1

Londen, 1883

Zoals alle andere vrouwen in de salon werd Miss Claire Willoughby op slag verliefd toen ze Harry, de elfde hertog van MacArran, voor het eerst zag. Maar het was niet de ongelooflijke schoonheid van de man waar Claire op viel. Ook niet zijn ontzettend brede schouders, zijn dik, blond haar of zijn stralende, blauwe ogen. Evenmin zijn benen, die goed gespierd waren door het jarenlang berijden van wilde paarden en prachtig uitkwamen onder de schitterende, groene kilt. Nee, ze raakte niet in vervoering door wat ze zag, maar door wat ze hoorde.

Bij het zien van de kilt, het zilverkleurige tasje dat van zijn middel naar beneden hing, de dolk met het ivoren handvat die in een van zijn sokken was gestoken, de tartan plaid die over zijn schouder hing en was vastgemaakt met het insigne van de 'laird' van een 'clan', het hoofd van een familie, hoorde ze een man op zijn doedelzak spelen. Ze hoorde het geruis van de wind over heidevelden en het monotone geluid van de doedelzak. Ze hoorde de kanonnen van Culloden en het gehuil van vrouwen die weenden om hun gevallen mannen. Ze hoorde de vreugdekreten bij een overwinning en de trieste stilte na een nederlaag. Ze hoorde geluiden van hoop bij de komst van Bonnie Prince Charlie en die van wanhoop toen deze was verslagen. Ze hoorde over het verraad van de Campbells en de eindeloze jammerklachten van de Schotten in hun eeuwenoude strijd tegen de Engelsen.
Al die geluiden weergalmden door haar hoofd terwijl ze zag hoe Harry, afstammeling van generaties MacArrans, door het vertrek liep. De andere vrouwen zagen slechts een buitengewoon knappe, zwierige jongeman, maar Claire zag meer dan dat. Ze zag wat ze hoorde.
In gedachten zag ze die blonde reus aan het hoofd van een zware, eikehouten tafel zitten, met een zilveren drinkbeker in zijn hand en de weerspiegeling van een flakkerend haardvuur op zijn gezicht, terwijl hij zijn mannen beval hem te volgen. Hij was een geboren leider!

Wat Harry zag, was een kleine, jonge, aantrekkelijke Amerikaanse vrouw met volle borsten. Maar wat haar bijna mooi maakte, was de uitdrukking op haar gezicht. Ze straalde een enorme geestdrift uit, een intense belangstelling voor alles en iedereen. Als ze naar hem keek, had hij het gevoel dat hij het als enige ter wereld waard was om naar te luisteren. Er stond nieuwsgierigheid en intelligentie in haar grote, bruine ogen te lezen. Haar kleine, welgeschapen lichaam bewoog zich snel en ze liep met een vastberadenheid die bij de meeste vrouwen ontbrak.

Al gauw begon Harry het feit dat Claire een actieve vrouw was te waarderen. Ze kon geen moment stilzitten en wilde altijd ergens heen en dingen bekijken. Ze stelde uitstapjes voor en regelde de lunches. Het enige wat Harry en zijn vrienden hoefden te doen, was komen opdagen. Ze maakte hem aan het lachen en hield hem aangenaam bezig. Soms praatte ze te veel over de geschiedenis van Schotland, maar hij vond het hoogst vermakelijk dat ze tranen in haar ogen kon krijgen als ze sprak over een of andere veldslag die meer dan honderd jaar geleden had plaatsgevonden. Er schenen zo'n honderdtal overleden mannen te zijn die ze als heldhaftige figuren beschouwde, die volgens haar een zeer moedig en waardevol leven hadden geleid. Zodra ze over hen begon te praten, kregen haar ogen een dromerige, wazige uitdrukking. Dat gaf Harry alle tijd om haar fraaie borsten te bekijken.
Op het moment dat ze Harry vertelde dat zijn gestorven broer een van haar helden was, verslikte hij zich in een kersepit en stikte bijna. Miss Claire Willoughby, alert als altijd, duwde hem naar voren met zijn buik over een stoelleuning. Daarna sloeg ze zó hard tussen zijn schouderbladen dat de pit door de salon vloog en met een plons in de punchkom belandde.
Door die daad wist Harry dat Claire de geschikte vrouw voor hem was. Bramley House had een meesteres nodig die kon denken en snel kon handelen. En al zijn huizen hadden een meesteres nodig die zoveel geld bezat als Claire.

Wat Claire zelf betrof... zij stond versteld dat een Schotse hertog aandacht aan haar besteedde. Wanneer ze in Harry's gezelschap was, kon ze amper ademhalen. Ze luisterde naar hem, keek naar hem en glimlachte tegen hem. Ze zei datgene waarvan ze hoopte dat hij het wilde horen en deed datgene waarvan ze hoopte dat hij wilde dat ze deed. Als ze niet bij hem was, dacht ze aan hem en slaakte diepe zuchten.

Claire's moeder was dol van vreugde toen ze hoorde dat haar dochter een oogje had op een man die hertog was. 'Hij is ook het hoofd van Clan MacArran,' vertelde Claire, maar dat zei haar moeder niets.
Arva Willoughby was ooit een schoonheid geweest. Nu scheen ze niet te merken dat haar vlees boven en onder haar keurslijf uitpuilde. Ze zou niet toestaan dat Claire, die veel te leergierig was naar haar moeders smaak, zo'n kans voorbij liet gaan. Arva deed alles wat in haar vermogen lag om haar dochter te onderrichten in de kunst van het veroveren van een man.
Ze gaf de jongelui bijvoorbeeld geen toestemming om samen alleen te zijn.
'Luister, kind, de belangstelling van een man wordt juist door de afwezigheid van een vrouw geprikkeld en niet door haar elke dag te zien. Bovendien maakt een vrouw haar echtgenoot genoeg mee nadat ze met hem is getrouwd en is het onzin dat ze hem ook vóór het huwelijk ziet!' merkte Arva op.
'Maar moeder,' reageerde Claire geërgerd. 'De hertog heeft me niet ten huwelijk gevraagd, en hoe weet ik nu of ik wel met hem wil trouwen als ik hem niet eerst goed kan leren kennen?'
Zoals gewoonlijk had Arva een antwoord op alles. 'Misschien denk je iets van het leven te weten omdat je die paar jaar dat je op de wereld bent constant met je neus in de boeken hebt gezeten, maar wat de relatie man-vrouw betreft, ben je een onnozele hals!'
Claire was te gelukkig om zich door haar moeders pessimisme van streek te laten maken. Ze glimlachte en dacht aan Harry en zijn voorvaderen, rijdend over de Schotse hooglanden.

Pas nadat ze Harry iets langer dan een maand kende, begon Claire twijfels te koesteren. 'Moeder, Harry en ik praten nooit écht met elkaar. Hij luistert naar me en glimlacht, maar gaat nooit op mijn woorden in. Soms denk ik dat Zijne Excellentie niet eens weet wie Bonnie Prince Charlie is!'
'Lieve kind, waar klaag je in vredesnaam over? Die jongeman ziet er goddelijk uit en is een hertog, nota bene. Wat wil je nog meer?'
'Iemand om mee te praten...'
'Pfff!' snoof Arva verachtelijk. 'Wat doet een gesprek er nu toe in een huwelijk? Geef me de boter even aan... dat zijn de enige woorden die je na het eerste jaar nog met elkaar wisselt. En ais je goed personeel hebt, is zelfs dat niet nodig! Je vader en ik hebben in geen jaren een gesprek gevoerd en toch houden we zielsveel van elkaar.'
Claire sloeg haar ogen neer en verdiepte zich in haar boek.
Arva legde een hand onder haar dochters kin. 'Ik weet heus wel wat het is om jong en verliefd te zijn. Je twijfelt. Dat is heel normaal op jouw leeftijd. Maar geloof me, je hoeft je nergens zorgen om te maken. Je hertog is knap, vriendelijk en attent. Kijk maar eens naar de bloemen die hij je vorige week heeft gestuurd. Hij is alles wat een vrouw zich maar kan wensen. En als hij niet veel zegt, is dat alleen maar gunstig voor je. Je vertelde dat hij naar je luistert... Lieve kind, een man die naar een vrouw luistert, is zijn gewicht in goud waard!'
Claire wierp haar moeder een flauw glimlachje toe. Arva nam haar dochter het boek uit handen. 'Je verknoeit je ogen nog met al dat gelees.' Vervolgens keek ze op de kaft naar de naam van de schrijver en vroeg: 'Wie is Captain Baker?'

'Een ontdekkingsreiziger. De grootste die de wereld ooit heeft gekend. Het gerucht gaat dat hij familie van de hertog is.'
Arva keek naar de glans in haar dochters ogen en fronste haar voorhoofd. 'Schat, ik weet wat het is om te dromen. Ik heb ook dromen gehad, maar ik heb het een en ander in mijn leven geleerd. De toekomst van een vrouw hangt helemaal van haar echtgenoot af. Deze mannen van wie je droomt..." Ze liet haar blik door Claire's slaapkamer dwalen, die vol boeken stond. Claire nam ze altijd in hutkoffers mee, waar de Willoughby's ook heen gingen. 'Met die uitvinders, artiesten, schrijvers en deze ontdekkingsreiziger kun je niet leven. Er zijn mannen met wie je leeft en mannen met wie je... Ach, laat maar zitten, na je huwelijk zul je zelf wel achter dat aspect van het leven komen. Dat hoef ik je niet te vertellen. Volgens mij is de jonge Harry wereldwijs genoeg om begripvol te zijn.'
Claire had geen idee waar haar moeder het over had, maar wist dat het haar niet beviel. 'Ik wil van mijn man houden.'
'Natuurlijk. Je houdt toch van Harry? Hoe zou je niet van hem kunnen houden?'

Claire dacht aan Harry. Hoe hij eruitzag in zijn kilt. De manier waarop hij met zijn blauwe ogen naar haar keek.
Arva glimlachte haar dochter toe. 'Er zijn nog meer dingen die van belang zijn. Denk je eens in hoe het zal zijn om het leven van een hertogin te leiden! Je zult op je wenken worden bediend. Je zult al die rare wezens over wie je leest in het echt kunnen ontmoeten.
Een uitnodiging van een hertogin kunnen ze immers niet afslaan! Je zult vrij zijn, Claire. Vrij om te doen wat je wilt en wanneer je dat wilt.' De glimlach verdween van Arva's gezicht. 'En dan is er nog die kwestie van je grootvaders testament. Je vader en ik geven onze goedkeuring aan een huwelijk met Harry, en als je met hem trouwt, zul je jouw erfenis ontvangen. Zo niet, dan ...'Ze glimlachte weer. 'Ik dreig je niet, schat. Je moet doen wat je zelf wilt, maar vergeet je kleine zusje niet!'
Daarop beende Arva haar dochters kamer uit en liet Claire alleen achter. Soms leek haar moedereen dwaze, frivole vrouw. Een vrouw met weinig ontwikkeling en gebrek aan intelligentie. Maar af en toe joeg haar moeder haar bijna angst aan.
Claire legde Captain Bakers boek weg en streek haar jurk glad. Ach, waar maakte ze zich druk om? Harry, hertog van MacArran, was een fantastische man en ze hield wérkelijk van hem. Haar moeder had gelijk. Hoe zou ze niet van een man als Harry kunnen houden ? Hij was de volmaaktheid in eigen persoon. Als een vrouw de ideale man zou moeten scheppen, zou ze Harry creëren.
Claire lachte hardop. Wat was ze toch een idioot.' Ze was verliefd op Harry en zou waarschijnlijk hertogin worden. Ze was een bofferd, de gelukkigste jonge vrouw op aarde.'

De volgende zondagmiddag nam Harry Claire mee naar een meer en roeide haar naar een mooi, klein eiland dat midden in het meer lag. Daar aangekomen, hielp hij haar uit de boot. Met de handen in haar schoot zat Claire op een Schots geruite deken die Harry voor haar had meegenomen, terwijl hij naast haar in het gras lag. Hij droeg een ouderwets, linnen hemd met wijde, geplooide mouwen. Het zag eruit of het ontelbare keren was gewassen en was gelig van ouderdom. Van boven was het dichtgeregen met een koordje, maar Harry had dat losgemaakt, zodat een gedeelte van zijn gladde huid zichtbaar was. Verder droeg hij zijn groene kilt. Niet de mooie kilt die hij in de salon had gedragen, maar een die verbleekt en vaak gedragen was. Hij trok zich niets aan van het feit dat hij eigenlijk een rok droeg: hij zat rustig met zijn benen uit elkaar en besteeg een paard op een uiterst nonchalante manier. Men beweerde dat een jongedame was flauwgevallen op het moment dat ze de jonge, in een kilt geklede hertog op zijn paard zag klimmen. Nu lag hij languit in het gras, met zijn kilt om zich heen en een brede riem om zijn middel, naar Claire te kijken. 'Ik ben nogal gek op je geworden, weetje.' Claire's hart klopte in haar keel. Ze wist niet of het door de man zelf kwam of door wat hij vertegenwoordigde, of, zoals haar zusje zei, door zijn weergaloze schoonheid, maar Harry maakte vreemde gevoelens in haar los. 'Ik... ik mag jou ook graag," zei ze.
'Ik vroeg me af of je met me zou willen trouwen.'
Met grote ogen van schrik keerde Claire zich naar hem toe. Ze had dit verwacht en op dit moment gehoopt, maar toch kwam het als een schok. Ze wist geen woord uit te brengen.

'Ik weet dat het veel gevraagd is,' vervolgde Harry. 'Ik bezit een paar monsterlijke landhuizen, inclusief een afgrijselijk, oud huis dat Bramley heet en op het punt van instorten staat. Verder zijn er nog een paar problemen in mijn leven, maar ik meen het echt: ik ben gek op je.'
Claire haalde diep adem en trachtte de brok in haar keel weg te slikken. Ze wilde zichzelf weer onder controle hebben alvorens te antwoorden. Soms, als ze alleen was, betwijfelde ze of ze wel bij elkaar pasten. Maar zodra ze bij hem was, verdween die twijfel. Dan kon ze niet anders dan naar hem kijken en de klanken van doedelzakmuziek in haar hoofd horen.
Ze aarzelde. Ze wilde niet te gretig lijken om zijn vrouw te worden. Maar ze dacht, terwijl ze naar zijn sterke benen keek, dat ze desnoods op blote voeten een met sneeuw bedekte berg zou beklimmen om met die verrukkelijke man te kunnen trouwen en een Schotse hertogin te worden. 'Is je huis erg oud?' vroeg ze, zo rustig mogelijk.
Harry hief zijn gezicht naar de warme zonnestralen. Zijn wimpers waren lang en dik. Ik geloof van wel. Bramley is zo rond de twaalfde of dertiende eeuw gebouwd.'
Is het een kasteel?'
'Ooit is het een kasteel geweest, ja. Een deel ervan is oud en vervallen, maar een van mijn voorvaderen heeft eromheen gebouwd.'
Het duurde even voor ze begreep wat hij bedoelde. 'Heeft iemand er muren omheen gebouwd? Bedoel je dat er een kasteel in je huis is verborgen?'
'Mmm,' was alles wat hij zei.
Claire's fantasie sloeg meteen op hol. Ze stelde zich voor dat een en dezelfde familie eeuwenlang in hetzelfde huis had gewoond. Ze stelde zich voor wat zich allemaal had afgespeeld in een dergelijk huis. is Bramley erg groot?'
Hij legde zijn 'hoofd weer in het gras en glimlachte haar toe, waardoor Claire's hart een sprongetje maakte. 'Ik heb het niet helemaal bekeken.'
Een huis dat zo groot was dat de eigenaar het niet helemaal had gezien... Dat was iets wat ze zich moeilijk kon voorstellen. 'Ja,' fluisterde ze. 'Ja, ik zal met je trouwen.'
Toen kon Claire zich niet langer inhouden. Ze sprong overeind, tilde de zoom van haar rok op en begon als een gek in het rond te draaien. Hij schaterde het uit. Ze leek net een jong hondje dat uitzinnig van vreugde was. Daarom hield hij zo van Amerikaanse meisjes. Ze zeiden wat ze dachten en handelden impulsief. 'Ik zal de beste hertogin van de hele wereld worden,' zei ze. 'Wedden? Jeetje, het lijkt me zo interessant om hertogin te zijn.'
Hij zei niets, maar stak een van zijn grote handen uit, legde die achter haar hoofd en trok haar gezicht naar zich toe voor een kus. Claire had nog nooit een man gekust en hoopte maar dat ze hem behaagde. Ze probeerde zijn voorbeeld te volgen en te doen wat hij van haar wilde, maar toen hij haar lichaam tegen het zijne drukte, wendde ze haar hoofd af. Ze moest kracht gebruiken om zich van hem los te rukken. Toen ze ten slotte weer terug was op de deken, zat ze buiten adem naar hem te kijken. In zijn ogen school een ondeugende blik.
'Een huwelijk met jou lijkt me best leuk,' zei hij, terwijl hij weer achterover ging liggen.
Ze zaten een tijdje zwijgend bijeen. Claire probeerde wat kalmer te worden. Er was iets vreemds gebeurd: toen Harry haar kuste, kon ze de doedelzakmuziek niet meer horen.
'Je moet gauw met mijn moeder komen kennis maken,' zei hij. 'Het jachtseizoen is begonnen. Er zullen een paar jachtpartijen plaatsvinden. Je kunt op Bramley, bij mijn familie, logeren en dan gaan we na een poosje trouwen.'
'Ja,' was alles wat Claire kon zeggen.
Daarna zwegen ze weer. Claire wist allang dat Harry niet van praten hield. De stilte was echter niet onaangenaam en duurde tot hij zei dat het tijd was om te gaan. Toen hij haar de boot in hielp, kuste hij haar opnieuw. Zacht en teder. Vervolgens roeide hij terug naar de oever. Claire glimlachte en dacht aan de toekomst die voor haar lag.

Daarna volgden weken van voorbereiding. Claire's moeder was in de zevende hemel door haar dochters huwelijksaankondiging, het aanstaand bezoek aan Bramley en de kennismaking met Harry's moeder, de hertogin. Claire wilde elke minuut van de dag met Harry doorbrengen, maar Arva had andere plannen voor haar dochter.
'Na jullie huwelijk zul je meer dan genoeg met hem samen kunnen zijn. Als een man eenmaal je echtgenoot is, zie je hem meer dan je lief is.'
Claire trok zich niets aan van haar moeders cynisme. Ze zag Harry wanneer ze maar kon. Nooit alleen, maar altijd in gezelschap van anderen. Met vier van Harry's vrienden gingen ze haar verlovingsring uitkiezen. Een grote, blauwe diamant, gevat in smaragden. Ze wist dat ze Harry vreselijk zou missen als ze met haar ouders en haar zusje Het Kanaal zou oversteken om zich een nieuwe garderobe door Mr. Worth te laten aanmeten.
Toen Claire van haar eerste pasbeurt in de Parijse salon van Worth terugkeerde, liet ze haar blik door de hotelsuite dwalen waar ze logeerden. Het was niet het Ritz, maar haar moeder zei dat dit de plek was waar alle chique mensen verbleven. Toch was het tapijt versleten. In de zitting van een van de stoelen zat een scheur. Er hingen spinnewebben aan het plafond. Claire wist dat het noodzakelijk was dat ze in dit soort hotels vertoefden. En het was even noodzakelijk voor haar moeder om geloof te hechten aan haar leugentje dat dit werkelijk het deftigste hotel van Parijs was.
'Ik ga even weg, schat,' zei George, Claire's vader, tegen zijn mollige vrouw.
Claire wist waar hij heen ging, want ze had gezien dat hij stiekem een biljet van duizend franc uit haar moeders geldkistje nam. Haar vader ging naar de races, waar hij, zoals altijd, al zijn geld zou verspelen. Met gefronst voorhoofd trok Claire haar handschoenen uit en gooide ze op een stoffig tafeltje.
Haar moeder pakte ze meteen op. 'Wees een beetje zuinig op je mooie spullen. Pas na je huwelijk zul je nieuwe kunnen kopen.'
'Als hij met haar trouwt,' bromde Claire's veertien jaar oude zus Sarah Ann bijgenaamd Brat (ondeugd) terwijl ze weer eens in Claire's sieradenkistje snuffelde.
Claire, die doodop en geïrriteerd was door een dag van stilstaan, passen en zich aanen uitkleden, smeet het deksel van het kistje
met een klap dicht.

Brat lachte slechts. 'Ik trouw met een man die me aanbidt. Hij zal alles doen wat ik hem opdraag. En hij zal heel, heel rijk zijn. Ik ga niet met een arme man trouwen, ook al heeft hij mooie benen.'
'Je zult trouwen met de man die ik voor je uitkies,' zei Arva, terwijl ze haar jongste dochter bij een oorlel greep en haar de kamer uit sleurde. Claire haalde de schouders op toen ze hen zag, want ze wist dat haar moeder haar geliefde jongste dochter nooit écht zou straffen. Wat ze ook had uitgehaald. Binnen een paar minuten zou het slimme kind haar moeder alweer zover hebben gekregen dat deze haar chocolaatjes toestopte en haar een uitstapje beloofde.
Claire liep naar het venster en keek naar de bomen in het kleine park van het hotel. De bladeren begonnen hun herfstkleur aan te nemen. Ze dacht aan hun huis in New York. Zowel Parijs als Londen leek zo anders dan New York, zoveel saaier. Ze dacht aan de negentien jaren die ze in New York had doorgebracht en aan de zomers in de koelte van Maine. Ze had haar gemakkelijke leventje als iets vanzelfsprekend beschouwd en gedacht dat het nooit zou veranderen. Ze had haar vader altijd ten afscheid gekust als deze naar zijn jacht vertrok vooreen boottochtje, of een week ging jagen of voor een paar maanden naar het Wilde Westen verdween om achter grizzlyberen en bergleeuwen aan te zitten.
Ze was gewend geraakt aan de klank in haar moeders stem, wanneer deze de talloze bedienden orders gaf voor het opsieren van hun grote huis aan Fifth Avenue ter ere van de zoveelste party. Ze had altijd vol bewondering staan kijken naar de duizenden orchideeën aan de plafonds, de muren en de schoorsteenmantels alvorens naar de bibliotheek of een museum te gaan.

Haar ouders hadden zich weinig met hun twee dochters bemoeid. Ze waren ervan uitgegaan dat zij in goede handen waren bij hun gouvernantes. Zowel Claire als Brat had hun 'babysitters' met gemak kunnen omkopen en voor het merendeel hun eigen leven geleid. Brat hield, net als haar moeder, van het society-leven en was vaak naar haar moeders party's gegaan, waar de gasten hoog over haar schoonheid hadden opgegeven.
Maar Claire gaf niets om feesten en partijen. Zij hield van bibliotheken, musea en van gesprekken met mensen die verstand van hun vak hadden. Haar moeder had het afschuwelijk gevonden als Claire stokoude professoren in de geschiedenis mee naar huis nam voor de thee. Ze had minachtende opmerkingen gemaakt over de hoeveelheid voedsel die de broodmagere mannetjes naar binnen werkten. 'Ik hou van intelligente mensen,' was Claire's reactie daarop geweest.
Arva en George hadden het te druk gehad om veel aandacht aan hun dochters te schenken, tot hun boekhouder dat vreselijke gesprek met hen had gevoerd. Daarna was alles in hun leven anders geworden.

Het huis aan Fifth Avenue was verkocht. Ook het huis in Maine en haar vaders jacht. Ze hadden geen bezittingen meer en hun manier van leven was compleet veranderd.
En nu was het aan haar, Claire, om er iets aan te doen. Als ze met Harry trouwde en hertogin werd, zou alles weer in orde komen. Haar ouders zouden krijgen wat ze wilden en haar zusje zou een rijke man aan de haak kunnen slaan.
Terwijl Claire uit het raam keek, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze had vreselijk tegen alles opgezien, maar Harry had het gemakkelijk gemaakt. Het oude gezegde dat het even simpel was om op een rijke man verliefd te worden als opeen armoedzaaier, was waar. Het was inderdaad eenvoudig geweest op een hertog verliefd te worden.

Op de derde dag in Parijs arriveerden de boeken die Claire in Londen al had besteld. Ze begon ze te lezen tussen de pasbeurten en haar moeders voortdurende vragen door. 'Moeten de mensen een revérence voor je maken als je hertogin bent? En ook voor mij, als moeder van de hertogin? Hoe zal men mij aanspreken? Als Uwe Majesteit?' Claire deed algauw geen pogingen meer haar moeder het verschil tussen aristocraten en leden van een koninklijk huis uit te leggen en wilde haar ook het slechte nieuws besparen dat zij als moeder van een hertogin helemaal geen titel zou krijgen.
De boeken gingen over de geschiedenis van Harry's familie, de Montgomery's. Ze ontdekte hoe oud het geslacht was en dat deze Schotse tak van de familie, die Clan MacArran heette, ten minste één keer een vrouw als hoofd had gehad. In het begin van de vijftiende eeuw was een Montgomery getrouwd met een MacArranvrouw en had de naam MacArran aangenomen. Daarna hadden meer Montgomery's een huwelijk gesloten met MacArrans, tot de Montgomery's bi jna een aparte clan waren geworden. In 1671 had Charles II de familie een hertogdom gegeven. Er werd veel gespeculeerd over de reden daarvan. Sommigen zeiden wegens jarenlange trouwe dienst, maar er ging ook een gerucht dat de MacArran laird vrijwillig had aangeboden een oerlelijke helleveeg van een vrouw te trouwen, die een vermeende halfzuster van de koning was.
Hoe dan ook, er was in die tijd fel gediscussieerd over de naam die de familie moest krijgen. Moest de familienaam MacArran zijn en het hertogdom Montgomery worden genoemd of andersom? Volgens een legende had men een muntstuk opgegooid om het probleem op te lossen. Harry was dus hertog van MacArran, terwijl zijn naam Henry James Charles Albert Montgomery luidde.

Gedurende de dagen in Parijs had Claire soms het gevoel dat ze zou bezwijken onder de pasbeurten.de voorbereidingen en het deelnemen aan haar moeders drukke sociale leven, maar ze hield zich-zelf steeds voordat Bramley aan het eind van alles op haar wachtte.
s'Nachts kon ze vaak niet slapen van vermoeidheid en las bij lamplicht boeken over Harry's familie en romans van Sir Walter Scott die verhaalden van de schoonheid van de hooglanden en de moed van de mannen die er woonden. Uiteindelijk viel Claire in slaap en droomde van heidevelden en horden mannen die stuk voor stuk op Harry leken.

Toen Claire en haar familie uit Parijs terugkeerden, stond Harry haar op te wachten. Hij bracht haar naar zijn rijtuig met het hertogelijk wapen op het portier. Op vastberaden toon vertelde hij haar ouders dat hij en Claire alleen naar Londen zouden reizen. Claire kon wel huilen van blijdschap bij het vooruitzicht een poosje uit de buurt van haar moeder en haar vermanende woorden te zijn. Toen ze eenmaal in het rijtuig zat, zag ze dat Harry de binnenkant met roze rozen had versierd. Glimlachend nam ze het glas champagne aan dat hij haar gaf. Plotseling wenste ze dat hij haar kuste. Dat hij haar in zijn armen zou nemen en haar stevig zou vasthouden. Ze wilde dat hij alle twijfels uit haar geest bande. Maar Harry raakte haar niet aan. 'Ik heb je gemist,' zei hij. 'Heb je aan me gedacht?' 'De hele tijd,' antwoordde ze, met een bewonderende blik op zijn brede schouders.
'Wat heb je allemaal gedaan terwijl je bij me weg was?'  'Kleren gekocht en gelezen. En jij?'
Harry wierp haar een glimlach toe. Hij was niet van plan haar te vertellen wat hij had gedaan, want dat behelsde maitresses, een paar actrices en een aantal paarden waaraan hij te veel geld had verloren. Maar hij ging trouwen met een steenrijke erfgename en dus maakte het niet uit hoeveel geld hij verloor.
'Ik heb aan jóu gedacht,' antwoordde hij. De manier waarop hij dat zei, bezorgde Claire hartkloppingen.
Om zichzelf onder controle te houden, keek ze uit het raam. 'Mijn moeder zal het niet goedvinden dat ik alleen met je ben.'
'Ik denk dat je moeder alles goed zal vinden als het tot een huwelijk van haar dochter met een hertog leidt.'
Claire keek hem ontzet aan. 'Ik trouw met je omdat ik van je hou, niet omdat je een hertog bent.'
'Is dat zo?' zei hij met een verleidelijke glimlach, die Claire alles deed vergeten, behalve hem. 'Hoe staat het met die geschiedenis waar je voortdurend over praat? En met die plaats? Cull of zoiets?'
'Culloden? Maar dat was...'
'Ja, ja, een grote veldslag.' Hij leunde voorover, nam haar hand in de zijne en speelde met haar vingers. 'Als ik aan een huwelijk denk, denk ik aan andere dingen dan aan oorlog. Als we eenmaal getrouwd zijn, ga je me toch geen college in geschiedenis geven, hoop ik?'
Zijn vingers lagen op haar onderarm. Kant was het enige wat hun huid van elkaar scheidde.
Ik verlang naar het moment dat je mijn bed deelt,' zei hij heel zacht.
 Claire hield haar adem in toen hij zich naar haar boog. Ze wist dat ze hem dergelijke vrijheden niet moest toestaan, maar aan de andere kant zouden ze binnenkort toch getrouwd zijn. Dank zij een paar boeken die ze stiekem had gelezen, had ze een globaal idee van wat er na een huwelijksplechtigheid plaatsvond.
Zodra zijn lippen de hare bedekten, hield Claire op met denken. Ze was er niet zeker van wat er zou zijn gebeurd als het rijtuig niet abrupt tot stilstand was gekomen, maar toen ze uitstapte, lag er een frons op haar voorhoofd. Ze wenste dat ze evenveel van Harry hield wanneer hij haar aanraakte als het geval was wanneer ze naar hem keek of aan hem dacht.

De twee volgende weken hield haar moeder haar zó bezig dat ze geen tijd had om alleen met Harry of haar gedachten te zijn.
Na die periode kwam hij naar de door haar ouders gehuurde woning om te vertellen dat hij Londen verliet en naar zijn huis in Schotland terugging. Er waren duizend en een dingen die Claire Harry wilde vragen. Over zijn moeder. Over de rest van zijn familie. Over wat men van haar als zijn verloofde verwachtte. Maar ze kreeg geen kans om iets te zeggen, want Arva kletste aan één stuk door tijdens het korte bezoek. Toen Harry op het punt van vertrek stond, kuste hij Claire's hand, zei gedag tegen Arva en was weg. Vechtend tegen haar tranen liep Claire naar haar kamer. Het zou een hele week duren voor ze hem terugzag en ze keek vol verlangen uit naar haar nieuwe bestaan.