24

In de druilerige vroege ochtend ging Nate terug naar de plaats delict. Tien stappen vanaf de deur, dacht hij. Achtergelaten in het volle zicht van iedereen die het stadhuis in of uit ging. In het volle zicht van iedereen die langsliep of -reed.

Niet zomaar achtergelaten, corrigeerde hij zichzelf. In het volle zicht om zeep gebracht.

Hij liep naar binnen door de gemeenschapsruimte. Hij had opdracht gegeven alles te laten zoals het was. De klapstoelen en het grote projectiescherm stonden op hun plaats. Hij haalde zich voor de geest hoe het de vorige avond was geweest.

Hij was vrij laat binnengekomen, net voor de lichten uitgingen. Uit gewoonte en om Meg te zoeken had hij zijn blik over het publiek laten dwalen.

Rose en David hadden op de achterste rij gezeten. Het was haar eerste avondje uit geweest sinds de bevalling. Ze hadden hand in hand gezeten. Hij herinnerde zich dat hij hen allebei in de pauze had gezien, Rose aan de telefoon, waarschijnlijk om haar moeder, die oppaste, te vragen of alles goed was met de kinderen.

Bing had achterin gezeten. Nate had net gedaan of hij de flacon tussen zijn knieën niet had gezien. Deb en Harry. De Professor. Een stel middelbare scholieren, het hele gezin Riggs, dat in een houten huis voorbij Rancor Woods woonde.

Hij schatte dat de halve bevolking er was geweest, wat betekende dat de andere helft er niet was geweest. Sommigen waren in de pauze vertrokken. Iedereen die was gebleven had naar buiten en weer terug kunnen glippen.

In het donker, toen iedereen naar het scherm had gekeken.

Hij liep terug naar de hal toen hij de buitendeur hoorde opengaan en hij Hopp zag binnenkomen die haar capuchon naar beneden schoof.

“Ik zag je auto voor staan. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken, Ignatious. Ik heb geen flauw idee hoe of wat.”

Ze hief haar handen en liet ze weer zakken. “Ik ga zo naar Lara. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dit is zo krankzinnig. Gemeen en krankzinnig.”

“Ik hou het op gemeen.”

“Niet krankzinnig? Iemand snijdt een hond voor het stadhuis de keel door en dat is niet krankzinnig?”

“Het hangt van het motief af.”

Haar mond verstrakte. “Ik kan me niet voorstellen waarom. Een paar mensen zeggen dat er een cultus heerst, dat middelbare scholieren aan het experimenteren zijn of zoiets. Daar geloof ik geen woord van.”

“Het was geen rituele moord.”

“Anderen denken dat het een of andere gek was die buiten de stad kampeert. Misschien is het een troost om te geloven dat niemand van ons zoiets vreselijks kan hebben gedaan, maar ik weet niet of ik me beter voel bij de gedachte dat er een of andere gek rondhangt die op die manier een hond afslacht.” Ze keek hem scherp aan. “Dat geloof jij niet.”

“Nee, dat geloof ik niet.”

“Ga je me vertellen wat je wel gelooft?”

“Ik denk dat wanneer iemand een hond van hier midden in de stad vermoordt, voor een gebouw waar meer dan de helft van de inwoners aanwezig is, dat hij daar redenen voor heeft.”

“En die zijn?”

“Daar ben ik mee bezig.”

Voor hij naar het bureau ging, reed hij langs de rivier. Het was een grauwe dag en de ijsschotsen dreven dof over het oppervlak.

Megs vliegtuig was er niet, als duidelijk symbool dat hij haar niet ergens veilig en dichtbij kon opsluiten. Bing en twee man waren bezig een stuk weg te repareren. Bings enige groet toen Nate vaart minderde om te passeren was een intense starende blik.

Toen hij het bureau binnenging, trof hij daar Peach die Joe en Lara koffie aanreikte. Peter stond erbij, een volwassen man die zijn uiterste best deed niet in tranen uit te barsten.

Lara, met rode gezwollen ogen, sprong op toen Nate binnenkwam.

“Ik wil weten wat je met Yukon doet. Ik wil weten wat je doet om de schoft die mijn hond heeft vermoord op te sporen.”

“Rustig, Lara.”

“Niks ‘rustig, Lara’,” zei ze fel tegen haar echtgenoot. “Ik wil het wéten!”

“Kom even in mijn kantoor. Peach, ik ben de komende paar minuten niet bereikbaar, behalve voor noodgevallen.”

“Goed, sheriff. Lara.” Ze pakte Lara’s hand beet. “Ik vind het zo erg voor je.”

Lara knikte kortaf, stak haar kin vooruit en zeilde Nates kantoor in. “Ik wil een paar antwoorden.”

“Ga zitten.” Hij zei het kalm, maar zijn autoritaire toon maakte dat ze meteen gehoorzaamde.

“De stad heeft voor dit bureau gestemd. Er is voor gestemd om jou hier te halen en de belasting te betalen zodat jij salaris krijgt. Ik wil dat je me vertelt wat je doet. Waarom je nu niet op zoek bent naar die klootzak.”

“Ik doe alles wat in mijn vermogen ligt, Lara,” zei hij op dezelfde kalme toon voor ze verder kon spreken. “Denk vooral niet dat ik dit licht opvat. Niemand op dit bureau, trouwens. Ik zoek deze zaak uit tot ik je antwoord kan geven.”

“Je hebt het mes. Het mes dat…” Haar stem brak en haar kin trilde maar ze haalde diep adem en rechtte haar rug. “Je moet erachter kunnen komen van wie dat mes was.”

“Ik kan je vertellen dat het mes gisterochtend als gestolen is opgegeven, samen met wat andere spullen. Ik heb met de eigenaar gesproken en ik neem verklaringen af van mensen die gisteravond in het stadhuis waren. Ik kan met jou beginnen.”

“Geloof jij dat iemand van ons Yukon heeft vermoord?”

“Nee. Ga zitten, Lara,” zei hij toen ze van haar stoel opsprong. “Jullie waren allebei op de filmavond. Ik wil weten wat je gehoord en gezien hebt.”

Langzaam ging ze weer zitten. “We sloten hem buiten.” De tranen sprongen haar in de ogen. “Hij kon zijn plas niet meer ophouden, daarom lieten we hem buiten. Het was maar een paar uur en hij kon zijn kennel in gaan. Als we hem binnen.

“Je weet niet of het dan anders was geweest. Degene die dit gedaan heeft, had kunnen inbreken en hem mee kunnen nemen. Naar wat ik heb gehoord, hebben jullie die hond bijna veertien mooie jaren gegeven. Je hoeft je nergens schuldig om te voelen. Hoe laat ben je van huis gegaan?”

Lara boog haar hoofd en staarde naar haar handen waar de tranen op drupten.

“Net na zessen,” zei Joe en hij wreef zijn vrouw over de schouder.

“Zijn jullie meteen naar het stadhuis gegaan?”

“Ja. We kwamen waarschijnlijk rond halfzeven aan. Vroeg, maar we zitten graag vooraan. Onze jassen hadden we over de stoelen gehangen. Op de derde of vierde rij…aan de linkerkant. Toen hebben we hier en daar een praatje gemaakt.”

Nate nam met hen door met wie ze hadden gesproken en wie er bij hen in de buurt hadden gezeten.

“Heeft er ooit iemand over jullie hond geklaagd?”

“Nee.” Joe zuchtte. “Ofwel, misschien een paar keer toen hij nog een puppy was. Hij blafte naar alles. En een keer ontsnapte hij en heeft hij Tim Tripps schoenen op de stoep van zijn achterdeur stuk geknauwd. Maar dat is jaren geleden en Tim vond het eigenlijk wel leuk want die schoenen waren bijna groter dan Yukon. Toen hij wat ouder was werd hij rustig.”

“En jullie? Hebben jullie onlangs problemen met iemand gehad? Onenigheid?”

“Ik heb met Magere Jim ruzie gehad over de Iditarod. Dat liep nogal hoog op. Maar zulke dingen gebeuren. Mensen raken opgewonden over de Iditarod, en ze hebben hun favorieten.”

“Ginny Mann moest naar school komen omdat haar zoon twee keer had gespijbeld.” Lara pakte een tissue. “Daar was ze niet blij mee.”

“Hoe oud is haar zoon?”

“Acht.” Ze knipperde met haar ogen. “O hemel, Joshua heeft dat niet gedaan, Nate. Het is een goed joch, hij is niet dol op school maar hij zou nooit mijn hond hebben gedood omdat hij kwaad op mij was. En Ginny en Don zijn lieve mensen. Zij zouden nooit…”

“Oké. Als jullie nog iets te binnen schiet, laat het me dan weten.”

“Ik wil…ik wil mijn excuses aanbieden dat ik zo naar tegen je was.”

“Dat hoeft niet, Lara.”

“Nee, het klopte niet. Het klopte niet en het was niet…Jij hebt het leven van mijn zoon gered.”

“Zo zou ik het niet noemen.”

“Je hebt geholpen hem te redden, dat is voor mij hetzelfde. Ik had niet zo fel moeten zijn. Joe probeerde me te kalmeren maar dat lukte niet. Ik hield van die hond, verdomme.”

Nadat ze vertrokken waren haalde Nate zijn prikbord tevoorschijn. Toen hij de foto’s erop prikte die hij de vorige avond had genomen kwam Peter binnen. “Alles in orde, sheriff?”

“Ja.”

“Ik had mevrouw Wise eigenlijk moeten kalmeren. Het werd me te machtig. Ik, nou, Steven en ik gingen veel met elkaar om, en…ik ben opgegroeid met die hond. Mijn vader heeft sledehonden en dat is geweldig. Maar het is niet hetzelfde als een huisdier. Toen Steven ging studeren ging ik soms even bij Yukon langs. Daarom had ik gisteravond zo’n moeite met alles.”

“Dat had je tegen me kunnen zeggen.”

“Ik was…ik was er gewoon stuk van. Eh, sheriff? Wordt dat nu een onverhuld prikbord? Ik bedoel, moeten we kopieën van aantekeningen en andere dingen die met de zaak te maken hebben op het bord prikken?”

“Nee.”

“Maar…je hebt Yukon er wel op staan.”

“Dat klopt.”

“Denk je dat wat er met Yukon is gebeurd verband houdt met al het andere? Ik voel me stom want ik begrijp het niet.”

“Misschien is het stom om te denken dat ze met elkaar verband houden.”

Peter kwam dichterbij staan. “Waarom denk jij dat?”

“Op dit moment heb ik geen duidelijk motief voor het vermoorden van die hond.” Nate liep naar zijn bureau, opende een la en pakte er het mes en de werkhandschoenen uit. “Deze zijn van Bing. Gisterochtend heeft hij aangegeven dat ze gestolen waren.”

“Bing?” Peter zette grote ogen op. “Bïng?”

“Hij is driftig. Hij heeft een strafblad, voornamelijk voor geweld. Gewelddadig gedrag.”

“Ja, maar…godsamme.”

“We kunnen dit op een paar manieren bekijken. Bing krijgt op een bepaald moment onenigheid met Joe. Of Joe en Lara doen iets wat hem ergert. Hij wil hun een lesje leren. Dus hij besluit de hond te vermoorden, geeft het mes en de handschoenen als gestolen op, gaat gisteren na de pauze weg, wetend dat Joe en Lara binnen zijn. Hij haalt de hond op en neemt hem mee. Vermoordt hem en laat het mes en de handschoenen achter want hij denkt dat hij vrijuit gaat omdat hij heeft aangegeven dat ze gestolen waren. Dan gaat hij naar huis om in zijn garage te werken.”

“Als hij kwaad was op Joe of Lara Wise, waarom heeft hij Joe Wise dan niet een dreun verkocht?”

“Goede vraag. Een andere manier waarop we het kunnen bekijken is dat iemand Bing in de problemen wilde brengen. Veel mensen hebben een hekel aan hem, dus dat is niet vergezocht.”

Nate ging op de hoek van zijn bureau zitten en richtte zijn blik op het bord. “Die persoon steelt zijn mes en handschoenen. Die gebruikt hij om de hond te vermoorden en laat ze achter zodat ze gevonden worden. Of…”

Hij liep naar de balie en zette het koffieapparaat aan. “We vragen ons af hoe de moord op Galloway, de dood van Max en de moord op een hond misschien met elkaar verband houden.”

“Dat is het nou net. Dat begrijp ik niet.”

“De moordenaar heeft een belangrijke clou voor ons achtergelaten. Cryptisch of duidelijk, afhankelijk van hoe je het bekijkt. De hond zijn keel was doorgesneden. Dat werd zijn dood. Maar de moordenaar gooit het mes niet neer. Hij moest de hond op zijn rug draaien om het te doen. Om het mes in zijn borst te steken. Waarom?”

“Omdat hij gestoord en gemeen en…”

“Zet dat van je af en kijk naar het bord, Peter. Kijk naar Galloway. Kijk naar de hond.”

Het kostte hem moeite, zag Nate. Om naar de foto’s te kijken. Toen blies hij uit alsof hij zijn adem had ingehouden. “Een borstwond. Ze hebben allebei een of ander lemmet in de borst.”

“Het kan toeval zijn, of misschien wil iemand ons iets vertellen. En nu, een stap verder. Wat is het verband tussen Galloway, Max en de familie Wise?”

“Dat weet ik niet. Steven en zijn ouders kwamen hier wonen toen ik een jaar of twaalf was. Dat was nadat Galloway verdween. Ze kenden meneer Hawbaker. Meneer Wise had bijna elke week een advertentie in The Lunatic als computerreparateur. En mevrouw Wise en mevrouw Hawbaker zaten samen op een paar cursussen. De fitnesscursus op school en de quiltcursus van Peach.”

“Iets verbindt hen. Voorzover wij weten kenden ze Patrick Galloway niet, maar zestien jaar lang geloofde iedereen dat Galloway gewoon de benen had genomen. Zij niet. Waarom niet?”

“Omdat ze hem vonden toen…Steven. Steven heeft hem gevonden.”

“Je komt zestien jaar lang weg met moord en dan verpesten een of ander stom studentje en zijn vrienden het voor je.” Nate hoorde de koffie in de glazen pot druppelen. “Dat is balen. Als ze op dat tijdstip niet op die plek geweest waren, was alles waarschijnlijk zo gebleven. Nog een lawine, spontaan of door de staat opgewekt om de berg te ontlasten, en dan was die grot waarschijnlijk weer bedolven. Jarenlang. Misschien voorgoed als je geluk had.”

Hij ging op de rand van zijn bureau zitten terwijl de koffie pruttelde. “Nu moet je opnieuw een moord plegen. Max vermoorden of hem aanzetten tot zelfmoord. Daar word je ook niet voor gepakt. Dat geloof je. Dat moet je geloven, maar nu heeft Lunacy politie. Niet alleen van de staat, maar ook een sheriff, vlak onder je neus. Wat doe je daaraan?”

“Ik…ik volg het niet.”

“Je leidt ze af. Met vandalisme, kruimeldiefstal. Kleine dingetjes om ze bezig te houden voor het geval ze aan belangrijker zaken denken. Je zet het dat stomme studentje betaald en je geeft de politie tegelijkertijd iets om zich druk over te maken. Twee vliegen in één klap. Maar je kunt de verleiding niet weerstaan om er een schepje bovenop te doen, een nadenkertje te geven. Daarom doe je je eerste moord na door het mes in de borst van de hond te rammen.”

Hij stond op en schonk voor hen beiden koffie in. “Het kan zijn dat je zo godvergeten arrogant en zelfverzekerd bent dat je je eigen mes en handschoenen gebruikt. Dat is een goede mogelijkheid als je Bing Karlovski in de peiling hebt. Of je bent zo slim, zo roekeloos, dat je ze wilt misleiden en de schuld op een ander probeert te schuiven. Als dat het geval is, waarom Bing? Hoe past hij in het plaatje?”

“Ik heb echt geen idee. Ik probeer het allemaal te bevatten. Misschien hoeft het geen verband met elkaar te houden. Bing is een lastig type. Veel mensen ergeren zich aan hem. Of er was gewoon een goede gelegenheid om het mes te stelen.”

“Niets is toeval. Deze keer niet. We moeten erachter zien te komen waar Bing was, waar hij in februari 1988 precies was.”

“Hoe dan?”

Nate nam een slok koffie. “Om te beginnen ga ik het hem vragen. Intussen wil ik verklaringen van iedereen die op die filmavond was, en van iedereen die er niet was. Dat kost tijd. Zeg tegen Peach dat ze een lijst maakt waarop de stad en omstreken in drieën is verdeeld. We nemen ieder een deel.”

“Ik ga meteen naar haar toe.”

“Peter?” Nate hield hem bij de deur tegen. “Moest jij gisteravond niet werken? Het bureau beheren?”

“Ja, maar Otto zei dat hij niet naar de film wilde, daarom hebben we geruild. Dat is toch oké?”

“Ja hoor.” Nate nam nog een slok. “Prima. Zeg maar tegen Peach dat ze met die lijst begint.”

Nate liep naar het bord en trok een lijn die Joe en Lara Wise met Max en Bing verbond.

“Nate?” Peach stak haar hoofd om de deur. “Wil je nog steeds dat ik alles tegenhoud?”

“Nee, wat heb je?”

“Er zijn geweerschoten gehoord en er is een beer gezien. Dezelfde mensen die belden over een lijk, wat een paar schoenen bleek te zijn. Ik heb het allebei aan Otto doorgespeeld, omdat hij al op patrouille was. De geweerschoten bleken de uitlaat van Dex Trilby’s aftandse truck te zijn.”

“En de beer was zeker een eekhoorn op een boomstam?”

“Nee, de beer was echt. Die maffe toeristen hadden vetbollen voor de vogels bij de hut gehangen, om vogels te lokken. Een beer kan de verleiding van vers vogelvoer niet weerstaan. Otto heeft hem weggejaagd en heeft hun opgedragen de vetbollen te verwijderen. Hij is een beetje nijdig dat hij er vandaag al twee keer heen moest. Dus als er nog iets binnenkomt, zal ik het maar aan jou of Peter doorspelen.”

“Doe dat.”

“Welaan. Carrie Hawbaker is net hier en wil je spreken. Ze wil dat ik haar de onderwerpen voor het politiejournaal geef.”

“Goed, doe dat. Volgens mij hebben we binnenkort The Lunatic weer.”

“Daar lijkt het wel op. Ze zegt dat ze de officiële verklaring wil van wat er gisteravond is gebeurd. Wil je dat ik dat regel?”

“Nee.” Hij hing de deken over het prikbord. “Stuur haar maar naar binnen.”

Ze zag er beter uit dan de vorige keer dat hij haar had gezien. Zelfverzekerder en niet meer zo intens verdrietig. “Fijn dat je tijd voor me hebt.”

“Hoe gaat het met je?” vroeg hij toen hij de deur dichttrok.

“Z’n gangetje. Het is goed dat de kinderen er zijn, die hebben me nodig, en de krant natuurlijk.” Ze ging zitten op de stoel die hij haar aanbood en zette de canvas aktetas op haar schoot. “Ik ben hier niet alleen voor het politieverslag. Hoewel, hemel, vreselijk wat er met Yukon is gebeurd.”

“Ja, zeg dat wel.”

“Nu dan. Je wilde dat ik me de periode probeerde te herinneren waarin Pat verdween. Dat ik alle details opschreef. Ik heb het een en ander.” Ze opende de tas en haalde er een paar vellen papier uit. “Ik dacht dat ik me alles zou herinneren. Ik dacht dat alles wel terug zou komen. Maar dat was niet zo.”

Nate zag de keurig getypte tekst. “Het ziet eruit of je je juist heel wat hebt herinnerd.”

“Ik heb alles opgeschreven. Veel dingen die er waarschijnlijk niet toe doen. Het is lang geleden en ik moet bekennen dat ik me niet echt druk heb gemaakt toen Pat verdween. Ik was onderwijzeres en het ging me er vooral om hoe ik de volgende winter door moest komen, mijn tweede hier. Ik was eenendertig, en mijn streven om op mijn dertigste getrouwd te zijn was al niet uitgekomen.”

Ze glimlachte. “Dat was nota bene een van de redenen waarom ik naar Alaska was gegaan. De bevolkingsverhouding was gunstig. Ik weet nog dat ik best wanhopig was, en mezelf behoorlijk zielig vond. Daarbij was ik kwaad op Max omdat hij me nog niet gevraagd had. Daarom weet ik nog, dat zul je zo lezen, dat hij die winter een paar weken weg was. Ik geloof dat het februari was maar dat weet ik niet helemaal zeker. De dagen lijken allemaal op elkaar in de winter, vooral als je alleen bent.”

“Waar zei hij dat hij naartoe was?”

“Dat weet ik nog heel goed omdat ik hem erop aanviel. Hij zei dat hij naar Anchorage ging, naar Homer, een paar weken in het zuidoosten om piloten te interviewen en een paar proefvluchten te maken. Voor de krant, en als onderzoek voor de roman waaraan hij werkte.”

“Reisde hij in die tijd veel?”

“Ja. Dat heb ik ook opgeschreven. Hij zei dat hij een week of vier weg zou zijn, en dat beviel me niets, vooral omdat er tussen ons nog niets vaststond. Dat weet ik nog omdat hij eerder terug was dan hij had gezegd, maar hij kwam niet meteen bij mij langs. Mensen vertelden me dat hij zich op de krant had opgesloten. Dat hij daar zo ongeveer woonde. Ik was zo boos dat ik niet naar hem toe ging.”

“Hoelang heb je dat volgehouden?”

“Redelijk lang. Ik was echt kwaad. Maar uiteindelijk was ik zo nijdig dat ik tóch naar hem toe ging. Ik herinner me dat het eind maart was, of begin april. We hadden het klaslokaal voor Pasen versierd. Dat jaar viel Pasen op de eerste zondag in april. Ik heb het opgezocht. Ik weet nog dat ik daar tussen al die kleurige paaseieren en tekeningen van de paashaas zat terwijl ik me rot voelde om Max.”

Ze streek haar hand over de stapel papier. “Dat herinner ik me perfect. Hij zat op kantoor, had zich opgesloten. Ik moest op de deur bonken. Hij zag er vreselijk uit. Mager, ongeschoren, en zijn haar stak alle kanten uit. Hij stonk. Zijn bureau was bezaaid met papier.”

Ze zuchtte. “Ik weet niet meer wat voor weer het was, Nate. Hoe het in de stad was, maar ik weet nog wel precies hoe hij eruitzag. Ik herinner me precies hoe zijn kantoor eruitzag. Koffiebekers, overal borden, uitpuilende prullenbakken, rotzooi op de vloer. Asbakken vol peuken. Hij rookte toen nog. Ik heb het opgeschreven,” zei ze terwijl ze de papieren nogmaals gladstreek. “Hij was bezig met zijn roman, dat nam ik althans aan, en zag eruit als een maniak. God weet waarom ik dat zo aantrekkelijk vond. Maar ik gaf hem zijn vet. Zei dat ik het helemaal had gehad. Als hij dacht dat hij me zo kon behandelen, kon hij het wel vergeten, en ga zo maar door. Ik ging als een razende tekeer en hij zei helemaal niets. Toen ik uitgeraasd was ging hij voor me op zijn knieën.”

Ze zweeg even en klemde haar lippen op elkaar. “Daar nota bene, tussen al die rommel. Hij zei dat hij nog een kans wilde. Hij smeekte erom. En hij vroeg me ten huwelijk. Juni daarop zijn we getrouwd. Ik wilde een lentebruid zijn en omdat ik de deadline van getrouwd op mijn dertigste niet had gehaald, maakte die paar maanden niet uit.”

“Heeft hij het ooit gehad over de tijd dat hij weg was?”

“Nee. En ik vroeg er ook niet naar. Het leek onbelangrijk. Het enige wat hij zei was dat hij had ervaren hoe het was om alleen te zijn, echt alleen, en dat hij dat niet meer wilde.”

Nate dacht aan de namen op zijn prikbord die hij door lijnen met elkaar had verbonden. “Weet je of hij ooit met Bing bevriend was of juist niet?”

“Bing? Nee, ze waren geen maatjes of zo. Max probeerde hem niet tegen de haren in te strijken, vooral omdat hij wist dat Bing me ooit mee uit had gevraagd.”

“Bing?”

“Mee uit gevraagd is eigenlijk zacht uitgedrukt. Het ging hem niet bepaald om uit eten gaan en zo, als je begrijpt wat ik bedoel.”

“En heb je ooit…”

“Nee.” Ze begon te lachen en stokte meteen; geschokt keek ze hem aan. “Ik heb niet gelachen, niet echt tenminste, sinds…Het is vreselijk om hierom te lachen.”

“Ik vind het idee van jou met Bing ook wel grappig. Hoe reageerde hij toen je niet op zijn avances inging?”

“O, ik geloof niet dat hij het zwaar opnam.” Ze wuifde het weg’. “Ik was toevallig in de buurt, meer niet. Nieuwe vrouw in een kleine kudde. Mannen als Bing proberen de nieuwe vrouw te versieren, misschien zit er een paar keer seks in en een paar ambachtelijke maaltijden. Niets op tegen, zo gaat het in een plaats als deze. Hij was niet de enige die het probeerde aan te leggen. Ik ben die eerste winter met een paar mannen uit geweest. Ik ben zelfs met de Professor een paar keer uit eten gegaan, hoewel het overduidelijk was dat hij straalverliefd was op Charlene.”

“Was dat voor Galloway verdween?”

“Voor, tijdens en erna. Hij is altijd verliefd op haar geweest. Maar hij heeft me een paar keer mee uit eten genomen en was de perfecte gentleman. Misschien iets te veel naar mijn smaak om eerlijk te zijn. Maar ik was niet op zoek naar iemand als Bing.”

“Waarom niet?”

“Hij is zo groot en grof en ongepolijst. Ik ben met John uit gegaan vanwege zijn intelligentie. En een keer met Ed omdat, nou, waarom niet? Zelfs met Otto, na zijn scheiding. Een vrouw, zelfs al is ze niet echt knap en over de dertig, heeft hier veel keus, als ze niet al te kieskeurig is. Ik koos voor Max.”

Ze glimlachte voor zich uit. “Dat zou ik nog steeds doen.” Ze vermande zich. “Ik wilde dat ik je meer kon vertellen. Terugblikkend denk ik dat Max ergens mee zat. Maar dat leek altijd zo als hij aan een roman bezig was. Hij legde ze maandenlang op de plank, en dan was alles normaal. Maar zodra hij er een pakte om aan te werken, sloot hij zich af. Ik was een stuk gelukkiger als hij zich niet met zijn boeken bezighield.”

“Heeft er ooit iemand je proberen te versieren toen je getrouwd was?”

“Nee. Ik herinner me dat Bing tegen me zei, waar Max bij was, dat ik wel een betere partij had kunnen krijgen of iets dergelijks.”

“En toen?”

“Niets aan de hand. Max maakte er een grap van en bood Bing een borrel aan. Hij was niet iemand die de confrontatie aanging, Nate. Deed eigenlijk alles om het te vermijden, wat waarschijnlijk een van de redenen is dat hij nooit carrière heeft gemaakt bij een grote krant. Je zag toch hoe hij reageerde toen jij hem afscheepte toen je hier net was? Hij ging naar Hopp. Zo was hij. Hij zou jou niet in zijn eentje hebben aangesproken want hij was geen type voor openlijke strijd. Nooit.”

“Hield Max van films?”

“Net als vrijwel iedereen in Lunacy. Het is een betrouwbare vorm van gemeenschappelijk vermaak. Hij vond het enig om recensies te leveren over wat er ging komen. Over filmavonden gesproken, ik wil wel een verklaring over wat er gisteravond is gebeurd.”

“Peach kan je het verslag voor het journaal geven.”

“Ik zal het haar vragen maar ik denk dat we aan iets als dit meer dan één artikel zullen wijden. Otto vond hem,” zei ze terwijl ze een notitieblok uit haar tas haalde.

“Ja. Gun ons een paar dagen, Carrie. Tegen die tijd kan ik je waarschijnlijk een duidelijker verhaal vertellen.”

“Bedoel je dat je verwacht binnenkort iemand te kunnen arresteren?” Nate glimlachte. “Je bent weer een echte journaliste. Wat ik bedoel is dat ik dan mijn aantekeningen, verklaringen en het verslag zelf op orde heb.”

Ze stond op. “Ik ben blij dat mijn kinderen er gisteravond niet bij waren. Ik had ze bijna gedwongen om te gaan, om ze naar buiten te krijgen, iets normaals te doen. Maar in plaats daarvan kwamen er wat vriendjes langs om pizza te eten. Morgen kom ik weer.”

“Ik vroeg me af,” zei hij toen hij met haar naar de deur liep, “was Max een fan van Star Wars?”

Ze keek hem verbaasd aan. “Hoezo?”

“Gewoon iets wat ik probeer te plaatsen.”

“Nee. Hij was geen fan, wat ik wonderlijk vond omdat hij juist dol was op sciencefiction. Lange epische verhalen vol special effects. Maar naar Star Wars keek hij nooit. We hadden een jaar of zes geleden een Star Wars-marathon op de filmavond. Of wanneer de twintigste jaar-dag van het origineel ook was. Hij ging niet en de kinderen wilden niets liever. Ik moest met hen gaan. En de recensies voor de krant schrijven, nu ik eraan terugdenk. Toen de nieuwe vervolgfilms uitkwamen moest ik de kinderen helemaal meenemen naar Anchorage om ze te zien. Hij bleef thuis. Waarom wil je dat weten?”

“Professionele nieuwsgierigheid.” Hij gaf haar een klein duwtje naar buiten. “Het is niet echt belangrijk. Vraag Peach maar om dat journaalverslag.”

Nate plande het zo dat hij bij The Lodge aankwam toen Bing en zijn mannen lunchpauze namen. Hij liep naar binnen toen Rose een biertje voor Bing neerzette. Zijn blik ontmoette die van Bing. Hij liep naar hem toe en gaf de twee mannen die tegenover Bing zaten een knikje.

“Willen jullie even aan een ander tafeltje gaan zitten zodat Bing en ik onder vier ogen kunnen praten?”

Ze vonden het niets maar gingen met hun beker koffie naar de dichtstbijzijnde onbezette tafel.

“Mijn bestelling komt eraan,” zei Bing. “En ik heb het recht om in alle rust te eten zonder dat jij mijn eetlust bederft.”

“Ik zag dat je die kuil hebt opgevuld. Dank je, Rose,” zei hij toen ze hem zoals gewoonlijk koffie bracht.

“Wil je iets bestellen, sheriff?”

“Nee. Even niet. De rivier blijft stabiel,” vervolgde hij tegen Bing. “Misschien hebben we die zandzakken toch niet nodig.”

“Misschien wel, misschien niet.”

“Waar was je in februari 1988?”

“Hoe moet ik dat in godsnaam weten?”

“In 1988 hebben de Los Angeles Dodgers de Series gewonnen en de Redskins de Superbowl. Cher kreeg een Oscar.”

“Lower 48-onzin.”

“En in februari won Susan Butcher voor de derde keer de Iditarod. Niet mis voor een vrouw uit Boston. Ze deed het in elf dagen net onder de twaalf uur. Misschien frist dat je geheugen op.”

“Het frist alleen maar op dat ik bij die race tweehonderd flappen kwijt was. Rotwijf.”

“Dus, wat deed je een paar weken voor je die flappen verloor?”

“Een man herinnert zich wel dat hij tweehonderd flappen verliest vanwege een vrouw. Hij herinnert zich niet per se wanneer hij jeuk aan zijn kont had of ging pissen.”

“Ben je op reis geweest?”

“Ik kwam en ging naar believen, net als nu.”

“Misschien ben je in Anchorage geweest en heb je Galloway daar gezien.”

“Ik ben vaker in Anchorage geweest dan jij kunt tellen. Een paar honderd kilometer betekent hier niets. Waarschijnlijk heb ik hem daar een paar keer gezien. Ik heb daar heel wat mensen gezien die ik ken. Ik bemoei me met mijn zaken en zij met de hunne.”

“Als je hier niks over wilt zeggen, zul je daar zelf voor boeten.”

Zijn ogen begonnen te fonkelen. “Ga je me dreigen?”

“Je moet me niet om de tuin leiden.” Nate leunde achterover met zijn koffie in zijn hand. “Jij denkt zeker dat jij hier de penning zou moeten dragen.”

“Beter dan zo’n cheechako die z’n partner heeft laten vermoorden. Die allang de laan uit was gestuurd als de wouten je niet de hand boven het hoofd hadden gehouden.”

Dat trof doel maar hij nam een slok koffie en bleef Bing recht aankijken. “Je hebt kennelijk je huiswerk gedaan. Maar het feit blijft dat ik de penning draag. Ik heb op dit moment genoeg om je op te pakken, aan te klagen en op te sluiten om wat er met die hond is gebeurd.”

“Ik heb die hond met geen vinger aangeraakt.”

“Als ik jou was zou ik beter mijn best doen om me te herinneren waar ik was toen Patrick Galloway de stad uit ging.”

“Waarom blijf je daarop door hameren, Burke? Voel je je daar soms belangrijk door? Max heeft Galloway vermoord, dat weet iedereen.”

“Dan moet je er geen problemen mee hebben om te melden waar je zelfwas.”

Rose kwam met een plak gehaktbrood en een berg aardappelpuree omgeven door een plas jus. “Wil je nog iets, Bing?” Ze zette een schaaltje erwtjes en sjalotten naast zijn bord.

Nate zag zijn innerlijke worsteling en dat hij zich vermande. Zijn stem was neutraal en zelfs bijna vriendelijk toen hij antwoordde. “Nee, bedankt, Rose.”

“Smakelijk. Sheriff, laat me weten als je iets wilt.”

“Ik ben uitgepraat,” zei Bing terwijl hij een enorme hap gehaktbrood aan zijn vork prikte.

“Zullen we dan maar een lunchpraatje houden? Wat vind jij van Star Wars?”

“Hè?”

“Je weet wel, die film. Luke Skywalker. Darth Vader.”

“Stompzinnig,” mompelde Bing terwijl hij een hap met jus doordrenkte puree nam. “Star Wars, godsamme. Laat me in vredesnaam in rust eten.”

“Goed verhaal, bijzondere personages. Onder al de actie gaat het over het lot, en verraad.”

“Het gaat om commercie en kassuccessen.” Bing zwaaide met zijn vork voor hij weer een hap nam. “Een stel kerels die in ruimteschepen rondvliegen en elkaar met lichtgevende zwaarden meppen.”

“Sabels. Lichtsabels. Het gaat hierom: het kostte tijd, het kostte inspanning en verlies, maar…” Hij stond op. “De goeden wonnen. Tot ziens.”