21

Ze hadden nog vier dagen voor Harry terugkeerde. De heerlijkste dagen die Claire ooit had beleefd. Meer dan dat. Ze had nooit kunnen dromen dat dergelijke dagen bestonden.
Volgens Claire sliep Trevelyan niet. Niet noemenswaardig tenminste. Misschien een uur of drie per nacht, maar dat was dan ook alles. Hij bracht uren met haar in bed door en hield zich aan zijn belofte om haar alles te leren wat hij wist. Hij vrijde in talloze standjes niet haar. Hij raakte delen van haar lichaam aan waarvan ze tot dan het bestaan niet had geweten.
Maar de geslachtsdaad zelf was in feite het minst belangrijke onderdeel van hun liefdesspel. Het waren de dingen die hij daarvóór deed die haar buiten zinnen maakten. Hij gebruikte woorden om haar op te winden. Hij vertelde haar erotische verhalen, die niet vulgair waren maar altijd een grappige moraal hadden. Claire vond ze ongelooflijk zinnenprikkelend.
Op een keer vertelde Trevelyan haar zo'n verhaal terwijl ze in Bonnie Prince Charlies bed lag te kijken hoe hij zich uitkleedde. Hij nam er alle tijd voor en vertelde intussen over een liefdesverhouding van een mooie prinses met haar vaders raadsman. Als ze betrapt werden, zou de koning hen ter dood brengen. Maar dank zij het vernuft van de raadsman kreeg deze toestemming van de koning om met de prinses te trouwen.
Trevelyan vertelde het verhaal langzaam en zei precies wat de prinses en haar minnaar in bed met elkaar deden. Tegen de tijd dat Trevelyan uitgekleed was en klaar om naast haar te kruipen, brandde Claire van verlangen om met hem te vrijen. Een naakte, een prachtig naakte Trevelyan liep naar het bed. Claire stak haar armen begerig naar hem uit, maar hij bleef naast het bed staan en geeuwde.
'Ik denk dat ik nog een poosje ga schrijven,' zei hij, pakte een zijden gewaad, trok het aan en beende de slaapkamer uit.
Claire was perplex. Hoe kon hij haar zo'n verhaal vertellen en dan gewoon weggaan? Ze zou hem meteen gaan zeggen hoe onbeschoft ze hem vond. Woedend stapte ze uit bed, trok een van zijn gewaden aan en liep de schrijfkamer in. Hij zat rustig te schrijven, alsof Claire's opwinding hem volkomen koud had gelaten.
Ze opende haar mond om hem de les te lezen, maar toen ze zag dat de hand waarmee hij schreef beefde, wist ze dat hij even opgewonden was als zij.
Ze ging heel dicht bij hem staan en fluisterde: 'Leer me hoe ik op je schoot moet zitten.' Hij liet zijn pen onmiddellijk vallen en trok haar met zijn sterke handen naar zich toe. Daarna leerde hij haar hoe ze, op zijn schoot zittend, de liefde met hem kon bedrijven.
Hun nachten waren gevuld met seksueel genot. Hun dagen met andere genoegens. Trevelyan had zóveel gezien in zijn leven en had alles onthouden. Hij was niet alleen bereid erover te praten, maar toonde ook wat hij had gezien: Afrikaanse dansen en Indiase spelen. Hij zong volksliedjes van een paar landen die hij had bezocht. Claire lag krom van het lachen, want hij kon geen wijs houden.
Ze wandelden samen, praatten en lachten met elkaar. Soms trok hij haar achter een bosje en kuste haar. De manier waarop hij haar hals kuste, maakte Claire gek van verlangen.
Als ze elkaar niet aanraakten, mocht ze lezen wat hij aan het schrijven was. Toen Claire een keer kritiek leverde en zei dat niet al zijn lezers geïnteresseerd zouden zijn in de afmetingen van de stenen in de muren om Pesha, kregen ze ruzie. Het werd althans ruzie toen Claire Trevelyan dwong zijn mond tegen haar open te doen. Na haar commentaar was hij zonder iets te zeggen naar de slaapkamer gelopen. Ze was hem gevolgd en had hem iets gevraagd, maar hij had geen antwoord gegeven. Daarna had ze hem gekust en iets verleidelijks in zijn oor gefluisterd, maar hij was blijven zwijgen.
Toen ze uiteindelijk zei dat hij zich als een kind gedroeg, draaide hij zich om en keek haar zó dreigend aan dat ze terugdeinsde. Hij antwoordde dat zij een kind was, dat hij laarzen bezat die ouder waren dan zij. Haar eerste impuls was om weg te rennen en zich te verstoppen, maar ze dwong zichzelf te blijven. Ze vertelde hem dat met name zijn leeftijd verkeerd aan hem was, dat hij van een ouderwetse generatie was, dat het hem aan moderne ideeën ontbrak en een achterlijke Schot was.
Als antwoord vertelde hij haar hoe hij over Amerika dacht, waarna zij hem uitschold voor een koppige man die niet naar rede wilde luisteren.
Dank zij Nyssa en Brat kwam er een einde aan de ruzie. Claire en Trevelyan schreeuwden zó hard dat ze buiten te horen waren. Nyssa en Brat renden de trap op naar de slaapkamer en gingen tegen de muur staan luisteren. Plotseling begon Nyssa te applaudisseren. Ze vroeg Brat de stand bij te houden. Degene die de gemeenste opmerkingen maakte, zou winnen. Nyssa en Brat beloonden Trevelyan met vier punten toen deze een kleinerende opmerking over Claire's ouders maakte. Claire scoorde tien punten met de bewering dat Trevelyan geen ouders had, dat hij waarschijnlijk niet door zijn ouders gewenst was geweest. Nyssa riep Claire tot winnaar uit toen Trevelyan de benen nam.
Daarna zeeg Claire neer op de gele sofa, geschokt door wat er zojuist tussen haar en Trevelyan was gebeurd. Het was niet haar bedoeling geweest dergelijke dingen tegen hem te zeggen. Ze wist niets over zijn ouders. Hoe had ze dat kunnen zeggen? En dat allemaal vanwege zijn boeken? Ze had geen enkel recht kritiek op zijn boeken te leveren. Wat wist zij helemaal ? Misschien was zij de enige die er zo over dacht. Waarschijnlijk vonden de andere lezers die afmetingen, waar de ruzie om begonnen was, juist zeer interessant.
Nyssa nam naast Claire plaats en legde een arm om haar heen. 'Als ik jou was, zou ik achter hem aan gaan. Hij is net een gewond dier als hij gekwetst is. Hij zal hier niet gemakkelijk overheen komen.'
Claire haatte het dat Nyssa zoveel over Trevelyan wist. Dingen die zij, Claire, niet wist. Maar ze had nu geen tijd om daar stil bij te staan. 'Waar denk je dat hij heen is gegaan?'
'Naar het oude zomerhuis,'zei Brat. 'Daargaat hij vaak naartoe.' Claire knikte. Nóg iemand die iets wist wat zij niet wist! Claire verliet de toren en begon aan de lange wandeling naar het zomerhuis. Ze wist dat Trevelyan heel snel zou lopen. Sinds hij weer op krachten was, kon ze hem amper bijhouden als ze samen wandelden.
Hij zat op een bank van de veranda aan de voorkant van het huis naar de heuvels te kijken. 'Wat wil je?' vroeg hij op boze toon.
Claire ging naast hem zitten, maar raakte hem niet aan. 'We hebben afschuwelijke dingen tegen elkaar gezegd.' Hij gaf geen antwoord.
Claire besefte dat ze hem heel diep had gekrenkt, maar waarmee? Was hij zo gevoelig wat zijn boeken betrof? 'Ik ben dol op je boeken,' begon ze. 'Dat is altijd zo geweest. Ik ben dol op elk woordje van al je boeken!'
Hij keek haar aan alsof hij niet begreep waar ze het over had.
'Je boeken... daar maakten we toch ruzie over?'
Hij richtte zijn blik weer op de heuvels. 'Is dat zo? Misschien zou ik een paar afmetingen eruit moeten halen. Misschien zou ik twee boeken moeten schrijven: een voor mensen die alles willen weten en een voor de massa. Voor de massa zal ik slechts over Nyssa en de andere mooie vrouwen schrijven.'
'Ik denk dat niemand daarop zit te wachten,' antwoordde ze stijfjes.
'Dat kan best,' zei Trevelyan onverschillig.
Claire zat een tijdje zwijgend naast hem. Ze had gemerkt dat Trevelyan urenlang kon praten, maar ook urenlang kon zwijgen. 'Als je niet nijdig bent om wat ik over je boeken zei, waarom ben je dan zo boos op me?'
Hij keek haar verbaasd aan. 'Ik ben niet boos op je. Jij hebt jouw mening en ik de mijne.'
'Je bent wél boos op me. Je bent kwaad weggelopen en hierheen gegaan. Je was laaiend!'
Trevelyan keek haar verbaasd aan. 'Geen sprake van. Ik had alleen behoefte aan wat frisse lucht.'
Claire wilde daar tegenin gaan, maar bedacht zich. Het zou tóch geen zin hebben. Ineens besefte ze dat hij iets voor haar verborgen hield. Er was iets wat ze niet mocht weten. 'Wat hou je voor me geheim?' vroeg ze zacht.
Trevelyan stond open liep naar de rand van de veranda. 'Ik snap niet wat je bedoelt. Jou heb ik meer over mijn leven verteld dan wie ook.'
'Dat kan best, maar je hebt me alleen over Captain Baker verteld. Je hebt me nooit iets verteld over het leven dat je leidde vóór Captain Baker was geboren. Waar ben je opgegroeid? Wat is je familierelatie met Harry?'
'Ik krijg het koud. Laten we teruggaan.' Hij keek opzij en wierp haar een wellustige blik toe. 'Of zullen we hier blijven? We kunnen naar binnen gaan en...'
'Je geeft me je lichaam, maar niet je geheimen. Je weet alles van mij, maar vertelt niets over jezelf. Je deelt niets persoonlijks met me.'
'Ik deel alles met je wat ik kan.'
'Alleen de dingen die je met me wilt delen.' Ze ging staan en liep weg.
Na een paar meter haalde hij haar al in en greep haar bij de arm. 'Blijf bij me,' zei hij. 'Ga niet weg.'
Ze keek in zijn ogen die ondoorgrondelijke ogen en vroeg zich af wat er in hem omging. Ze wilde zich losrukken, maar voelde dat hij haar nodig had. 'Goed, ik blijf bij je,' zei ze terwijl ze zich tegen hem aan nestelde, 'maar ik wil terug naar Bramley.'
Hij kuste haar kruintje en sloeg zijn armen om haar heen. 'Dus jij vindt dat ik een paar afmetingen uit mijn boeken moet halen?'
'Waarom laat je ze niet door mij bewerken?'
'Ze door jou laten bewerken? Jij, die niet veel meer bent dan een kind?'
Onderweg liepen ze constant te bekvechten. Claire zag echter dat de helft van wat hij zei plagerig was bedoeld. Maar tijdens de ruzie in de toren had ze iets gezegd dat hem wérkelijk had geraakt...

Gedurende die vier heerlijke dagen was dat de enige ruzie die ze hadden. De rest van de tijd brachten ze vrijend door of in gezelschap van Brat en Nyssa. Toen Claire op de morgen van de eerste dag had toegestemd bij Trevelyan te blijven, had ze geen seconde met de mooie, jonge vrouw willen doorbrengen. Welke vrouw zou wel in gezelschap willen verkeren van een vrouw die zo mooi was dat ze de Parel van de Maan werd genoemd en door een stad vol mannen werd aanbeden? Bovendien was Claire de vreselijke dingen die Nyssa over haar had gezegd bijvoorbeeld dat ze de kleur van een kikkerbuik had nog niet vergeten. Ze was evenmin vergeten wat Trevelyan over Nyssa had gezegd, dat deze zo hartstochtelijk was dat hij haar amper kon bijhouden Ze zou nooit tegen Nyssa op kunnen.
Maar ze had geen rekening gehouden met Nyssa, die deed wat ze wilde en wanneer ze dat wilde.
Claire's gedachten gingen vaak terug naar die eerste dag en dan beleefde ze alles opnieuw.
Toen Claire bezwaar maakte tegen Nyssa's aanwezigheid, antwoordde Trevelyan dat Nyssa, als priesteres van de Peshanezen, slechts één plicht had: zich vermaken. En dat deed ze ook. Ze lachte! Ze zong. Ze danste. Ze plaagde Trevelyan en maakte hem aan het lachen. Op het moment dat Claire de kamer uit wilde lopen, wendde Nyssa zich tot Claire en vroeg of Claire zich niet ergerde aan Trevelyans cynisme. Ze uitte haar bewondering voor Claire's haar en vroeg of ze het mocht borstelen. Het was moeilijk om boos te zijn op iemand die je haar borstelde. Nyssa maakte vlechten van Claire's lange haren en stak ze op met prachtige haarkammen. Daarna bracht ze Claire naar Trevelyans slaapkamer en trok haar een van zijn fraai geborduurde gewaden aan. 'Nu je gezicht,' zei Nyssa.
Claire wilde protesteren, maar eigenlijk was ze vreselijk nieuwsgierig. Geboeid keek ze toe toen Nyssa haar tas opendeed en er iets zwarts uit haalde dat op houtskool leek. Nyssa beval Onan een komfoor te brengen, stak de houtskool aan en hield een omgekeerde kom boven de rook. Na enkele minuten zat er een laag roet in de kom. Vervolgens nam Nyssa een borsteltje uit haar tas en spuwde, tot Claire's afschuw, in de kom, waarna ze het borsteltje gebruikte om een papje van het geheel te maken. Daarna smeerde ze de zwarte massa snel en bedreven op Claire's oogleden en wimpers. Als laatste poederde ze Claire's gezicht en bracht rouge aan, zowel op de wangen als op de lippen. Toen ze klaar was, gaf ze Claire een spiegeltje.
Claire wist zeker dat ze eruit zou zien als een circusclown, maar dat was niet zo. Nyssa was een expert op kosmetisch gebied. Claire vond dat ze er nog nooit zo mooi had uitgezien en wierp een blik in de richting van de schrijfkamer.
'Ga naar hem toe,' zei Nyssa. 'Hij zal het mooi vinden.' Verlegen liep Claire naar Trevelyans schrijfkamer, waar hij achter tafeltje nummer vijf zat. Als hij niet ergens anders mee bezig was, zat hij altijd achter een van zijn tafeltjes te schrijven.
Claire ging naast hem staan en moest drie keer haar keel schrapen voor hij opkeek. Toen hij haar zag, pakte hi j haar kin beet en draaide haar gezicht naar links en naar rechts. Daarna zei hij iets in het Peshanecs tegen Nyssa. kuste Claire en zette zich weer aan het schrijven.
Met een gevoel van teleurstelling liep Claire terug naar Nyssa en fluisterde: 'Wat zei hij?'
'Hij zei dat je al volmaakt was en dat ik misschien make-up nodig heb, maar jij niet.'
Claire glimlachte verrukt. Daarna rende ze naar Trevelyan en gaf hem een dikke zoen. Dat verbaasde Trevelyan, want in werkelijkheid had hij tegen Nyssa gezegd dat Claire veel te zwaar was opgemaakt en er afgrijselijk uitzag.
Nadat Nyssa Claire had aangekleed, vroeg ze of ze een van Claire's Amerikaanse jurken mocht aantrekken. Nyssa's borstjes waren veel te klein voor de bovenkant van de jurk. Daarom rolde Claire een paar sokken van Trevelyan op en gebruikte die als extra vulling
Stralend van geluk paradeerden Nyssa en Claire even later voor Trevelyan en Onan, die de vrouwen uitbundig bewonderden.
Tijdens die modeshow kwam Brat de kamer binnen. Het was de eerste keer dat ze Nyssa van dichtbij zag. Onmiddellijk hing er een gespannen sfeer in de kamer.
Nyssa's mooie gezichtje betrok. Ze keek niet meer bewonderend naar de vreemde jurk die ze droeg en naar haar namaakboezem, maar staarde Brat aan. Claire wist onmiddellijk dat Nyssa nog nooit een vrouw had gezien die qua schoonheid met haar kon wedijveren. En Brat kon dat! Nyssa's exotische, donkere uiterlijk vormde een fel contrast met Brats lichtbruine haar, blauwe ogen, roze lippen en ivoorkleurige huid.
Claire wierp een blik op Trevelyan en zag dat deze achterover leunde en vol belangstelling naar de twee jonge vrouwen keek, met een blik van hier-ga-ik-over-schrijven.
Brat reageerde als eerste. Ze liep naar Nyssa toe, keek haar in de ogen Nyssa was klein en Brat was nog niet volgroeid met haar veertien jaren en gaf Nyssa zó'n harde klap in het gezicht dat deze op de grond viel.
'Brat!' riep Claire uit. Brat keek op Nyssa neer, alsof deze haar aartsvijandin was. Snel liep Claire naar Nyssa toe om haar overeind te hijsen terwijl ze zei: 'Help me, Vellie.' Maar Trevelyan bleef rustig zitten. Hij glimlachte en was zichtbaar geboeid door het tafereel.
'Het spijt me vreselijk,' zei Claire, terwijl ze Nyssa begon op te trekken. 'Sarah Ann, ik eis dat je onmiddellijk je excuses aanbiedt.' Brat zweeg. Haar gezicht stond hard en ze verroerde zich niet. Toen Nyssa weer op haar benen stond, liep Claire naar haar zusje. 'Öf je biedt je excuses aan en legt uit waarom je haar hebt geslagen, óf je krijgt met mij te doen!' siste ze.
Achter hen klonk het geluid van Nyssa's klaterende lach. Claire draaide zich verbaasd om.
'Ze heeft nooit eerder een vrouw gezien die mooier is dan zij,' zei Nyssa.
Brat zei niets, maar bleef Nyssa aanstaren. Daarna keek Claire Trevelyan smekend aan, alsof ze hem om hulp vroeg.
Trevelyan haalde zijn schouders op. 'Jij hebt je geld en je zusje heeft haar schoonheid. Heb jij ooit een erfgename ontmoet die rijker is dan jij?'
'Wat heeft dit met geld te maken ? Mijn zusje heeft zojuist iemand geslagen en...'
Ze zei niets meer, omdat Nyssa langs haar liep en een hand naar Bral uitstak. 'Ik zal je gezicht opmaken zoals ik ook bij je zus heb gedaan,' zei ze zachtjes. 'Ik heb een blauw gewaad dat de kleur van je ogen heeft en ik heb zijden muiltjes met spiegeltjes erop.'
Na enkele ogenblikken liep Brat, met opeengeperste lippen, achter Nyssa aan naar de slaapkamer.
Vanaf dat moment waren Nyssa en Brat onafscheidelijk. Niet dat ze elkaar graag mochten, niet dat ze ooit een vriendelijk woord tegen elkaar zeiden. Het was alsof de een de ander niet uit het oog durfde te verliezen. Claire had het idee dat Nyssa van het spelletje genoot, maar dat Brat bloedserieus was.
Aanvankelijk maakte Claire zich zorgen om Brats vijandige houdingten opzichtige van Nyssa, maar Trevelyan haalde er zijn schouders over op. 'Nyssa vermaakt zich, dus is het goed.' Claire begreep zijn antwoord evenmin als ze begreep wat er gaande was tussen Nyssa en Brat. Nyssa was negentien, even oud als Claire, maar ze gedroeg zich veel jonger en wekte de indruk dat ze geen enkele verantwoordelijkheid kon en wilde dragen. Ze vertelde Claire dat ze zich wilde vermaken en dat dat het enige doel in haar leven was.
Een keer probeerde Claire met Trevelyan over Nyssa's toekomst te praten, maar Trevelyan weigerde dat pertinent. Het wekte zelfs zijn woede op. 'Ze is niet zoals jij,' schreeuwde hij tegen Claire. 'Kun je niet begrijpen dat andere landen andere normen en gebruiken hebben? Je klaagt over het feit dat Amerika zo anders is dan Engeland en dat Engeland weer anders is dan Schotland, maar je hebt geen flauw idee hoe anders de rest van de wereld is.'
Claire wist niet wat ze had miszegd om hem zo boos te maken, maar zijn woede was het minste dat ze niet van hem begreep. Soms keek hij haar vol liefde aan en soms keek hij haar aan alsof ze een wildvreemde was. Wanneer hij schreef, deed hij dat met een bijna angstaanjagende concentratie. Als Brat en Nyssa tegen elkaar schreeuwden, zat hij rustig tussen hen in en scheen niets te horen. Eenmaal, toen Brat en Nyssa overeen bijzonder mooi, rood gewaad begonnen te bekvechten, moest Claire Trevelyan aan zijn arm trekken om hem met schrijven te laten ophouden, zodat hij tussenbeide kon komen. Trevelyan fronste zijn wenkbrauwen en zei zonder op te kijken: 'Als ze het in tweeën scheuren, zullen ze er spi jt van hebben. Daar zullen ze meer van leren dan van wat ik hen kan leren.' Jammer genoeg had hij daar gelijk in.
Op de ochtend van de vierde dag overhandigde Onan Claire een brief. Hij zei dat een man op een zwetend paard hem had afgeleverd.
Trevelyan hield op met schrijven en keek Claire vol belangstelling aan. Terwijl Claire de brief aannam, merkte ze dat haar hart wild tekeerging. Had Harry gehoord wat ze met Trevelyan deed? Kwam de brief van hém?
'Het is een brief van de prins van Wales,' zei ze. Nyssa en Brat kwamen nieuwsgierig uit de slaapkamer. Claire maakte de brief open, las hem snel door en zei tegen Trevelyan: 'De prins van Wales heeft een koninklijk bevel voor MacTarvit-whisky uitgevaardigd.' 'Wil hij de whisky in beslag nemen?' vroeg Brat. Claire glimlachte. 'Nee, de prins zegt dat het de beste whisky is die hij ooit heeft gedronken en wil MacTarvit tot hofleverancier benoemen.' Claire keek Trevelyan opgewonden aan. 'Nu de prins zijn whisky wil, kan ze hem niet van het land zetten.'
Trevelyan keek Claire peinzend aan. Ze vroeg zich af wat hij dacht. 'Dat zal ze niet leuk vinden,' zei hij ten slotte. 'Je zet haar hele wereld op stelten.'
Claire wendde haar hoofd af, want iets in hetgeen hij zei en de manier waarop hij sprak, joeg haar angst aan. 'Zullen we naar Angus gaan en het hem verteilen?'
'Ja, laten we dat doen,' zei Nyssa. 'We vertrekken zo gauw mogelijk.'
Trevelyan knikte naar Onan. Dertig minuten later zaten ze met z'n allen opgepropt in een rijtuig. Het was een vreemde verzameling mensen. Trevelyan droeg de tartan plaid. Claire wist dat het die van de laird was en zei dat hij hem niet hoorde te dragen. Trevelyan antwoordde dat Harry's kilts te kort voor hem zouden zijn. Zijn spot ontging Claire zeker niet. Nyssa zag er schitterend uit in een goudbruin gewaad, dat fraai geborduurd was en bezaaid met diamanten. Brat, die niet wilde onderdoen voor haar vijandin/vriendin, had het blauwe gewaad aangetrokken en bloemen in haarharen gestoken. Onan zag er natuurlijk het merkwaardigst uit. Alleen Claire was 'normaal' in haar eenvoudige, roodwollen jurk.
Kijkend naar de mensen om haar heen, dacht Claire dat de pachters hen als wezens van een andere planeet zouden beschouwen als ze hen te zien kregen. 

Nyssa zei iets in het Peshanees tegen Trevelyan. Hij glimlachte. 'Vertaal, alsjeblieft,' zei Claire, met een blik op Nyssa. Trevelyan gaf antwoord, omdat Nyssa haar hoofd had afgewend en naar buiten keek. 'Ze zei dat jij er het gekste van ons allemaal uitziet, met dat vreemde geval op je achterste.'?
'Mijn queue!' riep Claire verontwaardigd uit. 'Maar dat... ze deed er verder het zwijgen toe, omdat iedereen in het rijtuig lachte. Claire schoot ook in de lach en zei grinnikend tegen Trevelyan: 'Jij bent vandaag tenminste niet als George Washington gekleed.' Toen ze nog anderhalve kilometer van Angus' huis verwijderd waren, hield de weg op en moesten ze te voet verder gaan. Angus begroette hen op de top van de heuvel. Geen geweer te zien. Achter hem stond een dozijn pachters. Het leek of ze het rijtuig allang hadden zien aankomen en waren toegesneld om de passagiers te begroeten. De pachters stonden sprakeloos te kijken naar het in glanzende zijde geklede groepje dat de heuvel opklom. Angus, die anders nooit met een mond vol tanden stond, keek zwijgend van Brat naar Nyssa en weer terug. Zijn ogen werden groter en groter.
Trevelyan zag dat Claire zich gekwetst voelde. Hij greep Angus bij zijn stevige arm en duwde hem naar het huisje. 'Ga gauw naar binnen, oude man. Claire heeft je iets te vertellen.'
Gedrieën gingen ze het huisje in. Claire installeerde zich in de oude fauteuil en Trevelyan pakte een krukje. Ze wachtten geduldig, terwijl Angus voor elk van hen een glas whisky inschonk. Toen ze hun drankje hadden, ging Angus ook zitten en vroeg: 'Waarom zijn jullie met zoveel mensen hier gekomen?'
'Om u dit te brengen,' antwoordde Claire, terwijl ze Angus de brief gaf.
Hij nam hem aan en vouwde hem open, maar hij scheen niet te begrijpen wat er stond. Claire besefte dat hij niet kon lezen.
'De prins van Wales heeft u een koninklijk certificaat voor uw whisky gegeven. Voortaan bent u zijn hofleverancier,' zei Claire opgetogen.
Angus keek Trevelyan vragend aan.
'We ziin onlangs in Edinburgh geweest. De prins logeerde op Balmorai, bi j de koningin. Claire zond hem een nes van je whisky en hij vond het de lekkerste whisky die hij ooit had geproefd,' vertelde Trevelyan.
Angus fronste zijn voorhoofd en richtte zijn blik op Claire. Het was duidelijk dat hij het nog steeds niet begreep. 'Nu wordt u door een prins beschermd, een man die op een dag koning zal zijn. Hij zal niemand toestaan u te beletten whisky te maken, zelfs geen hertogin. Overal in de hele wereld zal men uw whisky willen kopen. Vooral de Amerikanen. Amerikanen houden van alles wat Schots is. Er zullen hier rijke Amerikanen komen om met u over de prijs te onderhandelen. U kunt hun alles vragen wat u wilt. Amerikanen houden van hoge prijzen, zodat ze tegen hun vrienden kunnen opscheppen over de enorme hoeveelheid geld die ze hebben neergeteld.'
Angus keek opnieuw naar Trevelyan.
'Helaas is alles wat ze zegt waar.'
Claire trok een lelijk gezicht tegen Trevelyan. Ze zag dat Angus helemaal van streek was. Hij stond op en keerde hun een tijdje de rug toe. Toen zei hij met bevende stem: 'Ik heb altijd van de oude gebruiken gehouden. Mijn familie is ze altijd trouw gebleven.'
Claire haalde diep adem en zei: 'U hoeft het hofleverancierschap niet te accepteren. Ik weet niet of iemand zoiets ooit heeft geweigerd, maar ik hen er zeker van dat het kan. U kunt blijven wat u bent, als u dat wilt.'
Angus keek haar verontwaardigd aan. 'Weigeren? Denk je dat ik gek ben? Of dom? Denk je dat ik mijn laatste jaren in dit steenkoude krot wil doorbrengen? Mijn kinderen zijn vertrokken omdat er geen werk voor hen was. Ik heb geprobeerd mijn whisky in de stad te verkopen, maar zij...' Hij gebaarde in de richting van BramIey. 'Zij deed een overval op mijn wagen en brak alle flessen.'
Hij grijnsde. 'Sommige oude gebruiken zijn goed. Je zult me nooit uit mijn kilt krijgen, maar ik kan het best zonder een dieet van gestolen rundvlees stellen. Ik zou graag sinaasappels in de winter willen kopen...'
Hij ging op zijn krukzitten en staarde naar de vloer. 'Als er genoeg werk is, kunnen mijn jongens misschien thuiskomen. Ik heb er vier. Stuk voor stuk fijne, flinke knapen. Nu zijn ze in Amerika. Twee van hen zijn getrouwd." Angus keek Claire met vochtige ogen aan. 'Ik heb ook een kleinkind, dat ik nog nooit heb gezien en ik dacht dat het nooit zou gebeuren ook.'
Claire had moeite haar tranen te bedwingen en keek naar Trevelyan. Hij zat haar peinzend aan te staren en wendde zijn hoofd niet af toen hun blikken elkaar kruisten. Na een tijdje ging Trevelyan staan, greep Claire bij de hand en liep naar de deur. Angus scheen niet te merken dat ze vertrokken.
Hand in hand liep Claire achter Trevelyan aan naar buiten. Opzij van het huisje hoorden ze de klanken van doedelzak muziek. Claire begon erheen te lopen, maar Trevelyan trok haar mee naar het bos. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg ze, maar hij gaf geen antwoord.
Toen ze in het bos waren, draaide hij zich om, nam haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar zoals hij haar nog nooit had gekust. Dit is geen kus uit begeerte, maar uit... uit liefde, dacht Claire.
Terwijl hij haar gezicht bleef vasthouden, deed hij een stap achteruit en keek haar aan alsof hij haar gelaatstrekken in zijn geheugen wilde prenten.
'Wat lief van je om dat voor hem te doen,' fluisterde Trevelyan. Om de een of andere reden voelde Claire zich verlegen onder zijn compliment. 'Ieder ander zou dat gedaan hebben. Ik dacht dat de prins de whisky mischien zou willen proeven als ik een fles naar hem toestuurde. Ik had namelijk het idee dat hij me wel mocht toen ik hem in Londen ontmoette.'
Trevelyan begon ineens te glimlachen. 'Ik geloof dat Nyssa een feestje heeft georganiseerd. Zullen we erheen gaan? Dan kun je haar zien dansen.'
Claire besefte dat ze nooit meer een dag als deze zou beleven. Angus maakte grote vaten whisky open en zei dat iedereen net zoveel mocht drinken als hij wilde. Gratis en voor niks. 'Niet te geloven,' fluisterde Trevelyan tegen Claire. De eerste keer dat Claire bij Angus op bezoek was, had ze geprobeerd de zwaardendans te leren, maar die dag was het de beurt aan Nyssa en Brat.
Claire zag hoe goed de twee mooie, jonge vrouwen konden dansen. Hun voeten flitsten heen en weer over de zwaarden.
Toen Brat over haar gewaad struikelde, zei Nyssa dat ze Schotse kleren wilden hebben. Een van de vrouwen bood haar een lange, met de hand geweven rok aan, maar Nyssa wees naar een van de jongens en zei dat ze zo'n kledingstuk wilde dragen. De mensen protesteerden en vertelden dat vrouwen geen kilt droegen, maar Trevelyan kwam tussenbeide en zei dat Nyssa moest krijgen wat ze wilde. Angus ging zijn huisje binnen en bracht twee MacTarvitkilts mee terug. De kilts zagen eruit of ze jarenlang zorgvuldig waren bewaard, alsof ze veel voor de oude man betekenden. Nyssa nam een van de kilts aan en gaf een kus op Angus' verweerde wang. Brat wilde, zoals altijd, niet voor haar onderdoen en kuste Angus' andere wang.
Angus lachte zijn verrotte tanden bloot.
Toen de mooie, jonge vrouwen hun benen naakt onder de kilts uit Angus' huisje te voorschijn kwamen, mompelden de vrouwen afkeurend en keken alle mannen verlekkerd. Trevelyan liep naar Brat en Nyssa toe, bood elk van hen een arm aan en begeleidde hen naar de doedelzakspelers. Alle stemmen verstomden. Toen de muziek weer begon, liep Trevelyan terug naar Claire.
'Het lijkt wel of jouw woord wet is,' zei Claire, naar hem opkijkend. 'Ze vonden het maar niks dat de meisjes een kilt droegen tot jij je goedkeuring liet blijken.'
Trevelyan haalde nonchalant zijn schouders op en wendde zijn hoofd af. 'Ze kunnen goed dansen, vind je niet?'
Claire wist dat ze niets meer uit hem zou krijgen. Ze keek toe, terwijl hij zich onder de mensen begaf en met hen praatte. De meesten scheen hij bij naam te kennen. Hij informeerde naar hun familieleden en vroeg hoe het met hun huis was gesteld.
Om twaalf uur zag Claire dat Trevelyan met twee jonge jongens sprak, die meteen wegrenden.
'Wat gaan ze doen?' vroeg Claire aan Trevelyan. maar hij grinnikte slechts en zei dat het een verrassing was.
Pas tegen zonsondergang ontdekte ze wat de verrassing inhield. Trevelyan had gezorgd dat alle pachters, meer dan honderd in getal, een maaltijd op Bramley zouden krijgen en naar een toneelstuk mochten kijken in het theater van Cammy, Brats vriend.
Trevelyan klom op een paard dat een staljongen uit Bramley naar hem toe had gebracht, hielp Claire met opstijgen en zette haar voor zich in het zadel.
Ze leunde achterover en voelde zijn kracht. Het was moeilijk te geloven dat dit dezelfde man was als de oude man die was flauwgevallen na haar paard te hebben gevangen.
Trevelyan reed met haar door de bossen, ver uit de buurt van alle mensen die lopend naar Bramley gingen.
'Ik vrees dat je aanwezigheid hier niet langer geheim zal zijn,' zei Claire.
'Inderdaad.'
Ze had verwacht dat hij meer zou zeggen, maar dat deed hij niet. Ze drong niet aan. Hij zou haar tóch niet meer vertellen dan hij kwijt wilde.
'Ken jij ook die momenten van volmaakt geluk?' vroeg ze. 'Momenten die je altijd zou willen laten voortduren?'
'Nee,' antwoordde hij, 'ik kijk altijd uit naar wat er gaat gebeuren.'
Ze glimlachte in het donker en leunde zwijgend tegen hem aan. Ze wilde nu niet aan de toekomst denken.
Ze reden zó langzaam door het duistere, Schotse landschap dat ze de deur van de oostelijke vleugel tegelijk met de pachters bereikten In het huis stonden tafels vol voedsel in een grote kamer die Claire nooit eerder had gezien. En Camelot J. Montgomery was dol van vreugde. Hij zou eindelijk voor publiek kunnen optreden!
Claire stond in de deuropening en zag de mensen aarzelend naar de overladen tafels lopen.
'Dit is toch wat je wilt?' vroeg Trevelyan haar. 'Dit wil je toch als jij hertogin bent? Gelijkheid... daar geloven jullie Amerikanen toch in?'
"Dat klopt.' Bezorgd keek ze naar hem op. 'Wat zal Harry's moeder doen als ze dit hoort?'
'Niets wat ze niet al eerder heeft gedaan. Maar hou nu op met je zorgen te maken en laten we gaan eten.'

Claire ging met hem de kamer in en probeerde haar zorgen te vergeten, maar ze dacht voortdurend aan die vrouw en aan wat ze zou gaan doen.
Nadat de mensen hadden gegeten, gingen ze naar Cammy's theatertje. Daar waren slechts zitplaatsen voor de helft van de aanwezigen. De rest stond langs de kant en keek vol bewondering naar het verguld omrande podium. Toen het gordijn openging, verwachtte Claire een toneelstuk te zien, maar in plaats daarvan zag ze Nyssa alleen op het toneel staan.
Ze was schitterend gekleed in een rood gewaad, dat blonk van de juwelen. Achter het gordijn begon een fluit een spookachtige, mysterieuze, angstaanjagende melodie te spelen.
Claire stond naast Trevelyan en voelde hem verstijven. Toen ze hem aankeek, zag ze de bijna boze blik in zijn ogen. 'Wat is er?' fluisterde Claire.
Trevelyan draaide zijn hoofd af, zodat ze hem niet kon zien, maar ze voelde duidelijk dat er iets was wat hem veel verdriet deed. 'Vertel me wat er aan de hand is! Wie speelt er op die fluit?' fluisterde ze.
Langzaam keerde Trevelyan zijn gezicht naar haar toe en trok haar tegen zich aan. 'Kijk,'zei hij met schorre stem. 'Ze gaat dansen. Het is een oude dans van grote betekenis.'
'Wat betekent hij dan?' vroeg Claire.
Hij bracht zijn mond bij haar oor en zei: 'Het is een heilige feestdans, een dodendans, die alle jonge priesteressen wordt geleerd.'
Claire keek naar Nyssa op het podium. Nyssa verwijderde haar gewaad, Eronder droeg ze ragfijne, doorzichtige kleding, die haar tere en goudkleurige lichaam nauwelijks verborg. AI waren Nyssa's kleren uitdagend en zelfs indecent, het publiek hield zich muisstil. Iedereen scheen te beseffen naar iets te kijken wat heel serieus was en allesbehalve een blijspel.
Nyssa's dans, als je die zo kon noemen, bestond uit langzame, volmaakte, ingestudeerde bewegingen. Er lag een plechtige uitdrukking op haar mooie gezichtje terwijl ze zich sierlijk op de maat van de muziek bewoog.
'Ik wil dit niet langer zien. Ik ga weg,' zei Claire, terw ijl ze zich van Trevelyan probeerde los te maken, maar hij hield haar tegen. 'Nyssa gelooft met hart en ziel in haar religie,' fluisterde hij. Claire bleef naar de dans kijken, maar ze kreeg er kippevel van en toen Nyssa ten slotte langzaam en gracieus op de grond gleed en deed of ze dood was, verroerde geen van de toeschouwers zich. Nyssa bleef heel lang doodstil liggen, terwijl het publiek ademloos toekeek. Ineens kwam Brat het toneel op, trok Nyssa overeind en omhelsde haar.
Nyssa opende haar ogen. Haar lach weergalmde door de ruimte. Toen begon het publiek in de handen te klappen.
Claire probeerde haar hoofd af te wenden, maar Trevelyan belette dat en zei: 'Kijk!' Na enkele seconden begon de fluit weer te spelen, maar deze keer was de muziek snel en opwindend. Met een glimlach maakte Nyssa zich los van Brat en begon opnieuw te dansen. Het stond buiten kijf dat deze dans niet over de dood ging.
'Wat wordt er bij deze dans gevierd?' vroeg Claire op spottende toon.
'Voortplanting,' schreeuwde Trevelyan. Het publiek was luid gaan juichen bij het zien van Nyssa's golvende bewegingen.
Claire draaide zich om naar Trevelyan en zag dat hij even verrukt naar Nyssa keek als alle andere mannen. 'Ik heb frisse lucht nodig,' zei ze, en moest dat twee keer herhalen voor hij haar hoorde. Hij glimlachte haar veelbetekenend toe, nam haar hand in de zijne en bracht haar naar buiten, de koele avondlucht in, waarna hij haar meetrok naar de zijkant van het huis en haar begerig begon te kussen.
'Is dit voor mij of voor Nyssa?' vroeg ze, toen ze even op adem kon komen. 'Kan het je wat schelen?'
'Niet echt,' antwoordde Claire lachend en kuste hem terug. Een tijd later opende ze haar ogen en zag Onan achter hen staan. Hij zweeg en keek verlegen, alsof hij eigenlijk niet wilde kijken. Claire trok aan Trevelyans haar. Hij hield niet op met kussen, maar zei iets in het Peshanees tegen Onan.
Onan antwoordde. Daarna verdween hij in het donker. 'Wat zei hij?' vroeg Claire. Trevelyan trok een spoor van kussen over haar hals, wat haar zó opwond dat ze amper kon denken. 'Wat zei hij?' vroeg ze nogmaals.
Trevelvan hield haar een eindje van zich af en zei: 'Harry is terug.' Vervolgens begon hij haar weer te kussen.
Het was alsof iemand een emmer koud water over haar had uitgestort. rukte zich los en keek Trevelyan aan. 'Heb je niets te zeggen?'
'Ik heb nu geen zin om te praten,' mompelde hij, terwijl hij zich vooroverboog om haar te kussen. Toen ze niet reageerde, zei hij: 'Laten we naar de tuin gaan.' Hij pakte haar hand en begon in de richting van de bomen te lopen.
Claire volgde hem. Ze dacht dat hij een plek zocht waar ze rustig konden praten, maar op het moment dat hij stilstond, sloeg hij zijn armen om haar heen en begon haar grondig te kussen.
'Hou op!' Ze schreeuwde bijna terwijl ze hem van zich afduwde. In het licht van de heldere maan zag ze de verbazing in zijn ogen. 'Je kunt niet doen of er niets is gebeurd. Heb je niet gehoord wat Onan zei?'
Trevelyans gezicht veranderde van uitdrukking. Toen pas besefte Claire dat ze die afstandelijke blik in geen dagen had gezien. Het leek of hij een gordijn had dichtgetrokken en niemand meer toestond in hem te kijken, ik heb hem gehoord, ja.'
Claire wilde hem omhelzen, maar hij deinsde terug. 'Wat moeten we doen?' fluisterde ze.
'Mensen zijn vrij om te doen wat ze willen.'
'Wat bedoel je? Is dat iets wat je hebt gelezen of heb je dat geschreven?'
'Het is een feit.' Zijn blik was, zo mogelijk, nog meer gesloten.
Ze drukte haar gezicht in haar handen. 'Trevelyan, doe dit niet, alsjeblieft. Sluit me alsjeblieft niet buiten. Wat moet ik doen? Wat moeten wij doen?'
Toen hij geen antwoord gaf, keek ze naar hem op. Hij stond haar roerloos aan te staren. Hij was zo groot, zo donker, zo ver weg. Hij was niet de Trevelyan die met haar lachte. Nu was hij de Captain Baker uit haar kinderdromen, een man die even onbereikbaar was als een prins uit een sprookje.
Ze zette haar handen in haar zij. ik was gewoon een van hen, nietwaar? De afgelopen vier dagen hebben zoveel voor me betekend. Nooit ben ik zó gelukkig geweest. Ik heb nooit iemand gehad om mee te praten, niet zoals ik met jou kan praten. Met jou kan ik praten over wat ik lees, denk en hoop. Bij jou kan ik alles doen wat ik wil, maar ik beteken niets voor jou.'
Ze draaide zich om en begon weg te lopen, maar hij pakte haar arm. 'Waarom denk je dat je niets voor me betekent?' vroeg hij zachtjes.
Met fonkelende ogen van woede keek ze hem aan en zei: 'Onan vertelt je dat Harry terug is en jij zegt niets. Het kan je niets schelen dat ik naar hem terug moet, dat ik jou en datgene wat we de afgelopen paar dagen samen hebben gehad, moet verlaten. Je hebt van me gekregen wat je wilde en nu ben ik niets meer dan een hoofdstuk in je boek. Of krijgen Amerikaanse erfgenames verscheidene hoofdstukken? Of gun je die eer alleen aan vrouwen als je Parel van de Maan?' 'Wat wil je van me?'
Ze schudde haar hoofd. 'Als jij het niet weet, dan weet ik het ook niet!' antwoordde ze en begon weer weg te lopen, maar hij ging voor haar staan en zei: 'Zeg me wat je van me verwacht. Wil je dat ik je smeek je leven met mij in plaats van met Harry te delen? Is dat wat je wilt ? Wil je dat ik je vraag je droom om hertogin te worden op te geven en met mij in een hutje in de jungle te gaan wonen?'
Claire's hoofd tolde. Een deel van haar wilde met Trevelyan meegaan, haar leven met hem delen, maar een ander deel vertelde haar dat de dagen die ze met hem had doorgebracht niet reëel waren. Ze wist zo weinig van hem. Hij vroeg van alles en nog wat, maar gaf zelf nooit antwoord op een vraag.
'Ik ken je niet,' zei ze met pijn in haar stem. 'Jij kent me beter dan wie ook.'
Haar ogen spuwden vuur. 'Snap je niet dat ik het niet over vrijen heb? Ik heb het over liefde!' 'Ik ook.'
Claire keerde zich om. Ze wilde niet huilen. Trevelyan legde zijn handen op haar schouders. Ze wreef haar wang tegen zijn hand en zei: 'Ik weet niet wat ik moet doen. Zeg me wat ik moet doen.'
Hij draaide haar naar zich om en keek haar diep in de ogen. 'Je moetje eigen besluit nemen. Dat kan ik niet voor je doen. Niemand kan het leven van een ander bepalen.'
Dat was niet wat ze wilde horen. Waarom kon hij niet als andere mannen zijn en haar zeggen dat hij van haar hield, dat hij haar nodig had? Waarom kon hij niet zeggen dat hij haar, of Harry of hen beiden zou vermoorden als ze elkaar ook nog maar één keer aankeken?
'Is dat wat je wilt?' zei hij, alsof ze haar gedachten had uitgesproken. 'Wil je dat ik je op mijn paard zet, je ontvoer en je meeneem op mijn volgende reis? Stel dat ik dat deed, hoelang zou het dan duren voor je me zou gaan haten? Over twee jaar, als je een brief kreeg van je zusje en ontdekte dat je ouders al het geld van je grootvader hadden opgemaakt en dat ze nu berooid waren? Of zou je me eerder gaan haten, als ik op expeditie was gegaan en je alleen had achtergelaten, je zorgen makend om wat ik aan het doen was zonder jou?'
'Ik weet het niet,' zei ze oprecht.
Zijn vingers drukten in haar schouders. 'Hou je van me?' vroeg hij. 'Van mij? Niet van Captain Baker, niet van de man die je denkt te kennen omdat je zijn boeken hebt gelezen, maar van mij, Trevelyan?'
Na een lichte aarzeling zei ze: 'Natuurlijk hou ik van je. Als ik niet van je hield, had ik de dingen die ik met je heb gedaan niet kunnen doen. Ik heb die dingen nooit met een ander gedaan. Hoe had ik, die met Harry verloofd ben, met jou kunnen vrijen als ik niet van je hield? Als mijn ouders erachter waren gekomen, als Harry het had ontdekt, zou het hen heel veel pijn hebben gedaan.
Ik had toch niet..."
Hij keek haar woedend aan en bracht zijn gezicht vlak bij het hare. 'Ik heb met honderden vrouwen gevrijd. Ik heb dingen met hen gedaan die jij voor onmogelijk zou houden. Maar van geen van hen heb ik gehouden, niet zoals ik van jou ben gaan houden.'
Claire deinsde terug. Zijn felheid joeg haar angst aan. Ze wist dat het uur van de waarheid was aangebroken. 'Je vraagt me of ik van je hou. Hoe wéét ik of ik van je hou? Ik ken je helemaal niet! Je sluit je voor me af. Ik weet meer van Captain Baker dan van Trevelyan. Waar ben jegeboren? Hoe is je familierelatie met Harry? Waarom behandelen de pachters je met zoveel eerbied? Ik weet nooit wat je denkt en voelt. Je zegt dat je van me houdt. Hoelang weet je al dat je van me houdt? Dagen? Weken?'
Toen ze zag dat hij niet van plan was te antwoorden, vervolgde ze: 'Je zegt dat ik mijn eigen besluit moet nemen. Moet ik besluiten dat je me nodig hebt, dat je wilt dat ik met je meega en mijn leven niet je deel? Hoe kan ik weten of je dat wilt? Je hebt me niet verteld dat je me nodig hebt. Je hebt me nooit iets verteld. Niets! Als ik niet in je spullen had zitten snuffelen, had ik niet eens geweten dat je Captain Baker was. Dat zou jij me heus niet uit jezelf hebben verteld.'
Toen hij zijn mond eindelijk opendeed, was de woede in zijn stem en in zijn blik nog steeds aanwezig. 'Betekenen woorden zoveel voor je? Als je woorden wilt horen, zal ik je ze geven. Ik hou van je. Ik hou van je zoals ik nog nooit van een vrouw heb gehouden. Ik denk dat ik vanaf onze eerste ontmoeting van je heb gehouden. Ik zou het fijn vinden als je met me meeging. Nu. Vanavond nog. Wegrijden en nooit meer terugkeren. Ik weet niet wat er in de toekomst zal gebeuren en ben er zeker van dat ik de slechtste echtgenoot ter wereld zal zijn. Ik zal je jarenlang alleen laten zitten terwijl ik op reis ben. En ik ben slechtgehumeurd. Ik ben een egoïst, die je een hoop tranen zal bezorgen. Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen ten aanzien van andere vrouwen. Ik denk dat monogamie moeilijk, zo niet onmogelijk voor me zal zijn, maar ik zal het proberen.'
Claire's verstand vertelde haar dat ze nu haar armen om hem heen moest slaan en met hem moest vertrekken. Ze wilde precies doen wat hij voorstelde: samen op zijn paard gaan zitten en wegrijden. Nooit meer terugkeren naar de MacArrans. Nooit terugkijken op haar huidige leven. Hoeveel vrouwen hadden het geluk dat een man als de wereldberoemde, fantastische, grote Captain Frank Baker van hen hield?
Maar ze sloeg haar armen niet om hem heen. Als ze met hem wegging, zou dat betekenen dat ze haar familie de rug toekeerde. Ze wist dat Trevelyan haar ouders minachtte en hen een waardeloos stel mensen vond, maar het waren haar ouders, haar familie. Misschien dat hij het zonder familie kon stellen, maar kon zij dat ook? Kon zij weglopen, in de wetenschap dat ze haar zusje daarmee tot een leven vol armoede veroordeelde?
Trevelyan, die haar al die tijd nauwlettend had aangekeken, liep weg.
'Wacht,' riep ze en ging voor hem staan. 'Ik... ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil met je meegaan, maar...'
'Als dat zo is, zou je het doen.' Plotseling verzachtte zijn gezicht en glimlachte hij tegen haar. 'Je jonge hertog zit waarschijnlijk op je te wachten. Ga maar gauw naar hem toe.'
Ze deed een stap achterwaarts. 'Kan het je niets schelen dat ik naar Harry ga?'
'Ik probeer nooit andermans leven te bepalen. Mocht je tot een besluit komen... ik blijf hier tot... ik blijf hier nog een paar dagen. Goedenacht, Miss Willoughby.'