Deel 20: Ik heb toch niks met zijn huwelijk te maken?

Alec bleek een zeer onderhoudende gesprekspartner. Hij woonde in Biarritz en was surfleraar van beroep. Maar hij had inmiddels twee restaurants. En nu wilde hij een derde vestiging in Parijs openen!

Ik keek met respect naar hem, want hoewel hij net als ik rond de dertig was, had hij al een stuk meer bereikt dan ik. Ik hád momenteel niet eens een baan tenslotte. Toen hij vroeg wat ik deed, stortte ik mijn hele hart uit. Dat ik al meer dan een jaar een verhouding met een getrouwde man had. Dat ik zielsveel van die man hield en dat ik nog nooit een leukere man had ontmoet.

Potje seks

Maar dat hij twee jonge kinderen had en daarom niet voor mij kón kiezen. Alec trok zijn wenkbrauwen op.

‘Is het een kwestie van kunnen of van willen?’ vroeg hij. ‘Ik denk dat jouw minnaar zijn zaakjes goed voor elkaar heeft. Een fijn gezin en een vrouw die voor hem zorgt. En daarnaast een vriendin die altijd voor hem klaarstaat en nooit nee zegt tegen een potje seks. Ideaal! Ik vind het echt zonde dat zo’n mooie vrouw zich opoffert aan een man die niet helemaal voor haar gaat,’ zuchtte hij. ‘Zeg eens eerlijk: word je er nu echt gelukkiger van dat je elk weekend alleen thuiszit? En voel je je trouwens niet schuldig tegenover zijn vrouw? Dat je in hun huwelijk zit te stoken?’

Schuldig

‘Dat is helemaal niet waar! Hij is al jaren niet meer gelukkig met zijn vrouw. De enige reden waarom ze nog bij elkaar zijn, zijn de kinderen. Anders had hij allang voor mij gekozen!’ Ik barstte bijna in tranen uit. ‘Natuurlijk voel ik me best schuldig tegenover Josien. Alleen... ik ken haar helemaal niet! Ik heb toch niks met zijn huwelijk te maken?’

Alec schrok bij het zien van mijn gezicht. ‘Hé, sorry, je hebt helemaal gelijk. Het gaat me ook niks aan. Ik denk alleen dat je niet happy bent, ook omdat je reis niet zo verloopt als je had verwacht. Maar waarom ga je niet met mij mee naar huis? Ik heb een huis aan het strand. Niet groot, maar wel lekker luxe. Kom gewoon een paar dagen bij mij logeren, ik beloof je dat we een toptijd hebben. Echt waar.’

Seriemoordenaar

Ik wist niet of het aan de cocktails lag of aan mijn gebrek aan slaap, maar voordat ik het me realiseerde zei ik ja. Misschien liet ik me nu wel in met een seriemoordenaar, maar alles was beter dan in mijn eentje te zitten kniezen. Er was ogenschijnlijk niks mis met Alec. Hij was aardig, zag er goed uit en ik zou een hoop geld uitsparen door bij hem te gaan logeren. Bovendien was hij single. Mijn vriendinnen zouden me voor gek verklaren als ik nee zei.

We verlieten de bar en als vanzelfsprekend liep Alec met me mee naar mijn kamer. Hij keek me aan en begon me heel langzaam te zoenen. Eerst mijn ogen, dan mijn wangen en vervolgens heel zachtjes op mijn lippen. Ik kreeg er een beetje de kriebels van.

Voor mijn ogen doemde een heel ander gezicht op. Het gezicht van mijn minnaar. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? En voor ik het wist duwde ik Alec van me af.

‘Kun je alsjeblieft weggaan,’ stamelde ik. ‘Ik ben hier nog helemaal niet aan toe!’