Hoofdstuk 3

Zaterdag 25 april

Lindsay Hunt boog zich dichter naar de spiegel toe, ervoor zorgend dat ze haar thee niet omstootte, die op de toilettafel voor haar stond. Haar kleren van de afgelopen week lagen op een stoel klaar om in een tas te doen en naar de wasserij te brengen. Lindsay hield er niet van dingen twee keer te dragen. Ze was altijd bang dat ze er verkreukeld uitzagen. Ze zag er vanochtend zelf verkreukeld uit. Met een licht gevoel van afschuw boog ze zich naar de spiegel voor een nauwkeurige inspectie. Het was onmiskenbaar. De huid onder haar ogen, het deel dat gewoonlijk zo mooi strak over haar jukbeenderen spande, was gaan rimpelen. Net als een ballon van twee of drie dagen na een party, zag de tere huid er slapjes uit en vormde kleine, maar onmiskenbare zakjes. Op een redelijke afstand, zonder de enorme overdrijving door de zelf twijfel die ze vandaag voelde, zou het niemand opvallen. Maar Lindsay zag het. Ze ervoer de wanhoop die haar dagelijks bekroop sinds ze dit ritueel uitvoerde. De aftakeling was begonnen. Langzaam, en aanvankelijk onopgemerkt. Maar er bestond geen twijfel over. Ze had het gehad.

Haar hals was de volgende plek die ze bekeek. Minstens een keer in de week. Ze ging daarbij volkomen naakt voor de spiegel staan, draaide zich om, ging dichtbij staan, veraf, en draaide zich weer om. Haar hals was haar de vorige week opgevallen, had haar naar de spiegel gedwongen, waarna ze de huid heen en weer had gestreken, omhoog en omlaag, om te zien of ze het zich verbeeldde. Dat was niet het geval. De prachtige huid, zo warm en gebronsd, zelfs midden in de winter, begon te lubberen. Ze stelde zich voor hoe het fijne netwerk van collageen en elastische weefsels het onder de zware last van jaren begaf, zevenentwintig jaar, om precies te zijn. Ze was verpletterd.

Gelukkig waren haar borsten nog goed. 'Ik wil geen uitgezakte borsten hebben,' had ze tegen Jake gezegd tijdens de paar keer dat ze het over een huwelijk had gehad, en hij, alsof hij op haar voorstel inging, over kinderen was begonnen. Ze rilde ineens, nu ze aan de uitgezakte buik en slappe borsten dacht van de vrouwen in de kleedkamer van haar sportclub. Zelfs vrouwen die zichzelf in vorm hielden vertoonden het onvermijdelijke bewijs van zwangerschap - fijne, witte lijntjes op hun buik en borsten. Karla, ongeveer haar beste vriendin, had haar op een dag in de doucheruimte naar haar zien staren.

'Wat is er, Lindsay?' had Karla lachend gevraagd. 'Heb je nog nooit borsten in werking gezien?'

'Borsten in werking?'

'Borsten die zijn gebruikt voor het doel waarvoor ze bestemd zijn?' verklaarde Karla, waarbij ze wiegende bewegingen met haar armen maakte.

Dat was het moment geweest waarop Lindsay besloot dat ze nooit een baby de borst zou geven. In feite nooit een baby zou krijgen, als dat de prijs was die je ervoor moest betalen, hoewel ze dat laatste deel nooit aan Jake had verteld.

'Lindsay, ik geloof dat je Shelley's gevoelens hebt gekwetst,' had Jake een maand geleden gezegd, toen ze onderweg naar huis waren nadat ze bij zijn zuster waren geweest, feitelijk de laatste keer dat ze samen waren geweest. Zijn hele familie was bij elkaar gekomen om naar zijn zusters nieuwe baby te kijken, en een van hun koolhydraat rijke familiediners te nuttigen. Lindsay voelde zich weer net zo woedend worden als op die avond op weg naar huis. Ze dacht aan Jakes zuster, comfortabel uitgestrekt op haar moeders bank, met haar minstens tien kilo extra vet, en wist dat ze hetzelfde opnieuw zou zeggen.

'Nou, zij begon er anders over,' had ze hem gezegd. 'Ze zei dat ze nog steeds haar zwangerschapsjurken droeg, en ik zei alleen dat ik, als ik een baby zou krijgen, mijn gewone kleren mee naar het ziekenhuis zou nemen en ze thuis zou dragen.'

Zelfs nu voelde ze nog iets van boosheid, als de rook van een smeulend vuur, toen ze zich het antwoord van Jakes zuster herinnerde. Shelley had haar sproetige gezicht naar Lindsay gekeerd, het rode haar strak naar achteren gestoken, gekleed in een wit overhemd van haar echtgenoot, dat openhing terwijl ze daar in het bijzijn van iedereen de baby voedde. Ze had een van die zelfgenoegzame gezichten getrokken waar ze zo goed in was, en had vervolgens gezegd: 'Tuurlijk, Lindsay.' En juist de manier waarop ze haar ogen van top tot teen over Lindsay had laten dwalen, had haar zo boos gemaakt. En toen had ze het gezegd.

'Ach, ik zou mezelf nooit zo laten gaan als ik ooit kinderen krijg. Ik vind het walgelijk zoals sommige vrouwen zichzelf laten gaan.'

Carol, de vrouw van Jakes broer, was opgestaan en had zich verontschuldigd. Jake was meteen daarna aan komen lopen, wetend dat er iets aan de hand was, maar zoals gewoonlijk tastend in het duister. Hij had slechts zijn wenkbrauwen opgetrokken, en hoewel Lindsay het liever daarbij had willen laten, had zijn zuster haar mond niet gehouden.

'O, Lindsay gaf net haar opvatting over vrouwen die na een geboorte hun figuur behouden,' had Shelley tegen Jake gezegd, haar gezicht nog rood onder de sproeten, het laatste stukje cake onopgegeten op de salontafel.

Jake had vervolgens gezegd dat ze moesten opstappen, en zijn familie had niet geprotesteerd, alleen beleefd afscheid genomen.

'Het spijt me,' had ze in de auto nijdig tegen Jake gezegd. 'Ik kan nu eenmaal niet tegen dikte.'

'Ach, het is niet zo erg, Lindsay,' had hij gezegd, waarbij hij haar enigszins ongelovig aankeek. 'Ze zal wel weer afvallen. Het is haar eerder ook gelukt.'

Lindsay had niets gezegd, wilde alleen dat ze deze keer met haar eigen auto was gekomen, zoals ze gewoonlijk deed wanneer ze bij Jakes familie op bezoek ging.

'Trouwens' - Jake was nog niet klaar - 'het belangrijkste is wie ze is, niet dat ze een paar pondjes is aangekomen.' Hij staarde haar weer aan, zoals hij dat steeds vaker deed, alsof hij zich plotseling had omgedraaid naar de vrouw die naast hem in de truck zat, en niet zeker wist wie ze was.

Lindsay dacht aan de rest van het gesprek op de terugweg naar Petaluma. Ze had de kiekjes van Shelley gezien, die op de schoorsteenmantel van Jakes moeder stonden, en Shelley zag er niet hetzelfde uit als vóór de geboorte van haar eerste kind. Op een of andere manier troostte die gedachte haar, en gaf haar het gevoel dat haar opmerking gerechtvaardigd was.

Dat had ze niet tegen Jake gezegd, maar dat had ze misschien wel moeten doen. Ze herhaalde echter hetgeen bijna een liturgie was geworden, die ze opdreunde wanneer het onderwerp kinderen krijgen tussen hen aan de orde kwam, en het kwam steeds vaker aan de orde, alsof het werkelijkheid was, zittend op de voorbank voor de versnelling en de radio, heen en weer kijkend terwijl ze ombeurten spraken.

'Ik wil geen uitgezakte borsten hebben,' had ze gezegd. 'Als ik ooit kinderen krijg, zal ik in mijn gewone kleren uit het ziekenhuis naar huis gaan.' Ze schudde haar hoofd toen ze aan Shelley dacht, nog steeds gekleed in haar zwangerschapsbroek, etend van een stuk chocoladecake die haar moeder had gebakken, en haar enige zorg scheen te zijn of het de baby een koliek zou bezorgen.

Jake gaf haar geen antwoord, reed de rest van de weg rustig terug naar zijn kantoor, waar ze haar auto had laten staan. Hij stelde niet voor nog ergens heen te gaan. Ze keek naar hem, een hand op het stuurwiel, de andere rustend op het portier. Ze vroeg zich weer af waardoor ze zich tot hem aangetrokken had gevoeld. Hij zag er goed uit, hoewel zijn korte kapsel haar niet beviel. Ze had het hem gezegd, maar zoals gewoonlijk had hij haar genegeerd. Hij had een goed lichaam, hoewel hij niet sportte, behalve in die weekends dat hij erop stond met de zoons van dat Ethelda-mens naar de sportzaal te gaan om gewichten te heffen en basketball te spelen. Het kwam vast door het zagen en timmeren en al dat hout sjouwen dat hij in vorm bleef. Zelfs Lindsay had daarover niets te klagen. Ja, hij was knap en goedgebouwd. Toch vroeg ze zich de hele weg terug naar het kantoor af wat hen al bijna een jaar bij elkaar had gehouden. Hij was eigenlijk haar type niet.

En kennelijk had hij het zich ook afgevraagd, want nadat hij de truck op het grindpad onder de eiken bij zijn cederhouten kantoortje had geparkeerd, en voordat Lindsay hem het kille afscheidskusje had kunnen geven dat ze in gedachten had gehad, om daarna met opspattend grind weg te rijden, had hij haar plotseling met zijn grijsblauwe ogen, nu koud als ijs, aangekeken en gezegd dat ze moesten praten.

Jake wilde nooit praten. Deze omkering van een feit had haar volkomen onvoorbereid getroffen, alsof iemand de speeltafel een zwiep had gegeven en ze ineens met een handvol kaarten zat die ze nooit eerder had gezien.

Ze had daar gewoon gezeten, stomverbaasd, toen Jake - Jake, die nooit iets persoonlijks te zeggen had - haar vertelde dat ze ieder een tijdje apart nodig hadden.

Ze was toen woedend geworden, en misschien had ze een paar dingen gezegd. Ze wist het niet meer. Nu, kijkend in de spiegel, voelde ze zich weer boos worden. Ze zag haar gezicht verharden toen ze zich herinnerde hoe hij had geklonken - toonloos, en vermoeid, maar toch alsof hij tot een zekere onontkoombare conclusie was gekomen.

Toen had ze zich niet langer beheerst. Ze had hem precies verteld hoe ze over hem dacht. Ze herinnerde zich zijn stiltes wanneer ze probeerde hem bij een gesprek over haar therapie te betrekken. Ze herinnerde zich hoe hij zijn blik op een punt in het landschap richtte wanneer ze hem over een of ander zelfhulpboek vertelde dat ze aan het lezen was. En die herinneringen hadden haar woede gevoed, en ze had het allemaal gespuid. Ze vertelde hem - voor zover ze het zich herinnerde - dat hij emotioneel niet in staat was een vrouw te geven wat ze nodig had, dat hij zelfzuchtig was en koppig omdat hij niet met haar in haar emotionele leven wilde duiken, dat hij niet in staat was haar verdriet te delen.

'Deze avond, die kwestie met je zuster, was een perfect voorbeeld,' bitste ze hem toe.

'Hoezo?' Hij keek naar haar vanaf de andere kant van de bank, van die belachelijke truck waarin hij per se wilde rijden. 'Hoezo?' herhaalde hij, zoals gewoonlijk zonder enig idee te hebben waar het over ging.

Ze schudde ongelovig haar hoofd om zijn emotionele stompzinnigheid. 'Je weet toch hoe ik over dikte denk.'

Hij had haar slechts aangekeken, met licht gefronste wenkbrauwen en een uitdrukkingsloos gezicht. Ze was doorgegaan, met een stem die zo scherp was als een scheermes. 'Ik heb je ver teld hoe mijn broer me altijd plaagde met m'n bolle dijen, en grappen over me maakte, waardoor ik een totaal verkeerd beeld van mijn lichaam ontwikkelde. En naar aanleiding daarvan ben ik vijfjaar in therapie geweest.'

Ze sloeg zijn reactie gade. Zijn gezicht, dat voor het grootste deel van hun gesprek een verblufte uitdrukking had vertoond, zoals altijd wanneer ze over psychologische onderwerpen sprak, veranderde. Daar voor haar ogen, terwijl zij over haar therapie sprak en haar probleem in verband met overgewicht, zag ze zijn uitdrukking veranderen van verbazing gemengd met frustratie naar medelijden gemengd met afkeer. En dat was het moment dat ze had besloten hem te kwetsen. Hij had erom gevraagd. Ze had hem al verteld wat zijn psychologische mankementen waren, dat hij bang was voor intimiteit, en dat hij emotioneel onbereikbaar was, maar toen ze medelijden op zijn gezicht zag, had ze hem willen kwetsen.

'Je bent pathetisch, Jake. Je bent een verliezer,' had ze rustig gezegd, elk woord met zorg formulerend. 'Je kunt een vrouw niet geven wat ze nodig heeft. Jij hebt niet dat wat nodig is om een vrouw gelukkig te maken.'

Hij had geen woord gezegd. Hij had zich niet verdedigd. Hij was niet ingestort. Hij had haar gewoon aangekeken, een beetje triest, dacht ze, maar zonder de wanhoop die mannen meestal vertoonden wanneer ze te horen kregen dat de relatie voorbij was. Toch wist ze zeker dat ze hem had gekwetst. Het had haar tevredengesteld, waardoor ze op een golf van triomf werd getild. Ze was in een regen van opspattend grind weggereden, zoals ze van plan was geweest. En hij had daar nog steeds in de truck gezeten.

Ze had die avond op zijn telefoontje zitten wachten, maar dat was niet gekomen. Ze had een hele maand niets van hem gehoord. En nu was de maat vol, dacht ze briesend van woede. Er was meer dan een telefoontje nodig om het goed te maken. Het was ongelooflijk ironisch dat uitgerekend Jake, van alle mannen die ze kende, degene was geweest die haar erop wees dat het niet liep tussen hen.

Ze schudde haar hoofd, trok haar haar weer naar achteren en bekeek haar gezicht als geheel. Ze moest met deze negativiteit ten opzichte van Jake leren leven, of het zou te zien zijn aan haar gezicht en aan haar lichaam. Lindsay wilde niet de stuurse lijntjes hebben die ze bij sommige vrouwen zag die te dom of te verlamd waren om de veranderingen toe te passen die ze nodig hadden om gelukkig te worden. Ze keek naar haar brede mond en ronde, bruine ogen en de perfecte haarpunt op haar voorhoofd, en liet haar haren weer los, waardoor haar gezicht er weer anders uitzag nu ze haar hoekige kaaklijn bedekten. Ze bewonderde de perfecte driehoek die gevormd werd door haar kaak en kin.

Haar overpeinzingen verdeelden zich in gelijke mate over twee punten: hoe ze erachter kwam of de tijd rijp was om Jake weer in haar leven toe te laten, en of ze haar haar vandaag los of opgestoken zou dragen. Los, besloot ze. Als haar haar loshing, leek haar gezicht smaller. Tijdens haar werk droeg ze het liever opgestoken. De hoekige lijnen van haar gezicht gaven haar een krachtiger aanzien en gevoel. Maar het was vandaag zaterdag. Het kantoor was 'gesloten, en de meesten van haar cliënten zouden eropuit zijn met hun jacht, om het begin van het vaarseizoen te vieren. Zelfs gisteren had haar bureau er al verbazingwekkend leeg uitgezien.

Ze kleedde zich in vrijetijdskleren en gympen. Ze keek uit het grote raam naar de South Beach Marina, naar de dubbele rij palmbomen in haar straat, naar de baai, die vanochtend woelig en grijs was, en naar de Bay Bridge, die er strak en elegant over uitgestrekt lag. De Bay Bridge. Naar Oakland aan de overkant. Niet het uitzicht van haar keuze, hoe mooi het ook was. Lindsay fronste haar wenkbrauwen, en dacht er weer aan een flat in Sausalito te nemen. Of Tiburon. Dat waren de gewilde plekken. Ze wilde hier absoluut weg zijn voor het nieuwe stadion openging. De gedachte alleen al aan die mensenmassa's en krijsende kinderen deed haar naar rust verlangen, bijna alsof ze de stilte nu al verstoorden.