6

Toch het toneel

Oma Beverly vertelde het niet aan papa van Clarence en mij. Ze had een betere en veel effectievere manier om haar bestraffende zweep te gebruiken. Nu was het de beurt van Clarence om uit de klas te worden gehaald, alleen was het in zijn geval door zijn vader. Omdat Clarence 's middags niet terugkwam in de klas, hoorde ik het pas toen ik uit de kliniek kwam na mijn bezoek aan mam. Instinctief wist ik dat er iets heel ergs aan de hand was. Telkens als ik aan hem dacht, aan onze leraar die zijn naam oplas en zei dat hij zich in het kantoor moest melden, voelde ik mijn hart bonken als een lekke band.

Toen ik de auto geparkeerd had en het gebouw binnenliep probeerde ik mijn ongerustheid te verbergen onder een laag van glimlachjes. Het laatste wat ik wilde was mijn problemen neerleggen bij het ziekenhuisbed van mijn moeder. Ter wille van haar moest alles even opgewekt lijken. Ze was een verzwakt schip dat op een woelige zee voer. Als ik mijn problemen toevoegde aan de hare, zou haar dat misschien definitief te veel worden.

Ze had net een kop thee gedronken en zat nog rechtop in bed. Aan de heldere blik in haar ogen kon ik zien dat ze de duisternis tussen haar hartverscheurende herinneringen en de realiteit van het heden achter zich had gelaten. Ze zag er nog erg kwetsbaar uit. Haar lippen trilden enigszins, als de lippen van iemand die op het punt staat een sluis van tranen te openen, maar er was een veelbetekenende verandering in haar houding. Het verkwikte mijn eigen geest en ik holde naar haar toe.

'Mam, je bent beter!' riep ik en sloeg mijn armen om haar heen. Ik gaf haar een zoen en toen rolden er een paar tranen over haar wangen.

'Ik heb naar jou gevraagd, Cinnamon,' zei ze. 'Ze vertelden me een of ander idioot verhaal dat mijn jongste zusje hier was geweest.'

Ik lachte en hield haar hand vast.

'Dat was ik, mam. Ik deed net of ik je zus was toen ik de eerste keer op bezoek kwam.'

Ze schudde haar hoofd.

'Waarom?'

'Dat weet ik niet,' zei ik en wendde schuldig mijn ogen af.

Ze staarde me aan en ik zag het begrip in haar ogen.

'Wie wil nou een moeder in deze kliniek hebben?' vroeg ze, om zich heen kijkend. 'Ik weet hoe je je voelt.' Ze zuchtte, sloot haar ogen en ging achterover liggen. 'Ik heb de baby verloren, Cinnamon. Ik ben haar kwijtgeraakt.'

'Het was jouw schuld niet, mam. Je hebt alles gedaan wat de dokter zei.'

Ze knikte.

'Het was niet voor me bestemd,' zei ze fluisterend. 'Oma Beverly had gelijk.'

' 'Nee, ze had geen gelijk. Ze heeft nooit gelijk.'

Mam schudde haar hoofd.

'Deze keer vrees ik van wél. Misschien was ik te oud. Ik had gehoopt dat een baby een beter gezin van ons zou maken, mijn relatie met je vader verbeteren. Soms kun je het lot niet forceren. Het is bijna zondig om het te proberen.'

'Hou op, mam. Doe jezelf dit niet aan. Dat is de reden waarom je... ziek was.'

'Ziek?' Ze knikte. 'Ja, ik veronderstel dat je het zo kunt noemen. Ik herinner me er niet veel van. Ik werd hier wakker en het enige wat ze me vertellen is dat ik een lichte zenuwinzinking heb gehad, maar dat ik bezig ben volledig te herstellen. Wat is er gebeurd, Cinnamon? Wat heb ik gedaan dat ze me hierheen hebben gebracht?'

Ik schudde mijn hoofd. Moest ik het haar vertellen?

'Alsjeblieft, lieverd. We hebben immers geen geheimen voor elkaar,' bracht ze me in herinnering.

'Je dacht dat je de baby niet had gehad. Je dacht dat je weeën had.'

Ik besloot de bizarre tekening die ze op haar lichaam had gemaakt achterwege te laten.

'O.'

'Toen dacht je dat het kind voortijdig geboren was en op de intensive care lag. Je bleef me maar vragen hoe het met haar ging.'

Ze knikte, haalde diep adem om haar tranen te bedwingen en schudde haar hoofd.

'Is je vader erg van streek?' vroeg ze.

Als ik werkelijk acteertalent heb, dacht ik, zullen we dat nu kunnen zien. Mijn lichte aarzeling had al enige ongerustheid bij haar gewekt en ze sperde haar ogen open, terwijl ze me onderzoekend aankeek.

'Hij heeft nog harder gewerkt dan anders, om er niet aan te hoeven denken,' zei ik. 'Ik heb hem niet vaak gezien.'

Ze knikte.

'Ik neem het hem niet kwalijk dat hij harder werkte en er niet aan wilde denken. Hij wilde die baby heel graag hebben.'

Ik knikte, lachte en pakte haar hand weer vast.

'Je moet sterker worden en zo gauw mogelijk thuiskomen, mam. Ik heb je nodig.'

Ze trok haar wenkbrauwen op bij het horen van de dringende klank in mijn stem.

'Maakt oma Beverly het je moeilijk?'

'Laten we maar zeggen dat je thuis een hoop te doen zult hebben, mam,' antwoordde ik. Ze lachte.

'Gun haar haar moment in de zon, laat ze zich maar verkneukelen over wat er gebeurd is en dat ze gelijk had. Dat is alles wat ze heeft, wat ze ooit gehad heeft: haar eigendunk,' ging mam verder. Ik voelde mijn hart opzwellen van blijdschap. We waren weer samenzweerders, een team, we veranderden de wereld in ons toneel, zetten de schijnwerpers neer waar wij die wilden, ontwierpen de set, vulden die met onze eigen rekwisieten, schreven al doende het script.

'Je bedoelt dat je haar niet zoveel zal negeren?'

'Precies. Ik zal precies het tegenovergestelde doen: te veel aandacht aan haar schenken. We zullen het met haar eens zijn, maar dat zijn we natuurlijk niet.'

'We zullen haar achtervolgen. We zullen zelfs haar mening vragen,' opperde ik.

Ze lachte vrolijk.

'Over elke kleinigheid, over alles.'

'Haar belasten met meer verantwoordelijkheid, meer beslissingen.'

'We zullen ja zeggen tot ze eraan kapotgaat,' zei mam. 'We overladen haar met respect en medewerking tot ze uitgeput de coulissen in vlucht.'

Ik lachte.

'O, mam, ik kan niet wachten tot je thuiskomt.'

Ze informeerde naar school en ik vertelde haar dat Miss Hamilton me een script van het toneelstuk had gegeven.

'Het is een prachtig stuk. Ga ervoor, lieverd. Ik zou je dolgraag op het toneel zien, een echt toneel met een echt publiek en niet alleen onze kleine zolder met zijn fantasiewereld. Oké?'

'Ik zal erover denken,' beloofde ik.

'Goed.' Ze sloot haar ogen. 'Goed.'

Haar conditie maakte het haar mogelijk van de ene seconde op de andere in slaap te vallen. Ik zag haar ademhaling regelmatig, langzaam worden en voelde haar greep verslappen. Zachtjes maakte ik me los en bleef een tijdje naar haar zitten kijken.

Ze komt thuis, dacht ik. Mam komt thuis.

Met verende tred verliet ik de kliniek. Ik voelde dat ik de strijd met alles en iedereen weer aankon. Ik zou mijn ziel leggen in die rol. Ik zou niet bang zijn voor concurrentie. Ik zou zelfs oma Beverly aankunnen tot mam thuiskwam en wat papa betrof... ik zou net doen of ik van niets wist en hem overlaten aan zijn eigen geweten.

Oma Beverly stond in de keuken het eten te bereiden. Ik gaf het niet graag toe, maar de geur van gebraden kip en gebakken aardappelen maakte me hongerig. Ze begroette me en zei dat papa thuiskwam en mam na het eten zou bezoeken.

'Dus we eten zodra hij komt,' zei ze. 'Berg je spullen op en kom beneden om de tafel te dekken.'

'Mam is beter,' vertelde ik haar. 'Ze is een stuk beter.'

Ze knikte.

'Ik weet er alles van,' zei ze, alsof het volkomen onbelangrijk was en ging verder met koken.

Ik liep haastig naar boven. Ik zou later niet met papa meegaan naar de kliniek, dacht ik. Ik wilde niet samen met hem in de auto zitten. Ik was bang dat ik niet voor me zou kunnen houden wat ik wist. Bovendien waren morgen de audities voor het toneelstuk en ik wilde de rol bestuderen, zelfs een deel ervan uit mijn hoofd leren om op iedereen indruk te maken.

Net toen ik mijn boeken neerlegde en me begon te verkleden, ging de telefoon. Het was Clarence.

'Sorry dat ik niet eerder gebeld heb,' zei ik zodra ik zijn stem hoorde. 'Ik ben rechtstreeks naar de kliniek gegaan. Mijn moeder is beter. Ze komt nu gauw thuis. Ze is beter, Clarence!'

'Daar ben ik blij om,' zei hij, maar zijn stem klonk zo mat, dat ik wist dat iets heel erg mis was.

'Wat is er gebeurd? Waarom kwam je vader op school?'

'Je grootmoeder heeft hem vanmorgen op zijn kantoor gebeld,' zei hij.

Mijn hart stond even stil.

'Wat?'

'Ze heeft hem alles verteld wat ze heeft gezien. Ze dreigde met van alles, onder meer met een proces. En dat allemaal nadat ik gespijbeld had en hij me huisarrest had gegeven,' ging hij verder. 'En toen zag hij de brief dat ik gevochten had en het was of je de lont aanstak van een staaf dynamiet. Ik heb hem nog nooit zo kwaad gezien. Mijn moeder is al even kwaad. Ze hebben samen over mij gepraat en besloten me naar de Brooks Academy te sturen. Daar heeft mijn vader al vaker mee gedreigd.'

'Kostschool? Wanneer?'

'Onmiddellijk,' zei hij.

'Hoe kunnen ze dat doen?'

'Je kent mijn vader niet. Als hij een besluit neemt, gaat hij meteen aan het werk en schuift bergen opzij als die hem in de weg staan.' Clarence haalde diep adem. 'Ik vertrek morgen.'

'Morgen! Dat meen je niet!'

'Was het maar waar.'

'Maar waarom ga je? Ga niet, Clarence.'

'Ik moet wel. Ze hebben me hier al van school gehaald.'

'Maar-'

'Hij zei zelfs dat ze me naar een militaire school zullen sturen als ik niet meewerk.'

'O, Clarence.'

'Misschien kun je nu en dan eens naar Brooks komen. Het is maar tweeënhalf uur rijden. Ik zal je ook bellen wanneer ik maar kan. Ik kan mijn computer meenemen. Misschien kunnen we elkaar elke dag e-mailen.'

'Dit is de schuld van mijn grootmoeder,' kreunde ik.

'Ik heb mijn vader nog nooit zo kwaad of bang voor iets of iemand gezien.'

Ik zweeg. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Wie kon ik om hulp en sympathie vragen? Mijn vader? Nauwelijks. Ik kon het ook nog niet aan mam vertellen. Ik moest haar de kans geven om volledig te herstellen. Ik had me nog nooit zo alleen gevoeld. Ik zat in de val. Ik hield de hoorn tegen mijn oor, maar de stem van Clarence werd zwakker en zwakker, ebde weg, zijn gezicht vervaagde tot een herinnering die zo ijl werd dat ik hem al bijna niet meer tot leven kon wekken. Hij zat op een boot die wegvoer in de duisternis.

'Het spijt me zo,' was alles wat ik kon zeggen.

'Ik bel je zo gauw ik kan,' was zijn zwakke en neerslachtige antwoord.

Toen ik ophing, voelde ik me of ik mijn laatste raam had gesloten en gevangenzat in een kamer zonder deur.

'Cinnamon!' hoorde ik oma omhoogschreeuwen. 'Dek de tafel. Het is al laat.'

Je hebt geen idee hoe laat het is, oma, dacht ik. Geen idee.

Ik besloot 's avonds aan tafel geen woord over Clarence te zeggen. Ik wilde haar niet de voldoening geven van de wetenschap dat ze precies had gekregen wat ze wilde. Papa kwam in een vrolijke stemming thuis. Hij wist het natuurlijk van mams herstel en praatte over hoe ze alles zo plezierig mogelijk voor haar konden maken als ze thuiskwam.

'Als ze weer wat sterker is, kunnen we misschien een gezellige korte vakantie nemen. In het voorjaar. Ze heeft altijd naar Disney World gewild. Wat vind je ervan?'

'Belachelijk,' zei oma Beverly. 'Volwassenen die naar een speelwereld voor kinderen willen.'

'Het is niet alleen voor kinderen. Bovendien hoort het kind in je nooit te sterven,' wierp papa tegen.

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Het kwam zelden voor dat hij het niet met haar eens was.

'Jij zult het er ook leuk vinden, mama,' zei hij.

'Ik? Wil je dat ik meega naar Disney World?'

'Waarom niet? Je zou verbaasd staan hoe je je er zou amuseren.'

'Verbaasd zeker, ja,' zei ze.

Hij draaide zich glimlachend naar me om. 'Ik heb later op de dag met mam gesproken en ze vertelde me dat je had gezegd dat je auditie gaat doen voor het toneelstuk van school.'

'Misschien,' zei ik.

'Het zou haar heel gelukkig maken.'

Ik keek hem kwaad aan.

'Ik weet heus wel wat haar gelukkig maakt en wat niet, papa. Beter dan wie ook.'

Zijn glimlach bleef, maar straalde niet meer.

'Natuurlijk, Cinnamon. Dat weet ik toch.' Hij keek even naar oma Beverly.

'Wat vind jij, mama?'

'Ze kleedt zich toch al alsof ze op een toneel staat,' zei ze. 'En ze moet zeker wat meer te doen hebben. Nietsdoen leidt tot moeilijkheden.' Ze keek naar me met samengeknepen en fel beschuldigende ogen.

Ik wendde mijn blik af. Mijn lippen vochten om zich te openen, mijn tong sloeg om zich heen, hunkerend om de woedende woorden eruit te gooien.

Geef haar niet de voldoening, dacht ik bij mezelf. Pretendeer of niets wat ze zegt of doet enig effect op je heeft. Versla haar met onverschilligheid.

Ik had er alle wilskracht voor nodig die ik kon opbrengen. Misschien was het wel mijn beste opvoering.

Ik glimlachte naar hen beiden.

'Ja, ik heb een besluit genomen,' zei ik. 'Ik zal die rol krijgen en in het stuk spelen.'

'Goed zo,' zei papa, in zijn handen klappend. 'Nu heb ik je moeder vanavond iets moois te vertellen.'

Natuurlijk kon ik dat gemakkelijk zeggen, maar zelfs met Miss Hamiltons aanmoedigingen zou het een gigantische taak zijn om die rol te krijgen. De twee andere meisjes die ik kende, mijn concurrenten, waren allebei veteranen op het schooltoneel. Een van hen was Iris Ainsley, die in de hoogste klas zat en het mooiste meisje van de hele school was. Ik moest bekennen dat zij meer het uiterlijk had voor de rol dan ik. Ze had zacht, maïsgeel haar en ogen die eruitzagen of God ze van het zuiverste saffier had gemaakt. Ze was ongeveer tweeënhalve centimeter kleiner dan ik, maar had een figuur om van te dromen, soepel en lenig, met een prachtige hals. Als ze door de school liep, leek ze te zweven. Je kon de waarderende en verlangende blikken zien in de ogen van de mannelijke docenten en van de jongens op school. Ze had een heel prettige stem en behoorde tot de beste leerlingen.

Het enige wat ik op haar vóór had, was mijn grotere verlangen om de rol te krijgen, die te veroveren voor mam. Iris had niet diezelfde hunkering, dezelfde behoefte en vastberadenheid. Ze kon zich niet verheffen tot de juiste intensiteit. Ze voelde zich te veel op haar gemak als Iris Ainsley om uit haar huid te kruipen en de vrouw in het stuk te worden. Ik kon alleen maar hopen dat anderen het net zo zagen als ik.

De audities werden na schooltijd in de aula gehouden. Ik had een vreselijke dag gehad. De geruchten sloten me in als een kring van vuur nu iedereen wist dat Clarence van school was gehaald. Een klein beetje waarheid werd vermengd met heel veel overdrijving. Ik zorgde voor de meeste overdrijving, vooral van de kant van de jongens. Volgens sommige kinderen had ik de arme onschuldige Clarence verkracht of hem een paar smerige satanische rituelen geleerd. Vuile opmerkingen werden tegen me geroepen in de gangen en in de kantine. Ik vond walgelijke briefjes op mijn lessenaar en onder de deur van mijn kluisje geschoven. Ik negeerde alles en concentreerde me op wat me te doen stond: in de schijnwerper blijven zodat ik de wereld om me heen niet kon zien.

De meeste leerlingen die auditie deden waren oprecht verbaasd mij daar te zien. Miss Hamilton overhandigde me een paar scènes uit het stuk. Ze begon het verhaal uit te leggen en de rollen te bespreken.

'Denk niet aan een bepaald personage. Lees alleen maar wat ik je te lezen heb gegeven en laat het aan mij over om te beslissen wie het meest geschikt is voor een rol. Ik waardeer het dat jullie allemaal gekomen zijn; daar is moed voor nodig. En ik wil jullie nu meteen vragen of je, als je geen rol krijgt toegewezen, alsjeblieft wilt overwegen om lid te worden van ons team voor decors, rekwisieten of van het publiciteitscomité. Mijn advies aan jullie allemaal is er op elke mogelijke manier bij betrokken te zijn,' ging ze verder, terwijl ze recht naar mij keek.

Ik was plotseling doodsbang. Stond het dan al vast dat Iris de rol zou krijgen die ik zo graag wilde hebben?

De audities begonnen. Iris had hetzelfde gedaan als ik: ze had de tekst van de hoofdrol van buiten geleerd. Ik kon aan de gezichten zien dat iedereen ervan uitging dat zij de rol zou krijgen. Het leek me bijna geen zin te hebben toen ik werd opgeroepen. De anderen glimlachten niet minachtend, maar staarden me nieuwsgierig aan. Niemand had me ooit iets voor een publiek zien doen. Ik las natuurlijk voor in de klas en ik maakte verslagen als dat moest, net als iedereen, maar dit was iets anders. Dit was echt in de schijnwerpers.

Ik liep het toneel op. Dell Johnson las de rol van de Dood. Hij had een heel volwassen voorkomen en een diepe, resonerende stem. Hij was lead singer in het koor en had in drie belangrijke musicalproducties van school gespeeld. Geen van de jongens die auditie deden, hield zichzelf voor de gek. Ze waren hier voor een andere rol. Niemand anders dan Dell had het recht op de hoofdrol.

Hij keek naar me en glimlachte alsof mijn durf om Iris uit te dagen een kinderlijke daad van bravoure was. Een hete golf stroomde door mijn bloed. Ik rechtte mijn schouders en sloot even mijn ogen en haalde me de scène voor ogen die Miss Hamilton voor me had uitgekozen.

En toen begon ik te reciteren en bewees dat ik ook de tekst uit mijn hoofd had geleerd. Een hoorbare zucht van verbazing ging door de groep. Dell, die, dat wist ik, van plan was geweest zijn tekst zonder veel gevoel op te zeggen, merkte plotseling dat hij acteerde. Later zou Miss Hamilton me vertellen dat als iemand goed is, heel goed, dat ervoor zorgt dat ieder ander naar zijn hoogste kunnen streeft.

Ik keek naar Dell. Ik bewoog me instinctief naar hem toe als de tekst dat verlangde. Ik verhief mijn stem en liet hem weer dalen, keek diep in zijn ogen, sleepte hem mee in het spel. We deden het zo goed samen, dat we verder gingen dan de pagina's die ons overhandigd waren. Een paar seconden lang drong het tot niemand door, zelfs niet tot Miss Hamilton. Toen klapte ze in haar handen en stopten we.

'Dank je, Cinnamon. Dank je,' zei ze met duidelijk hoorbare waardering.

Ik keek even naar Iris. Ze keek geschokt, verbaasd en kwaad, alles tegelijk, maar dat veranderde in paniek toen ze naar Miss Hamilton keek en haar enthousiaste gezicht zag. Toen draaide Iris zich naar mij om. Haar woedende, jaloerse blikken troffen me als een reeks visuele klappen in mijn gezicht. Ik liep weg, voelde haar ogen als laserstralen op mijn achterhoofd branden. Ik negeerde haar en ging zitten om naar de anderen te luisteren, bedacht wie ik voor een bepaalde rol zou kiezen, gewoon om te zien hoe dicht ik bij de mening van Miss Hamilton kon komen.

Tot mijn verbazing bleken bijna al mijn keuzes juist te zijn toen ik naar de casting keek die de volgende ochtend werd opgehangen. Mijn naam stond bovenaan. Ik had de hoofdrol gekregen en dat werd het voornaamste onderwerp van gesprek op school. De meeste docenten feliciteerden me. Sommigen keken oprecht verbaasd en geïmponeerd. Zelfs meneer Kaplan, de directeur, bleef staan om me geluk te wensen en me aan te moedigen. Ik zat op hete kolen, ik wilde gauw naar de kliniek om mama het goede nieuws te vertellen. Onze eerste repetitie was maandag. Miss Hamilton deelde de pagina's van het script uit die we uit ons hoofd moesten leren.

'Ik ben blij dat ze jou gekozen heeft,' zei Dell Johnson tegen me vlak voordat de lessen waren afgelopen. 'Ik was bang dat ze je de kans niet zou geven.'

'Dank je. Feitelijk heeft zij me gevraagd om auditie te doen.' Hij trok zijn wenkbrauwen op.

'Heus?' Hij zweeg even en keek om zich heen om zeker te weten dat niemand ons kon afluisteren.

'Weet je, ik zou maar voorzichtig zijn met haar,' adviseerde hij.

'Waarom?'

'Ik heb dingen gehoord en ik moet je waarschuwen... Iris is nogal van streek. Ze suggereert al...' Hij rolde met zijn ogen.

'Wat suggereert ze?'

'Smeerpijperij,' zei hij. 'Tussen jou en Miss Hamilton.'

'Dat kan ze beter niet in mijn gezicht zeggen.'

'Wees maar niet bang, dat zal ze heus niet doen. Zo gaat ze niet te werk.' Hij boog zich naar me toe en ging verder. 'Negeer haar, Cinnamon. Concentreer je op het stuk. Je zult het geweldig doen.'

Hij klonk oprecht, maar ik vroeg me af of ik hem kon vertrouwen. Het was het begin, dacht ik, het begin van alle kleine intriges waarmee ik omringd zou zijn in elk project waarbij ik betrokken zou raken. Zoals altijd was het moeilijker om te acteren in het werkelijke leven dan een rol op het toneel tot leven te brengen. Shakespeare had gelijk: de wereld was een schouwtoneel, en wij allemaal niet meer dan de spelers.

Goed, het was tijd om te spelen en ik was vast van plan dat zo goed mogelijk te doen.

Mam was zo extatisch over het nieuws, dat ik dacht dat ze op zou staan, om haar kleren zou vragen en met mij de kliniek uit wandelen.

'Ik wist dat jij gekozen zou worden, Cinnamon. Ze zou een bord voor haar hoofd moeten hebben om jouw talent niet te zien,' zei mam.

'Soms is het niet talent dat beslist wie de goede rollen wel of niet krijgt, mam,' zei ik. 'Dat heb jij me geleerd.'

Ze staarde me even aan en haar ogen versomberden.

'Natuurlijk heb je gelijk, lieverd,' zei ze. 'Maar het is nooit mijn opzet geweest je op zo jeugdige leeftijd cynisch te maken. Soms hebben we het vertrouwen van onze kindertijd nodig. We moeten geloven in magie en pure, onschuldige hoop. Anders is de wereld daarbuiten een heel duister, teleurstellend oord, en, om eerlijk te zijn, het is de enige wereld die we hebben.'

'Ik geloof in magie, mam, maar het is magie die we zelf maken. Wie te veel vertrouwen heeft lijdt het meest.'

Wat ze niet wist was dat ik het over papa had en over het grote vertrouwen dat zij in hem had. Hoe zou ze reageren als ze het van hem ontdekte? Zou ze instorten en weer hier terechtkomen? Ik zou hem eeuwig haten, dacht ik.

'Je hebt gelijk, Cinnamon. Ik wil alleen dat je een goed evenwicht vindt.'

'Dat zal ik,' beloofde ik.

Ze wilde dat ik voorlas uit het script en over de rol praatte. Ze was vastbesloten nu heel snel beter te worden, zodat ze zou kunnen helpen mijn rol zo goed mogelijk te vertolken.

'Wanneer kom je thuis, mam? Heeft de dokter het je al verteld?'

'Hij wil dat ik nog een paar dagen blijf om aan te sterken en om zeker te weten dat alles goed met me gaat,' zei ze. 'Dat vindt papa ook het beste.'

'Heus?'

'Ja. Hij lijkt problemen te hebben; hij is zo afstandelijk tegenwoordig. Ik heb medelijden met hem; het spijt me zo wat dit alles hem heeft aangedaan.'

'Zo moet je je niet voelen, mam,' zei ik beschuldigend. Ik zei het een beetje te hard.

'Waarom niet?'

'Jij bent degene die heeft geleden! Jij hebt alle pijn en teleurstelling moeten verdragen, mam.'

'Oké, lieverd. Laten we proberen niet meer over mij te praten. Laten we ons nu even op jou concentreren. Ik popel van verlangen je op dat toneel te zien. Lees nog wat voor.'

Ik verzachtte mijn harde gemoed en deed wat ze vroeg. Feitelijk werd het toneelstuk algauw mijn hele leven.

's Avonds maakte ik haastig mijn huiswerk en ging dan naar boven naar de magische zolder om hardop te lezen en te reciteren. Het voelde gewoon beter als ik het in die ruimte deed, onze ruimte voor verhalen en dromen. Binnen de kortste keren had ik het hele stuk uit mijn hoofd geleerd, niet alleen mijn rol, maar ook die van alle anderen. Ik kon mijn tekst zeggen en dan die van Dell, kon mijn houding veranderen en mijn stem verlagen om net zo te klinken als hij.

Het gaf me een goed gevoel. Ik was veilig in de cocon van de denkbeeldige wereld, de personages, de tijd en de plaats. Ik was niet langer hier in een huis waar de muren bevlekt waren met tranen, waar donkere schaduwen ons gelach uitwisten, waar oude stemmen vol teleurstellingen en problemen weerklonken in de stiltes die in alle hoeken scholen als de duisternis zich over ons uitspreidde en de maan het slachtoffer werd van de dikke nachtelijke wolken.

Het toneelstuk was alles, mijn nieuwe wereld. Het vulde de leegte die was ontstaan op de dag dat ik papa bespioneerd had en hem die vreemde vrouw op de mond had zien kussen. Ik kon ergens heen waar ik hem kon vermijden, aan iets anders kon denken en waar de woede en teleurstelling werden verjaagd die opkwamen bij de herinnering aan dat afschuwelijke moment. Het hielp me oma Beverly te verdragen, haar valse opmerkingen en kritiek uit te schakelen of aan me voorbij te laten gaan, niet gehoord, niet erkend. Als ze een van haar preken hield, staarde ik haar aan en reciteerde in gedachten teksten uit het stuk, luisterde naar de stemmen in mijn hoofd in plaats van naar haar. In zekere zin was ik net zo geworden als mam, in staat haar te negeren.

Misschien was het toneelstuk vóór alles de grote gebeurtenis die mam weer beter zou maken, haar geluk en blijdschap brengen, haar zou helpen haar tragedie en depressie te vergeten en ons weer op onze speciale manier bij elkaar zou brengen.

En toen, alsof oma Beverly dat allemaal begreep, greep ze de gelegenheid aan om dat kapot te maken, weer een deur dicht te smijten en misschien mam weer tot wanhoop te brengen. Die gelegenheid kreeg ze door het smerigste en afschuwelijkste van de geruchten die Iris Ainsley als nijdige bijen om mijn hoofd liet zoemen. Ze was zo mooi en intelligent. Ze had meer dan waarvan de meeste meisjes kunnen dromen, maar haar jaloezie was te sterk. Het verving het zachte blauw in haar ogen door een pestilent groen en veranderde die perfecte lippen in kronkelende kurkentrekkers, die woorden en gedachten verdraaiden tot ze overal om me heen uitkwamen in de vorm van beschuldigingen aan het adres van Miss Hamilton en mijzelf.

De wolken kwamen aandrijven uit het noorden, koud en donker, verlangend om mijn zon buiten te sluiten.

Ik kon het niet laten gebeuren.

Ik zóu het niet laten gebeuren.

Ik putte kracht uit mijn geesten, mijn oude portretten op zolder en de stemmen in de muren.

En ik wierp me in de strijd om alle demonen binnen en buiten het huis te bevechten.