Deel 11: Had uitgerekend zij ook een affaire?

Bloednerveus was ik: ik stond op het punt om mijn collega’s te vertellen dat ik ontslag had genomen, dat ik een grote reis zou gaan maken. Weg zou gaan, in mijn eentje. Ik denk dat niemand zoiets van mij had verwacht. Zeker hij niet.

Als eerste was ik naar de directeur van ons bedrijf gegaan. Zij had ons betrapt en het leek me dus wel zo netjes om mijn excuses te maken en te vertellen dat ik degene zou zijn die zou vertrekken.

‘Ik vind het heel jammer dat je gaat, want je bent een harde werker en ik weet zeker dat je inzet wordt gemist. Maar misschien is het gezien de situatie wel een juist besluit.’

Minnares

Ik kreeg de indruk dat ze blij was dat deze zaak met een sisser afliep. Het klonk mij nogal zakelijk in de oren, maar de blik in haar ogen was mild. ‘Ik bedoel meer dat het voor jezelf ook beter is om je eigen weg te vinden. Ik heb dat pad ook bewandeld… Dat van een minnares,’ zei ze met een zachte stem.

Ik was stomverbaasd dat ze zo eerlijk tegen me was.

‘Een relatie met een getrouwde man vreet energie, meer dan je je realiseert. En uiteindelijk trek je aan het kortste eind. Maar ik denk dat je dat pas zult inzien als je afstand neemt. Letterlijk en figuurlijk. Als je weer terugkomt, bel me dan even. Misschien dat ik een goed woordje voor je kan doen bij ons filiaal in Noord.’ En ze gaf me een bemoedigend knikje.

Met lood in mijn schoenen stuurde ik mijn minnaar een appje. ‘Kunnen we elkaar na werktijd even zien?’ Het antwoord kwam direct. ‘Nee, Josien is vanavond niet thuis en ik moet op de kinderen passen.’ Hm, wat een stomme opmerking. Een vader past toch niet op zijn eigen kinderen? Dat heet toch gewoon zorgen? Maar goed, dat was een andere discussie. Ik moest hem echt spreken. ‘Kan ik je even bellen?’

‘Ik zit over een uur in de auto. Bel me dan maar,’ was het antwoord.

En dus fietste ik als een gek naar huis zodat niemand ons kon horen. ‘Ik moet je wat vertellen,’ zuchtte ik. Shit, wat was dit moeilijk! ‘Ik heb ontslag genomen.’

‘Dit is het beste nieuws sinds tijden! Dan kunnen we elkaar gewoon zien zonder dat we bang zijn dat een collega ons betrapt. Jij vindt zó weer een nieuwe baan. En als je tot die tijd geld tekortkomt, dan hoor ik het wel.’

Nadenken

‘Nou, het ligt een beetje anders. Ik ga op reis. Ik begin in Parijs en ga dan naar Jakarta. En sorry... ik blijf heel lang weg. In elk geval tot de zomer.’

Er viel een stilte. ‘Echt waar? Maar dat hoeft toch helemaal niet?’

‘Jawel,’ antwoordde ik schoorvoetend. ‘Ik wil een beetje afstand nemen. En ik moet nadenken. Ook over ons.’

‘Betekent dit dat je er een punt achter wilt zetten?’ Hij klonk een beetje ongelovig.

Dit was de eerste keer dat niet híj de touwtjes in handen had maar ik. En eigenlijk voelde dat best goed. En ik wilde, nee ik móest nu eerlijk tegen hem zijn.

‘Dat weet ik nog niet. Daar wil ik nu juist over nadenken.’

‘Nou, dan weet ík het. Ga jij lekker nadenken en dan spreken we elkaar van de zomer wel weer. Of niet.’ En met die woorden hing hij op.

Ik schrok. Ik had kunnen weten dat hij té dominant was om dit zomaar te accepteren. Het was helemaal niet mijn bedoeling geweest om dit zo te laten lopen. O help. Was onze relatie dan nu echt voorbij?