Deel 15: Kinderen? Met hem zul je die in elk geval niet gaan krijgen!

‘Uiteindelijk heb ik die steen natuurlijk niet gegooid,’ besloot ik mijn verhaal. ‘Ik zag de glasscherven al in het rond springen en mezelf in een politiecel eindigen. Dus ik ben maar weer gewoon naar huis gegaan.’

Ik dacht aan het beeld van het gezin dat zo gezellig samen aan het borrelen was. Niet eerlijk. Wij keken nooit samen naar de televisie. Mijn minnaar en ik gingen weleens samen ergens eten, maar dat was altijd als een voorbode van seks. We gingen ook nooit naar de film of ergens dansen. Omdat hij er geen tijd voor had en omdat hij bang was dat we samen gezien zouden worden.

Ik vroeg hem niet mee naar verjaardagen, bruiloften en personeelsuitjes. Het merendeel van mijn vrienden en bekenden dacht dat ik al eeuwig single was. En degenen die er wel van wisten, hadden er meestal geen goed woord voor over. Want van getrouwde mannen moet je afblijven.

Mijn zus schonk nog een kop thee in en keek me bezorgd aan. ‘Daarna heb je zeker niks meer van hem gehoord.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Hij speelt nu natuurlijk de gezellige huisvader. Waarschijnlijk belt hij morgen wel weer als ie in de auto naar zijn werk zit. Want dat doet hij altijd.’

Mooiste jaren

‘Je moet er echt een punt achter zetten,’ mopperde mijn zus. ‘Je verspilt de mooiste jaren van je leven aan die man. Ik geloof dat maar tien procent van de vreemdgaande mannen zijn vrouw uiteindelijk verlaat voor zijn minnares. Je hebt altijd kinderen gewild. Met hem zal je die in elk geval niet gaan krijgen. Als ik jou was, zou ik hem een mail sturen waarin je uitlegt dat het nu eens en voor altijd voorbij is tussen jullie. Je gaat nu op reis, een mooier moment om afscheid én afstand van hem te nemen is er niet.’

Vervolgens beloofde ze me dat ze me samen met onze ouders naar Schiphol zou brengen.

‘Wat doe je eigenlijk met je huis,’ vroeg ze zich nog af.

‘Daar gaat mijn buurmeisje van negentien in. Dan kan haar moeder een oogje in het zeil houden en ik hoef van tevoren niet precies te bepalen hoelang ik wegblijf,’ antwoordde ik.

Hartverscheurend

Thuis volgde ik braaf haar advies op. Ik stuurde hem een hartverscheurende brief waarin ik vertelde hoeveel ik van hem hield, maar dat ik er niet meer tegen kon om hem te moeten delen met zijn vrouw. En dat het voor hem ook beter was om zijn volle aandacht aan zijn gezin te geven. Dat ik minstens een halfjaar weg zou blijven en dat ik in dat halfjaar ook geen contact meer met hem wilde, zodat we voorgoed los zouden kunnen komen van elkaar.

Zou het dan nu écht, écht uit zijn tussen ons? Of zou hij zo schrikken dat hij nu uiteindelijk toch voor mij zou gaan kiezen? De woorden van mijn zus over mijn kinderwens zetten me wel aan het denken. Want... wanneer was ik eigenlijk voor het laatst ongesteld geweest?