In de middagpauze, bij het sportveld
„En ze wilde gewoon niet luisteren!" besloot Peggy haar relaas. Ze had al haar moed bij elkaar geraapt en haar vriendinnen het rampzalige nieuws verteld.
„Hé, als je echt wilt dat het feest doorgaat, dan moet je er zelf iets aan doen," zei Tansy vastberaden. „Je kunt het er niet zomaar bij laten zitten." Vooral niet nu Steve heeft beloofd om te komen, dacht ze erachteraan. Wat een ramp, net nu ze op het punt stond eindelijk écht verliefd te worden.
„Met zo'n moeder als die van mij zeker!" Peggy haalde haar schouders op. „Echt joh, ouders zijn zo irritant."
Cleo probeerde Peggy nog duidelijk te maken dat ze haar mond moest houden, maar het was al te laat. Jade was opgestaan en weggelopen, met een verdrietig gezicht. Peggy had meteen spijt van haar woorden, al was ze nog steeds boos op Jade.
Maar Jade dacht helemaal niet aan haar ouders. Ze dacht aan Scott. Nu Peggy's feest niet doorging, had ze voorlopig geen kans om met Scott alleen te zijn. En dat vond ze vreselijk.
Sinds ze afgelopen weekend met Scott had gepraat in het park, moest Jade constant aan hem denken. Scott had met Fitz, zijn hond, en een frisbee gespeeld, maar op een zeker moment had de frisbee Jade geraakt, die in het gras lag en aan haar ouders dacht. Scott was zo aardig geweest. Hij had Jade niet gepest, maar bezorgd geïnformeerd of ze huilde omdat ze ergens pijn had. En Jade had Scott tot haar eigen verbazing verteld over het ongeluk. Ze had hem niet eens gevraagd of hij niemand wilde vertellen dat ze had gehuild. Ze wist gewoon dat hij dat niet zou doen.
„Misschien verandert je moeder nog van gedachten,' merkte Cleo op. Eigenlijk kon het haar weinig schelen, maar ze vond het akelig als een van haar vriendinnen verdrietig was.
„Ja, met sint-juttemis," mompelde Peggy.
Jade kwam langzaam teruglopen. „Vertel nou nog eens waaróm het niet mag?" vroeg ze.
Peggy deed op overdreven toon opnieuw het verhaal. „Omdat mijn kinderachtige vader zo nodig oorlogje wil spelen en mijn fanatieke moeder met spandoeken wil zwaaien om het buurthuis te redden. Daarna moeten ze naar een of ander duf diner met een of andere stomme wethouder."
„En wat moeten wij?" zuchtte Tansy.
„Ik weet wel iets," zei Jade.
Peggy, Tansy en Cleo keken haar verbaasd aan. Jade was meestal zo stil.
„Als we nou allemaal aanbieden om zaterdag te helpen?" stelde Jade voor. „Ik bedoel, je moeder en al die mensen van het buurthuis hebben het toch druk? Misschien kunnen we op kinderen passen of zoiets."
„Ja ja," zei Peggy, die nog steeds pissig was op Jade. „Klinkt leuk. Raar gevoel voor humor heb jij."
„O, wacht. Ik snap het!" Tansy's gezicht lichtte op. „In ruil voor onze hulp moet Peggy's moeder dan toestemming geven voor het feest. Jade, wat een superidee."
Jade knikte trots.
„Er zit misschien iets in," gaf Peggy onwillig toe. „Maar mijn moeder deed zo opgefokt, dat ik niet denk dat ze van gedachten zal veranderen. En een avondje alleen met ons vieren is niet bepaald een knalfeest."
Cleo durfde niet hardop te bekennen dat ze het niet erg vond om zaterdagavond alleen met haar vriendinnen te zijn. Zij werd doorgaans toch door alle jongens genegeerd.
„We kunnen het altijd proberen." Tansy klampte zich aan de laatste strohalm vast. „Wat hebben we te verliezen?"