Dertig seconden later bij de jongenskleedkokjes  

„Steve Roscoe! Je had allang in het water moeten liggen."

Steve keek meneer Wynne, de gymleraar, met een naar hij hoopte innemende glimlach aan. „In Amerika zwemmen wij nooit in deze tijd van het jaar, meneer."

De gymleraar, die weinig gevoel voor humor had, schudde streng zijn hoofd. „Misschien is het je ontgaan, Steve, maar we zijn hier niet in Amerika. En hier zwemmen we het hele jaar door. Omkleden. En snel een beetje."

Steve probeerde het nog een keer. „Ik heb mijn spullen niet bij me, meneer."

Zonder zwembroek kon hij inderdaad het water niet in, maar meneer Wynne was niet van plan over zich heen te laten lopen. „Volgende week heb je alles bij je. En anders wordt het nablijven."

„Ja, meneer," antwoordde Steve gedwee. Als hij mocht kiezen tussen zwemmen en nablijven, koos hij beslist voor het laatste. Alles was beter dan zwemmen.

„Hé Peggy, wat ben jij nou aan het doen?"

Peggy schrok zich wild van de stem vlak achter haar. Ze had haar badpak inmiddels aan en daar overheen droeg ze haar trainingsjack, dat ze tot haar kin dicht had geritst. Ze zat op haar hurken achter de bank die in de verste hoek van het zwembad stond, en hoopte dat mevrouw Harvey haar niet zou ontdekken.

Steve was wel de laatste die ze hier had verwacht.

„Ssst, hou je kop, alsjeblieft. Ik probeer me te drukken met zwemmen." Ze keek hem aan. „Waarom lig jij niet in het water? Kun je niet zwemmen?"

„Natuurlijk wel. Heel goed zelfs," zei Steve kortaf. „Maar ik heb mijn zwemspullen vergeten. En jij? Jij hebt je badpak aan."

Peggy dacht snel na. „Ik haat zwemmen. Stomme sport. En als ik ergens geen zin in heb, doe ik het ook niet." Ze hoopte dat ze resoluut en zelfverzekerd klonk.

„Peggy Vine! In het water! Nu! Vier banen op je rug en geen gezeur!"

Peggy's hart stond stil.

Ze wilde niet. Ze wilde nooit, maar vandaag, nu Steve, die ze met de dag leuker begon te vinden, naast haar stond, wilde ze helemaal niet. Ze staarde mevrouw Harvey aan.

„Ik kan natuurlijk je moeder bellen!" schreeuwde de gymlerares, terwijl ze langs de rand van het bad op Peggy af beende. Haar badslippers maakten een zompig geluid.

Dat nooit, dacht Peggy. „Ik ga al." Ze draaide haar rug naar Steve, ritste snel haar trainingsjack open en dook in het water. De kou benam haar bijna de adem. Nu hoefde ze er alleen maar voor te zorgen dat ze onder water bleef en als laatste uit het zwembad kwam. Hopelijk zou niemand dan zien hoe ongelijk haar borsten waren.