Hoofdstuk 8

 

 

 

Nina rende zo hard ze kon over het smalle modderige paadje de heuvel af, terwijl ze probeerde vaart te minderen door de stronken van de bomen aan weerszijden van het smalle spoor vast te pakken. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand tegen de brede borstkas van Ryan, die haar met open armen opving. Door de snelheid waarmee ze tegen hem opbotste, vielen ze bijna samen op het dikke tapijt van bladeren en takken.

‘Verdorie, Nina, wees eens wat voorzichtiger; je had je nek wel kunnen breken,’ zei hij, haar streng aankijkend.

‘Sorry, ik begon een beetje te snel, en toen ik eenmaal op gang was, kon ik niet meer stoppen,’ zei ze hijgend, nog natrillend van de ferme botsing.

‘Geloof me, ik ken het gevoel,’ reageerde hij, grover dan hij had bedoeld.

Vanonder haar wimpers keek ze hem aan. Ze had al dagen geprobeerd hem uit de tent te lokken, maar tot haar frustratie had hij alleen maar willen praten. Terwijl ze wat denkbeeldig stof van het kraagje van haar blouse klopte, maakte ze opzichtig nog een knoopje open, zodat haar decolleté beter zichtbaar werd.

Met zijn hand stevig om haar pols gekneld vroeg hij: ‘Waar denk jij mee bezig te zijn?’

‘Ik, eh… ik had het een beetje warm,’ antwoordde ze met grote onschuldige ogen.

‘Voor mijn part trek je hem helemaal uit,’ snauwde hij. ‘Het zal geen enkel verschil maken.’

‘Waarom, omdat je het allemaal al eens hebt gezien?’ daagde ze hem uit.

‘Nee, omdat ik echt niet van plan ben toe te geven aan jouw dwaze ingevingen.’

‘Maar wat als je er wel graag aan toe wílt geven?’ vroeg ze schaamteloos.

‘Wil je soms dat ik je hier op de modderige grond gooi en seks met je heb, midden in een openbaar toegankelijk gebied?’

Ze bloosde.

‘Omdat ik er wel toe in staat ben, Nina,’ zei hij met een woest gebaar. ‘Waar ik echter níét toe in staat ben, is achteraf te doen alsof het nooit heeft plaatsgevonden. Als jij graag wilt dat we weer geliefden worden, moet je de gevolgen onder ogen durven zien.’ Hij draaide zich om en begon verder te lopen over het pad dat door het prachtige reservaat leidde.

‘Welke gevolgen?’ riep ze gefrustreerd uit, terwijl ze hem probeerde tegen te houden door aan de mouw van zijn shirt te trekken. ‘Ik heb toegegeven dat ik me het begin van onze verhouding herinner. Hoe kan ik onder ogen zien wat ik me nog steeds níét herinner? Als het werkelijk zo belangrijk is, waarom vertel jíj het me dan niet?’

‘Omdat het geen zin heeft je iets te vertellen over je verleden zolang je er niets bij voelt. Hoewel jij dacht dat je je niets meer van mijn bestaan herinnerde, herinnerde je je wel je gevoelens voor me. Dat was een eerste stap in het terugkrijgen van je geheugen.’

Nu was het Nina’s beurt om weg te lopen. ‘Je doet alsof ik het allemaal zelf in de hand heb.’

Hij haalde haar met gemak in. ‘Ik zeg alleen dat je banger lijkt om je iets te herinneren dan om je geheugen kwijt te zijn,’ sprak hij rustig. ‘Misschien was die val op de veerboot niet meer dan een volgende stap in een proces dat al veel eerder in gang was gezet. Die klap op je hoofd bood je alleen maar een mooi excuus om de moeilijke periode uit je leven te vergeten.’

‘Die moeilijke periode in mijn leven besloeg kennelijk mijn hele relatie met jou,’ viel ze bitter uit. ‘Je gelooft met andere woorden niet dat ik aan geheugenverlies lijd.’

‘O, daar twijfel ik niet aan. Ik geloof alleen niet dat je hersenen beschadigd zijn. En ik denk dat jij dat onbewust ook weet. Daarom wil je ook niet worden onderzocht door een dokter.’

‘Ik wil niet worden onderzocht omdat ik genoeg dokters heb gezien in de periode dat mijn oma op sterven lag. Dat was echt een vreselijke tijd. Als er één moeilijke periode in mijn leven is die ik zou willen vergeten, is het die wel!’

Ze vervolgden hun weg in een ongemakkelijke stilte, maar toen ze thuiskwamen, haalde Ryan direct een mapje met foto’s uit zijn tas. ‘Die moet je over het hoofd hebben gezien toen je mijn tas doorzocht,’ zei hij, terwijl hij het mapje op de schouw legde. ‘Ik laat ze hier, tot je eraan toe bent om ze te bekijken.’

Zijn voorzichtigheid had een averechts effect op haar. ‘Daar ben ik nu al aan toe!’ riep ze, in een poging hem ervan te overtuigen dat ze geen lafaard was.

‘Goed, bekijk ze dan op je gemak, en stel me er gerust vragen over,’ stelde hij voor, terwijl hij op een omgedraaide stoel plaatsnam.

Het waren er twintig; glanzende, zonnige foto’s waarop alles pais en vree leek, grotendeels van Nina en Ryan samen, maar ook van een groot wit mediterraan uitziend huis met een door palmen omringd groot zwembad en mensen die ze niet kende, waaronder een klein jongetje, gekleed in een schattig spijkerpakje, dat met dansende zwarte krullen en twinkelende blauwe ogen in de camera keek. Ongeïnteresseerd schoof ze deze foto weer onder op de stapel.

Geschokt en met ogen vol pijn pakte Ryan de foto weer tevoorschijn en duwde hem opnieuw onder haar neus. ‘Heb je hier geen vragen over?’

Ze trok geschrokken haar hoofd weg en bladerde door de stapel foto’s totdat de foto van het mediterrane huis weer bovenop lag. ‘Ik krijg een sterk gevoel van déjà vu bij deze foto’s, en ik… ik herinner me bepaalde dingen die ik samen met jou heb gedaan, maar…’

‘Maar je herinnert je die andere mensen niet?’

Met opzet keek ze hem niet aan. Ze wilde niet met hem over de mensen op de foto praten, en al helemaal niet over andermans kinderen.

Ze schudde dan ook haar hoofd en zei: ‘De meeste zijn niet meer dan gezichten voor me. Behalve Katy dan. Ik neem aan dat ze op dit moment in Amerika studeert.’

Even lichtte zijn gezicht op van trots. ‘Ja, ze haalt topcijfers en heeft al diverse mooie aanbiedingen gekregen voor een baan in de Verenigde Staten.’

Vanuit haar ooghoek zag ze dat Ryan de foto in zijn borstzak liet glijden.

Wat meer ontspannen keek ze hem glimlachend aan. Maar aangezien haar glimlach niet werd beantwoord, stopte ze de foto’s terug in het mapje en schoof ze dat in zijn richting.

‘Nee, hou ze maar. Je weet maar nooit. Iedere keer dat je ernaar kijkt, wordt het misschien wat vertrouwder voor je,’ zei hij, zijn vingers wrijvend over de helende wond op zijn voorhoofd.

‘Je zou echt even iemand moeten vragen om die hechtingen eruit te halen. Ze mogen er niet langer dan een week in blijven zitten, zei Dave.’

‘Is het dan al een week geleden?’ mompelde Ryan. ‘Het lijkt veel langer dan dat.’

Daar moest Nina hem gelijk in geven. Het leek wel een eeuwigheid!

‘Ik weet al wie ik het ga vragen,’ zei hij, met een blik op haar. ‘Steriliseer jij de schaar, dan haal ik een bakje warm water. Volgens Dave was het een fluitje van een cent,’ vervolgde hij bij het zien van haar geschrokken gezicht. ‘Een paar knipjes, en klaar is Kees.’

Voor ze het wist, stond ze gebogen over zijn voorhoofd met een schaar in haar trillende hand. ‘Ik… ik wil je geen pijn doen,’ aarzelde ze.

‘Alsof je dat niet allang hebt gedaan,’ zei hij scherp. ‘Nou, schiet nu maar op, des te sneller is het achter de rug.’

Uiterst voorzichtig ging ze te werk.

‘Zo, zie je wel? Soms is de angst voor pijn erger dan de pijn zelf, zelfs al bezorgen we een ander die pijn niet opzettelijk,’ zei hij cryptisch, waarna hij vertrok om te kijken of Rays nieuwe balkonreling al was bezorgd.

De rest van de middag was hij aan het werk, en het gekke was: ze miste hem. Te rusteloos om aan de laatste botanische tekeningen van George te werken, ging ze met tegenzin maar wat huishoudelijk werk doen. Toen Ryan thuiskwam met het nieuws dat kinderen uit de buurt een grote berg drijfhout gingen verbranden en dat ze waren uitgenodigd om naar het kampvuur te komen kijken, merkte ze niet al te enthousiast op: ‘Kijk eens naar de wolken; ik wed dat het zo gaat regenen.’

Ryan was echter zo opgetogen als een kind, en al snel werd Nina aangestoken door zijn enthousiasme.

Later, toen ze dik aangekleed, tegen Ryan aan leunend, op een kleed op het strand zat, zijn sterke arm om haar heen geslagen, moest ze toegeven dat dit het beste kampvuur ooit in de geschiedenis van de mensheid moest zijn.

Toen er een stuk hout van de stapel schoof, wat een regen van vonken veroorzaakte, rende een van de kinderen van de Petersons, een jongetje van amper drie jaar, plotseling op de fascinerende vlammen af.

Ryan schoot naar voren en trok het kind terug op het kleed, hem op een rustige, vriendelijke manier waarschuwend dat hij zoiets beter niet kon doen. Nina verstijfde en kromp ineen toen Rosalie Peterson aan kwam rennen om haar zoon op te pakken.

‘O, hemel, het spijt me zo,’ verontschuldigde de moeder zich. ‘Nina, ik weet dat je niet graag wordt gestoord door die kleintjes, maar je weet hoe peuters zijn!’

‘Nee, eigenlijk niet,’ reageerde Nina stijfjes, waarna ze haar gezicht weer naar het vuur draaide, zich bewust van de plotselinge spanning bij de man naast haar. Ineens leek de euforie van de avond te zijn verdwenen en kon ze niet wachten om naar huis te gaan.

‘Het is al laat, ik ben moe,’ mompelde ze, opkrabbelend van het kleed en zich omdraaiend om naar huis te lopen.

Hoe verder ze van het vuur af liep, des te kouder ze het kreeg. Onverwacht werd er echter een deken om haar schouders geslagen en liep Ryan naast haar, Zorro hijgend op zijn hielen.

‘Jij had best nog mogen blijven, hoor,’ zei ze, zich verontschuldigend.

‘Nee, want ik wilde graag bij jou zijn,’ zei hij. ‘Al is het wel jammer dat we het –’

De luide knal achter hen deed Nina met een gilletje omdraaien.

‘– vuurwerk missen,’ maakte Ryan zijn zin af, terwijl een wit licht de lucht in schoot en uiteenspatte in een fontein van gekleurde vonken. Zorro, absoluut niet bang, rende onmiddellijk terug naar de festiviteiten.

Toen Ryan naast zich keek, zag hij Nina ineengekrompen in het zand zitten, haar oren bedekkend met haar handen.

‘Nina! Wat is er aan de hand?’

‘Ik… ik haat vuurwerk. Sorry, ik weet dat het dwaas is, maar dat geluid, die rook; ik word er misselijk van. Waarom weet ik niet.’ Ze kromp ineen toen ze opnieuw een knal hoorde.

‘Weet je dat niet?’ Met zijn arm om haar heen trok hij haar dicht tegen zich aan, zodat ze haar betraande gezicht tegen zijn borst kon drukken. ‘Weet je dat echt niet, Nina?’ vroeg hij op intense toon.

‘Ik… Nee… Ja… mijn moeder,’ zei ze, hijgend tegen zijn kloppende hart. ‘Sinds ze bij de explosie is omgekomen… Ik haat vuurwerk, die explosies. Het doet me denken aan het vuur waarin mama en Laurie zijn omgekomen.’

‘Je moeder?’

Ze voelde dat zijn hart nog sneller ging kloppen.

‘Maar je hebt die explosie helemaal niet gezien, Nina,’ bracht hij haar in herinnering. ‘Je vertelde me dat je bij de buren aan het spelen was.’

‘Maar… Nee…’ Ze tilde haar betraande gezicht op om hem aan te kijken. ‘Nee… nee, daar was ik níét. Het is heel vreemd, maar ineens herinner ik me dat ik daar niet was. Ik had er móéten zijn. Het was mijn zesde verjaardag, en mama ging de taart versieren die ze voor me had gebakken. Ze zei dat ik buiten in de duinen moest gaan spelen, maar ik vond het niet eerlijk dat Laurie er wel bij mocht zijn en ik niet, dus ik kroop terug naar de keuken en keek door een kiertje, waar… O hemel, ik zag het gebeuren, ik zag het gebeuren!’ Ze rilde bij de herinnering.

‘Er was een grote flits, waardoor ik achterover werd geslagen. Ik denk dat de deur eruit vloog. Overal waren vonken en rook. Mama en Laurie waren nergens meer te zien, dus ik rende naar de duinen, zodat mama niet zou weten dat ik stout was geweest. Misschien was het wel mijn schuld dat het was gebeurd! Later haalde de buurvrouw mij op uit de duinen en nam me mee naar binnen, terwijl de brandweerauto’s kwamen aanscheuren. Toen oma en opa arriveerden, vroeg niemand mij wat ik had gezien, omdat ze er allemaal van uitgingen dat ik bij de buren in de tuin aan het spelen was geweest. Doordat deze versie van het verhaal zelfs in de krant kwam te staan, ben ik er zelf in gaan geloven. Maar het was niet waar, en al die tijd heb ik dat weggedrukt. Hemel! Ik was zo bang dat iedereen zou denken dat het míjn schuld was geweest…’

Hij legde zijn hand in haar nek. ‘Het was jouw schuld niet, Nina. Het kwam door een kapotte boiler; daar kon jij niets aan doen.’ Hij leek wanhopig om haar te overtuigen. ‘Je kunt niet altijd voorkomen dat er iets met andere mensen gebeurt; je kunt ze niet altijd beschermen tegen gevaar. Ongelukken gebeuren nu eenmaal, daar kun je niets aan veranderen. Je zult het moeten accepteren.’

‘In ieder geval weet ik nu waarom ik zo angstig reageer op vuurwerk en onverwachte harde geluiden,’ mompelde ze, voorzichtig naar de verlichte lucht starend. ‘Ik vraag me af waarom ik het me dit keer plotseling wél herinnerde.’

‘Misschien omdat die specifieke herinnering niet meer zo dreigend is als vroeger. Misschien omdat je vanavond bij iemand was die je instinctief vertrouwde.’

‘Ik heb het koud!’ riep Nina hevig bibberend uit, knielend in het zand. Haar verkrampte ledematen leken volkomen gevoelloos. ‘O hemel, waarom heb ik het toch zo koud?’

‘Omdat het hier ijskoud ís, en omdat je jezelf een schok hebt bezorgd.’ Ryan sloeg de deken stevig om haar heen en tilde haar op, dicht tegen zijn borst, waarna hij haar door het zand naar huis droeg.

Toen ze binnen waren, zette hij haar voor het vuur en wreef hij over haar armen en rug tot ze weer een beetje warm werd.

Ze wurmde haar armen los uit de deken, sloeg haar armen om hem heen en drukte haar gezicht in zijn warme hals. ‘Ryan… O, Ryan…’ Ze voelde verdriet, een gevoel dat ze zich van vroeger herinnerde, vermengd met een nieuw verwarrend gevoel. Deze man was iemand die ze vreesde, een man van wie ze wist dat hij haar zou kunnen kwetsen, en toch verlangde ze naar hem, had ze hem nodig, had ze de kracht en steun die hij haar kon geven, nodig, en ja, ook het plezier. ‘Hou me vast,’ fluisterde ze hem vol passie toe. Haar mond opende zich tegen zijn hals, haar tong streelde, proefde hem.

‘Nina, je bent nog steeds ijskoud. Je kunt beter een warme douche nemen,’ begon hij met hese stem.

‘Nee, ik wil dat jíj me opwarmt!’ Ze boog haar hoofd achterover, hield haar handen gevouwen in zijn nek en keek hem met vurige ogen aan.

Kreunend liet hij haar los. Hij trok zijn handen terug, alsof hij bang was om haar aan te raken. ‘En hoe wil je dat ik dat doe?’

Ze maakte haar lippen verleidelijk vochtig. ‘Dat weet je best,’ fluisterde ze met sensuele stem, terwijl haar lichaam trilde van spanning.

Ongemakkelijk legde hij zijn handen rond haar middel. ‘Je weet niet wat je van me wilt.’

‘O, dat weet ik wel,’ wierp ze tegen, haar rug krommend zodat haar borsten hem raakten. ‘Ik wil dat je met me vrijt.’ Haar handen gleden onder zijn shirt en woelden door zijn borstharen. ‘Ik dacht dat jij dat ook wilde,’ mompelde ze terwijl ze haar nagels in zijn huid zette.

Binnensmonds vloekend, pakte hij haar handen vast en trok ze onder zijn trui vandaan.

Nina protesteerde door één knie op te tillen en hem langs zijn broekspijp naar boven te laten glijden, totdat ze zijn harde mannelijkheid had bereikt.

‘Kom op, Ryan, er is geen enkele reden om je nog in te houden,’ zei ze, hijgend van verlangen. ‘Breng me weer in herinnering wat voor een geweldige minnaar je bent.’

Zijn hoofd buigend, legde hij haar het zwijgen op met een gekmakende gepassioneerde kus. Abrupt brak hij zijn kus echter af, om met zijn voorhoofd tegen het hare aan te leunen, terwijl hij naar adem hapte.

‘Neem die douche nu maar, Nina,’ beval hij haar. ‘Voor ons beider bestwil. Je moet eerst een beetje warm worden en die verpletterende herinnering zien te verwerken, zodat je beter kunt nadenken over waar je nu mee bezig bent.’

Ze liet zich door hem wegduwen, maar toen ze de onwillige blik in zijn ogen zag, wist ze dat ze de strijd nog niet had verloren.

‘Ik voel me helemaal niet verpletterd,’ zei ze zacht. ‘Misschien zou ik me wel zo moeten voelen, maar dat is niet het geval. Ik voel me juist lichter, vrijer. Bovendien heb ik het gevoel dat ik helderder kan nadenken dan ik lange tijd heb gekund.’ Met gekruiste armen trok ze haar trui over haar hoofd, zodat haar bovenlichaam alleen bedekt werd door haar groene kanten beha – een tint donkerder dan haar ogen.

Terwijl haar trui op de grond viel, was ze zich ervan bewust dat haar borsten verleidelijk door het dunne kant heen schenen. Zijn begerige blik en versnelde ademhaling verhoogden onmiddellijk haar eigen hartslag. Ze trok zijn aandacht door haar vingers onder het ene bandje van haar beha te schuiven, waarna ze het tergend langzaam van haar schouder liet glijden.

‘Ik ga die douche maar nemen, want het ziet ernaar uit dat jíj meer tijd nodig hebt om te besluiten wat je wilt,’ fluisterde ze terwijl ze het andere bandje ook van haar schouder liet glijden. Met haar armen verleidelijk om zich heen geslagen leek haar decolleté nog dieper dan zo-even – iets wat Ryan overduidelijk ook niet was ontgaan. ‘Maar ik zal aan je denken als ik onder de douche sta. Aan je denken, naar je verlangen en op je wachten…’

 

Genietend liet ze de warme stralen over zich heen stromen. Over haar haar, haar gezicht en de rest van haar lichaam. Ze wist niet hoelang ze daar stond, en het maakte haar ook niet uit, zo genoot ze van de weldadige watermassage.

Ineens voelde ze een kleine vlaag koude lucht achter zich, waarop een mannenlichaam bij haar in de kleine ruimte kroop om samen met haar te genieten van de krachtige waterstroom. Een sterke arm werd om haar heen geslagen en trok haar tegen een naakt, behaard mannenlichaam, overduidelijk al hevig opgewonden.

Bijtend in haar natte schouder liet hij zijn handen om haar gewillige borsten glijden, terwijl zijn mannelijkheid tegen haar billen drukte.

‘Ik wist wel dat je zou komen,’ fluisterde ze.

‘Je weet dat ik je niet kan weerstaan, liefste.’ De hese stem in haar oor deed haar vanbinnen smelten. ‘Geef me de zeep eens aan.’

‘Maar ik heb me al –’

‘Hou je mond en geef me de zeep.’ Zijn commando hield een seksuele agressie in die haar enorm opwond. Ze wist dat zij hem hiertoe had verleid en was bereid te accepteren dat ze er nu totaal geen controle meer over had.

Ze had zichzelf al ingezeept, maar niet op deze manier. Beslist nog nooit op deze manier. Niet met zoveel intieme aandacht voor detail, niet alsof elke porie en elke gespannen zenuw moest worden gereinigd. Hij likte het water van haar oorlelletjes en uit haar hals, terwijl zijn vingers, glad van de zeep, over haar gespannen borsten gleden – om weer terug te komen om haar tepels te strelen en te masseren, totdat ze kronkelde van genot en niet kon wachten om hem op even intieme wijze aan te raken.

Dat stond hij haar echter nog niet toe. Hij bleef haar plagend martelen door zijn lange gespierde lichaam tegen het hare aan te drukken, terwijl hij zijn heupen sensueel heen en weer bewoog. Ze boog haar hoofd achterover, en hij draaide haar kin naar zich toe zodat hij zijn mond op de hare kon drukken, zijn tong in haar mond in hetzelfde ritme heen en neer bewegend als zijn heupen tegen haar billen.

‘Spreid je benen,’ fluisterde hij op ruige toon tegen haar mond, waarbij zijn hand rond haar ingezeepte navel rondjes draaide, steeds lager en lager, tot aan de binnenkant van haar benen, die zich langzaam voor hem openden en zijn gladde vingers toelieten tot de kloppende warme kern tussen haar dijen.

Ze zette haar nagels in zijn benen, terwijl zijn vingers haar een genot bezorgden dat ze lange tijd had moeten ontberen. ‘O, Ryan,’ kreunde ze.

‘Ik weet het, schatje.’

Ze snikte bijna toen hij zijn magische vingers terugtrok, maar dat was alleen om haar bij haar polsen vast te grijpen en haar handen plat tegen de stomende wand vóór haar te plaatsen, waarna hij met één krachtige beweging bij haar naar binnen gleed. Haar hoofd viel neer op haar uitgestrekte armen, terwijl hij begon te bewegen, steeds sneller en dieper, zijn handen stevig om haar billen geklemd.

Het warme water stroomde over hun schokkende lichamen en verhoogde hun genot en passie. Nina gaf zich volledig over aan het gevoel van extase toen ze door de kracht van zijn bewegingen met haar opgewonden tepels tegen de douchewand aan werd gedrukt.

Ze slaakte een verstikte kreet toen ze bijna een hoogtepunt bereikte, maar op dat moment draaide Ryan haar om, zodat ze nu met haar rug tegen de wand stond. Nadat hij haar dicht tegen zich aan had getrokken, gleed hij opnieuw haar uitnodigende lichaam binnen.

‘Ik wil je gezicht zien.’ Er klonk een wild verlangen door in zijn stem toen hij haar borsten in zijn handen nam om haar tepels te masseren.

Op hetzelfde moment boog hij naar achteren, zodat de warme douchestraal rechtstreeks op de plaats viel waar hun lichamen met elkaar waren verbonden. Nina bereikte onmiddellijk haar hoogtepunt, waarbij ze hem meetrok in een gezamenlijke explosie van genot.

Uitgeput, en beiden nog naschokkend, leunden ze tegen de wand van de douche, maar toen Nina zich voorzichtig probeerde los te maken, protesteerde hij en zakte hij samen met haar naar de vloer van de douchecel.

‘Ryan…’ piepte ze toen hij haar op haar rug in de ondiepe plas van wegspoelend water legde en haar benen uiteenschoof zodat hij ertussen kon kruipen.

‘Dacht je soms dat we al klaar waren?’ vroeg hij grommend terwijl hij zich over haar heen boog en het water over zijn rug liet stromen. ‘Echt niet, liefje.’

Ze lachte ongelovig, en haar ogen werden groot van verbazing toen hij zich vooroverboog om haar met zijn mond en handen te betasten. Al gauw bewees hij opnieuw waartoe hij in staat was.

Na met haar ogen dicht te hebben nagenoten, zei ze plotseling: ‘Het water wordt koud.’

Zijn hoofd achteroverbuigend, liet hij het water over zijn gezicht stromen. ‘Inderdaad,’ zei hij, waarop hij de kraan uitzette.

Onder haar linkerheup voelde ze iets hards, wat haar in gegiechel deed uitbarsten. Het deed hem overweldigend goed om in haar lieve ogen weer de ondeugende twinkeling te ontdekken waarvan hij had gevreesd dat hij die nooit meer zou zien.

‘Of er is nóg iemand aanwezig hier, of ik lig boven op het afvoerputje. Straks heb ik waarschijnlijk een enorme zuigplek op mijn bil,’ zei ze, opnieuw giechelend.

Met lachende ogen keek hij haar aan. ‘Dat moet ik zien,’ mompelde hij plagend, waarna hij haar omhoogtrok en hen beiden snel afdroogde voordat hij haar door de gang naar zijn slaapkamer droeg.

‘De dokter is klaar om u te onderzoeken, mevrouw,’ deelde hij haar mee voordat hij haar op het bed gooide, met haar gezicht naar beneden.

Haar ongecontroleerde giechels werden gedempt door het kussen. ‘Wat denkt u ervan, dokter?’ vroeg ze toen hij wel erg ruim de tijd leek te nemen om de juiste diagnose te stellen.

‘Hm.’

Ze voelde zijn vinger een plagende cirkel over haar verhitte wang maken.

‘Absoluut behandelbaar. Ik denk dat dokter Flint hier zelf de perfecte behandelmethode voor heeft. Een behandeling die regelmatig en vaak zal moeten worden toegepast.’

Voor ze het wist, voelde ze een warme natte tong over de plek gaan.

‘Ryan.’ Haar zwakke protesterende stem kreeg een hese klank toen zijn tong afdwaalde. ‘Ryan…’

Opnieuw bedreven ze de liefde, ditmaal langzaam, genietend van iedere aanraking. Toen het voorbij was, lagen ze verzadigd in elkaars armen.

‘Brengt het herinneringen naar boven?’ vroeg hij zacht, waarop Nina de stevige schouder kuste waarop ze met haar hoofd lag.

‘Sommige…’

Haar zacht kussend op haar voorhoofd, vroeg hij: ‘Mooie herinneringen?’

‘O ja, alleen maar mooie herinneringen.’ Glimlachend streek ze over het litteken dat als een bliksemschicht over zijn dijbeen liep.

‘Ik heb een ongeluk gehad,’ verklaarde hij plotseling.

Geschrokken tilde ze haar hand op en draaide ze haar hoofd om hem aan te kijken. ‘Voordat wij elkaar ontmoetten?’ vroeg ze nerveus. In haar herinneringen had hij geen litteken op zijn been.

‘Nee, daarna.’

‘Je bedoelt nadat ik bij je weg ben gegaan?’

‘Nee, het gebeurde toen we nog samen waren.’

Door de voorzichtig neutrale toon waarop hij sprak, durfde ze niet verder te vragen. Ze was zo blij en ontspannen dat ze niet wilde dat íéts deze idylle zou verstoren. ‘Nou, ik denk dat je nog steeds sexy bent, met of zonder litteken,’ zei ze zo luchtig mogelijk.

‘En ik vind jou ook sexy.’ Met zijn vingers volgde hij de lange gebogen lijn die over haar buik liep. ‘Met of zonder litteken.’

‘Dat is geen litteken,’ ontkende ze in een reflex.

‘Wat is het dan?’ drong hij zacht aan.

Ze duwde zijn hand weg en draaide haar heupen zo dat ze met haar buik tegen de zijne aan kwam te liggen. ‘Gun een vrouw haar ijdelheid,’ zei ze lachend.

Deze opmerking deed hem glimlachen, waardoor het sombere moment voorbijtrok.

In de daarop volgende uren sliepen ze, werden weer wakker, fluisterden met elkaar en bedreven de liefde totdat het ochtend werd. Ze ontbeten samen en raakten geen serieuze onderwerpen meer aan, behalve even toen Nina zei: ‘Ik heb niets met je verdwenen geld te maken, Ryan. Daar móét een andere verklaring voor zijn. Wat ik ook mag zijn, ik ben geen dief!’

Hij knikte bedachtzaam, waarop hij van onderwerp veranderde.

Echter niet voor lang, vreesde Nina. Ryan Flint was immers geen miljonair geworden door zijn schuldenaren te negeren.

Later die dag, toen ze Ray, die zijn dubbelzinnige opmerkingen en vette knipogen niet onder stoelen of banken had gestoken, zijn lunch had gebracht, besloot ze Karl te bellen. Tot haar spijt hoorde ze dat hij op zakenreis was. Ook zijn mobiele telefoon nam hij niet op, dus sprak ze een bericht in. ‘Karl, dit is Nina. Ik wil alleen maar even zeggen dat Ryan Flint hier in Puriri Bay is opgedoken. Ik… Hij logeert bij me. We moeten met elkaar praten. Bel me alsjeblieft.’

Ze had verwacht dat hij een van de volgende dagen wel contact met haar zou opnemen, dus het was een schok voor haar om Karl de volgende middag al haar huis binnen te zien lopen.

Hij was niet langer de verslaafde surfer die hij eens was geweest. Zijn halflange blonde haar glansde, en zijn ogen stonden helder, terwijl hij er knap uitzag in zijn mooie kleren. Zijn huid was nog steeds diepgebruind door zijn voorliefde voor het strand, terwijl zijn kin zorgvuldig ongeschoren was.

‘Waar is hij?’ waren de eerste woorden die uit zijn mond kwamen.

Haar begroeting bestierf op haar lippen. ‘Hij wandelt met Zorro over het strand,’ zei ze kortaf. ‘Karl, wat kom je hier doen?’

‘Wat dénk je dat ik kom doen? Jij wilde met me praten. Nou, hier ben ik dan. Ik neem aan dat je je geheugen weer terug hebt. Wanneer kwam hij hier opdagen?’

‘Er zijn wat dingen die ik me herinner. Niet alles. Ryan kwam hier een week geleden aan. Hij heeft me geholpen –’

‘Dat zal best,’ onderbrak hij haar honend. ‘Een wéék? Slaap je weer met hem?’ Toen hij haar zag blozen, sloeg hij met zijn vuist in zijn handpalm. ‘Hemel, Nina, je was weer gelukkig, je had hem niet meer nodig. Je vertelde me dat je je artistieke talent had herontdekt. Het is voor jóúw bestwil dat ik hem op afstand heb proberen te houden! En nu laat je hem gewoon weer je leven binnen wandelen alsof er niets is gebeurd? Jullie zijn negen maanden uit elkaar geweest, en nu… Mijn hemel, nu wónen jullie weer bij elkaar!’ wierp hij haar voor de voeten. ‘Weet je wat dat betekent? Dat je weer twee jaar moet wachten voordat je je van hem kunt laten scheiden.’

‘Scheiden?’ Geschrokken liet ze zich op een stoel zakken. ‘Scheiden? Hij vertelde me wel dat we samenwoonden, maar… waren we getróúwd?’

Nu was het Karls beurt om haar geschrokken aan te staren. ‘Drie maanden nadat je hem had ontmoet –’

‘Ryan en ik zijn man en vrouw?’ Het was alsof ze door de bliksem getroffen was en zich niet meer kon bewegen.

Karl begon te vloeken. ‘Bedoel je dat je je dat nog niet had herinnerd? En hij heeft je niets verteld? Helemaal niets?’ Bij het zien van haar lijkbleke gezicht wist hij genoeg. ‘Waar denkt hij in ’s hemelsnaam mee bezig te zijn?’ vroeg hij met een stem die dik was van woede

Voordat ze hem echter nog meer vragen kon stellen, was hij de deur al uit gestormd.

Bevroren bleef Nina op haar stoel zitten. Twee jaar. De twee jaar die uit haar geheugen waren gewist, waren de jaren waarin ze Ryan Flint had ontmoet, van hem had gehouden en met hem was getrouwd. Starend naar haar handen, drong het tot haar door dat er iets ontbrak aan haar rechtervinger. Ooit had daar een trouwring gezeten. Ooit…

Als een oud vrouwtje stond ze op, om stijfjes naar de badkamer te lopen, waar ze de linnenkast opende. Op haar tenen staand kon ze net bij de bovenste plank, waarvan ze een stoffige leren doos pakte die in haar rugzak had gezeten toen ze op het eiland was gearriveerd. Nooit eerder had ze hem geopend, nooit had ze er meer aan gedacht, tot nu toe. Ze droeg de doos naar haar slaapkamer, waar ze de gesp met trillende vingers openmaakte.

Foto’s. Trouwfoto’s. Verdrongen herinneringen aan een eenvoudige ceremonie in een lieflijk houten kerkje. Een bos sleutels, persoonlijke papieren, haar paspoort, haar geboortecertificaat en… een notariële vastlegging van het huwelijk tussen Ryan Flint en Nina Joan Dowling. Gewikkeld in een zakdoek met teddybeertjes erop lag een gladde gouden trouwring, achttien karaats. Het symbool van de verbintenis tussen man en vrouw, het symbool van liefde en hoop…

Tot slot bleek er ook geld in te zitten. Stapels en stapels geld, bijeengebonden door elastiekjes. Ontraceerbaar gebruikt geld. Ryans geld, hoewel het tot Nina’s diepe schaamte niet in de buurt leek te komen van het bedrag dat hij had genoemd.

Plotseling raakte ze in paniek, terwijl de vele onbeantwoorde vragen als kwaadaardige wespen om haar heen zwermden. Karl was woedend de deur uit gerend. Waar was hij heen gegaan?

Ze stormde naar buiten om het strand af te speuren. Er vormde zich een knoop in haar maag toen ze zag dat haar pleegbroer Ryan had ingehaald en nu een verhit debat met hem voerde, compleet met wilde armgebaren.

Plotseling liep hun ruzie uit de hand, en Nina zag tot haar afschuw dat de mannen elkaar te lijf gingen, met een opgewonden Zorro om hen heen rennend.

Rennend in de richting van het strand, schreeuwde ze zo hard ze kon hun namen. In het onbewaakte ogenblik dat Karl zich half omdraaide om naar haar te kijken, beukte Ryan hem met zijn schouder hard op de grond, zodat ze een moment later samen vechtend door het zand rolden, terwijl Zorro dreigde de mannen in hun benen te bijten.

‘Stop daarmee, jullie! Hou er onmiddellijk mee op!’ schreeuwde Nina.

Toen ze eindelijk bij de mannen was aangekomen, liet Ryan net zijn vuist op Karls wang neerkomen. Hij wilde nog een tweede klap uitdelen, maar Nina hield met beide handen zijn arm tegen en trok hem weg van haar pleegbroer.

‘Waar denk je mee bezig te zijn? Wil je hem soms vermoorden?’

‘Nee, ik wil hem alleen een lesje leren dat hij niet snel zal vergeten,’ gromde Ryan, zijn mouw lostrekkend uit haar greep. Terwijl hij hijgend in het zand zakte, zag hij tot zijn woede dat haar bezorgdheid vooral zijn tegenstander betrof.

Karl zat op de grond, met zijn hand tegen zijn opgezwollen mond, waar het bloed uit stroomde. Snel knielde Nina naast hem neer om een zakdoek tegen zijn mond te drukken.

‘Je had hem niet zo hard hoeven slaan.’ Ze durfde Ryan niet aan te kijken. Ryan – haar echtgenoot! – de man die ze eeuwige trouw had beloofd, om hem daarna te verlaten, te bestelen en botweg uit haar geheugen te wissen.

‘Ga weg, Nina,’ zei hij dreigend, weer overeind krabbelend. ‘Dit is tussen hem en mij. We gaan dit voor eens en altijd uitvechten.’

Wat een trotse man was hij toch. Wat moest hij haar hebben gehaat nadat ze hem zo had vernederd!

‘Dat kan ik niet,’ sprak ze vastberaden, zich concentrerend op Karls nog steeds opzwellende mond. ‘Wat het probleem ook is, geweld kan nooit een oplossing zijn.’

Ze herinnerde zich dat Karl zich in het verleden met alle plezier door Ryan in elkaar had laten slaan als hij hem daarmee in een kwaad daglicht had kunnen stellen. Dat mocht nu niet gebeuren, niet als ze nog iets van haar huwelijk wilde redden. Als de enige manier om Ryan te beschermen tegen Karls kwade bedoelingen was dat ze Karl zou moeten beschermen, dan zou ze dat doen.

‘Ryan, hij heeft me verteld dat we getrouwd waren, en wat hij heeft gedaan. Maar ik kan niet toestaan dat je hem pijn doet.’ Toen ze opkeek, zag ze hem boos weglopen.

‘Stik er dan maar in. Jullie allebei!’ Vol bitterheid spuugde hij de woorden uit, waarna hij zich in de richting van het huis begaf.

Geschokt keek ze hem na. Hij had op haar loyaliteit gerekend, en in plaats daarvan moest hij denken dat ze loyaal was aan Karl. Omdat een familieband kennelijk meer voor haar betekende dan huwelijkse trouw.

Toen ze opstond om hem achterna te rennen, hield Karl haar met zijn hand op haar arm tegen. ‘Wacht.’

‘Maar ik moet naar hem toe!’ Hij zou erop rekenen dat ze hem achterna kwam, maar pas nadat ze had besloten dat híj de persoon was om wie ze het meest gaf, en niet haar pleegbroer, die hen beiden immers had verraden.

‘Ik wil dat je eerst naar me luistert. Het is belangrijk. Het is belangrijk voor mij… voor jou… en voor hem.’

Dat deed haar besluiten om naar hem te luisteren.

‘Ik weet het: hij had gelijk om me te wantrouwen,’ sprak Karl zacht. ‘Katy en ik, dat zou toch niets zijn geworden. Ik wilde dat ze me zag als een soort van held, een held die het opnam tegen die belangrijke broer van haar. Ryan wist echter dat ik geen held was, en hij wist ook hoe gemakkelijk hij dat zou kunnen aantonen. Dat maakte me bitter. En je weet dat ik heel lang boos kan blijven, zo boos dat ik niet eens naar jullie bruiloft ben gekomen. Ik was dan ook blij dat je verdween, en het deed me goed om te zien hoeveel verdriet het hem deed. Dat was mijn wraak! Later, toen ik die ansichtkaart van je kreeg, schepte ik er genoegen in om je verblijfplaats geheim te houden, zodat hij nog steeds niet wist waar je was. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik dat deed omdat het beter was voor jou, maar het was eigenlijk alleen uit eigenbelang, vanwege het geld.’

‘O hemel, Karl, heeft hij jou ook verteld wat daarmee is gebeurd – dat ik het van hem heb gestolen?’

‘Dat heb je niet gedaan.’

‘Maar ik vond het geld zojuist boven in de linnenkast.’

‘Dat heb ik daar neergelegd. Ik heb het gestolen. Toen ik bij je op bezoek kwam, was Flint een paar dagen in Wellington voor een veiling. Je vertelde me dat je niet gelukkig was en dat je een paar dagen ergens heen wilde. Ik stelde toen voor dat je met me meeging naar Sidney voor een korte zakenreis, en dat wilde je wel, dus boekte ik twee tickets. De telefoon stond in je slaapkamer, en jij was nogal afwezig bij het inpakken van je koffer, waardoor je de kluis wagenwijd open liet staan. Ik zag dat pak geld daar liggen en stopte het in mijn tas. Dat zou hem leren! We hadden op het vliegveld afgesproken, maar jij kwam niet opdagen, dus ik dacht dat je van gedachten was veranderd. Totdat Ryan me opbelde in mijn motel in Sidney om te vragen of ik iets van je had gehoord.’

Ryan had gelijk gehad. Het was alsof ze luisterde naar de plot van een soapserie. Een heel slechte soapserie, welteverstaan. Ze herinnerde zich ineens heel levendig dat ze uit een taxi was gestapt in Auckland en in de richting van de grote borden was gelopen die wezen naar het vertrekpunt van de veerboten naar Waiheke en Shearwater Island.

Op het moment dat ze de borden had gezien, had ze geweten dat het een voorteken moest zijn. Sidney had plotseling te ver weg geleken. Het enige wat ze zeker had geweten, was dat als ze eenmaal weer in Puriri Bay zou zijn, alles in haar leven weer goed zou komen.

‘Maar het geld… Waarom heb je er niet ten minste voor gezorgd dat Ryan het terugkreeg, in plaats van hem in de waan te laten dat ik –’

‘Hoe had ik dat moeten doen zonder mezelf te verraden? Trouwens, het bedrag was niet meer compleet,’ voegde hij er beschaamd aan toe. ‘Heb je je nooit afgevraagd waar ik het geld vandaan haalde om die surfkledingzaak te beginnen?’

Bij het zien van de uitdrukking op haar gezicht haalde hij zijn schouders op. ‘Het was geen drugsgeld, al had je dat misschien wel verwacht. Die wereld heb ik voorgoed achter me gelaten. Nee, ik heb dat geld uit de kast gehaald de eerste keer dat ik hier bij je op bezoek kwam. Steeds wanneer ik hier kwam, nam ik een gedeelte mee. Het spijt me zo, Nina! Ik weet dat het lijkt alsof ik het allemaal uit eigenbelang heb gedaan, maar ik dacht echt dat ik er beter aan deed om jouw nieuwe verblijfplaats geheim te houden totdat je zelf zou aangeven dat je daar behoefte aan had. Ik wilde alleen het beste voor jou.’

Hij haalde diep adem voordat hij verder ging. ‘Ik heb mijn leven inmiddels helemaal op orde. Geen drank, geen drugs, en dat geld heb ik ook al maanden niet aangeraakt. Ik heb een kans op een nieuw leven gekregen, en ik wil niet langer aan die tijd worden herinnerd. Gelukkig weet Flint nu dat ík het was. Ik heb hem laten weten dat ik het geld in termijnen zal terugbetalen. Met hard werken moet me dat lukken. Kijk me niet zo aan. Ik zal het hem echt terugbetalen, iedere cent. Dat beloof ik.’

Hoewel ze deze beloften wel vaker van Karl had gehoord, wilde ze erin geloven dat hij het dit keer echt meende.

‘Je zegt steeds dat je me weer gelukkig wilde zien, maar dat begrijp ik niet. Ik wéét dat ik van hem hield, Karl. Nog steeds. Waarom was ik dan zo ongelukkig? Waarom kon ik niet met hem samenwonen? Waarom ben ik bij hem weggegaan?’

Karl keek even naar de bebloede zakdoek, die tegen zijn mond vastgeplakt zat. ‘Dat kan ik je niet zeggen,’ mompelde hij.

‘Kun je het niet of wil je het niet?’ vroeg ze op grimmige toon.

‘Ik probeer te doen wat het beste is, oké?’ Hoewel hij nooit erg aanhankelijk was geweest, gaf hij haar nu een korte knuffel, bang dat ze een langere zou afwijzen. ‘Hij wil liever niet dat ik het je vertel, maar ik ga het je tóch niet vertellen.’ Zijn zelfspot kwam niet echt uit de verf. ‘Je mag het mij allemaal kwalijk nemen, maar geef hém niet de schuld. Hij zou je nooit in de steek laten, zoals ik dat heb gedaan. Ik heb al genoeg schade veroorzaakt, dus ik bemoei me er niet meer mee. Mijn boot vertrekt over een uur.’

 

Na haar een klein duwtje in de richting van het huis te hebben gegeven, vervolgde hij: ‘Je wilde hem achterna gaan. Doe dat nu maar. Het is een trotse man; hij zal niet eeuwig blijven wachten…’