Tom reed aan de ene kant van de vallei, Joe aan de andere kant. De bedoeling was om zo de achterblijvers op te jutten, maar de koeien hadden weinig aansporing nodig. Ze zagen de oude Chevrolet al in de wei staan, waar hij tegen voedertijd altijd stond, en ze hoorden Frank en de tweeling roepen en met de zak met veevoer op de grond slaan om hun aandacht te trekken. Ze kwamen loeiend vanuit de heuvels aangelopen, hun kalveren repten zich achter hen aan, ook loeiend, bang om alleen achtergelaten te worden.

Toms vader had vroeger zuivere Herefords gefokt, maar een aantal jaren geleden was Frank overgegaan op een kruising van Hereford en Black Angus. De Angus-koeien waren goede moeders en waren beter bestand tegen het klimaat omdat hun uiers zwart waren en niet roze zoals bij de Flerefords. Daardoor hadden ze geen last van de eventuele zon als ze door de sneeuw liepen. Tom bleef even staan kijken hoe ze van hem wegliepen, de heuvel af. Toen stuurde hij Rimrock naar links en reed hij naar de beschaduwde bedding van de beek toe.

De damp boven het wateroppervlak condenseerde, waardoor het leek alsof er stoomwolken vanaf kwamen. Een waterspreeuw sprong op en vloog stroomopwaarts voor hem uit. Hij vloog zo laag dat zijn vleugels zowat het water raakten. Hier klonk het loeien van de koeien nog maar gedempt. Het enige andere geluid was het zachte geplons van de paarde- hoeven terwijl ze naar het hogergelegen deel van de wei toe liepen. Soms kwam hier wel eens een kalf vast te zitten in de dichte wilgenbosjes. Maar vandaag was dat niet het geval, zodat Tom Rimrock weer naar de kant stuurde en weer met hem in het zonlicht reed. Boven op de bergkam hielden ze halt.

Hij zag Joe op zijn bruin-met-witte pony helemaal aan de andere kant van de vallei rijden. De jongen zwaaide naar hem en Tom zwaaide terug. Onder hen liepen de koeien naar de Chevrolet toe en gingen eromheen staan. Van veraf leek de auto een boot op een kolkend zwart meer. De tweeling wierp een paar koeken naar de koeien toe om ze te lokken, terwijl Frank achter het stuur ging zitten en langzaam door de wei naar beneden begon te rijden. Aangelokt door de koeken sjokte het vee achter de auto aan. Vanaf deze positie kon je helemaal tot aan de ranch de vallei in kijken. Daarnaast lagen de omheinde terreinen waar het vee nu naar binnen werd geleid. Terwijl 'lom stond te kijken, zag hij waar hij heimelijk al de hele ochtend naar uitgekeken had. Annies auto kwam aanrijden, met een grijze stofwolk erachter. Toen ze de bocht naar de ranch maakte, weerkaatste het zonlicht in de voorruit.

Een afstand van bijna twee kilometer scheidde hem van de twee figuurtjes die uit de auto stapten. Ze waren zo ver weg dat ze niet goed te herkennen waren. Maar Tom zag Annies gezicht zo duidelijk voor zich alsof ze naast hem stond. Hij zag haar zoals ze er de vorige avond had uitgezien, toen ze de overvliegende uil nakeek, voordat ze aanvoelde dat hij naar haar stond te kijken. Ze had er zo mooi en verloren uitgezien dat hij haar in zijn armen had willen sluiten. Maar zij hoort bij een ander, had hij bij zichzelf gezegd toen hij de achterlichten van de Ford Lariat langzaam kleiner zag worden. Ondanks die gedachte was hij aan haar blijven denken. Hij dreef Rimrock naar voren en reed de heuvel af, het vee achterna.

Er hingen grote stofwolken boven het veld en het rook er naar geschroeid vlees. De kalveren werden er, gescheiden van hun loeiende moeders, door een aantal met elkaar in verbinding staande hokken geleid, waarna ze in een nauwe gang kwamen waarin ze maar één kant op konden. Als ze hier uit kwamen, werden ze een voor een vastgepakt en op hun zij op een soort tafelblad gelegd, waarna vier paar handen aan het werk togen. Voordat ze in de gaten hadden wat er gebeurde, hadden ze een injectie te pakken, een gele insektenwerende knoop in het ene oor en een vitaminepreparaat in het andere en ten slotte een schroeiplek van het brandijzer op hun achterwerk. Vervolgens klapte het tafelblad weer omlaag, waarna ze plotseling weer hun vrijheid herkregen. Dan wankelden ze verdoofd in de richting van hun loeiende moeders en zochten ze troost aan hun uiers. Dit gedoe werd met luie en superieure onverschilligheid gadegeslagen door de vaders van de beesten, vijf enorme Hereford-stieren, die in het hok ernaast lagen te kauwen. Annie bezag het geheel met toenemende afschuw. Ze zag dat Grace er ook zo over dacht. De kalveren schreeuwden moord en brand en konden alleen een beetje wraak nemen door stront in de laarzen van hun belagers te laten vallen of tegen een toevallig onbeschermd scheenbeen aan te trappen. Enkele buren die waren komen helpen hadden hun kinderen meegebracht en deze probeerden de kleinere kalveren te vangen met lasso's en ze vervolgens op de grond te dwingen. Annie zag Grace naar hen kijken en bedacht wat een grote vergissing het was geweest om hiernaar toe te komen. Het was allemaal zo ontzettend lichamelijk wat er gebeurde. En de handicap van haar eigen kind leek er alleen maar door benadrukt te worden.

Tom moest Annies gedachten geraden hebben, want hij kwam naar haar toe en bedacht snel iets te doen voor haar. Hij zette haar in het hok voor de fuik aan het werk, naast een grijnzende reus met een spiegelende zonnebril. Hij stelde zich voor als Hank en gaf Annie zo'n stevige hand dat ze haar middenhandsbeentjes hoorde kraken. Hij zei dat hij de buurman was van de volgende ranch in de vallei. 'Hij is onze dorpsgek,' zei Tom.

'Wees maar niet bang hoor, ik zal je niet opeten,' vertrouwde Hank Annie toe.

Terwijl zij zich op het werk concentreerde, zag Annie hoe Tom naar Grace toe liep, een arm om haar heen sloeg en samen met haar wegliep. Ze had geen gelegenheid om te zien waarnaar toe, want er ging een kalf op haar voet staan die vervolgens hard tegen haar scheen schopte. Ze gaf een gil, maar Hank lachte en liet haar zien hoe je ze in de nauwe gang kon drijven zonder al te veel blauwe plekken of strontvlekken op te lopen. Het was hard werken. Ze moest zich erop concentreren en algauw voelde ze zich een stuk beter, ook al door de grappen van Hank en de warme voorjaarszon.

Later, toen ze even tijd had om om zich heen te kijken, zag ze dat Tom Grace naar voren had gehaald en dat ze het merkijzer in haar handen had.

Eerst hield ze steeds haar ogen dicht, maar hij zette haar zo aan het denken over haar techniek dat ze haar teergevoeligheid vergat. 'Niet te hard drukken,' hoorde Annie hem zeggen. Hij stond achter Grace en hield zijn handen voorzichtig op haar bovenarmen. 'Gewoon rustig laten zakken.' De vlammen sloegen van de huid van het kalf toen ze het gloeiendhete ijzer erop drukte. 'Ja, zo is het goed. Stevig, maar niet ruw. Het doet wel even pijn, maar daar komt hij wel overheen. Nu moet je hem even heen en weer bewegen. Mooi zo. Nu optillen. Dat is een perfect brandmerk, Grace. Het mooiste van vandaag.'

Iedereen juichte. Het meisje bloosde, haar ogen glansden. Ze lachte en maakte een klein buiginkje. Tom zag Annie kijken, grijnsde en wees naar haar.

'Nu ben jij aan de beurt, Annie.'

Tegen het einde van de middag waren alle kalveren gebrandmerkt, op de allerkleinste na. Frank kondigde aan dat het etenstijd was. Iedereen ging op weg naar het huis, de jongste kinderen voorop, luid kwetterend. Annie keek om zich heen of ze Grace zag. Niemand had hen uitgenodigd en Annie had het gevoel dat het tijd was om te vertrekken. Voor zich zag ze Grace babbelend met Joe in de richting van het huis lopen. Annie riep haar en Grace draaide zich om. 'We moeten weg, hoor,' zei Annie. 'Wat? Waarom?'

'Ja, waarom? Je mag niet eens weg.' Dat was Tom. Hij was naast haar komen lopen en samen liepen ze langs het hok waar de stieren zaten. Ze hadden de hele dag praktisch nog geen woord met elkaar gewisseld. Annie haaide haar schouders op. 'Nou ja, het wordt al laat, weet je.' 'Ja, dat weet ik. En je moet vast naar huis om allerlei faxen te versturen en telefoontjes te plegen, hè?'

De zon stond achter hem, waardoor Annie haar hoofd scheef moest houden om hem te kunnen zien. Ze was het niet gewend dat mannen haar op zo'n manier plaagden. Ze vond het eigenlijk wel leuk. 'Maar je moet weten,' ging hij verder, 'dat we hier de traditie kennen dat degene die het mooiste brandmerk maakt, na het eten een toespraakje houdt.'

'Wat?' zei Grace.

'Jazeker. Of anders tien grote glazen bier opdrinkt. Dus Grace, je moet je er maar een beetje op voorbereiden.' Grace keek Tom aan om erachter te komen of het een grap was. Tom knikte met een uitgestreken gezicht in de richting van het huis. 'Joe, je moet haar maar even de weg wijzen.' Joe ging haar voor. Hij moest zijn best doen niet in lachen uit te barsten.

'Nou ja, als je ons uitnodigt...' zei Annie. ik nodig je uit.' 'Bedankt.' 'Graag gedaan.'

Ze glimlachten naar elkaar en de stilte tussen hen werd even opgevuld door het loeien van het vee. Ze loeiden niet meer zo hard, nu de opwinding van de dag achter de rug was. Het was Annie die het als eerste nodig vond iets te zeggen. Ze keek naar de stieren die lagen te luieren in het licht van de ondergaande zon.

'Wie wil er nu een koe zijn, als je ook de hele dag een beetje rond kunt lummelen zoals deze jongens hier,' zei ze.

Tom keek haar aan en knikte. 'Tja. 's Zomers lopen ze de hele tijd achter de vrouwtjes aan en 's winters liggen ze maar een beetje te vreten.' Hij zweeg even, hij moest kennelijk ergens aan denken toen hij naar ze keek. 'Maar aan de andere kant, het zijn er niet zo veel die het halen. Want als je als stier geboren wordt, heb je negenennegentig procent kans om meteen gecastreerd en tot hamburger verwerkt te worden. Alles in aanmerking nemend, zou ik er toch voor kiezen om koe te zijn.'

Ze zaten aan een lange tafel met een gesteven wit tafellaken, waarop hammen, een kalkoen en dampende schotels maïs, bonen en aardappelen stonden. De kamer was duidelijk de huiskamer van de ranch, maar voor Annie leek het meer op een grote hal die als afscheiding fungeerde tussen de twee vleugels van het huis. Het plafond was hoog en de vloer en de muren waren van een donkere houtsoort. Er hingen schilderijen van Indianen die op buffels jaagden en oude bruine foto's van mannen met lange snorren en eenvoudig geklede vrouwen met ernstige gezichten. Aan de zijkant liep een open trap met een bocht naar boven, waar hij uitkwam op een brede overloop die uitzicht bood over het hele vertrek.

Annie had zich een beetje ongemakkelijk gevoeld toen ze binnenkwamen. Ze realiseerde zich dat de meeste andere vrouwen binnen met de voorbereiding van de maaltijd bezig waren geweest terwijl zij buiten aan het brandmerken waren. Maar niemand leek zich er iets van aan te trekken. Diane, die zich tot dan toe niet overmatig vriendschappelijk tegenover haar had opgesteld, zorgde ervoor dat zij zich op haar gemak voelde en bood haar zelfs aan zich te verkleden. Maar alle mannen zagen er ook bestoft uit, dus bedankte Annie voor het aanbod.

De kinderen zaten allen aan een kant van de tafel en het kabaal dat zij maakten was zo luid dat de volwassenen zich moesten inspannen om elkaar te verstaan. Opgezette tijden riep Diane dat ze wat rustiger moesten zijn, maar dat had niet veel effect en algauw maakte iedereen ongeveer evenveel lawaai. Frank en Hank zaten beiden naast Annie en Grace zat naast Joe. Annie hoorde haar vertellen over New York en over een vriend van haar die in de ondergrondse was overvallen en beroofd van zijn Nikes. Joe hoorde haar met stijgende verbazing aan.

Tom zat tegenover Annie, tussen zijn zuster Rosie en hun moeder. Zij waren die middag vanuit Great Falls hiernaar toe komen rijden met de twee dochters van Rosie, die respectievelijk vijf en zes jaar waren. Ellen Booker was een vriendelijke, fijngebouwde vrouw met spierwit haar en net zulke levendige, blauwe ogen als Tom. Ze zei niet veel, maar luisterde en glimlachte om wat er om haar heen gebeurde. Het viel Annie op hoe Tom voor haar zorgde en op rustige toon met haar sprak over de ranch en de paarden. Uit de manier waarop Ellen naar hem keek, kon ze opmaken dat hij haar oogappel was.

'Wat hoor ik, Annie? Ga je een groot stuk over ons maken voor je blad?' vroeg Hank.

'Reken maar van wel, Hank. Met een mooie foto van jou op de uitvouwbare middenpagina.' Hij bulderde van het lachen.

Frank zei: 'Hé Hank, dan mag je eerst wel een paar pondjes afvallen.' Annie wilde van Frank van alles weten over de ranch. Hij vertelde haar hoe ze erheen verhuisd waren toen hij en Tom nog jongens waren. Hij ging samen met haar foto's bekijken en legde uit wie daar allemaal op stonden. Iets in deze eerbiedwaardige verzameling gezichten ontroerde Annie. Het was alsof het feit dat ze in dit angstaanjagende landschap hadden weten te overleven op zich al een grootse triomf was. Terwijl Frank haar vertelde over zijn grootvader, keek Annie toevallig om naar de tafel en zag ze hoe Tom opkeek en naar haar glimlachte.

Toen zij en Frank terugliepen en weer gingen zitten, was Joe Grace aan het vertellen dat er verderop in de bergen een vrouw woonde, een soort hippie, die enkele jaren geleden een paar Pryor Mountain-mustangs had gekocht en die gewoon in het wild liet rondlopen. Ze hadden zich voortgeplant en inmiddels was er een hele kudde ontstaan.

'En dan heeft ze nog een heel aantal kinderen ook, en die lopen daar in hun blootje rond. Papa noemt haar Cornflakes Connie. Ze komt uit Los Angeles.'

'Ja ja, wat je ver haalt is lekker,' riep Hank. Iedereen lachte. 'Hank, hou je een beetje in,' zei Diane.

Later, tijdens het dessert van pompoentaart met zelfgemaakt kersenijs, zei Frank: 'Weet je wat, Tom? Terwijl jij met dat paard van hen bezig bent, zouden Annie en Grace best in het huis bij de beek kunnen gaan zitten. Dan hoeven ze niet steeds maar dat rotstuk heen en weer te rijden.'

Annie zag uit haar ooghoeken dat Diane haar man scherp aankeek. Dit was duidelijk iets dat ze niet van tevoren samen hadden besproken. Tom keek naar Annie.

'Ja, inderdaad,' zei hij. 'Da's een goed idee.' 'Nou, dat is wel heel aardig van jullie, maar...'

'Ach, ik ken dat oude huis in Choteau wel, waar jullie zitten. Je hoeft er maar naar te kijken of het stort zowat in elkaar.'

'Maar Frank, in godsnaam, het huis bij de beek is nou niet bepaald een

paleis,' zei Diane. 'En bovendien denk ik dat Annie liever op zichzelf is.'

Voordat Annie iets kon zeggen, boog Frank zich naar voren en keek over

de tafel heen naar Grace. 'Grace, wat vind jij ervan?'

Grace keek naar Annie, maar haar gezicht sprak boekdelen.

Meer had Frank niet nodig. 'Nou, dat is dan geregeld.'

Diane stond op. ik ga koffie zetten,' kondigde ze aan.