12

Tegen vijf uur, toen het tijd was voor de thee bij de hertogin, was Claire op van de zenuwen. Ze was gekleed in haar mooiste, met de hand gemaakte, kanten jurk. Een Worth-creatie, die ze speciaal had aangeschaft voor haar kennismaking met Harry's moeder.
Miss Rogers bracht Claire naar de deur die toegang gaf tot de vertrekken van de hertogin. Daarna vertrok ze, haar grijze hoofd schuddend, alsof ze Claire wilde laten weten dat zij, een Amerikaanse, nooit aan de hoge eisen van de hertogin zou kunnen voldoen.
'Bedankt voor uw bemoedigende geste,' mompelde Claire. Ze trok haar jurk recht, controleerde voor de honderdste maal of ze het notitieboekje en het potlood dat ze moest meebrengen bij zich had, haalde diep adem en legde haar hand op de deurknop.
Op het moment dat Claire de enorme zitkamer binnenstapte, dacht ze: dus hier bevindt zich alle rijkdom! Je hoefde geen kunstkenner te zijn om te zien dat de schilderijen aan de muren oud en zeer waardevol waren. Ze herkende doeken van Rubens, Rembrandt en Titiaan. Op fraai bewerkte, vergulde tafels stonden voorwerpen die prachtig en kostbaar waren. In de rest van het huis was het meubilair smerig en halfversleten, maar in deze kamer was alles volmaakt en brandschoon. De draperieën aan de muren en de gordijnen voor de ramen waren van verbazingwekkend dure zijde, zag Claire met het oog van een kenner!
Moeder zou groen zien van jaloezie, dacht ze, terwijl ze de kamer rondkeek.
Maar algauw wendde ze haar ogen van de muren en het Aubusson-tapijt af en richtte ze op Harry's moeder, die in de grote stoel naast het zilveren theeblad zat. Het was een forse vrouw met een knap gezicht. Haar staalgrijze haren droeg ze achterover in een knotje. Vroeger is ze wellicht aantrekkelijk geweest, maar nu straalt ze een angstaanjagende hardheid uit, dacht Claire. De vrouw was gekleed in een dure jurk van donkerblauwe zijde. Fraai van snit, maar al minstens tien jaar uit de mode. Onder de jurk kon Claire de zwarte laars aan de linkervoet zien.
'Hoe maakt u het, Uwe Excellentie?' zei Claire met een glimlach.
De hertogin glimlachte niet terug en vroeg ook niet of Claire wilde gaan zitten. Claire bleef staan waar ze stond, zich afvragend wat ze moest doen. Ze keek toe, terwijl de hertogin een kop thee inschonk, en deed een stap voorwaarts, in de veronderstelling dat de vrouw haar het kopje zou aanbieden.
Dat gebeurde echter niet. De hertogin bracht het kopje naar haar mond en begon te drinken.
Claire deed een stap achteruit. Ze voelde zich onzeker en verre van behaaglijk.
'Dus jij bent van plan met mijn zoon te trouwen...' De vrouw nam Claire van top tot teen op. 'Ben je nog maagd?'
Claire knipperde een paar keer met haar ogen. 'Ja, ma'am,' fluisterde ze, 'dat ben ik.'
'Goed, want ik sta niet toe dat mijn zoon genoegen neemt met tweedehands spul.'
Claire slikte. Ze had niet verwacht dat een hertogin zó zou praten. Ze liep naar een stoel en wilde gaan zitten, maar de hertogin keek haar zó geschokt aan dat Claire onmiddelijk weer rechtop ging staan.
'Ik neem aan dat je gezond bent en kinderen kunt baren.'
'Ja, ma'am," fluisterde Claire. 'Ik geloof van wel.'
'Als de elfde hertogin van MacArran is het voortbrengen van kinderen je eerste verantwoordelijkheid. Je moet zonen voor mijn zoon baren. De eerste moet binnen het eerste jaar van het huwelijk ter wereld komen en de volgende binnen het tweede huwelijksjaar. Daarna mag mijn zoon zelf bepalen wat hij wil.'
Het bloed steeg Claire naar de wangen. 'Ik zal mijn best doen.'
De hertogin pakte een schotel, legde er een plakje vruchtencake op en begon te eten. 'Je tweede verantwoordelijkheid zal de zorg voor mijn zoon zijn. Tot mijn dood zorg ik dat hij krijgt wat hij nodig heeft en wat hij wil. Maar ik zal er niet altijd zijn. Daarom zul jij een aantal van mijn verantwoordelijkheden moeten overnemen.'
Claire dacht dat de hertogin met haar opmerking dat ze er niet altijd zou zijn, bedoelde dat ze na het huwelijk naar het weduwenhuis vertrok. Een prachtige woning, die Claire de dag ervoor had gezien. Ze glimlachte en zei: 'Ik zal uw plaats in Harry's leven nooit kunnen innemen en weet zeker dat hij u vaak zal komen opzoeken. Ik ben ervan overtuigd dat...'
De hertogin wierp Claire een blik toe die haar van schrik deed terugdeinzen. Er school woede in die blik en... haat! Van dat laaste was Claire niet zeker, maar het leek er veel op. 'Me komen opzoeken? Denk je dat mijn zoon me uit zijn huis gooit?'
'N... nee, ma'am,' stamelde Claire, 'ik nam aan dat u in het weduwenhuis ging wonen.'
Met een valse grijns op haar gezicht vroeg de hertogin: 'Je wilt mijn kamers, nietwaar? Behalve mijn zoon wil je ook nog mijn kamers, nietwaar? Wat wil je verder nog?'
Wat Claire op dat moment het meest wilde, was de kamer verlaten en hem nooit meer terugzien. 'Het was niet mijn bedoeling onbeleefd te zijn,' mompelde ze met gebogen hoofd. Ze wilde Harry's moeder niet boos maken. Ze wilde niet dat de vrouw tegen Harry zou zeggen dat zijn toekomstige echtgenote een agressieve Amerikaanse was.
De hertogin keek Claire een tijdje aan. 'Goed,' zei ze ten slotte met een zucht. 'Het is beter dat jij en ik met elkaar kunnen opschieten. Zo is het al moeilijk genoeg.'
Claire liet haar ingehouden adem ontsnappen en schonk de vrouw een aarzelend glimlachje. 'Volgens mij is het in Harry's belang dat we vriendschap sluiten. Hij geeft altijd zo hoog over u op.'
'Natuurlijk doet hij dat,' snauwde de hertogin.
Claire werd opnieuw nerveus. Alles wat ze zei, scheen de vrouw te ontstemmen.
'Laten we voortmaken,' zei de hertogin. 'Je moet leren hoe je voor mijn zoon moet zorgen.'
'Ja,' zei Claire, 'ik wil alles over Harry weten. Hij...' De hertogin onderbrak haar abrupt.
'Sla je notitieboekje open.'
Vóór Claire het boekje open had, begon de hertogin heel snel te praten.
'We beginnen met erwten. Mijn zoon eet erwten bij ham en rundvlees, maar bij kip mogen geen erwten worden geserveerd, behalve bij kip in roomsaus. In dat geval moeten er altijd erwten worden opgediend. Natuurlijk eet hij nooit erwten bij schapevlees. Bij lamsvlees wel, maar alleen als het lam jonger is dan zes maanden. Bij kalfsvlees mogen ook erwten, maar alleen in de lente. Geen kalfsvlees met erwten in de winter en natuurlijk geen erwten bij vis. Welke vissoort dan ook. Ook mogen er geen erwten worden geserveerd bij wild, behalve natuurlijk bij duif. Goed, dan gaan we nu door met worteltjes.'
Al die tijd had Claire geen tijd gehad om haar mond te sluiten, laat staan om haar notitieboekje open te doen. Maar bij het woord 'worteltjes' deed ze een stap voorwaarts, zodat ze haar notitieboekje tegen de rugleuning van een stoel kon leggen, en begon zo snel mogelijk te schrijven. Het was echter niet snel genoeg. Er volgden instructies over groenten, vlees, wild, hoe en wanneer Harry's eten moest worden opgediend. Alles was te ingewikkeld om te begrijpen
en zeker om het zo snel op te schrijven.
Toen de hertogin klaar was met het voedsel, vertelde ze dat Harry een zwakke rug had en wat er gedaan moest worden wanneer hij rugpijn had. De behandeling bestond uit stoombaden, hete handdoeken en kompressen met geurige kruiden.
Claire werd geacht nooit haar stem tegen Harry te verheffen, nooit met hem te redetwisten, en hem nooit, op geen enkele wijze, te dwarsbomen. De hertogin vertelde Claire welke spelletjes Harry kon spelen en welke niet. Ze gaf Claire het advies Harry alle kaartspelletjes te laten winnen. 'Winnen vindt hij zo leuk!' zei de hertogin.
Vervolgens vertelde ze Claire in welke kleuren Harry gekleed moest gaan en dat Harry's tere huid niet tegen wol kon. Met een nijdige blik op Claire deelde ze mee hoe afschuwelijk ze het vond dat Harry die walgelijke, Schotse kleren droeg. Haar blik liet Claire weten dat het de schuld van Claire was dat Harry met naakte benen rondliep en dat Claire's absurde voorliefde voor die kleding uiteindelijk Harry's dood zou betekenen. Claire hoorde zichzelf een verontschuldiging mompelen.
De hertogin vertelde wat Harry's dagindeling was, wanneer hij iets kon doen en wanneer niet. Ze zei dat het erg egoïstisch van Claire was geweest om Harry uit een warm bed te sleuren voor een tocht over het landgoed. 'Mijn zoon is een man die mensen wil behagen. Hij geeft liever dan dat hij neemt. Hij zal alles doen wat iemand van hem vraagt, want hij is buitengewoon edelmoedig. Vanmorgen zag hij er ziek uit, doordat hij gisteren de ochtend buiten in de kou heeft doorgebracht om jou het landgoed te laten zien.'
Claire wist niet dat Harry zo'n zwak gestel had, zo gauw kou vatte en vaak rugpijn had. Ze nam het zichzelf kwalijk dat ze zo stom was geweest dat niet te hebben opgemerkt. 'Ik zal voortaan voorzichtiger zijn,' mompelde ze.
'Dat is je geraden!'
Om zeven uur, na de twee langste uren van Claire's leven, kwam Harry de kamer binnen. Claire was zó blij hem te zien dat ze bijna naar hem toe rende om hem te omhelzen, maar ze bedacht zich. Hij had immers een zwakke rug...
'Moeder,' zei Harry opgewekt, 'jullie hebben eeuwen zitten kletsen.' Hij liep naar zijn moeder, gaf haar een kus op de wang en ging daarna op de leuning van haar stoel zitten.
Claire keek toe vanaf haar plaats achter de stoel en zag dat het gezicht van de vrouw verzachtte bij het zien van haar zoon. Haar ogen leken jonger, bijna als die van een meisje dat naar haar geliefde kijkt. Vervolgens wierp Claire een blik op Harry en zag de tederheid tussen hem en zijn moeder. Terwijl ze hen zo gadesloeg, wist Claire dat zij altijd en voor eeuwig een buitenstaander zou blijven.
Harry ging staan, pakte een koekje van het theeblad en stak het in zijn mond. Claire vroeg zich af hoe amandelkoekjes op haar lijst vermeld stonden: ja, nee, of misschien... 'Waarom zit je niet in een stoel, Claire?' vroeg Harry.
Claire keek naar de oude vrouw. De stoel van de hertogin leek nu op een troon, met Harry als drapering op de leuning. Zijn sterke benen staken onder zijn kilt uit. Het enige wat Claire wilde, was zo hard mogelijk wegrennen. De hertogin zat Claire vol belangstelling aan te kijken, benieuwd naar Claire's antwoord.
'Als ik sta, kan ik beter schrijven,' antwoordde Claire.
De hertogin trok één wenkbrauw op, zichtbaar verbaasd over Claire's snelle denkwerk.
'Mmm,' zei Harry, niet écht geïnteresseerd. 'Wat ben je dan aan het opschrijven?'
'Dingen over jou,' zei Claire, terwijl ze naar hem lachte en de blik van de hertogin vermeed.
Harry boog zich voorover en kuste opnieuw zijn moeders wang. "Lieve oude schat van me. Je hebt Claire toch niet verveeld met je verhalen over al mijn kinderziekten?'
'Ik probeerde alleen zorgzaam voor je te zijn. Dat is de taak van een moeder.' Ze wierp hem zó'n liefdevolle blik toe dat Claire er verlegen onder werd. Het was te persoonlijk, te intiem om door een derde te worden gezien.
Harry glimlachte Claire toe. 'Waarschijnlijk zul je vreselijke verhalen over mijn moeder horen,' zei hij, denkend aan Trevelyan, 'maar ik wil dat je weet dat ze niet waar zijn. Ze is de liefste, vriendelijkste persoon op aarde, en ik weet zeker dat jij heel veel van haar gaat houden.'
Claire keek naar de hertogin en zag de sluwe glimlach op haar gezicht. Daarmee wilde Harry's moederClaire laten voelen dat haar zoon van haar was en dat altijd zou blijven.
'Ik moet gaan,' zei Claire. 'Ik... ik heb mijn moeder beloofd haar vóór het diner te bezoeken.' Plotseling had Claire het gevoel dat ze zou ontploffen als ze nog een minuut langer in die weelderig ingerichte kamer moest blijven.
Harry hees zich overeind. 'Blijf. Ik zal verse thee bestellen. Dan kun je moeder alles vertellen over het paard dat ik voor je heb gekocht. Je hebt het nog niet eens een naam gegeven! Als je blijft, kunnen jullie samen beslissen hoe het paard zal heten.'
Ik moet werkelijk gaan. Dank u, Uwe Excellentie, voor... voor alles.'
'Wacht,' riep Harry uit, 'ik ga met je mee.'
'Nee, alsjeblieft niet,' zei Claire. 'Ik moet weg.' Het kon haar niets meer schelen of ze onbeleefd was of niet. Het enige wat ze wist, was dat ze per se weg moest als ze in leven wilde blijven. Toen de deur eenmaal achter haar gesloten was, had ze het gevoel eindelijk weer te kunnen ademhalen en aan iets vreselijks, iets ontzettends te zijn ontsnapt. Het was alsof ze, als een kind, uit een boze droom was ontwaakt en ontdekte dat de droom werkelijkheid was.
Ze moest haar kalmte bewaren. Ze moest een manier zien te vinden om dit probleem op te lossen. Veel vrouwen hadden afschuwelijke schoonmoeders. Hoe vaak werden er geen grapjes gemaakt over boosaardige schoonmoeders? En over moeders die aan hun zonen gehecht waren? Haar eigen moeder maakte soms sarcastische opmerkingen over het feit dat mannen altijd het meest van hun moeders hielden, meer dan van welke vrouw ook, en dat geen enkele echtgenote het van de moeder van een man kon winnen.
Claire liep terug naar haar kamer. In feite was er niets ergs gebeurd. De oude vrouw hield van haar zoon en wilde dat hij goed werd gevoed, gekleed en verzorgd. Meer was er niet aan de hand. In haar kamer zag ze dat Miss Rogers een jurk voor het diner op bed had klaargelegd. Met enige moeite maakte ze zelf de knoopjes op haar rug los, aangezien er geen spoor van Miss Rogers te zien was. Miss Rogers had haar eigen tijdschema en week daar nooit van af. Tot op de minuut nauwkeurig had ze bepaald wanneer Claire zich voor het diner moest kleden en daarom verscheen ze pas op dat tijdstip. Als die gekke Amerikaanse iets anders wilde, moest zij dat weten, maar het mocht geen inbreuk maken op Miss Rogers leven.
Claire pakte de jurk op. Ze zou naar het diner gaan en net doen of er niets was gebeurd. Ze zou Harry toelachen en hem vertellen hoe gezellig het was geweest bij zijn moeder. Ze zou zeggen dat hij geen kilt meer mocht dragen, omdat ze bang was dat hij kou zou vatten.
Claire legde haar gezicht in haar handen. Ze wilde niet naar het diner. Ze wilde al die mensen, die haar aankeken maar geen woord tegen haar zeiden, niet meer zien. Ze wilde ook Harry niet onder ogen komen. Dan zou ze moeten liegen en zeggen hoe lief en aardig ze zijn moeder vond...
Er was echter iemand die ze wél wilde zien, met wie ze wél wilde praten: Trevelyan. Nee, dacht ze, hij was Trevelyan niet meer, maar de vermaarde, beruchte, geweldige Captain Baker. Als ze met hem ging praten, zou hij dan een spotprent van haar en de kreupele hertogin maken? Zou hij haar afbeelden terwijl ze voor de vrouw op de knicön lag?
Nee, ze kón niet met Trevelyan praten. Ze kon hem niet langer vertrouwen. Hij had haar verraden. Hij wilde haar woorden alleen maar horen om ze te gebruiken!
Met wie kon ze dan gaan praten? Haar ouders? Ze verbleekte bijna bij die gedachte. Gemeten naar de paar keer dat ze een glimp van hen had opgevangen, hadden haar ouders zich helemaal aangepast aan het leven in dit grote huis en leek het of ze er waren geboren. Brat had gezegd dat hun vader overwoog mee te doen aan de toneelstukken van haar vriend, dat oude mannetje.
Maar er is nóg iemand met wie ik kan praten, dacht ze. Iemand die me zal begrijpen en me advies kan geven. Ze gooide de jurk terug op bed en haalde haar rijkostuum uit de kast. Ze zou opnieuw het diner missen. Ongetwijfeld zou Hare Excellentie dat ter ore komen, maar dat interesseerde Claire geen snars. Ze moest en zou met iemand praten!

MacTarvits oude huisje was niet gemakkelijk te vinden, verscholen als het lag tussen de bomen en de heuvels. Het kostte Claire moeite het paard door het kreupelhout te manoeuvreren. Net als toen ze voor het eerst naar hem toe was gegaan samen met Trevelyan stond MacTarvit haar op te wachten. Waarschijnlijk heeft hij mensen op de uitkijk staan, kinderen vermoed ik, peinsde Claire, want hij schijnt het altijd te weten als er iemand in aantocht is. Hij beschermt zijn kostbare whisky zó goed dat het me bijna onmogelijk lijkt iets van zijn voorraad te stelen.
MacTarvit stond op een heuvel, met zijn oude geweer voor zijn borst. Zijn versleten kilt waaide op in de wind. Op het moment dat Claire hem zag, kreeg ze tranen in haar ogen. Die man was het enige in Schotland dat precies aan haar verwachtingen beantwoordde. De rest was verbijsteringwekkend anders dan ze had verwacht.
Toen ze nog maar een paar meter bij hem vandaan was, steeg ze af en begon te rennen. Angus reageerde spontaan: hij zette zijn geweer tegen een rotsblok en opende zijn sterke armen voor haar. Ze botste met volle kracht tegen hem op, maar hij bleef stevig staan, als een eik. Zodra ze hem aanraakte, barstte ze in huilen uit.
Angus hield haar dicht tegen zich aan. Ze huilde tranen met tuiten. Hij stond stil en geduldig, als de eikeboom waar hij op leek, te wachten tot ze geen traan meer over had.
Na lange tijd begon ze zich van hem los te maken. 'Het spijt me. Ik wilde niet...'
'Ach, deze oude tartan plaid kan wel tegen een beetje regen,' zei hij geruststellend. Claire lachte en huilde tegelijk.
Daarna sloeg Agnus een arm om haar schouder en bracht haar naar zijn huisje, waar hij haar neerzette in een oude fauteuil de enige stoel die het vertrek rijk was. Vervolgens gaf hij haar een grote beker vol whisky, stopte langzaam zijn pijp, ging op een kruk tegenover het brandende haardvuur zitten en zei: 'Vertel me nu eens wat er aan de hand is, meisje.'
Claire wist dat ze op zijn minst een poging moest doen een samenhangend verhaal te vertellen, maar deed dat niet. 'Niemand is zoals ik had verwacht. Alles is anders en vreemd en ik heb zo langzamerhand het gevoel dat ik niet besta. Behalve wat mijn geld betreft. Iedereen schijnt zich heel goed van mijn kapitaal bewust te zijn.'
Angus was uiterst geduldig en schonk haar al zijn aandacht. Ze vertelde hem van de vorige dag, toen ze het landgoed met Harry had bekeken. Terwijl ze sprak, begon ze gejaagd te tekenen. Ze had een paar velletjes vergeeld briefpapier gepakt, die Angus schijnbaar al jaren in zijn bezit had, en een stompje potlood. Ze begon met boze bewegingen te tekenen. Bij elk woord dat over haar lippen kwam, kwam er wéér een lijn bij.
Angus vroeg haar naar het verschil tussen Amerika en Schotland. Hij gaf geen commentaar op haar antwoorden, maar rookte rustig zijn pijp en knikte af en toe.
Ze vertelde hem hoe volmaakt Harry was. 'Volmaakt?' bromde Angus.
inderdaad, maar zijn moeder..Ze richtte haar blik op de beker whisky.
'Denk niet dat jouw verhalen over haar me zullen choqueren.' Er lag woede in Angus' stem.
Claire vertelde over haar ontmoeting met de hertogin. 'Ze is niet van plan ook maar enige macht aan me over te dragen als ik eenmaal met Harry ben getrouwd. Ze is niet van plan enige verandering toe te staan. Ze zal controle blijven houden over de maaltijden en het doen en laten van alle mensen in het huis. Het zou me niets verbazen als ze elke dag mijn kleren zal uitkiezen.'
'En wat zegt jouw volmaakte Harry daarvan?'
Claire begon zenuwachtig aan haar haren te friemelen. 'Wat kan hij zeggen? Ze is zijn moeder en hij kan haar niet tegenspreken.'
'Heeft een braaf meisje als jij haar moeder ooit tegengesproken?'
Claire giechelde. Haar beker was inmiddels halfleeg. 'Slechts een keer of tweehonderdduizend!'
Angus glimlachte. 'En tóch is hij volmaakt.'
Claire sloeg haar ogen neer. 'Gisteren zei mijn zusje de gekste dingen over Harry.' Terwijl ze dat zei, wist ze dat ze waarschijnlijk een beetje dronken was, anders zou ze dat nooit aan iemand vertellen. Brat sprak altijd kwaad over mensen. Soms, als zij en haar familie een erg aardig iemand hadden ontmoet, had Brat later gezegd dat die persoon slecht was of iets anders onzinnigs. Natuurlijk, het was griezelig hoe vaak was gebleken dat ze gelijk had gehad.
'Wat zei je zusje?'
'Je zult nooit enige macht over Harry kunnen uitoefenen en hem nooit kunnen beïnvloeden. Drie maanden na jullie huwelijk zal Harry niet eens weten dat je leeft! Hij zal je twee kinderen schenken, een erfgenaam en nog eentje in reserve, maar daarna zal hij zijn eigen gang gaan. Hij zal lief en goed voor je zijn, maar hij zal je nooit weten te boeien. Op de een of andere stomme manier ben je tè intelligent. Je moet zo slim zijn als ik en zien te krijgen wat je wilt. Dat zei ze allemaal.'
'Hoe oud is dat zusje van je?'
'Veertien, geloof ik. Misschien is ze veertig!'
Angus knikte en schonk zich een beetje whisky in. 'En hoe zit het met die andere?'
'Welke andere?' vroeg ze, maar ze wist precies over wie hij het had.
'De andere jongen. De donkere. Degene die je hier heeft gebracht.
'O, bedoelt u die,' zei ze langzaam. 'Trevelyan.'
'Die bedoel ik, ja.' Hij keek toe, terwijl ze met haar antwoord scheen te worstelen. 'De ontdekkingsreiziger,' voegde hij eraan toe.
'Weet u dat dan?'
'Jazeker. Vertel me eens wat hij heeft gedaan om je zo van streek te maken.'
ik dacht dat hij mijn vriend was,' begon ze. Daarna kwam het hele verhaal eruit. Trevelyan was de enige persoon in huis geweest die met haar praatte. 'We spraken over van alles en nog wat. Ik kon hem alles vertellen. Ik heb hem dingen verteld die ik nog nooit aan iemand had verteld en hij begreep me altijd. Hij heeft nooit...' Ze stopte. Ook al was ze lichtelijk aangeschoten, ze wilde loyaal ten opzichte van Harry klinken. Ze hield van Harry.
'Alles wat ik zei, schreef hij op. Hij bestudeerde me. Hij wilde me gebruiken voor een van die rotboeken van hem. Ik ben geen studie-object. Ik ben slechts een vrouw en Captain Baker kan...'
Ik dacht dat je hem Trevelyan noemde.'
'Dat was ook zo. Ik bedoel, dat is ook zo. Trevelyan is zijn achternaam. Maar hij is Captain Baker. Weet u wat hij allemaal heeft gedaan?'
Angus nam haar nauwlettend op. Toen ze pas binnen was, was haar gezicht verwrongen geweest van angst, maar nu straalden haar ogen. 'Nee, ik weet niks. Vertel me er eens over, wil je?'
Claire nam nog een slok whisky en begon over een van haar favoriete onderwerpen te praten: Captain Frank Baker. Ze vertelde over zijn reizen naar Afrika en Arabië, dat hij een Soefi-Meester was, welke talen hij kon spreken. 'In twee maanden tijd heeft hij een taal onder de knie. Onverschillig welke!'
Ze vertelde dat hij, ondanks zijn ziekte, boeken schreef. Ze vertelde van de risico's die hij in zijn leven had genomen en wat hij van zijn reizen had geleerd, in de loop der eeuwen zijn hele beschavingen verdwenen, zoals de... de Babyloniërs. We weten niet veel over de Babyloniërs, omdat er toen geen Captain Baker was. Er was geen briljante, dappere man die het land binnenging, het bekeek en erover schreef, zoals hij heeft gedaan.'
'Zo te horen is hij niet echt, meer een mythe.'
'Misschien is hij dat ook wel,' zei ze. 'Ik weet het niet. Ik geloof niet dat hij een echte man is.' Ze keek op naar Angus. 'Ik kan me niet voorstellen dat Captain Bakers moeder aan zijn toekomstige vrouw vertelt of hij al dan niet erwten bij zijn duif mag eten. Ik betwijfel of Captain Baker wel een moeder heeft gehad!'
Ik denk van wel,' zei Angus zachtjes.
Ik heb het idee dat ze bij zijn geboorte is gestorven en dat hij zichzelf heeft grootgebracht.' Ze sloeg de laatste slok whisky achterover en keek naar de lege beker. 'Wat moet ik in godsnaam doen?' vroeg ze. 'Ik kan uit twee dingen kiezen: ik kan met Harry trouwen en onder zijn moeders bewind leven. Dit betekent dat alles in mijn leven door haar zal worden bepaald. Dan zal ik net zo eindigen als haar zielige dochter, opgesloten in een kamer, met een paar door Hare Excellentie uitgekozen boeken als gezelschap. Ik vraag me af of ik mijn eigen kinderen wel zal mogen zien!'
'En de tweede keus?'
Claire zweeg even. Ik zou een einde kunnen maken aan mijn verloving met Harry.'
'Zou je dat erg vinden? Hou je zóveel van die knaap?'
'Als ik niet trouw met een man die mijn ouders zegen heeft, zal ik mijn grootvaders geld niet krijgen.' Daarna vertelde ze hem van haar grootvader, dat haar ouders elk tien miljoen dollar hadden uitgegeven en dat haar zusje helemaal geen geld had.
Het duurde even voor Angus, die al moeite had om zich voor te stellen hoeveel honderd pond was, zich herstelde van de schok bij het horen van dergelijke immense getallen. 'Tien miljoen dollar... Hoeveel pond is dat?'
'Ongeveer twee miljoen, schat ik.'
Angus viel bijna van zijn kruk. 'En dat hebben je ouders allemaal uitgegeven ?'
Ze deed geen enkele poging hen te verdedigen, zoals ze bij Trevelyan had gedaan.
Angus knikte peinzend. 'Dus nu ben je bang dat zij, als je niet trouwt met de man van hun keuze, jouw geld zullen...' Hij slikte. 'Jouw tien miljoen zullen afpakken en uitgeven. Je bent bang dat jij niets krijgt en dat ook je zusje arm zal achterblijven.'
Claire wilde zeggen dat ze daar niet echt bang voor was, maar ze had veel te veel whisky op om te liegen. 'Ja, daar ben ik bang voor. Mijn ouders hebben het hier vreselijk naar hun zin. Sinds we hier zijn, heeft mijn vader bijna al zijn dagen gevuld met jagen. En mijn moeder heeft twee hertoginnen, vier gravinnen, een burggraaf en drie markiezen ontmoet. Die mensen hebben haar verteld dat ze na mijn huwelijk met Harry de koningin of prinses Alexandra kan ontmoeten.'
'En die dingen zijn belangrijk voor je ouders, nietwaar?'
Inderdaad. Mijn vader heeft geen enkele opleiding genoten. Ik vraag me af of hij ook maar een dag in zijn leven heeft gewerkt. Ik weet dat het afschuwelijk klinkt, maar nu is hij te oud om met werken te beginnen. Hij zou niet weten hoe hij bankier of iets dergelijks moest worden. En mijn moeder...'
Angus zweeg en wachtte rustig tot ze verder ging.
'Mijn moeder wil zich belangrijk voelen. Ze wil iemand zijn! Ik denk dat haar in haar jeugd te vaak is verteld dat ze niemand was!'
'En wat wil jij, meisje?'
'Liefde,' zei ze vlug, terwijl ze glimlachte. 'En ik wil iets te doen hebben. Ik kan mijn dagen niet in ledigheid doorbrengen.'
Ze leunde achterover in haar stoel. Angus zag dat ze moeite had haar ogen open te houden. 'Stel dat je de dingen die hier verkeerd zijn, kon veranderen. Wat zou je dan als eerste doen? De akkers omploegen? Een Amerikaanse fabriek neerzetten en rijtuigen vervaardigen?'
Claire glimlachte. 'Nee. Eerst zou ik Leatrice met James Kincaid laten trouwen.'
Angus snoof verachtelijk. 'En ik dacht nog wel dat je serieus was. Wat jij wilt, is liefde. Dat is het enige wat je wilt, meisje. Liefde!'
Claire sloot haar ogen en grijnsde. 'Mijn grootvader zei dat mankracht de hoeksteen van alle rijkdom en macht is. Ik geloof dat de hoeksteen van Harry's moeder haar nageslacht is. Zij heerst over Leatrice en in zekere zin ook over Harry. Als ik een van die mensen uit haar greep kon halen, zou het fundament van haar macht afbrokkelen. Wanneer haar eigen dochter aan haar klauwen zou kunnen ontsnappen, zouden anderen dat misschien ook kunnen. Misschien zou het huis dan een plek kunnen worden waar de bewoners vrijheid en zeggenschap over hun eigen leven hebben.'
Angus stond op en keek haar vol respect aan. Naar wat hij wist van de gang van zaken in het grote huis waren de dingen die ze had gezegd zo gek nog niet. Hij zag dat ze in slaap was gevallen, liep naar een kist, haalde er de tartan plaid van de MacTarvit-laird uit en wikkelde die om haar heen. Toen hij de tekeningen van haar schoot nam, nestelde ze zich dieper in de fauteuil en sliep rustig door.
Hij wierp een blik op de tekeningen en schoot in de lach. Daarna legde hij ze weer terug, verliet zijn huisje en begon te wandelen. Het zou een paar uur kosten om bij het grote huis te komen.