17

Wat Melis gehoopt had, gebeurde. Toen Archer Kelby de volgende ochtend om acht uur belde, was hij maar een paar minuten aan de telefoon. Kelby was net zo kort, afgezien van een zeer overtuigende uitbarsting van obsceniteiten. 'Daar kom je niet mee weg. Ik roep de kustwacht erbij.' Toen zweeg hij weer en luisterde. Ten slotte zei hij: 'Ik zal erover nadenken.' Hij hing op en keek haar aan. 'Je had gelijk. Hij dreigde me op te blazen als ik jou en Lontana's onderzoek niet aan hem overdroeg. Toen ik over de kustwacht begon, zei hij dat ik ze kon bellen zoveel ik wilde, maar dat ze toch niet zouden komen. Hij heeft ze in zijn zak.'

'Zoals Nicholas al vermoedde.'

Hij knikte. 'En ik heb geen van de dingen gezegd die ik wilde zeggen. Tevreden?'

'Het ging wel goed. Heeft hij een tijdslimiet genoemd?'

'Ik heb hem de kans niet gegeven.' Kelby kwam uit bed en begon zich aan te kleden. 'Als ik nog één minuut langer met die glibberige klootzak had gepraat, zou het heel onprettig geworden zijn.'

'Waar ga je naar toe?'

'Ik hou het hier niet uit. Ik barst zowat uit elkaar. Ik ga aan dek wachten tot Nicholas terugkomt van zijn wachtpost.'

Ze zag de deur achter hem dichtslaan.

Hij wilde haar niet bij zich hebben. Hij was kwaad en beschermend en hij probeerde haar af te sluiten van Archer. Ze had hem nog nooit zo vastberaden gezien. Ze kon het niet toestaan. Ze moest erbij zijn als Nicholas terugkwam.

Ze stapte uit bed en begon zich aan te kleden.

'Voorzover ik kan zien heeft Archer vier man aan boord,' zei Nicholas toen hij tegen het middaguur terugkwam. 'En ze zijn goed. Ze lopen rond, zijn op de uitkijk naar boten en zwemmers. Ze houden de zoeklichten constant op het water rond de boot gericht. Riskant om een explosief op de romp te planten. En het zal verdomd moeilijk worden om aan boord te gaan zonder ze af te leiden.'

'Met wat voor soort afleiding?' vroeg Melis.

Hij haalde zijn schouders op. 'We bedenken wel iets.' Hij keek Kelby aan. 'Ik heb Archer gezien. Hij heeft gisteravond een zending gekregen. Vier kratten van één tachtig bij twee.'

'Geen extra mankracht? De vier mannen die hij heeft kunnen hem alleen maar verdedigen.'

Nicholas schudde zijn hoofd. 'Maar die kunnen nog komen.'

'Dan moeten we snel in actie komen. Als we de explosieven niet op de romp kunnen plaatsen, hebben we waarschijnlijk een kleine raketwerper nodig.'

Melis verstijfde geschokt. 'Wat?'

Kelby negeerde haar. 'Hoe lang duurt het om er een te krijgen?'

'Vierentwintig uur. Misschien iets langer. Mijn dichtstbijzijnde leverancier zit in Zürich. Hebben we zoveel tijd?'

'Misschien.' Kelby keek Melis even aan. 'We hebben wat tijd gewonnen. Hij wacht waarschijnlijk met achter ons aan te gaan tot hij er zeker van is dat ik hem niet zal geven wat hij hebben wil.'

'Het bevalt me niet,' zei Nicholas. 'We laten ons in de kaart kijken zodra we dat ding gebruiken. Als ze wat echt zwaar geschut hebben, kunnen ze ons zo opblazen.'

'Dan zullen we een manier moeten vinden om ons niet in de kaart te laten kijken. Haal het.'

Hij knikte. 'Ik ga meteen telefoneren en wat aankopen doen.'

Nicholas begon het dek op te lopen. 'Maar we moeten de Jolie Fille in de gaten blijven houden om te kijken of de situatie niet verandert.'

'Ik pak de tender en neem de wacht over. Ga jij maar wat slapen en los me bij zonsopgang af.'

'Oké.'

Melis wachtte tot Nicholas benedendeks was voor ze zich tot Kelby wendde. 'Raketwerpers? Het lijkt wel of we de oorlog in gaan.'

'Ik wil voorbereid zijn op eventualiteiten,' zei Kelby. 'Ik wil dat soort vuurkracht niet gebruiken als het niet nodig is. Het geeft een enorme knoeiboel.'

'En ze vuren terug. Nicholas heeft gelijk, het is gevaarlijker.'

'Misschien besluit ik wel dat Nicholas ongelijk heeft wat betreft het plaatsen van de explosieven op de romp. We zullen zien.'

'Hij zei dat je aan boord kon gaan als je iets had om hun aandacht af te leiden.'

Kelby's mond verstrakte. 'Nee, Melis, jij doet niet mee.'

'Om de donder wel.'

'Luister eens. Ik begreep wat je doormaakte. Daarom heb ik me laten overhalen mee te gaan in dat plan om Archer te pakken en dat is bijna je dood geworden. Dat wil ik nooit meer meemaken.'

Zijn stem klonk hard. 'Je kunt argumenteren tot je een ons weegt. Vergeet het maar.'

Hij draaide zich om en beende weg.

Hij meende het. Hij was duidelijk vastbesloten haar buiten elke actie tegen Archer te houden.

En het was ook duidelijk dat ze dat niet kon toelaten. Melis wachtte tot Kelby's tender achter de horizon verdwenen was voor ze op jacht ging naar Nicholas.

Hij legde net de telefoon neer. 'Het ziet ernaar uit dat het lukt met die raketwerper. Maar we kunnen hem niet voor...'

'Ik heb je hulp nodig, Nicholas.'

Nicholas keek haar vermoeid aan. 'Ik geloof niet dat ik dit leuk ga vinden.'

'Jullie willen eigenlijk geen van beiden die raketwerper gebruiken. Jullie hebben iets nodig wat hen afleidt. Ik kan daarvoor zorgen. Maar Kelby wil het niet hebben.'

'Waarom denk je dat ik dat wel wil?'

'Omdat het logisch is en omdat er geen tijd is iets anders te zoeken. Ik wil niet dat er raketten op de Trina gegooid worden. Kelby houdt van dit schip.'

'Ik ben ook niet zo dol op dat idee.' Toen schudde hij zijn hoofd.

'Het is te riskant. Archer haat je als de pest.'

'Hij zal me niet meteen iets doen.'

'Dat weet je niet.'

'Ik ken hem. Ik kan in ieder smerig hoekje van zijn geest kijken. Ik ben geen martelaar. Ik kan dit, Nicholas. Ik heb alleen wat hulp nodig om op het cruciale moment Archers aandacht af te leiden. Wat voor soort afleiding had jij in gedachten?'

'Een explosie om de bewakers van de reling weg te lokken.'

'Kun je me een granaat bezorgen?'

Hij knikte. 'Ik heb iets dat veel verfijnder is. Klein en gemakkelijk te verbergen.'

'Vertel me dan alleen waar en wanneer je die explosie wilt.'

Hij aarzelde. 'Kelby vermoordt me.'

'Doe je het?'

'Wat zou je doen als ik zou weigeren?'

'Een manier bedenken om het zonder jou of dat explosief te doen.'

'Ik denk dat je dat inderdaad zou doen.' Hij zweeg weer even. 'Ik moet erover nadenken.' Hij draaide zich om en liep weg.

'Er is niet veel tijd,' riep ze hem na.

Hij keek over zijn schouder en ze was verrast door zijn harde gezichtsuitdrukking. 'Niet aandringen, Melis. Ik hang nu niet de clown uit. Je kunt me niet dwingen iets te doen dat ik niet wil doen. Als ik hierin met je meega, zal het zijn omdat ik denk dat dit het beste is voor ons allemaal. Niet omdat jij zo nodig Archer moet pakken. Dat zou ik Jed niet aandoen. En mezelf al helemaal niet.'

Ze keek hem verbaasd en onzeker na toen hij het dek overstak en naar de zee ging staren. Ze had maar een paar keer een glimp opgevangen van deze duistere, gevaarlijkere Nicholas die hij zo goed achter die luchthartige façade verborgen hield. Ze wilde naar hem toe gaan en proberen hem te overtuigen, maar ze wist dat het zinloos zou zijn. Zijn uitdrukking was gereserveerd en zeer intimiderend geweest. Ze zou moeten wachten tot hij naar haar toe kwam. Ze ging op een dekstoel zitten, haar blik op Nicholas' lelijke, en tegelijkertijd boeiende profiel gericht. Sjamaan. De titel die hij gebruikte als grap leek nu helemaal niet zo grappig. Hij straalde zo'n kalme kracht en macht uit, dat ze zich afvroeg of ze hem eigenlijk wel kende. De man die de ogen op de dodo had geschilderd, was niet dezelfde als deze man.

Het duurde meer dan een halfuur voor hij de reling verliet en over het dek naar haar toe kwam.

'Oké, we doen het,' zei hij kortaf. 'Er is een kans dat het lukt, maar je bent veiliger als Kelby en ik erbij betrokken zijn. En we hebben die afleiding nodig. Ik waag het erop.'

Er ging een golf van opluchting door haar heen. 'Waar wil je dat ik het explosief gooi?'

'De machinekamer of de kombuis. In beide zal genoeg persgas zijn om een explosie te voeden.'

'En hoe word ik verondersteld dit explosief mee te nemen?'

'In de zool van je rechter gymschoen. Je moet de ontsteking activeren en dan heb je vijftien seconden om het te gooien. Je kunt er dus maar beter klaar voor zijn. We kunnen alleen maar hopen dat hij je niet zo grondig fouilleert.'

'Ik denk dat ik wel weet hoe ik dat moet voorkomen.' Ze glimlachte vreugdeloos. 'Ik heb mijn eigen afleiding in gedachten.' Ze schopte haar gymschoenen uit. 'Aan de slag, Nicholas.' Ze draaide zich om en liep weg. 'Ik ga naar mijn hut om een paar voorbereidingen te treffen.'

'En het is misschien een goed idee om je gebeden te zeggen. Je kansen om hier levend uit te komen zijn misschien fifty-fifty.'

Zijn stem klonk beheerst en zonder uitdrukking en ze keek achterom naar hem. 'Dat maakt je kennelijk erg van streek.'

'O, ik zal heus van streek zijn als hij je doodt. Zo van streek dat ik het feit dat ik je achter hem aan heb laten gaan zal moeten rechtvaardigen door hem zelf te doden. Maar nu ik een besluit heb genomen, zal ik me niet door gevoelens laten hinderen. We moeten de klus gewoon doen en proberen in leven te blijven.' Hij raapte de witte gymschoenen op. 'Ik zal ze klaarmaken voor je. Prima dikke zolen. Dat is mazzel.' Hij ging op weg naar zijn hut. 'We zullen alle mazzel die we kunnen krijgen nodig hebben.'

Ze voelde zich onpasselijk.

Niet in de spiegel kijken. Niet aan denken. Gewoon naar Nicholas gaan op het dek. Hij stond bij de reling naast de tender. 'Ik heb je gymschoenen opgepoetst. Geen mens zal zien... Mijn god.' Zijn ogen werden groot.

'Waarvoor ben je in vredesnaam zo uitgedost? Halloween?'

Ze raakte de witte organdie jurk met de hoge taillelijn met een trillende hand aan. 'Nee, maar hij heeft wel een horrorelement. Het is een cadeautje van Archer. Ik heb de jurk op een van de banden beschreven en hij heeft er een exacte kopie van laten maken. Een kinderjurkje in een volwassen maat. Je bindt mijn handen vast en speldt het briefje dat we geschreven hebben op het lijfje van dit walgelijke ding, en stuurt me vervolgens naar Archer met de complimenten van Kelby.' Ze slikte. 'Hij weet wat het me zou doen om deze jurk aan te trekken. Hij zal denken dat ik het niet kan. Dus zal hij tot de conclusie komen dat Kelby het heeft gedaan.'

'Jezus.'

'Eén, het verhoogt de geloofwaardigheid van mijn overdracht. Twee, mij erin te zien zal Archer beslist afleiden. Hij zal het als een triomf voelen. Hij zal opgewonden raken. Hij houdt van kleine meisjes.' Ze haalde diep adem en trok de witte gympen aan die hij haar aanreikte. 'En laten we nu maar gaan. Ik wil die jurk zo snel mogelijk weer uittrekken.'

'We kunnen niet dichterbij komen zonder gezien te worden,' zei Nicholas terwijl hij de motor afzette. Hij keek naar Archers schip dat glansde in de duisternis. 'Laatste kans. Weet je zeker dat je dit wilt doen?'

'Heel zeker.' Ze stak haar polsen uit. 'Bind me vast. Strak. Maar wel zo dat ik mijn horloge kan zien.'

Hij pakte het touw dat hij had meegebracht en bond haar polsen vast. 'Dit is verfoeilijk, Melis.'

'Hij is verfoeilijk.' Lieve god, ze was bang terwijl ze naar het schip staarde. De jurk van organdie, haar gebonden handen, het gevoel van weerloosheid. Ze kon het tromgeroffel van Kafas bijna horen. Ze kon wel gillen - of janken.

Maar ze was niet weerloos. Ze deed dit uit haar eigen vrije wil. Begin er dus maar aan. 'Nog één ding, Nicholas. Sla me neer.'

'Wat?'

'Sla me. Zorg ervoor dat ik een blauwe plek heb, maar ik zou het op prijs stellen als je mijn kaak niet brak. Ik wil dat Archer denkt dat ik volkomen weerloos ben als hij door zijn verrekijker naar me kijkt.'

'Ik hou er niet van om...'

'Het kan me niet schelen waar je van houdt. Je weet dat je het moet doen. Sla me, verdomme.'

'Kijk me dan niet aan.'

'Mooie sjamaan.' Ze richtte haar blik weer op het schip.

'Sjamanen waren magiërs, geen krijgers. Hoewel ze wel dienstdeden bij de verbrandingen op de brandstapel. Ik voel me of ik dat nu ook op dit...'

Pijn schoot in haar kaak toen hij een rechtse op haar losliet. Nicholas keek neer op Melis die in elkaar gezakt was op het bankje. In die jurk zag ze eruit als een klein meisje dat een dutje deed. En hij voelde zich een schoft. Hij kwam in de verleiding de boot gewoon te keren en terug te gaan naar de Trina. Dat kon hij niet doen. Hij had het op zich genomen, en in dit soort situaties was het vaak zelfmoord om van gedachten te veranderen. Bovendien, Melis was al te ver gegaan om nog bedrogen te worden. 'Succes.' Hij stelde de klok op de vuurpijl in op drie minuten, gooide zijn waterdichte bundel overboord en ging er toen achteraan. Hij bewoog zich met lange, sterke slagen door het water. Hij zou er minstens twintig minuten voor nodig hebben om naar het eiland te zwemmen waar Kelby het schip in de gaten hield. Hij zou geen hartelijk welkom krijgen. Tegen die tijd zou Melis al op Archers schip moeten zijn en Kelby zou dat waarschijnlijk weten. Achter hem klonk een schel gefluit.

Hij keek achterom en zag de vuurpijl ontploffen aan de donkere hemel.

'Wat is dat in godsnaam?' Archer rende het dek op, zijn blik op de vuurpijl gericht. 'Destrex, zet de zoeklichten aan.' Hij nam de verrekijker van de eerste stuurman over. Eerst had hij gedacht dat ze onder vuur lagen, maar Kelby zou niet op zo'n opvallende manier de aandacht op zichzelf vestigen. En de kans op een echte reddingsoproep was minimaal. Zijn ogen zochten het water in de buurt van de vuurpijl af. Niets.

'Waar blijven die lichten, verdomme?'

De lichten schoten over het water. Een motorboot met afgezette motor deinde op de golven.

'Hij is te ver om hem op te blazen,' zei Destrex. 'Bovendien geloof ik dat er niemand in zit.'

Archer stelde de verrekijker in op de boot.

Iets wits... Hij stelde nog eens bij.

Een klein meisje met gouden haar, haar tengere polsen geboeid met een touw.

Melis!

'Yes!'

Opwinding gierde door hem heen. Kelby was bezweken. Hij had haar.

Hij wendde zich tot Destrex. 'Ga haar halen. Check de tender op boobytraps, maar breng haar bij me.'

Hij keek toe toen Destrex en de twee mannen de boot lieten zakken en weggleden over het water. Toen richtte hij zijn verrekijker weer op Melis. Ze was kennelijk buiten bewustzijn. Was ze bedwelmd? Ze moest op de een of andere manier in bedwang gehouden zijn om in die jurk te komen. Die zou te veel nachtmerrieachtige herinneringen van Kafas opgewekt hebben. Maar het feit dat Kelby haar gedwongen had hem te dragen was een duidelijke aanwijzing dat hij op alle fronten toegaf. Hij deed niet alleen afstand van Melis, hij had haar gehuld in de door Archer gekozen geschenkverpakking. Er zat geen greintje sentiment in zijn gevoelens voor haar.

Destrex was bij de tender aangekomen en controleerde die. Toen tilde hij Melis naar een van de mannen in de boot. Ze raceten terug. Zijn hart klopte pijnlijk hard toen hij de boot in zijn richting zag komen. Hij wist niet of dat wilde stromen van zijn bloed veroorzaakt werd door haat, lust, of het vooruitzicht op wat komen ging. Het deed er niet toe.

Ze kwam eraan.

Toen Kelby zag dat Melis op het schip werd getild, kneep hij zo hard in de verrekijker dat zijn aderen ervan opzwollen. In de boot was ze slap geweest, maar nu begon ze te bewegen. En tegen de tijd dat ze aan dek kwam was ze in staat om te staan. Heel even maar. Archers hand schoot venijnig uit en sloeg haar tegen het dek.

'Jed.' Dat was Nicholas achter hem.

Hij liet de verrekijker niet zakken. 'Niet nu, klootzak.' Een van de mannen trok Melis overeind en duwde haar naar de trap die naar de hutten leidde. Ze verdween uit het zicht.

Kelby draaide zich om naar Nicholas. Hij kon haast niet praten van pure razernij. 'Schoft die je bent. Waar ben je verdomme mee bezig?'

'Met wat Melis wilde. Het was van meet af aan haar plan. Jij wilde haar niet laten helpen, dus ging ze ervoor.'

'Met jouw hulp, hufter.'

'Ze zou een manier gevonden hebben om alleen te gaan. Je hebt je vergist, Jed. Ze kan hier niet buiten gehouden worden.'

'Je hebt me geen kans gegeven.'

'Nee, omdat ik als ik in haar schoenen stond, precies hetzelfde zou voelen. Ze moet dit doen. Ze heeft heel wat te vereffenen. Op Cadora werd ze beduveld. Bovendien hadden we de afleiding nodig.'

De herinnering aan Melis die tegen het dek werd geslagen kwam weer boven bij Kelby. 'Hij hééft haar.'

'Laten we haar dan gaan halen voor hij haar echt iets aandoet. Ik heb je wetsuit en de uitrusting meegebracht,' zei Nicholas. 'Melis brengt het explosief om kwart voor twee tot ontploffing. We hebben dus iets meer dan een uur om daarheen te zwemmen en onze posities in te nemen. Bij de ontploffing zal iedereen richting kombuis rennen. Dat is onze kans om aan boord te komen. Daarna is het aan ons. Ik heb Melis gezegd dat ze zich, na het gooien van het explosief, moest verbergen en verborgen moest blijven.'

'Als ze nog leeft.'

'Ze is slim, Jed. Ze gaat echt niks stoms doen.'

Dat wist Kelby wel, maar dat stopte niet de angst die aan hem knaagde. Hij moest het stoppen, anders zou hij niet kunnen functioneren. 'Oké, waar is het explosief?'

'In haar rechter gymschoen.' Nicholas glimlachte. 'Ik heb een van mijn favoriete stiletto's en een loper in haar linker gestopt.'

'Makkelijk bij te komen?'

'Ze hoeft alleen maar de achterflap naar beneden te trekken en de zool eraf te halen. Ze kan het met één hand doen.'

'Allebei haar handen zijn geboeid. Jouw idee?'

'Ik heb al gezegd dat Melis alles bedacht heeft. Als hij haar niet losmaakt, kan ze de stiletto gebruiken. Het zal lastig zijn, maar het is te doen.'

'Als ze de kans krijgt.'

'Ja. Als ze de kans krijgt.'

'Je had haar kunnen tegenhouden.'

'Ik besloot dat dat weinig zin had.' Hij keek hem recht aan. 'Je kunt me verwijten maken zoveel je wilt. Dat verandert geen moer. Het is gebeurd.'

Hij had gelijk. Het was gebeurd. En Kelby kon de klok niet terugzetten. Nicholas' gezicht werd zachter toen hij Kelby's wanhoop zag. 'Het spijt me dat het op deze manier moest gaan. Ik voel me er ook niet lekker bij, Jed. Ik ben zo bezorgd als de pest.'

'Bezorgd? Je hebt geen idee.' Hij wendde zich af. 'Laten we gaan. Waar is mijn wetsuit?'

Aan de wanden van de hut hingen panelen van gouden houtsnijwerk. Fluwelen sprei op het bed.

Melis leunde tegen de muur, onpasselijk, nadat het bemanningslid haar Archers hut in had geduwd. Haar nachtmerrie was tot leven gekomen. Naast het bed stonden zelfs Marokkaanse toverlantaarns op de grond. Hoorde ze drums? Nee, dat was haar verbeelding. Ze sloot haar ogen om de aanblik buiten te sluiten. Maar de herinneringen werden niet buitengesloten. Dan moest ze al haar wilskracht gebruiken en ze zelf buitensluiten. Deze reactie wilde Archer juist van haar. Zorg dat hij niets krijgt van wat hij wil.

Hoe laat was het? Ze dwong zich haar ogen te openen en op de klok met de gouden lijst aan de muur te kijken. Nog vijftig minuten voor de boeg. Vijftig minuten in deze hel van een kamer. Als ze heel stil stond en alleen naar het plafond keek hield ze het wel uit.

De deur ging open en daar stond Archer tegen haar te glimlachen.

'Je ziet eruit als een angstig muisje. Waar is je waardigheid, Melis?'

Ze ging met enige inspanning rechtop staan. 'Je hebt je nogal wat moeite gegeven. Wanneer heb je dat allemaal gedaan?'

'Zodra ik hier kwam vanuit Miami. Ik twijfelde er geen moment aan dat je uiteindelijk in deze hut zou belanden. De vraag was alleen wanneer. Ik heb veel plezier beleefd aan het uitzoeken en passen. Ik beluisterde de banden en bestelde dan de artikelen. Het behoedde me voor verveling.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik had alleen graag je gezicht willen zien toen je het voor het eerst onder ogen kreeg. Ik was een beetje boos, anders had ik niet vergeten dat ik dat van plan was.' Hij kwam voor haar staan en raakte de blauwe plek op haar kin aan. 'Kelby was niet zo teerhartig als je dacht, hè?'

'Hij is een schoft.' Ze keek hem recht aan. 'Net als jij.'

'Schelden doet geen pijn.' Een vinger streelde het roze, satijnen lint in haar haar. 'Maar je mag het hem niet kwalijk nemen. Je hebt zelf gezegd dat hij gek was op dat schip.'

'Ik had niet verwacht dat hij me daarvoor zou verraden.'

'Weet je nou nog niet dat hoeren van geen belang zijn? Er is altijd wel een andere. Maar jij bent nogal bijzonder. Ik voel een zekere band met jou.' Hij deed een stap achteruit. 'En je ziet er zo mooi uit. Draai eens rond.'

'Val dood.'

Hij gaf haar een klap. 'Weet je nog? Ongehoorzaamheid werd altijd bestraft.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef. 'Maar ze hebben je ook bedwelmd, hè? Ik wil je om te beginnen niet helemaal bont en blauw hebben. Misschien dat ik die tactiek op je toepas.'

'Nee!' Ze zou niet kunnen functioneren als ze bedwelmd was. Vijfenveertig minuten. Ze draaide rond.

'Nog een keer. Langzamer.'

Ze beet op haar onderlip en gehoorzaamde toen.

'Braaf meisje.' Hij keek naar haar gymschoenen. 'Maar waar zijn de glanzende lakschoenen die ik je gestuurd heb?'

Haar uitdrukking liet niets zien van de paniek die ze voelde. 'Ze moesten me vasthouden om me in deze jurk te krijgen. Nadat ik ze in hun ballen had getrapt, besloot Kelby de schoenen maar niet te proberen.'

Hij grinnikte. 'Hij weet kennelijk niet hoe hij met stoute kleine meisjes moet omgaan. Dat vereist ervaring.' Zijn glimlach verflauwde. 'Maar de papieren heeft hij niet meegestuurd.'

'Die heeft hij niet. Denk je dat ik die met hem zou delen? Ze zijn van mij.'

Hij bekeek haar aandachtig. 'Nee, ik begrijp dat je een kleine zekerheid nodig hebt. En tenslotte heeft hij Marinth.'

'En die vervloekte boot.'

'Wat een bitterheid. Hoe je me die papieren gaat geven, bespreken we later wel. Zo, kom nu naar het bed en ga liggen.'

Ze schudde haar hoofd.

'Ach, je verbleekt helemaal. Het is zo'n zacht, heerlijk bed. En weet je wat wij in dit bed gaan doen? We gaan samen naar de banden liggen luisteren. En ik ga naar je gezicht kijken. Ik kan je niet vertellen hoezeer ik dat miste als ik je aan de telefoon had. Ik wilde elke uitdrukking zien.'

'Ik... kan het niet.'

'Dwing me niet om drugs te gebruiken. Ze stompen je emoties af. Kijk naar het bed.'

Rood fluweel, overladen met kussens.

'Ga er nu heen en ga erop zitten. We zullen langzaam te werk gaan. Ik hou van langzaam.'

Maar elke seconde zou een eeuw duren. Ze liep door de kamer en ging op de rand van het bed zitten.

'Je haat het om dat fluweel te voelen, hè?'

'Ja.' Er waren pas twee minuten verstreken. 'Ik verdraag het niet.'

'Het zal je verbazen wat je kunt verdragen. Dat gaan we na de banden onderzoeken.' Hij ging liggen en klopte op het bed. 'Kom bij pappie liggen, liefje. Is dat niet wat veel van hen tegen je zeiden?'

Ze knikte beverig. 'Ik... zal je de papieren geven als je me gewoon weg laat gaan.'

'Alles op z'n tijd. Ga liggen, Melis.'

Nog twee minuten verstreken. 'Haal die touwen van me af.'

'Maar die vind ik juist leuk. Zeg "alsjeblieft".'

'Alsjeblieft.'

Hij pakte zijn zakmes en sneed de touwen door. 'Ga liggen, anders boei ik je weer.'

Ze ging langzaam op de kussens liggen.

O, god, het ging weer gebeuren.

Ze ging gillen.

Nee, ze kon het beheersen. Het zou niet gebeuren. Ze moest gewoon volhouden. Verwerk het.

Was dat de stem van Carolyn?

'Je gezichtsuitdrukking is onbetaalbaar,' zei Archer hees. Zijn ogen waren hongerig op haar gezicht gericht. 'Ik wou dat ik een camera bij de hand had. Daar moet ik de volgende keer aan denken.'

Hij stak zijn hand uit en zette de taperecorder op het nachtkastje aan. 'Maar op dit moment ben ik te opgewonden. Ik moet naar je kijken...'

Toen hoorde ze haar eigen stem op de band.