16 Nasleep

De buitengewoon bijdehante politieman die deel uitmaakte van de opruimingsploeg bij de brug, liep precies zoals verwacht mocht worden van een Jamaicaanse agent die zijn ronde doet - kalm en waardig.

Men zal nooit een Jamaicaanse politieagent zien hollen. Hem is geleerd dat dit gezagsondermijnend werkt. Felix Leiter, die nu sliep dankzij de morfine die de dokter hem gegeven had, had gezegd dat in het moeras een slechte man achtervolgd werd door een goede man en dat er misschien geschoten zou worden. Meer liet Felix Leiter niet los, maar toen hij verklaarde dat hij voor de fbi in Washington werkte - dat was een gerechtvaardigd eufemisme - probeerde de politieagent een paar mannen van de opruimingsploeg te bewegen met hem mee te gaan. Toen dit niet lukte ging hij er alleen op uit, vergezeld van zijn gummistok die hij iets te zwierig door de lucht zwaaide.

De explosies en de wolken vogels die krijsend opvlogen, vertelden hem in welke richting hij ongeveer moest gaan. Hij was in de buurt geboren, in Negril, en als jongen al had hij in deze moerassen gejaagd met zijn strikken en katapult. De moerassen boezemden hem geen angst in. Toen hij de volgens hem goede plaats op de rivieroever bereikt had, sloeg hij links af, in de richting van de mangrovebosjes. Omdat hij zich er scherp van bewust was dat zijn zwartblauwe uniform achterdocht zou kunnen wekken, sloop hij behoedzaam van boom tot boom. Hij was alleen beschermd door zijn gummistok en door de wetenschap dat het doden van een politieman een halsmisdaad van de eerste orde was. Hij hoopte maar dat de goede en de slechte man dit ook zouden beseffen.

Nu alle vogels weggevlogen waren heerste er doodse stilte om hem heen. De agent zag op een gegeven ogenblik dat de sporen van de moerasratten en van andere kleine dieren zich voortzetten in de richting van het doel dat hij zichzelf gesteld had. Even later hoorde hij het geluid van rondkruipende landkrabben en toen hij bij een dicht mangrovebosje kwam zag hij opeens de glinstering van Scaramanga's doorweekte hemd. Hij keek om zich heen en luisterde. Maar nergens bewoog iets, nergens klonk een geluid. Hij stapte met gepaste waardigheid naar het midden van de open plek, keek naar de twee lichamen en de revolvers, zette toen zijn nikkelen politiefluitje tussen de lippen en blies drie keer achter elkaar. Hij ging in de schaduw van het bosje zitten, haalde een notitieboekje uit zijn borstzakje, likte aan de punt van zijn potlood en begon krampachtig te schrijven.

Een week later kwam James Bond tot bewustzijn. Hij lag in een kamer waarin groentinten overheersten. Hij zat onder water. De traag draaiende ventilator aan het plafond was de schroef van een schip dat hem dreigde te overvaren. Hij zwom voor zijn leven. Maar het hielp niet. Hij werd gegrepen en begon uit alle macht te schreeuwen. Maar voor de verpleegster die bij zijn bed zat, klonk het als engelengezang. Ze stond onmiddellijk naast hem en legde haar koele hand op zijn voorhoofd. Toen ze zijn pols pakte keek hij haar met wazige ogen aan. Dus zo zag een zeemeermin eruit! Hij mompelde: 'Je bent erg lief,' en zwom dankbaar tussen haar armen.

De verpleegster schreef vijfennegentig op zijn kaart en belde toen de hoofdverpleegster. Ze keek in de doffe spiegel en fatsoeneerde haar kapsel, want nu zou de dokter wel komen, aan wie deze kennelijk Zeer Belangrijke Patiënt toevertrouwd was. De arts, een jonge Jamaicaan die gestudeerd had in Edingburgh, arriveerde samen met de directrice van het ziekenhuis, een vriendelijke moeder-overste, die al in de tijd van Edward VII aan Jamaica uitgeleend moest zijn. De arts luisterde naar wat de verpleegster te melden had. Hij liep naar het bed en lichtte Bonds oogleden op. Toen stak hij een thermometer onder diens oksel, hield met zijn ene hand de pols van Bond vast, met de andere een kleine chronometer en bleef rustig afwachten. Het geraas van het gemotoriseerde verkeer op de wegen van Kingston was het enige geluid dat in de kamer te horen was.

De dokter liet de pols van Bond los en stak de chronometer in de zak van zijn pantalon, die schuilging onder de witte jas. Hij maakte enkele aantekeningen op de kaart, waarna de verpleegster de deur opendeed en hij in gezelschap van beide vrouwen de gang op liep. De dokter praatte met de directrice. De verpleegster mocht luisteren naar wat er gezegd werd. 'Hij wordt weer helemaal de oude. De temperatuur is al behoorlijk gezakt. De pols gaat nog wat te vlug, maar dat kan komen doordat hij wakker geworden is. U kunt de dosis antibiotica verminderen. Ik zal het zelf nog wel tegen de hoofdzuster zeggen. Ga door met de intraveneuze voeding. Dokter MacDonald komt straks om voor het verband te zorgen. Hij zal wel weer gauw wakker worden. Als hij iets te drinken vraagt, dan geeft u hem maar vruchtensap. Als alles goed gaat dan mag hij over enkele dagen lichte kost hebben. Het is een mirakel. De ingewanden zijn niet geraakt. Ja, zelfs de nier niet. Er zijn alleen wat spieren geraakt. Er zat genoeg gif aan de kogel om een paard te doden. Wat een geluk dat die man in Sav' La Mar de symptomen van het slangengif herkende en hem dat sterke en snelwerkende tegengif inspoot. U moet me er nog eens aan herinneren dat ik die man schrijf. Hij heeft zijn leven gered. De eerste week mogen er natuurlijk geen bezoekers komen. Zeg de politie en het bureau van de Hoge Commissaris maar dat hij aan de beterende hand is. Ik weet niet wie die vent is, maar wat ik wel weet is dat men zich in Londen veel zorgen om hem maakt. Het schijnen lui van het ministerie van Defensie te zijn. Van nu af aan verbindt u ze maar direct door met het bureau van de Hoge Commissaris. Ze schijnen daar trouwens toch te denken dat alleen zij verantwoordelijk voor hem zijn.' Hij zweeg even, maar vroeg toen: 'Tussen twee haakjes, hoe gaat het met zijn vriend in Kamer 12? Ik bedoel die knaap voor wie de Amerikaanse ambassadeur en Washington zo'n grote belangstelling hebben. Hij staat niet op mijn lijst, maar hij blijft maar vragen om die mr. Bond te mogen bezoeken.' 'Een gecompliceerde scheenbreuk,' zei de directrice. 'Maar verder geen complicaties.' Ze glimlachte. 'Hij doet alleen wat vrijpostig tegen de verpleegsters. Over een dag of tien mag hij met de stok lopen, denk ik. De politie is al bij hem geweest. Ik geloof dat het allemaal te maken heeft met dat verhaal in The Gleaner over de Amerikaanse toeristen die om het leven kwamen toen de brug bij Green Island Harbour instortte. De Hoge Commissaris behandelt dat allemaal strikt persoonlijk. Het verhaal in The Gleaner is erg vaag.'

De dokter glimlachte. 'Mij vertelt nooit iemand iets. Dat is eigenlijk wel zo goed. Ik heb trouwens geen tijd om te luisteren. Nou, bedankt, mevrouwtje. Ik moet verder. Verkeersongeluk hij Halfway Tree. Drie gewonden. De ziekenauto's kunnen elk ogenblik hier zijn.' Hij liep vlug door. De directrice zocht ook haar werk weer op. De verpleegster die in een opgewonden stemming was geraakt door al dit gepraat op hoog niveau, ging zachtjes de groengetinte kamer binnen, trok het laken over de blote rechterschouder van haar patiënt - de dokter vergat het altijd - en ging weer in haar stoel aan het voeteneinde van het bed zitten. Ze pakte het laatste nummer van Ebony van de vloer en begon te lezen.

Tien dagen later zat de kamer vol mensen. James Bond, zijn rug gesteund door een stel extra kussens, maakte zich vrolijk om de uitgelezen groep autoriteiten die zich in zijn kamer verzameld had. Aan zijn linkerhand zat de commissaris van politie - een luisterrijke figuur in het zwarte uniform met de zilveren ordetekenen. Rechts van Bond zat een rechter van het hooggerechtshof. De man was pontificaal gekleed en had zich laten vergezellen door een onderdanige klerk. De zware man, die door de op krukken steunende Felix Leiter nogal eerbiedig bejegend werd, was voorgesteld als 'kolonel Bannister' uit Washington. De chef van Station C, een rustige burgerlijke ambtenaar, die Alec Hill heette en met het vliegtuig uit Londen gekomen was, stond bij de deur en keek voortdurend vol ontzag naar Bond. Mary Goodnight, die het gesprek moest verslaan en op verzoek van de directrice moest opletten of James Bond niet te vermoeid zou raken - in dat geval was ze bevoegd om de vergadering te sluiten - zat naast het bed. Op haar knieën lag een notitieblok. Maar James was niet moe. Integendeel, hij vond het heerlijk al deze mensen om zich heen te zien en te weten dat hij eindelijk weer terug was in de grote wereld. Het enige wat hem dwarszat was dat hij geen toestemming gekregen had om voor de vergadering met Felix Leiter te spreken over wat ze beiden zouden zeggen, en dat het bureau van de Hoge Commissaris hem nogal bondig had meegedeeld dat hij geen rechtskundige bijstand nodig zou hebben. De commissaris van politie schraapte zijn keel. Hij zei: 'Commandant Bond, deze bijeenkomst is grotendeels een formaliteit, maar werd belegd in opdracht van de ministerpresident en met toestemming van uw dokter. Het gonst van de geruchten op het eiland en sir Alexander Bustamante koestert de vurige wens dat deze berichten zo spoedig mogelijk zullen ophouden, ter wille van het recht en van de goede naam van het eiland. Derhalve heeft deze bijeenkomst het karakter van een gerechtelijk onderzoek op presidentieel niveau. Wij hopen van ganser harte dat indien de conclusies van deze bijeenkomst bevredigend zijn, verdere wettelijke stappen overbodig zullen blijken te zijn. Hebt u dat begrepen?'

'Ja,' zei Bond, die het niet begrepen had. 'Wel,' zei de commissaris gewichtig, 'omtrent de volgende feiten is zekerheid verkregen. Onlangs vond in hotel Thunderbird in de gemeente Westmoreland een vergadering plaats van lieden, die alleen maar betiteld kunnen worden als beruchte, buitenlandse gangsters, onder wie ook vertegenwoordigers van de Russische geheime politie, de maffia en de Cubaanse geheime politie. In deze bijeenkomst werd onder meer gesproken over het saboteren van de Jamaicaanse installaties in de suikerindustrie, het stimuleren van de onwettige verbouw van ganja op het eiland, over de aankoop van partijen ganja voor exportdoeleinden, het omkopen van een hoge Jamaicaanse ambtenaar met het doel te komen tot het vestigen van speelzalen op het eiland en over allerlei andere misdadige praktijken die de openbare orde op Jamaica alsmede de internationale positie van het eiland zouden moeten aantasten. Is dat juist, commandant?' 'Ja,' antwoordde Bond, ditmaal naar eer en geweten. 'Welnu.' De commissaris legde nu zelfs nog meer nadruk op zijn woorden. 'De plannen van deze subversieve groep werden bekend bij de afdeling Onderzoek Misdaden van de Jamaicaanse politie en de gegevens betreffende de voorgenomen bijeenkomst werden door mij voorgelegd aan de minister-president. Vanzelfsprekend werd de grootste geheimhouding in acht genomen. Toen moest besloten worden op welke wijze wij vat op de bijeenkomst zouden kunnen krijgen, om alle plannen van die heren te leren kennen. Omdat bij deze zaak ook bevriende landen, zoals Engeland en de Verenigde Staten, betrokken waren, vonden er vooraf geheime besprekingen plaats met vertegenwoordigers van het ministerie van Defensie in Engeland en van de Amerikaanse CIA. Het resultaat van deze besprekingen was dat enkele experts, namelijk u, mr. Nicholson en mr. Leiter, gratis ter beschikking gesteld werden van de Jamaicaanse regering en wel met het doel aan deze kuiperijen tegen Jamaica radicaal een einde te maken.' De commissaris zweeg en keek om zich heen alsof hij zich ervan wilde overtuigen dat hij de situatie duidelijk uiteengezet had. Bond zag Leiter en de anderen heftig met het hoofd knikken, maar Leiter was de enige die in zijn richting knikte. Bond glimlachte. Hij begreep onmiddellijk wat zijn vriend bedoelde en begon daarom ook te knikken, ten teken dat hij het eens was met wat de commissaris tot nu toe gezegd had.

'Dienovereenkomstig,' vervolgde de commissaris, 'hebben de heren Bond, Nicholson en Leiter gehandeld en hun opdracht op voorbeeldige wijze uitgevoerd, zij het in nauwe samenwerking met en onder de leiding van de Jamaicaanse CIA. De ware bedoelingen van de gangsters kwamen aan het licht, maar helaas werd tijdens de actie de identiteit van ten minste één der voor Jamaica werkende agenten ontdekt. Dit gaf uiteindelijk aanleiding tot een hevige schietpartij, in de loop waarvan de volgende vijandelijke agenten - de lijst krijgt u nog te zien - gedood werden, zulks dankzij het superieure schietwerk van commandant Bond en mr. Leiter, en enkele anderen - die staan op een tweede lijst - dankzij mr. Leiters vernuft aangaande explosieve stoffen om het leven kwamen, toen de brug over de Oranje Rivier instortte. De spoorweg van Lucea naar Green Island Harbour heeft inmiddels een toeristische bestemming gekregen. Jammer genoeg liepen twee van de voor Jamaica werkende agenten ernstige verwondingen op. Zij werden opgenomen in het Memorial Hospital en zijn nu herstellende. Rest mij nog de namen te noemen van agent Percival Sampsom van de gemeentepolitie te Negril, die als eerste verscheen op het slagveld, en van dr. Lister Smith uit Savannah La Mar, die Bond en mr. Leiter eerste hulp verleende en daarmee waarschijnlijk hun leven redde. In opdracht van de minister-president, sir Alexander Bustamante, vindt vandaag in de ziekenkamer van commandant Bond en in aanwezigheid van mr. Felix Leiter een gerechtelijk onderzoek plaats teneinde de eerder door mij genoemde feiten bevestigd te krijgen. Dit is inmiddels geschied, in aanwezigheid van rechter Morris Cargill van het hooggerechtshof.'

De commissaris was kennelijk zeer verheugd dat hij al deze onzin had mogen uitkramen. Hij maakte een buiging voor Bond en zei: 'Er rest mij nog één ding,' waarna hij Bond, Felix Leiter en kolonel Bannister ieder een verzegeld pakje overhandigde. Toen zei hij: 'Ik heb de eer om aan commandant Bond uit Engeland, mr. Felix Leiter uit Amerika en aan mr. Nicholas Nicholson, afwezig, uit Amerika, de Jamaicaanse politiemedaille uit te reiken, voor de schitterende en van grote moed getuigende diensten die zij de onafhankelijke staat Jamaica bewezen hebben.'

Iedereen klapte zachtjes in de handen. Mary Goodnight bleef doorklappen toen alle anderen al stil waren. Ze besefte het plotseling, waarna ze hevig bloosde en er ook mee ophield.

James Bond en Felix Leiter betuigden stotterend hun grote erkentelijkheid. Rechter Cargill stond op en vroeg Bond en Leiter op plechtige toon: 'Is dit een waar en juist verslag van wat zich tussen de genoemde data heeft afgespeeld?' 'Ja, inderdaad,' zei Bond.

'Nou en of, edelachtbare,' voegde Felix Leiter er snel aan toe.

De rechter maakte een buiging. De anderen stonden ook op en maakten eveneens een buiging. Bond, die natuurlijk moest blijven liggen, boog slechts. 'In dat geval verklaar ik dit onderzoek voor beëindigd.' De man met de pruik richtte zich tot Mary Goodnight. 'Wilt u zo vriendelijk zijn om iedereen in aanwezigheid van getuigen te laten tekenen en de gesigneerde stukken naar mijn kantoor te sturen? Bij voorbaat mijn hartelijke dank.' Hij zweeg en glimlachte. Toen voegde hij eraan toe: 'Wilt u vooral niet vergeten om ook het gebruikte carbonpapier in de envelop te doen?' 'Natuurlijk, ik zal ervoor zorgen, edelachtbare.' Mary Goodnight wierp een snelle blik op Bond. 'U moet het mij niet kwalijk nemen als ik het zeg, maar ik geloof dat de patiënt moet rusten. De directrice drong er voortdurend op aan...'

Er werd afscheid genomen. Bond riep Leiter terug. Mary Goodnight rook privégeheimen. Ze zei vermanend: 'Vooruit, één minuutje dan.' Toen liep ze de gang op en trok de deur achter zich dicht.

Leiter boog zich over het voeteneinde van het bed. Op zijn gezicht lag zijn spottendste glimlach. Hij zei: 'Verdomme, James. Dat was nu eens een karwei waar ik zo bij moest liegen, dat het glazuur van mijn tanden barstte. We zijn er zo schoon als wat uit gedraaid en hebben zelfs nog een plak gekregen.'

Als men spreekt dan gaan eerst de maagspieren werken. Bond begon last te krijgen van zijn verwondingen. Hij glimlachte en liet niet blijken dat hij pijn leed. Leiter zou die middag ontslagen worden en naar Amerika vertrekken. Bond wilde geen afscheid van hem nemen. Bond koesterde zijn vrienden als een schat en vooral Felix Leiter was een deel van zijn verleden. Hij zei: 'Scaramanga was een hele piet. We hadden hem eigenlijk levend in handen moeten zien te krijgen. Misschien heeft Tiffy toch nog kans gezien om hem te laten beheksen door Moeder Edna. Dergelijke kerels kom je niet zo vaak tegen.'

Leiter toonde geen sympathie. 'Zo praten jullie Engelsen nu ook over Rommel, Dönitz en Guderian, om maar niet te spreken van Napoleon. Als jullie ze verslagen hebben dan worden het helden. Ik snap er niks van. Voor mij blijft een vijand een vijand. Zou je Scaramanga terug willen hebben? Nu - in deze kamer, met de beroemde gouden revolver op je hart gericht? Met de korte of de lange loop? Wil je dat hij staat waar ik nu sta? Eén tegen duizend dat je daar geen barst voor voelt. Doe toch niet zo stom, James. Je hebt mooi werk gedaan. Je hebt de pest uitgeroeid. Iemand moest het doen. Zou je het nog allemaal over willen doen?'

Felix Leiter lachte schamper. 'Natuurlijk zou je dat willen, stuk ongeluk. Voor zoiets ben jij ter wereld gekomen. Jij moet de pest uitroeien. Je moet alleen maar uitkienen hoe je dat het best kunt doen. Er zal altijd pest heersen. God schiep de honden. En ook de vlooien. Maar laat dat vooral geen vat krijgen op je kleine hersens. Begrepen?' Leiter zag opeens de zweetdruppeltjes op het voorhoofd van Bond. Hij liep hinkend naar de deur en gooide hem open. Toen hief hij even zijn hand op. De twee mannen hadden elkaar nog nooit de hand gedrukt. Leiter keek de gang in. Hij zei: 'Oké, miss Goodnight. Zeg maar tegen de directrice dat hij afgevoerd kan worden van de lijst zware patiënten. En zeg hem dat ie me de eerste dagen niet lastig moet vallen. Elke keer als ik met hem te maken krijg, raak ik een stuk van mijn lichaam kwijt. Ik zie mezelf niet graag als De Man Die Verdween.' Weer wuifde hij met zijn ene hand naar Bond, waarna hij over de drempel stapte en de gang in strompelde.

Bond schreeuwde: 'Wacht, schooier!' Maar toen de hinkende Leiter eindelijk terug was in zijn kamer, had Bond - die de kracht miste om met een populaire, gezouten uitdrukking definitief afscheid te nemen van zijn vriend - het bewustzijn verloren.

Mary Goodnight werkte de berouwvolle Leiter met zachte drang de kamer uit en rende toen de gang door om de hoofdzuster te waarschuwen.