24

De rechercheurs waren naar het bureau gereden en hadden de computers tijdelijk in de teamkamer gedumpt. Het was kwart voor een en Van Buren viel bijna van zijn graat van de honger.

De meeste collega's hadden rond twaalven een lunchpauze en als hij niet opschoot, was het dagmenu uitverkocht. Vandaag stond er gehaktbal met pindasaus op het menu en dat was zijn favoriet. Hij holde bijna de trappen op naar de kantine en sloot achteraan in de rij aan. Toen hij aan de beurt was, waren de gehaktballen inderdaad uitverkocht en met tegenzin bestelde hij een uitsmijter. Hij liet zich naast Heleen op een stoel zakken en keek met een lang gezicht naar Pons die met een stukje brood de pindasaus van zijn bord schraapte.

‘Heb je die foto van Groesbeek nog kunnen regelen?’

‘Ja, die ligt op je bureau’, antwoordde Pons. Hij wees met zijn vork naar de uitsmijter.

‘Neem je geen bal gehakt? Ze zijn heerlijk.’

‘Ik hoop dat je maagkrampen krijgt’, snauwde Van Buren en hij begon driftig met zijn mes in zijn maaltijd te hakken.

Halftwee zat rechercheur Van Buren weer in de Volkswagen en reed samen met Willem Bouwen naar het ziekenhuis om de twee meisjes te horen. Van Buren wreef met een pijnlijk gezicht over zijn maag, die zwaar en opgeblazen aanvoelde.

Hij had waarschijnlijk veel te snel gegeten. Hij ging verzitten.

‘Is het je nog gelukt op de stations?’

‘Alleen Steenburg had videobewaking. Ik heb de beelden van zaterdag op een dvd meegekregen. Het station Elst is veel te klein om zulke dure camera's te plaatsen. Twee perrons, meer niet. Ik heb voor de beeldvorming wel wat foto's van het station en het parkeerterrein genomen.’

De dienstauto draaide het terrein van het ziekenhuis op. Ze parkeerden de auto en bleven nog even zitten om de vragen door te spreken zodat ze zeker waren dat ze niks zouden vergeten. De meisjes werden apart van elkaar gehoord zodat ze hun eigen verhaal konden vertellen en niet werden beïnvloed door de verklaring van de ander. Bovendien wilde Van Buren de ouders niet bij het verhoor hebben. De kinderen zouden geremd kunnen worden door hun aanwezigheid. De kans was groot dat ze uit schaamte of door een emotionele reactie van de ouders dichtklapten.

De rechercheurs kregen een kamertje naast de keuken op de derde etage toegewezen voor het verhoor. Floor had haar handen in haar schoot verstopt en probeerde moedig de twee bezoekers aan te kijken. De mannen deden hun best om Floor op haar gemak te stellen. Ze informeerden naar haar hobby's en favoriete boeken. Welke vakken op school haar voorkeur hadden en of ze naast Marcia nog met andere vriendinnen optrok. Langzaam boog het verhaal om naar de gebeurtenis op zaterdagochtend. Haar stem begon te haperen en het was duidelijk dat ze het er moeilijk mee had.

Floor beschreef zo nauwkeurig mogelijk hoe het allemaal was begonnen. Ze vertelde over de mail en over het telefoon - 220 Opm. Chatroom:Chatroom 19-09-2007 10:18 Pagina 220 (Zwart/Black Plaat) gesprek met Groesbeek. Ze gaf een omschrijving van de man en de vrouw en schatte hun leeftijd tussen de veertig en vijftig jaar. Van Buren had haar de foto van de echte Hans Groesbeek getoond en Floor verklaarde dat ze de man nog nooit had gezien. Toen ze te horen kreeg dat de man op de foto de enige en echte Hans Groesbeek was, reageerde ze geschokt. Ze sloeg dicht. Willem Bouwen was expert op het gebied van zedenzaken en had het verhoor van zijn collega overgenomen.

‘Het is heel moeilijk om je verhaal tegen twee vreemde mannen te vertellen, zeker als er ook seks in voorkomt. Maar jouw verklaring is erg belangrijk voor het onderzoek. Wat die twee hebben gedaan is heel erg fout en dat wisten ze maar al te goed. Ze hebben niet voor niets valse namen gebruikt. Ze willen uit de handen van de politie blijven, maar dat gaat ze niet lukken. Hoe meer informatie jij geeft, hoe makkelijker het voor ons wordt om ze te vinden. En aan de hand van jouw verklaring en onze bewijzen gaat de rechter bepalen wat de strafmaat is. Voor hoe lang ze achter de tralies belanden. De rechter wil daarom precies weten wát ze met jullie hebben gedaan en hoe. Begrijp je?’

Floor knikte.

‘Zullen we maar eerst over de auto en de route praten, dan laten we het verhaal over de seksuele handelingen nog even rusten. Tot nu toe gaat het hartstikke goed. Neem de tijd en als je geen antwoord hebt, dan zeg je dat gewoon. Daar hebben wij alle begrip voor. In wat voor auto werden jullie opgehaald? Weet je wat voor merk het was?’

‘Nee, daar heb ik niet op gelet. Het was een vierkant model met vier deuren. Zo'n auto met een kofferbak.’

‘Weet je de kleur nog?’

Ze dacht even na. ‘Groen.’

‘Weet je dat zeker?’ bemoeide Van Buren zich nu met het gesprek. Ze knikte vastberaden haar hoofd. ‘Groen, ik weet het zeker.’

Van Buren pende haar bewering op in zijn schrijfmap.

‘We willen ook uitzoeken waar ze jullie naartoe hebben gebracht. Kun je je iets herinneren van wat je onderweg hebt gezien? Een speciaal gebouw of een trein, bossen, water, werklui langs de weg of dieren of...’

‘McDonalds’, onderbrak ze hem. ‘Ik heb een hoge paal gezien met de letter M van McDonalds.’

‘Goed zo. Dat zijn bruikbare aanwijzingen. Zat jij links of rechts in de auto?’

‘Ik zat achter de bestuurder.’

‘Links dus?’ Ze knikte.

‘Door welk raam heb je de paal van McDonalds gezien? Door jouw zijraam, door het raam aan Marcia's zijde of via de voorruit?’

‘Door het raam aan mijn kant.’

‘En stond de paal midden in een weiland of in de berm of bij het water?’

‘De paal stond in het midden van een grasveld, maar er liepen geen koeien of zo.’

‘Geen beesten. Heb je onderweg nog iets gezien dat je je kunt herinneren?’ De rechercheurs wachtten af. Ze zagen dat ze haar best deed om na te denken.

Uiteindelijk schudde ze haar hoofd.

‘Het pand waar de foto's zijn gemaakt, stond het in een woonwijk, heb je huizen gezien?’

‘Nee, er waren geen huizen. Het parkeerterrein van de studio lag achter een kantoor. Het was een groot kantoor met heel veel ramen.’

‘Stonden er meer kantoren in de omgeving?’

‘Dat weet ik niet. Ik heb heel even naar buiten gekeken omdat de auto het terrein opreed. Ik dacht dat het gebouw de studio was, maar de studio lag daar weer achter.’

‘Kun je het voor ons tekenen?’

‘Dat denk ik wel.’

Van Buren zocht een leeg vel in zijn schrijfblok en schoof het samen met een pen over de tafel naar haar toe. Floor maakte een schets van het terrein. De rechercheurs bogen zich aandachtig over de schets en gingen toen verder met het verhoor.

‘Heb je buiten bij de loods iets gehoord? Het slaan van een torenklok, werkgeluiden, een trein, vrachtverkeer?’

‘Nee, het was er heel rustig.’

‘Je hebt geen mensen gezien in het kantoor of op het terrein?’

‘Niemand.’

‘Heb je iets geroken misschien?’ probeerde Willem haar geheugen op gang te helpen.

‘Geroken?’ Ze keek hem vreemd aan.

‘Ja. Een verflucht of vis of een baklucht. Benzine, hout?’

‘Volgens mij zat er beneden de fotostudio een bedrijf dat iets met meubels deed. Ik ben de naam vergeten,maar er hing een bord.’

‘Wat bedoel je met meubels? Werden die daar gemaakt of was het meer een winkel waar je meubels kon kopen?’

‘Er zaten geen ramen in het gebouw, alleen een deur. Ik geloof niet dat het een winkel was.’

‘Geen ramen? Nee, dan is het waarschijnlijk geen winkel. Je doet het heel goed. Neem maar rustig de tijd. Elk klein detail kan belangrijk zijn.’

‘De studio was dus op de eerste etage?’

‘Ja, we moesten een ijzeren trap op en er was een klein plateautje voor de deur.’

‘Geen buren?’

‘Nee, alleen onder.’

‘Hoeveel ramen had het pand waar de foto's werden gemaakt?’

‘Ik geloof twee. Er hing iets van een rolgordijn voor het raam. Blauw, dacht ik.’

‘En vanbinnen was het een grote ruimte?’

‘Ja, met een stoel. Een die de tandarts ook heeft. Dat was de make-uphoek en daar stond een verrijdbaar scherm omheen.’

‘Hing er iets aan de muren?’

‘Foto's van modellen en er stonden kledingrekken en kasten langs de muur. Er was ook een keukentje en een bureau.’

‘Met een computer?’

‘Ja, maar die stond uit. We hebben nog een formulier moeten tekenen.’

‘Wat voor formulier?’

‘Ik weet niet zo goed wat er precies in stond. We moesten onze naam, adres en leeftijd invullen en het daarna ondertekenen. Volgens mij was het een contract.’

De rechercheurs keken elkaar aan.

‘Wat heb je ingevuld?’ wilde Van Buren weten.

‘Gewoon, mijn naam en adres en leeftijd.’

‘Dus hij wist dat je vijftien was?’

‘Ja, maar eerst niet. Op onze profielsite hadden we zeventien jaar gezet,maar toen we de formulieren moesten invullen, hebben we eerlijk onze leeftijd opgeschreven. Maar hij heeft het doorgekrast en veranderd in zeventien.’

‘Oké. En wat gebeurde er toen?’

‘De man pakte zijn camera en maakte foto's.’ Willem Bouwen nam weer de leiding over het verhoor.

‘Hoe ging dat in zijn werk? Vroeg hij gelijk of je je kleren uit wilde doen?’

‘Nee. Hij maakte eerst wat foto's van ons met kleren aan. Na een poosje leek het Sabrina een goed idee om iets anders aan te trekken. Ik kreeg een minirokje aan en daarna een setje ondergoed dat ze uit een doos pakte.’

Ze staarde naar haar handen. ‘En toen moesten we onze bh's uittrekken.’ Er viel een stilte, gevolgd door een diepe zucht. ‘Ik moest met mijn handen de borsten van Marcia afdekken. Dat was echt heel stom. Ze wilden dat we de slipjes naar beneden deden en toen ben ik weggelopen. Ik vond het eng worden.’ Ze begon plotseling te huilen.

De mannen lieten haar een paar minuten met rust.

‘Wil je even stoppen om wat te drinken?’ vroeg Van Buren en hij stond al op.

‘Ik wil graag wat water’, snikte ze.

De rechercheur verdween en kwam terug met twee bekers koffie en een beker water. Haar hand trilde toen ze de beker overnam.

Ze nipte aan het koele vocht en staarde afwezig in het niets.

Het hele gebeuren van die dag spoelde door haar hoofd.

‘Het gaat wel weer’, zei ze fier en het leek alsof ze een besluit had genomen.

Bouwen knikte en stelde zijn vraag. ‘Maakte alleen de man de foto's?’

‘Ja, Sabrina gaf aanwijzingen en deed ons voor wat we moesten doen.’

‘Hoeveel foto's heeft hij ongeveer genomen?’

‘Dat weet ik echt niet. Misschien wel honderd of driehonderd.’

‘Jij bent op een gegeven moment weggelopen. Wat gebeurde er toen?’

‘Ik heb gezegd dat ik niet wilde en toen kwam Sabrina ons achterna.We moesten praten. Ze zei dat we niets tegen onze wil moesten doen en dat ze begreep dat de opdracht raar overkwam. Het was een soort van test. We zijn naar het zithoekje gegaan en hebben daar iets gedronken.’

‘Wie had het drankje ingeschonken?’

‘Het eerste drankje kregen we van Hans en daarna kregen we een glas van Sabrina.’

‘En wat voor drankje was het?’

‘Een jus d'orange. Ik werd toen een beetje misselijk en draaierig.

Wat er daarna allemaal gebeurde, weet ik niet meer zo goed.

Volgens mij kreeg ik een soort van black-out. Ik weet nog wel dat Sabrina haar bovenkleding uittrok en mijn schouders begon te masseren. Ze werd steeds aanhaliger.’ Floors stem begon te trillen en ze haalde diep adem. ‘Ze kuste m'n borsten en...’ Ze slikte een brok in haar keel weg. ‘Ik kon niet weglopen. Mijn hele lichaam leek verlamd. Ze heeft mijn onderbroek uitgetrokken en met haar vingers...’ De tranen gleden langs haar wangen en ze ontweek de blik van de rechercheur. ‘Ze kneep in mijn vagina en beet in mijn tepels.’ De laatste zin kwam snel over haar lippen.

‘Verder weet ik het niet.’

‘En hij nam foto's.’

‘Ja! Hij nam veel close-ups van mijn onderkant terwijl zij...’

Floor beet haar tanden op elkaar.

‘Terwijl ze wat?’ drong Bouwen zachtjes aan.

‘Ik weet het niet meer zo goed’, loog Floor en slikte met moeite haar tranen weg. Ze wist het maar al te goed. De verschrikkelijke beelden kwamen telkens in haar dromen terug. De vrouw had haar ‘daar’ ook gekust en ze moest ervan kokhalzen. Ze wilde er niet met de rechercheurs over praten, nog niet in ieder geval.

Marcia probeerde de schijn op te houden dat het hele gebeuren haar nauwelijks had geraakt. Emotieloos gaf ze antwoord op de vragen van de rechercheurs.

Haar relaas over de ontmoeting met Hans Groesbeek en Sabrina Netten week nauwelijks af van de verklaring die Floor had afgelegd. Zij schatte de man tussen de vijftig en zestig jaar en de vrouw rond de dertig. Ze had gezien dat Sabrina een gladde, gouden trouwring om haar rechterringvinger droeg.

Tevens was ze ervan overtuigd dat de auto waarin ze vervoerd werden zwart van kleur was en dat de stoffen bekleding bedrukt was met zwart en blauwe blokjes. Ze had nauwelijks naar buiten gekeken en over de gereden route kon ze weinig vertellen. Wel kon ze zich een reclamebord herinneren waarop een zilvergrijze auto stond afgebeeld. Ergens op de provinciale weg, richting de studio, had ze een benzinepomp gezien,maar over de naam van de pomp kon ze niets zeggen.

Ze sprak over een groot kantoor waarachter de studio was gehuisvest en haar tekening kwam overeen met die van Floor.

Volgens Marcia zat er onder de studio een matrassenfabriek en iets van een opslagplaats voor meubelen. Uiteindelijk kwamen de vragen uit bij de naaktposes.

Ze deed haar best om haar gezicht strak te houden,maar in haar ogen stond de ellende te lezen. Op een zakelijke toon vertelde ze dat Hans close-ups had gemaakt van haar borsten, tong en vagina. Dat ze naakt gebukt moest staan, terwijl hij haar van achteren fotografeerde. Ze had op handen en voeten, met Floor op haar rug, door de kamer gekropen. Floor was als een slappe pop en gleed telkens van haar rug. Sabrina hield haar vast en het zag er stom en komisch uit. Hans had haar gevraagd of ze iets in haar vagina wilde stoppen, maar dat had ze geweigerd. Er werd op een gegeven moment weer een pauze ingelast en Floor werd op de bank gezet. Het leek wel of ze sliep, zo duf en warrig reageerde ze. Marcia kreeg een tweede glas vruchtendrank aangeboden waarvan ze maar de helft opdronk. Ze had gezien dat Sabrina Floor begon te kussen. Natuurlijk vond ze dat abnormaal,maar ze had niets gezegd. Marcia werd er toen bij geroepen en de vrouw had haar ook gekust. Dat idee bezorgde haar nu kippenvel,maar toen voelde het anders en daarom had ze het toegelaten. Hans had foto's gemaakt en had niet een keer meegedaan met de intieme spelletjes die Sabrina met de meisjes uitvoerde. Hij gaf alleen maar aanwijzingen. Na een derde drinkpauze werden de herinneringen ook voor Marcia wat wazig.