22

Toen Zoë’s taxi stopte voor het Londens hotel waar de kandidaten zouden verblijven, zag ze Cher net uit een andere taxi stappen. Cher bleek al net zoveel bagage bij zich te hebben als Zoë en het duurde dan ook even voordat ze beiden hun bagage uit de kofferbak hadden gehaald. Toen alles op de stoep stond, keek Zoë op. Cher zag haar en glimlachte.

‘Hoi!’ groette ze ongewoon vriendelijk. Ze zag er een tikje vreemd uit. Zoë vroeg zich af of ze in de tussentijd iets aan haar uiterlijk had laten doen maar kon niet ontdekken wat.

‘Hoi. Hoe is het?’

‘Prima, dank je.’ Ze gooide haar haren over haar schouder; het was nog langer en blonder dan daarvoor, met meer highlights. Ineens zag Zoë wat er zo vreemd aan haar was: Cher had zich laten botoxen. Haar voorhoofd, dat nu niet meer werd bedekt door haar, was zo glad als papier.

Iemand van de televisie kwam naar hen toe lopen. ‘Dag dames, zitten er beperkt houdbare etenswaren in jullie bagage?’ vroeg hij. ‘Dan breng ik dat vast naar binnen.’

Het duurde even voordat ze alles hadden overhandigd, maar uiteindelijk namen stijlvol geüniformeerde hotelbedienden hun koffers mee en gingen ze het hotel binnen.

Cher, verlost van haar bagage, op een handtas na die groot genoeg was om een middelgrote poedel in te vervoeren, liep over van complimenten. ‘Schat! Wat een geweldig kapsel!’ kraaide ze, en ze kuste de lucht boven Zoë’s schouder. ‘Je lijkt Amélie wel, zo Frans zie je eruit.’

Toen Zoë Cher terugkuste kreeg ze een gordijn van extensions in haar gezicht.

‘Dank je. Dat was ook de bedoeling. Jij ziet er zoals altijd super uit. Meer dan super zelfs.’ Cher was het type vrouw dat ongestraft een zelfbruiningscrème kon gebruiken. Haar huid werd er niet oranje, noch vlekkerig van.

‘Dank je. Ik ben naar de Malediven geweest om mijn kleurtje te onderhouden. En natuurlijk om aan mijn diner te werken.’ Haar vrolijk tinkelende lach gaf haar woorden iets leugenachtigs. ‘Maar ook om uit te rusten. Ik heb je zoveel te vertellen,’ vervolgde ze. ‘Hopelijk liggen onze suites naast elkaar.’

‘Suites. Geweldig!’ zei Zoë, hoewel ze plots verlangde naar een eenpersoonskamer in een goedkoop hotel.

‘Ja, het televisiebedrijf schijnt een goede deal te hebben gesloten met de hotelketen. Mijn oom heeft me er alles over verteld. Hij gaat over dat soort zaken.’

‘Willen de dames misschien met de lift?’ zei de hotelbediende. ‘Dan gaat de bagage apart.’

‘Prima,’ zei Cher. Terwijl ze in de bespiegelde, marmeren lift omhoog zoefden, mimede ze tegen Zoë: ‘Lekker ding!’ Zoë moest toegeven dat de bediende er goed uitzag, maar omdat hij Cher in de spiegels kon zien mimen, reageerde ze er niet op.

‘Ik heb een idee,’ zei Cher toen de hotelbediende haar haar kamer wees. ‘Kom naar mijn kamer als je je koffer hebt uitgepakt, dan storten we ons op de minibar. Het is al voor ons betaald.’

‘Hoe laat is de fotoshoot? Hoefden we ons niet pas om zes uur in de lobby te verzamelen?’ Zoë wist maar al te goed dat ze om zes uur beneden moest zijn, maar ze wilde Cher zelf laten besluiten dat ze de rest van de middag nodig had om zich daarop voor te bereiden. Ze wilde niet van tevoren dronken worden met Cher. Het was geen ladies’ night.

‘We hebben wel tijd voor een snel glaasje. Zijn we lekker ontspannen voor de fotoshoot. We willen er toch niet als een verschrikt konijntje uitzien, of wel?’ Ze suggereerde dat slechts één van hen er als een verschrikt konijntje zou uitzien en dat zij dat níét was.

‘Oké. Ik kom om kwart voor zes naar je kamer. We moeten ons toch zelf opmaken, hè?’ Voordat Cher kon antwoorden, liep Zoë verder de gang in, alsof ze geen minuut langer zonder wimperkruller kon.

Cher had via roomservice een fles champagne besteld en reikte Zoë een glas aan zodra ze de kamer binnenkwam. ‘Hier, voor jou. We moeten even praten.’

Zoë huiverde, hoewel Cher nog net zo vriendelijk deed als daarvoor. Misschien stond de airconditioning te hoog.

Cher opende haar laptop. ‘Ik wil je een paar foto’s laten zien.’

Zoë nipte van haar champagne. Ze vroeg zich af of ze wel tijd hadden om ‘kijk mij eens mooi zitten zijn op het strand’-foto’s te bekijken.

Cher legde een elegante, Frans gemanicuurde vinger op het touchpad en op het scherm verscheen een foto. ‘Deze foto’s heb ik met mijn mobiel gemaakt, dus echt geweldig zijn ze niet, maar scherp genoeg, vind je niet?’

Zoë staarde naar het scherm. Het leek een vreemde close-up van een survivalprogramma op Discovery Channel. Totdat ze haar eigen fleecetrui herkende. Toen pas zag ze Gideon. Ze waren aan het zoenen.

Er volgden nog een paar foto’s van hetzelfde tafereel.

‘Zo,’ zei Cher. ‘Wat vind je ervan?’

Zoë voelde zich misselijk worden en haar knieën begonnen te knikken. Ze liet zich op de bank zakken. Een flinke teug champagne loste niets op. Wat moest ze zeggen?

Ze viel terug op trivialiteiten. ‘Jee, moet je dat haar van mij zien. Liep ik daar echt mee rond?’ Ze probeerde tijd te winnen en was redelijk tevreden met haar poging.

‘Ik had nooit gedacht dat ik dit nog eens zou zeggen, maar het is niet je haar waar je je druk om moet maken, schat.’

‘Vind je dat ik zwembandjes heb?’

Cher schudde haar hoofd en trok een verdrietig gezicht. ‘Het gaat erom met wie je daar staat te zoenen. Gideon. Hij zit in de jury. Wat je ziet is een megaschandaal. En dan heb ik het niet in de eerste plaats over je haar.’

Zoë klemde haar hand om haar glas alsof ze daarmee alle onheil kon afwenden. Cher wekte de indruk precies te weten wat ze ging zeggen.

‘Dus?’ Cher keek haar met een schuin hoofd aan.

Zoë haalde haar schouders op. ‘Wat wil je dat ik eraan doe?’

‘Dat lijkt me duidelijk. Zorgen dat je de wedstrijd niet wint.’

‘Cher! Die kans is zo klein. Er zitten kandidaten bij die beter zijn dan ik. Jij zou ook kunnen winnen!’

‘Dat weet ik, maar ik wil mijn kansen vergroten. Jij wordt getipt als winnaar. Niet vanwege je kookkunsten,’ zei ze spottend, alsof Zoë’s prestaties onder de maat waren, ‘maar vanwege het feit dat je “crisissituaties het hoofd weet te bieden”. Zoals ik al zei weet ik alles. Dus ik wil dat jij eruit gaat. En dat lukt met deze foto’s.’

‘Misschien kan het me wel helemaal niks schelen. Stel dat ik zeg: doe wat je niet laten kunt en publiceer die foto’s maar?’

Daar leek Cher niet op voorbereid. ‘Luister, jij kunt nu wel zeggen dat ik ze gewoon moet publiceren omdat het je niets kan schelen als je niet wint, maar als het programma wordt bezoedeld door dit smerige schandaal, dan raakt dat niet alleen jou maar de rest ook. Dan zal Gideon bijvoorbeeld nooit meer voor de televisie werken. Zijn carrière?’ Ze maakte een duikvluchtgebaar met haar hand. ‘Terug naar af. Je moet je menu verpesten.’

‘Kan ik me niet gewoon terugtrekken?’ Het idee dat ze niet voluit kon gaan was erger dan dat ze niet mee zou doen, hoewel ook dat een verschrikkelijk vooruitzicht was. Ze had er zo hard voor gewerkt.

Cher schudde haar hoofd. ‘Nee. Dan komt de reden van je vertrek uit en is het resultaat hetzelfde. Je zult gewoon slecht moeten presteren zodat je niet wint. Dat is toch niet zo moeilijk?’ Cher grinnikte. ‘Dat gebeurt waarschijnlijk ook als je het níét met opzet verpest.’

De laatste strohalm. ‘De kans is heel groot dat ik niet win…’

Weer schudde Cher haar hoofd. ‘Nee. Je moet ervoor zorgen dat je niet kúnt winnen. Je moet een gerecht verpesten. Ik wil dat je je reputatie als kok verspeelt. Op de televisie, zodat iedereen het ziet. Dat verdien je.’

Zoë haalde diep adem om zich te verweren, maar Cher stak haar hand op.

‘Stil! Je bent met een jurylid naar bed geweest. Dat is om meerdere redenen héél fout. Ik wil dat je daar op geen enkele manier van profiteert, en daar ga jij zelf voor zorgen.’

Zoë snapte dat het geen zin had te zeggen dat het feit dat ze stonden te zoenen nog niet wilde zeggen dat ze ook met elkaar naar bed waren geweest. Het deed er niet toe en bovendien wáren ze met elkaar naar bed geweest. ‘Zeg eens eerlijk, want jij schijnt alles te weten, heb je ook maar één moment de indruk gehad dat Gideon mij voortrok?’

Chers snelle schouderophalen zei Zoë wat ze wilde weten. ‘Dat zeg ik niet, maar het zou kunnen. En met iemand van de jury naar bed gaan blijft fout. Dat snap je zelf ook wel.’

Zoë deed er het zwijgen toe. Ze wist inderdaad wel dat het verkeerd was geweest om met Gideon naar bed te gaan, maar zelfs nu ze de foto’s had gezien, zou ze het niet anders hebben gedaan.

‘Dus je bent het met me eens?’ Cher zei het op een toon alsof ze Zoë vroeg naar welke nachtclub ze het eerst zouden gaan.

Zoë knikte. Ze had geen idee hoe ze hieronderuit kon komen.

‘Nou, proost dan maar.’ Cher vulde hun glazen opnieuw. ‘Op een geweldige avond!’