VIERENVEERTIG

Barkley kwam de oprit op met een gezicht dat op onweer stond, maar de mannen snapten er niets van. Ze dachten waarschijnlijk dat hij een buurman was die ze zouden moeten afpoeieren, maar Pike wist dat hun verwarring niet lang zou duren.

Pike sprintte over de carport. Hij legde de afstand stil en snel af, wetende dat het fout zou gaan. Barkley keek naar hem en beide mannen draaiden zich om om te zien waar Barkley naar keek. Pike gaf de dichtstbijzijnde man een klap met zijn wapen, maar de andere man dook opzij en gaf een luide schreeuw –

Achter Pike klonk een knal en er schreeuwde nog iemand toen Cole uit de struiken opdook. De twee andere mannen stonden bij de voordeur, de ene achter de andere, en de eerste man vuurde opnieuw – bam, bam – toen Cole hem in de borst raakte; de schutter zakte in elkaar en op hetzelfde moment duwde de man achter hem de deur dicht voor zijn stervende vriend. Pike wist dat hij naar de achterkant van het huis zou gaan.

Het gebeurde allemaal in een flits: Barkley die dichterbij kwam op abnormaal stijve benen; Bud Flynn die bij de oprit verscheen; Cole die op de tweede man af ging met twee handen om zijn wapen…

…alleen zat de tweede man nu op zijn knieën met zijn handen in de lucht naar Cole te kijken.

Pike zette koers naar het huis. ‘Larkin…’

‘Snel!’ zei Cole.

Pike rende terug zoals hij was gekomen. Binnen zou de schutter die van de voorkant kwam, lopen te schreeuwen over wat er was gebeurd; Vahnich zou er niets van snappen en bang worden; hij zou een of allebei zijn mannen terugsturen om te gaan kijken wat er aan de hand was; en dan zou Vahnich een beslissing nemen…

Midden op de dag, een mooie zonnige dag, en de hel was losgebarsten. Wat ze ook deden, het was slecht: slecht voor Vahnich, slecht voor het meisje en slecht voor Pike. Vahnich kon het laten aankomen op een schietpartij in een gijzelingssituatie, of de benen nemen. Vahnich wist niet met hoeveel mensen hij te maken had, of hij was omsingeld, of er politie aanwezig was, maar de troef met de gijzelaar kon hij beter niet uitspelen; als Vahnich bleef, zat hij in de val. Van alle kwaden was de benen nemen nog de minst erge, dus zouden ze vluchten: de achterdeur uit en de wijk in, vluchten en schieten als dat moest, op klaarlichte dag een huis binnenvallen, een auto stelen en bidden, maar het was hun laatste, beste en enige kans.

Pike rende hard naar de hoek van het huis en hoorde onder het lopen nog meer schoten. Eén schot zou een executie zijn geweest, maar verschillende schoten, dat gaf hem hoop. Ze stonden bij de voordeur te schieten om hun vijanden op afstand te houden; dat betekende dat ze de benen gingen nemen.

Pike nam aan dat Khali Vahnich Larkin zou doden, maar hij zou haar pas doden als ze het huis uit waren. Vahnich wist niet wat hem te wachten stond en misschien zou hij haar nodig hebben als schild. Als de weg vrij was, zou hij haar wellicht vlak voor hij over het hek sprong doden, maar eerder niet. Hij zou haar doden om haar vader te straffen, en hij zou haar doden om Pike te straffen.

Pike zocht net dekking tussen de sinaasappelbomen achter het huis toen het raam omhoog werd geschoven. De grote man klom als eerste naar buiten, liet zich op één knie zakken en zei iets naar het raam. Ze duwden Larkin naar buiten; ze viel recht omlaag en snakte naar adem toen ze neerkwam. Vahnich kwam boven op haar terecht en toen kwam de laatste man naar buiten, een gedrongen gespierde kerel met een bandana om zijn hoofd; het was even een kluwen van armen en benen en toen trok Vahnich haar naar zich toe.

Pike steunde zijn wapen tegen de sinaasappelboom.

Toen Cole aan de andere kant de hoek om kwam, zag de bandana hem en vuurde één schot af. Cole schoot terug. De bandana ging neer met een hoog doordringend gejammer, maar duwde zichzelf half overeind en schoot nogmaals. Cole liet zich vallen om dekking te zoeken toen de glazen schuifdeur open vloog en Bud Flynn naar buiten kwam met zijn wapen in de aanslag. Bud moest zichzelf hebben vergeten.

‘Politie!’ schreeuwde hij.

De bandana zwenkte naar Bud en Pike schoot hem door het hoofd.

Vahnich en de grote man zagen Pike, en Vahnich trok het meisje als schild voor hen terwijl ze achteruit in de richting van de helling vluchtten. De grote man vuurde op Flynn en daarna op Cole, maar het waren wilde zinloze schoten.

‘Het is afgelopen,’ zei Pike.

Bud zat achter een grote terracotta pot en schreeuwde: ‘Laat je wapen vallen! Leg neer!’

Conner Barkley kwam de glazen deur uit. Hij had geen wapen en zocht geen dekking. Misschien wist hij niet dat je dat moest doen. Hij stormde langs Bud de tuin in en bleef weerloos, vóór Bud en alleen midden in de tuin staan.

Speeksel vloog van zijn gezicht toen hij begon te schreeuwen: ‘Laat haar gaan! Laat mijn dochter gaan!’

De grote man schoof achter het meisje uit om te schieten. Hij verplaatste zich maar een centimeter of vijf, maar Pike had hem prachtig in het vizier, als een punt op een i. Pike schoot hem neer voor hij de trekker kon overhalen en de grote man viel als een zak aardappelen op de grond.

Bud schreeuwde nog altijd, maar hij was een stukje opzij gekropen zodat hij Barkley niet zou neerschieten.

‘Leg neer, verdomme! Laat je wapen vallen! Het spel is uit, klootzak. Leg neer!’

En Barkley schreeuwde ook, schreeuwde alsof hij een driftaanval had: ‘Laat haar gaan, hoor je me! Laat gaan!’

Pike stapte achter de sinaasappelboom uit. Vahnich zag het vanuit zijn ooghoeken. Hij draaide een beetje om hem in de gaten te houden en hield het meisje tussen hen in. Vahnich had zich zo klein mogelijk gemaakt achter haar rug en gluurde achter haar hoofd uit. Zijn wapen zat hard in haar nek gedrukt, maar dat kon Pike niet toestaan. Hij liep achter de bomen uit, nam een schiethouding aan en richtte op Vahnichs oog. Hij vond het ritme van Vahnichs angst. Het oog bewoog, het wapen bewoog; het oog en het wapen werden één.

‘Je bent er geweest,’ zei Pike.

Er kwamen wat ijle sirenes de heuvel op gewaaid. Bud en Barkley schreeuwden nog altijd. Pike zag Cole niet, maar vertrouwde erop dat hij in positie stond. Hij keek niet naar Larkin omdat ze misschien zijn angst zou zien. Pike zag alleen Vahnichs oog en hoe het oog terugkeek.

Vahnich liet zijn wapen zakken. Het wapen viel, maar verder bewoog er niets. Vahnich had een besluit genomen. Hij liet het liever op een rechtszaak aankomen.

Vahnich riep vanachter het meisje: ‘Ik heb hem laten vallen. Ik geef het op. Ik geef me over.’

Bud schreeuwde de instructies die Pike honderden keren had gehoord: ‘Steek je handen in de lucht. Hoog in de lucht! Leg je handen op je hoofd!’

Vahnich stak zijn handen in de lucht. Hij legde zijn handen op zijn hoofd. Het meisje had zich nog niet verroerd, evenmin als Pike.

‘Ga naar je vader, Larkin,’ zei Pike.

Ze wilde naar Pike toe lopen.

‘Ga naar je vader.’

Ze rende naar haar vader.

Vahnich zei: ‘Ik geef het op!’

Bud was achter de bloempot uit gekomen. Cole hield de mannen die ze hadden neergeschoten onder schot. Pike bewoog zich zijdelings de tuin door tot hij tussen Vahnich en het meisje in stond. Zijn wapen liet het oog geen moment los.

Achter hem zei Bud: ‘Joe, jongen, de politie komt eraan.’

‘Larkin, alles goed? Alles in orde?’ zei Pike.

‘Hij was van plan me te doden. Hij wilde –’

‘Dat weet ik.’

‘Agent Pike…’ zei Bud.

Pike haalde de trekker over. Het wapen gaf een luide knal die hol klonk in de openlucht. De man viel.

Pike liep erheen om hun wapens in te nemen. Hij keek of de mannen nog leefden. Ze waren alle drie dood.

Bud stond met zijn handen slap langs zijn zij naar hem te kijken alsof alle leven uit hem was gevloeid. Conner Barkley hield zijn dochter in zijn armen. Cole stak zijn eigen pistool tussen zijn broekband terwijl hij kwam aan lopen.

‘Gaat het?’ zei Cole.

‘Tuurlijk. Hoe is het met dat been?’

‘Beter. We zijn dit keer tenminste niet neergeschoten.’

Pike liep naar het meisje. Conner keek hem aan toen hij er aankwam en Pike zag dat hij huilde. Miljardairstranen zagen eruit zoals die van iedereen.

Pike legde zijn hand op Larkins rug en fluisterde: ‘Ik zal zorgen dat ze je geen kwaad doen. Ik zal zorgen dat niemand je kwaad doet.’

Toen draaide ze zich naar hem om en omhelsde hem. Ze legde haar gezicht tegen zijn borst en Pike liet zijn kin op haar hoofd rusten. Bud stond naar hem te kijken. Bud keek verdrietig en teleurgesteld.

‘Ik heb nog steeds een pesthekel aan klootzakken. Accepteer het maar,’ zei Pike.

Pike stond met het meisje in zijn armen toen de politie kwam.