HOOFDSTUK ZESTIEN

Stygische duisternis

Vijf uur nadat het lichaam van Annie Chapman het mortuarium van Whitechapel was ingedragen, arriveerde dokter George Phillips en bleek ze uitgekleed en gewassen te zijn. Hij eiste woedend een verklaring.

Robert Mann, de beheerder van het mortuarium die in de zaak van Mary Ann Nichols zoveel moeilijkheden had veroorzaakt, antwoordde dat de leiding van het armenhuis twee verpleegsters opdracht had gegeven het lichaam uit te kleden en schoon te maken. Hier waren geen politiemensen of dokters bij geweest en toen de boze dokter Phillips om zich heen keek, zag hij Annies kleren op een hoop in een hoek liggen. Zijn eerdere opdracht dat het lichaam niet mocht worden aangeraakt door bewoners, verpleegsters of andere mensen, tenzij de politie andere instructies gaf, had weinig effect gehad op Mann. Hij had het allemaal eerder gehoord.

Het mortuarium was niet meer dan een te kleine, smerige, stinkende schuur met een gehavende houten tafel, donker van oud bloed. In de zomer was het er benauwd en warm en in de winter was het er zo koud dat Mann amper zijn vingers kon buigen. Wat een baan, moet Mann hebben gedacht, en misschien had de dokter dankbaar moeten zijn dat twee verpleegsters hem al die moeite hadden bespaard. Er was trouwens geen dokter voor nodig om te zien waar dat arme mens aan dood was gegaan. Haar hoofd zat nog maar nauwelijks vast aan haar nek en ze was opengesneden als een varken in een slachterij. Mann hield zich doof voor het gemopper van dokter Phillips, die klaagde dat zijn arbeidsomstandigheden niet alleen slecht waren, maar bovendien nadelig voor zijn gezondheid.

De dokter zou hier verder over uitweiden bij het vooronderzoek. Rechter van instructie Wynn Baxter verklaarde tegenover de jury en de pers dat het een schande was dat het East End geen behoorlijk mortuarium had. Als er een wijk in Londen was die behoefte had aan adequate faciliteiten voor de doden, was het wel het verarmde East End, waar lichamen die in het nabije Wapping uit de Theems werden gehaald Mn kisten moesten worden gelegd' omdat ze niet wisten waar ze ze anders moesten laten, zei Baxter.

Er was wel een mortuarium geweest in Whitechapel, maar dat was afgebroken bij de aanleg van een nieuwe weg. Om de een of andere reden waren de Londense autoriteiten er nog niet aan toe gekomen om een nieuw gebouw voor de doden neer te zetten en het was ook geen probleem dat spoedig opgelost zou worden. Zoals wij altijd zeiden toen ik voorde patholoog-anatoom werkte: 'Dode mensen stemmen niet en betalen ook geen belasting.' Dode paupers kunnen geen druk uitoefenen op politici om geld los te krijgen. De dood mag dan de grote gelijkmaker zijn, ze maakt niet alle dode mensen gelijk.

Dokter Phillips bedaarde en begon het lichaam van Annie Chapman te onderzoeken. De lijkstijfheid was inmiddels volkomen, vertraagd door de lage temperatuur. Dokter Phillips moet er redelijk dichtbij hebben gezeten met zijn schatting dat Annie twee of drie uur dood was toen haar lichaam werd gevonden. Maar hij had het helemaal mis toen hij concludeerde dat de kleine hoeveelheid voedsel in haar maag en de afwezigheid van vloeistof betekenden dat ze nuchter was toen ze stierf.

Het was toen nog niet de gewoonte om lichaamsvloeistoffen als bloed, urine en oogvocht te testen op alcohol of drugs. Was dat wel gebeurd, dan was de dokter er waarschijnlijk achter gekomen dat Annie onder invloed van alcohol was toen ze werd vermoord. Hoe beschonkener ze was, hoe beter voor de moordenaar.

De sneden in Annies nek begonnen aan de 'linkerkant van de ruggengraat' en liepen parallel aan elkaar met iets meer dan een centimeter tussenruimte. De moordenaar had geprobeerd de nekwervels van elkaar te krijgen, wat erop wees dat hij haar had willen onthoofden. Omdat de sneden aan de linkerkant het diepst waren en naar rechts toe ondieper werden, was hij waarschijnlijk rechtshandig, ervan uitgaand dat hij haar van achteren had aangevallen. De longen en hersenen van Annie toonden de sporen van een vergevorderde ziekte en ondanks haar gezetheid was ze ondervoed.

Bij het vooronderzoek gaf dokter Phillips zijn mening over de volgorde van de gebeurtenissen die de dood van Annie Chapman hadden veroorzaakt: haar ademhaling was verstoord en daarna was haar hart door bloedverlies opgehouden met kloppen. De dood, zei hij, was het gevolg van een plotselinge daling van de bloeddruk. Als het hoofd patholoog-anatoom van Virginia, Marcella Fierro, aanwezig was geweest, weet ik precies wat ze zou hebben gezegd. Een daling van de bloeddruk is een gevolg, niet de oorzaak van de dood van Annie Chapman. De bloeddruk daalt als iemand stervende is en na de dood is er helemaal geen bloeddruk meer.

De ademhaling stopt, het hart stopt, de spijsvertering stopt, de hersenactiviteit stopt als iemand doodgaat. Zeggen dat iemand is doodgegaan door een hartstilstand of het stoppen van de ademhaling of een daling van de bloeddruk is eigenlijk hetzelfde als zeggen dat iemand blind is omdat hij niet kan zien. Dokter Phillips had de jury moeten vertellen dat Annie was gestorven omdat ze was doodgebloed nadat iemand haar keel had doorgesneden. Ik heb nooit begrepen hoe een dokter een hartstilstand of ademhalingsstilstand kan opgeven als doodsoorzaak terwijl de arme ziel is neergeschoten, neergestoken, geslagen, verdronken, overreden door een auto of onder een trein gekomen.

Een van de juryleden viel dokter Phillips bij het vooronderzoek in de rede om te vragen of hij een foto had genomen van Annies ogen, voor het geval het beeld van haar moordenaar op haar netvlies was blijven staan. Dokter Phillips zei dat hij dat niet had gedaan. Hij beëindigde zijn verklaring abrupt door rechter Baxter te vertellen dat de genoemde details voldoende waren om de dood van het slachtoffer te verklaren en dat het 'slechts pijnlijk voor de jury en het publiek' zou zijn om verder op de zaak in te gaan. Maar natuurlijk, voegde dokter Phillips eraan toe, 'leg ik me neer bij uw beslissing'.

Baxter was het niet met hem eens. 'Hoe pijnlijk het ook mag zijn,' antwoordde hij, 'in het belang van het recht is het noodzakelijk dat alle details van de moord op Annie Chapman openbaar werden gemaakt’. Dokter Phillips stribbelde nog even tegen: 'Voordat ik ga spreken over de verwondingen aan het onderlichaam, moet ik nogmaals herhalen dat het naar mijn mening hoogst onverstandig zou zijn om de resultaten van mijn onderzoek openbaar te maken. Deze details zijn alleen geschikt voor uw eigen oren, meneer, en die van de jury en het zou walgelijk zijn om ze aan de openbaarheid prijs te geven.' Rechter Baxter vroeg alle dames en jongens de volle zaal te verlaten. Hij voegde eraan toe dat hij 'nog nooit had meegemaakt dat er een verzoek werd gedaan bewijs achter te houden'.

Dokter Phillips bleef bij zijn standpunt en vroeg de rechter herhaaldelijk het publiek de verdere details te besparen. De verzoeken van de dokter werden geweigerd en hij had geen andere keus dan alles te vertellen wat hij wist over de verminking van Annie Chapmans lichaam en de organen en het weefsel die de moordenaar had meegenomen. Hij verklaarde dat hij er zelf zeker meer dan vijftien minuten voor nodig zou hebben gehad om het slachtoffer zulke verwondingen toe te brengen. Als hij als chirurg deze schade oordeelkundig en vaardig zou hebben moeten toebrengen, zou het hem 'het grootste deel van een uur' hebben gekost.

Hoe meer details dokter Phillips gedwongen werd openbaar te maken, hoe erger hij het spoor bijster raakte. Hij herhaalde niet alleen met grote nadruk zijn onlogische standpunt dat de buik van Mary Ann Nichols was opengereten voordat haar de keel werd afgesneden, maar beweerde ook nog dat het verkrijgen van 'lichaamsdelen' het motief was voor de moord op Annie Chapman. Hij voegde eraan toe dat de moordenaar anatomische kennis moest bezitten en mogelijk een beroep uitoefende dat hem in aanraking bracht met ontleding of chirurgie.

Er werd geopperd bloedhonden in te zetten, maar dokter Phillips merkte op dat ze daar niets aan zouden hebben, omdat het bloed van het slachtoffer was en niet van de moordenaar. Het kwam niet bij hem op - en misschien bij geen van de aanwezigen bij het vooronderzoek - dat bloedhonden niet zo heten omdat ze alleen de geur van bloed kunnen volgen.

De verklaringen van de getuigen bleven tijdens het vooronderzoek met elkaar in strijd en zijn dat altijd gebleven. Als Annie pas om halfzes in de ochtend werd vermoord, zoals de getuigenverklaringen je willen doen geloven, moet ze volgens het weerrapport van die dag zijn aangevallen kort voordat de zon opkwam. Het moet ongelooflijk riskant zijn geweest vlak voor zonsopgang en in een dichtbevolkt gebied een slachtoffer te grijpen, haar de keel af te snijden, haar buik open te rijten en de organen eruit te halen, vooral op een marktdag, wanneer de mensen al vroeg op pad waren.

De voorzitter van de jury kwam met een plausibel scenario: toen John Richardson op de trap zat om het stuk leer van zijn laars te snijden, stond de achterdeur open en benam die hem het zicht op het lijk van Annie, een halve meter onder hem, omdat de deur naar links openging, naar de kant waar het lichaam lag. Richardson was geneigd het eens te zijn met de suggestie van de voorzitter en gaf toe dat hij niet de binnenplaats was opgegaan, zodat hij niet met zekerheid kon zeggen of het lichaam er al lag toen hij zijn schoen bijwerkte. Hij dacht van niet. Het was evenwel nog donker toen hij bij zijn moeder langsging en zijn aandacht was gericht op de kelderdeur en zijn laars, niet op de ruimte tussen de achterkant van het huis en het hek.

De verklaring van Elisabeth Long riep nog meer vragen op. Zij beweerde dat ze om halfzes een vrouw had zien praten met een man en ze was er zeker van dat die vrouw Annie Chapman was. Als dit waar is, is Annie bij dageraad vermoord en verminkt en was ze nog geen halfuur dood toen haar lichaam werd ontdekt. Elisabeth had de man niet goed gezien en zei tegen de politie dat ze hem niet zou herkennen als ze hem terugzag. Ze zei ook nog dat hij een bruine jachtpet had gedragen en misschien een donkere jas en dat hij 'iets' langer was geweest dan Annie. Hij moest dus vrij klein zijn geweest, want Annie was maar een meter tweeënvijftig. Hij leek een 'buitenlander' en had het uiterlijk van een 'verarmde heer' en hij was ouder dan veertig jaar.

Elisabeth heeft dus aardig wat details gezien toen ze in het donker vlak voor de dageraad langs twee vreemden liep. Prostituees en hun klanten waren geen onbekend verschijnsel in die wijk en Elisabeth Long had waarschijnlijk wel geleerd zich met haar eigen zaken te bemoeien en zal dus niet zijn blijven slaan. Trouwens, als ze dacht dat het gesprek tussen de man en de vrouw van vriendschappelijke aard was, had ze waarschijnlijk helemaal geen reden om erg op hen te letten. De waarheid is dat we de waarheid niet kennen. We hebben geen idee hoe betrouwbaar elk van deze getuigen was. Hel was een koele, mistige morgen. De lucht in Londen was vervuild. De zon was nog niet op. Hoe goed waren Elisabeths ogen? Hoe goed zag Richardson? Een bril was een luxe voor de armen.

Het is bij politieonderzoeken niet ongewoon dat mensen helemaal opgewonden raken van het feit dat ze iets hebben gezien en maar al te graag willen helpen. Hoe vaker een getuige wordt verhoord, hoe meer details hij of zij zich plotseling herinnert, net zoals de leugens van een schuldige steeds verder uitgewerkt en tegenstrijdiger worden naarmate hij ze vaker vertelt.

Er zijn maar een paar dingen die ik met zekerheid kan zeggen over de moord op Annie Chapman: haar keel is niet dichtgeknepen tot ze bewusteloos was, want dan had ze zichtbare blauwe plekken in haar hals moeten hebben. Ze droeg haar halsdoek nog toen ze werd vermoord en als haar keel was dichtgeknepen, zou die waarschijnlijk een afdruk of schaafwond hebben veroorzaakt; haar gezicht leek misschien 'opgezwollen' omdat het van zichzelf vlezig en dik was. Als ze was gestorven met haar mond open, kan haar tong door de spleet van haar ontbrekende voortanden naar buiten zijn geglipt.

Rechter Baxter besloot het vooronderzoek met zijn overtuiging dat 'we hier te maken hebben met een ongewone moordenaar, wiens misdaden niet worden gepleegd uit jaloezie, wraak of beroving, maar uit motieven die minder gepast zijn dan de vele die nog steeds een smet zijn op onze beschaving, die onze vooruitgang tegenhouden en die de bladzijden van ons christendom zwartmaken'. De jury sprak het oordeel uit van 'moedwillige moord door een of meer onbekende personen'.

Drie dagen later, op dinsdagmiddag, zag een meisje vreemde 'vlekken' op de binnenplaats achter Hanbury Street 25, twee meter van de plek waar Annie Chapman was vermoord. Het meisje haalde onmiddellijk een politieman. De vlekken waren opgedroogd bloed en vormden een spoor van anderhalf tot twee meter lang dat naar de achterdeur leidde van een ander vervallen huis vol huurders. De politie concludeerde dat de Ripper het bloed had achtergelaten toen hij door of over het hek tussen de binnenplaatsen verdween en dat hij zijn jas had uitgetrokken en tegen de achtermuur van nummer 25 had geslagen in een poging iets van het bloed eraf te krijgen, wat een verklaring zou zijn voor een bloederige veeg en wat 'spetters' op die muur. Verder vond de politie een met bloed doorweekte prop papier waaraan de Ripper naar hun mening zijn handen had afgeveegd. Jack the Ripper, concludeerde de politie, had het toneel van de misdaad op dezelfde manier verlaten als hij het had betreden.

Deze conclusie lijkt logisch. Bij moord met voorbedachten rade kijkt de moordenaar zorgvuldig hoe hij op de moordplek kan komen, en weer weg, en iemand die zo berekenend en nauwgezet was als Sickert, zou zeker een veilige ontsnappingsroute hebben gezocht. Ik betwijfel of hij is vertrokken door over het gammele, slordig gebouwde hek tussen de twee binnenplaatsen te klimmen. Als hij dat had gedaan, had hij waarschijnlijk bloedvegen op de planken achtergelaten of er misschien een of twee hebben gebroken. Het moet gemakkelijker en verstandiger voor Sickert zijn geweest te vertrekken door de zijtuin die naar de straat leidde.

Eenmaal daar kon hij verdwijnen via portieken en gangetjes 'van een Stygische duisternis, waar geen lamp scheen,' zoals een verslaggever de buurt beschreef, een buurt 'waar een moordenaar die het hoofd koel weet te houden gemakkelijk onopgemerkt kan passeren'. In Hanbury Street ging geen enkele deur op slot en er stonden verweerde hekken om binnenplaatsen en 'braakliggende terreintjes' waar huizen waren afgebroken en de politie niet durfde te komen. Zelfs al was Sickert gezien, dan zou hij nog geen argwaan hebben gewekt als hij zich normaal gedroeg; hij zou slechts een van de vele schimmige figuren zijn geweest, vooral als hij zijn kleding had aangepast aan zijn omgeving. De acteur in hem heeft misschien zelfs 'goedemorgen' gezegd tegen een vreemde.

Sickert kan het vlees en de organen van Annie Chapman in papier of doek hebben gewikkeld. Maar ze moeten druppels en vegen bloed hebben achtergelaten en met modern forensisch onderzoek zou een spoor zijn ontdekt dat veel langer was dan de anderhalf tot twee meter die het meisje had gevonden. Met de chemicaliën en fluorescentiefotografie die we vandaag hebben, is het heel gemakkelijk om bloed op te sporen, maar in 1888 was er een kind met scherpe ogen voor nodig om de vreemde 'sporen 'op de binnenplaats op te merken. Het bloed werd niet getest en we kunnen niet met zekerheid zeggen of het van Annie Chapman afkomstig was.

Sickert kan de gewoonte hebben gehad prostituees met hun klanten te begluren voordat hij eropaf ging. Misschien had hij Annie in het verleden wel gezien en was hij zich ervan bewust dat zij en andere prostituees de onafgesloten poorten en binnenplaatsen van Hanbury Street 29 en de huurkazernes ernaast gebruikten voor hun 'immorele' doeleinden. Misschien hield hij haar de ochtend voordat hij haar vermoordde wel in de gaten. Het komt vaak voor dat lustmoordenaars mensen begluren terwijl ze zich aan- of uitkleden of seks hebben. Een gewelddadige psychopaat is een voyeur. Hij kijkt vanuit de schaduwen, laat zijn fantasie de vrije loop en slaat dan aan het verkrachten of moorden of allebei.

Het kan voorspel voor Sickert zijn geweest om toe te kijken hoe een prostituee een klant van dienst was. Misschien is hij meteen nadat haar laatste klant was vertrokken naar Annie Chapman toegegaan. Hij kan haar om haar diensten hebben gevraagd, hebben gewacht tot ze met de rug naar hem toe ging staan en haar toen hebben aangevallen. Of misschien is hij uit het donker te voorschijn gekomen, heeft hij haar van achteren vastgegrepen en haar hoofd bij de kin achterover getrokken, waarbij hij de blauwe plekken op haar kaak veroorzaakte. De sneden in haar keel gingen door haar luchtpijp, zodat ze geen geluid meer kon maken. Hij kan haar binnen een paar seconden tegen de grond hebben gewerkt en haar kleren omhoog hebben getrokken om haar buik open te snijden. Er is niet veel tijd of vaardigheid voor nodig om iemands ingewanden te verwijderen. Er is geen forensisch patholoog of chirurg voor nodig om de baarmoeder, de eierstokken en andere organen te vinden.

Er is veel gesproken over de vermoede chirurgische vaardigheden van de Ripper. Maar er is geen chirurgische precisie voor nodig om een baarmoeder en een deel van de buikwand inclusief de navel, het bovenste deel van de vagina en het grootste deel van de blaas weg te snijden. Zelfs een chirurg zou moeite hebben met een gehaaste 'operatie' in het donker. Maar dokter Phillips was ervan overtuigd dat de moordenaar enige kennis van de anatomie of chirurgische procedures had en dat hij een 'klein amputeermes of een goed geslepen slagersmes, smal & dun, scherp & met een lemmet van vijftien tot twintig centimeter lang' had gebruikt.

Sickert had geen kennis van chirurgie of praktijkervaring met de interne geneeskunde nodig om het een en ander te weten over de vrouwelijke organen. De bovenkant van de vagina zit vast aan de baarmoeder en boven de vagina ligt de blaas. Ervan uitgaand dat de baarmoeder de trofee was waar Sickert op uit was, kon hij die eenvoudig samen met de omringende weefsels in het donker weghalen. Dat is geen 'chirurgie'; het is een kwestie van snel snijden en grijpen. We kunnen aannemen dat hij wist waar de vagina te vinden was en dat hij dicht bij de baarmoeder zit. Maar zelfs al beschikte hij niet over die kennis, dan waren er nog meer dan genoeg boeken over geneeskunde beschikbaar.

In 1872 was er al een zesde editie van Gray's Anatomy verschenen, waarin gedetailleerde tekeningen stonden van de 'spijsverteringsorganen' en van de 'vrouwelijke voortplantingsorganen'. Wie net als Sickert een blijvend en ingrijpend gebrek had overgehouden aan een operatie, zou waarschijnlijk wel belangstelling hebben voor anatomie en in het bijzonder voor de anatomie van de vrouwelijke geslachtsdelen en voortplantingsorganen. Van een man die zo weetgierig, intelligent en gedreven was als hij, zou ik verwachten dat hij Gray's Anatomy of Bell's Great Operations of Surgery (1821) had bekeken, met de kleurplaten van Thomas Landseer, de broer van de beroemde Victoriaanse dierenschilder Edwin Landseer, wiens werk Sickert gekend zal hebben.

Dan waren er nog A Manual of Pathological Anatomy, deel i-v (1849-1854) van Carl Rokitansky, Illustrations of Dissections (1867) van George Viner Ellis met zijn levensgrote kleurplaten en Principles and Illustrations of Morbid Anatomy (1834) van James Hope met zijn complete serie gekleurde lithografieën. Als Sickert twijfels had gehad over de locatie van de baarmoeder of enig ander orgaan, dan waren er een heleboel manieren om daar achter te komen zonder een medisch beroep te hoeven uitoefenen.

Omdat de forensische wetenschap en de geneeskunde in 1888 nog in de kinderschoenen stonden, bestonden er een heleboel misvattingen over bloed. De grootte en vorm van bloedspetters en druip-sporen betekenden heel weinig voor de rechercheur in de Victoriaanse tijd, die geloofde dat een dikke persoon aanzienlijk meer bloed bezat dan een magere. Dokter Phillips zal naar de binnenplaats hebben gekeken waar het lichaam van Annie Chapman was gevonden en zich alleen hebben afgevraagd of er genoeg bloed was om te kunnen concluderen dat ze ter plekke was vermoord. Iemand met een afgesneden keel verliest het grootste deel van zijn bloed, ongeveer drieëneenhalf tot vier liter. Er zal een heleboel bloed in Annies vele lagen donkere, dikke kleren zijn blijven zitten. Maar er zal ook slagaderlijk bloed zijn weggespoten en op enige afstand op de grond terecht zijn gekomen.

Ik vermoed dat de 'vlekken' van dicht bij elkaar liggende bloeddruppels op de muur niet ver boven Annies hoofd van het mes afkomstig waren. Elke keer als de Ripper op haar lichaam inhakte en het mes terugtrok om nogmaals toe te slaan, vloog er bloed van het lemmet. Omdat we niet weten hoeveel bloedspetters er waren, hoe groot ze waren en welke vorm ze hadden, kunnen we alleen maar vermoeden dat ze niet gemaakt zijn door een slagaderlijke bloeding, tenzij Annie al op de grond lag toen het bloed uit haar slagaders spoot. Ik denk dat ze stond toen ze werd aangevallen en dat de diepe sneden in haar buik zijn gemaakt toen ze op haar rug lag.

Haar ingewanden zijn misschien uit de buikholte getrokken en opzij gegooid toen de Ripper in het donker naar haar baarmoeder voelde. Trofeeën of souvenirs roepen herinneringen op. Ze zijn een katalysator voor fantasieën. Het komt zo vaak voor dat een gewelddadige psychopaat ze meeneemt dat je bijna niet anders meer verwacht. Sickert was veel te slim om belastende souvenirs te bewaren op een plek waar iemand ze kon vinden. Maar hij had geheime kamers en ik vraag me af waarom. Misschien werd hij door een jeugdervaring tot afschuwelijke plekken aangetrokken. Een vers in een gedicht van zijn vader doet denken aan de geheime kamers van de zoon:

Wat een vreemd/akelig gevoel binnen deze muren,

deze hoge, naakte, bleke, verschrikkelijke muren,

ze doen me denken aan ouderwetse wachthuizen...

Stapel je niet hier en daar overjassen en kapotjassen op,

lange jassen, winterjassen en neem je niet allerlei rotzooi mee naar die kamer...

In september 1889 geeft de Ripper als adres' het hol van Jack the Ripper' op. Sickert kon bewaren wat hij wilde in zijn geheime kamers - of rattenholen, zoals hij ze noemde. We kunnen met geen mogelijkheid achterhalen wat hij deed met zijn 'rotzooi', de lichaamsdelen die zouden gaan rotten en stinken, tenzij hij ze met chemicaliën conserveerde. I11 een van zijn brieven schrijft de Ripper dat hij het oor van een slachtoffer heeft afgesneden en aan een hond heeft gevoerd. In een andere heeft hij het over het bakken en opeten van organen. Sickert was misschien buitengewoon nieuwsgierig naar de vrouwelijke geslachtsorganen die hem en zijn verminkte leven op de wereld hadden gezet. Hij kon ze niet in het donker bestuderen. Misschien nam hij de organen mee naar zijn hol 0111 ze daar te bekijken.

Toen Annie Chapman was vermoord, namen de verwanten die haar bij haar leven hadden gemeden de zorg voor haar op zich. Ze regelden de begrafenis en op vrijdagochtend 14 september reed er een lijkwagen voor bij het mortuarium van Whitechapel om haar heimelijk mee te nemen. Haar verwanten wilden geen optocht van koetsen, uit angst de aandacht te vestigen op Annies laatste reis. Ze werd begraven op de Manor Park Cemetery, elf kilometer ten noordoosten van de plek waar ze was vermoord. Het weer was plotseling veel beter geworden. Het was vijftien graden en de zon scheen de hele dag.

In de week 11a Annies dood vormden zakenmensen in het East End een waakzaamheidcomité. De voorzitter was George Lusk, een plaatselijke aannemer die lid was van de Metropolitan Board of Works. Het comité van Lusk vaardigde de volgende verklaring uit: 'Gezien het feit dat onze politiemacht ondanks de moorden die in ons midden worden gepleegd niet bij machte is gebleken de bedrijver van deze gruwelen te achterhalen, hebben de ondergetekenden een comité gevormd en willen wij een substantiële beloning uitloven voor eenieder, burger of anderszins, die ons de informatie kan geven waardoor de moordenaar of moordenaars voor het gerecht gebracht kunnen worden.'

Een parlementslid bood een donatie aan van honderd pond voor het beloningsfonds en andere burgers wilden ook helpen. In documenten van 31 augustus en 4 september is het standpunt van de Metropolitan Police te lezen: de gewoonte om beloningen uit te loven was enige tijd geleden afgeschaft, omdat het mensen aanmoedigde misleidende bewijzen te 'ontdekken' of zelf te maken en omdat het 'aanleiding gaf tot een eindeloze bemoeienis en onophoudelijke roddels'.

In het East End heerste meer wrok en kwam ongeoorloofd gedrag meer voor dan ooit. De mensen dromden samen bij Hanbury Street 29 om daar rond te kijken en te lachen en grapjes te maken, terwijl zich van de rest van Londen een 'soort verlamming' meester maakte, schreef The Times. De misdaden waren 'erger dan de gruwelijkste fictie', nog erger dan Murder in the Rue Morgue van Edgar Allen Poe, en 'niets echts of fictiefs evenaart deze verschrikkingen, zowel in hun afgrijselijke aard als in het effect dat ze hebben op de verbeelding van de mensen'.