7

Na vijf minuten van ijzige stilte werd er op de deur gebonsd. ‘Kom op, dames!’ riep Mike. ‘De bus staat klaar.’

Zoë was ervan overtuigd dat Cher de accu van haar laptop had laten leeglopen en haar oplader had verstopt, maar ze zei er niets van. Ze kon haar schaarse tijd en energie wel beter besteden. Ze moest zich concentreren op de wedstrijd. Ze pakte een pen en notitieblokje en stopte ze in haar tas. Behalve een dessert van haar heerlijke kaas en honing, moest ze ook nog een voorgerecht bedenken.

Toen Cher de deur achter hen afsloot, schoot Zoë te binnen dat ze Fen de reservesleutel nog moest teruggeven. Ze rende de heuvel op naar het huis, gooide de sleutel op de keukentafel en haastte zich vervolgens naar het busje. Ze was de laatste die instapte.

‘Kom hier zitten, ik heb een stoel voor je vrijgehouden,’ zei Cher, die als enige alleen zat. ‘Ik heb die arme Zoë vannacht per ongeluk buitengesloten,’ vervolgde ze. ‘Ik was in slaap gevallen en toen kon ze me niet meer wakker krijgen.’

Zoë zag zich gedwongen naast Cher te gaan zitten omdat het de enige vrije stoel was.

‘Waar heb je vannacht eigenlijk geslapen?’ vroeg ze. In haar onschuldig opengesperde Bambi-ogen schitterde een zweempje berekening.

Zoë had nog geen tijd gehad om een geloofwaardig verhaal te verzinnen en besloot de waarheid af te zwakken. ‘Ik heb een kamer gevonden in het huis.’

‘O?’ Cher klonk verrast. ‘Ik dacht dat er geen kandidaten in het huis konden logeren vanwege de renovatie.’

‘Ik sliep in een kamer waaraan nog werd gewerkt,’ zei ze. ‘Fen heeft me uit de brand geholpen.’

‘O! Ik hoorde Gideon tegen iemand zeggen dat hij in de bruidssuite sliep en dat zijn kamer die dag geschilderd zou worden. Is er dan nog een andere kamer?’

‘Sorry, Cher, maar ik wil me zo graag op mijn gerechten concentreren. Nu ik geen uitgeprinte recepten heb, zal ik mijn menu uit mijn hoofd moeten doen.’

‘Heb je geen recepten bij je?’ vroeg Becca verbijsterd.

Zoë raakte er steeds meer van overtuigd dat Becca zou winnen. Ze was obsessief en de manier waarop ze over koken en eten sprak, deed vermoeden – het bewijs moest nog geleverd worden – dat ze een briljante kok was. Als Zoë van haar wilde kunnen winnen, zou ze aardig wat hulp van boven moeten krijgen.

‘Nee, de accu van mijn laptop was leeg en ik kon mijn oplader niet vinden. Heel vreemd.’

Iedereen gaapte haar geschokt aan.

‘Sorry dat ik het zeg, hoor, maar je had je wel iets beter mogen voorbereiden,’ zei Becca.

Zoë beet op haar lip. Er zat niets anders op dan zich erdoorheen te slaan. Het was haar schuld niet dat haar laptop het niet deed en ze wist bijna zeker dat het geen ongelukje was. ‘Je hebt gelijk. Ik had de recepten al op papier moeten hebben. Maar ik was er nog niet helemaal uit en wilde me nergens op vastpinnen.’

Becca knikte. ‘Ik heb honderden recepten bij me. Dat is eigenlijk weer te veel van het goede.’

‘Een goede voorbereiding kan geen kwaad,’ zei Alan. ‘Ik heb een hoop recepten uit het hoofd geleerd. Een tekst uit mijn hoofd leren gaat bij mij bijna automatisch.’ Hij glimlachte naar Becca. ‘Ik ben acteur geweest.’

Becca knikte en glimlachte verlegen.

‘Heb jij je recepten uit je hoofd geleerd?’ zei Bill. ‘Ik zou mijn eigen naam niet eens kunnen onthouden als ik geen naamkaartje had gekregen.’

Iedereen lachte, maar de lacherige stemming maakte Zoë nog zenuwachtiger. Zíj zou zich alleen kunnen verlaten op haar geheugen en haar kookvaardigheden.

Niet veel later arriveerde het busje bij een grasveld dat, met behulp van de beste tenten, was omgetoverd tot een wedstrijdkeuken. Zoë liep naar de plek die haar was toegewezen en waar haar een eigen fornuis, een werkblad en keukengerei, inclusief messen, ter beschikking stond. Het liefst zou ze haar eigen messen hebben meegenomen, en dat gold ook voor de meeste andere kandidaten, maar de organisatie had het veiliger gevonden om een groep rivalen niet met messen in hun tas te laten rondlopen. Daar zat iets in. Zoë dacht terug aan Dwaine in het restaurant, die zijn eigen messen had weten binnen te smokkelen.

‘Oké, mensen!’ riep Mike. ‘Jullie weten wat jullie te doen staat. Er dienen drie perfecte gangen te worden bereid met de streekproducten die jullie gisteren hebben ingekocht. De andere basisingrediënten liggen op je werktafel. Jullie hebben drie uur de tijd. De jury loopt rond en zal een praatje met jullie maken over jullie menu’s. De tijd gaat nú in!’

Zoë boog zich over haar notitieblokje en schreef haar menu uit zoals ze van plan was geweest. Pignatelli: gefrituurd soezendeeg met kaas en bacon als voorgerecht; gelukkig wist ze hoe ze het moest klaarmaken. Varkensfilet met een saus van room en calvados uit de streek met een gemengde salade en gebakken aardappels als hoofdgerecht. Haar pen stokte. Dessert. Wat zou ze voor het dessert maken? Als ze er niet uit kwam, kon ze altijd nog een vruchtenmousse van room en kroosjes maken, maar daar won je geen kookwedstrijd mee.

In plaats van kostbare tijd te verliezen aan het bedenken van het nagerecht, besloot ze haar aandacht te richten op wat ze wél wist. Ze staarde naar het lijstje. Voor het varkensvlees had ze niet echt een recept nodig, maar bij de gedachte dat ze misschien niet meer precies wist hoe ze soezendeeg moest maken sloeg de paniek toe. Hoewel ze al honderden keren pignatelli had gemaakt, zou ze zich gemakkelijk kunnen vergissen.

Ze was nog steeds aan het schrijven toen de jury bij haar kwam staan. Nog altijd was ze er niet helemaal uit.

‘En Zoë, wat ga jij maken?’ vroeg Fred, de vriendelijke tv-kok die door de kijkers op handen werd gedragen.

‘Ik ben mijn recepten nog aan het uitwerken.’ Op dat moment viel haar oog op de camera achter de jury en dwong ze zichzelf snel een glimlach op te zetten.

‘Heb je dan geen recepten bij je?’ Anna Fortune was degene van de drie juryleden die haar het meest angst inboezemde, hoewel Zoë moest toegeven dat ze ook wel bewondering voor haar had.

Wat moest ze zeggen? Ze zou als een enorme kluns overkomen! Aan de andere kant, als ze de waarheid vertelde, zou ze niet zowel huichelachtig als onbekwaam hoeven te zijn. ‘Ik heb de recepten op mijn laptop staan, maar toen ik ze vanmorgen wilde uitprinten was mijn accu leeg en kon ik de oplader niet meer vinden.’ Haar glimlach moest deze keer meer op een grimas lijken.

Gideon trok een wenkbrauw op. ‘Hoe kan dat?’

‘Geen idee.’ Ze wist het echt niet. Alleen dat Cher er waarschijnlijk achter zat. ‘Ik had het gisteravond willen doen omdat ik dan wist welke ingrediënten ik had ingekocht en hoe mijn menu eruit zou gaan zien. Maar ik werd buitengesloten en kon dus niet bij mijn laptop.’ Ze ontweek Gideons blik en nam niet eens meer de moeite om te glimlachen.

‘Tja, en nu?’ vroeg Anna Fortune.

‘Ik red me wel,’ zei Zoë snel. Wat ze ook zou zeggen, ze zou óf voor onprofessioneel doorgaan óf voor verklikker. Ze zocht naar een compromis. ‘Ik heb een uitstekend geheugen.’ Dit was televisie, ze moest improviseren.

‘Welke gerechten ga je maken?’ vroeg Fred. ‘Of hád je willen maken?’

Ze glimlachte naar hem. Hij klonk bemoedigend, als een teddybeer, snoezig en onkritisch. ‘Ik wilde pignatelli maken, dat betekent dennenappels. Het is een retroachtig voorgerecht uit de jaren zeventig dat ik nergens anders ben tegengekomen dan bij mijn moeder thuis.’

‘Dat lijkt me ideaal!’

‘Ik zou het me moeten kunnen herinneren.’ Ze probeerde de twijfel uit haar stem te houden.

‘Oké,’ zei Fred. Hij ging snel door, alsof hij het netelige onderwerp achter de rug wilde hebben. ‘En je dessert?’

‘Daar ben ik nog niet helemaal uit.’ Ze probeerde te kijken alsof dat geen enkel probleem was.

Anna Fortune fronste haar wenkbrauwen. ‘Je zult heel snel de knoop moeten doorhakken. Je tijd is beperkt. Een chef die voortdurend in tijdnood verkeert is niet alleen zeer onprofessioneel maar roept ook ergernis op.’

Ze had een heldere, dragende stem en Zoë zag dat Cher met een schamper lachje haar oren spitste om de kritiek te kunnen horen.

‘Ik ben op tijd klaar,’ zei Zoë met een overtuiging die ze niet voelde.

‘Dat hoop ik voor je.’

Anna Fortune en Fred liepen door, Gideon bleef staan.

‘Heb je je laptop de hele nacht zonder adapter aan gelaten?’ vroeg hij met een frons.

‘Nee, natuurlijk niet. Ik merkte het pas toen ik vanmorgen mijn kamer in kon.’

‘O, vandaar.’ Hij pauzeerde even. ‘Wat wil je nu gaan maken? Je hebt een paar geweldige ingrediënten, zoals pancetta, kaas, eieren…’

Toen ze hem dat hoorde zeggen moest ze denken aan het boek dat hij de avond ervoor had voorgelezen om haar malende gedachten tot rust te krijgen. Ineens kreeg ze een ingeving. Ze huiverde. ‘Soufflé! Ik ga een soufflé maken,’ zei ze.

‘Dat lukt je nooit zonder recept,’ zei hij beslist.

Voor het eerst in lange tijd glimlachte ze echt. ‘Jawel. Het is niet zo bijzonder als mijn oorspronkelijke recept, maar ik heb het wél vaker gedaan. Als het lukt, dan…’

‘Een waagstuk, als je het mij vraagt,’ zei Gideon. Ze had het gevoel dat hij iets heel anders zou hebben gezegd als er geen camera’s in de buurt waren geweest. ‘En je dessert?’

‘Daar ben ik nog niet uit. Maar ik heb fantastische ingrediënten, dus ik kom vast wel op een idee.’ Ze glimlachte stralend voor de camera’s. ‘Maar als je het niet erg vindt, ga ik nu aan het werk.’

Toen de jury en de cameraploeg waren doorgelopen, voelde Zoë nog altijd de prestatiedruk maar kon ze zich al iets beter ontspannen. Ze bekeek de ingrediënten die voor hen waren klaargelegd. Bladerdeeg! Als er iets eenvoudig in het gebruik was, dan was het kant-en-klaar bladerdeeg. Haar dessertprobleem was opgelost! En ze kon er ook nog meteen aan beginnen.

Hoewel ze tijdens het gesprek met Gideon zelfverzekerd had geklonken, werd ze behoorlijk zenuwachtig van het idee dat ze een soufflé moest maken zonder een recept. De andere gerechten waren goed gelukt. De roomsaus moest nog afgemaakt worden en het dessert, waarvoor ze dankbaar gebruik had gemaakt van het bladerdeeg, zag er indrukwekkend uit. Ze zou het serveren met een toefje opgeklopte slagroom waar ze wel een smaakje aan zou toevoegen en het enige wat ze nog hoefde te doen was het te karamelliseren met de keukenbrander. Bleef over: de soufflé.

Ze bereidde de soufflébakjes zorgvuldig voor. Nadat ze de bakjes had ingevet met verticale kwaststrepen boter, bedekte ze de randen met uiterst fijn geroosterd broodkruim. Brood was, net als het bladerdeeg, een van de toegestane basisingrediënten. Tot slot raspte ze de kaas en bakte ze de pancetta, die ze vervolgens fijn sneed. Ze had nooit eerder een kaas-baconsoufflé gemaakt, maar ze had de pancetta ingekocht en zou hem gebruiken ook, of Elizabeth David, aan wie de eer wordt toegeschreven dat ze de Britten heeft leren koken, het nu goed zou vinden of niet.

Uiteindelijk stelde ze de kookwekker in, poetste haar werktafel en bad in stilte dat het allemaal goed mocht gaan in de oven. De anderen waren nog druk bezig, maar Zoë keek met opzet niet naar Cher, die ongetwijfeld het perfecte gerecht had bereid en nu stralend glimlachte naar een passerende camera.

Zoë bekeek haar dessert. Ze vond het er prachtig uitzien. Ze had drie cirkels van bladerdeeg gemaakt met een holte in het midden, waarin ze plakjes van de brieachtige kaas had gelegd. Vervolgens had ze er een eetlepel van ‘Oom Jim’s Honing’, zoals ze het voor zichzelf noemde, overheen gedruppeld en het afgewerkt met drie kroosjes. De drie gouden balletjes zagen er heerlijk uit, als lichte miniabrikozen. Ten slotte had ze de taartjes bestrooid met poedersuiker en gekaramelliseerd. Het was werkelijk een verrukkelijk gezicht. Ze mocht trots op zichzelf zijn. Toch jammer dat ze alles ter plekke had moeten bedenken, hoe goed dat haar ook af ging.

‘O, alsjeblíéft, kom als eerste bij mij langs,’ bad ze in stilte. Ze tuurde door de glazen ovendeur. ‘Herstel, als tweede.’ De soufflés waren gerezen maar nog niet voldoende, vond Zoë. Ze zouden nog iets hoger kunnen worden.

Gideon kwam naar haar toe en keek door het glas in de oven. Blijkbaar dacht hij er hetzelfde over, want hij zei: ‘Oké. Ik overleg even.’

Cher, wier prachtig gedecoreerde kippenleverpaté al gefilmd was, keek met een vertrokken mond van woede naar Zoë. Haar ogen schoten vuur. ‘Hij trekt jou voor. Dat is niet eerlijk.’

Gideon, die net met de andere leden van de jury langs haar werktafel liep, zei: ‘We doen ons best alle kandidaten eerlijk te behandelen, Cher. Zoë moest als gevolg van een ongelukje zonder recepten werken.’ Hij keek haar zo boos aan dat Zoë hoopte dat zij nooit aan de andere kant van die blik zou staan. ‘Het zou nog eerlijker zijn geweest als we jullie allemaal zonder recepten hadden laten werken.’

Cher bloosde en trok een pruilmondje, maar zei niets.

Onder de strakke blikken van de jury haalde Zoë de soufflés uit de oven, ervan overtuigd dat ze iets fout zou doen, als ze al niet uit zichzelf in elkaar zouden zakken.

‘Dat ziet er heerlijk uit,’ zei Anna Fortune, enigszins verrast. ‘Wat zit erin?’

‘Kaas en pancetta,’ zei Zoë.

Anna pakte een vork en nam een hapje van de gezwollen, goudkleurige soufflé. ‘Mmm! Tot nu toe heeft niemand pancetta gebruikt. Waar heb je die gekocht?’

Zoë liet de brochure van de boerderij zien. Anna Fortune las hem door. ‘Er staat geen pancetta op.’

‘Maar wel cider en varkensvlees,’ zei Zoë. ‘En calvados, bacon en worst. De pancetta was een experiment. Ik had mazzel dat ik daar wat van kon kopen.’

‘Oké. Nu je hoofdgerecht…’

Fred had al bijna een heel souffleetje op. ‘Zonde om ze te laten staan,’ zei hij. ‘Voordat de cameraploeg de kans krijgt ze te proeven zijn ze ingezakt.’ De cameraploeg, die naar voren kwamen voor een close-up, mopperde.

Gideon proefde van het restant en bromde wat.

‘Prima varkensvlees,’ zei Anna. ‘Je proeft dat de varkens gevoed zijn met appels. De saus is niet geschift. Heel goed. Nu je dessert…’

Zoë liet haar de taartjes zien.

‘Dat ziet er heel mooi uit,’ zei Anna. Ze stak haar vork erin. ‘Wat zit erin?’

Zoë gaf niet meteen antwoord. Ze wilde de smaak van de brie, die nogal verrassend zou uitpakken, eerst tot Anna’s smaakpapillen laten doordringen, voordat ze de ingrediënten bekendmaakte. Anna knikte, waarna Fred zijn vork in een ander taartje stak. Gideon proefde als laatste.

‘Ik proef iets van kaas en honing,’ zei hij. ‘Wat voor een fruit is het? Pruimen?’

‘Kroosjes. Een soort wilde pruim. Ik heb ingemaakte kroosjes gebruikt van de boerderij waar ik ook de honing en de kaas vandaan heb.’

‘Een voortreffelijke combinatie,’ zei Fred. ‘Het is echt heerlijk.’

‘Ik denk dat dit recept nog verbeterd kan worden, maar al met al niet slecht. Jij bent toch degene die zonder recepten moest werken?’

Zoë knikte. Anna zei niets, maar Zoë meende een zweem van goedkeuring in haar blik te zien.

‘Heel goed,’ zei Gideon kalm, waarna de jury doorliep.

Zoë haalde opgelucht adem. Het zag ernaar uit dat ze nog niet weggestemd zou worden. Ze stuurde haar moeder snel een sms’je –lig er nog niet uit! – en begon haar werktafel op te ruimen. Toen ze weer opkeek, zag ze dat de jury bezig was met de beoordeling van Chers gerechten. Ze kon niet precies verstaan wat er werd gezegd, maar aan de gezichten van de jury viel af te lezen dat ze tevreden waren met wat ze proefden. Haar opgewekte stemming verdween. Het was geen prettig vooruitzicht dat ze nog minstens twee dagen met Cher op één kamer zou zitten.

Een van de jongens ging eruit: Daniel. Toen ze later in de pub een bemoedigend afscheidsdrankje met hem dronken, beweerde hij dat hij niet ingeperkt wenste te worden door kinderachtige regeltjes en dat hij als hij had mogen koken wat hij had willen koken (liefst weekdieren), zou hebben uitgeblonken. ‘Ik heb helemaal niets met streek- en seizoensproducten. Als ik asperges wil klaarmaken in januari, dan maak ik asperges klaar in januari.’ Hij keek boos de groep rond, in de juiste veronderstelling dat niet iedereen het met hem eens was. ‘En wie over het broeikaseffect of ecologische voetafdrukken durft te beginnen, krijgt god…’ Hij slikte zijn woorden in. Waarschijnlijk wist hij dat hij van Muriel op zijn kop zou krijgen als hij te grof in de mond werd. In plaats daarvan zei hij: ‘Die krijgt het met mij aan de stok!’

‘Jij hebt het nog best goed gedaan zonder recepten,’ zei Cher tegen Zoë. Ze keek haar met een blik van ingehouden woede over de tafel aan. ‘Volgens mij mag die Gideon je wel.’ Ze snoof zacht. ‘Ik zou niet weten waarom. Tenzij er iets is gebeurd wat je ons niet wil vertellen.’

‘Ik vond de jury helemaal niet partijdig,’ zei Becca. Ze blaakte van zelfvertrouwen na een paar zeer positieve opmerkingen van de jury. ‘Ik vind dat Zoë haar ingrediënten prima heeft verwerkt. Haar dessert was geweldig.’

‘Zo geweldig was het nu ook weer niet,’ hield Cher vol. ‘En ik weet toevallig iets over Gideon en haar wat jullie niet weten.’

‘Doe niet alsof ik er niet bij ben,’ zei Zoë. Ze voelde zich ineens doodmoe.

‘Als je niet wil dat ik iedereen vertel waar je afgelopen nacht hebt geslapen, kun je dat misschien beter zelf doen,’ zei Cher. Ze had een paar glazen wijn op, die haar nog agressiever leken te maken dan anders.

‘Het gaat niemand iets aan waar ik vannacht heb geslapen,’ zei Zoë. ‘Dus hou er alsjeblieft over op.’ Verdorie, die Cher gaf zich niet zomaar gewonnen.

‘Ik denk dat het hen wel iets aangaat als jij daardoor meer kans hebt om te winnen.’ Cher keek om zich heen om er zeker van te zijn dat iedereen aan de tafel luisterde. ‘Dus vertel het nu maar.’

Zoë zuchtte. Ze besefte dat ze iets moest zeggen. ‘Omdat Mevrouw Comateus hier niet wakker te krijgen was, kon ik mijn kamer niet in en moest ik in het huis een slaapplek zoeken. Dat heb ik gedaan. Waarom zou dat iemand anders dan mij iets aangaan?’

‘Waarom doe je daar eigenlijk zo moeilijk over, Cher?’ vroeg Muriel. Zoë kon haar wel om de hals vliegen. ‘Jij komt er in het verhaal zelf niet al te best vanaf.’

‘Het gaat niet over mij,’ zei Cher, vastbesloten haar punt te maken. ‘Laat Zoë het maar vertellen!’

‘Ik zie echt niet in waarom…’ begon Zoë. Ze zocht koortsachtig naar een verklaring die haar niet in een verkeerd daglicht zou stellen.

‘Ben je nu wel of niet met Gideon Irving naar bed geweest?’ Cher sloeg met haar vuist op tafel om haar woorden kracht bij te zetten.

‘In godsnaam, Cher, hou eens op. Je kunt zo de Jerry Springer-show in,’ zei Muriel. ‘Ander onderwerp graag. Heeft iemand enig idee wat de volgende uitdaging wordt?’

Zoë, die wist dat er een bruiloft op Somerby zou worden gevierd, hield wijselijk haar mond.

Muriel vervolgde: ‘Laten we eens zien wat we tot nu toe hebben gedaan. Teamwork in een restaurant…’

‘Een individuele opdracht,’ zei Becca. ‘Wat ik trouwens veel fijner vind. Als je van anderen afhankelijk bent, heb je veel meer stress.’ Ze keek in Chers richting.

‘Ik vind het juist leuk om samen te moeten werken,’ zei Alan. ‘Dat ben ik gewend. In het theater moet je ook op je medespelers vertrouwen.’

‘Ik vind toch dat Zoë moet vertellen waar ze vannacht heeft geslapen,’ zei Cher koppig.

‘Bijt je daar toch niet zo in vast, Cher,’ zei Alan. ‘Ze heeft het toch verteld? In het huis. De geluksvogel. Het maakt ons niet uit in welke kamer, al was het de bruidssuite.’

Zoë bloosde, omdat het toevallig wel de bruidssuite was geweest. ‘Het is een kolossaal pand, met talloze slaapkamers. Van de meeste moeten de vloeren nog worden vervangen,’ zei ze snel. ‘Maar wat ik interessanter vind om te weten, is wat jullie willen gaan doen als jullie de wedstrijd winnen. Ik zou graag een delicatessenwinkeltje beginnen. En jij, Alan?’ Dat wist ze natuurlijk allang, maar ze wilde het gesprek over een andere boeg gooien.

‘Een kwalitatief goed eetcafé, op een idyllische plek, waar al mijn vrienden van vroeger kunnen samenkomen,’ zei Alan dromerig. ‘Ik zie het al helemaal voor me. Dan koop ik wijnstokken in Frankrijk om mijn eigen wijn te verbouwen en die verkoop ik dan weer in mijn eigen restaurant.’

‘Lijkt me heel gezellig,’ zei Muriel. ‘Ik zou een restaurantje in mijn eigen wijk willen beginnen, waar mensen terechtkunnen voor een goede maaltijd zonder meteen een kapitaal kwijt te zijn.’

Becca huiverde. ‘Ik ben dol op koken, maar ik zou nooit een restaurant willen runnen, laat staan er willen werken.’

‘Waarom niet?’ vroeg Daniel, die de klap te boven leek te zijn gekomen. ‘Ik hou juist van die drukte, de opwinding…’

‘Ik vind het vreselijk als mensen tegen me schreeuwen. En ik ben er inmiddels achter dat er in restaurants heel wat af wordt geschreeuwd,’ verklaarde Becca.

Zoë knikte. ‘Helemaal mee eens. Ik denk niet dat mensen goed kunnen presteren onder zoveel druk.’

‘Watjes,’ mengde Shadrach zich in het gesprek. ‘Ik vind dat juist wel geil.’

Zoë en Becca keken elkaar even aan.

‘En jij, Cher?’ vroeg Zoë. Ze wilde haar kamergenoot terugpakken.

‘Geen idee,’ zei Cher. ‘Ik heb het geld niet nodig. Trouwens, zoveel is het toch niet. Ik zou het gebruiken om mijn carrière een duwtje in de goede richting te geven.’

‘Hoe denk je het hier te redden als je niet tegen stress kunt?’ vroeg Daniel, zich tot Becca wendend.

Becca keek om zich heen, op zoek naar een antwoord.

‘Laat haar met rust, Daniel,’ zei Zoë. ‘Dat gaat jou nu niets meer aan.’

‘Doe niet zo gemeen,’ zei Cher. ‘Je hoeft niet af te geven op Daniel omdat hij niet meer meedoet. Eigenlijk had jij eruit gemoeten en niet hij.’ Chers ogen schitterden van verontwaardiging.

‘Waarom had Zoë eruit gemoeten?’ vroeg Muriel kalm.

‘Omdat…’ Ze keek naar Zoë. Waarschijnlijk probeerde ze in te schatten of ze weg zou komen met wat ze wilde gaan zeggen. Zoë’s gezichtsuitdrukking verhardde. Ze vervolgde: ‘Omdat ze niet van een recept heeft gekookt.’

‘Hou toch op,’ zei Muriel. ‘Ik kook bijna nooit van een recept. Zoë kan goed koken. Ze doet nog mee omdat ze goed is, niet omdat ze met een van de juryleden het bed in is gedoken, zoals jij suggereert.’ Ze keek Zoë even met een opgetrokken wenkbrauw aan. Nu kon Muriel helemaal niet meer stuk voor Zoë.

‘Geloof jij maar wat je wilt, Muriel. Ik weet wat ik weet!’ Cher liep boos weg naar de wc en Zoë haalde opgelucht adem.

‘Ik bestel nog een rondje,’ zei Alan.

‘Mijn idee. Even dat vervelende gezeur wegspoelen,’ zei Muriel.

Zoë keek haar dankbaar aan voor haar steun.

‘Je hebt het geweldig gedaan, Zoë,’ zei Becca. ‘Niemand hier vindt dat jij eruit had gemoeten.’

Niettemin sloeg bij Zoë de twijfel toe. Was dat wel zo? Ze duwde de gedachte weg en accepteerde het glas wijn dat Alan haar aanbood. Ze keek de tafel rond en vroeg zich af of de vriendelijke opmerkingen van Muriel en Becca en de stilzwijgende steun van Shona de blik in hun ogen wel weerspiegelde. Ze was er vrij zeker van dat ze echt vonden dat ze kon koken, maar zouden ze denken dat ze met Gideon naar bed was geweest?

Ze keek op haar horloge. Ze voelde zich ongemakkelijk in hun gezelschap en wilde terug naar de koeienstal. Niet dat ze de andere kandidaten, een enkeling daargelaten, niet mocht, integendeel. Ze vond het leuk om in de vrije uurtjes met hen van gedachten te wisselen (zo waren ze het met elkaar eens dat Anna Fortune degene was die in de gaten moest worden gehouden) maar vanavond wilde ze alleen zijn om na te denken.

Cher was al terug van de wc toen Mike nog even bij hen kwam zitten en het laatste bier in zijn glas heel langzaam opdronk omdat hij later die avond de bus nog moest terugbrengen.

‘En, zijn jullie allemaal klaar voor de uitdaging van morgen?’ vroeg hij.

‘Nee. We weten nog steeds niet wat we moeten doen,’ zei Cher. ‘Dat horen we morgen pas.’

‘Ik wil de verrassing natuurlijk niet verklappen,’ zei Mike, ‘maar ik waarschuw jullie, het is een teamopdracht, en een zware ook.’

‘Mikey, lieverd,’ zei Cher. Ze gaf hem een arm en streelde zijn onderarm. ‘Wil je niet een ietsepietsie van de sluier oplichten?’

‘Rubberlaarzen,’ zei hij, genietend van de aandacht. ‘Waarschijnlijk hebben jullie rubberlaarzen nodig.’

Ze hadden opdracht gekregen laarzen mee te nemen, maar er was niet bij gezegd waarom.

‘O god!’ kreunde Cher. ‘We gaan in een weiland koken. Klo…’ Ze keek naar Muriel en paste haar taalgebruik aan. ‘Wat vervelend.’

‘Meer zeg ik niet,’ zei Mike, en hij dronk zijn glas leeg. ‘Kom, we gaan naar huis, tenzij jullie terug willen lopen.’

Zoë was als eerste in de bus. Gedurende de korte rit naar huis betrapte ze zich erop dat ze aan Gideon dacht in plaats van aan dingen als koken boven een kampvuur, zoals ze als kind had gedaan. Ze zou willen dat ze de moed had om echt met hem naar bed te gaan. Ze viel als een blok voor hem. Als ze er dan toch op aangekeken werd, kon ze er maar beter van genieten ook. Dan had ze later tenminste nog iets om op terug te kijken.

Zoë werd die nacht één keer wakker om het raam dicht te doen, omdat ze nat werd van druppend water. Voordat ze weer in slaap viel, besefte ze nog vaag dat het was gaan regenen en dat het weiland waarin ze zouden moeten koken erg modderig zou zijn, maar algauw werd ze in haar dromen bezocht door sexy journalisten en Elizabeth David.