21.

Eric Dikeb kreeg gaandeweg de stuntrol. Vaak buiten de deur. Hij ontpopte zich als een ware populist op afroep. Hij kende zijn door velen verguisde rol en maakte daarvan maximaal gebruik. Dikeb werd op de radio een zeer op zichzelf geilende, geldbeluste, asociale hork.
In het echte leven – hij zal me haten voor deze ontmaskering – is hij een loyale, zeer sociale jongen die inderdaad heel beroemd en rijk wil zijn maar niet ten koste van anderen. Er zijn weinig mensen in de muziekbizz die hun afspraken zo goed nakomen als Eric. Er staat werkelijk geen enkele rekening te lang open en als hij wat belooft, doet ie het ook.
Hij wekte enorme weerstand op bij onze luisteraars en bij de leiding en collega’s van 3FM, maar ik zag dat juist als een geweldige aanvulling op het verder politiek veel te correcte team. Hij kwam met persiflages die vaak geweldig waren. De beste is nog steeds Mutter van Rammstein dat bij hem Moeder werd van ‘Fransje Bauer’. De echte Bauer was zelfs woedend, omdat het nummer niet respectvol zou zijn voor zijn moeder. Wij kregen even een korte blik achter de nimmer belichte donkere kant van de zo gewoon gebleven zanger. Hij dreigde zelfs met een rechtszaak als de single niet uit de handel werd genomen.
Een paar andere bewerkingen van Dikeb kwamen zelfs in de hitparade terecht. High van de ‘RastaVaraman’ als variant op de ‘Afroman’ hit Because I got high kwam in de top 20. Wie laat de hond uit deed het ook aardig. Zijn Pizzahut is een klassieker in de gezelligheidswereld, een liedje met extreem lullige choreografie waarnaast de ‘vogeltjesdans’ nog Het Zwanenmeer is. Het nummer haalde zowaar de top van vele internationale hitparades. Het werd bijvoorbeeld nummer 2 in Engeland. Het verschafte Eric in elk geval een eeuwigdurend podium voor zijn kunsten. We zijn met hem zelfs nog in de selectie van het Nationale Songfestival gekomen. Hij componeerde in opdracht van ons Blue skies are for free. We charterden in eerste instantie Paul de Leeuw als vertolker van dit fraaie stukje kleinkunst, maar die haakte helaas op het laatste moment af vanwege het importeren van zijn eerste liefdesbaby. Als vervanger werd Bert Heerink ingeschakeld. De zanger van de hardrockgroep Vandenberg en vertolker van het gesponsorde bierlied Julie July zag er de humor wel van in. Hij werd geflankeerd door de twee ‘Frogettes’ Marian en Chantal. Via een talentenjacht op de radio hebben we ook nog twee luisteraars de act laten complementeren. We kwamen tot groot ongenoegen van de vakjury door de halve finale en werden in de finale vierde. Twee dagen later verscheen er een persbericht van de organisatie dat ze de sms-stemmen vanwege een storing nu pas hadden kunnen meetellen en dat Blue skies are for free een trotste tweede plaats had gehaald. Esther Hart ging voor Nederland uiteindelijk naar het Songfestival en werd daar dertiende. Wij verdenken als slechte verliezers de organisatie nog steeds van fraude. Stel dat we eerste waren geworden: had de NOS dan echt de overwinning van Esther herroepen met alle gevolgen van dien?
Een jaar later zou ik zelf in de jury plaatsnemen van het Nationale Songfestival en heb daar met Daniël Lohues van Skik en Cornald Maas een ontzettend leuke tijd gehad. Omdat ik niet zo’n enorme drinkebroer ben, miste de in grote hoeveelheden geserveerde wijn zijn uitwerking niet. De dubbele tong maakte overuren en ik ben ook nog wel eens kwijt geweest omdat ik op het bed in de kleedkamer van presentatrice Nance tijdens de puntentelling in slaap was gevallen. Overigens, voor de duidelijkheid, zonder de eigenaresse zelf.
Wij vaardigden de groep Reunion af met Without you. Ze kwamen overtuigend door de halve finale van het songfestival (plaats 5) maar eindigden teleurstellend in de finale op de twintigste plaats. Juryvoorzitter Cornald Maas en ik blijven tot op de dag van vandaag opscheppen over die pyrrusoverwinning, want na Reunion in 2004 is het geen enkele Nederlandse inzending meer gelukt om tot de finale door te dringen.
We hebben via Stenders Vroeg Eric Dikeb ook nog in het zogenaamde Big Diet-huis van SBS gekregen. Een letterlijke ‘Big Brother’ voor zwaarlijvigen. Ons geliefde vetklepje woog maar liefst 137 kilo, genoeg reden voor langdurige opsluiting in dat tv-programma. Hij ontpopte zich daar tot de meest verschrikkelijke bewoner. Iedereen in Nederland had het over die afschuwelijke klootzak, slechts onderbroken door een paar ‘afvalligen’ die hem roemden om zijn eerlijkheid. Er stonden goudstaven als beloning te wachten op degene die procentueel het meeste zou afvallen. Iedereen vertelde dat het ze daar echt niet om te doen was, maar dat hun gezondheid de echte drijfveer was. Dikeb draaide de boel natuurlijk weer om. Het ging hem om de beloning en ach die gezondheid, dat was een prettige bijkomstigheid. Als hij het daarbij nou gelaten had, maar als bonus liet Dikkertje Dap niet na de anderen direct een hoge mate van hypocrisie te verwijten.
Het begon goed en zo zou het blijven. Hij had al aangekondigd dat een Dikeb die weinig te eten kreeg een onuitstaanbare Dikeb was en wederom had hij niet gelogen. Ik maakte me oprecht zorgen om hem. Dagelijks zag ik op televisie een doodongelukkige, wild om zich heen meppende man, en het was mijn schuld dat hij daar zat. Mijn troost zat ’m in zijn transformatie tot tweelingbroer van Karen Carpenter.
Hij woog na afloop honderd kilo en kon de schnabbels na Big Diet nauwelijks aan. Eric was eindelijk een officieel gediplomeerde Bekende Nederlander. Voor hem was dit een in alle opzichten geslaagde missie en daarmee kocht hij mijn schuldgevoel ruim af.
We namen als bonus zijn moeder ook nog in dienst die haar versies zong van bekende liedjes. De luisteraars moesten dan raden welk nummer het was. Vanwege haar onnavolgbare interpretaties van klassiekers hebben we vaak echt huilend van het lachen op de grond gelegen. Het werd een van onze meest succesvolle items. Later bleek zij ook op beeld geweldig veel impact te hebben toen ik voor Talpa Stenders Late Vermaak ging maken. Zij was ook daar ‘de bom’. En op de steeds terugkerende vraag of het echt de moeder van Eric is? Ja, op mijn padvinderseed.

Langzaam maar zeker kwam er in de vierdaagse periode structuur in ons programma. De rolverdeling in de presentatie werd steeds duidelijker. Margreet was de meest politiek correcte van ons allemaal. Zij beschermde de dieren, de natuur, de minderheden, sloeg als hobby waterputten voor de kinderen in de landen waar het zo warm is en tikte ons fors op de vingers bij al te dom seksistisch geblaat. Ze heeft een enorm fris enthousiasmerend stemgeluid en was een geweldige storyteller. Ze zoog je onmiddellijk in al haar verhalen mee.
Fred kreeg steeds meer de zogenaamde Jan Mulder-rol. Hij ontregelde op een prettige manier de uitzending, was het zelfverklaarde intellect van het programma, en bleek ook een enorme feitenkenner te zijn. Siebelink hield als enige van ons van een stevig avondje uit met alle bijverschijnselen van dien. Hij werd door bijna iedereen terecht gezien als een gezellige vent.
Zo iemand met wie je nooit een afspraak moet maken, maar als je hem per ongeluk tegenkomt verveel je je nooit.
Columnisten Marcel Verreck en Joep van Deudekom waren het intellectuele schaamlapje. Je moest er vaak onbedaarlijk om lachen maar ze prikkelden ook tot nadenken. De spiegel van de maatschappij.
Hilbert had weer een paar aardige typetjes.
En ik was de ongezellige, in sociale armoede levende muzieknerd annex tv-junk met slechts één hobby buitenshuis: een potje voetballen. Zoals Jack Spijkerman in Spijkers met koppen was ik de verbindingsofficier tussen al die talenten.
In veel radioteams heb je één presentator en twee tamelijk neutrale sidekicks annex lachzakjes. Ze blijven in de schaduw en ontwikkelen geen eigen karakter. Bij mij waren ze direct te herkennen. We bleven heel dicht bij ons echte leven, maar vergrootten typische karaktertrekjes een beetje uit om het boeiender te maken voor de radio. We waren het ook zelden met elkaar eens en dat is wel wat interessanter om te horen dan een leger jaknikkers.
Daar ontstond ook de band met de luisteraars. Die hadden iemand om zich mee te identificeren of een persoon om zich aan te ergeren. Het was ons alledaagse leven en de luisteraar werd niet uitgesloten, maar uitgenodigd om de ervaringen op allerlei manieren met ons te delen.
Toen we de vorm eenmaal te pakken hadden, gingen we ook weer terug naar vijf dagen in de week en begon een periode van grote bloei voor Stenders Vroeg. We kwamen nog slechts één stevige beer op onze weg tegen en die miste zijn uitwerking niet.