Deel 63: Voor je verdergaat, moet ik toch nog éven iets zeggen...

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik nou zo stom zijn om het zonder condoom met Erik te doen? Die mooie praatjes van die mannen altijd dat ze dan veel minder voelden en dat ze heus wel schoon waren. Nu moest ik mezelf laten testen en, wat ik nog veel erger vond, het aan mijn minnaar vertellen.

Want stel nu dat ik inderdaad een soa had en dat mijn minnaar die weer had overgedragen aan Josien? Zou de baby dan echt in gevaar zijn? Dat gunde ik haar nu ook weer niet. En laatst had ik een interview gelezen van een vrouw die door haar allereerste vriendje was besmet met hiv! O mijn god, straks zou ik aids krijgen. Dat zou wel de ultieme straf zijn voor mijn roekeloze gedrag.

Naar de huisarts

Ik kon naar de GGD, las ik, maar de kosten konden wel oplopen tot driehonderd euro, tenzij ik kon aantonen dat ik een ‘sekswerker’ was of een man die seks had met andere mannen. Dan was het gratis. Dat laatste vond ik heel oneerlijk, maar om nu als sekswerker de boeken in te gaan, ging me ook een stapje te ver. Dan maar naar de huisarts. Jammer dat me dat door het eigen risico ook een hoop geld zou gaan kosten. Waarom moest me dit nou net in januari overkomen?

Chlamydia

Van mijn huisarts kreeg ik een flinke preek. Dat had ik wel verwacht. Ze keek in haar computer. ‘Je hebt al een keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad,’ zo begon ze. ‘Chlamydia is daar de meest voorkomende oorzaak van. Maar je hebt natuurlijk ook soa’s waar je levenslang aan vastzit, zoals herpes of wratjes.’ Ik keek haar vol afgrijzen aan. ‘Of hiv natuurlijk. Onveilig vrijen is gewoon oerstom! Met hoeveel mannen heb je het eigenlijk gedaan?’

Ik dacht even na. ‘Vorig jaar met vier. Maar niet allemaal even onveilig.’

‘Nou, stel dat die nu ook weer met vier mensen hebben gevrijd en die ook weer met vier en die ook weer, dan zit je al op 256. Zo verspreiden die ziekten zich als een olievlek door de samenleving met alle gevolgen van dien.’

Een week voor de uitslag

Ik mompelde dat ik helemaal geen klachten had, dus dat ik hoopte dat het meeviel. En dat ik dat zelf ook allemaal wel wist. ‘Ik stuur je door naar het artsenlaboratorium voor een bloed- en urinetest,’ besloot ze. ‘Dan kun je over een week bellen voor de uitslag. Succes!’

Stikchagrijnig fietste ik door naar mijn werk. Die testjes zou ik morgenochtend vroeg wel laten doen; ik durfde niet weer te verzuimen. Ik voelde de blikken van Barbara op me rusten toen ik tegen tienen achter mijn bureau schoof. Gelukkig zei ze niks. Ik hoorde mijn telefoon piepen, maar durfde pas te kijken toen ze uit het zicht was. Mijn minnaar!

‘Zullen we lunchen, liefje? Ik moet je iets vertellen.’

‘Sorry, ik heb het echt heel druk. Vrijdag?’ Ik kon het pand niet weer verlaten, Barbara zou me vermoorden.

‘Prima. Zie je om twaalf uur bij het Hilton!’

Onwillekeurig glimlachte ik. Wat had hij toch met het Hilton? En wat zou hij me willen vertellen? Dat hij ondanks de baby toch voor mij had gekozen? Dat hij geen zin had in vieze luiers en zo? Hm, dat laatste hoopte ik toch niet. Ik wilde tenslotte ook nog ooit een kindje van hem.

Mijn hart klopte in mijn keel toen ik die vrijdag naar het Hilton fietste. Hoe zou het zijn om hem weer te zien? Moest ik hem al vertellen over de soatest of zou ik wachten tot ik de uitslag had? Ik besloot tot het laatste. Hopelijk was er niks aan de hand en waarom zou ik slapende honden wakker maken?

Skivakantie

Hij zag er verrukkelijk uit. De skivakantie had hem goedgedaan: zijn overhemd stak hagelwit af tegen zijn gebruinde huid en zijn ogen leken nog blauwer dan ze al waren. Al mijn goede voornemens om hem te laten kiezen tussen zijn vrouw en mij verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij kuste me op mijn wang en reikte me de menukaart aan. ‘Wat wil je eten, schatje?’

Ik smolt bij het woord schatje. ‘Pfff, ik weet het niet. Ik heb helemaal geen honger, geloof ik. Maar wat wilde je me vertellen? Ik ben heel nieuwsgierig.’

Hij keek me aan. ‘Weet je, ik heb ook geen honger. Maar ik heb wel zin. In jou.’

Ik frommelde mijn servet tussen mijn vingers en wist wat hij zou gaan zeggen.

‘Zullen we een kamer nemen?’

Sjaaltje

En dus stond ik even later bij de receptie met tweehonderd euro in mijn hand. Want dat was het protocol: ik moest de kamer betalen – met zijn geld, dat wel – en de sleutel in ontvangst nemen. Dan zou ik het kamernummer naar hem appen. Dit alles om te vermijden dat hij misschien betrapt zou worden. Dat de receptioniste vervolgens wel zou denken dat ik een sekswerker was, moest ik maar op de koop toe nemen.

Ik appte hem het nummer en hij appte terug dat ik me alvast moest uitkleden. Spiernaakt deed ik vervolgens de deur open. Hij bekeek me van top tot teen en streek met zijn wijsvinger over mijn tepel. ‘Heb je een sjaaltje bij je?’ Ik wees naar de stoel waarop mijn kleren lagen. Behendig knoopte hij het sjaaltje over mijn ogen.

Nog even dit...

‘Zo, nu ben je helemaal van mij,’ zei hij tevreden. ‘Ik ga je van top tot teen beminnen en daar ga ik héél lang over doen.’

De gedachte aan Barbara die waarschijnlijk heel boos zou zijn als ik de hele middag weg zou blijven, duwde ik weg. Alleen: stel dat ik nou wel een soa had? En hem nog niet eerder had besmet? Dat risico kon én wilde ik niet nemen. Ik schraapte mijn keel en piepte: ‘Voor je verdergaat, moet ik toch nog éven iets zeggen...’