Proloog

‘Magie,dacht Senator Charles “Chuck” Vrijmoedt.Ik kan niet geloven dat ik zo diep gezakt ben.
Hij leunde uit de open glazen deuropening van het gebouw en glimlachte met een winnaars glimlach naar de camera’s aan de andere kant van Chambersstraat. De normaal gesproken drukke verkeersstraat was aan beide zijden afgezet met oranje pelotten, en politieagenten van de New Yorkse politie die er verveeld en humeurig uitzagen met hun donkere petten en wapens. Achter de barricaden, was een grote menigte verzameld, zwaaiend en grijnzend naar de camera’s. Dat was een ding waarom Vrijmoedt zowel gek was op zijn stad, en haar haatte: op welk deel van de dag dan ook, er waren altijd mensen massa klaar om uit de band te springen bij de kleinste opwinding, kompleet met “T” shirt verkopers, vlaggetjes zwaaiers en stomverbaasde toeristen die eruit zagen als goudvissen in een aquarium die zichzelf plots in het in het Great Barrier Reef waanden. Vrijmoedt zwaaide naar links en naar rechts, met zijn pas gebleekte tanden in een grote geoefende grijns. Flitslampen flitsten en flikkerden, en de menigte juichte. Ze juichten niet speciaal voor hem natuurlijk, en dat wist hij. Ze juichten omdat op dat moment zijn gezicht te zien was op het verplaatsbare Jumbotron televisiebeeld. Het zou niet uitgemaakt hebben of het gezicht behoord zou hebben aan een BlOomingdale’s mannequin. Dat was het andere ding voor New York: het maakte niet uit waarvoor ze applaudisseerden, zolang er maar een redelijke kans was dat als ze dit deden, ze te zien zouden zijn op de televisie.
Het gezicht op de Jumbotron veranderde. Het behoorde nu toe aan de grote magiër Michael Byrne. Hij droeg een zwart shirt met wijde open kraag, zijn glanzende haar hing sluik langs zijn gezicht, zijn knappe glimlach omlijstend. Byrne grijnsde niet natuurlijk, zoals Vrijmoedt had gedaan. Hij keek duivels sluw, zijn ogen schoten heen en weer, als was hij zich niet bewust van de camera die (wist Vrijmoedt uit ervaring), nog geen meter van zijn gezicht verwijderd was. Byrne was een geboren showman, en hij was enorm overtuigend, zelfs als hij geen woord sprak. Dat was deels een reden waarom hij zo succesvol was als illusionist. De menigtewildein zijn trucs geloven. Eigenlijk, als het niet aan Byrne’s aanstekelijke charmes had gelegen, onecht zoals ze vermoedelijk waren, had Vrijmoedt waarschijnlijk niet ingestemd om een onderdeel van de stunt te zijn.
‘Laten we de feiten eens op tafel leggen,’ had Byrne gezegd op de dag dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten in Vrijmoedt’s kantoor. ‘U bent een van de rijzende sterren in de politieke wereld, tenminste in New York. Iedereen weet dat, juist? Niet veel andere politica hebben zoveel naamsbekendheid als u hebt. Voormalig Jets quarterback, carrière in de Marine, gelukkig getrouwd met een bekende Broadway actrice. U bent hard op weg om rechtstreeks in de top terecht te komen van Washington’s modderworstel wedstrijd. U hebt alleen een duwtje nodig, een beetje raketvloeistof, om u in het hoofdnieuws van de media te schieten.’
Vrijmoedt had van het begin af aan een hekel aan de man gehad, maar op dat moment had Byrne de taal gesproken die hij heel erg goed begreep, hoewel hij het er niet me eens was. Vrijmoedt wenste dat hij in staat was om een naam op te bouwen zuiver vanwege zijn politieke verdiensten, en zijn besef van de noden van zijn kiezers – want, ondanks wat de mensen van hem dachten, was hij een slimme man. Hij deed het goed tijdensde interview programma’s en de talkshows op de Zondag ochtenden, deels vanwege zijn eigen soort ruwe charme, maar ook omdat hij, anders dan vele andere senatoren die hij met naam kon noemen (wat hij niet deed), echt de kwesties begreep waarover gediscussieerd werd. Ondanks dat echter, had Byrne gelijk. Amerikaanse stemmers stemden niet altijd op de beste kandidaten. Feitelijk, zoals Vrijmoedt goed wist, waren de meesten van hen geneigd om te stemmen op wie er goed uitzag, en spitse opmerkingen konden maken, dan op hun kundigheid of hun programma’s. Het had geen zin om hierover te klagen, ondank het feit dat Vrijmoedt er soms depressief van werd. De enige praktische keus was om de realiteit te erkennen van de huidige politieke wereld, en deze zo goed mogelijk naar zijn hand te zetten.
‘U en het Chrysler Gebouw,’ had Byrne met uitgespreide handen, glimlachend gezegd. ‘Twee van New Yorks unieke grootheden, tegelijkertijd gezamenlijk. Als het werkt – en dat zal het – zullen de mensen van oceaan tot oceaan uw naam kennen. De mijne ook natuurlijk, naar dat is verder niet zo belangrijk.’
‘U bent stelt voor het Chrysler Gebouw te laten verdwijnen,’ had Vrijmoedt gereageerd, achteruit leunend in zijn stoel en uitkijkend over de bewolkte stad buiten zijn kantoor. ‘Met mij erin.’
Byrne had zijn schouders opgehaald. ‘Een prima manier om onze bij carrières met elkaar te verbinden niet waar Senator? We weten beiden dat tegenwoordig, showbusiness en politiek twee kanten zijn van dezelfde munt. Trouwens, het zal geweldig zijn.’
Vrijmoedt keek van opzij naar Byrne. ‘Hoe gaat u het doen?’
Byrne zuchtte overdreven. ‘Het is magie,’ antwoordde hij. ‘ Wat betekend dat het of verrassend eenvoudig, of hoofdbrekend complex is. Geen van deze antwoordden zal ooit tot tevredenheidleiden voor de toeschouwer. Duswat zegt u ervan Senator?’
Vrijmoedt was, natuurlijk, akkoord gegaan, hoewel met enige tegenzin. Als er meer van hem verlangt was dan een avondje in de ontvangstruimte van de beroemde stalen wolkenkrabber te vertoeven, had hij dat waarschijnlijk niet gedaan. Rond kijkend vanuit zijn standpunt bij de deuren van de ontvangstruimte, begon hij het gevoel te krijgen dan deze truc er een was van het “hoofdbrekende complexiteit” soort. Er waren de forse spiegels op draaibare standaards bijvoorbeeld, zo geplaatst dat ze net uit het zicht van de menigte achter de blokkade waren. Een gigantische steiger, bijna dertig verdiepingen hoog, was opgericht voor het gebouw. Het was uitgerust met een wolkenkrabber-groot gordijn, dat omlaag en omhoog gehaald kon worden op bevel van Byrne, om zijn team de tijd te geven om wat voor soort ingewikkelde machines te bedienen die nodig waren voor de illusie. Kijkend naar het officiële observatie platform, verderop in de straat, kreeg Vrijmoedt enig idee hoe deze truc waarschijnlijk voor elkaar gebokst zou worden. Hij begreep het niet helemaal, maar hij snapte er genoeg van om te weten dat de hele truc afhing van ontelbare kleine details, van zichtspunten en camera posities tot de psychologie van de menigte en zelfs de hoek van de dalende zon. Opzijn eigen manier was Byrne erg intelligent, zoals de man had gesuggereerd, maar met een kijkje achter de schermen van de complexe opzet van een dergelijke truc, neigde iemands waardering te temperen.
Nu hij officieel buiten beeld was, draaide Vrijmoedt zich, en liep door de verlaten ontvangsthal naar een zijdeur naast het beveiligingsbureau. Daar was een kleine kamer met twee opvallende frisdrank machines, een lange leren bank en een plasma televisie. Op het scherm lieten een aantal camera’s zien, wat de rest van de wereld kon zien. Vrijmoedt’s bodyguard, John Zwetsloot, een voormalig teamgenoot van het rugby, met een glimmend kaal hoofd, zat op de bank en volgde met matige interesse de verrichtingen op het beeldscherm.
‘Zag er goed uit,’ merkte Zwetsloot op met een knik naar de televisie. ‘Ze maakten een close up van je zwaaien. Erg “Man van het Volk”.’
Vrijmoedt zuchtte terwijl hij plaatsnam aan het andere eind van de bank. ‘Voelt hypocriet. Ik haat hypocrisie.’
‘Hypocrisie houdt de wereld in beweging,’ schouderschokte Zwetsloot, die een zakje pistache nootjes pakte en er een handvol uit schudde.
Vrijmoedt zakte onderuit om naar de gebeurtenis te kijken. Op het scherm hief Michael Byrne zijn armen op toen de camera dramatisch naar hem draaide, zijn silhouet tekende zich af tegen de zakkende zon die gereflecteerd werd door de ramen van de stad.
‘En nu,’ verkondigde Byrne, zijn stem versterkte zich over de menigte, groots galmend, ‘u hebt mij zien ontsnappen uit de Alcatraz gevangenis. U was getuige van mijn triomf over de Egyptische Begraafplaats van Verderf. U keek toen ik een levende olifant liet verdwijnen, en daarna een vliegtuig, en tenslotte een rijdende goederentrein. Nu, voor de aller- eerste keer, zal ik de grootse prestatie voor een illusie ooit getracht ondernemen. Niet alleen zal ik een van de grootste symbolen van de stad New York van zijn fundering laten verdwijnen, het legendarische Chrysler Gebouw: Ik zal dat doen terwijl deze jullie Senator huisvest, een symbool op zichzelf, de eerbiedwaardige en respectabele Charles Hyrco Vrijmoedt!’
Op het scherm juichte de menige opnieuw. Vrijmoedt kon het weergalmen van hun kreten, oprijzend vanuit de ontvangstruimte verderop, horen. Byrne glimlachte triomfantelijk in decamera, zijn armen uitstrekkend, met zijn handpalmen omhoog, verheffend tegen het afnemende zonlicht. Toen de menigte weer stil werd, rammelden spotlichten op hun plaats, de voorkant van het gebouw verlichtend als een enorm juweel. Byrne hief zijn armen, met nog altijd de palmen omhoog, nog hoger, en liet ze toen vallen. Op dit teken ontrolden honderden meters van rode stof zich uit vanonder de steigers aan de voorzijde van het gebouw. Het stroomde als water naar beneden, groots glinsterend in de felle lichten, en raakten uiteindelijk de straat met een hoorbarefwump.Vanuit het perspectief van de televisiecamera’s als van de toekijkers op het observatie platform, bedekte het gordijn het gebouw volledig. Als de schaduw van een standbeeld, afgetekend tegen de rode stof, liet Byrne zijn hoofd zakken. Hij leek in diepe concentratie te zijn. De menigte wachtte ademloos.
Aan het eind van de bank grabbelde Zwetsloot in zijn zakje met pistache nootjes. ‘Nou, hoe doet hij dit eigenlijk?’ vroeg hij. ‘Heeft hij het je verteld?’
‘Nee,’ antwoordde Vrijmoedt. ‘Vakgeheim en zo. Al wat ik weet is dat er verwacht wordt dat wijhier een paar minuten wachtten, terwijl hij iedereen er van overtuigd dat we zijn verdwenen. Als het allemaal voorbij is, verschijnt het gebouw weer en ik loop door de voordeur, zwaaiend als een baviaan. Dank u en welterusten.’
‘Zijn we echt de enige mensen in het hele gebouw?’
Vrijmoedt knikte, meewarrig glimlachend. ‘Die Byrne is geniaal, echt. Hij heeft geregeld dat het Ministerie van Gezondheid het gebouw evacueerde, bewerend dat hij alleen maar in kon staan voor de veiligheid van een persoon – ondergetekendewaneer het gebouw “overstak naar onbekende dimensies”.’
‘’t Is niet waar,’ lachte Zwetsloot, de pistaches krakend.
Vrijmoedt knikte opnieuw. Op het televisiescherm stond Byrne nog altijd met zijn hoofd naar beneden, zijn armen hingen langs zijn lichaam alsof iemand hem uit had gezet. Een tromgeroffel begon langzaam, Byrne begon zijn armen weer op te heffen, en terwijl hij dit deed, draaide hij zich weg van de muur van glimmend rode stof. Het tromgeroffel werd sterker, opbouwend tot een haast onverdraaglijk crescendo. Nu had Byrne zijn rug volledig naar het gordijn, geheven armen en hangend hoofd, zijn haar verborg zijn gezicht, en nog steeds wachtte hij.
Opeens begon het gebouw rond Vrijmoedt hevig te schudden. Stof daalde van het plafond en de lampen flikkerden, sputterde en stierven. Vrijmoedt ging gealarmeerd rechtop zitten.
‘Wat was – ‘ begon hij, maar stopte toen een gonzend geluid diep in de ingewanden van het gebouw tot leven kwam. De lichten gingen weer aan en de televisie knipperde weer bewegende beelden.
Zwetsloot keek verontrust. “Was dat de bedoeling?’
‘Ik... denk het,’ antwoordde Vrijmoedt langzaam knikkend naar de televisie. ‘Kijk.’
Ogenschijnlijk was het beeld buiten niet veranderd. Byrne stond onbeweeglijk met uitgestrekte armen, zijn hoofd laag. Tenslotte liet hij zijn armen theatraal vallen en hief zijn hoofd op, zijn haar achterover gooiend. Stralen witte vonken schoten omhoog de lucht in, en het rode gordijn viel, draaiend en golvend in zijn val. Er achter was alleen een lege plek, benadrukt door de kris kras bewegende lichtstralen van tientallen spotlichten. Het grote glimmende gebouw leek inderdaad verdwenen te zijn. De menigte ontplofte in een uitzinnig applaus en een showband zette een energieke melodie in.
‘Niet slecht,’ merkte Zwetsloot, zich ontspannend, op. ‘Ziet er echt uit.’ ‘Meh,’ reageerde Vrijmoedt, met een schuine blik op het scherm. ‘Het is te donker. Je zou de gebouwen erachter moeten kunnen zien. Die lichten leidden iedereen af.’
‘Ik denk dat je net iets te nuchter bent voor magie, Chuck. Beter je met politiek bezig houden niet?’ De grote man ging staan, en propte het pistache zakje tussen zijn grote handen. ‘Ik ga nog even naar het toilet voordat we gaan.’
‘Vanzelf,’ mompelde Vrijmoedt, nog altijd kijkend naar het scherm. Zwetsloot veegde een paar pistache schillen van zijn broek, en verdween door de deur van het toilet in een hoek van de kleine kamer.
Buiten had Byrne de opdracht gegeven het gordijn weer op te halen. Langzaam kroop het omhoog. Opnieuw het geheimzinnige donkere uitzicht verbergend en het zicht van de zwaaiende lampen. Het televisiebeeld gleed over de toeschouwers op het hoofd platform, en onthulde de verwondering, ogen wijd en monden open. Vrijmoedt stelde zich voor dat ze gedwongen waren om deze uitdrukking te oefenen tijdens de repetities. Misschien had Zwetsloot gelijk; waarschijnlijk was hij te nuchter voor magie.Ach wel, dacht hij,er waren ergere dingen over mensen gezegd dan dat.
Aan de andere kant van de kamer ging de deur naar de ontvangstruimte langzaam open toen een windvlaag zich erdoor perste. Vrijmoedt fronste hierover. De windvlaag rook nogal ongewoon, hoewel hij hem niet kon plaatsen. Het was een frisse geur, wild en aarde-achtig.
‘En nu,’ kondigde de speakerstem van Michael Bynre groots aan, ‘wees getuige van het eindproduct van de heroïsche verrichting van deze avond, laat mij u opnieuw voorstellen, uw Chysler Gebouw en uw Senator, Charles Hyrco Vrijmoedt!’ Hij hief zijn handen, met zijn gezichtnaar het gordijn deze keer, nog eenmaal op. Weer klonk er tromgeroffel, harder dit maal.
‘Schiet op Zwetsloot,’ zei Vrijmoedt die ging staan. ‘De olifant met de lange snuit is er bijna.’
Nog een trilling deed het gebouw schudden, wardoor de lichten opnieuw flikkerden. Ergens ver weg en hoog boven, sloeg iets kapot. Vrijmoedt keek nerveus in het rond.
Op het scherm liet Byrne zijn vingers aan het eind van zijn uitgestrekte armen trillen. Het geroffel werd nog luider, de spanning als een snaar opvoerend. Uiteindelijk, met een groots gebaar, wierp Bryne zich voorwaarts op zijn knieën, zijn armen naar beneden trekken alsof hij zelf het enorme gordijn weg trok van de scène. Het gordijn viel, vrij deze keer, en dreef zijdelings weg in de wind. Het kwam als een rommelige hoop op de straat terecht, in een wolk van stof en grind.
Er achter was niets.
Vrijmoedt knipperde naar het beeldscherm, zijn ogen sperde zich. Er was iets mis gegaan. Niet alleen was het Chysler Gebouw nog steeds weg, maar ook de geheimzinnige zwartheid die de ruimte gevuld had. Gebouwen in de verte konden door het dwarrelende stof gezien worden, hun ramen in een gele gloed in de duisternis van de naderende nacht. Byrne had zich niet bewogen. Hij bleef op de voorgrond van de scène die werd weergegeven door het beeldscherm, knielend, zijn hoofd opgeheven naar het onverwachte uitzicht. Griezelige stilte vulde de gehele straat.
‘Het is weg!’ gilde een stem vanuit de verte. Het beeld van de camera veranderde naar een opname dichterbij van Chambersstraat. Meters slap rood gordijn waren duidelijk te zien in de felle lichten, en bedekte de straat als een deken. De camera draaide. Waar het Chysler Gebouw zou moeten staan, was een groot gapend gat. Leidingen en elektrische bedrading staken op verschillende plaatsen uit de grond, water en vonken uitspuwend. ‘Het is weg!’ riep de stem, deze keer dichterbij, opnieuw. ‘Het is volledig verdwenen, met de Senator!’
De menigte reageerde als een dier. Een lage brul rolde door hen heen, verbijstering en ongeloof vermengde zich met paniek, en de brul veraderde snel in een kakofonie. Het beeld draaide, en richtte zich op het observatie platform. Het zOomde in, mikken op de figuur van Michael Byrne. Hij knielde nog altijd, zijn gezicht leeg, volledig perplex en in ongeloof. Voor Vrijmoedt zag hij er volledig wezenloos uit.
‘Zwetsloot! Er is iets mis! Kom tevoorschijn, nu!’
Er kwam geen reactie. Vrijmoedt liep naar de deur van het toilet en rukte deze open. Het was een kleine ruimte, met alleen een toilet en een wastafel. Hij was helemaal leeg. Een paar schoenen stond op de grond voor het toilet, zwart leer, de veters nog gestrikt. Vrijmoedt boog zich er naar toe, sprakeloos.
Nog een windstoot van naar natuur ruikende lucht kwam de kamer binnen, het geluid van de brullende menigte met zich meevoerend. Vrijmoedt draaide zich om en staarde naar de deur die leidde naar de ontvangstruimte. Die zwaaide langzaam dicht door de dranger. De televisie knipperde en kwelde nog steeds, maar Vrijmoedt merkte dit niet meer. Langzaam en voorzichtig, stak hij de vloer over.
De ontvangstruimte was veel lichter dan hij was geweest, verlicht door een vreemde heldere mist die zich tegen de glazen deuren perste. Vrijmoedt stapte om het bureau van de beveiliging heen en hoorde een nat kletterend geluid. Hij keek naar beneden en zag dat hij in een plas stond. Het rimpelde rond zijn schoenen, vrolijk drijvend over de marmeren vloer in de richting van de liften. De hele vloer was bedekt met water. Het reflecteerde de verlichte deuren, en wiep slangachtig weerkaatst licht omhoog naar het hoge plafond. Vrijmoedt voelde zich als was hij in een droom. Behoedzaam liep hij in de richting van de deuren. Misschien, dacht hij, was dit een onderdeel van de truuk. Misschien was Byrne een veel betere showman dan Vrijmoedt gedacht had. Het uitzicht door de deuren was naadloos wit, flauw bewegend, bijna als een mist. Vrijmoedt sprong op toen er plotseling een windvlaag tegen de glazen deuren sloeg, deze net genoeg naar binnen drukkend om meer van de exotisch ruikende lucht toe te laten. De vlaag gleed over Vrijmoedt, strelend door zijn haar en spelend met zijn stropdas. De lucht was vochtig en warm.
Vrijmoedt stak zijn hand uit en raakte de deur aan. Hij zette zich schrap, klemde zijn kaken op elkaar, en duwde.
De deur ging gemakkelijk open, en liet een stroom warme, mistige wind en een luid gebrul toe. Hij had gedacht dat het lawaai het gebrul van de mensen in New York was, maar nu besefte hij dat hij het bij het verkeerde eind had, geen verzameling van menselijke stemmen kon zo’n lawaai maken, het was oorverdovend en constant, groot als de lucht. Vrijmoedt stapte het geluid in, zich inspannend om door de verblindende witheid heen te zien.
De wind werd weer krachtig, onverwacht en nat, en duwde de mist uiteen, ver genoeg voor Vrijmoedt om eindelijk de bron van het geluid te zien. Hij boog zijn hoofd achterover, zijn blik ging hoger en hoger, met uitpuilende ogen gericht op de bizarre en de onverklaarbare grootsheid van wat hij aanschouwde.
Naast het gebouw, omringd aan drie kanten, was een muur van donderend water, zo hoog en zo breed dat het glimmende stalen gebouw bijna dwergachtig leek. Het was een waterval van zo’n omvang, dat het ongelofelijk was. Vrijmoedt stond erdoor als aan de grond genageld, bijna niet in staat te bewegen ondanks dat het hem doordrenkte met zijn neerstortende vlagen mist. Op een of andere manier, onmogelijk, was het Chysler Gebouw getransporteerd, weggevaagd naar een volkomen fantastische plek. Vrijmoedt schudde zichzelf uit de verlamming en draaide zich om, terugkijkend naar het gebouw achter hem. Het was nog volledig intact, iets overhellend op een vlakke rots in het midden van de stromende tropische rivier. De ramen dropen van het water en reflecteerden de berg erom heen en de dichte, weelderige jungle.
‘Gegroet Senator,’ klonk een stem die Vrijmoedt zo deed schrikken dat hij op zijn hielen draaide en bijna omviel. ‘Het spijt me van uw bodyguard, maar de afspraak was voor maar één persoon. Hij zal wel ergens zijn, maar laat mij u verzekeren, hij is niet hier.’
‘Wa...!’ stamelde Vrijmoedt zwakjes. Hij deed zijn mond een aantal keer open en dicht, voorover leunend naar de figuur toen deze opgewekt uit de mist tevoorschijn kwam. Het leek een man te zijn, volledig in het zwart gekleed. Een mantel flapperde rond zijn schouders en zijn gezicht was bedekt met een merkwaardig metalen masker. Terwijl deze figuur dichterbij kwam, zag Vrijmoedt meer hetzelfde geklede vormen opdoemen uit de golvende mist, ze bleven op afstand, maar hielden hem zorgvuldig in de gaten.
‘Neem mij de nalatigheid niet kwalijk Senator,’ riep de donkere figuur plotseling stilstaand. Zijn stem droeg de beschaafde toon van een Brits accent. Hij leek te glimlachen. ‘Ik begrijp dat er ook tradities te zien moeten zijn. Tenslotte is dit, een magische truuk.’ De man legde zijn hand op zijn gemaskerde mond, schraapte zijn keel, en wierp zijn beide armen omhoog in een groots gebaar die het Chysler Gebouw de donderende waterval, en zelfs Charles Vrijmoedt leek te moeten omvatten.
‘Taa-daa!’ riep hij glashelder uit door het brullende lawaai. En dan lachte hij, en lachte, en lachte.

Heel ver daar vandaan en verschillende weken later, sloeg een cafetaria kok met een ferme tik van zijn hand op een bel, en liet een gloeiend heet bord op de dienplank kletteren.