Hoofdstuk 4

‘Waar gaan we heen?’ vroeg Lizzie onzeker, toen ze eenmaal weer overeind stond en Ilios zich op een veilige afstand van haar bevond.

‘Niet naar een of andere afgelegen grot om je daar gevangen te houden totdat je al mijn seksuele behoeften hebt bevredigd, als je dat soms mocht denken. We gaan gewoon terug naar Villa Manos, waar mijn auto staat.’

‘Villa Manos? Woon je daar?’ vroeg ze, omdat het een stuk veiliger was om over een villa te praten dan over zijn opmerking.

‘Nee. Ik heb een appartement in Thessaloniki, op de bovenste etage van het kantoorgebouw van Manos Construction. De villa is heel oud en begint in verval te raken. Het was Tino’s wens om het gebouw af te breken omdat het een gevaar zou kunnen vormen voor de vakantiegangers die het complex bezochten dat hij wilde laten bouwen – maar dat weet je ongetwijfeld allemaal al, omdat jullie samenwerkten.’

Hoewel ze een beetje buiten adem was omdat ze net een steile helling hadden beklommen, draaide ze zich toch naar hem om en zei verontwaardigd: ‘Dat heb ik je net al verteld. Ik heb je neef nog nooit gezien en ik weet al helemáál niets af van zijn bouwplannen.’ Haar normaal gesproken zo kalme grijze ogen fonkelden van boosheid.

‘Bouwplannen die inhielden dat hij mij probeerde te manipuleren om hem mijn aandeel te verkopen van grootvaders land, terwijl hij me tegelijkertijd wilde dwingen het huis van onze voorvaders af te breken.’

Ze hadden bijna het einde van het pad bereikt, toen Lizzie abrupt stilhield bij het zien van het landschap dat onder hen lag, badend in de laatste stralen zonlicht van die dag.

Aan het einde van een lange oprijlaan met aan weerszijden hoge statige cipressen, iets hoger gelegen dan het omringende terrein met de stijlvolle Italiaanse tuinen, lag tegen de achtergrond van de blauwe Egeïsche Zee…

‘Villa Emo,’ bracht Lizzie ademloos uit. Ze wendde zich tot Ilios en zei vol ongeloof: ‘Het lijkt sprekend op Villa Emo; het huis dat Palladio ontwierp voor de familie Emo, even buiten Venetië.’

Het gebouw was een perfecte kopie van het Italiaanse origineel. ‘Wat is het prachtig,’ fluisterde ze, diep onder de indruk van de bijzondere symmetrie van het gebouw, terwijl ze zich afvroeg hoe het in vredesnaam mogelijk was dat Palladio’s prachtige villa zich ook op deze afgelegen Griekse kaap kon manifesteren.

‘Destructieve schoonheid, zou je kunnen zeggen. Er waren destijds krachten die hun zinnen hadden gezet op het bezit van mijn grootvader, en die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat mijn vader en Tino’s vader om het leven zijn gekomen.’ Zijn stem was vervuld van bitterheid.

Zonder af te wachten of ze hem zou volgen, begon hij het steile pad naar de villa af te dalen. Lizzie volgde hem en kon niet nalaten te vragen: ‘Wat is er gebeurd… met je vader?’ Ze had haar eigen ouders ook verloren, dus ze wist hoe vreselijk zo’n verlies kon zijn.

‘Wat er is gebeurd?’ Ilios kwam zo abrupt tot stilstand, dat Lizzie bijna tegen hem aan botste als ze niet haar hand op zijn onderarm had geplaatst. Snel trok ze hem terug toen ze voelde wat die aanraking onmiddellijk bij haar teweegbracht. Hoe kon een man dat effect op haar hebben? Ze wist het niet, en eigenlijk wilde ze het ook niet weten. Ze wilde gewoon niet dat het gebeurde.

‘Het regime dat toentertijd aan de macht was,’ legde Ilios uit, ‘was van mening dat, aangezien mijn grootvader vastbesloten was de villa niet aan hen te verkopen, mijn grootvader een keus moest maken tussen de villa en het leven van zijn zoons. Ik vrees dat ze mijn grootvader verkeerd hebben ingeschat. Hij koos de villa.’

‘Boven zijn eigen vlees en bloed?’ riep Lizzie geschokt uit. ‘Hoe kan iemand zoiets doen?’

Ze waren bij de tuinen aangekomen en volgden een pad dat eraan grensde. Ze was te geschokt door wat ze zojuist had gehoord om te kunnen genieten van de schoonheid om haar heen.

‘Hij had geen keus,’ vertelde Ilios haar.

Het pad kwam uit op een binnenplaats met kiezelsteentjes, waar Ilios’ auto geparkeerd stond.

‘Dus wat gebeurde er met… met je vader?’ Ze voelde dat ze die vraag moest stellen.

‘Hij werd neergeschoten. Beide zoons werden neergeschoten. Maar niet tegelijkertijd. Tino’s vader, de jongste van de twee, werd aanvankelijk vrijgelaten. Wellicht had hij het regime ervan weten te overtuigen dat als ze hem zouden laten gaan, hij zijn vader op andere gedachten zou brengen. Toen dat echter niet lukte, werd mijn vader geblinddoekt neergeschoten door een vuurpeloton, terwijl mijn oom werd neergeschoten tijdens een ontsnappingspoging.’

Lizzie rilde. ‘Wat vreselijk… vooral voor je moeder.’

‘Ik geloof niet dat het haar bijzonder veel kon schelen. Zij en mijn vader waren pas een aantal maanden getrouwd – een gearrangeerd huwelijk – en tegen de tijd dat ik werd geboren, was het regime al omvergeworpen.’

Diep geschokt vroeg ze: ‘Dus je hebt je vader nooit gekend?’

‘Nee.’

‘En je moeder?’

‘Ze trouwde opnieuw, met een neef op wie ze al langer verliefd was. Ik werd naar mijn grootvader gebracht.’

‘Gaf ze je weg?’

Ze voelde haar medelijden voor deze trotse man toenemen, helemaal omdat haar zussen en zij juist in zo’n liefdevol gezin waren opgegroeid. Ze hadden allemaal een heerlijke jeugd gehad, iets wat in schril contrast leek te staan met de manier waarop Ilios was opgegroeid.

‘Ze was van mening dat ze haar plicht had vervuld door met mijn vader te trouwen en een zoon op de wereld te zetten, zodat ze het verdiende om haar hart te volgen, en dat lag niet bij mij.’

‘Waar is ze nu? Zie je haar nog wel eens?’

‘Zij en haar tweede man zijn tijdens een zeiltocht omgekomen in een hevige storm.’

Lizzie kon zich voorstellen waarom iemand een prachtig huis als dit in de familie wilde houden, maar zeker niet als het ten koste ging van je eigen kinderen! Hoe had Ilios’ grootvader zijn eigen kinderen kunnen opofferen?

‘Villa Manos is niet zomaar een erfenis, het is een heilig bezit,’ liet Ilios haar op koele toon weten, alsof hij haar gedachten had gelezen. ‘Toen mijn voorvader de villa liet bouwen, was hij ervan overtuigd dat zolang het gebouw in handen van de familie Manos zou blijven, de familie zou overleven en floreren, maar als het in andere handen zou vallen, zou de familie ten onder gaan. Het is de verantwoordelijkheid van de beheerder van de sleutel binnen de familie Manos om ervoor te zorgen dat er iemand is aan wie hij de sleutel kan doorgeven. Aangezien mijn neef de oudste van ons tweeën is, heeft hij altijd gedacht – net als ik overigens – dat onze grootvader de sleutel aan hem zou doorgeven.’

‘Waarom deed hij dat dan niet?’ kon ze niet nalaten te vragen.

‘Ik ben de wereld in gegaan en heb iets van mijn leven gemaakt, terwijl Tino ervoor koos om zijn geld erdoorheen te jagen. Uiteindelijk kwam mijn grootvader tot de conclusie dat onze geschiedenis en onze toekomst veilig zouden zijn in mijn handen. Het land verdeelde hij tussen ons beiden, maar het huis liet hij mij na.’

Het was in vele opzichten een Griekse tragedie, dacht Lizzie, terwijl Ilios op een duur uitziende auto af liep, een Bentley. Hij deed het portier voor haar open en nodigde haar uit in te stappen. Hoewel ze geen andere keus had dan met hem mee te gaan, bleef ze toch aarzelend staan. Het was uiteindelijk haar medelijden voor hem als kind, in combinatie met zijn autoritaire uitstraling als man, die haar deed plaatsnemen op de dure lederen passagiersstoel. Nadat hij haar koffer achter in de kofferbak had gelegd, startte hij de auto.

Wat een tragische besmette erfenis had hij ontvangen, dacht ze somber, toen ze over het hobbelige pad wegreden.

De maartse zon was ondergegaan, waardoor het vrij snel donker was geworden toen ze de hoofdweg bereikten die hen naar Thessaloniki zou voeren. Het was een lange dag geweest voor Lizzie, die al om vijf uur ’s morgens was opgestaan om haar vlucht te halen. Dat, en alles wat er daarna was gebeurd, zorgde ervoor dat ze zich plotseling heel moe voelde. Hoewel ze per se niet had willen slapen, was ze door de cadans van de auto en de heerlijke stoel toch even ingedommeld, om kort daarna weer beschaamd wakker te schrikken. Ilios had haar weliswaar een vrij persoonlijk verhaal verteld dat haar erg had aangegrepen, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze zich voldoende op haar gemak voelde om in zijn nabijheid in slaap te vallen. Integendeel, het was veel te intiem om zoiets toe te laten.

Het lukte haar helaas niet om lang weerstand te bieden aan de slaap, waardoor ze al snel, leunend met haar hoofd tegen de hoofdsteun, haar oogleden zwaar voelde worden en toegaf aan haar vermoeidheid. Haar gezicht was naar hem toe gedraaid.

Ilios nam haar aandachtig op. Ze had elegante jukbeenderen onder een lichte huid, wat haar een klassiek uiterlijk gaf. Haar loyaliteit ten opzichte van haar familie was een van de belangrijkste waarden in de Griekse maatschappij. Ze was, viel hem op toen hij naar haar keek, een vrouw met wie een man eerder zou trouwen dan een nietszeggend avontuurtje beginnen.

Hij slaakte een diepe zucht toen hij zich realiseerde waar zijn gedachten hem heen voerden.

De auto reed door een kuil in de weg, waardoor Lizzie wakker schrok.

Wat had ze nu tegen zichzelf gezegd over je niet kwetsbaarder opstellen dan nodig was? Met gefronste wenkbrauwen ging ze rechtop zitten en keek op haar horloge.

‘Sorry, ik moet even een sms’je sturen,’ zei ze tegen hem, terwijl ze haar telefoontje zocht.

‘Naar je vriendje?’ vroeg Ilios uitdagend.

‘Nee! Ik heb geen vriendje!’ ontkende ze fel.

Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Wat een felheid ineens. Zo’n vreemde veronderstelling is het toch niet dat een vrouw van jouw leeftijd een man in haar leven heeft. Hoe oud ben je? Vierentwintig? Vijfentwintig? Je zult vast geen maagd meer zijn.’

‘Natuurlijk niet. Ik ben trouwens zevenentwintig,’ liet ze hem weten.

Natuurlijk niet. Maar haar laatste seksuele relatie – haar enige seksuele relatie overigens – was op de universiteit geweest. Bovendien was er nauwelijks sprake geweest van een echte relatie, het was gewoon gebeurd. Ze was toen nog jong geweest, en het leven had haar toegelachen, iets wat snel was veranderd toen haar ouders om het leven waren gekomen.

‘Ik reageerde trouwens helemaal niet fel. Ik heb op het moment gewoon andere dingen aan mijn hoofd dan mannen.’

‘Zoals?’

‘Mijn familie; mijn zussen en mijn neefjes. Ik wil die ventjes sms’en omdat ik ze hun verhaaltje voor het slapengaan niet kan voorlezen, en het was mijn beurt vanavond.’ Emoties verstikten haar stem. ‘Mijn familie is belangrijker voor me dan een man ooit zou kunnen zijn. Zij zijn mijn hoogste prioriteit. Ze zijn afhankelijk van me, en ik kan hen niet in de steek laten. Ze betekenen zoveel meer voor me dan een of ander… vluchtig avontuurtje.’

Als in een reflex wilde Ilios de oprechte emoties in Lizzies stem toen ze over haar familie sprak, wegdrukken, ontkennen. Er was geen plaats in zijn leven voor dit soort sentimenten.

‘Als jouw ervaringen met seks alleen vluchtig zijn geweest, kan ik me voorstellen dat je het niet echt mist,’ zei hij koeltjes. ‘Een goede geliefde zorgt ervoor dat hij zijn partner duurzame blijvende liefde kan bieden.’

‘Dat is gemakkelijk gezegd,’ kaatste ze terug, in een wanhopige poging om even nonchalant als hij te klinken. De realiteit was dat zijn terloopse opmerking een intens en overrompelend effect op haar had. Er kwamen allerlei vragen in haar hoofd op die ze helemaal niet beantwoord wilde zien. Vragen als: hoe zou het zijn om Ilios Manos’ geliefde te zijn?

‘Inderdaad, gemakkelijk gezegd. Als je maar weet hoe.’

Ze slikte moeizaam. Natuurlijk was Ilios Manos een ervaren minnaar. Natuurlijk wist hij als geen ander hoe hij zijn partner moest behagen – zelfs als die partner onervaren was, zoals zij.

Er trok een dieprode kleur over haar wangen, toen ze beelden voor zich zag van ineengestrengelde naakte lichamen, die vurig de liefde bedreven – het ene van haar, het andere van Ilios. Hou daar onmiddellijk mee op, Lizzie, sprak ze zichzelf waarschuwend toe. Ze mocht zich niet zo laten gaan; dat was levensgevaarlijk.

Ter afleiding concentreerde ze zich op het verzenden van het sms’je aan de tweeling, waarin ze gelijk aan haar zus liet weten dat ze nog steeds in bespreking was over de brief. Ze beloofde dat ze direct contact zou opnemen zodra er iets meer bekend was.

‘Ik neem aan dat je zussen op de hoogte zijn van het doel van je reisje naar Griekenland?’ vroeg Ilios haar.

‘Ja,’ zei ze. ‘Ze hebben je brief gelezen.’ Als haar zussen toch eens zouden weten wat Ilios tegen haar had gezegd, wat hij van haar had geëist! Ze zouden diep geschokt zijn, en tegelijkertijd bezorgd om haar veiligheid.

De gedachte daaraan bracht haar ertoe met verstikte stem te vragen: ‘We kunnen toch wel tot een overeenkomst komen waarbij ik je in termijnen kan terugbetalen?’

‘Wat bedoel je precies met in termijnen?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Misschien kan ik als een interieurarchitect voor je werken?’

‘De bouwbedrijven waarmee ik samenwerk, werken alleen aan grootschalige commerciële projecten; scholen, kantoren, bankgebouwen, dat soort dingen. Hoewel…’ Ilios zweeg even, waarbij hij haar aandachtig opnam. ‘…er is misschien wel een alternatieve manier om je schulden af te lossen.’

Lizzie likte met haar tong aan haar droge lippen, voordat ze gespannen vroeg: ‘En dat is?’

Het leek een uur te duren voordat hij zich naar haar toe draaide. Zijn profiel was onmiskenbaar knap en enorm mannelijk, moest ze toegeven, al vertoonde zijn mond harde trekken, iets wat haar rillingen bezorgde. Ze wist niet waar ze banger voor was: voor de harde kant van zijn karakter of voor het effect dat zijn sensualiteit op haar zintuigen had.

‘Een huwelijk,’ vertelde Ilios haar.