16

Toen Claire drie dagen na het bezoek aan haar aanstaande schoonmoeder 's avonds in haar kamer zat, gebeurden er twee dingen teeeliik De butler bracht haar een envelop op een zilveren dienblad en zei dat de boodschap dringend was. Op hetzelfde moment zwaaide het enorme portret in Claire's kamer open en stond Brat op de drempel van de geheime deur. Haar haren hingen slordig om haar gezicht. Er zat spinrag op haar schouders. Ze keek hoogst verbaasd en riep opgewekt: 'Hallo.'
Claire stond op het punt iets te zeggen, maar wilde dat niet doen in het bijzijn van de butler. Ze deed of het de gewoonste zaak van de wereld was dat haar zusje op die manier de kamer binnenkwam, pakte de envelop van het blad en maakte hem open.

Ik word gevangen gehouden. Help me alsjeblieft. Het oude zomerhuis Kom onmiddellijk.
Leatrice

Claire las het briefje drie keer alvorens de inhoud tot haar doordrong. Ze keek de butler aan, maar de man vertrok geen spier. Claire wist dat ze Miss Rogers, die in de kleedkamer was, kwijt moest zien te raken. (Claire was vier en een halve minuut eerder van het diner teruggekomen dan Miss Rogers had verwacht en daarom was deze nog niet naar Claire gegaan om haar te helpen). Tevens moest Claire Brat zien te lozen. 'Kan ik u misschien van dienst zijn, miss?' vroeg de butler. 'Miss Rogers...' was alles wat Claire kon uitbrengen. De butler boog. 'Ik zal zorgen dat ze de hele avond bezig is,' zei hij. Daarna liep hij door de slaapkamer naar de kleedkamer.
'O,' zei Claire, 'en...' Ze wierp een blik naar de plek waar Brat nog steeds stond.
De butler veroorloofde zich een piepklein glimlachje en zei: 'In dit huis leert men zijn ogen voor veel dingen te sluiten.' Daarna verdween hij.
Brat stapte de slaapkamer binnen. 'Dit huis is werkelijk iets ongelooflijks. Ik heb een plattegrond gevonden. Eigenlijk heb ik hem van die oude man gekregen, die ik nooit eerder heb gezien. Hij zit in een rolstoel. Men beweert dat hij vier van zijn vrouwen heeft vermoord en toen door de vijfde is doodgeschoten. Maar nu woont hij helemaal aan het eind van...'
'Ik heb nu geen tijd voor je verhalen. Ga terug naar je kamer en blijf daar.'
Brat keek haar zus nieuwsgierig aan. 'Wat staat er in die brief?' Zonder iets te zeggen, haalde Claire haar rijkostuum uit de kast. Brat zette grote ogen op en maakte van de gelegenheid gebruik om het briefje uit Claire's hand te grissen. 'Ik wil met je mee!'
'Geen sprake van! Ik wil dat je teruggaat naar je kamer en dat je hier met niemand over praat. Ik heb géén idee wat er met Leatrice aan de hand is, maar ik ben heilig van plan het te weten te komen.'
'Waarom heeft Leatrice dat briefje naar jóu gestuurd? Waarom niet naar Harry?'
'Dat is een goeie vraag, waar ik het antwoord niet op weet. Vooruit, maak dat je wegkomt. En hou je mond over de geheime gangen!'
Brat keek haar zus een tijdje peinzend aan. Daarna haalde ze diep adem en zei: 'Als je me niet meeneemt, zal ik moeder vertellen dat je naast Harry ook contact met een andere man hebt, en vader zal ik vertellen da tje gemeen tegen me bent geweest. En Harry zal ik vertellen dat ik voetafdrukken heb gezien in het stof van de geheime gangen die naar jouw kamer leiden en ik zal...'
'Goed dan!' riep Claire uit. Ze had geen tijd om met haar zus te redetwisten. 'Je mag mee, maar je moet je op de achtergrond houden en doen wat ik zeg. Begrepen?'
'Natuurlijk.' Brat kneep haar ogen samen en vroeg: 'Heb je enig idee waar het oude zomerhuis is?'
Vóór Claire antwoord kon geven, werd er op de deur geklopt en kwam Harry binnen. 'Claire, heb jij ook zo'n brief ontvangen?' vroeg hij, zwaaiend met een vel papier waarop precies dezelfde boodschap stond als in het briefje dat Claire vasthield. Harry's gezicht stond ernstig, maar bij het zien van Brat begon het te stralen. 'Hallo, Sarah. Je wordt met de dag mooier.' 'Ja, hé?'
Claire kreunde. 'Hou alsjeblieft op Harry,' snauwde ze. 'Ja, ik heb net zo'n brief gekregen. We moeten naar het zomerhuis.'
Harry scheen niet te denken dat de boodschap dringend was. Het leek of zijn zus hem elke dag briefjes stuurde met de mededeling dat ze gevangen werd gehouden, ik moet zeggen dat het me heel slecht uitkomt op dit moment. Wie denk je dat haar gevangen houdt?
Claire zweeg terwijl ze haar laarzen uit de kast haalde. Sarah Ann wierp Claire een blik toe waaruit duidelijk bleek dat ze Harry maar stom vond, maar Claire negeerde haar. 'Geen idee. Maar het ziet ernaar uit dat ze wil dat wij beiden naar haar toe gaan of dat haar "kidnapper" ons beiden wil zien. Harry, wil je nu alsjeblieft weggaan, zodat ik me kan omkleden? Over tien minuten zie ik je beneden.'
'Natuurlijk,' zei hij en vertrok.
Brat ging languit op Claire's grote bed liggen en zei spottend: ik wed dat Harry en jij zeer interessante gesprekken voeren. Harry heeft zó'n briljante geest!'
"Hou even je mond, wil je? Ik snap niet dat je deze zaak zo luchtig opvat. Het zou best heel ernstig kunnen zijn.'
'Dat geloof ik niet. Anders zou er losgeld zijn gevraagd. Bovendien zouden ze zich in dat geval tot de oude heks wenden, nietwaar?'
'Wie?' Claire was bezig haar kleren dicht te knopen.
'De oude heks. De meest gehate vrouw van Engeland, Schotland en, voor zover ik weet, ook van Ierland. Maar Schotten praten niet veel over Ierland, dus wat dat land betreft, ben ik niet zeker.'
'Help me even met de knoopjes,' zei Claire, zich afvragend waar Brat het in vredesnaam over had. 'En hou op met dat geklets.'

Enkele minuten later was Claire klaar om te vertrekken. Ze ging de trap af naar de hal. Harry zat in een stoel te slapen. Ze schudde hem wakker. Hij had een lakei naar de stallen gestuurd, zodat hun paarden hen stonden op te wachten. Evenals drie mannen, die al te paard zaten en handlantaarns bij zich hadden.
Claire deed een paar vluchtige pogingen om Harry ervan te weerhouden de mannen mee te nemen. Ze zei dat Lee misschien gevaar zou lopen als ze met zoveel mensen het zomerhuis kwamen binnenstormen. Harry keek haar aan of ze gek was en gaf zijn mannen het teken voor vertrek.
Brat, die op een weerspannige ruin zat, wierp Claire een smalend glimlachje toe en bromde: 'Bepaald geen wild-westroman, hè?'
'Harry is een Schot,' antwoordde Claire. 'Het gaat hier anders toe.'
'Harry is een Brit,' zei Brat, terwijl ze haar paard de sporen gaf.
Het kostte haar geen enkele moeite het grote dier onder controle te houden. Vóór Sarah Ann kon lopen, had haar vader haar al op een paard gezet. Het meisje had het dier aangevoeld alsof ze een vrouwelijke centaur was. Claire was een uitstekende amazone, maar vergeleken met Brat was ze niet meer dan een beginnelinge.
De hoeven van de zes paarden dreunden over de harde grond. Claire hoopte dat er geen voorzichtigheid geboden was, want ze waren ongetwijfeld mijlenver te horen. Ze hoopte dat Leatrice niet echt in gevaar was, dat het een grap bleek.
Op een gegeven moment, toen ze vaart moesten minderen en achter elkaar over een smal pad reden, draaide Brat zich naar Claire om en zei: 'Weete dat ik dol op deze familie ben?'
Claire trok een grimas en gaf een ruk aan de teugels.
Toen ze het zomerhuis bereikten, wist Claire niet wat ze zag. De ramen waren met planken bedekt. De deur was aan de buitenkant vergrendeld. Maar toch kwam er rook uit de schoorsteen.
'Maak open,' beval Harry, terwijl hij op zijn paard bleef zitten.
Op dat moment verscheen de dominee. Het was een lange man, die langer leek dan hij in werkelijkheid was doordat hij op een te klein paard reed. Zijn toga bolde over een enorme buik en zijn baard hing tot op zijn borst. 'Wat stelt dit voor?' bulderde de man. ik ben van een warm vuur en een lekker maal weggeroepen. Wat is daarvan de reden, jonge Harry?'
Harry wierp de man een steelse blik toe en probeerde zich te herinneren wie hij was. ik weet het niet,' was alles wat Harry zei. Daarna beval hij een van zijn mannen de deur te ontgrendelen.
In de kamer bevonden zich twee mensen. Ze waren beiden spiernaakt. Een grote, knappe man van een jaar of veertig probeerde het naakte lichaam van Leatrice uit het zicht van de mensen in de deuropening te houden. Leatrice stond achter zijn rug en maakte zich zo klein mogelijk.
Toen Claire van de eerste schrik was bekomen, probeerde ze Brat te beletten in de kamer te kijken. Ze had evengoed kunnen proberen een bij met een touwtje in bedwang te houden. Brat was in een mum van tijd afgestegen en stond in de deuropening ongegeneerd toe te kijken. Claire trachtte dat niet te doen.
Het volgende moment barstte de donderende stem van de dominee los. Hij riep Gods toorn af over de ontuchtigen.
Als laatste steeg Harry af, liep het huis in en gaf Leatrice zijn jas om haar naakte lijf te bedekken. 'Wat heb je ter verdediging te zeggen, Kincaid?' vroeg hij streng aan de man die zijn handen voor zijn geslachtsdelen hield.
Bij het horen van de naam 'Kincaid' ging er een lichtje bij Claire op. MacTarvit, dacht ze, inwendig glimlachend. Hij had dit op de een of andere manier geregeld.
Op de achtergrond stond de dominee nog steeds te tieren. Hij schreeuwde dat de zondaars in de hel zouden branden. Claire dacht vol liefde aan MacTarvit. Ze wist dat hij die twee mensen in de kamer had opgesloten en hun kleren had afgepakt. En dat hij ervoor had gezorgd dat er een dominee zou zijn op het moment dat ze werden gevonden.
'Ze moeten trouwen,' hoorde Claire zichzelf hardop zeggen. Het was niet eenvoudig om de dominee te overstemmen, die brulde dat het paar voor eeuwig was verdoemd.
Claire wierp een blik op Harry. 'Jij bent haar voogd en kunt als getuige bij de huwelijksceremonie optreden. Ze moeten metéén trouwen."
Harry keek geschokt. 'Ik weet niet of moeder...'
'Hun zieleheil staat op het spel,' schreeuwde de dominee. 'Ze zullen voor hun zonden moeten boeten.'
Claire keek Leatrice aan. Met haar lange haren los over haar schouders en haar naakte benen onder Harry's jas zag ze er veel aantrekkelijker uit dan in de plooijurken die ze gewoonlijk droeg. Claire trok vragend haar wenkbrauwen op. Lee schonk haar een glimlachje en knikte.
'Harry, ze moeten per se trouwen. Nu! Onmiddellijk! Je kunt niet verwachten dat al deze mensen zoiets zien en er verder hun mond over houden. De naam van je familie zal door het slijk worden gehaald.'
Ik weet niet of...' mompelde Harry.
Claire zag dat de macht die zijn moeder over hem had zelfs op dat moment enorm groot was. 'Harry, ik begrijp het,' zei ze zacht, maar hard genoeg om door de omstanders te worden gehoord. 'Ik begrijp dat je niet de macht hebt om een man die je zus heeft onteerd te dwingen met haar te trouwen. En ik weet zeker dat alle andere aanwezigen het ook begrijpen.'
'Ik geloof dat... ik bedoel... ik heb die macht wel, maar...'
'Laten we gaan,' zei Claire, 'maar ik hoop dat je zus hier geen kind aan overhoudt.' Ze keek naar de mannen die met open mond naar het schouwspel stonden te staren. 'We moeten erop kunnen vertrouwen dat jullie deze zaak geheim houden. Niemand mag weten wat zich hier vanavond heeft afgespeeld.' Haar stem liet weten dat ze weinig vertrouwen in hun stilzwijgen had. 'Kom, Leatrice Je kunt met mij meerijden.'

Harry slaakte een diepe zucht. 'Goed dan,' zei hij. Daarna keek hij de dominee aan en beval: 'Trouw hen.'
Er ging een golf van triomf door Claire heen. Ze probeerde te bedenken wat ze als dank voor MacTarvit terug kon doen. De dominee gaf een van de bedienden opdracht Kincaid een jas te geven en daarna begon de plechtigheid. Claire was zó opgewonden door wat er gebeurde dat ze aanvankelijk geen aandacht besteedde aan wat er werd gezegd. Ze zag dat Brat gefascineerd naar de dominee stond te luisteren. Claire keek tussen Leatrice en Kincaid door naar de predikant en ving zijn blik op.
Hij kon zijn gestalte, zijn stem en zijn manier van doen onherkenbaar maken. Hij kon de wijze waarop hij sprak veranderen, maardieogen kon hij niet verbergen. Trevelyan keek haar vanonder zijn donkere wenkbrauwen aan. Er lag zo'n zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht, dat Claire nijdig werd.
Gedurende het vervolg van de plechtigheid moest ze haar kiezen op elkaar klemmen om niets te zeggen. Na afloop van de 'huwelijksceremonie' gaf Harry zijn zus een plichtmatige kus, schudde Kincaid de hand en liep terug naar zijn paard. Claire kon zich indenken dat hij ertegen opzag zijn moeder te vertellen wat er was gebeurd.
Nadat twee van de mannen samen op één paard waren geklommen en Leatrice en James een paard hadden gegeven, bleef Claire met Brat in het zomerhuis achter. Ze zag de 'dominee' zijn paardje bestijgen en wegrijden. 'Ga met Harry mee,' zei Claire tegen haar zusje.
'Wat ga jij dan doen?'
'Dat is jouw zaak niet! Het is laat. Je had allang in bed moeten liggen.'
'Jij ook! Je gaat zeker naar die man toe?' 'Waarom denk je in godsnaam dat ik op dit uur op bezoek ga bij een man? Ik wil nog een luchtje scheppen. Vooruit, ga met Harry mee terug.'
'Ik zal al je sieraden verstoppen en moeder vertellen van de boeken die je in de geheime la van je grote hutkoffer verborgen houdt.'
'Je bent werkelijk een onuitstaanbaar kind. Ik kan je niet meenemen. Het is heel belangrijk dat de plek waar ik naartoe ga geheim blijft.
Heeft het iets te maken met de man die je in de westelijke vleugel bezoekt?' Claire keek Brat dreigend aan.
'Ik hoef moeder alleen maar te vertellen dat er een andere man is en dan zal ze...'
'Hou je mond en klim op je paard!'
Brat glimlachte stralend, zoals altijd als ze haar zin kreeg.

Ze hadden niet veel tijd nodig om naar de westelijke vleugel van het huis te rijden. Toen Claire was afgestegen, keek ze Brat aan en probeerde opnieuw haar zusje naar bed te krijgen, maar veel woorden maakte ze er niet aan vuil. Ze was te boos op Trevelyan om zich druk te maken over haar zusje.
Snel klom ze de oude stenen treden op. Het viel haar op dat er hier en daar brandende toortsen in muurnissen stonden, alsof Trevelyan een gast verwachtte.
Ze liep door de kamer met de schrijftafeltjes en weigerde te denken aan de laatste keer dat zij ze had gezien. Brat volgde haar op de voet en keek met grote ogen van verbazing rond. Aan de muren hingen maskers, kleden en speren die Trevelyan van zijn reizen had meegenomen. Onan stond langs de kant en glimlachte tegen Brat toen deze passeerde. Het kind glimlachte terug.
Trevelyan was in zijn slaapkamer. Hij stond voor een waskom en een lampetkan en keek in een spiegel, terwijl hij zich van zijn valse baard probeerde te ontdoen. Zijn toga en het kussen dat als opvulsel had gediend, had hij al verwijderd. Hij ging nu gekleed in een nauwsluitende, geiteleren kniebroek en een groot, linnen hemd. Zijn benen waren naakt vanaf zijn knieën. De kniebroek achttiende-eeuwse stijl moest Trevelyan uit de hutkoffer van een van zijn voorvaderen hebben gehaald, maar het kledingstuk stond hem voortreffelijk.
Trevelyan draaide zich om en glimlachte toen Claire binnenkwam. Het was duidelijk dat hij loftuitingen verwachtte voor wat hij had gedaan.
'Hoe kon je?' riep Claire uit. 'Je bent net zomin een geestelijke als ik. Ze zijn niet echt getrouwd.'
Hij haalde achteloos zijn schouders op en vroeg: 'Is dat je mooie zusje?' Hij liep langs Claire heen en nam Sarah Ann bewonderend op. 'Ik heb gehoord dat je zo'n betoverend kind was, maar dat is slechts de halve waarheid.' Hij nam Brats hand en kuste eerst de palm en daarna de rug.
'Trevelyan!' snauwde Claire. 'Stel je niet aan! Het is nog maar een kind!'
'Ze is bijna een vrouw,' zei hij, terwijl hij Brats hand bleef vasthouden en haar aanstaarde. Brat staarde met wijdopen ogen terug. Het leek of ze hem zó om de hals zou vliegen. Claire trok Brats hand uit die van Trevelyan. Trevelyan gaf Brat een knipoogje. Vervolgens liep hij terug naar de spiegel en begon opnieuw aan zijn baard te plukken. 'Wat zei je ook alweer?'
'Dat je deed of je het recht had hen te trouwen, terwijl dat niet zo is. Nu zitten ze in het huis van Mr. Kincaid en denken dat ze getrouwd zijn. Maar dat zijn ze niet!'
'Is dat alles? Verdomme!' riep hij uit toen de baard bijna een stukje van zijn huid meetrok. 'Ik ben een Soefi-Meester, weet je nog? Wil je mijn brevet zien? Het is ruim vier meter lang en heel mooi.'
'Ja,' zei Claire gedachteloos, ik bedoel, nee. We moeten zorgen dat ze trouwen. Écht trouwen!' Ze kon het gestuntel met de baard niet langer aanzien. 'Ga zitten en laat mij dat doen,' zei ze, wijzend naar een stoel aan het voeteneinde van het bed.
Trevelyan ging op de stoel zitten. Brat klom op het bed, ging op haar buik liggen, legde haar kin op haar handen en keek vol belangstelling toe. Claire schonk heet water in de waskom, doopte er een doek in, wrong hem uit en legde hem daarna op Trevelyans gezicht, over de valse baard.
'We moeten een échte dominee voor hen zien te krijgen. Ze moeten naar behoren worden getrouwd.'
'Godsdienst is een kwestie van opvatting,' mompelde hij, door de doek heen.
'Niet waar,' antwoordde Claire. Vóór hij iets kon zeggen, vervolgde ze: 'God is God. Punt uit.' 'Het is maar hoe je God opvat.'
Ze haalde de doek van zijn gezicht. Vervolgens begon ze voorzichtig de baard te verwijderen. 'Waarmee heb je die baard opgeplakt?'
'Met een of ander spulletje dat Onan heeft gemaakt.' Toen de baard los was, draaide hij zich om naar Brat, die naar hem lag te kijken als een slang naar zijn prooi.
'Claire,' zei Brat doodernstig. 'Volgens mij is hij de knapste man ter wereld.'
'Wat een verrukkelijk, intelligent kind,' verzuchtte Trevelyan. Claire steunde en keek haar zusje streng aan. 'Zeg geen woord tegen hem. Hij is niet wat je denkt dat hij is. Hij is anders dan andere mannen. Hij... hij reist de wereld door en doet dingen met vrouwen die... Hij heeft geen hart en ook geen ziel. Hij neemt het leven niet serieus. Daarom kan hij net doen of hij een dominee is en een paar zogenaamd trouwen. Het is allemaal een grap voor hem. Alles in het leven is een grap voor hem. Hij neemt niet deel aan het leven en observeert alleen maar.'
Deze toespraak scheen noch op Trevelya noch op Brat effect te hebben. Ze bleven elkaar aankijken.
'Jij bent de ontdekkingsreiziger,' zei Brat ten slotte.
'Ik heb een paar dingen gezien.'
'Ja, ik heb gelezen...' begon Sarah.
'Brat!' siste Claire, maar haar zusje negeerde haar. Ze scheen haar ogen niet van Trevelyan te kunnen afhouden. Claire ging tussen hen in staan en zei: 'Mijn zusje heeft nog nooit iets gelezen in haar leven. Ze jaagt haar gouvernantes de stuipen op het lijf. Uit angst durven ze geen eisen aan haar te stellen. Ze...'
' I k heb de schunnige, Latijnse hoofdstukken in je boeken gelezen. Claire heeft ze vertaald en ik... eh... ik heb de vertaling gevonden.'
Claire draaide zich om en keek haar zus ontzet aan.
Brat wierp een blik op Trevelyan. 'Wat is infibu...'
'Infibulatie?'
'Ja, wat is dat?'
'Waarom kom je niet op mijn schoot zitten, mooi meisje, dan zal ik je alles vertellen wat je wilt weten.'
Toen Brat uit bed wilde komen, draaide Claire Brats arm om, zodat deze het uitschreeuwde van de pijn. 'Trevelyan, hou op. Het is nog maar een klein kind!'
'Natuurlijk is ze dat,' zei Trevelyan spottend. 'Ben je hier gekomen om me de les te lezen? Ik weet niet waarom, maar ik had het idee dat je me zou komen bedanken. MacTarvit zei dat je zo graag wilde dat Lee en Kincaid trouwden en dat is nu gebeurd.'
'Ze zijn niet écht getrouwd. Ze leven alleen maar samen. Morgen moetje naar hen toe gaan en hun eerlijk vertellen dat jij het huwelijk hebt voltrokken als je het zo kunt noemen tenminste en dat ze een echte dominee moeten vragen hen alsnog te trouwen.'
'Ik peins er niet over. Ik ben evenzeer bevoegd om mensen te trouwen als wie ook. Nog meer, durf ik te zeggen. Ik betwijfel of de gemiddelde plattelandsdominee hetzelfde als ik heeft moeten doormaken om zijn brevet te krijgen.'
'Daar gaat het niet om.'
'Leg me dan eens uit waar het wel om gaat!'
Ze moeten naar behoren worden getrouwd. Door een man met een fatsoenlijke godsdienst.'
Trevelyans ogen fonkelden van woede. Hij stond op en liep naar de waskom om zijn gezicht te wassen. 'Wat ben jij bekrompen, zeg, siste hij. 'Er bestaan veel godsdiensten en het soefisme is er een van. Lee en Kincaid zijn zo getrouwd als maar zijn kan.'
'Hoe bedoel je dat?'
'Zoals ik het zei. In sommige streken is het huwelijk een flexibele zaak. Voor de mensen daar zijn de normen van de westerse wereld absurd. Het idee om voor altijd met één persoon getrouwd te blijven, is voor hen ronduit belachelijk.' Hij droogde zijn gezicht af, liep naar de grote muurkast en maakte hem open. Claire had nog nooit de binnenkant ervan gezien. De kast zat vol laarzen: soepele laarzen, stevige laarzen, leren laarzen, met borduurwerk versierde, fluwelen laarzen.
'Wat mooi!' riep Brat uit terwijl van het bed kwam en naast Trevelyan ging staan. Trevelyan keek vol aanbidding op haar neer.
'Mag ik ze passen?'
'Je mag alles doen wat je wilt,' zei hij met tedere stem.
'Hou op!' schreeuwde Claire. 'Ze is een kind!'
Trevelyan haalde een stel laarzen uit de kast en ging zitten om ze aan te trekken, in sommige landen vindt men een veertienjarig meisje te oud om te trouwen. Mannen krijgen ze liever jong. Dan kunnen ze hen opvoeden zoals ze hen willen hebben. Als een man een vrouw wil die alles wat hij zegt tegenspreekt en hem voortdurend vertelt dat hij ongelijk heeft, kan hij haar zo vormen.' Hij trok één wenkbrauw op. 'Ik heb echter nooit meegemaakt dat een man een dergelijke vrouw wilde, al heb ik veel vreemde dingen gezien.'
Hij trok een laars aan. 'Kun je me iets uitleggen? Vóór je wist dat ik Captain Baker was, heb ik je alleen maar goeie dingen over hem horen zeggen. Ik hoorde dat hij een groot man was, dat de wereld veel aan hem te danken had. Ik hoorde dat je geloofde dat Captain Baker de enige persoon op aarde was die Pesha zou kunnen binnenkomen, dat geen ander mans genoeg was om de stad in te komen. Maar nu je weet dat ik Baker ben, schijn ik niets te kunnen doen wat je goedkeuring kan wegdragen. Mijn tekeningen, die je ooit zo mooi vond, haat je nu. Mijn boeken schijn je niet meer interessant te vinden. Die zijn nu te vies om door je vroegrijpe zusje te worden gelezen. En je denkt dat een Soefi-Meester niet capabel is voor een eenvoudige huwelijksplechtigheid.'
Ze wendde haar hoofd af, want alles wat hij zei, was waar. 'Helden zijn niet echt,' zei ze ten slotte.
Hij trok de andere laars aan en stampte op de grond. 'O, ik snap het. Nu ben ik een verdomde held.'
'Vloek niet in het bijzijn van mijn zus.'
Hij ging voor Claire staan en keek op haar neer. 'Ik zal verdomme vloeken wanneer ik wil, verdomme. Jij wilde dat Lee met Kincaid trouwde en daarom heb ik het gedaan. Ik heb hen in het zomerhuis weten te krijgen en hen samen opgesloten. Ik ben zelfs over de vliering gekropen en heb hun kleren met behulp van een haak opgehesen. Ik ben degene die alles heeft geregeld. Maar er kan nog geen "dankje" van je af! Het enige wat je doet, is klagen.'
Toen Claire niets zei en met een halsstarrig gezicht bleef staan waar ze stond, liep Trevelyan naar een kist en tilde het deksel op. Hij rommelde even door de inhoud en haalde toen een map met documenten te voorschijn. 'Als je niet wilt dat Leatrice door een Soefi-Meester is getrouwd, naar welke godsdienst gaat je voorkeur dan uit?'
Hij pakte een aantal papieren uit de map. 'Een Britse godsdienst? Hier zijn documenten waarin staat dat ik bevoegd ben om in vier Britse religies kerkdiensten te houden. Of heb je liever een Amerikaanse godsdienst? Amerikaanse papieren zijn het gemakkelijkst te krijgen. Het enige dat je hoeft te doen, is iemand vertellen dat je "roeping" hebt en hup... je bent een van hen.'
Hij wierp een paar papieren voor haar voeten. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op de map. 'Of wil je een Indiaanse godsdienst? Of een Arabische? Ik heb ook nog een paar Afrikaanse godsdiensten in de aanbieding. Hun getuigschriften zijn zeer interessant. Een ervan is op leer geschreven en twee andere op dierevellen. Ik zal je maar niet vertellen wat ze als inkt gebruikten.'
Hij smeet de rest van de documenten naar haar toe. 'Zijn dat genoeg godsdiensten voor je? Lijk ik nu wèl bevoegd tot het sluiten van een huwelijk?'
Ze keek naar de stukken, maar nam niet de moeite ze te bekijken. In plaats daarvan richtte ze haar blik op hem en zei: 'Je gelooft echter in geen van die godsdiensten!'
Trevelyans ogen gloeiden. 'Ik geloof in alle godsdiensten!'
'Je hebt Harry voor de gek gehouden,' siste ze. 'Je wist dat Harry niet tegen zijn moeder in zou willen gaan.'
'Is dat wat je dwars zit? Zo moeilijk is het niet om Harry voor de gek te houden.'
Ze bracht haar hand omhoog om hem een klap te geven, maar hij greep haar bij de pols en hield die vast, terwijl hij haar dreigend aankeek. Het hart klopte haar in de keel.
Daarna duwde hij haar arm weg en zei: 'Maak dat je wegkomt. Ik snap niet waarom ik dacht dat jij anders was. Je bent net als alle anderen. Je geniet van mijn boeken, je vindt het leuk over andere landen en hun vreemde gewoonten te horen, maar als puntje bij paaltje komt, ben je even bekrompen als al die andere keurige dames.' Dat laatste kwam als iets verachtelijks uit zijn mond.
'Dat is niet waar,' fluisterde ze. 'Ik geloof in de dingen die Captain Baker heeft gezien en gedaan. Ik vind dat hij...'
'Niet hij! ik! ik ben Captain Baker. Hij is geen held. Hij is een man van vlees en bloed die liefheeft en haat en... en houdt van laarzen en mooie meisjes, ongeacht hun leeftijd, en...' Hij zweeg en wendde zijn blik af. Toen hij opnieuw sprak, klonk zijn stem zacht. 'Verdwijn! Ik heb werk te doen. Zeg tegen Leatrice dat ze zich moet laten trouwen door een man die...' Hij slikte. 'Een man met een echte, heuse, door God gesanctioneerde godsdienst. Zeg haar dat een door een heiden gesloten huwelijk ongeldig is.' Hij keek zó woest dat Claire terugdeinsde. 'Laat je hier nooit meer zien!'
Claire kon slechts knikken en stak een hand uit naar Sarah Ann, die achter haar stond. Sarah greep Claire's hand en liep met haar door de deuropening, door Trevelyans schrijfkamer en vervolgens de trap af naar buiten.
'Hij is heel anders dan wie ook, hé?' zei Brat, toen ze buiten waren.
inderdaad,' fluisterde Claire.
Ik denk dat je beter met Harry kunt trouwen. Harry zal veel gemakkelijker te hanteren zijn.'
Claire knarsetandde. 'Harry heeft zijn moeder.' Brat keek omhoog naar de ramen van Trevelyans vertrekken. 'Harry en zijn moeder te zamen zijn niks vergeleken bij hem!'
Claire had niets meer te zeggen. Hand in hand liepen ze naar de voordeur van het grote huis.