ACHTENTWINTIG
Pike en Larkin reden zwijgend achter Cole aan uit de heuvels omlaag. Het was abnormaal stil op straat. Het meisje zat niet gedraaid met haar benen opgetrokken en haar schoenen op de stoel zoals gisteren. Ze zat met haar gezicht naar voren en haar voeten op de vloer. Pike zei er niets van. Als ze wilde praten, zou ze praten. Anders niet.
Hij hield haar vanuit zijn ooghoeken in de gaten en twee keer leek ze op het punt te staan iets te zeggen, maar beide keren wendde ze haar hoofd af. Ze staken Sunset Boulevard over toen John Chen belde.
‘Ik kon niet eerder bellen.’
Chen fluisterde zo zacht, dat Pike moeite had hem te verstaan. Er waren waarschijnlijk andere mensen in de buurt.
‘Kun je ergens anders bellen?’
‘Ik ben bij een moordonderzoek in Monterey Park. Een of andere hufter heeft gootsteenontstopper bij zijn moeder naar binnen gegoten. Haar vastgehouden tot ze niet meer bewoog en zich toen aangegeven. Ik ben hier verdomme al sinds zes uur, man. Ik zit op de wc.’
‘Wat heb je?’
‘Je had helemaal gelijk over die vingerafdrukken.’
‘Heb je een naam?’
‘Allebei uit de Zuid-Amerikaanse database bij Interpol. Shit, wacht even…’
Chens stem klonk gesmoord, maar harder en Pike hoorde hem zeggen: ‘Ik kan er ook niets aan doen dat het zo lang duurt; ik heb iets verkeerds gegeten…’
Chen fluisterde: ‘Klootzakken‘.
‘Vertel eens wat je hebt gevonden.’
‘Jorge Manuel Petrada en Luis Alva Mendoza. Petrada, geboren in Colombia en talloze malen gearresteerd in heel Colombia, Venezuela en Ecuador. Mendoza werd geboren in Ecuador, maar is ook overal aan het werk geweest. Ze hebben allebei gezeten en worden op dit moment gezocht voor een aantal moorden, terwijl er voor Mendoza ook nog een opsporingsbevel loopt vanwege drie gevallen van verkrachting. Waar heb je die glazen vandaan, man?’
Pike ging niet op de vraag in.
‘Voor wie werken ze?’
‘Schijnen handlangers te zijn van een zekere Esteban Barone, iemand van het Quito-kartel uit Ecuador, door de DEA geoormerkt als een van de groepen die de touwtjes in handen hebben genomen nadat het Medellínen Cali-kartel in Colombia waren opgerold.’
‘Hebben ze handlangers of familie hier in Los Angeles?’
‘Staat er niet bij.’
‘Ergens anders in de Verenigde Staten?’
‘Niets over te vinden.’
‘Contacten met andere bendes?’
Latijns-Amerikaanse bendes uit Los Angeles zoals Mara 18 en MS-13 hadden zich verspreid naar Centraal- en Zuid-Amerika.
‘Nee, man. Het waren soldaten voor die vent, die Barone. Er blijkt nergens uit dat ze hier eerder zijn geweest.’
Chen had bevestigd wat Pike van Jorge te weten was gekomen, maar Pike hoorde niets wat hem dichter bij Meesh zou brengen.
‘Heb je de wapens nagetrokken?’
‘Kan ik pas doen als ik hier weg ben, maar moet je horen, Justitie heeft de wapens uit Malibu ook geconfisqueerd. Ze zijn het lab van de sheriff binnen gedenderd, net zoals bij ons, en hebben de boel weggehaald; de wapens, de hulzen, alles.’
‘Pitman?’
‘Op dezelfde manier, alles meegenomen zonder papieren. Die lijken uit Malibu en Eagle Rock, horen die ook bij de Quito-groep?’
‘Ja.’
‘Weet je wat ik denk? Ik denk dat Justitie allang weet wie ze zijn. Ik denk dat ze hen alleen uit beeld willen hebben.’
‘Daar ziet het wel naar uit, John.’
‘Ik snap het niet. Dan zijn het dus drugshandelaren. Waarom zou het Justitie iets kunnen schelen als wij de naam van een paar klootzakken uit Ecuador te weten komen? Onze mensen werken voortdurend samen met internationale instellingen. Ik ken een paar jongens van Narcotica die zo veel tijd in Mexico doorbrengen, dat ze er praktisch wonen.’
Pike vroeg zich hetzelfde af. Witwassen was witwassen, of het geld nu van gangsters uit Jersey of van drugsbaronnen uit Ecuador afkomstig was. Het werd met het uur vreemder dat Justitie zo veel moeite deed om hun zaak tegen de Kings af te schermen, en het was niet nodig de politie buiten spel te zetten. Pike vertrouwde het allemaal niet. Hij meende dat Pitman nog iets anders geheim wilde houden, maar hij wist niet wat.
Chen zei: ‘Denk je dat ik iets zou vinden als ik de vingerafdrukken uit Eagle Rock en Malibu bij Interpol check? Dat zou een mooie zet zijn, man. Dat zou geweldig zijn.’
‘Je kunt het beter laten rusten, John.’
‘Echt?’
‘Laat het rusten. Het zou wel eens groter kunnen zijn dan we denken.’
‘Je vertelt me niet alles, hè?’
‘Ik weet nog niet alles. Ik weet wat, maar niet alles. Zo gauw ik meer weet, hoor je het.’
Chen bromde, en dat betekende dat hij zijn water best even wilde ophouden.‘Mag ik je iets vragen? Die kerels uit Ecuador, wat doen die hier?’
Pike gaf antwoord voor zover hij dat kon. ‘Doodgaan.’
Pike klapte zijn telefoon dicht en wierp een blik op het meisje. Ze zat alweer naar hem te kijken.
‘De volledige naam is Esteban Barone.’
‘Zegt me nog steeds niets.’
‘De mannen die jou willen vermoorden, werken voor Barone.’
‘Ik dacht dat ze voor Meesh werkten.’
‘Hij doet zaken met Meesh. Dat beweerde Pitman, dat Meesh hier was om Zuid-Amerikaans geld te investeren.’
Toen ze niet reageerde, keek Pike haar aan. Ze keek net zo peinzend naar hem als ze de hele ochtend al had gedaan, maar nu wendde ze haar blik niet af.
‘Ik moet je iets vragen,’ zei ze. ‘Over wat je gisteravond zei. Dat ik gezien wil worden. Waarom zei je dat?’
Naar Pikes idee lag het voor de hand.
‘Je voelt je onzichtbaar. Als niemand je ziet, besta je niet, dus zoek je manieren om gezien te worden.’
Er verscheen een lichte frons tussen haar wenkbrauwen, maar ze was blijkbaar niet boos of beledigd. Pike vond dat ze er verdrietig uitzag.
‘Ik ben al sinds mijn elfde in therapie. Jij kent me drie dagen. Ben ik zo doorzichtig?’
‘Ja.’
‘Hoezo dan? Omdat ik op de bar danste? Moet je zien wat ze met Mardi Gras doen.’
Pike dacht even na om haar een voorbeeld te kunnen geven.
‘In de woestijn. Hoe je naar je vader keek. Niet om hem te zien, maar om te zien of hij jou wel zag. Hij stond naar Bud en zijn advocaat en mij te luisteren, dus zei jij iets grofs om zijn aandacht te trekken. Hij moest jou aandacht geven.’
Ze tuurde naar buiten. ‘Het kan me niet schelen of hij me wel of niet ziet staan.’
‘Nu niet misschien, maar vroeger wel. Je zou er niet zo op gebrand zijn als het je niet kon schelen.’
Ze richtte haar blik weer op hem en nu was de frons tussen haar wenkbrauwen vrijwel verdwenen. ‘En dat kun jij allemaal zien door naar me te kijken?’
‘Door je te zien. Dat is iets anders.’
‘En hoe komt het dat jij zo goed kunt zien?’
Pike dacht even na of hij hier antwoord op wilde geven. Pike was een gesloten man. Hij praatte nooit over zichzelf en had niet veel op met mensen die dat wel deden, maar hij kwam tot de conclusie dat het meisje het recht had het te vragen.
‘Vroeger zaten mijn ouders en ik tv te kijken bijvoorbeeld, mijn moeder, mijn vader en ik, of we zaten te eten, en dan werd hij ergens kwaad om. Dan sloeg mijn vader me helemaal bont en blauw. Of haar. Ik leerde op de signalen te letten. De stand van zijn schouders, de manier waarop hij zijn lippen op elkaar perste, hoeveel drank hij inschonk. Een centimeter meer in zijn glas, dan was hij zover. Aan kleine dingetjes kun je het zien. Zie je ze, dan ben je veilig. Mis je ze, dan ga je naar het ziekenhuis. Je leert opletten.’
Ze was stil en toen Pike even haar kant op keek, stond haar gezicht verdrietig.
‘Wat vreselijk,’ zei ze.
‘Het punt is dat ik het spel tussen jou en je vader heb gezien. Je had iets van hem nodig wat je niet kreeg en waarschijnlijk nooit had gekregen.’
Pike wierp een blik op het meisje. Ze zat nog steeds naar hem te kijken.
‘Bedankt dat je me ziet,’ zei ze.
Pike knikte.
‘Bud zei tegen Gordon en mijn vader dat jij me zou beschermen. Mijn vader, die keek alleen naar Gordon. Gordon wilde alleen weten voor hoeveel. Maar Bud zei tegen hem dat jij de man was. Volgens mij ben je dat ook.’
Pike lette op het verkeer. ‘Heeft Bud nog meer gezegd?’
‘Alleen dat hij met je had gewerkt. Dat we je konden vertrouwen. Hij zei dat jij de klus zou klaren. Dat garandeerde hij.’
Pike hoorde het met een effen gezicht aan zonder commentaar, en verborg zijn verdriet voor het meisje zoals hij bijna al het andere voor haar verborgen hield.
DE SHORTSTOP LOUNGE
7.20 UUR
De Shortstop was een traditie binnen de LAPD. Hij zat op Sunset Boulevard in Echo Park, halverwege Alvarado en het Dodger Stadium, en lag gunstig voor bureau Rampart en de politieacademie. Verjaardagen werden gevierd tussen muren van donker hout die vol hingen met penningen en afdelingsinsignes, en dat gold ook voor echtscheidingen, pensioneringen, promoties, herdenkingen en de zeer geladen, uitvergrote momenten wanneer een agent een schietpartij had overleefd. Carrières begonnen in de Shortstop. Carrières eindigden er ook.
Om 7.20 uur op zijn vrije dag zat Pike aan een klein tafeltje, hij was de enige die alleen zat. Hij negeerde de gespannen blikken en opmerkingen. Pike had erger verwacht, maar hij had er geen problemen mee. Hij had op deze plek met Bud Flynn afgesproken.
Pike zat nu drie jaar, vier maanden en nog wat bij de politie. Zijn eerste jaar was achtentwintig maanden geleden geëindigd. Van zijn jaargenoten van de academie was Pike de eerste en enige die uit hoofde van zijn plicht een ander mens had gedood, een onderscheid waarover hij gemengde gevoelens had. Vijf weken geleden was hij de eerste uit zijn jaar geworden die voor de tweede keer iemand had gedood. Dit tweede schietincident vond plaats op een gure middag bij het Islander Palms Motel, een sjofel stinkhol waar Joe Pike, zoals hij zelf voor een onderzoekscommissie van de politie had verklaard, er de oorzaak van was geweest dat Abel Wozniak, een onderscheiden politieman die al tweeëntwintig jaar bij de LAPD diende, de dood vond toen Pike het leven van ene Leonard DeVille, een pedofiel, beschermde. Abel Wozniak was Pikes partner geweest. Ze hadden samen heel wat keren aan dit tafeltje gezeten, maar dat was nu voorbij.
Onderzoek naar de dood van agent Abel Wozniak
Tijdlijn van de gebeurtenissen (aan de hand van de bevindingen):
9.25 uur: Ramona Ann Escobar (5 jaar, vr.) ontvoerd bij Echo Park Lake
9.52 uur: Opsp. bericht Escobar; verd. L. DeVille, bekend pedofiel, in omgeving
11.40 uur: Agenten Wozniak & Pike vernemen verbl.pl. DeVille, gez. door get. m. minderjarig vr. kind
11.48 uur: Agenten Wozniak & Pike arriveren Islander Palms Motel
11.52 uur: Agenten Wozniak & Pike in kamer DeVille; ondervr. DeVille; vinden fotogr. bewijs van Escobar, maar kind is niet aanw. (opm.: bij bewijsstukken foto’s van minderj. vr. Escobar seks. misbr. door DeVille)
11.55 uur: Agent Wozniak dreigt DeVille te doden tenzij DeVille meisje geeft; agent Wozniak slaat DeVille met dienspistool (opm.: beh. arts Eerste Hulp bevestigt verwondingen DeVille stroken met verklaring)
11.56 uur: Agent Pike poogt Wozniak tevergeefs te kalmeren; agent Wozniak richt wapen op DeVille; agent Pike grijpt in
11.57 uur: Worsteling agenten Wozniak
& Pike; wapen gaat af; agent Wozniak dood bij aankomst ter
plaatse
(opm.: resultaten onderzoek Techn. Rech., IZ & lijkschouwer
stroken met verklaring)
(opm.: agent Woz eerder in aanraking m. verd. DeVille; twee
arrestaties)
Conclusie: Wapen per ongeluk afgegaan. Geen aanklacht ingediend in bovenstaande kwestie.
Om halfacht die ochtend zat de Shortstop vol agenten uit de nachtdienst die het werk van zich af wilden schudden voor ze naar huis gingen. Pike negeerde de manier waarop ze naar hem keken, de agent die de dood van zijn partner op zijn geweten had omdat hij een pedofiel in bescherming had genomen.
Bud had de grimmige blik van een scherpschutter toen hij de bar binnenkwam. Hij had zijn duimen achter zijn riem gestoken. Hij was een van de weinige agenten daar die hun uniform nog aan hadden; de anderen hadden zich allemaal al gedoucht en omgekleed op het bureau. Zijn kaak stond strak en zijn mond was een harde, liploze spleet. Bud keek met samengeknepen ogen speurend de zaal rond tot Pike zijn hand opstak. Ze hadden elkaar al weken niet gezien, in ieder geval niet meer na het schietincident.
Toen ze oogcontact maakten, knikte Pike.
Bud keek de zaal door, nog altijd met zijn duimen achter zijn riem gestoken, en zei zo hard, dat alle agenten in de bar zich omdraaiden om naar hem te kijken: ‘Daar zit de beste man die ik ooit heb opgeleid, agent Joe Pike.’
Een anonieme stem op de achtergrond zei even hard: ‘Hij kan de pest krijgen, en jij ook.’
Enkele aanwezigen lachten.
Bud liep rechtstreeks naar Pikes tafeltje en ging op een kruk zitten. Misschien hoorde Bud de opmerkingen, maar hij reageerde niet. Pike ook niet. Het was net als bij een relletje: je moest je niet laten provoceren.
‘Bedankt voor je komst,’ zei Pike.
‘Zet die verdomde zonnebril af. Dat ding ziet er dom uit hierbinnen.’
Net alsof Pike nog een rekruut was, en Bud nog zijn opleidingsinstructeur. Pike zette hem niet af.
Hij zei: ‘Ik neem ontslag. Ik wilde niet dat je het van iemand anders hoorde.’
Bud keek hem aan alsof Pike hem geld schuldig was en fronste toen zijn wenkbrauwen naar de mannen aan de bar. Een rechercheur Inbraken zat naar hen te kijken en ving Buds blik op.
‘Wat nou?’ zei Bud zonder zijn blik van de man af te wenden.
De rechercheur draaide zich om naar zijn glas en Bud richtte zijn blik weer op Pike.
‘Klootzakken.’
‘Niet op letten.’
‘Je moet je niet door die eikels laten wegjagen. Probeer het uit te zingen, joh.’
Pike maakte een gebaar dat de bar en alle aanwezigen omvatte. ‘We zitten in de Shortstop, Bud. Als iemand iets te zeggen heeft, kan hij het me recht in mijn gezicht zeggen.’
Bud trok een scheve grijns, maar zijn gezicht stond bedroefd. ‘Ja. Zo ben je wel. Me hier uitnodigen in plaats van ergens anders.’
‘Ik ga straks de formulieren afgeven. Ik wilde het je zelf vertellen.’
Bud slaakte een peinzende zucht en vlocht zijn vingers in elkaar. Pike meende dat Bud teleurgesteld keek en dat deed hem verdriet.
‘Doe het niet. Solliciteer bij Metro. Metro is een elite-eenheid, het neusje van de zalm. Als je geen rechercheur wilt worden, kun je proberen bij een SWAT-team te komen. Wat je wilt,’ zei Bud.
‘Het is over, Bud. Ik neem ontslag.’
‘Je bent te goed om ontslag te nemen, verdomme. Je bent polítieman.’
Pike wilde iets zeggen, maar hij kon de juiste woorden niet vinden. Niet voor wat hij echt wilde zeggen. Hoewel hij al drie jaar bij de politie zat, beschouwde Pike zichzelf nog altijd als Buds rekruut en wilde hij zijn goedkeuring hebben, hoewel hij die nu niet verwachtte.
Bud boog zich opeens naar hem toe en liet zijn stem dalen. ‘Wat is er in die kamer gebeurd?’
In het Islander Palms Motel.
Pike leunde naar achteren, en vervloekte zichzelf onmiddellijk. Bud zou het idee krijgen dat hij de vraag probeerde te ontwijken. Pikes hele eerste jaar had Bud hem geleerd hoe hij mensen kon doorgronden: nuances in lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen en handelingen konden voor een politieman het verschil tussen leven en dood betekenen.
Pike probeerde zijn fout te herstellen door weer naar voren te komen, maar hij merkte al dat het te laat was. Bud was goed. Bud was een genie.
‘Je weet wat er is gebeurd,’ zei Pike. ‘Dat weet iedereen. Ik heb het aan de onderzoekscommissie verteld.’
‘Gelul. Worsteling om het wapen. Maak dat de kat wijs. Ik kende Woz en jou ken ik zeker. Als jij dat wapen wilde hebben, zou je hem al bij zijn lurven hebben voor hij wist wat hem overkwam.’
Pike schudde alleen maar zijn hoofd en probeerde het diep weg te stoppen, probeerde leeg te zijn. ‘Zo is het gegaan.’
Bud keek hem aandachtig aan en liet zijn stem nog verder dalen. ‘Ik heb gehoord dat er iets met hem was. Liep er een onderzoek naar Woz?’
Pike zag dat Bud het antwoord van zijn gezicht af probeerde te lezen en wist dat elke beweging en elke blik hem zouden verraden, dus antwoordde hij met een effen gezicht en met zo min mogelijk woorden. ‘Dat weet ik niet.’
Bud legde zijn hand op Pikes arm. Vroeg dóór. ‘Ik heb gehoord dat de lijkschouwer vragen had. Zei dat de hoek waaronder de kogel was binnengedrongen, paste bij een zelf toegebrachte verwonding.’
Zonder één moment weg te kijken lepelde Pike op wat hij de onderzoekscommissie had verteld. ‘Wozniak richtte zijn wapen op DeVille. Ik greep het vast en er ontstond een worsteling. In plaats van het wapen van Wozniak af te draaien, draaide ik het naar hem toe. Misschien had ik iets anders kunnen doen, maar zo is het gegaan. Het wapen ging af tijdens de worsteling.’
‘Jullie vechten om het wapen,’ zei Bud langzaam. ‘Dan kan ik me nog voorstellen dat het in zijn buik, of in zijn borst afgaat, maar bij zijn slaap?’
‘Laat het rusten, Bud. Zo is het gegaan.’
Bud keek hem zo strak aan, dat Pike het gevoel kreeg dat hij in zijn hoofd naar binnen keek.
‘Dus wat er is gebeurd, heeft niets met Wozniaks vrouw en kinderen te maken?’
Alsof Bud het wist. Alsof hij in Pikes gedachten kon lezen dat er een onderzoek naar Wozniak liep in verband met diefstal en criminele samenspanning, dat Pike had geprobeerd hem omwille van zijn vrouw en kinderen ontslag te laten nemen.
‘Nee.’
‘Het heeft niets te maken met zijn pensioen? Dat ze niets zouden krijgen als hij zelfmoord pleegde, maar dat ze wel een uitkering zouden krijgen, als hij tijdens een gevecht met jou omkwam?’
Alsof alles wat Pike ooit dacht of voelde op zijn gezicht geschreven stond. ‘Laat het rusten, Bud. Zo is het gegaan.’
Uiteindelijk leunde Bud naar achteren en Pike waardeerde en respecteerde hem des te meer. Bud scheen tevreden te zijn met wat hij had gezien.
‘Weet je wat,’ zei Bud. ‘Ik ken de sheriff in San Bernardino. Daar zou je naartoe kunnen gaan. Ik ken trouwens ook een paar goede gasten in Ventura County. Daar zou je ook naartoe kunnen.’
‘Ik heb al ander werk.’
‘Wat ga je doen?’
‘Naar Afrika.’
Bud trok een diepe frons, alsof hij wilde zeggen: Waarom zou iemand bij zijn volle verstand een carrière als politieman opgeven om daarheen te gaan?
‘Wat zit daar, het Vredeskorps?’
Pike had het er niet over willen hebben, maar nu wist hij niet hoe hij er onderuit moest komen.
‘Het is werk op contractbasis. Militair gedoe. Ze hebben daar werk.’
‘Wat betekent dat, werk op contractbasis?’
‘Ze hebben mensen met gevechtservaring nodig. Zoals toen ik bij de marine zat.’
‘Je bedoelt toch niet als huursoldaat, hè?’
Pike gaf geen antwoord. Hij had al spijt dat hij Bud over zijn plannen had verteld.
‘Jezusmina. Als je soldaatje wilt spelen, ga dan verdomme terug naar de marine. Wat een achterlijk plan. Waarom wil je jezelf om zeep laten brengen in zo’n godvergeten oord als Afrika?’
Pike had een opdracht aangenomen van een officieel geregistreerd militair bedrijf in Londen. Het was werk dat hij kende en waar hij bijzonder goed in was, duidelijk werk met een helder omschreven doel. En Pike wilde op dat moment helderheid. Hij zou uit de buurt zijn van Wozniaks geest. En ver weg van Wozniaks vrouw.
‘Ik moet opstappen. Ik wilde je zeggen dat ik blij ben dat jij mijn opleidingsinstructeur was. Ik wilde je bedanken,’ zei Pike.
Hij stak zijn hand uit, maar Bud nam hem niet aan.
‘Doe het niet.’
‘Het is al gebeurd.’
Pike hield zijn hand uitgestoken, maar Bud nam hem nog altijd niet aan. Bud gleed van de kruk af en stak zijn duimen achter zijn riem.
‘De dag dat we elkaar leerden kennen, wilde je beschermen en dienen. Je citeerde het motto. Dat is kennelijk verleden tijd,’ zei Bud.
Pike liet eindelijk zijn hand zakken.
‘Je stelt me teleur, jongen. Ik dacht dat je meer in je had.’
Jongen.
Bud Flynn wandelde de Shortstop uit en ze zouden elkaar niet meer zien, tot ze elkaar in de woestijn spraken.
Pike zat alleen aan het tafeltje en voelde zich leeg en verdoofd.
Je stelt me teleur, jongen.
Hij luisterde naar de mannen en vrouwen om hem heen. Ze waren vergelijkbaar met zijn directe collega’s, de mensen met wie hij had gediend; ze praatten, klaagden, lachten, logen; voor sommigen had hij respect, voor anderen niet; sommigen vond hij aardig, anderen niet; zo verschillend van elkaar als schelpen op het strand, maar met een bijzondere eigenschap waarin ze verschilden van de meeste andere mensen en waarvoor Pike be-wondering had: het waren mensen die het gevaar tegemoet gingen om te beschermen en te dienen. Pike vond het heerlijk politieman te zijn. Hij kon niets verzinnen wat hij liever zou willen zijn, maar je speelde met de kaarten die je kreeg, en nu was dit leven voorbij.
Pike verliet de Shortstop. Hij liep naar zijn auto en dacht aan die eerste avond met Bud Flynn, de avond dat ze op een geval van huiselijk geweld af gingen. Pike dacht zelden aan die avond, zoals hij ook zelden aan zijn gevechtsmissies dacht en aan de pakken slaag die zijn vader hem vroeger gaf. Pike zag de beelden voor zich van Kurt Fabrocini die Bud in de borst stak. Hij zag het vizier van de Beretta dat precies op de bovenkant van Fabrocini’s oor was gericht op het moment dat hij de trekker over-haalde; hij zag het rode waas. En daarna Bud die nog natrillend zei: ‘Het is niet ons werk mensen te doden; het is ons werk mensen in leven te houden.’ En dat over een man die hem in de borst had gestoken. Wat een kerel, Bud Flynn. Wat een politieman.
‘Ik zal je missen,’ zei Pike.
De vader die hij nooit had gehad.
Pike startte zijn auto. Hij reed weg. Hij speelde met de kaarten die hij had gekregen, ook al waren het slechte kaarten, en hij nam genoegen met het resultaat.
Maar soms wilde hij dat er meer was.