hij stortte zich op het schoonmaken van de tafel.

'Trouwens, Roamer, waarom moest ik mijn saxofoon meenemen? Als ik vragen mag.'

'Voor Carl. Ik wilde dat hij je zou horen spelen. Ik zei toch dat ik met je ging pronken. En trouwens, die jukebox hier is niks. Ze beginnen altijd met Etta James, maar voordat je het weet is het alleen maar Rolling Stones wat de klok slaat.'

'Jij denkt zeker dat je onweerstaanbaar bent, Roamer.'

Ik begon met 'Trust in Me', niet alleen een van Etta's grootste hits, maar volgens Roamer ook zijn favoriete nummer.