Hoofdstuk 5

 

 

 

‘Een huwelijk?’ herhaalde Lizzie met onvaste stem. Het kon niet anders of ze had hem verkeerd verstaan.

‘Volgens mijn advocaten heb ik een vrouw nodig,’ verklaarde Ilios. ‘En aangezien jij me hebt laten weten dat je me niet in geld kunt terugbetalen, én omdat ik geen zin heb in een die met gemak haar lichaam deelt met iedere man die ervoor wil betalen, heb ik besloten dat dit de beste manier is om het door mij geleden verlies te laten compenseren.’

Lizzie had het gevoel dat haar hersens in pap waren veranderd, waardoor ze absoluut niet meer kon nadenken. De enige woorden die ze kon reproduceren, waren ‘Ilios Manos’, ‘Huwelijk’ en ‘Gevaar’, alle drie in hoofdletters geschreven.

‘Nee,’ liet ze hem trillend op haar benen weten. Wat voor reden hij ook mocht hebben om met haar te trouwen, het was zeker níét omdat hij naar haar verlangde, dat moest ze goed voor ogen houden, voordat haar gedachten op hol zouden slaan en ze zou gaan fantaseren over de prins op het witte paard, Assepoester en een lang en gelukkig leven samen.

‘Nee’ was niet het antwoord dat Ilios had verwacht, of dat hij wilde horen. De meeste vrouwen die hij kende, zouden dol zijn van vreugde als hij hen ten huwelijk zou vragen. Bovendien was Lizzie Wareham absoluut niet in de positie om zijn aanbod te weigeren. Dat zou hij haar in ieder geval niet toestaan. Besefte ze wel dat híj alle kaarten in handen had, en dat zij niets te zeggen had? Als dat niet het geval was, moest hij dat haar misschien eerst maar eens goed duidelijk maken.

‘Nee?’ daagde hij haar uit. ‘Het is dus precies wat ik al dacht. Al die verhalen dat je zo graag je zussen wilde beschermen, dat waren allemaal leugens.’ Hij zweeg even. Als de vastberaden machtige man die hij was, verspilde hij over het algemeen niet veel tijd om na te denken over de beslissingen die hij genomen had. En hij had nu eenmaal besloten dat Lizzie zijn vrouw zou worden.

Hij haatte het ook om niet te winnen; als hij eenmaal een besluit had genomen, moest en zou het zo gebeuren, ongeacht de obstakels die in de weg stonden. Obstakels waren er om uit de weg te worden geruimd. Het was alleen zaak de juiste manier te vinden. En Ilios dacht exact de juiste manier te hebben gevonden om haar ervan te overtuigen met zijn voorstel in te stemmen.

‘Ik wilde zeggen – voordat je mijn voorstel zo snel afwees – dat ik ook bereid ben je een bonus van honderdduizend pond te betalen, op voorwaarde dat je je in het openbaar zult gedragen alsof onze relatie oprecht is. Met andere woorden: ik verwacht van je dat je je rol als mijn verloofde en straks als mijn vrouw met verve zult spelen.’

Een bonus? Steekpenningen was een beter woord, dacht Lizzie, terwijl ze zich enerzijds misselijk voelde omdat ze zo afhankelijk van hem was en anderzijds opgewonden omdat hij haar ten huwelijk had gevraagd. Nou ja, gedwongen.

‘Moet ik me gedragen alsof ik verliefd op je ben?’ vroeg ze zo luchtig mogelijk, vastbesloten om niet te laten merken hoe vernederd ze zich voelde.

Het was al erg genoeg dat hij haar vernederde door haar geld aan te bieden, maar wat het nog erger maakte, was dat ze er niet eens zeker van was dat ze haar fysieke verlangens naar hem wel in toom zou kunnen houden.

Een dapper iemand liep niet weg voor angst of gevaar, bracht ze zichzelf in herinnering. Een dapper iemand bleef waar hij was en ging de strijd aan, daardoor werd hij alleen maar sterker. Trouwens, hoe kon ze zijn aanbod koppig afslaan, terwijl ze wist wat het zou inhouden? Om te beginnen zou ze de hypotheek kunnen afbetalen, en dan had ze nog bijna tienduizend pond over als een appeltje voor de dorst.

Het betekende tegelijkertijd dat ze zichzelf letterlijk aan hem zou verkopen – aan een man die, zo wist ze, een enorme aantrekkingskracht op haar uitoefende. Toch kon ze niet anders dan dit aanbod aannemen, voor de bestwil van haar familie. Hoe zou ze met zichzelf kunnen leven als ze het geld afsloeg en ze daarmee haar familie in de financiële problemen bracht?

‘Je moet je gedragen alsof onze relatie oprecht is en we ons er allebei vol overgave hebben ingestort,’ vertelde Ilios haar. ‘Oké, prima,’ ging hij verder, toen ze niet reageerde. ‘Als jij er de voorkeur aan geeft je familie in de financiële problemen te brengen –’

Wie was zij om een aanbod als het zijne te weigeren? Wat verwachtte ze eigenlijk? Dat hij ineens in een prins op het witte paard zou veranderen? In een soort redder in de nood die haar al haar schulden zou kwijtschelden? Het werd tijd dat ze tot zich door liet dringen dat dat soort weldoeners helemaal niet bestond. De enige manier waarop je onder de lasten van het leven uit kon komen, was door zelf hard te graven, desnoods met blote handen, zoals hij zelf ook had gedaan. Ze hoopte natuurlijk dat hij medelijden met haar zou krijgen, met haar zielige verhaal over haar familie en dat het haar taak was om hen te beschermen. Waarom zou hij medelijden met haar moeten hebben? Had iemand hém ooit beschermd toen hij het nodig had? Nooit. Moeilijke omstandigheden maakten je juist sterker, zo had het leven hem geleerd. En zij moest dat weten, want zij was een sterke vrouw.

Hij fronste zijn wenkbrauwen. Wanneer was hij tot de conclusie gekomen dat Lizzie Wareham een sterke vrouw was? Kracht was namelijk een eigenschap die hij bewonderde en respecteerde, zeker als iemand daarvoor hard had moeten vechten.

‘Nee, natuurlijk geef ik daar de voorkeur niet aan,’ zei ze fel. ‘Ik begrijp alleen niet waarom je met mij zou willen trouwen.’

Dat had ze anders moeten formuleren.

‘Dat wil ik ook niet,’ verzekerde Ilios haar, met een blik vol minachting, die haar laatste restje trots als sneeuw voor de zon deed verdwijnen. ‘Het zijn mijn advocaten die ervan overtuigd zijn dat een huwelijk de beste manier is om me te beschermen tegen de hebberige streken van mijn neef. Tino heeft geld nodig. Hij denkt dat hij me kan chanteren door mijn rechten als erfgenaam te betwisten. Hij weet dat ik mijn heilige plicht nooit zal verzaken, omdat ik het als een plicht zie de naam en de toekomst van onze familie te waarborgen. Hij weet dat ik altijd heb gezegd dat ik nooit zou trouwen, en dat ik daarmee in feite niet aan de voorwaarde kan voldoen om Villa Manos via de mannelijke lijn door te geven aan de volgende generatie. Villa Manos en de omringende landerijen zijn een heilig bezit. Ze zijn al meer dan vijfhonderd jaar in onze familie. Ze vormen in feite de essentie van wat we zijn. Er is niets wat ik niet zal doen om me aan die verplichting te houden. Niets!’

Zijn boosheid, in combinatie met zijn trots, was bijna tastbaar.

‘Tino gelooft dat hij me in een hoek heeft gemanoeuvreerd,’ ging hij woedend verder. ‘Dat ik bereid zal zijn om hem uit te kopen in ruil voor het behoud van Villa Manos. Mijn advocaten hebben me aangeraden om te trouwen, om op die manier Tino’s plannetjes te dwarsbomen. Chantage houdt immers nooit na één keer op, het blijft eeuwig doorgaan. Als ik nu aan hem zou toegeven – wat ik absoluut niet van plan ben – zou Tino denken dat hij me in zijn macht heeft.’

Persoonlijk vond Lizzie het onbegrijpelijk dat iemand, man of vrouw, zo dwaas kon zijn om te denken dat hij of zij een man als Ilios Manos zou kunnen manipuleren.

‘Waarom ga je niet op zoek naar iemand met wie je echt wilt trouwen?’ stelde ze voor. ‘Een man als jij kan immers –’

‘Hoezo, een man als ik?’ viel Ilios haar in de rede. ‘Een man zo rijk als ik? Dat is precies de reden waarom ik nooit getrouwd ben, en waarom ik ook niet van plan was om ooit te trouwen. Je moet wel een dwaas zijn om als rijk man in het huwelijk te treden met een vrouw die er vervolgens met een fortuin vandoor kan gaan. Soms is het een vloek om veel geld te hebben; het heeft dezelfde aantrekkingskracht als bloed op haaien. Mijn huwelijk met jou zal dan ook anders zijn. Je weet van tevoren dat je er geld voor krijgt om mijn naam en mijn ring te dragen. Ik ken mijn neef. Hij is er de man niet naar om een strijd lang vol te houden. Wanneer hij ziet dat ik getrouwd ben, zal hij zijn interesse verliezen en kan het huwelijk worden ontbonden.’

Ze rilde toen ze hem zo berekenend hoorde praten. Het zette haar ineens weer met beide benen op de grond.

Eens, voordat haar ouders waren omgekomen, was ze een jonge levenslustige vrouw geweest, die ervan overtuigd was geweest dat ze ooit een man zou vinden die bij haar sensuele karakter zou passen en tegelijkertijd haar zielsverwant zou zijn. Die tijd lag echter ver achter haar. Sindsdien had ze geloofd dat een liefdesrelatie gewoon niet voor haar was weggelegd. Het leek nu echter wel alsof Ilios Manos die sensualiteit weer bij haar had opgewekt. Het maakte haar kwetsbaar, en dat was iets waar ze absoluut niet op had gerekend.

Voor haar eigen bestwil zou ze het liefst naar Engeland zijn teruggevlogen om vervolgens nooit meer een gedachte aan hem te hoeven wijden. Voor haar éígen bestwil. Maar hoe zat het met haar familie? Voor hen moest ze hier blijven en moest ze de voorwaarden accepteren die Ilios haar opdrong. Hoe kon ze in vredesnaam zichzelf op de eerste plaats stellen?

Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei hij bot: ‘Je hebt twee keuzes. Of je stemt ermee in om met me te trouwen, en biedt daarmee je zussen de financiële zekerheid waarvan je zegt dat die zo belangrijk voor je is, óf je weigert en accepteert de consequenties daarvan. Want ik zal je net zo lang blijven achtervolgen tot je de laatste cent aan me hebt terugbetaald. En ik waarschuw je: maak niet de fout om te denken dat ik niet meen wat ik zeg en dat ik mijn dreigementen niet zal nakomen.’

Twee keuzes? Ze had helemaal geen keuze, dacht Lizzie verslagen.

Toch hield ze haar hoofd opgeheven toen ze tegen hem zei: ‘Goed dan. Ik zal met je trouwen, al is er één klein dingetje dat je over het hoofd lijkt te hebben gezien.’

‘En dat is?’ vroeg hij.

‘Je zei dat Villa Manos en het bijbehorende landgoed moest worden overgegeven van vader op zoon.’

‘En dat zal ook gebeuren,’ zei Ilios vastberaden. ‘We leven in de eenentwintigste eeuw. De eeuw waarin een kind kan worden gemaakt zonder dat zijn ouders ook maar contact hoeven te hebben gehad, laat staan getrouwd moeten zijn.’

‘Maar hoe zit het dan met de liefde?’ kon ze niet nalaten te vragen. ‘Misschien word je wel verliefd en dan –’

‘Dat zal nooit gebeuren. Ik geloof niet in wat jij liefde noemt, en dat wil ik ook niet. Ik vertrouw geen vrouw voldoende om haar mijn kinderen te laten krijgen, zeker niet met het risico dat ze ze later tegen me gebruikt om er zelf beter van te worden.’

De hardheid in zijn stem waarschuwde Lizzie dat dit een gevoelig onderwerp was, dat heftige emoties bij hem leek op te roepen. Om niet in de liefde te geloven – wat voor liefde dan ook… Ze rilde bij de gedachte aan zo’n kille belevingswereld. Liefde kon iemands hart breken, dat was waar, maar het was ook een wezenlijk onderdeel van het leven, even noodzakelijk als zuurstof en water.

‘Als de tijd rijp is,’ ging Ilios verder, ‘zal ik ervoor zorgen dat ik de vader word van één of misschien twee zoons. Ze zullen mijn DNA dragen, samen met dat van een vrouw die haar eitjes zal afstaan, waarna ze zullen worden ingeplant bij een draagmoeder. Geen van beide vrouwen zal weten wie ik ben, aangezien het hun zaak niet is. Mijn zoons zullen bij mij opgroeien, in de wetenschap dat ik hun vader ben.’

‘Maar ze zullen hun moeder nooit kennen,’ merkte Lizzie geschokt op. ‘Ben je niet bezorgd over de uitwerking die dat op hen zal hebben?’

‘Nee. Ze zullen immers weten dat ze gepland zijn en zeer gewenst – door mij. Ze zullen ook weten dat ik ze heb beschermd tegen mogelijke vrouwen die een financieel slaatje uit hen willen slaan. Bovendien zullen ze het veel te druk hebben met het leren wat het betekent om een Manos te zijn om zich zorgen te maken over het feit dat er geen vrouw is in hun leven die ze ‘moeder’ kunnen noemen. In tegenstelling tot vele kinderen, zullen ze nooit in de waan worden gelaten dat hun moeder vreselijk veel van hen houdt, om er vervolgens achter te komen dat dat een leugen was…’

Was dat de reden waarom hij weigerde in de liefde te geloven?

‘Is dat wat er bij jou is gebeurd?’ vroeg ze zacht, terwijl ze opnieuw medelijden kreeg met het kind dat hij moest zijn geweest, ondanks de botte manier waarop hij haar had behandeld. De vraag was eruit voordat ze er erg in had.

Lizzies zachte stem raakte even een gevoelige snaar bij hem. Snel probeerde hij zich te herstellen, want hij was woedend op zichzelf dat hij zijn kwetsbaarheid had getoond, en woedend op haar omdat ze er onmiddellijk op ingespeeld had.

‘Verspil je tijd maar niet met medelijden of gepsychologiseer. Het enige wat ik van jou verlang, is dat je je schuld afbetaalt. Niets meer en niets minder,’ liet hij haar op koele toon weten.

Het was gewoon te veel om te kunnen bevatten, dacht Lizzie verdoofd. Ze was lichamelijk en emotioneel uitgeput en ze verlangde er wanhopig naar om haar ogen even te kunnen sluiten, zodat ze een tijdje niet hoefde na te denken over wat haar boven het hoofd hing. Misschien was het laf om daar een paar minuten aan te willen ontsnappen, maar dan wás ze maar laf, dacht ze, waarop ze haar ogen sloot.

 

Hij had wat hij wilde, dus waarom voelde hij zich dan veel minder triomfantelijk dan hij had verwacht, vroeg Ilios zich af. Waarom voelde het niet als een overwinning dat hij haar zover had gekregen om in te stemmen met zijn plan? Hij had er alle reden toe om zich triomfantelijk te voelen.

Toen hij opzij keek, zag hij dat Lizzie opnieuw in slaap was gevallen. Hij nam haar aandachtig op. Ze zou zeker een overtuigende echtgenote kunnen spelen, wat natuurlijk ook de reden was waarom hij haar deze wijze van terugbetalen had opgedrongen. Het was een logische en verstandige beslissing van hem geweest, een beslissing waarbij hij bovendien zijn trots en waardigheid niet op het spel had gezet. Daarom had hij haar ook de aanvullende bonus aangeboden. Dat was de enige reden, punt uit. Niet dat hij het uit een soort medelijden voor haar familie had gedaan – belachelijk, zo’n man was hij niet, en zo zou hij ook nooit worden. Ook al wás Lizzie Wareham een slachtoffer van de omstandigheden en handelde ze niet uit hebzucht, dan nog liet dat hem koud. Volslagen koud.

Het was niet zijn plicht om de problemen van anderen op zijn schouders te nemen. Hij hoefde alleen voor zichzelf te zorgen. Er was immers niemand anders. Hij was alleen. En dat was precies zoals hij het wilde, dat zou nooit veranderen.

Hij drukte het gaspedaal nog wat dieper in. Zolang hij zich door zijn hoge snelheid op de weg moest concentreren, kon hij in ieder geval geen aandacht aan de slapende vrouw naast zich besteden. Maar al snel drukte hij de rem in toen hij zich realiseerde dat ze wel erg ongemakkelijk zat.

Lizzies instinct vertelde haar dat er iets was veranderd, en dat ze wakker moest worden. Een geur – onbekend, maar tegelijkertijd vertrouwd en opwindend – prikkelde haar zinnen, net als de warmte van een lichaam dicht tegen haar aan, en een hand op haar huid. Langzaam opende ze haar ogen om er geschokt achter te komen dat ze languit op de voorbank van de Bentley lag, terwijl Ilios over haar heen gebogen hing. Het interieur van de auto werd zacht verlicht, wat zijn profiel prachtig deed uitkomen.

Hoe was het mogelijk dat een man zulke perfecte klassieke trekken had? Ze wilde hem aanraken, haar vingers over zijn gezicht laten gaan als bij een bijzonder beeldhouwwerk, een meesterwerk dat door een hogere macht was gevormd.

Zijn mond was zo dichtbij, dat ze hem bijna kon kussen – de onderlip vol en sensueel, een scherpe lijn in zijn bovenlip die doorliep tot aan zijn neus. Een teken van sensualiteit, zo had ze eens gelezen. Zijn huid zou warm en droog aanvoelen, en als ze haar vingers over zijn lippen zou laten gaan, zou hij haar bij haar pols grijpen en haar vingers kussen.

In paniek deed ze een poging om rechtop te gaan zitten, geschrokken van Ilios’ nabijheid en de ongewenste beelden die zich hierdoor in haar hoofd vormden.

Zijn scherpe ‘Lig stil!’ klonk als een commando. Zijn ogen hadden een diepe gouden kleur in het zachte licht van de auto. Was het niet de Griekse koning Midas geweest bij wie alles wat hij aanraakte in goud veranderde, wat hem had verhinderd om te kunnen eten en drinken? Zelfs zijn zoon was in goud veranderd, waardoor hij hem geen liefde kon tonen. Was dat wat er met Ilios was gebeurd? Waren de omstandigheden rond zijn geboorte en de last van de erfenis de reden dat hij niet in staat was om liefde te voelen? En zo ja, waarom zou dat háár wat uitmaken?

‘Het is nergens voor nodig om je te gedragen als een nerveuze maagd. Ik probeerde alleen om je stoel zo in te stellen dat je comfortabeler en veiliger kon liggen.’

‘Dank je,’ wist Lizzie er ongemakkelijk uit te brengen.

Terwijl hij zich weer in zijn eigen stoel terugtrok, zei hij onvriendelijk: ‘Je hoeft me niet te bedanken. Als je over me heen was gevallen, was mijn eigen veiligheid ook in gevaar gekomen, dat is alles.’

Ze kon zichzelf wel slaan. Natuurlijk had haar persoonlijke veiligheid hem niets kunnen schelen. Waarom zou het ook?

Ilios had opgemerkt dat ze zich had willen terugtrekken toen hij over haar heen hing, waarschijnlijk in een reflex. Niet dat hij het zich aantrok. Integendeel. Het laatste waar hij op zat te wachten was een seksuele relatie tussen hen beiden, dat zou de situatie alleen maar gecompliceerder maken. Hij staarde door het raam naar de duisternis buiten. Misschien zou hij dat aan haar duidelijk moeten maken. Niet vanwege zijn trots natuurlijk, maar gewoon, omdat dat het beste was.

Toen hij de auto opnieuw startte, zei hij dan ook: ‘Ik had er misschien duidelijker over moeten zijn, maar ons huwelijk is meer een zakelijke overeenkomst. Als je soms dacht bovenop je financiële bonus nog een seksueel extraatje te kunnen krijgen, dan moet ik je teleurstellen.’

Terwijl ze verontwaardigd snoof, ging hij onverstoorbaar verder. ‘Ik zit niet te wachten op je lichaam of op je seksuele verlangens. Als je in de verleiding mocht komen om een van beide aan me op te dringen, houd je dan alsjeblieft in.’

Zo, nu wist ze tenminste waar ze stond, dacht hij. Deze woorden zouden het risico dat zijn lichaam weer zo heftig op haar nabijheid zou reageren, vast verkleinen.

Hij had natuurlijk opgemerkt welke uitwerking hij op haar had, dacht Lizzie met een vuurrode kleur van schaamte.

Het was irritant: nu haar stoel zo was ingesteld dat ze lekker zou kunnen slapen, voelde ze zich daar veel te ongemakkelijk voor. Dus gebruikte ze de knop die Ilios zojuist had gebruikt, om haar stoel weer rechtop te zetten, terwijl ze zo zakelijk mogelijk zei: ‘Mijn zussen zitten vast op een berichtje van me te wachten. Ik denk dat ik ze maar vertel dat ik als interieurarchitect voor jou zal gaan werken. Dat lijkt me beter dan ze nu al op de hoogte te brengen van ons… huwelijk.’

‘Dat ben ik met je eens. Echter, voor míjn vrienden en kennissen zal het huwelijk zeker wel realiteit zijn, en daarom denk ik dat we samen een voorgeschiedenis voor onze relatie moeten bedenken. Ik stel voor dat we vertellen dat we elkaar hebben ontmoet toen ik voor zaken in Engeland was, en dat het sindsdien verder is gegroeid. Ik zal zeggen dat ik onze relatie en jou een beetje uit de publiciteit heb willen houden, totdat ik er zeker van was dat ik met je wilde trouwen.’

‘Totdat we er zeker van waren dat we met elkáár wilden trouwen,’ verbeterde Lizzie hem, wat haar een boze blik van hem opleverde.

‘We komen straks in de stad aan,’ ging hij verder. ‘In welk hotel zit je?’

‘Ik had verwacht in een van de appartementen te kunnen slapen,’ bekende ze.

‘Bedoel je dat je nergens hebt gereserveerd?’ vroeg hij geïrriteerd.

Zijn toon gaf haar het gevoel dat ze dom en amateuristisch was. Ze had zoveel andere dingen aan haar hoofd gehad, dat het haar helemaal was ontschoten om een overnachting te boeken. ‘Zoals ik al zei,’ reageerde ze verdedigend, ‘had ik verwacht in het appartement te kunnen slapen. Zet me maar in het centrum af, dan vind ik wel wat.’ Ze wilde vooral niet dat hij haar bij een vijfsterrenhotel zou afzetten, omdat ze dat helemaal niet zou kunnen betalen.

Ilios dacht na. Als hij nu een kamer voor haar zou boeken in een hotel, bestond er een risico dat iemand zich dat later zou kunnen herinneren, en dat zou vreemd overkomen wanneer hij haar later als zijn vrouw zou voorstellen. Het kon hem niet veel schelen dat zijn aanstaande vrouw geen exclusieve kleding droeg en niet behangen was met dure juwelen, maar hij had geen zin in ongemakkelijke vragen van de jetset, die uiteraard dol was op roddels.

Ze reden over een brede laan, waarbij ze een spectaculair ontworpen gebouw passeerden, opgetrokken uit glas en marmer. Net toen ze er iets over wilde opmerken, sloeg Ilios de hoek om en reed een helling af, waarop een deur in een zwarte marmeren muur openschoof en hij de auto naar binnen kon rijden.

‘Waar zijn we?’ vroeg Lizzie onzeker.

‘In het hoofdgebouw van Manos Construction,’ antwoordde hij. ‘Gezien de omstandigheden lijkt het me beter als je in mijn appartement overnacht. Er zijn nog enkele formaliteiten die we moeten regelen om te voorkomen dat mijn neef argwaan krijgt. Aangezien je geen hotel hebt geboekt, lijkt het me verstandig dat je bij mij logeert.’

Bij hem? Lizzies mond werd plotseling droog.

‘Heb je niets te zeggen?’

‘Wat wil je dat ik zeg? Dank je wel?’ Haar stem klonk wanhopig toen ze vroeg: ‘Heb je enig idee hoe het is om je in mijn positie te bevinden? Dat je niet eens zeker weet of je je rekeningen kunt betalen, en of je daarna nog geld over hebt om eten te kopen? Dat je je tot niemand kunnen wenden voor hulp?’

‘O, daar weet ik alles van, geloof me. Ik heb het allemaal meegemaakt, en erger dan dat – veel erger.’

Een reactie bleef in haar keel steken.

Hij was helemaal niet van plan geweest om over zijn pijnlijke herinneringen te beginnen, maar nu hij er eenmaal over begonnen was, bleek het onmogelijk ermee te stoppen. Gevoelens – woede, bitterheid, spijt – buitelden over elkaar heen, stuk voor stuk ongeduldig om hun verhaal te vertellen.

‘De Tweede Wereldoorlog en de hele nasleep daarvan, heeft ons familiefortuin vernietigd. En anders zorgde de junta daar wel voor. Toen ik zestien was, ben ik het huis uit gegaan met het plan om geld te gaan verdienen, zoals ik mijn grootvader had beloofd. In plaats daarvan kwam ik terecht in Athene, waar ik bij rijke toeristen om geld bedelde. Zo heb ik Engels geleerd. Van daaruit ben ik in de bouw gaan werken, hotels bouwen. Op die manier heb ik geleerd geld te verdienen.’

‘Dus je hebt je opgewerkt, totdat je een eigen bedrijf kon starten?’

‘Zoiets. Alleen ging dat niet over rozen. Ik werd er onterecht van beschuldigd materialen te hebben gestolen van de bouwplaats waar ik werkte. In de gevangenis leerde ik hoe ik flink kon verdienen met kaartspelen. Dat geld heb ik gespaard, en daarna ging ik terug naar de bouwwereld om in de praktijk te brengen wat ik had geleerd.’

Je moest hem niet als vijand hebben, dacht Lizzie rillend.

Wat was er met hem aan de hand? Waarom sprak hij plotseling over zaken waarvan hij had gezworen er nooit met iemand over te praten? Misschien omdat hij Lizzie Wareham ervan wilde overtuigen dat zij niet de enige was die het moeilijk had gehad in het leven? Tevreden met deze verklaring, stapte hij uit de auto en liep eromheen om het portier voor haar open te maken.

Hij zag eruit om door een ringetje te halen, dacht Lizzie, die zich door de lange reis bezweet en smoezelig voelde. Snel deed ze een poging haar spijkerbroek en haar haar glad te strijken, terwijl hij haar koffer uit de kofferbak haalde. Toen ze aanbod om hem zelf te dragen, schudde hij slechts zijn hoofd. Het was niet moeilijk om te verklaren hoe hij aan dat gespierde lichaam was gekomen – het vele werken in de bouw, ongetwijfeld.

‘De lift is deze kant op,’ liet hij haar weten, wijzend naar een hal van marmer en glas. Hij gebaarde haar voor te gaan.

Als hij haar niets over zijn jeugd had verteld, had ze het nooit kunnen raden, moest ze toegeven. Hij was galant en had het zelfvertrouwen van iemand die in gegoede kringen was opgegroeid, niet iemand die hard had moeten vechten voor een plek aan de top. Toch kwam hij natuurlijk oorspronkelijk ook uit een gegoede familie – ooit hadden ze immers geld gehad. Was het daardoor juist moeilijker voor hem geweest? Had hij zich vaak een buitenstaander gevoeld?

Ze probeerde zich voor te stellen hoe zij zich zou hebben gevoeld als ze geen zussen had gehad, maar al snel waarschuwde ze zichzelf dat Ilios Manos helemaal niet op medelijden zat te wachten. Hij hoefde helemaal nergens bij te horen, dat had hij haar zelf verteld.

Door de snelheid van de lift draaide haar maag om. Ze was al niet zo dol op liften, maar deze glazen kooi maakte haar extra nerveus.

Toen ze de bovenste verdieping hadden bereikt, gingen de deuren open en kwamen ze uit in een indrukwekkende rechthoekige hal. De muren en vloeren waren van witte kalksteen en werden verlicht door ingebouwde lampjes. Aan iedere kant van de brede glazen deuren stonden twee grote, eveneens witte kalkstenen, tafels, die uit de muur leken te zijn gehouwen. Twee marmeren bustes werden eveneens verlicht door de in de muur ingebouwde verlichting.

Toen hij haar ernaar zag kijken, vertelde hij: ‘Men zegt dat die uit Italië zijn meegenomen door Alexandros Manos, samen met de kopieën van Palladio’s ontwerp van de villa. Als je Villa Emo kent en iets van de geschiedenis weet, dan zul je ook weten dat het gerucht gaat dat de familie Emo van Griekse afkomst was, vandaar het klassieke Griekse uiterlijk van de villa.’

‘Venetië was in die tijd natuurlijk een smeltkroes van culturen,’ merkte Lizzie op.

Knikkend opende hij de glazen deuren en nodigde haar uit om hem voor te gaan.

Een hal, met een zwarte marmeren wand aan de ene kant en een spiegelwand aan de andere kant, kwam uit in een woongedeelte met over de hele lengte glazen wanden van de vloer tot aan het plafond. Buiten kon ze de sterren aan de hemel zien staan.

Op een zwart betegelde vloer stonden witte banken, gerangschikt om een moderne open haard. Ilios pakte een afstandsbediening van de tafel en drukte op een knopje, waardoor een groot televisiescherm werd onthuld.

Alles in de ruimte was luxe, strak en modern, zag Lizzie. Ze herkende er onmiddellijk de hand in van een van ’s werelds topontwerpers.

‘Walt Eickehoven.’ Zonder erbij na te denken, sprak ze de naam hardop uit.

Ilios draaide zich om. ‘Ken je hem?’

‘Nee, maar ik herken zijn stijl,’ antwoordde ze. ‘Die banken en die open haard zijn onmiskenbaar van zijn hand. Ik heb wel eens gehoord dat hij een wachtlijst heeft van maanden, misschien wel jaren.’

Ilios haalde zijn schouders op. ‘Wachtlijsten kunnen worden omzeild. Ik zal je de gastenkamer laten zien, en daarna moet je echt iets eten. Ik laat wel iets bezorgen, hou je van moussaka? Zo ja, dan kunnen we over een halfuur aan tafel.’

Ze knikte. Ze had inderdaad trek, maar ze was ook moe.

‘Deze kant op,’ zei hij.

Opnieuw gingen ze door een hal met eveneens marmeren wanden en kleine nissen waarin bijzondere stenen kunstwerken stonden opgesteld.

Het hele appartement was een kunstwerk op zich, stelde ze vast, maar er speelde een vraag door haar hoofd. Hoe wilde Ilios Manos zijn geplande zoons – zonder moeder – in een omgeving als deze grootbrengen? Ze zou zelf niet in zo’n steriele en smetteloze omgeving willen wonen, zelfs al was hij ingericht door een toparchitect.

Ilios had inmiddels halt gehouden bij een van de deuren in de gang. ‘Ik denk dat je alles wat je nodig hebt, hier zult vinden.’

Opnieuw knikte ze. Toen ze de deur opende en de kamer in liep, voelde ze dat hij was vertrokken. Haar lichaam leek zich te ontspannen. Het baarde haar zorgen dat het zo sterk leek te reageren op zijn aanwezigheid. Het was niet zo vreemd dat ze hem seksueel aantrekkelijk vond; het zou haar niets verbazen als hij dat effect op vele vrouwen had. Maar zij was nu eenmaal niet als andere vrouwen, en het feit dat haar huid zelfs kon registreren of hij in de buurt was of niet, ervoer ze als gevaarlijk en angstaanjagend.

In plaats van na te denken over het effect dat Ilios op haar had, kon ze zich beter concentreren op haar omgeving, sprak ze zichzelf streng toe. Als architect zou ze misschien nog iets kunnen leren van de inrichting van dit appartement, wat ze later in haar leven, wanneer deze verzoeking voorbij was, zou kunnen gebruiken.

De gastensuite – want minder kon je het niet noemen – was licht en ruim, met aan de ene kant een slaapgedeelte en aan de andere kant een woongedeelte met een bank, tafel en bureau. Net als de woonkamer had de gastensuite een glazen wand over de hele lengte, maar deze bood uitzicht op een binnentuin, die was aangelegd op het dak van het gebouw. Zacht licht scheen over de zorgvuldig aangelegde paadjes, een trapje leidde naar een zwembad, waarlangs een lange rij druivenranken was geplant, en tussen de beplanting stonden hier en daar prachtige Griekse beelden.

Ze dacht maar liever niet aan de vele miljoenen die dit appartement en de tuin hadden gekost. Als architect was ze diep onder de indruk. Het was een omgeving die je normaal gesproken alleen in woonmagazines zag. Als vrouw die haar huis deelde met haar zussen en een vijfjarige tweeling, was ze echter veel minder enthousiast. Het leek wel alsof de aanwezigheid van mensen in een omgeving als deze, bijna het perfecte steriele karakter bedierf.

Een halfuur, had hij gezegd. Dat betekende dat ze kon kiezen tussen het nemen van een douche of het sms’en van haar zussen.

Dat was dus niet echt een keuze, dacht ze met een matte glimlach, terwijl ze naar de dubbele deuren naast het enorme bed liep. Daarachter bevond zich een grote kleedkamer annex garderobe – groot genoeg om de kleding van haar hele familie te bergen, en daarachter, via een andere deur, was de badkamer, met daarin een douche, bad en apart toilet.

De glazen wand was doorgetrokken tot in de badkamer, waardoor je, wanneer je onder de douche stond of in het ruime bad zat, ook over de tuin kon uitkijken. Kalkstenen tegels bedekten de vloer en de muren; dikke rulle handdoeken in de kleuren grijs, wit en beige lagen op de, eveneens kalkstenen, planken.

Met een blik van spijt op de douche, waste Lizzie haar handen en gezicht, waarna ze terugliep naar de slaapkamer, op de witte bank plaatsnam en haar familie een sms stuurde met daarin het goede nieuws dat ze een opdracht had gekregen via Manos Construction.

Toen ze daarmee klaar was, had ze nog genoeg tijd om haar haar te kammen en lippenstift aan te brengen, voordat ze werd terug verwacht.

Eenmaal in de woonkamer zag ze aan de fronsende blik van Ilios, dat hij had verwacht dat ze zich zou hebben omgekleed. Hij was natuurlijk gewend dat vrouwen zich optutten om indruk op hem te maken, maar ook al had ze tijd gehad om zich om te kleden, dan had ze nog alleen maar een ander topje kunnen aantrekken. Niet erg waarschijnlijk dat hij daarvan onder de indruk zou zijn geraakt.

Van een man die met niets was begonnen, zou je verwachten dat hij dat tot uitdrukking bracht in zijn kleren, maar Ilios’ kleding – die ongetwijfeld een fortuin had gekost – zag er allesbehalve opzichtig uit.

Het eten, dat was bezorgd toen zij zich in de gastensuite bevond, bestond uit een eenvoudige moussakaschotel en een fles wijn. Ze liet merken dat het haar heerlijk smaakte.

Het was gewoon noodzakelijk geweest om Lizzie haar schulden te laten afbetalen door met hem te trouwen. Verder had hij geen persoonlijke interesse in haar, moest hij zichzelf in herinnering brengen toen hij haar van haar maaltijd zag genieten, kennelijk in het geheel niet gehinderd door het feit dat ze nog steeds dezelfde kleren droeg die haar figuur absoluut niet deden uitkomen en waarin ze zo te zien ook niet de intentie had om hem te verleiden. Waarom stak het hem zo dat ze geen enkele moeite deed om zijn aandacht te trekken? Was hij echt zo’n stereotiepe macho? Of kwam het omdat hij, hoewel zij geen enkele poging deed om hem te verleiden, zich juist enorm bewust was van haar aanwezigheid?

Als dat het geval was, kwam dat natuurlijk omdat het alweer enige tijd geleden was dat hij zijn bed met een vrouw had gedeeld. Hij had zijn laatste relatie beëindigd nadat zijn minnares had geprobeerd hem over te halen met haar te trouwen – iets meer dan een jaar geleden om precies te zijn.

Als haar gedrag hem ergerde, dan kwam dat natuurlijk omdat, hoewel zijn contacten met vrouwen tegenwoordig nauwelijks privé waren maar vooral verliepen via zakendiners of zakenfeestjes, hij ervan uitging dat vrouwen altijd perfect gekleed gingen, niet in de laatste plaats met de intentie om de mannelijke soort te plezieren.

Hij fronste zijn wenkbrauwen en zei: ‘Je zult een nieuwe garderobe nodig hebben voordat je in het openbaar als mijn verloofde of mijn vrouw kunt verschijnen.’

‘Ik heb thuis nog genoeg kleren. Ik zal mijn zussen vragen om ze op te sturen.’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Waarom niet? Omdat je er nu bij loopt als een doorsnee huisvrouw, die enkel als doel heeft haar familie te onderhouden. Een spijkerbroek, jasje, instapschoenen… Je ziet eruit als een vrouw die geen enkele intentie heeft om de aandacht van mannen te trekken, en die het misschien zelfs wel prettiger vindt om onopgemerkt te blijven.’

Zijn misprijzende blik raakte haar vrouwelijke trots. ‘Niet alle vrouwen zijn zo onzeker dat ze met hun sensualiteit te koop moeten lopen. Sommige van ons houden dat aspect liever privé. Daar zijn we zelfs trots op,’ voegde ze er op scherpe toon aan toe.

‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Ilios. ‘Saaie kleren dragen, maar wel met sexy ondergoed eronder?’

Lizzie, die voelde dat ze een kleur kreeg, boog haar hoofd over haar wijnglas, in de hoop dat haar langs haar gezicht vallende haar de blos zou verbergen. De waarheid was dat haar zussen haar er vaak mee plaagden dat ze zo van zijden en satijnen lingerie hield; hoe vrouwelijker hoe beter.

Ilios sloeg haar gade, en hij had onmiddellijk door waarom ze een kleur kreeg en ze hem niet durfde aan te kijken. Wat hem meer zorgen baarde, was het effect dat de wetenschap dat Lizzie onder haar degelijke kleren sexy ondergoed droeg, op hem had. Het mocht dan wel meer dan een jaar geleden zijn dat hij een minnares had gehad, dat was geen excuus voor de seksueel getinte beelden die hij nu voor ogen kreeg, en de reactie die ze in zijn lichaam teweegbrachten.

Hij kon zich niet herinneren ooit zo blij te zijn geweest dat hij aan een tafel zat waardoor hij zijn lichamelijke reactie kon verbergen. Een erectie als deze was meer iets voor jonge mannen die hun seksualiteit nog niet in toom konden houden – niet voor mannen van halverwege de dertig, en zeker niet voor hem. Misschien was het zijn hoofd dat spelletjes met hem speelde, en had zijn reactie dáár betrekking op, niet op Lizzie Warehams aanwezigheid. Hij verlangde immers niet naar haar. Hij had gewoon een erectie, meer niet. Het had bij iedere willekeurige vrouw kunnen gebeuren. Verlangen naar Lizzie Wareham maakte geen deel uit van zijn plan, en daarom mocht het ook niet gebeuren.

‘Ik heb nog wat werk te doen, dus ik stel voor dat je van de gelegenheid gebruikmaakt om vroeg naar bed te gaan,’ zei hij.

Natuurlijk wilde hij haar niet weg hebben omdat haar aanwezigheid hem verwarde. Welnee, daar was geen sprake van.

Lizzie keek op, terwijl ze een nog rodere kleur kreeg dan ze al had bij het horen van het woord ‘bed’ – en niet omdat het haar aan slapen deed denken. Op de een of andere manier kon haar hoofd geen verband leggen tussen een bed en zoiets banaals als slapen, wanneer het Ilios Manos betrof. Wat natuurlijk bespottelijk was. Ze reageerde als een pubermeisje dat seksueel plotseling tot bloei kwam.

‘Ja, ik ben moe,’ wist ze uit te brengen, in een halfslachtige poging het woord ‘bed’ te ontwijken. Maar hoe kon ze anders, met een lichaam dat in vuur en vlam stond alleen al bij de gedachte het bed te delen met Ilios Manos? Niet dat dat ooit zou gebeuren. Dat had hij haar zeer duidelijk gemaakt. Ze hadden een puur zakelijke afspraak, niets meer en niets minder, en zo zou het ook blijven. Op de een of andere manier zou ze de kracht moeten vinden om dat zo te houden.