9 De notulen van de vergadering

James Bond, die bijna lichtzinnig van vreugde was, pakte een stapeltje reisfolders van de balie, zei 'Hallo' tegen mr. Gengerella die geen antwoord gaf, en volgde hem naar de foyer van de vergaderzaal. Ze waren de laatsten. Scaramanga die naast de geopende deur van het zaaltje stond, keek veelbetekenend op zijn horloge en zei tegen Bond: 'Oké, knaap. Zodra we allemaal zitten, sluit je de deur. Je laat dan geen mens meer binnen, ook al zou het hotel in brand vliegen.' Hij wendde zich tot de barkeeper die achter het volle buffet stond. 'Wegwezen, Joe. Ik laatje straks wel roepen.' Tegen niemand in het bijzonder zei hij: 'Mooi. Alles is klaar. We kunnen beginnen,' waarna hij de zes andere mannen voorging naar de vergaderzaal. Bond bleef bij de deur staan en keek toe hoe de mannen gingen zitten. Hij deed de deur dicht, draaide de sleutel om en sloot ook de andere deur, die toegang gaf tot de foyer. Toen pakte hij een champagneglas van het buffet, trok een stoel naar zich toe en zette deze vlak bij de deur van de vergaderzaal. Hij zette de kelk van het champagneglas tegen een van de deurscharnieren, hield het glas bij de steel vast en drukte zijn oor tegen de voet. Dankzij deze geïmproviseerde versterker kon hij horen wat mr. Hendriks zei.'... en derhalve zal ik nu namens mijn superieuren in Europa verslag uitbrengen...' De stem zweeg en Bond hoorde een ander geluid, het kraken van een stoel. Bliksemsnel schoof hij zijn eigen stoel een halve meter naar achteren, waarna hij een van de reisfolders opensloeg en het glas aan zijn lippen zette. De deur vloog open en op de drempel stond Scaramanga, met aan zijn linkerhand een bungelend kettinkje met een loper. Hij keek scherp naar de zich van geen kwaad bewuste gestalte op de stoel. Hij zei: 'Oké, knaap. Ik wilde alleen maar even iets controleren,' en schopte toen de deur dicht. Bond draaide de sleutel weer om, schopte opzettelijk tegen de deur en ging zitten. Mr. Hendriks zei: 'Ik heb een hoogst belangrijke mededeling voor onze voorzitter. Ze komt uit een betrouwbare bron. De zaak is dat een zekere James Bond in dit gebied naar de voorzitter speurt. Hij werkt voor de Britse geheime dienst. Ik weet verder niets over deze man en dus ook niet hoe hij eruitziet, maar het schijnt dat hij zeer hoog aangeslagen wordt door mijn superieuren. Mr. Scaramanga, hebt u ooit van die man gehoord?' Scaramanga snoof minachtend. 'Verdomme, nee! Maar het kan me ook geen barst schelen. Soms krijg ik een van hun beroemde geheim agenten voor mijn ontbijt. Nog geen tien dagen geleden heb ik me ontdaan van een vent die achter me aan snuffelde. Hij heette Ross. Zijn lichaam zinkt nu heel langzaam naar de bodem van een teerput in het oosten van Trinidad - vlak bij La Brea. De oliemaatschappij, dat is de Trinidad Lake Asphalt, krijgt binnenkort een vat met een heel interessante inhoud geleverd. Nu graag de volgende vraag, mr. Hendriks.'

'Vervolgens zou ik willen weten welke politiek de Groep voert met betrekking tot de sabotage van de suikerproductie. In onze vergadering, die zes maanden geleden in Havana gehouden werd, viel - met mijn stem tegen - het besluit om Fidel Castro te helpen bij zijn pogingen om de suikerprijs te verhogen om zo de gevolgen van de orkaan Flora voor hem te verzachten. In ruil daarvoor zouden we hem om zekere gunsten verzoeken. Sinds die vergadering zijn er heel wat branden uitgebroken op de suikerplantages van Jamaica en Trinidad. Maar nu is het mijn superieuren ook ter ore gekomen dat verscheidene leden van de Groep, met name' - heel even klonk het ritselen van papier - 'de heren Gengerella, Rotkopf en Binion, en ook onze voorzitter, grote partijen juli-suiker gekocht hebben, partijen die later afgeleverd zouden moeten worden. Ze deden dit kennelijk om zichzelf te verrijken...'

Er steeg een boos gemompel op rond de tafel. 'Waarom zouden wij niet...? Waarom zouden zij niet...?' De stem van Gengerella klonk het luidst. Hij schreeuwde: 'Wie heeft verdomme gezegd dat we geen geld mochten verdienen? Dat is toch een van de doelstellingen van de Groep? Mr. Hendriks, zes maanden geleden heb ik het u al gevraagd en nu vraag ik het weer - wie van uw zogenaamde superieuren is er verdomme op uit om de prijs van de ruwe suiker laag te houden? Als je het mij vraagt dan heeft de Sovjet-Unie het meeste belang bij dergelijke transacties. Ze verkoopt goederen aan Cuba, inclusief de mislukte levering van raketten die tegen mijn land gebruikt moeten worden, en dat allemaal in ruil voor ruwe suiker. De Roden zijn moeilijke handelspartners. Ze zijn uitgesproken dubbelhartig en willen altijd meer suiker voor minder goederen, ongeacht of ze met vrienden of vijanden handelen. Is het misschien zo, mr. Hendriks,' besloot Gengerella sarcastisch, 'dat mr. Chroesjtsjov een van uw superieuren is?'

De krachtige stem van Scaramanga deed het geroezemoes dat na deze woorden ontstaan was onmiddellijk verstommen. 'Vrienden! Vrienden!' Men kon een speld horen vallen. 'Toen deze coöperatie opgericht werd kwamen wij overeen dat we in de eerste plaats met elkaar zouden samenwerken. Dat moet zo blijven. Mr. Hendriks, ik zal het geschetste beeld voor u completeren. Wat de algemene financiële toestand van de Groep betreft zijn de vooruitzichten zeer gunstig. Als beleggingsgroep mikken we zowel goed als slecht. Suiker is een goed object en ik vind dat we daar geld in moeten blijven steken, ook al zijn er dan enkele leden die er de voorkeur aan geven om niet mee te doen. Kunt u mij volgen?

Luister nu goed. Op dit ogenblik liggen zes van de door onze Groep beheerde schepen voor anker bij New York en buiten enkele andere Amerikaanse havens. Deze schepen zijn afgeladen met ruwe suiker. Mr. Hendriks, deze schepen lossen de suiker niet eerder dan nadat de huidige prijs verhoogd is met tien dollarcent. Het ministerie van Landbouw in Washington en de suikerverwerkende bedrijven weten dat, maar kunnen er geen stokje voor steken. De drankindustrie begint zich ook al te roeren. De siroopprijs stijgt tegelijk met die van de suiker en de rumbaronnen vliegen al tegen de muur. Ze willen dat onze schepen gelost worden, voordat er werkelijk een tekort ontstaat en de prijs door het plafond vliegt. Maar er is nog iets anders. We moeten onze bemanningen uitbetalen en de charterrekeningen voldoen. Schepen die niet varen of lossen, leveren hoge verliezen op. Er moet dus iets gebeuren. Wat wij nu doen, wordt door anderen "het spel met de drijvende oogst" genoemd - onze schepen liggen buitengaats, zogezegd in stelling tegen de Amerikaanse regering. Oké. Voor vier mensen van onze groep en voor hun financiers bestaat de kans om een slordige tien miljoen dollar te winnen - of te verliezen. Bovendien zitten we met de tijdelijke last, die hotel Thunderbird voor ons betekent. Wat dacht u nu eigenlijk, mr. Hendriks? Waar het even mogelijk is verbranden we de suikeraanplant. Ik sta op goede voet met de rastafari's - dat is een losgeslagen stelletje kerels, die hun baard laten staan, ganja roken en voor het overgrote deel op een stuk land wonen, dat de Dungle genoemd wordt. De juiste naam is Dunghill, wat mesthoop betekent. Het is vlak bij Kingston. Die mensen geloven dat ze onderdanig zijn aan de keizer van Ethiopië en dat ze in dat land thuishoren. Ik heb bij die club een mannetje zitten, die de ganja van me krijgt en er bij wijze van tegenprestatie voor zorgt dat er op de suikerplantages genoeg branden en moeilijkheden ontstaan. Zo zit de zaak in elkaar, mr. Hendriks. Zeg maar tegen uw superieuren dat wat stijgt ook weer dalen moet en dat geldt ook voor de prijs van de suiker. Oké?' Mr. Hendriks zei: 'Ik zal mijn superieuren inlichten over hetgeen u hebt gezegd, mr. Scaramanga. Ze zullen er zeker niet blij mee zijn. Dan zijn we nu toe aan het hotelvraagstuk. Wilt u ons alstublieft vertellen hoe het daarmee staat? Ik geloof wel dat we allemaal verlangen te weten hoe de zaak er werkelijk voor staat. Zo is het toch, nietwaar?' De aanwezigen mompelden instemmend. Mr. Scaramanga hield een lang betoog, waar Bond maar weinig belangstelling voor had. Felix Leiter zou er trouwens voor zorgen dat alles op de band kwam te staan. Het opnameapparaat stond in een van de laden van zijn archiefkast. Hij had Bond volkomen gerustgesteld op dit punt. Leiter had hem ook verteld dat de keurige Amerikaan, wiens assistent hij zogenaamd was, in werkelijkheid Nick Nicholson heette en in dienst stond van de cia, de Amerikaanse geheime dienst. Hij had speciale belangstelling voor mr. Hendriks, die, zoals Bond al vermoed had, een van de topmensen in de kgb was. De kgb oefent bij voorkeur controle uit op een slinkse, indirecte manier - bijvoorbeeld via een in Genève woonachtige agent, die echter opereert in Italië - en mr. Hendriks uit Den Haag was kgb-directeur van het Caribisch gebied en stond aan het hoofd van het centrum in Havana. Leiter werkte nog steeds voor Pinkerton, maar was ook weleens beschikbaar voor de cia, die hem voor deze opdracht gevraagd had. Hij kende James Bond immers goed omdat hij vroeger dikwijls met hem had samengewerkt. Hij had tot taak om gegevens te verzamelen over de Groep en uit te zoeken wat ze in haar schild voerde. De groep bestond uit beruchte lieden, die normaliter tot het onderzoeksterrein van de fbi behoorden, maar het geval wilde dat Gengerella een capo maffiosi was en dat dit de eerste maal was dat de maffia samenspande met de kgb - een alleszins gevaarlijke combinatie, die ten koste van alles uit elkaar gehaald moest worden, desnoods door het liquideren van de leden. Nick Nicholson, wiens alias mr. Stanley Jones luidde, was expert op het gebied van de elektronica. Hij had de hoofdkabel ontdekt van Scaramanga's afluisterapparaat dat onder de vloer van de telefooncentrale verborgen zat, en de kabel ook aangesloten op zijn eigen bandrecorder, die in de archiefkast stond. Bond hoefde zich hierover dus geen zorgen te maken. Hij luisterde om zijn eigen nieuwsgierigheid te bevredigen en om uitlatingen op te vangen die onverhoopt niet door het microfoontje in de vergaderzaal opgevangen zouden worden. Bond had de beide mannen uitgelegd waarom hij in het hotel was. Leiter had tussen zijn tanden gefloten van blijdschap en instemming. Ze waren met elkaar overeengekomen dat Bond zich zo min mogelijk in hun buurt zou vertonen en zijn eigen boontjes zou doppen, maar ze hadden ook een plaats afgesproken waar ze elkaar in geval van nood zouden kunnen ontmoeten. Die plaats was een nog niet voltooide wc voor mannen naast de foyer. Nicholson had hem een loper van de wc gegeven en toen was Bond haastig teruggegaan naar de vergaderzaal. James Bond voelde zich een stuk opgeluchter nu hij deze onverwachte versterking gekregen had. Hij had samen met Leiter enkele uiterst gevaarlijke opdrachten uitgevoerd. Als het op vechten aankwam dan was er geen betere partner dan Leiter. Hoewel Leiter in plaats van zijn rechterarm een stalen haak had - een herinnering aan een van die opdrachten - was hij een van de beste linkshandige schutters in de Verenigde Staten en de haak was een geducht wapen als het op een handgemeen aankwam.

Scaramanga was bijna klaar met zijn betoog. 'Het gaat er dus om, heren, dat we tien miljoen dollar moeten zien te vinden. De financiers die ik vertegenwoordig en die het leeuwendeel inbrengen, hebben voorgesteld om ter verkrijging van het kapitaal promessen te plaatsen tegen een jaarlijkse rente van tien procent en met een aflossingstermijn van tien jaar. Deze promessen zouden het karakter van prioriteitsaandelen moeten hebben.'

Mr. Rotkopf viel hem woedend in de rede. 'Daar komt niks van in, mister! Geen denken aan! Denk je nog weleens aan die hypotheek die mijn vrienden en ik nog geen jaar geleden tegen zeven procent gefourneerd hebben. Wat denk je dat er met me zou gebeuren als ik met zo'n boodschap in Las Vegas zou komen? Ze zouden me kielhalen! En dan druk ik me nog optimistisch uit.'

'Wie iets vraagt mag niet kieskeurig zijn, Ruby. Komt het geld er niet, dan moeten we sluiten. Wat hebben de anderen hierop te zeggen?'

Hendriks zei: 'Tien procent voor de eerste lening lijkt me wel redelijk. Mijn vrienden en ik doen mee voor een miljoen dollar, vooropgesteld dat de desbetreffende voorwaarden duidelijk omschreven worden, zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan, zoals het geval was met de tweede hypotheek van mr. Rotkopf en zijn vrienden.' 'Vanzelfsprekend. Ik en mijn vrienden zijn ook goed voor een miljoen. En jij, Sam?'

Mr. Binion zei onwillig: 'Oké, oké. Wij doen mee voor hetzelfde bedrag. Maar dit moet beslist de laatste keer zijn.' 'Mr. Gengerella?'

'Het lijkt me wel een goed zaakje. Ik neem de rest voor m'n rekening.'

Mr. Garfinkel en mr. Paradise vielen hem opgewonden in de rede. Garfinkel zei nijdig: 'Dat had je gedroomd! Ik neem ook een miljoen.'

'En ik ook,' schreeuwde mr. Paradise. 'De koek wordt gelijk verdeeld. Maar verdomme, we moeten Ruby ook redelijk behandelen. Hoeveel moet je hebben? Hup, doe maar een gooi!' 'Van jullie smerige promessen moet ik geen cent hebben. Zodra ik thuis ben schakel ik de beste advocaten in die ik kan vinden - allemaal. Als jullie denken datje me bestelen kunt met die hypotheek, dan hebben jullie 't glad mis. Jullie horen nog wel van me.'

Er heerste even een doodse stilte. Toen klonk de zachte, dreigende stem van Scaramanga. 'Je maakt een grote fout, Ruby. Je had je vrienden in Las Vegas kunnen verrassen met een mooi middeltje om tot een lagere belastingaanslag te komen. Trouwens, je vergeet dat we bij de oprichting van de Groep gezworen hebben dat niemand iets zou doen wat zou indruisen tegen de belangen van de anderen. Is dat je laatste woord?' 'Verdomme - en of.'

'Kan dit je misschien op andere gedachten brengen? Op Cuba zeggen ze voor zoiets - Rapido! Seguro! Economico! Zo werkt het systeem daar.'

De angstschreeuw en de explosie kwamen tegelijk. Er viel een stoel op de grond en toen was het even stil. Iemand hoestte nerveus. Mr. Gengerella zei kalm: 'Ik geloof dat dit de juiste oplossing was van een vervelend belangenconflict. Ruby's vrienden in Las Vegas stellen prijs op een rustig leven. Ik betwijfel of ze zich ooit zullen beklagen. Het is beter om de levende eigenaar van een stukje mooi bedrukt papier te zijn dan de dode houder van een tweede hypotheek. Boek ze maar voor een miljoen, Pistol. Ik vind dat je snel en correct gehandeld hebt. Zou je nu de boel willen laten opruimen?'

'Natuurlijk, natuurlijk.' De stem van Scaramanga klonk ontspannen, haast gelukkig. 'Ruby is vanhier vertrokken naar Las Vegas. We hebben niks van hem gehoord. We weten helemaal niks. In de rivier hierachter liggen een paar hongerige krokodillen. Hij wordt gratis vervoerd naar zijn plaats van bestemming - en dat geldt ook voor zijn koffers, als die tenminste van goed leer gemaakt zijn. Ik heb vanavond hulp nodig. Doe je mee, Sam? Jij ook, Louie?' De stem van mr. Paradise klonk smekend. 'Laat mij erbuiten, Pistol. Ik ben een goeie katholiek.' Mr. Hendriks zei: 'Ik val wel voor hem in. Ik ben niet katholiek.'

'Goed, dan doen we het zo. Ziezo jongens, moet er nog iets behandeld worden? Zo niet, dan sluiten we de vergadering en gaan we wat drinken.'

Hal Garfinkel zei nerveus: 'Wacht nog even, Pistol. Hoe staat het met die knaap in de foyer? Ik bedoel die Engelsman. Houd ie zijn mond of gaat ie overal rondbazuinen dat er geschoten is en zo?'

Mr. Scaramanga grinnikte als een uitgedroogde gekko. 'Maak je over die Engelsman geen zorgen, Hal. Met hem reken ik af als het weekend erop zit. Ik heb hem opgepikt in een bordeel in een dorp dat hier niet ver vandaan ligt. Daar haal ik me altijd mijn ganja en een lekkere zwarte griet. Het personeel hier staat in tijdelijke dienst, want het ging er alleen maar om dat jullie tijdens het weekend goed verzorgd werden. Hij blijft het kortst van allemaal. Die krokodillen hebben een enorme eetlust. Ruby is de hoofdschotel, maar ze willen ook een toetje hebben. Laat hem gerust aan mij over. Het is best mogelijk dat hij de James Bond is waar mr. Hendriks het straks over had. Mij een zorg. Ik mag de Engelsen niet. Een pure Yankee heeft vroeger eens gezegd: "Voor iedere Engelsman die sterft, zingt mijn hart een lied." Herinneren jullie je die vent nog? Dat was in de tijd dat de Israëli tegen de Engelsen knokten. Ik ben het er helemaal mee eens. Opgeblazen kwasten! Zodra de tijd rijp is laat ik die knaap leeglopen. Laat maar aan mij over. Of liever gezegd, laat hem maar aan dit over.'

Bond glimlachte flauwtjes. In gedachten zag hij hoe de gouden revolver tevoorschijn kwam, om de vinger van Scaramanga draaide en toen weer tussen zijn broeksband en maag werd geklemd. Hij stond op, schoof zijn stoel naar achteren, deed wat champagne in het 'luisterende' glas en leunde tegen het buffet. Met geveinsde belangstelling keek hij naar het laatste mededelingenblad van de Raad voor het Toerisme die het eiland Jamaica rijk was.

Even later hoorde hij hoe Scaramanga zijn loper in het slot van de deur stak. De man bleef in de deuropening staan, plukte peinzend aan zijn dunne snorretje en staarde Bond aan. Toen zei hij: 'Oké, beste vriend, ik geloof wel datje genoeg gratis champagne gehad hebt. Ga naar de manager en zeg hem dat mr. Ruby Rotkopf vanavond vertrekt. Verdere bijzonderheden hoort hij van mij. Zeg ook dat de hoofdzekering tijdens de vergadering is doorgeslagen, dat ik de zaal afsluit en dat ik van hem wil horen waarom hier zulk prutswerk wordt afgeleverd. Begrijp je? Dan moet ie ervoor zorgen dat er gedineerd en gedronken kan worden en dat de dansmeisjes op de vloer komen. Gesnopen?' James Bond zei van wel. Hij wankelde lichtelijk toen hij naar de deur van de foyer liep en hem van het slot deed. 'Behoudens vergissingen en weglatingen', zoals ook op de financiële prospectussen gestaan had, geloofde hij wel dat hij inderdaad alles 'gesnopen' had en dat hij zich een zeer duidelijk beeld gevormd had van wat hier gaande was.